In een door regen en wind geteisterd huis aan een doodlopende straat in Santa Monica woonde een heel goede vriend van Sam Sharp, Freddy. Frederick Langlan, ontwerper van dameskleding, was niet van het niveau van Bob Mackie of Nolan Miller, want zijn Hollywoodjurken lagen meer in de zevenhonderd dan in de zevenduizend dollar prijsklasse, maar hij had een vaste klantenkring onder de vrouwen uit de showbusiness opgebouwd. Het waren niet alleen rijke doch zuinige dames, maar ook jongere televisiesterretjes die een carrière aan het opbouwen waren en die er op hun mooist wilden uitzien, maar die zich de prijzen van Bob Mackie, Nolan Miller of zelfs van Neiman-Marcus niet konden veroorloven. Ook vrouwen van B-film-acteurs met een matig inkomen maar die toch aan het societyleven wilden meedoen en verder vriendinnetjes van studiodirecteuren, oudere actrices die wel eens een gastrolletje deden in Loveboat of Magnum en die er op hun voordeligst wilden uitzien, waren vaste klant van Freddy's rococosalon aan zee. Voor al zijn cliëntes ontwierp hij nauwkeurig een 'originele' Frederick Langlan, die echter een meer dan oppervlakkige gelijkenis vertoonde met de exquise creaties van Valentino of Jacqueline de Ribes in de recente uitgaven van de Franse of Italiaanse Vogue. Voor de dames deed dat er weinig toe. Ze waren er zeker van dat er geen kans bestond op de ramp die zich onlangs op een liefdadigheidsbal in Beverly Hills had voorgedaan toen de echtgenotes van (wee .Sa^a-producenten, na allebei het lieve sommetje van negenduizend dollar voor een juweel van een Galanos-jurk te hebben neergeteld, in hun volkomen identieke jurken op het feest waren verschenen. Als blikken konden doden, zouden de heren Abby Arafat en William Herbert ter plekke weduwnaar zijn geworden. Hollywood had er veel plezier om toen de Beverly Hills Tattler een foto van beide dames naast elkaar, in precies dezelfde uitmonstering, op de voorpagina plaatste.

Terwijl Sabrina Jones en Daphne Swanson in gezellige fauteuiltjes in Freddy's wachtkamer zaten te wachten, keken ze de Beverly Hills Tattler door en amuseerden zich om de foto van het tweetal. Freddy schoof het gordijn van zilverlamé opzij en kwam de wachtkamer binnen. Hij voerde een vederlichte hoeveelheid lichtgrijze zijde en een stroom roddelverhalen mee.

'Lieve schatten, hebben jullie al over Emeralds nieuwe vriend gehoord?' Giechelend schoof hij de halslijn van Sabrina's roomkleurige zijden jersey vier centimeter naar beneden zodat er meer te zien kwam van haar fraaie boezem, een aanblik die haar misschien geen foto in de rubriek 'People' van Time, maar toch zeker wel een plaatje in 'Wat dragen de sterren' van de Beverly Hills Tattler kon opleveren.

'Ik dacht dat ze nog altijd met Solomon omging. Wie is het?' Daphne onderbrak haar gegrabbel in een doos Cadbury melkchocolaatjes die Freddy's vriend, steward op lijnvluchten, uit Engeland voor hem had meegenomen. Daphne ging er prat op dat zij altijd als eerste wist wie met wie naar bed ging, dikwijls al oud nieuws voor het stel in kwestie er eindelijk aan toekwam. Via haar spionagenetwerk in alle restaurants, studio's, boetieks en hotels tussen Palm Springs en Los Angeles wist ze meestal, nog voor er iets was gebeurd, wanneer toekomstige minnaars elkaar voor het eerst diep in de ogen hadden gekeken.

'Mijn lieve, het is gewoon te dol!' zei Freddie, tussen zijn lippen de nodige spelden geklemd om Sabrina's boezemlijn vast te zetten. 'Je weet toch dat ze die film in Italië maakt?'

'Ja, ja.' Ongeduldig stak Daphne een Dunhill op, als altijd trouw aan Engelse kwaliteitsprodukten.

'Natuurlijk weten we allemaal dat het de grootste sof is waar ik ooit van gehoord heb, maar ze speelt tegenover een afgedankte Italiaanse topacteur. Hoe heet hij toch...'

'Fabiano Frapani.' Sabrina fluisterde de naam eerbiedig. Watje noemt 'afgedankt'! De grootste acteur die Italië ooit had opgeleverd. Hij liep wel tegen de zestig, maar voor iemand met zijn talent deed dat er niet toe.

'Nou en of,' zei Freddie schalks, genietend van het rekken van wat hij te vertellen had. 'Je weet toch zeker wie de regie doet, hè?' 'Au!' schreeuwde Sabrina. In zijn enthousiasme had hij in de tepel van Sabrina's vorstelijke linkerborst geprikt.

'O. hemeltjelief! Neem me alsjeblieft niet kwalijk. schatje! Ik moet

voorzichtiger zijn met mijn kostelijke waar. Zal ik er een kusje op geven om het beter te maken?' Hij giechelde, hoewel de twee vrouwen merkten dat hij wat minder virtuoos bezig was dan anders. 'Het is al goed. Ga maar door.' Zelfs Sabrina, hoewel niet zo geïnteresseerd in roddeltjes, net als de meeste mensen die wel wat beters ie doen hebben, raakte geboeid door de verhalen over Emeralds escapades. Al bijna drie generaties hadden ervan genoten en de belangstelling voor haar privé-leven was nog lang niet afgenomen. 'Horatio doet de regie, niet?' Daphne was even de kluts kwijt. Hoewel ze altijd precies wist wie met wie naar bed ging, ontgingen kleine details, zoals wie de regie van een film deed, haar meestal. 'Volkomen juist, ja. Horatio George Washington.' Hij bukte zich en hield zich bezig met de lengte van de split in Sabrina's rok. 'Tot dijhoogte of tot kruishoogte, schat? Wat wil je?' 'Tot dijhoogte, graag. Ik ben Cher niet!'

'Nou, wat wilde je vertellen over Horatio George Washington?' zei Daphne met stijgend ongeduld. 'Hij is getrouwd met Edna Ann Mason en ze hebben pas geleden een baby gekregen... O jee, ik moet haar nog altijd een bloemetje sturen.'

'M'n lieve, hij en Emerald doen het als wilde konijnen vanaf hun eerste ontmoeting toen ze bijna drie jaar geleden uit Hollywood wegging.'

