Ze zaten in de eerste box van de Polo Lounge Dom Perignon te drinken en de laatste nieuwtjes uit te wisselen.

Solomon Davidson - Sol voor zijn vele vrienden - vertelde Chloe over de gebeurtenissen aan het eind van zijn recente huwelijk met Emerald. Sol en Emerald waren een snelle 'voorpagina-romance' aangegaan die na een paar maanden tot een snelle verloving, een kort huwelijk en, sinds een week, tot een snelle scheiding had geleid.

'Waarom draag je die kleur?' vroeg hij verwijtend, doelend op haar jade groene jurk van Halston.

'Hoezo? Hou je niet van groen? Je gaat me toch niet vertellen dat je bijgelovig bent, hè?' zei Chloe liefjes, champagne drinkend en hem geamuseerd aankijkend.

Solomon, bon-vivant en vriend van veel film- en televisiesterren, trok al jaren met Chloe op. Ze hadden zich op heel wat avonden kostelijk geamuseerd en het speet Chloe voor hem dat hij kennelijk nog volkomen in de ban van Emerald was.

Toen Emerald haar vijfde scheiding achter de rug had, vestigde ze haar zeegroene blik, waarvan de gloed ondanks haar bijna vijftig jaar nog onverminderd glansde, onmiddellijk op Solomon. De geluksvogel! Maar ook: wat een dwaze en ijdele man! Ze had hem uiteindelijk geofferd op het altaar van sensatiebladen. In de roddelrubrieken was hij afgeschilderd als een blunderende dwaas, een armzalige vent die niet waard was een armband aan Emeralds slanke pols te schuiven.

Arme Sol. Hij die zich altijd gekoesterd had in zijn rol als vertrouweling en toeverlaat van allerlei beroemdheden, verloor zijn geloofwaardigheid en zijn vrouw door het minderwaardige gedoe en helstiekeme gegnuif van de roddelblaadjes in de supermarkt. Maar hij slikte zijn trots in, krabbelde weer overeind, stofte zich af en waagde zich weer in de societykringen van Los Angeles. 'Ik wil haar terug,' vertrouwde hij Chloe toe. 'Ik hou nog steeds van haar.'

Chloe voelde met hem mee. Ze was nu al meer dan een maand zonder Josh en ze had menig kussen nat gehuild als ze er 's avonds naar verlangde hem weer naast zich te hebben.

Met toenemende bezorgdheid las Emerald de rubriek van Army Archerd: 'Chloe Carriere, een van de belangrijkste mededingsters naar de zo begeerde rol van Miranda in Saga, en Solomon Davidson, de bijna-ex van Emerald Barrymore, hadden vorige week in de Polo Lounge heel wat meer te bespreken dan de hittegolf. Lag er een glans van liefde in hun ogen?'

Ze smeet de krant neer, stak een Sherman op met een aansteker van groen malachiet en bevestigde de sigaret met opmerkelijk vaste hand in de houder van bleek smaragd.

Die Chloe was een parvenue, een nieuwkomertje dat niet in hun kringen thuishoorde. Om te beginnen was ze Engelse en niet eens actrice van haar vak. Ze was niets meer dan een zangeres die in de jaren zestig en zeventig een paar hits had gehad en toen in het niets was verdwenen. En nu was ze opeens opgedoken als een wel bijzonder sterke concurrente voor haar - Emeralds - rol. Toen Emerald voor het eerst hoorde dat Chloe ook een cameratest kreeg, had ze eerst gedacht dat het een grap was. Maar nu begon die grap een ernstige bedreiging te worden, niet alleen voor Emeralds rol, maar ook voor haar bijna-ex. Niet dat Emerald hem terug wilde, maar ze wilde ook niet dat Chloe hem kreeg.

Emerald beet met haar kleine, volmaakt van valse kronen voorziene tanden op de smaragden houder. Het was van het allergrootste belang dat ze die rol kreeg. Haar ster begon te verflauwen en ze had de rol wel heel hard nodig. Een commercial in Australië doen was bepaald geen vooruitgang te noemen.

Ondanks haar vele huwelijken, haar drankproblemen en haar neiging» om haar zuurverdiende geld onnadenkend aan vrienden en echtgenoten te verkwisten, was en bleef ze een echt kind van Hollywood en Hollywood hield nog altijd van haar. Ze had haar bloeiperiode gekend in de tijd waarin ze naar haar volwassenheid groeide, waarna ze in het puikje van Hollywood werd opgenomen en uiteindelijk het symbool werd van hen die wisten te overleven. Veel van haar tijdgenoten waren te gronde gegaan aan drugs en drank, ze waren ernstig ziek geworden of ze hadden er zelf een eind aan gemaakt. Hoezeer daaraan een mislukte carrière ten grondslag had gelegen, kon niemand weten en er ook niet naar raden. Marilyn Monroe. Arme Norma Jean... ze had nooit geloof in zichzelf gehad en dat had haar kapotgemaakt. Emerald en Marilyn hadden samen les gehad aan de 'Actors Studio'. Milton Greene, hun enthousiaste mentor en glamour-fotograaf bij uitstek, had de carrière van beide aankomende actrices aan het begin van de jaren zestig onvervaard, uitgekookt en met kennis van zaken ter hand genomen. De meisjes waren dikke vriendinnen geworden en deelden kleren, mannen en een heleboel plezier. Emerald was de wanhoop nabij geweest toen Marilyn stierf.

James Dean. De lieve Jimmy, haar eerste minnaar. Wat deed het ertoe dat hij in die lange hete zomer van 1955 ook Pier Angeli, Ursula Andress en nog heel wat andere vrouwen aan het lijntje had gehad. Ze had zich helemaal aan hem gegeven. Emerald Barrymore, achttien jaar, een sexy schoonheid, het idool van miljoenen tieners, had de onberekenbare, sombere en geëmotioneerde James Dean haar van haar alom betwijfelde maagdelijkheid laten beroven, waar ze allerminst spijt van had, want ze verafgoodde hem met al haar hartstocht, tot hij een paar maanden later bij een ongeluk om het leven kwam.

Ze was pas achttien, dus lang rouwde ze niet. Al spoedig werd Emerald weer verliefd. Haar nieuwe minnaar was een degelijker type en alle medewerkers van de studio haalden opgelucht adem toen ze trouwden. Een jong acteur met goede vooruitzichten. Maar tot grote teleurstelling van Emerald was haar echtgenoot seksueel niet potent genoeg om haar voldoende te bevredigen. En toen ze hem een keer in bed betrapte met een andere man, wees ze hem de deur. Er volgde een echtscheiding met hete tranen en weer een verdrietige periode. Daarop verscheen Stanley O'Herlihy in haar leven, een man die aardig op weg was zichzelf te vernietigen. Misschien waren er wel meer Ieren die met doodsverlangens rondliepen, maar Stanley voerde wat dat betrof de boventoon. Hij was klein van stuk, van middelbare leeftijd en allesbehalve knap, met een welhaast onverzadigbare lust naar whisky en vrouwen. Zijn grote levensdoel was schrijven en hij besteedde er vrijwel alle uren aan, wanneer hij bij zijn positieven was tenminste.

