Sabrina Jones lag op het strand en keek naar de camera, een betoverende glimlach om haar lippen. De camera hield van haar. Iedereen hield van Sabrina.Ze was Amerika's nieuwste 'golden girl', daar was geen twijfel aan als je haar zag. Een slimme directeur van een televisiemaatschappij had haar de artiestennaam Sabrina gegeven, omdat hij een bewonderaar was geweest van Audrey Hepburn in Sabrina Fair. Toen ze driejaar geleden voor het eerst bij hem op zijn kantoor kwam, kreeg ze onmiddellijk een van de drie hoofdrollen in een nieuwe politieserie op de televisie. Ze hoefde niet eens een cameratest te doen. Haar lichaam, op de kop af honderd pond en 1.73 meter lang, was honingbruin en volmaakt van proporties. Haar donkerblonde haar, waarop iedere Hollywood-actrice jaloers was, viel in natuurlijke golven en krullen tot op haar schouders zonder dat ze ooit krulspelden gebruikte. Ze droeg een goudkleurige, fijnmazige avondjapon waar haar prachtige naaktheid doorheen te zien was. De fotograaf schudde vol ontzag zijn hoofd bij de aanblik van die vrouw in het zand, opkijkend naar de lens. Zoiets ongelooflijk moois had hij niet meer aanschouwd sinds de glorietijd van Ava Gardner. Sabrina was de volmaaktheid zelve. Die ogen! Die benen! Die borsten! Met de televisieserie Danger: Girls Working was Sabrina onmiddellijk naar de status van superstar gestegen. In plaats van meer geld en betere rollen te eisen, net als de meeste televisieacteurs en -actrices die snel van niets naar de top stijgen, was Sabrina volkomen tevreden met haar rol naast haar twee collega's en ze accepteerde alleen de aardige salarisverhogingen waarmee haar enthousiaste bazen haar bedachten. Ze was nooit veeleisend en deed nooit moeilijk. Ze hield van het werk aan de serie, hield van de medewerkers, bewonderde haar collega's Patty en Sue Ellen en had alles bij elkaar een mooi leventje. Ze vond het zelfs leuk interviews te geven en voor 'stills' te poseren, de droom van iedere publiciteitschef in het filmbedrijf.

Sabrina was een zeldzaam verschijnsel: een tevreden actrice, gelukkig met haar leven en haar carrière, vol liefde en plezier in het leven. Ze kwam uit het veilige nest van liefhebbende ouders die haar een solide basis hadden kunnen meegeven, maar op haar drieëntwintigste had ze één ding nog niet bereikt: de overtreffende trap van superster, in de Amerikaanse filmwereld 'megastardom' genoemd. Maar de cameratest voor Saga kon daar verandering in brengen nu ze haar televisieserie had voltooid. Ze keerde zich op haar rug en schonk de fotograaf een van haar verleidelijkste blikken. Hij slikte weer even iets weg, liet de camera klikken en legde haar beeltenis vast voor haar vijftigste tijdschrift- omslag.

Haar impresario Sue Jacobs stond te wachten tot de fotosessie was afgerond. 'Ga je omkleden en laten we dan naar een rustige gelegenheid gaan,' zei Sue, langs de assistenten van de fotograaf lopend die nog met grote ogen naar Sabrina stonden te staren. 'We hebben veel te bespreken.'

'Zullen we dan maar naar de Polo Lounge gaan?' stelde Sabrina voor. 'De Polo Lounge vind ik hartstikke leuk.'

Met een Brioni-jasje van pure zijde, een zwart zijden overhemd en een zwarte broek aan liep Luis de Polo Lounge in en bleef als door de bliksem getroffen staan toen hij oog in oog kwam met het mooiste meisje dat hij ooit had gezien. Ze had lang blond haar, een volmaakt goudkleurige huid en ogen die niets dan onschuld uitstraalden. Ze was in diepgaand gesprek met een oudere dame. Dat deerde Luis niet en hij liep regelrecht naar hun tafel. 'Senorita,' begon hij, de kelner wegwuivend. 'Staat u mij toe mij aan u voor te stellen. Luis Mendoza, uw dienaar, senorita. U bent beslist de mooiste vrouw die ik ooit heb aanschouwd. Ik ben overweldigd door uw schoonheid. Wilt u een fles Dom Perignon met mij drinken, senorita, alstublieft?' Een erg originele benadering was het niet, maar Luis had het meer gedaan en dank zij zijn bijzonder aantrekkelijke voorkomen kreeg hij zelden een afwijzing. Weinig dames konden weerstand bieden aan het eerbetoon de mooiste vrouw van de wereld te worden genoemd en Sabrina Jones evenmin. 'Met alle plezier,' zei ze. Ze glimlachte uitnodigend naar hem, tot ergernis van Sue, want die was juist midden in haar betoog om Sabrina over te halen een contract voor drie Universal-films te teke