'Hoe weetje dat, Freddy?' snauwde Daphne, kwaad omdat haar Italiaanse bronnen haar dit gegeven niet hadden onthuld. 'Het heeft in Engelse kranten gestaan. De rubriek van Dempster, om precies te zijn. En Nigel Dempster moet je toch wel op zijn woord geloven, hè, m'n lieve?'

'Niet bepaald, nee,' bitste Daphne. 'Hoe weetje dat het voor honderd procent zeker is?'

'Sorry, schat, maar ik kan mijn bronnen niet onthullen.' Freddy wipte van zijn tenen op zijn hielen en bekeek de volmaakte schoonheid van Sabrina in een door hem vervaardigde imitatie van een Halston. 'We weten allemaal dat Emerald altijd van de teerkwast heeft gehouden en Horatio is tenslotte een beroemde neger, nietwaar?'

'Een zwarte beroemdheid,' corrigeerde Daphne. 'Het woord "neger" gebruiken we niet meer, beste Freddy. Dat is discriminerend.' 'Zwart?' zei Freddy spottend. 'Kom, kom, hij is niet zwarter dan jij of ik, hoor! Meer de kleur van die chocolaatjes, zou ik zeggen. Maar dat doet er niet toe. Dat hij getrouwd is, maakt het een beetje, ehh...'

'Voos, schat?' vulde Daphne in. 'Ja, dat vind ik wel.'

'Ja, als de Amerikaanse kranten er de lucht van krijgen en als het natuurlijk waar is...' Daphne deed de rits van haar jurk open en trok Freddy's creatie van zijde aan. 'Dan komt ze wel in de problemen met de doorsnee blanke Amerikaan die moeite heeft met alles wat zwart is.'

'Nou begrijp ik toch één ding niet,' zei Sabrina terwijl ze een verschoten shirt van spijkerstof aantrok. 'Hij is getrouwd met Edna. Die is blank en hij is zwart, en dat vindt iedereen heel gewoon. Dus waarom zou het een schandaal geven als uitkomt dat Emerald met hem naar bed gaat? Ik bedoel, het valt toch eigenlijk onder onze vuistregel: Als je het maar buiten de studio doet. Ja toch, Daphne? Dat heb je me zelf eens gezegd, meen ik.'

'Daar heb je volkomen gelijk in,' zei Daphne. Naar adem snakkend probeerde ze zich zo dun mogelijk te maken toen Freddy trachtte de rits van haar nieuwe japon dicht te krijgen. 'Verdorie, Freddy, waarom heb je die jurk zo nauw gemaakt?'

'Kom er maar eerlijk voor uit, schat, je bent aangekomen,' zei Freddy en hij maakte geduldig de naad los. Terwijl hij bezig was, zei Daphne: 'Edna is, nou ja, een fatsoenlijke actrice. Ik bedoel, het interesseert in feite geen mens wat ze doet en met wie ze het doet. Als een vrouw als zij bij wijze van spreken naakt op het Empire State Building ging staan om King Kong af te trekken, zouden de vakbladen, laat staan de schandaalblaadjes, het niet eens de moeite waard vinden. Ze is te oninteressant voor schandaaltjes, te goed, te moederlijk. En dat ze met een zwarte regisseur is getrouwd, al is hij misschien een paar tintjes lichter, interesseert het publiek totaal niet. Edna is Edna, degelijk, betrouwbaar en saai. Maar Emerald is Emerald en alles wat zij doet, al stuurt ze een te taaie biefstuk in een restaurant terug, wordt door het publiek ontzettend interessant gevonden, omdat ze charisma heeft, schat... Ah, zo is het beter, Fred.' Daphne slaakte een zucht van verlichting toen Freddy haar eindelijk in de jurk had.

'Telefoon voor u, meneer Langlan!' Het dienstmeisje kwam aarzelend binnen, vol ontzag voor Sabrina's schoonheid en Daphnes zelfverzekerdheid.

'Ja? Wie is het? Ik ben bezig!' Freddy frunnikte aan het kant om Daphnes nog altijd aantrekkelijke decolleté. Daphne was vast van plan lady Sarah op het onderdeel 'kant' bij het volgende week te houden galadiner ten bate van de kankerbestrijding te overtreffen. Haar jurk was een nauwkeurige imitatie van de laatste Zandra Rhodes-creatie.

'Het is meneer Smith!' zei het meisje aarzelend. Danhne keek veelbetekenend naar Sabrina.

'Neem me niet kwalijk, schatjes, ik ben zo terug.' Freddy verdween naar zijn kleine kantoortje.

'Je weet toch zeker wel wie "meneer Smith" is, hè?' vroeg Daphne met een uitgestreken gezicht.

'Nee,' zei Sabrina. Ze dacht erover of ze een hele pagina advertentie in Reporter en Variety zou laten plaatsen wanneer het vervolg op haar studentenfilm uitkwam. Haar perschef wilde het graag en haar impresario ook, maar haar zakelijk manager had gezegd dat ze het zich niet kon permitteren. Wat een onzin. Ze kreeg meer dan tweehonderdduizend dollar per film en hij was van mening dat ze zo'n onnozele negenhonderd dollar niet kon besteden aan een advertentie om de aandacht te vestigen op haar voorspoedig verlopende carrière. Waar bleef al haar verdiende geld toch? vroeg ze zich weieens af. Niemand in Hollywood scheen ooit voldoende geld te hebben om eens maling aan alles en iedereen te hebben. Haar gemeubileerd gehuurde huis aan zee kostte drieduizend dollar per maand en ze deelde die kosten met Luis. Verder had ze een huurauto en ze bezat wat goede kleding, waarvan het merendeel was vervaardigd door Freddy; hij gaf haar altijd het volle pond, want ze was de mooiste en fleurigste van al zijn cliëntes. Ja, waar bleef haar geld toch? Haar gepeins werd onderbroken door het gefluister van Daphne: 'Als je niet weet wie meneer Smith is, zal ik het je vertellen, schat.'

Sabrina wist het niet en het interesseerde haar ook niet. Haar belangstelling beperkte zich tot haar carrière en Luis. Daar had ze haar handen aan vol, vooral aan Luis, die de laatste tijd erg afwezig deed. Er zat duidelijk de klad in hun verhouding. Daphne vervolgde: 'De heer Smith is natuurlijk Sam Sharp. Ze hebben al jaren iets met elkaar.'