Hij was vijftig en zij twintig toen ze voor de eerste keer trouwden. Zijn prestaties in bed lieten veel te wensen over: twee flessen whisky per dag bouwen geen Casanova's. Na een kort, onbevredigend nummertje placht hij zich met pen en papier aan zijn werktafel terug te trekken, waar hij de hele nacht doorschreef en zijn schattige jonge vrouwtje onbevredigd in bed achterliet. Voor haar eenentwintigste verjaardag gaf hij haar onder andere een vibrator met een sarcastisch briefje erbij. Ze nam het ding mee naar de studio, waar haar tegenspeler haar demonstreerde wat ze ermee - en met hem - moest doen.

Om de een of andere reden prikkelde Stanley's geringe belangstelling voor haar charmes Emerald juist des te sterker om haar best te doen zijn liefde te winnen. Hij had haar eens verteld dat hij nooit echt van een vrouw had gehouden en mocht dat ooit het geval zijn, dan kwam zij daar niet voor in aanmerking, omdat ze intellectueel niet aan hem kon tippen. Hoe meer hij haar beledigde, des te sterker ze zich aan hem ging hechten.

Een paar maal had ze hem in gefrustreerde woede verlaten voor jonge, knappe, rijke en in ieder geval liefhebbende mannen die haar seksueel konden bevredigen, mannen die haar lof zongen en die met haar wilden trouwen. Maar dat was niet genoeg voor Emerald. Ze vertegenwoordigden slechts aangenaam gezelschap en tijdelijke seksuele bevrediging, maar betekenden verder niets voor haar. Ze verlangde altijd weer naar Stan O'Herlihy, die er als kenner van iets goeds nooit bezwaar tegen had dat ze telkens weer bij hem terugkeerde. Ze verdroeg zijn dronken buien, zijn kwalijke Ierse humeur, zijn blindelingse ontucht met de slonzigste serveersters en prostituées, vrouwen die hij kennelijk opwindender vond dan Emerald. Daarbij gaf hij zich ook nog over aan buitensporigheden als groepsseks, orgiën en sado-masochisme. Ze bleef het verdragen tot Stanley zich na twee huwelijken met Emerald en na tien jaar aan- uitverhoudingen waarop weinig zegen rustte, in zijn Porsche tegen een boom te pletter reed. Hij en de zwarte prostituée naast hem waren op slag dood.

Emerald weeklaagde lang en luid. Het was 1970. Ze was op het hoogtepunt van haar schoonheid en seksuele vermogen gekomen, maar haar belangstelling voor het maken van films was tanende. De filmstudio's beschouwden haar nog altijd als een beroemdheid maar niet meer als een serieuze actrice, hoewel ze in vijftig films de belangrijkste rol had gespeeld. Na tientallen jaren succes kwam ze bij de commerciële flops terecht.

Maar in de society van Hollywood bleef ze bij de crème de la crème behoren, zij het dat ze voor de succesvolle jonge regisseurs en producenten een ster uit het verleden was. Per slot van rekening was ze al een flink eind in de dertig, hoewel haar prachtige blonde schoonheid nog nauwelijks iets aan frisheid had ingeboet. Uiteindelijk berustte Emerald erin dat de Hollywoodse filmindustrie geen belangstelling meer voor haar had en ze ging in Italië wonen. Ze leerde Italiaans en werkte tien jaar mee aan low-budget maar heel behoorlijke Italiaanse en Franse programmavullers. trouwde een paar maal, maakte reizen, gaf iedere cent die ze verdiende weer even hard uit en wachtte op de dag die haar in triomf naar Hollywood zou terugbrengen.

Nu zat ze in Australië in haar hotelkamer in Sydney, af en toe kijkend naar de ondergaande zon achter het prachtige witte operagebouw aan de haven en nam een nummer van een week oud van de Daily Variety door. Ze wilde alles doen wat in haar vermogen lag om die rol te krijgen. Ze moest alles wat ze had inzetten om haar doel te bereiken. Alles.

Een week later was ze terug in haar flat in Hollywood, lag op haar buik op zachte groene handdoeken en liet Sven de verschrikkelijkste dingen met haar ruggegraat uithalen. 'Foei, wat een harde knopen!' zei de Zweed terwijl zijn krachtige handen haar rug met enthousiasme kneedden. Emeralds ogen straalden in haar niet meer zo jeugdige, maar nog altijd mooie gezicht. Al meer dan veertig jaar een ster en nu was ze als herboren, dank zij de wonderen van plastische chirurgie in Zuid-Amerika en dank zij een afkickcentrum. In het afgelopen jaar was ze bijna dertig pond kwijtgeraakt op een streng dieet van courgettes, gebraden kip en Evianwater. Ze was zich haar hele leven behoorlijk te buiten gegaan aan alcohol, maar nu had ze zich van al die opgehoopte gifstoffen in haar lichaam ontdaan, vastberaden om die nieuwe en opwindende wereld van televisie op de beste zendtijd te gaan veroveren.

Ze zette een lichtgroen telefoontoestel op haar hoofdkussen. 'Je weet dat ik die cameratest ga doen,' zei ze tegen haar impresario. 'Ik heb wat dat betreft geen enkele valse bescheidenheid, hoor schat.'

Haar impresario Eddie De Levigne, een kabouterachtig mannetje dat al in de dagen van Gloria Swanson actief was en wiens legendarische carrière en financiële successen voor zijn cliënten hem de bijnaam 'Snelle Eddie' hadden bezorgd, was er blij om. Emerald was toch watje noemt uitgekookt. En het verstandigste dat ze kortgeleden had gedaan, was die jongens van Morris hun congé te geven en op hem over te stappen. In deze stad, waar jeugdige actrices sneller de status van prima-donna bereikten dan je je kon herinneren wie het jaar daarvoor een Oscar had gekregen, was haar aanpak bepaald verfrissend. Al die jaren van haar drankproblemen, haar drugsverslaving en haar stommiteiten met mannen, had hij in de coulissen afgewacht tot ze haar verstand weer bij elkaar had, zodat hij de brokken kon lijmen zoals alleen hij dat kon. Hij was een echte impresario van de oude stempel, niet zo'n onpersoonlijk stuk onbenul in een grijs flanellen pak, zoals veel van die jongens in de grote bedrijven. Snelle Eddie trok zich het lot van zijn cliënten aan en hij behaalde resultaten.

Sven was klaar met het masseren van haar rug, pakte zijn spullen en vertrok. Met een zucht van genoegen liep ze lekker naakt naar haar klerenkast met spiegels om haar tientallen groene jurken en pakjes in ogenschouw te nemen. Emerald droeg bijna altijd groen en een enkel keertje wit. Voor filmopnamen moest ze natuurlijk van alles en nog wat aan, maar in haar privé-leven koos ze altijd voor pistachegroen, grasgroen, erwtgroen of olijfgroen en in de grote inloopkast hingen dan ook kledingstukken in iedere denkbare nuance groen. Ze koos een muntgroene blouse van Ungaro met bijpassende gabardine broek, deed haar door-de-weekse smaragden hanger om haar plastisch verjongde hals en reed naar Eddies kantoor om met hem de strategie te bespreken.

