***

Chloe werd om zes uur wakker. Het was nog donker buiten en 'koud en vochtig' zoals Lena Horne Californië bezong. Ze wankelde naar de keuken en maakte een kop sterke Nescafé met
drie theelepels honing erin voor de benodigde energie. Na het douchen trok ze een spijkerbroek, T-shirtje, blouse en trui aan, deed een sjaal om en zette een wollen muts op, want in tegenstelling tot wat men algemeen denkt, kan het in Zuid-Californië 's morgens flink koud zijn. Omdat de temperatuur overdag opliep van dicht bij het vriespunt tot ver boven de dertig graden, trok ze 's morgens altijd verscheidene lagen over elkaar aan.
De chauffeur wachtte haar op in het minibusje voor de zeventien minuten durende rit naar de studio. Onder het rijden nam ze de scènes van de dag door, in totaal elf pagina's tekst, grotendeels een lange tirade van Miranda.
Na meer dan drie jaar begon de dialoog van de ene week verdacht veel op die van de vorige week te lijken en die weer op de dialoog van voorgaande weken en maanden. De acteurs waren bijna altijd dezelfde personen en de decors wisselden nooit, alleen de kostuums veranderden, de enige aanwijzing dat het om een andere episode ging. In haar kleine caravan, precies gelijk aan die van de tien anderen, had de man van de make-up zijn gereedschap al klaargelegd en de leerling-assistente van de regisseur kwam nog een kopje koffie brengen. Chloe zette de radio op de zender KJLH (Kindness, Joy, Love & Happiness - the survival station!) en onder het genot van songs van Al Jarreau en Lionel Richie begon ze aan haar make-up, waarbij ze haar tekst leerde, koffie dronk en een sinaasappel at. Om zeven uur riep Debbie, de tweede regie-assistente, haar op om naar de set te komen. Nog maar half opgemaakt, haar haar in rollers, manuscript in de hand en haar tekst nog niet muurvast ingestampt, nam ze met Sissy en Sam de eerste scène van de dag door. Daarna volgde een gehol en gevlieg om haar haar en make-up af te maken en met Ostie, de dialoogrepetitor, de tekst grondig door te nemen. Trixie, de garderobe-assistente, kwam de caravan binnen met zes ensembles in plastic hangerzakken en een grote shopping bag van Neiman-Marcus vol schoenen en tasjes.
'Rudolpho vindt dat je de zwarte moet dragen, maar de regisseur zegt dat het decor daarvoor te donker is en dat je in al dat houtwerk niet tot je recht komt, dus heb ik die rooie voor de eerste scène meegebracht, Chloe.'
'Goed, hoor.' Ze bekeek haar gezicht in de drievoudige spiegel. Een pondje of twee afvallen zou haar geen kwaad doen. Als ze te veel aankwam, zag je dat altijd direct aan haar gezicht, omdat haar jukbeenderen dan minder geprononceerd werden. Debbie stak haar hoofd naar binnen. 'Wat wil je voor je lunch?' Chloe grinnikte. Lunch! Hoe kon ze om zeven uur 's ochtends weten waar ze om één uur 's middags trek in had? 'Geef maar een sneetje rogge met tonijn en een glaasje appelsap, lieverd.' Ze keek om naar Trixie die aan het rommelen was in een anderhalve meter hoge, zwarte ladenkast op de grond, de enorme sieradenkist van Miranda.
Trixie liet parels, diamanten, robijnen, smaragden en goudkleurige sieraadjes door haar vingers glijden en zei: 'Die parels van Chanel lijken me heel goed bij dit ensemble passen.' Ze legde ze keurend op het elegante pakje. 'Of draag je liever die gouden ketting van Kenneth Lane?'
'Ik hou me graag aan jouw suggesties,' zei Chloe. Ze had het volste vertrouwen in Trixies uitstekende smaak voor de accessoires die bij de wekelijkse negen of tien ensembles hoorden. 'Zullen we die oorbellen van De Givenchy eens proberen? Ze zien er prachtig uit.'