'O ja?' Sabrina keek naar Daphne, die er kennelijk van genoot dat ze aan een van de weinigen die er geen notie van hadden, iets pikants kon vertellen. 'Interessant, zeg.' Maar in feite vond Sabrina al dat geroddel stomvervelend.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Freddy aan Sam, want Sam belde bijna nooit als Freddy werkte. Ze ontmoetten elkaar, voor zover het mogelijk was, twee keer per maand in Freddy's in Jugendstil ingerichte flat boven zijn atelier.

'Ik voel me niet honderd procent, Freddy, en het werk loopt uit. Ik kan vanavond niet komen. Dat wilde ik je even laten weten, want we zijn op locatie en daarna kan ik je misschien niet meer bereiken, dus...'

'Zit er niet over in, lieverd,' zei Freddy, een beetje opgelucht dat hij vanavond alleen was. Nu kon hij die knappe jonge matroos die een week met verlof was en die altijd in de 'King's Head' in Santa Monica zat, iedere avond ontmoeten. Ze hadden elkaar al een paar maal zitten opnemen en Freddy vond het tijd worden tot actie over te gaan, voor anderen het deden. 'Volgende week dinsdag dan maar?' vroeg Sam. 'Natuurlijk, schattebout.'

'Tot kijk dan maar.' Sam moest het kort houden. Zijn angst dat iemand tot de ontdekking kwam dat hij homo was, werd ieder jaar sterker.

Nadat Sam de verbinding had verbroken, strekte hij zich in zijn volle lengte uit voor de badkamerspiegel in zijn luxueuze trailer, terwijl de wagen met een stevig gangetje op de Ventura Freeway reed. Hij bekeek zichzelf aandachtig. Lang niet slecht. Hij was nu drieënvijftig en hij zag eruit als een energieke en atletisch gebouwde macho. Als hij zich maar niet zo slap voelde... misschien moest hij eens voor een volledige controle naar de dokter.Wat vind je ervan?' vroeg Emerald nerveus. De armbanden van goud en smaragd fonkelden in het zwarte fluweel van de cassette.

'Prachtig, in één woord prachtig,' zei Vanessa Vanderbilt onder de indruk. 'Ik wil ze graag hebben. Hoeveel?'

'Een koopje voor dertienduizend,' zei Emerald onzeker. 'Vind je ook niet?'

Dertienduizend dollar. Vanessa rekende uit hoeveel winst ze op de armbanden van Emerald kon maken. 'Dat is te veel, schat. Negenduizend. Graag of niet.'

Emerald moest het wel accepteren. Na haar mislukte poging om de rol van Miranda te krijgen, waren driejaar verstreken, en in die tijd was het bergafwaarts met haar gegaan. Iedereen kende haar, maar zoals gewoonlijk kreeg ze geen engagementen. Ze gaf nog altijd geld uit alsof het 1957 was en ze probeerde het leventje van destijds te blijven leiden. Maar het was geen 1957 meer. De tijd dat Emerald een door heel Amerika bewonderde 'sweetheart' van in de twintig was met bewonderaars in rijen voor de deur, een lucratief contract en geld genoeg om al haar meisjesdromen te kunnen verwezenlijken, was definitief voorbij. Nee, het was nu 1985 en ondanks alle face-lifts, al haar overige plastische chirurgie en haar beroemdheid verkeerde ze in grote problemen.

De zes films die ze in de afgelopen driejaar had gemaakt, waren allemaal ver beneden de maat. Het waren niet eens B-films, maar verdienden eerder de letter F van Flop. Emerald wilde nu alles in het werk stellen om een filmcontract te krijgen. Ze was bereid overal naar toe te gaan, overal waar ze ten minste vijfentwintigduizend dollar per film kreeg, waar men een dure suite in een hotel dicht bij de filmlocatie wilde betalen en waar ze haar garderobe maar bij zich kon hebben.

Het kon haar niet schelen of het een goede, een slechte of een tussenin-film was. Ze moest haar stand kunnen ophouden. Ze wilde vasthouden aan haar hoge levensstandaard; met minder nam ze absoluut geen genoegen.

Hoewel ze haar villa in Beverly Hills had verruild voor een kleiner huis, was ook dat een juweel in het heuvelland van Beverly. Maar het kostte wel een hoop. In feite kostte het haar al haar verdiensten. Niet in staat in haar eentje verder te gaan, zonder vaste levenspartner, zocht ze haar troost in de wodka, liters wodka, 's Morgens dronk ze wodka met sinaasappelsap, op de set wodka met ijs in een gewoon drinkglas en 's middags en 's avonds nog eens verscheidene flessen Dom Perignon, of ze werkte of niet. En dan na het avondmaal armagnac van het hoogste alcoholpercentage. Haar drinkgewoonte zou sterke kerels op hun benen doen zwaaien. Naarmate haar films slechter werden, verlichtte ze haar smart met nog andere middelen dan alcohol. Aanvankelijk hield ze het bij nu en dan een marihuanasigaretje, maar daarna kwam de cocaïne. Het gezegende witte poeder gaf haar een geweldige kick. Ze kreeg er het gevoel van dat ze weer jong was, succesvol, en een en al energie en liefdesavontuur. Het werd een kostbare liefhebberij en nu moest ze er haar juwelen voor verkopen.

Vanessa Vanderbilt praatte stoerder dan ze in werkelijkheid was. Onder haar bikkelharde zakelijkheid was ze een milde en meelevende vrouw. Maar een haai verslindt een haai, had haar vader haar altijd voorgehouden. Alleen de slimsten en sterksten overleefden de strijd in deze wereld; in zaken was er geen ruimte voor mededogen. 'Er ligt altijd een stel barracuda's op de loer tot je overboord valt, mijn kind!' had hij haar al ingeprent toen ze nog maar amper vier jaar was. 'Zorg dat je altijd uit de buurt van die monsters vandaan blijft, schatje, anders word je levend opgevreten, let op mijn woorden!'

Vanessa, als plichtsgetrouwe dochter, volgde zijn advies op en ze werd algauw nog uitgekookter in zaken dan haar papa ooit was geweest. Rijke oliesjeiks, Arabische wapenhandelaren, grote popsterren, Amerikaanse politici... Vanessa kende ze allemaal en ze wist profijt van hen te trekken voor ze haar konden gebruiken en misbruik van haar konden maken.