Snelle Eddie wond er geen doekjes om. Hoewel Emerald momenteel zijn belangrijkste cliënte was, verbloemde hij haar de waarheid niet. 'Dat dametje Carriere is de favoriet, Emerald,' zei hij met zijn schorre stem. 'Dat staat buiten kijf. Ik heb er vandaag met Gertrud over gesproken en ze heeft er geen twijfel aan laten bestaan. Abby is weg van haar, net als de televisiemaatschappij, en die hebben altijd het laatste woord, zoals je weet.'

'Shit!' Emerald strekte haar rug en haar prachtige ogen fonkelden. 'Die Engelse die geen hond kent! Hoe kunnen ze haar boven mij stellen? Ik ben een ster en zij is niet meer dan een nachtclubzangeres! Wat moeten we doen, Eddie?'

'Alles inzetten, m'n kind, alles inzetten,' zei de kleine man wijs. Hij keek fronsend door zijn grote bril. 'Luister, meid, we moeten gewoon blijven volhouden. Ik heb ze gezegd dat jij de beste bent, de grootste ster en de mooiste vrouw met het meeste talent. Ik geef ze het onderste uit de kan, maar daar moet jij me bij helpen.' 'O, Eddie, maar natuurlijk doe ik dat, schat van me.' 'Laat je bij de testopnamen van je beste kant zien. Je bent een verdomd goede actrice, m'n kind, ondanks al die rotfilms en die stomme huwelijken van je.'

Emerald kromp even ineen. Het was waar dat de kritiek haar niet aan het hart drukte, maar de fans wel. Ze aanbaden haar. Dat gold ook voor de producenten en regisseurs, maar die gaven haar nooit meer werk. De mooie rollen gingen naar Anne Bancroft, Sally Field en Jessica Lange. De rol van Miranda Hamilton in Saga was essentieel voor het begin van een grote come-back van Emerald en ze was vastbesloten de rol te krijgen.

Eindelijk bepaalden de televisiemaatschappij en Abby en Gertrude een datum voor de finalisten om de Miranda-test te doen. Er wei den kopieën van het scenario verzonden. Kleedsters gingen op jacht naar de juiste kleding. De vijf actrices gingen iedere avond vroeg naar bed. De hele stad wachtte in spanning op de uitslag. Op de dag van de test was het 's morgens vroeg ongewoon slecht weer voor Californië. De regen kletterde de hele nacht met bakken uit de lucht op Los Angeles en de hele omgeving leek wel een moeras. Chloe stond om vijf uur op. Met schrik keek ze naar de manshoge golven die tegen de fundering van haar huis aan het strand van Trancas beukten en ze vroeg zich af of er door de zware regenval aardverschuivingen in het heuvelgebied rond Malibu Canyon waren ontstaan, waardoor het verkeer geblokkeerd werd. Dat gebeurde wel meer en wat dan? Misschien kon ze de Ventura Freeway nemen en via Franklin Avenue richting Hollywood Boulevard rijden. Ze hoefde pas om halfacht in de studio te zijn. Ze trok een oude chenille ochtendjas en een paar ruime pantoffels van konijnebont aan en liep naar de keuken. Terwijl ze zat te wachten tot de koffie doorliep en ze de verkeersdienst aan de telefoon kreeg, nam ze de namenlijst voor de test nog eens door.

Ze stonden er allemaal op, alle zes actrices die door de televisiemaatschappij, Abby en Gertrude waren geselecteerd. Dus Pandora had het ook voor elkaar gekregen de test te doen, overpeinsde Chloe. Of deed ze-de rol van die andere ex-vrouw? Eigenlijk was ze best geschikt voor beide rollen. Pandora had een scherp, donker en pittig gezichtje, ze was een goede actrice en ze had de juiste leeftijd... o hemel, nog meer concurrentie!

Ze dronk haar koffie, nam een douche en dacht na over haar kansen tegenover die van de vijf anderen.

Sabrina Jones? Geen partij. Iedereen, met inbegrip van Sabrina zelf, wist dat ze niet geschikt was voor de rol. Ze diende gewoon als smaakmakertje, een publiciteitsstuntje van Abby om meer verhalen in de pers te krijgen en de publieke belangstelling op te peppen. Pandora King? Die zou waarschijnlijk de andere rol, die van de eerste echtgenote krijgen, want volgens de oproeplijst legde ze de test voor beide rollen af. Zeker, ze was een alom gerespecteerde actrice, maar van tweede garnituur en dat zou ze altijd blijven. Rosalinde Lamaze? Te buitenlands. Wat de televisiemaatschappij ook zei en hoezeer de producenten het ook ontkenden, de belangrijkste rol van de serie zou waarschijnlijk niet naar Rosalinde gaan, gewoon omdat ze Mexicaanse van geboorte was. Dat sloot niet aan bij het typisch Noordamerikaanse karakter van de serie, en Chloe wist dat Abby en Gertrude dat en niet anders wilden.

Dus bleven als haar sterkste concurrenten Sissy en Emerald over, daar twijfelde Chloe geen moment aan. Sissy was de beste actrice en het feit dat ze was getrouwd met Sam sprak ook al beduidend in haar voordeel. Maar Emerald was nog altijd zo'n geweldig grote ster dat het Chloe verbaasde dat ze aan de test meedeed. Nou ja, wat gaf het, per slot van rekening waren ze actrice van hun vak. Bakkers moeten brood bakken, schilders moeten schilderen en actrices moeten acteren. Daar bestond hun hele leven uit. Enfin, van haar mocht de beste winnen, dacht ze onder het aankleden. Ze trok jeans aan, een geruit flanellen hemd van Josh en haar oude Burberry-regenjas, waarin ze in de Engelse provincies heel wat buien had getrotseerd. In haar zilverkleurige Mercedes reed ze snel door de stromende regen zonder enig verkeer tegen te komen, behalve hier en daar een gestrande auto. Gelukkig had de politie kans gezien Malibu Canyon voor het verkeer open te houden. Grote kerels, zwoegend in de koude regen, schoven de glibberige modder die de Pacific Coast Highway dreigde te bedelven, opzij. Eenmaal op de grote weg naar Hollywood ontspande ze zich en zette het bandje op van de scène die ze uit haar hoofd had moeten leren. Door de Mercedes weerklonken twee stemmen met een Engels accent, die van haar zelf en die van haar toneelleraar Lawrence Dillinger. Chloe luisterde zo objectief mogelijk. Zou haar stem te Engels klinken voor een Amerikaans tv-station? Afgezien van Ricardo Montalban, een speler van karakterrollen, waren er op de Amerikaanse televisie tijdens 'prime time' geen buitenlanders in de diverse eigen series te bekennen. De favorieten van de buis waren zo Amerikaans als het maar kon en nog jong ook. De meisjes van Charlie's Angels waren allemaal in de twintig en die uit Dallas waren zeker een stuk jonger dan het groepje dat vandaag op toneel 5 bijeenkwam. Het was waar, Suzanne Pleshette, Stefanie Powers en Angie Dickinson waren onlangs ook nog tijdens 'prime time' op de buis geweest. Die waren allemaal toch ook zo'n beetje rond de veertig, maar ja, die waren dan ook honderd procent Amerikaans. Chloe vroeg zich voor de zoveelste keer af of haar Engelse accent geen belemmering zou zijn om een kans te maken.