'Vind je ze niet een tikje te groot?' vroeg Chloe afwezig, want ze zat haar wimpers te doen.
'Kom nou, niks is te groot voor Saga, dat weetje toch?' Chloe trok het strakke rode pakje aan. Trixie bekeek haar handwerk kritisch en sjorde aan de rok, waarvan de band onaangenaam strak om het middel van Chloe begon te zitten. 'Mm, een beetje te veel van het goede daar vandaag, hè?' Trixie was gewend aan het voortdurende aankomen en afvallen van haar actrices. Zelfs twee pondjes maakten een heel verschil uit als ieder ensemble als een tweede huid moest zitten.
'Bedankt, hoor! Jij bent vandaag ook bepaald geen Twiggy.' Ze glimlachten naar elkaar. Door hun plagerijtjes hielden ze er 's morgens om zeven uur tenminste hun hoofd bij.
Op de korte wandeling naar toneel 2 kwam Chloe Pandora tegen. Ze was gekleed in een grijs flanellen pakje van Thierry Mugier, waarvan de gevulde schouders zo breed waren als die van een rugbyspeler. Haar rode pruik was geknipt in de stijl van de jaren veertig met een 'pagekopje' en ze had fuchsiakleurige lippenstift en goudkleurige oogschaduw op. Ze zag er tegelijk stoer en elegant uit. 'Hé, hallo, Chloe! Wat vond je van de gisteravond uitgezonden aflevering?' Pandora was altijd heel vriendelijk en ze zou nooit iemand onderuit halen. Ze was geen geweldig groot actrice, maar ze was wel lief en ze werkte heel professioneel, en ze wist dat ze van geluk mocht spreken met haar vijfentwintigduizend dollar per aflevering van een van de populairste series op de televisie. 'Ik vond je scène in de rechtszaal uitstekend,' zei Chloe, die nooit een collega prees als ze het niet meende.
'Bedankt, schat. Hij was ook bijzonder goed geschreven, hè? Wat vond je van haar?' Ze maakte een hoofdbeweging naar Sissy die rechtop in een regisseursstoel zat, een gevouwen Kleenex in de hals van haar turkooiskleurige suède jurk, terwijl ze de eerste van haar ontelbare dagelijkse sigaretten in een pijpje rookte en een stroom scheldwoorden richtte tot ieder die het waagde in haar buurt te komen. 'Pas op, die is duidelijk met haar verkeerde been uit bed gestapt,' zei Pandora.
Chloe lachte. 'Voor het eerst dat ik het merk.' Sam stond op de set koffie uit een plastic bekertje te drinken en met de technische medewerkers te praten. Hij was geliefd bij alle medewerkers en deed altijd erg zijn best om met iedereen van gedachten te wisselen en grapjes te maken, als om het onaangename gedrag van zijn vrouw te compenseren. De medewerkers hadden medelijden met hem. 'Geen wonder dat hij homo is,' had de chauffeur Maxie eens tegen Chloe gezegd. 'Met zo'n stekelvarken als vrouw zou ik ook een vriend nemen.'
Zoals iedereen had Chloe een gloeiende hekel aan Sissy en ze hield veel van Sam. Ze gaf hem een kusje op zijn zwaar opgemaakte wang, die naar haar idee de laatste tijd verontrustend mager begon te worden.
Sam zag er beslist niet goed uit. Zijn vroeger zo volle bruine snor had iets onverzorgds en slonzigs gekregen. De dikke bruine toupet die hij altijd op had, zag er vreemd en scheefgezakt uit, alsof het ding hem te groot was geworden. Maar misschien kwam het omdat hij in pyjama en kamerjas stond en opgemaakt was als een zieke. Ze gingen een scène doen waarin Sam alias Steve in coma in een ziekenhuisbed lag, omringd door zijn drie vrouwen, twee gewezen en zijn huidige echtgenote, die wilden dat hij weer beter werd. 'Je koffie, schat.'