'Iedereen probeert anderen voor hun karretje te spannen, onthoud dat goed, lieve kind,' had haar vader gezegd. 'En als ze dat niet doen, zijn ze zelf geboren verliezers en daar kun je maar beter helemaal niets mee te maken hebben, schatje.' Dat waren de woorden geweest van Luke Higgins, het orakel van Petticoat Lane, de man die op zondag mosselen en andere schaaldieren in zijn marktkraam verkocht, van maandag tot vrijdag in zijn winkel in tweedehands meubels werkte en zijn leergierige nageslacht op zaterdag de feiten des levens bijbracht. Iedere zaterdagochtend hield Luke zich bezig met zijn min of meer verdachte handeltjes in zijn volgestouwde winkelpandje bij Petticoat Lane in de volkswijk in het zuiden van Londen, waar Vanesssa op school ging. Hierdoor raakte Vanessa al gauw vertrouwd met de waarde van geld, niet alleen het Engelse, maar ook het buitenlandse.

Misschien was 'heler' een beetje te sterk uitgedrukt voor wat haar vader uitvoerde, want hij wist altijd op het nippertje uit handen van de justitie te blijven door zich uitsluitend bezig te houden met gestolen goederen uit het buitenland. Interpol, altijd alert op dit soort zaken, was er nimmer in geslaagd de hand te leggen op Luke, in zijn eigen woorden alleen maar een handige jongen die altijd uit was op zijn eigen voordeel. Hij was een knappe, vrolijke vent met rood krulhaar, een rode snor en stevige spieren op zijn slanke lijf en tegenover de minderbedeelden onder zijn klanten gedroeg hij zich altijd als een moderne Robin Hood. Maar voor de Italianen, Fransen en Duitsers die bij hem kwamen met hun gestolen waar, kende hij geen enkel mededogen.

De juwelen, camera's en andere waardevolle voorwerpen die hem werden aangeboden waren afkomstig uit kleine diefstallen aan de Franse Rivièra en in ski-oorden als Gstaad en St.-Moritz. Er waren ook kleinere snuisterijen bij die de dames niet de moeite waard vonden in de kluis te doen wanneer ze hun veertig-karaats diamanten ringen en diamanten kettingen van een half miljoen dollar wegsloten. Meestal waren het onbeduidende sieraden die overdag werden gedragen: gouden kettinkjes, horloges van Cartier en Piaget, diamanten oorbelletjes van één karaat en soms een armband met gelukshangertjes. Dit soort vrouwen was echter zo steenrijk dat ze een dergelijke diefstal meestal niet eens aan de verzekering opgaven, omdat anders hun premie zou worden verhoogd. Een gouden ketting van Bulgari die vijfduizend dollar had gekost konden ze gemakkelijk door een andere vervangen, evenals een horloge van Cartier, en het was ook veel leuker elke dag iets anders te dragen. Aldus gingen goederen die veel werden gevraagd maar niet overdreven duur waren, door de bekwame handen van Luke naar de handelaren op de antiekmarkten op Portobello Road en in Bermondsey en Kensington. Hij leidde een aangenaam leven met zijn knappe Jamaicaanse vrouw die hem aanbad en niet de hele dag op hem liep te vitten zoals sommige van die verwaande zwarte vrouwen uit Afrika. Op zijn beurt was Luke een goede vader die voor een behoorlijk inkomen zorgde en zijn kinderen het een en ander bij bracht, en het viertal was maar al te zeer bereid van hem te leren. Op haar achttiende jaar wilde Vanessa op eigen benen staan en fotomodel worden. In de Amerikaanse Vogue had ze eens foto's gezien van een prachtig geklede, elegante Gloria Vanderbilt en ze raakte zo geboeid door het milieu van de Vanderbilts, dat ze haar naam 'Vera Higgins' veranderde in 'Vanessa Vanderbilt' omdat ze vond dat 'Higgins' te veel associaties opriep met de Londense volksbuurt waar ze vandaan kwam en niet paste bij de levenswijze die ze nastreefde.

In de jaren zestig boekte Vanessa, een bruisende mengeling van haar vaders rode krullen en Ierse charme en haar moeders mooie bruine Jamaicaanse huid, zwarte ogen en vriendelijke aard redelijk succes als fotomodel, maar ze slaagde erin met nog veel meer succes door te dringen in de Londense societykringen. Ze liet het werk van fotomodel algauw achter zich om allerlei vorstelijke personen, bedenkelijke zakenlui en popsteren op hun reizen te vergezellen. Getooid met diamanten oorbellen van de ene en een Buccellati-armband van de andere aanbidder en met bontjassen en vossen in overvloed, verkeerde Vanessa in de zevende hemel. Ze maakte volledig deel uit van de jetset. Gloria Vanderbilt mocht wel uitkijken, dacht ze, want ze zou spoedig in haar voetsporen treden. Ze werd bewonderd en aanbeden en ging naar bed met rijke en machtige mannen, maar geen van hen werd ooit echt verliefd op haar. Ze voer mee op hun schepen, buitensporige luxueuze jachten van zestig meter lengte. Ze reed in hun Ferrari's, hun langgerekte Mercedessen en antieke Bentley's. Ze incasseerde hun knisperende dollars, pondsbiljetten en franken en winkelde naar hartelust.

Vanessa was een vrouw die door velen werd begeerd, een bekoorlijk stukje speelgoed voor rijke mannen. Jarenlang pronkte ze met haar uitdagende, koffiekleurige lichaam op het dek van allerlei luxejachten in Portofino en Monte Carlo, koesterde zich in de zon aan de zwembaden van marmeren villa's in Marbella en op Sardinië en stroopte de boulevards van Parijs, New York en Los Angeles af op zoek naar steeds excentrieker kleding voor haar toch al enorm uitgebreide garderobe. Ze was een gelukkige vrouw. Zo gelukkig dat ze haar goede gesternte ging vieren met een ander favoriet tijdverdrijf: eten.