Ze opende het portierraam bij het naderen van de bewaker aan het hek van de studio. Hij had een doorschijnende plastic overtrek om zijn politiepet en hij snauwde onvriendelijk tegen haar: 'Naam?' 'Carriere,' zei Chloe. 'Ik kom voor de test voor Saga'. 'Juist ja. Melden bij de make-up. Toneel 5.' Hij kwam met zijn neus vlak bij de hare, zodat er regendruppels van zijn pet in haar hals dropen. 'Maar ik ken u toch? Was u vroeger niet Chloe Carriere, de zangeres?'

'Ja hoor, en dat ben ik nog steeds!' glimlachte ze geduldig, want ze was dit soort babbeltjes met vreemden al jaren gewend. 'Wel, heb je ooit,' zei de bewaker, een heel stuk vriendelijker. 'Ik ben altijd een liefhebber van uw platen geweest, mevrouw Carriere. Ik speelde ze altijd toen ik nog op de middelbare school zat.' Chloe kromp ineen. Goeie genade, op de middelbare school! De man was minstens vijfenveertig aan zijn rimpelige gezicht te oordelen. Hij was al volwassen toen zij nog op de middelbare school zat! 'Hoe kom ik bij de ingang van toneel 5?' vroeg ze, hem beleefd afkappend voordat hij al te uitbundig ging worden. 'Linksaf naar de damesgarderobe... ziet u dat verkeerslicht? Daar rechtsaf naar toneel 7 en weer rechts langs de administratie, en dan rijdt u er zo tegenaan. Veel succes, mevrouw Carriere.' Hij groette haar en Chloe volgde de haar gewezen weg in de voorgeschreven stapvoetsnelheid.

Ze parkeerde op een plaats voor bezoekers en zodra ze uitstapte, kwam een meisje met blond haar tot op haar middel enthousiast aanrennen. 'Hoi! Ik ben Debbie Drake, regieleerling en tweede assistent van Saga. Kom maar mee naar de kleedkamer, want ze zijn nog niet klaar voor make-up.'

In een piepklein hokje dat als kleedkamer werd aangeduid, bekeek Chloe de peignoir van violetkleurige satijn in een plastic zak die iemand op een onvakkundig aangebracht haakje in het dunne, gebarsten triplex had opgehangen. Op het enige grote meubelstuk, een bruine zitbank, was zorgvuldig een paar satijnen schoentjes geplaatst. Daarnaast lagen twee ingepakte panty's merk Cares, een 'Beige Glow' en de andere 'Tawny Tan', en drie paar oorbellen van imitatiediamant in diverse grootten. Ze fonkelden haar toe in het licht van de kale peer vol vliegespatjes die aan de zoldering hing. Op een heel klein kleedtafeltje stond een gebarsten spiegel, waarin ze haar gezicht alleen goed kon zien als ze een eind neerhurkte. Verder stond er nog een gammele stoel en op het geel-zwarte zeil lag een versleten kleedje waarop in verschoten zwarte letters 'Eigendom MCPC-studio' stond gedrukt.

Wat een troep, dacht Chloe a la Bette Davis terwijl ze haar regenjas op het andere haakje achter de deur hing. Maar je hebt het wel erger meegemaakt, hield ze zich voor. Veel erger! De Engelse provincie... niets was afschuwelijker dan het armoedige kamertje vol kakkerlakken waarin ze zich ooit in 1968 voor een optreden in het Alhambra-theater had moeten verkleden. Daarbij vergeleken was dit nog een salon.Chloe staarde uit het raampje, te ongedurig om te gaan zitten wachten. Ze kon bijna door het raam van de grote caravan met het knalrode opschrift MAKE-UP op de deur kijken. Ze zou graag willen zien wat daarbinnen gebeurde.

In de caravan was het een drukte van belang. Hoewel het al halfacht was, moest de opmaak van Sabrina nog worden voltooid. Ben bracht perzikkleurige blusher op haar oogleden en wangen aan terwijl Barry, de derde assistent, geïrriteerd bij de deur stond te wachten. 'Hoelang duurt het nog, Ben?' vroeg hij aan de baardige reus met de gevoelige vingers. 'Zolang als het nodig is, Barry.'

'En hoelang is dat, hoogedele?' vroeg Barry nijdig. Ned, de eerste regie-assistent, zou hem een schop verkopen als de spelers niet op tijd klaar waren. Met al die diva's en grootheden van vroeger die de cameratest kwamen doen, werd het vandaag een compleet gekkenhuis voor een regie-assistent. Hij begreep dat anderhalfuur kappen en make-up, een tijdsduur die bij de produktievergadering wel voldoende had geleken om die actrices op te poetsen, bij lange na niet genoeg was. Sabrina, de jongste van het stel die zo mooi was dat hij telkens een beetje van streek raakte, zei op een allerliefst toontje tegen hem: 'Ik ben al klaar hoor, Barry.' Ze schonk hem zo'n adembenemend veroverende glimlach dat Barry niet wist waar hij het moest zoeken. Hij was nog maar kortgeleden enigszins hersteld van een ernstige verliefdheid op Jackie Smith, waar hij heel wat slapeloze nachten van had gehad, en hij wilde niet dat zijn hart weer van slag raakte. Barry bleef haar liever van een afstand aanbidden. Robert Johnson, de acteur die als 'A.N. Other' op de presentielijst stond, was voor vandaag geëngageerd om als tegenspeler van de zes actrices te fungeren. Hij was in de jaren vijftig een televisiester van de tweede garnituur geweest in Steve McQueens serie Wanted: Dead or Alive, zodat zijn conversatie was doorspekt met 'Steve-en-ik'-verwijzingen zoals: 'Toen Steve en ik in tweeënvijftig gingen wielrennen... Toen Steve en ik een keer gingen zeilen... Toen Steve en ik met die meiden in Acapulco gingen stappen...' Hij leunde tegen de deur en probeerde tevergeefs of hij met Sabrina tot seksueel opwindend oogcontact kon komen. Sabrina wilde dat die goeie ouwe jongen eens ophield haar met zijn ogen uit te kleden, maar ze was te beleefd om te protesteren. Ze glimlachte vriendelijk toen hij maar doorzeurde over zijn avonturen met Steve.

In de stoel naast haar zat Rosalinde, haar haar vol zachtroze rolletjes en met een zwart-wit gestreepte doek om haar schouders, terwijl de tweede opmaakster Nora behendig 'frosted eye-shadow' op Rosalindes oogleden aanbracht. Nora hield niet van dit type oogschaduw. Ze vond het ordinair en bij vrouwen van boven de vijfentwintig koekte het altijd in de ooglidrimpeltjes. In de advertenties

van Revlon leek het allemaal mooi en prachtig op de smetteloze babyhuidjes van die achttienjarige modellen, maar het gaf Rosalinde een hard en oud voorkomen.