nen in plaats van die cameratest voor Saga te doen. Een half uurtje later liep Sue met onzekere stap naar haar auto en mompelde: 'Kerels, kerels, dat is het enige waaraan ze tegenwoordig denken!' Aan de manier waarop die twee naar elkaar keken, had ze wel gezien dat de wederzijdse aantrekkingskracht te sterk was om ertussen te komen. Daar had Sue gelijk in.

De volgende dag kwam Luis doodmoe op de set. Hij had het gevoel dat hij al een hele werkdag achter de rug had. De technici om hem heen hadden het druk met het instellen van de belichting en het geluid voor de grote liefdesscène met 'Ms.' Sissy Sharp. Zijn Zuid- amerikaanse temperament vond het maar niets dat Sissy zo gebrand was op dat 'Ms.' voor haar naam. Tenslotte was ze niets anders dan de een of andere overjarige ster die zich zo voor haar leeftijd geneerde dat ze geen mevrouw of juffrouw wilde zijn, maar alleen een neutrale 'Ms.'. Hij moest weer denken aan zijn avond en nacht met Sabrina en er verscheen een lachje op zijn knappe gezicht. Sabrina... wat een mooie naam, wat een vrouw! Bij de gedachte aan haar voelde hij zijn ballen weer in actie komen. Sabrina Jones, hèt sekssymbool van de jaren tachtig. Zo ongelooflijk mooi, zo sexy, zo jong... het gesublimeerde verlangen van iedere man. Maar niet van hem! Mooi niet. Voor Luis Mendoza bestonden geen gesublimeerde verlangens. Sabrina was van hem. Ze behoorde hem nu helemaal toe. Zijn borst zwol van Latijnse trots bij de gedachte aan haar stevig gebruinde lichaam tegen het zijne. Uren hadden ze gevrijd en de fysieke aantrekkingskracht was aan beide kanten zo sterk geweest dat seks een volledige extase werd. Uit ervaring wist hij natuurlijk wat een vrouw opwond, maar met Sabrina was het zo vanzelfsprekend, zo vrij en zo teder gegaan dat hij geen kunstjes hoefde toe te passen. Misschien, dacht hij, ben ik wel voor het eerst van mijn leven echt verliefd geworden. Met een glimlach op zijn gezicht werd Luis wakker uit zijn gedagdroom toen de regie-assistent hem opriep voor de repetitie. Sissy stond al te wachten. Ze zag er chic uit, maar ook ongenaakbaar. Waarschijnlijk zouden heel wat vrouwen in Amerika Sissy willen navolgen in wat ze droeg tijdens de scène. Ze was een wandelende paspop, maar zo mager als een vogelverschrikker. Stel je voor dat je daarmee naar bed moest. Hij lachte. Ze leek op een vogelverschrikker in travestie.

Sissy fronste bedenkelijk naar hem. Ze zat al vanaf haar zestiende in het filmbedrijf en ze kende alle kneepjes van het vak. Ze had een hekel aan Luis en alles wat hij vertegenwoordigde. Zonder twijfel was hij een knappe man en zeker geen slecht acteur, maar ze had nu eenmaal een hekel aan buitenlanders, met inbegrip van joden, Duitsers, Fransen en Italianen. De enige niet-Amerikanen die ze nog wel kon tolereren, waren de Engelsen, maar daar waren er tegenwoordig zo veel van dat je ermee moest leven als met smog. Ze waren er gewoon, of je het leuk vond of niet.

Ze zuchtte en probeerde naar Luis te glimlachen. Hanig liep hij naar haar toe bij het teken voor de repetitie. Haar gedachten waren bij de proefopnamen voor Saga en even wist ze niet goed meer hoe haar tekst voor de scène begon. 'Bij de les blijven, Sissy,' hield ze zich streng voor. 'Je bent een ster, een actrice van naam. Gedraag je dan ook zo.'

Ze móést die vervloekte rol hebben. Het moest!