Vanessa reserveerde liever een tafeltje in een of ander duur restaurant dan dat ze met iemand naar bed ging. Als ze met een man in bed lag, verlangde ze altijd naar het smakelijk hapje dat ze ging bestellen wanneer het vermoeiende karwei achter de rug was. Als al die rijke en machtige heren hun lid in haar geurige gleuf staken, opgewonden door haar extatische gekreun, hadden ze er geen notie van dat haar wellustige geluiden in feite niet hen golden maar allerlei lekkernijen. Meestal hield Vanessa iets lekkers bij de hand wanneer ze met iemand in bed lag, bijvoorbeeld een koektrommeltje met de beeltenis van de koningin erop waarin ze marsrepen of Zwitserse melkchocolaatjes bewaarde, waarvan ze gelukzalig lag te snoepen terwijl haar minnaar uitgeput naast haar lag. Het gevolg was dat ze begon op te zwellen als een watermeloen in de zomerzon, wat haar de belangstelling van de meeste mannen kostte. Eerst keerden de Amerikanen haar de rug toe, daarna de Engelsen en de Fransen. Zelfs de Italianen en Duitsers hoefden haar niet meer, tot uiteindelijk alleen nog de Arabieren overbleven. Maar Vanessa leed er niet onder; ze was nog altijd heel tevreden met haar luxeleventje en met de vele vrienden die waren overgebleven en die haar nog altijd aanbaden, mannen zowel als vrouwen. Het was altijd plezierig in haar gezelschap want ze nam zichzelf nooit serieus en dreef dikwijls de spot met haar omvang.

Ze probeerde wel af te slanken, maar tevergeefs. Haar kamers lagen vol videotapes van Jane Fonda's cursussen, maar het ontbrak haar aan de benodigde wilskracht. Ze kon eenvoudig geen nee zeggen tegen kaviaar met zure room, kalfslapjes met pommes frites, chocolademousse en al die andere heerlijkheden, om nog maar te zwijgen van de wijnen die haar feestelijke maaltijden begeleidden en de likeurbonbons en andere snoeperijen die daarop volgden. Voor haar recente minnaar, een Arabische sjeik, was ze als manna van Allah. Een westerse vrouw die dol was op eten, was voor hem net zo bijzonder als een Londense kip met tanden. De meeste 'modellen' en sterretjes die hij mee uit eten nam, aten als vogeltjes. Vanessa was méér dan een stevige eter. Wat gulzigheid betrof kon ze beslist met hem wedijveren.

'Nog een lamsbout!' placht hij opgetogen te roepen wanneer ze gehurkt op de vloer van zijn suite in het Dorchester Hotel bijeen zaten terwijl zijn privé-kok uit Koeweit allerlei heerlijkheden volgens recepten uit de Sinaï-woestijn bereidde, desserts die in geen enkel restaurant in de westerse wereld te vinden waren. Vanessa legde haar dikke wangetje op Samirs vlezige schouder, lepelde paté op een stukje pitabrood en stak het liefderijk in zijn mond. Hoe verrukkelijk was het allemaal. Wat een heerlijk leven leidden ze toch. Samir was zo gul met zijn geld en presentjes, zo vol aandacht wanneer ze hem nodig had. Maar dat was niet zo vaak, want ze vond het veel fijner uit eten te gaan en te winkelen. In tegenstelling tot veel andere Arabieren had hij charme en goede manieren en dank zij zijn opleiding aan de universiteit van Harvard sprak hij met een allergrappigst Amerikaans accent. Seks verveelde haar en ze vond pijpen bepaald weerzinwekkend. Dat kon ze alleen wanneer ze zich inbeeldde dat ze op een lekkere ijswafel zoog. Toen Samir terug moest naar Koeweit, stelde hij Vanessa zijn permanent gehuurde hotelsuite in Londen ter beschikking met een flinke financiële toelage en creditcards van zijn firma op haar naam. Op een ochtend toen ze bij het ontbijt in bed televisie zat te kijken en juist genoot van haar vijfde croissant met frambozenjam en Devonshire-room, hoorde ze dat hij was vermoord. Daarna begon het Vanessa steeds minder goed te gaan. Ze werd niet genoemd in het testament van Samir, zodat al zijn geld en bezittingen naar zijn drie vrouwen en elf kinderen in Koeweit gingen. Afgezien van haar kleren en juwelen bezat ze alleen nog twee creditcards van zijn maatschappij. Op dat moment begon de opvoeding die ze van haar vader had gekregen vruchten af te werpen, want ze ging onmiddellijk naar de antiek- en kunstwinkels in Bond Street en kocht zoveel kunstvoorwerpen als ze maar kon, tot het saldo van de creditcards op was. Ze had nog altijd een knap gezicht, maar haar gewicht schommelde rond de tweehonderd pond en ze was niet langer aantrekkelijk voor al die rijke en machtige mannen in Londen en elders in Europa die de voorkeur gaven aan vrouwen die slank waren, net als hun schepen, auto's en vliegtuigen. Dat soort mannen was meestal niet geïnteresseerd in een rond tonnetje met een opgewekt karakter, ook niet als tijdelijke armversiering. Misschien hoogstens voor een enkel slippertje tussendoor, maar de meeste mannen die ze kende, hadden seksueel geen belangstelling meer voor haar.

Vanessa moest het ongelukkige feit onder ogen zien dat de jaren waarin ze haar aantrekkelijke uiterlijk had kunnen gebruiken om geld mee te verdienen, definitief voorbij waren. Ze was tweeëndertig en had de Dolce Vita-beker tot de bodem leeggedronken. Het werd tijd om in zaken te gaan.

Ze begon met de verkoop van haar eigen juwelen en met de schilderijen en andere kunstvoorwerpen waar ze na de dood van Samir de hand op had weten te leggen. Na veertien jaar dankbaar geschenken te hebben ontvangen, bezat ze een overvloed aan mooie dingen. Van haar vader kreeg ze ook een paar stukken en gaandeweg begon ze veilingen en verkopen van nalatenschappen in Engeland af te lopen. Ze had een scherp oog voor koopjes en kwaliteitsjuwelen, zodat ze haar reizende juweliersbedrijf in drie jaar tot een lucratieve handel wist uit te bouwen. Ze deed dikwijls zaken met mannen met wie ze naar bed was geweest en omdat ze altijd zo'n plezierige en loyale vriendin was geweest; bloeide haar handel. En nu was ze op zakenreis in Los Angeles.

'Wil je de cassette erbij?' vroeg Emerald. Vanessa keek naar de roodleren cassette van Cartier met de vergulde afwerking en knikte. 'Ja, maar ik ga ze wel zelf dragen,' zei ze, een cheque uitschrijvend. 'Ik vind ze zo mooi dat ik ze voor mezelf wil houden, zij het tijdelijk.'