Rosalinde keek in een handspiegel terwijl Nora grote hoeveelheden dikke zwarte mascara aanbracht. Neuriënd luisterde ze naar een samba op haar meegenomen radio. Ze had ook nog dozen chocolaatjes meegebracht voor de kapster en de mensen van de make-up en een grote fles champagne voor Laszlo, de chef van de belichting. Ze had hem een kusje gegeven en schalks gezegd: 'Luister, schat, beloof me dat je me alleen de hoofdbelichting direct bóven de camera geeft, wil je? En vergeet de oogbelichting niet, lieverd.' Laszlo Dominick, die iedere belangrijke actrice in Hollywood sinds Fay Wray had uitgelicht, kende alle trucs. Hij knipoogde en beloofde het haar. Hij had het toch al op die wijze willen doen, maar de champagne was een leuke attentie, zodat hij haar misschien maar wat extra aandacht moest geven. Vol ontzag keek hij naar Sabrina Jones, toen ze in een negligé van perzikkleurig satijn het toneel opkwam. Wat een schoonheid! dacht hij, en hij was niet de enige, want alle mannen op de set strekten hun rug en hielden hun gore praatjes voor zich. Sabrina's onschuldige en frisse uiterlijk en haar vriendelijke aard brachten altijd het beste in mannen naar boven. Regisseur Marvin Laskey, ook een ouwe rot in Hollywood, nam de scène met Sabrina door en wilde haar op haar gemak stellen, maar dat was ze al, zelfverzekerd in haar schoonheid. Volkomen doordrongen van het feit dat ze toch niet geschikt voor de rol was, gaf ze hem met een betoverende glimlach haar volle aandacht.

'Ze zijn klaar voor de make-up, mevrouw Carriere,' zei Debby opgewekt. Chloe liep de tien meter van de kleine schoenendoos naar de grote schoenendoos waar de make-up zat. Het regende niet meer en in de oplichtende hemel verscheen een regenboog. Een goed teken! vond ze bij het binnengaan van de caravan. De eerste die ze zag, was Rosalinde.

'Chloe... chica\ Chloe, hoe gaat het ermee?' Rosalinde merkte op dat Chloe er heel goed uitzag met haar strak weggekamde haar, in aanmerking nemend dat ze nog geen spoortje make-up op haar gezicht had. Ze vond dat ze er een beetje streng, ja zelfs wat seksloos uitzag. Geen wonder dat Josh vreemd was gegaan, dacht Rosalinde.

Chloe knikte beleefd, nam plaats in de zwarte kunstleren stoel en liet Ben haar gezicht inspecteren. Hoewel alles door de regen buiten één modderpoel was, zag ze dat Rosalinde hooggehakte zwarte sandalen met enkelbandjes droeg en dat haar gelakte teennagels, afge

schilferd en verkleurd, erdoorheen keken. Chloe dacht aan Sissy's minachtende opmerking over 'die Mexicaanse vuilnisbak' en even glimlachte ze in zichzelf.

'Schiet eens een beetje op, verdomme! We zijn toch al zo laat!' riep Sissy tegen haar chauffeur. Harry haalde alleen zijn schouders op. Als ze te laat kwamen, lag dat niet aan hem. Volgens de afspraak had hij om acht uur precies voor het huis van de Sharps in Bel Air gestaan, maar madam was pas om vijf voor halfnegen vloekend als een vrachtwagenchauffeur verschenen, in de verwachting dat hij haar wel even door die stromende regen in vijf minuten naar de studio bracht. Nou, daar ging hij zijn lijf en leden mooi niet voor riskeren en trouwens die van die ouwe zeug ook niet. Ondanks haar woedende gekrijs dat hij sneller moest rijden, hield hij zich aan zijn nauwkeurige rijstijl en aan de snelheidsbeperking van 50 km. Sissy had de lijst gisteravond diverse meden doorgenomen en daarna had ze de slaap nauwelijks kunnen vatten, zo woedend was ze dat er nu maar liefst zes actrices voor de cameratest kwamen. Zès! Dat was toch al te belachelijk. Hoewel ze hemel en aarde had bewogen om de test te kunnen doen, was ze bitter van chagrijn dat ze zich voor de test moest verlagen.

'Besef je wel hoe vernederend die test voor me is, vooral omdat die Mexicaanse slet ook meedoet?' had ze tegen Sam gesnauwd toen hij ontspannen in zijn fauteuil zat en probeerde de een of andere wedstrijd op de buis te volgen.

'Ja, schat, dat begrijp ik best,' zei Sam en hij zette het geluidsvolume op de afstandbediener ongemerkt een beetje harder. 'Maar je wilde de test zelf, Sissy. Je hebt Abby er genoeg voor onder druk gezet. Je kunt nu niet meer terug, schat. Dan zou je een figuur slaan.' Als Sissy ergens een hekel aan had, was het aan flaters slaan. Ze keek boos naar haar echtgenoot, die geboeid was door een mooie voorzet, en ging maar gauw naar haar slaapkamer om er vroeg in te kruipen, maar ondanks drie valiumtabletten en van louter wanhoop om drie uur nog een megadon kon ze niet in slaap komen. De hele nacht lag ze te woelen, terwijl allerlei nare gedachten over de test en de concurrentie door haar hoofd spookten. Pas om halfzeven viel ze eindelijk in slaap.

Haar dienstmeisje Bonita had haar klokslag zeven een spartaans ontbijt op een rieten dienblaadje gebracht. 'Buenos dias, senora,' fluisterde ze en ze opende de gordijnen met uitzicht op de doorweekte palmbomen die onheilspellend in de grote tuin stonden te druipen. Mompelend keerde Sissy zich om en sliep door, zonder acht te slaan op het glas warm water met citroensap en een schijfje ananas. Pastoen Sam, op het punt te vertrekken voor zijn partijtje ochtendten- nis, haar voor de tweede keer wekte, sprong ze uit bed, waarbij ze het rieten dienblad op de Porthault-lakens omgooide en moord en brand schreeuwde tegen alles wat binnen haar gezichtsveld bewoog, met inbegrip van haar pekineesje.

Gehuld in een nieuwe cape van sabelbont met bijpassende blouse van crêpe de chine, een gabardine broek en blinkend gepoetste laarsjes, om haar hoofd een zijden sjaal van Hermès en een grote zonnebril voor haar bloeddoorlopen ogen, zat ze nu op het randje van de achterbank van de Rolls en schreeuwde tegen haar chauffeur dat hij moest opschieten.

'Ja, uw naam?' vroeg de bewaker aan de poort. Sissy keek hem giftig door het gematteerde glas van de Rolls aan. Ging die vlerk dan nooit naar de film? Als ze de rol kreeg, zou ze er wel voor zorgen dat hij meteen werd ontslagen.

'Mevrouw Sissy Sharp, cameratest voor Saga,' zei Harry op eerbiedige toon, de bewaker een knipoogje gevend. Sissy knarste haar tanden. Die Harry mocht ook wel oppassen.