Emerald keek voor het laatst weemoedig naar haar armbanden. Ze hield er zoveel van. Ze was dol op al haar juwelen. Als een man ze niet voor haar kocht, kocht ze ze uit eigen zak. En nu raakte ze ze kwijt. Het had er alle schijn van dat geen enkele man ooit nog iets moois voor haar zou kopen. Het was voorbij.

Nadat ze haar armbanden aan Vanessa had verkocht, ging Emerald regelrecht naar een haar bekende gelegenheid in West-Hollywood waar ze wodka-cocktails bestelde, vijf op een rijtje. De barman bekeek haar nieuwsgierig. Ze kwam hem vaag bekend voor, maar hij was wel zo verstandig geen praatje aan te knopen met een klant die kennelijk diep in de problemen zat. De vrouw zag eruit alsof ze heel wat meer te verduren had gehad dan een heleboel anderen. Het was duidelijk dat ze in haar betere dagen bijzonder mooi was geweest, maar nu was haar blonde haar grijs aan de wortels en hing in onverzorgde slierten om haar niet opgemaakte gezicht, dat nog altijd sporen vertoonde van wat eens aristocratische jukbeenderen, een welgevormde neus en volle lippen waren geweest. Haar ogen gingen schuil achter een donkere bril en ze was gekleed in een vormeloos tweedjasje en een soort joggingbroek waarin haar figuur niet tot zijn recht kwam. Ze droeg schoenen met hoge hakken die betere dagen hadden gekend en stak de ene Lucky Strike met de ander aan, geen acht slaand op de galant voorgehouden aanstekers van mannen die haar zo nu en dan aanstaarden, wellicht omdat ze instinctief aanvoelden dat ze vroeger een glorieuze schoonheid was geweest. Ze zat recht voor zich uit te staren en bewoog zich nauwelijks, alleen om af en toe haar glas naar haar bleke lippen te brengen.

Na het legen van haar vijfde glas maakte Emerald met bevende hand een gebaar naar de barman dat ze er nog een wilde. 'Volgens mij heeft u er al genoeg gehad, mevrouw, vindt u zelf ook niet?' De barman probeerde vriendelijk te blijven. Hij had haar «•ven naar de wc zien gaan, waarbij ze nauwelijks rechtop kon lopen.

'Ik mankeer niets. Geef me er nog een!' beval ze.

'Het spijt me, mevrouw, maar...' 'Schiet op, kerel!' snauwde Emerald.

'Hoor eens, mevrouw, er geldt hier een politieverordening. Ik mag iemand die kennelijk al te veel heeft gehad, niet meer inschenken. Ik wil mijn vergunning niet kwijtraken.'

'Stik maar met je vergunning,' mompelde Emerald. Ze stond op van haar kruk en liep met onvaste stap naar de deur. 'Krijg de pest maar met die rotvergunning en je stinkkroeg.' Ze keek naar de bar, waar minstens tien mannen haar zwijgend aanstaarden. Maar ze herkenden haar niet. 'Vallen jullie allemaal dood, klootzakken!' schreeuwde ze en ze sloeg de deur hard achter zich dicht, waarna ze naar de Olympic Boulevard wankelde.

De volgende dag, toen ze een beetje op verhaal was gekomen, klemde ze haar kiezen op elkaar en bezocht Daphne Swanson. 'Laten we er geen doekjes om winden, schat. Ik heb werk nodig. Het doet er niet toe wat. Ik ben niet kieskeurig. Ik ben aan mijn laatste bijouterieën bezig. Gisteren heb ik de armbanden verkocht waaraan ik zo gehecht was, die ik van Stanley voor ons trouwen heb gekregen. Je weet hoeveel hij voor me betekende.' 'Ja, lieve, ik weet het. Ik herinner me het heel goed, al is het al dertigjaar geleden.'

'Achtentwintig jaar,' zei Emerald dwars. 'En toen was ik pas twintig-'

'Inderdaad, ja.' Daphne knikte en had moeite niet te glimlachen. Waarom probeerden ze toch allemaal een paar jaar van hun leeftijd af te smokkelen terwijl de hele stad wist in welk jaar ze waren geboren, tot op de maand nauwkeurig zelfs, en ook tot op de cent hoeveel ze op hun bankrekening hadden staan.

'Jij weet altijd alles van wat er hier omgaat, Daphne. Er moet toch ergens iéts voor me zijn dat geschikt voor me is. Ik bedoel, ik hoor toch bij de Hollywoodse fïlmadel, niet?' Ze lachte weinig overtuigend.

'Dat weet ik, lieverd, ik weet dat je dat was... dat je dat bent, bedoel ik,' troostte Daphne haar vriendin. 'Maar je moet wel goed begrijpen, lieve schat, dat de grote sterren van jouw generatie inmiddels een beetje eh... passé zijn.' Ze hapte in een geglaceerde kastanje, trok een vies gezicht omdat de lekkernij haar te zoet was en gaf het restant aan een pekineesje dat aan haar voeten op een roze gewatteerd dekentje lag.

Emerald beet op een ingescheurde nagel en stak een Lucky Strike op. Ze verlangde sterk naar een borrel en ze kon ook best een snuifje cocaïne gebruiken. Hoe laat was het? Elf uur. Dat betekende dat

het in Londen zeven uur 's avonds was, tijd voor een borrel, tijd dat beschaafde mensen zoals haar kennissen van Eaton Square en Chelsea een martini of een glas champagne namen. 'Wil je wat drinken, schat?' vroeg Daphne, haar gedachten radend. 'Tja, het is nog wat vroeg... nou ja, een Bloody Mary dan.' 'Ik doe met je mee.' Diplomatiek daalde Daphne tot het niveau van haar vriendin af. 'En dan gaan we een hapje eten in de Ivy. Burt Hogarth komt er vandaag voor de lunch.' 'Hoe gaat het tegenwoordig met Burt?' vroeg Emerald. 'Lieve kind, nou vraag ik je! Ik weet dat je een tijd weg bent geweest, maar je bent toch wel een beetje op de hoogte van wat zich hier allemaal afspeelt?'

'Nee,' zei Emerald afwezig. 'Ik heb de afgelopen vijf maanden in Italië gezeten, zoals ik je vertelde.'

Daphne nam de bestelde Bloody Mary's van haar dienstmeisje aan en zei: 'Je moet toch eens een beetje bij de tijd blijven, kind, of eens een keertje uit die draaimolen stappen. Het is 1985, weetje. Als je in dit vak wilt blijven, zou ik als ik jou was als de donder zorgen dat je bij de televisie komt. Daar gebeurt het, vandaag de dag. Zelfs Burt Hogarth is daarvan doordrongen, daarom doet hij na al zijn filmsuccessen nu televisie.'

Emerald dronk van haar Bloody Mary en onderging de directe stimulans die ze altijd van wodka kreeg, gevolgd door de valse hoop en het optimisme die eruit voortkwamen.

Daphne vervolgde: 'Burt doet momenteel de produktie van een prestigieuze en héél ambitieuze serie, weet je. Niet die gewone doorsneetroep. De serie heet: America, The Early Years. De titel spreekt voor zichzelf, vind je niet? Ik weet dat ze al met het bepalen van de rolbezetting zijn begonnen. De grote namen, schat, de heel grote namen. Ze hebben sir Geoffrey Fennel en Olivia Grosvenor van het National Theater al onder contract. Herinner je je haar Julia? Wat was die vrouw fantastisch! Maar als Burt jou in levenden lijve ziet en beseft hoe goed je er nog uitziet...' Eerlijk gezegd vond Daphne dat Emerald er helemaal niet zo goed uitzag. De face-lift had niet veel geholpen, hoewel onder de gezwollen gedeelten de wallen onder haar ogen en de grijze haarwortels nog goed de glamour van weleer te zien was. Daphne had het scenario gelezen en ze had heel goed gezien dat de huidige Emerald uitstekend geschikt was voor de rol van Evelyn, de wellustige, avontuurlijke pioniersvrouw die in de jaren tachtig van het oude woongebied verhuist naar een nieuwe/ron^Vr-plaats, de toenmalige grens van de pioniers. Het was de rol van een vrouw die ondanks alle problemen zichzelf en de nieuwe vestiging voor het volk belangrijk wist te maken. Het zou de belangrijkste televisieserie voor het seizoen 1985-86 worden en was nu al de meest besproken serie na Saga. Het feit dat niemand minder dan het voormalige film-wonderkind Burt Hogarth tijdelijk uit zijn duizelingwekkende filmcarrière als schrijver, producent en regisseur van zeven wereldsuccessen was gestapt, was een belangrijke en nog niet eerder vertoonde gebeurtenis voor de televisiewereld.

Alle concurrerende televisiemaatschappijen waren al zo verontrust door America, The Early Years dat ook zij toptalent uit de film- en theaterwereld gingen halen om de concurrentie het hoofd te kunnen bieden.

'Dus wat gaan we doen, samen lunchen of niet, schat?' vroeg Daphne. Emerald knikte. Daphne nam de telefoon en reserveerde een tafeltje. Daarna instrueerde ze: 'En nu ga je naar huis om je heel mooi en sexy aan te kleden, hoor je. Ik tref je daar om één uur en dan probeer je meneer Hogarth maar eens onder je bekoring te brengen. Ik weet zeker dat hij verrukt van je is.' Maar zo gebeurde het niet helemaal. Toen Emerald thuiskwam, nam ze een paar valiumtabletten met wodka in om haar zenuwen onder bedwang te krijgen. In haar wat wazige toestand herinnerde ze zich Daphnes advies zich heel mooi en sexy aan te kleden en ze pakte een te gedecolleteerde en te korte, limoengroene cocktailjurk van kant die totaal niet geschikt was voor de gelegenheid. Het was allemaal een beetje te veel van het goede.

Als gewoonlijk kwam ze te laat. Toen ze voor het restaurant stopte, slipte haar voet van de rem naar het gaspedaal en ze ramde haar Mercedes in het openstaande portier van Abby Arafats splinternieuwe bruin-zwarte Rolls-Royce 'Corniche', een tafereel dat de hilariteit van de lunchende meute wekte en de aandacht van een paar politiemannen trok.

Haar impresario Eddie, die altijd had geweten dat ze weer zou terugkomen, betaalde de borgsom voor haar vrijlating uit voorarrest en de roddelpers beleefde er een mooie dag aan. Er werd openlijk over haar van drank en drugs vervulde privé-leven in de kranten en op de televisie bericht en in alle salons en kantoren van Los Angeles was ze het gesprek van de dag. Overal roerden zich de tongen en wat er werd gezegd was niet complimenteus voor Emerald. 'Je hebt het grandioos verpest, meid,' zei Eddie in niet mis te verstane bewoordingen. 'Je hebt je eigen carrière de mist in gejaagd. Geen enkele studio, televisiemaatschappij of producer heeft nu nog belangstelling voor je.'

Emerald huilde. Ze vond dat ze er zelf niets aan kon doen. Veertig jaar was ze een grote ster geweest en moest het nu op deze manier eindigen? 'Ik ben geen drankorgel, Eddie, en ook geen drugsverslaafde. Dat weetje heel goed.' Ze snikte in haar limoengroene zakdoekje.

'O ja?' Hij nam haar cynisch op door zijn sterk vergrotende brilleglazen. 'Zo zag je er in ieder geval wel uit, lieve kind, toen ik je uit die gore cel haalde.' Huiverend dacht hij aan de aanblik van Emerald in haar belachelijk korte kanten jurk toen ze in het meedogenloze Californische zonlicht tegenover de horde perslieden stond. 'Je was een hoogst beklagenswaardig persoontje.' De foto's hadden haar niet op haar mooist getoond. Ze verschenen op de voorpagina van alle boulevardbladen, van Londen tot Tokio, een afgematte, gedesillusioneerde vrouw, verfomfaaid en met een opgezwollen gezicht, die veel ouder leek dan haar vijftig jaar. Afgedankt. Voor niemand meer van enig nut.

Calvin had al bijna drie jaar in de gevangenis doorgebracht. De meeste veroordeelden wegens verboden wapenbezit werden volgens het Amerikaanse rechtssysteem veel eerder 'op erewoord' vrijgelaten, maar Calvin had die kans verspeeld omdat hij zich niet meegaand had gedragen en omdat hij een bewaker die had geprobeerd seks met hem te hebben, tegen de grond had geslagen. Hij zat in zijn cel en las het stukje in de American Informer voor de zoveelste keer.

'Terwijl Chloe Carriere de status van "superster" bereikt in de enorm populaire serie Saga, vecht de treurige, voormalige "superster" Emerald Barrymore, de legendarische actrice, een zware strijd tegen depressie en dope. Vorige maand werd ze in Hollywood aangehouden op verdenking van rijden onder invloed. De eens zo mooie ster vertoeft thans vrijwel aan de rand van de armoede en is nauwelijks meer in staat behoorlijk werk te krijgen in Hollywood. Hoe anders zou haar leven zijn verlopen als zij de begeerde rol van Miranda had gekregen! Chloe Carriere kan zich thans de koningin van Hollywood noemen, terwijl Emerald Barrymore een gebroken vrouw is geworden.'