'Ach ja, natuurlijk. Hallo, Sissy!' De bewaker glimlachte familiaar en wuifde met zijn hand dat ze konden doorrijden. Sissy inspecteerde haar kleedruimte nauwkeurig. Ze wist dat de meeste televisieacteurs een piepklein kleedkamertje of een kleine caravan kregen, maar ze had geëist dat ze gebruik kon maken van de grote, luxueus ingérichte caravan van haar echtgenoot die hem door de studio ter beschikking was gesteld. Hij was volledig ingericht met een bed, een kachel, een televisietoestel en een opmaakspiegel met rondom flatterende roze lichtjes.

Sissy was gewend geweest films te maken in de tijd toen de grote sterren alles kregen wat hun hartje maar begeerde, vertroeteld als orchideeën, door iedereen achternagelopen. Maar het televisietijdperk had een nieuw soort acteurs voortgebracht, jong en overdreven enthousiast of bijna afgedankt en o zo dankbaar, sterren die het geen bliksem kon schelen of ze zich in een garage moesten omkleden omdat ze allang blij waren dat ze werk hadden. Pas als hun serie een 'prime time'-hit werd, werden ze opeens buitensporig veeleisend. Dan stonden ze ineens op allerlei luxe, van een celtelefoon tot een privé-sauna, en in het geval van bepaalde succesvolle vrouwelijke sterren ook nog drie dagen vrij als ze ongesteld waren of alle tijd om een kind de borst te geven, dat ze dikwijls naar hun werk meenamen.Ieder seizoen keken de televisiebazen met gemengde gevoelens van angst en inhaligheid naar het opkomen van voorheen obscure acteurs en actrices. In het begin namen ze genoegen met een redelijk honorarium, zolang ze maar aan het werk konden, maar het duurde niet lang voor ze begonnen te klagen, ontevreden autocraten die als gevolg van hun eigen publiciteitscampagnes macht gingen uitoefenen over de studio, de producenten en de televisiemaatschappij. De tv-stations wilden wel sterren, maar geen supersterren. 'Hoe belangrijker ze worden en hoe meer het publiek van ze gaat houden, des te grotere ellendelingen worden ze,' klaagde Abby altijd. Dat gebeurde een paar maal per seizoen. De obsessie van het televisiepubliek voor nieuwe, jonge gezichten op de buis zorgde er wel voor dat er ieder jaar weer nieuwe televisiesterren verschenen. 'We moeten ze op hun plaats houden, verdomme!' riep Gertrude uit. 'Ik sta erop dat we alle medewerkers van Saga gelijk behandelen, ook wat betreft de salariëring!'

'Dat is onmogelijk,' wierp Abby tegen. 'Er zijn heel jonge actrices en gevestigde namen bij. We kunnen ze niet allemaal hetzelfde honorarium geven! Doe niet zo mal.'

'Nou, ik vind dat we wel moeten proberen gelijkheid in andere dingen door te voeren,' zei Gertrude onverzoenlijk. 'Geen super-de- luxe salons van kleedkamers, Abby. Geen gratis jurken, geen onbeperkt getelefoneer. Geen andere privileges dan het voorrecht dat ze voor ons aan Saga mogen meewerken.'

Abby glimlachte cynisch. 'Je mag het proberen, lieve, maar je weet zelf ook wel dat er niets van terechtkomt. We hebben al een precedent geschapen met Sam Sharp. Hij heeft verdomme een limousine en een privé-caravan gekregen en Doug Hayward komt helemaal uit Londen om hem z'n stomme pakken aan te meten. Het is nog een wonder dat hij in zijn contract niet bedongen heeft dat hij een pikzuiger krijgt om hem tijdens zijn lunchtijd aangenaam bezig te houden. Wat die man allemaal niet gevraagd heeft. Je gelooft toch zeker niet dat de andere sterren met minder genoegen nemen?' 'Sam Sharp is een bijzonder gerespecteerde filmster. Die heeft zijn plaatsje in de zon wel verdiend!' hield Gertrude aan. 'Hij heeft nu eenmaal een speciale clausule in zijn contract dat hij bepaalde voorrechten geniet. Hij blijft altijd vijftienduizend dollar boven het honorarium van alle anderen.'

'Ja, ja, meneer doet het niet voor niks, dank zij jou, Gert,' zei Abby, nijdig zijn derde sigaar van de dag opstekend. 'Maar vijftigduizend per aflevering van een nieuwe serie voor een bijna afgedankte acteur is wel een beetje veel, schat.'

'Abby, de figuur Steve Hamilton is van het grootste belang voor het welslagen van Saga,' zei Gertrude stijfjes. 'Dat weetje heel goed. Als hij niet de rol speelt van het standaardtype patriarch met aangeboren eigenschappen van leiderschap en dynamische stuwkracht, i ia dan hebben we niet eens een serie! Sam Sharp heeft al die kwaliteiten in zich. Hij heeft het in al die jaren gewoon opgebouwd door het spelen van al die nobele, vooraanstaande Amerikanen. Plus dat zijn kijkcijfers op de televisie altijd geweldig zijn, natuurlijk. Zijn laatste drie films in 'prime time' haalden minstens veertig op de schaal van Nielsen.'

'Ja, en brachten geen geld in het laatje van de bioscopen,' zei Abby hardvochtig.

'Hij is een grote ster,' drong Gertrude aan.

'Hij heeft het gehad,' verzuchtte Abby.

'We hebben hem nodig,' bleef Gertrude volhouden.

'Goed, goed, misschien heb je gelijk, Gert. Hij mag dan misschien

een ster zijn, maar hij is ook zo'n verdomde flikker. Hoe houden we

dat uit de schandaalblaadjes?'

'Heel eenvoudig,' zei Gertrude. 'Aangezien hij het publiek op dat punt al dertig jaar heeft verneukt, is er geen reden waarom hij nu opeens met de waarheid zou komen. Vooral niet als we Sissy de rol van Miranda geven.'

'Wat? Sissy? Die uitgedroogde tang? Kom nou toch! Die deugt er helemaal niet voor. Die is volkomen fout voor de rol van Miranda. Ik geef haar alleen een test om Sam een plezier te doen. Nee, zij kan de rol van Miranda niet spelen. Miranda is sexy, vrouwelijk, voluptueus. En Sissy is te... te...' Hij zocht naar het juiste woord. 'Te hard?'

'Ja, bikkelhard. Ze heeft geen...' 'Sex-appeal?' mompelde Gertrude.

'Precies. En Miranda moet daarjuist een hele bende van hebben.' 'Ze is een fantastische actrice, Abby.'

'Zeker, maar in de juiste rol, dan is ze geweldig. Dat ontken ik niet, maar ik ken niet veel mannen die 'm van haar omhoog krijgen.' 'Tja, zullen we haar dan de rol van Sirope geven?' stelde Gertrude voor.

'Sirope! Doe me een lol, die vrouw moet een soort Heilige Maria zijn! Ingrid Bergman vóór Rossellini. Doris Day als Roodkapje. Voor Sirope hebben we een soort non nodig. Die zijn er niet veel in deze stad, vooral niet van veertig jaar.'