Zijn Emerald, zijn mooie, onverslijtbare Emerald,was te gronde gericht door dat Engelse rotwijf! Hij keek weer op de kalender. De datum stond in zijn geheugen gegrift: 24 april 1987. Op die dag kwam hij op erewoord vrij. Op die dag zou de Engelse aan haar eind komen!

Burt Hogarth las de kranteknipsels die door zijn assistent op zijn bureau waren gelegd, aandachtig door. Inderdaad zag de vrouw er afschuwelijk uit en in die korte, gedecolleteerde jurk zelfs belachelijk. Ze was volkomen aan haar eind, zoals al die lui die niet van de drank en de drugs konden afblijven. De huid van haar hals stond te strak gespannen en haar gezicht was opgezwollen, maar onder die tekenen van verval was toch een onmiskenbare kracht herkenbaar, een zachtheid onder dat voze vernis die hem aantrok. 'Laten we haar een cameratest geven,' zei hij.

Zijn jeugdige assistent keek hem verbaasd aan. 'Een test geven? Je kunt iemand als Emerald Barrymore toch geen test geven! Ze is een superster, tijdens haar leven al een legende. Dat ze zich van de week belachelijk heeft gemaakt, doet daar niets aan af.' 'Ze heeft ook een cameratest voor Saga gedaan, nietwaar?' Burt kende zijn Hollywood nog altijd als de grote blanke jager de jachtvelden van Afrika. 'Die serie is rotzooi, dat weten we allemaal, maar ze wilde de vrouwelijke hoofdrol. Ze had er alles voor over, hoorde ik. Dat was driejaar geleden en sindsdien heeft ze niets van belang meer gehad. Van wat ik heb vernomen, moet ze er heel beroerd aan toe zijn.'

'Zullen we die cameratest van Saga eens bekijken?' 'Nee, ik doe mijn eigen test. Wat mij betreft is Emerald Barrymore een oude, voormalige ster die haar dagen heeft gehad, maar die misschien geschikt zou kunnen zijn voor die rol. En als dat zo is, wordt dit het mooiste in haar leven sinds die hond Rin-Tin-Tin haar als kindsterretje van de rails voor de aanstormende trein bevrijdde. Dus geef me die hufter van een impresario van haar aan de lijn en regel alles voor de test. De televisiejongens willen me Angie Dickinson aansmeren, maar hoewel ik Angie graag mag, deugt ze niet voor die rol. Dus we laten mejuffrouw Barrymore de test doen en dan maar duimen dat het lukt.'

'Alweer een test? O, Eddie, waarom? Ik heb verdomme tweeënvijftig films gemaakt. En de cameratest voor Saga gedaan. Ik heb die rol niet gekregen, maar ze kunnen die test toch wel bekijken?' 'Nee, meid,' zei Eddie kalm, haar strak aankijkend. Hij was altijd onverbiddelijk tegen zijn cliënten als ze niet in de pas wilden lopen, met het gevolg dat ze nog meer respect voor hem kregen. Afgezien van Emerald was geen enkele cliënt ooit bij hem weggegaan en daar was hij heel trots op, maar hij had er zelf wel een paar aan de dijk gezet. 'Die test voor Saga was meer dan driejaar geleden,' verklaarde hij. 'Hollywood heeft een slecht geheugen. Voor de televisiemaatschappij die America gaat opnemen, ben je een veroordeelde drugsverslaafde en alcoholiste.'

'Dat is niet waar, Eddie!' riep Emerald verontwaardigd.

'De waarheid doet altijd pijn, meid. Je moet het onder ogen zien. In de jaren veertig was je de grote ster van de familiefilms, je was de smaakmaakster van de jaren vijftig en de Amerikaanse seksbom van de jaren zestig en zeventig. Maar nu schrijven we 1985. Je bent al heel lang in het vak. Het wordt hoog tijd dat je weer alles geeft wat je in je hebt, anders kun je er beter helemaal mee ophouden.' 'Maar ik hou van dit vak! Het is mijn leven!' huilde Emerald. 'Goed, dan doe je de test,' zei Eddie onomwonden. 'Als je die test doet, krijg je de rol. Vertrouw me maar.' De kleine man toonde opeens een van zijn zeldzame glimlachjes. 'Het geval wil namelijk dat die televisiemaatschappij het zwaarste geschut voor America aansleept. Ze gaan het volgende seizoen een keiharde concurrentie aan met Saga. Ze worden er beroerd van dat Saga week na week de hoogste kijkcijfers haalt. Dit is oorlog, schatje, de totale oorlog!' 'Daar ben ik nooit bang voor geweest.' Emerald glimlachte, want ze begon haar oude zelfvertrouwen weer enigszins terug te krijgen. 'Dat weet ik, mijn prinsesje, en wat die oorlog nog interessanter maakt, is het feit dat als de serie een succes wordt - en dat gebeurt natuurlijk - jij de belangrijkste rivale van Chloe Carriere op de buis bent. Dat wordt "The Battle of the Bitches"! Ik zie de krantekoppen al!' De ogen van de oude vos twinkelden ondeugend achter zijn grote bril.

'Maar ik dacht dat je een groot bewonderaar van Chloe was, Eddie.'

'Ben ik ook, meid. Ik bewonder haar, ja. Ze is mijn vriendin, ook al heb ik haar niet als cliënte. Ze heeft het helemaal gemaakt en ze is er niet door veranderd. Maar ik wou dat ze gelukkiger in haar privé-leven was. Volgens mij is ze nog altijd een beetje gek op die ex- man van haar. Dat is het probleem met jullie vrouwen, niet één uitgezonderd.' Hij keek Emerald verwijtend aan. 'Als jullie geen man in je leven hebben, is het net of jullie je niet volledig mens voelen.' Emerald haalde haar schouders op.

'Maar concurrentie is gezond, Emerald,' besloot hij. 'Dat houdt de zaak levendig. Emerald Barrymore tegen Chloe Carriere! Voor die grote gebeurtenis wil ik op de voorste rij zitten. En dat willen de kijkers ook, dat kan ik je garanderen.'