'Laten we het toch maar proberen,' zei Gertrude met een verleidelijk lachje. 'Ik denk dat ze geweldig in die rol is. Een kreng dat een heilige speelt... dat is nog eens een rolbezetting bepalen, Abby.' 'Mijn god, Gert. Ze deugt van geen kant.'

'Abby, Abby, wat hebben we te verliezen? Ze is een fantastische actrice en ze ziet er nog goed uit. Ze heeft dat vermoeide voorkomen

van een vrouw zonder man. Maar wel een beetje een lastig geval, moet ik toegeven.'

'Een béétje?' spotte Abby. 'Ik kan je zo tien regisseurs noemen die liever de haai in Jaws willen regisseren dan met haar werken. Maar goed, goed, oké, als jij denkt dat het nadelig voor Sam Sharp kan zijn als ze er niet bij is, dan moet ze maar de test doen. Voor beide rollen.'

'Ja, hè?' zei Gertrude, wetend dat ze had gewonnen. 'Tenslotte komt het op de test aan, nietwaar, Abby?'

Sissy keek met zeer gemengde gevoelens tegen een cameratest voor zowel de rol van Miranda als Sirope aan. Ze wist niet goed of de televisiemaatschappij haar een compliment maakte of dat men zich aan twee kanten indekte. Ze zat op de bruinieren zitbank in Sams grote caravan en keek naar de fles Dom Perignon in een ijsemmertje, het kwartpondsblik Sevruga-kaviaar en de Lalique schotel met stukjes ei, bruinbrood en fijngehakte ui. ' Welcome to a star, veel liefs, Abby en Gertrude,' was op het goudgerande kaartje te lezen. Op de mahoniehouten salontafel stond een Baccarat-vaas vol aronskelken en witte rozen, eveneens met een kaartje erbij: 'Ik duim voor je, schat. Je Sam.'

Ze grinnikte zuur. Waarom stuurde hij haar toch altijd aronskelken? Die werden meestal gebruikt in boeketten voor opgebaarde overledenen. Ze had hem toch dikwijls genoeg verteld dat ze de pest had aan die bloemen en ze had het ook tegen de bloemist gezegd, maar ze bleven komen, bij iedere gelegenheid waarop een vrouw bloemen krijgt. Lelies en witte rozen... wat stom! De orchidee zag er veel aantrekkelijker uit. Het was een Cymbidium in een eenvoudige stenen pot. Op het kaartje stonden maar een paar woorden: 'Geef 'm van katoen!' Orchidee en kaartje kwamen van Robin Felix, haar nieuwe impresario, een man die heel goed wist hoe hij zijn cliënten moest houden en daarbij toch zijn goede humeur bewaren, in tegenstelling tot haar vorige, Doug. Sissy als cliënte hebben zou zeker lucratief kunnen zijn, maar ze was ongetwijfeld een van de lastigste actrices die Robin ooit in zijn stal had gehad. Toch wist hij diep in zijn hart dat ze de ware vertolkster van Sirope was; ze was er als geknipt voor en hij wilde er met zijn neus bovenop zitten wanneer het grote geld van de televisie kwam binnenstromen.

'Ze zijn klaar voor u, mevrouw Sharp,' zei Debbie eerbiedig nadat ze beleefd op de deur van de caravan had geklopt. Sissy was de enige actrice voor de test die zo'n ruimte had. De anderen zaten allemaal in een soort eierdozen. 'Wilt u iets eten of drinken?' 'Nee, dank je wel, liefje,' zei Sissy grootmoedig. 'Ik eet of drink nooit iets voor ik optreed. Zorg er alleen voor dat ik een fles Perrierwater en een pakje Dunhill naast mijn stoel krijg en dat mijn stoel pal naast die van meneer Dominick staat, de belichtingsman.' 'Komt voor elkaar, mevrouw Sharp,' tjilpte Debbie en liep snel weg.

Sissy kwam de ene deur van de opmaakcaravan binnen toen Rosalinde door de andere deur verdween. Ben bracht de finishing touch op Chloe's gezicht aan. Ze zag er nu verrukkelijk mooi en stralend uit, een hemelsbreed verschil met de matte, bleke aanblik die ze bij aankomst had geboden. Bekoorlijk en verleidelijk, sexy, exotisch en toch lieflijk... Ben had zijn werk uitstekend gedaan, maar haar essentiële schoonheid liet zijn toverkunst maximaal tot zijn recht komen.

Wat ziet die er gewoontjes uit, dacht Sissy, want ze vond iedere vrouw die meer dan vijftig kilo woog en een borstomvang had van meer dan 85 centimeter altijd 'gewoontjes'. Gewoontjes en te zwaar. De dames knikten stug naar elkaar en keurden elkaar geen blik meer waardig toen De De, het opmaakmeisje voor andere blote lichaamsdelen dan het gezicht, Beige Blush-pancake op Chloe's boezem aanbracht.

Toen Chloe uiteindelijk om halfelf op de set kwam, waren haar handpalmen vochtig van het zweet. Sabrina en Rosalinde hadden hun cameratest al achter de rug en waren vertrokken. De technici en overige medewerkers zaten aan de koffie. Robert Johnson kwam glimlachend naar haar toe en stelde zich weer aan haar voor. 'We hebben elkaar al eens ontmoet op een feestje bij Steve, toen hij met Ali MacGraw trouwde. Ik ben de man die in de duinen van Trancas een wielerwedstrijd met hem deed. Jij stond als een uitzinnige te juichen, weetje nog wel?' Chloe kon het zich niet herinneren, maar ze maakte instemmende geluiden.

Daar kwam de regisseur aan om de scène door te nemen. Chloe luisterde maar half. Ze had haar eigen mening over de te spelen rol en daar wilde ze niet van afwijken. Ze wilde het op haar eigen manier doen.

Pandora King kwam de caravan binnen, omhelsde Chloe snel en riep overdreven hartelijk: 'Hallo, schat!' Pandora was scherpzinnig en een prettige collega zonder pretenties. Afgezien van haar enorme make-upkoffer die ze overal mee naar toe nam, kon ze doorgaan voor een ietwat verveelde jonge huisvrouw in een nette buurt. 'Lieve schat, we moeten beslist samen lunchen en deze waanzin bespreken! Ik moet de test voor twee rollen doen, is het niet om te gillen?' Ze lachte en toonde haar sterke witte tanden en te veel tandvlees. Ze was nog niet professioneel opgemaakt, maar ze had al een laagje basis, lippenglans, blusher en eyeliner op en ze droeg een warrige blonde pruik. Uitzonderlijk mooi was ze niet, maar ze deed altijd haar uiterste best goed voor den dag te komen en ze werd nooit gezien zonder make-up.

'Klaar, mevrouw Carriere?' Debbie stak haar hoofd om de deur. 'Als u gekleed bent, kunt u op de set terugkomen.' Chloe stond in het midden van het prachtige decor en voelde zich al minder gespannen worden. Milton, de man die de test regisseerde, had het decor zo ongeveer in overeenstemming met haar eigen voorstelling ervan laten bouwen. Nu was het moment aangebroken om het uiterste van haar kunnen te tonen. Robert stond al bij de camera voor de aanwijzingen. 'Oké, schatje, ben je zover?' vroeg Milton.

'Ja hoor, ik ben zover.' Ben kwam nog even haar wangen met een donsje doen, Theo frummelde aan haar dikke zwarte krullen, Trixie schikte de kanten sjaal beter om haar schouders en Hank bracht een meetlint tot bij haar neus en riep een nummer. Laszlo hield een lichtmeter bij haar gezicht en riep instructies naar een schaduwachtige gestalte hoog op de ombouwstellage. Big John en Reggie stelden de lampen achter haar hoofd een beetje anders. 'Oké, Chuck, een tikje terugnemen,' riep Laszlo naar de gestalte op de stellage. 'Doen we,' riep Chuck terug. Opeens was Chloe helemaal alleen met de op haar gerichte camera voor de registratie van haar emoties en hartstochten. Maar er stonden wel vijfenzeventig mannen en vrouwen rond de set naar haar te kijken en haar te beoordelen. Ze was alleen en het was tijd om iedereen te laten zien wat ze kon. 'En... ACTIE!' riep Milton.

'Ik heb nooit van je gehouden, Steve,' zei Chloe kalm tegen Robert. Ze voelde de gloed van Miranda in zich. Ze dacht aan de laatste keer dat ze met Josh had gepraat. De laatste keer. Ze maakte gebruik van de emoties die ze in zich voelde opwellen. 'Voor mij was je iemand die ik gebruikte, want je hebt mij ook altijd gebruikt. Je was iemand die me kon geven wat ik wilde, wat ik nodig had.' 'Ik geloof je niet, Miranda,' zei Robert zacht en waardig. 'Toch is het zo, Steve. God is mijn getuige dat het zo is. Hoe kon ik van je houden terwijl ik wist dat je Nicholas hebt vermoord?' Haar ogen vulden zich met tranen. Echte tranen. Ze voelde haar keel pijn doen en ze moest zich werkelijk beheersen om te verhinderen dat ze in huilen uitbarstte.

'Dat is een vervloekte leugen, dat weetje heel goed.'

'O nee, Steve. Ik kan het bewijzen. Ik was er namelijk die avond

bij, weetje, die avond toen jij dacht dat je alleen met Nicholas was.' Chloe ging een stapje dichter naar de camera toe en gaf haar geladenheid nog meer kracht. Al haar zenuwen stonden op scherp. Twee bladzijden van het manuscript gaf ze de scène alles wat in haar vermogen lag, iedere nuance, alle emoties, waarbij haar eigen ervaring haar nog meer in vuur en vlam zette. Ze las Robert de les, bespotte hem, verklaarde dat haar liefde voor haar gestorven minnaar Nicholas nooit zou eindigen en dat ze Steve tot haar laatste snik zou haten en alles in het werk zou stellen om hem kapot te maken. Tijdens de hele scène dacht ze aan Josh. Het was Josh tegen wie ze haar hart uitstortte, Josh die een deel van haar had weggerukt, een ellendige leegte achterlatend. Ze dacht eraan dat ze met zoveel hartstocht van hem had gehouden, dat ze weer van hem zou kunnen houden, als... als...

Toen ze ophield, droop er zweet op haar jurk en liepen de tranen langs haar wangen. Milton slaakte een vreugdekreet en enkele technici barstten in een spontaan applaus uit. 'En printen die scène! Dat was grandioos, schat. Het absolute einde. Je bent geweldig. We hebben niemand meer nodig.' 'Wie volgt!' riep Hank.

'Alles oké,' zei cameraman Bill en Milton bedankte haar weer. 'Je was fantastisch. Ik kreeg tranen in mijn ogen.' Hij boog zich naar haar toe en fluisterde: 'Ik hoop dat je de rol krijgt.' Chloe liep. blij met het compliment uit het decor weg. Het groepje behulpzamen was al naar de volgende kandidate toe. In haar eentje trok Chloe haar violette negligé uit, kamde de kleverige hairspray uit haar haar en trok de valse wimpers los. Terwijl ze zich aankleedde, zag ze in de spiegel dat Emerald en aanhang waren aangekomen.

Emerald nam nooit veel mee wanneer ze de deur uitging; ze was nooit alleen en nooit op tijd, een reactie op haar jaren als kindsterretje toen ze iedere dag om vijf uur moest opstaan en volgens een streng dagrooster werd geleefd. Op haar dertigste eindigde haar contract na zevenentwintig jaar punctueel volgens de klok te hebben geleefd, waarna ze zich voornam dat nooit meer te doen. Ze was drie kwartier te laat, maar voor haar was dat bijna op tijd. Ze zag er geweldig uit. Haar pas geblondeerde haar omlijstte haar fijnbesneden gezicht dat pas een face-lift had gehad en haar figuur had nog evenveel aantrekkelijke rondingen als in haar glorieuze meisjesjaren. Achter haar kwamen drie mannen aanzetten: haar rechterhand en manusje-van-alles Rick Rock-Savage, haar manager en impresario Eddie De Levigne en haar publiciteitsman Christopher McCarthy. Rick was groot en af en toe kwaadaardig, Christopher w;is klein van stuk en vriendelijk. Ze vormden eikaars tegenwicht. De belangrijkste taak van Christopher was de tientallen telefoontjes en schriftelijke verzoeken afwimpelen die nog wekelijks binnenkwamen: of Emerald bereid zou zijn een interview toe te staan of in een praatshow te verschijnen, een opening te verrichten, op liefdadigheidsgelegenheden te komen of een première bij te wonen. De publieke belangstelling voor haar was nooit getaand, maar ze kon in Amerika geen behoorlijk filmcontract krijgen. Emerald begroette alle aanwezigen in de opmaak- en haarverzorgingswagen als oude vrienden; ze had jarenlang met het hele stel samengewerkt en ze aanbaden haar.

'Ik wil deze rol, Ben,' zei ze ernstig tegen de baardige reus. 'Maak me maar het mooist van allemaal.'

'Ik zal het proberen, schat. Ik zal mijn uiterste best doen.' Ben bekeek haar met vakkundige objectiviteit.

'Hoe was de test van die Engelse?' vroeg Emerald, een beetje te ongeïnteresseerd.

'O eh, goed, ja. Ze was niet slecht, hoor.' Ben had niet de moed haar te vertellen dat Chloe het geweldig had gedaan, want dat kon nadelig zijn voor haar eigen vertolking. 'Maar ik moetje wel vertellen, schat, dat we hier vanmorgen een jongedame hadden... mooier dan Lana in haar hoogtijdagen. Haar kunnen we niet overtreffen omdat ze nog zo jong is, maar ik verzeker je dat je er mooier zult uitzien dan de anderen.'

'Ik wil die rol, Ben!' Emerald keek haar oude vriend diep in de ogen. 'Je doetje uiterste best voor me, hoor je?' Ze schonk hem haar betoverende glimlach die ontelbare omslagen van tijdschriften had gesierd en ging in de zwartleren stoel zitten.