'O, dag Vanessa!' Chloe glimlachte naar haar nieuwe assistente. Aangezien de status van grote ster te veel om het lijf had om het met een secretaresse af te kunnen, was Chlóe op zoek gegaan naar een vaste assistente die haar kon helpen bij de honderden verzoeken om interviews en het verschijnen in het openbaar voor tal van gelegenheden, voor het sorteren van de duizenden poststukken fanmail en voor het lezen van een deel van de vele manuscripten die haar werden toegezonden.
Vanessa Vanderbilt had een beetje genoeg gekregen van haar handel in sieraden. Mooie juwelen tegen een prijs die ze kon betalen, waren tegenwoordig niet gemakkelijk meer te krijgen en ze zocht iets dat haar meer actie en afleiding gaf. Op een dag hadden Vanessa en Chloe in een vliegtuig van Londen naar Amerika naast elkaar gezeten nadat Chloe een bezoekje aan Annabel had gebracht. Chloe complimenteerde Vanessa met haar prachtige armbanden van smaragd en diamant en Vanessa bood ze haar te koop aan. Verbaasd en opgewonden schreef Chloe een cheque van twaalfduizend dollar uit zonder zich ook maar iets van haar zakelijk manager aan te trekken, en deed de mooie juwelen van Emerald aan haar polsen. De transactie werd gevierd met champagne en na het derde glas hadden ze geen geheimen meer voor elkaar. Het bleek dat ze elkaar uitstekend aanvoelden. Ze lachten, vertelden elkaar allerlei bijzonderheden uit hun leven en eindigden de reis als dikke vriendinnen. Nog voor het vliegtuig landde, had Vanessa ja gezegd tegen het voorstel om drie maanden op proef als Chloe's persoonlijke assistente te fungeren. Tot dusver was het een succes geweest. Ze konden het uitstekend met elkaar vinden, tot grote jaloezie van Sissy die het nu eenmaal nooit kon uitstaan als mensen om haar heen een goede zakelijke verhouding hadden, vooral wanneer het om twee vrouwen ging. Zelf had Sissy nooit een assistent en heel weinig huishoudelijk personeel langer dan een paar maanden kunnen houden. 'Oké,' riep Ned, de eerste regie-assistent. 'Laten we maar een proefopname maken.'
De vier acteurs gingen het toneel van Saga op. Sam trok zijn ochtendjas uit en ging dankbaar in het bed liggen. Gelukkig hoefde hij in deze scène alleen maar te kreunen en hij had het gevoel dat het hem heel realistisch afging. De vorige avond was verschrikkelijk voor hem geweest, want Sissy verkeerde weer eens in een heel kwaadaardige stemming. Haar afgunst op Chloe werd iedere dag weer aangewakkerd door diverse stukjes in tijdschriften en roddelbladen. De vorige avond was ze razend geworden om een stukje van Army Archerd: 'Het gaat steeds beter met Chloe Carriere. Als populairste televisieactrice heeft ze een contract getekend om de produktie te voeren en de hoofdrol te spelen in haar eigen miniserie Ecstasy, in nauwe samenwerking met Hammersmith Productions. De opnamen beginnen in Londen en Madrid tijdens de derde rustfase van Chloe Carriere in de opnamen voor Saga.' 'Dat vervloekte wijf!' Sam kon op het nippertje wegduiken toen Sissy de verfrommelde krant zo hard door de kamer smeet dat de loom rondzwemmende tropische vissen in hun aquarium van vijfduizend dollar, smaakvol op het glanzende graniet boven de open haard geplaatst, snel achter hun geschilderde rotspartijtjes wegdoken. 'Naar de hel met dat kreng!' barstte ze uit. 'Waarom, vraag ik je, waarom krijgt zij wel haar eigen miniserie, hè? Waarom doet mijn impresario daar nooit wat aan?' Ze schonk zich een stevige scheut Smirnoff-wodka in een Lalique-glas in.
Sam lag op de bruinieren bank en probeerde een video van een John Wayne-film te volgen. Hij voelde zich zwak en ziek.
Nu lag Sam in een ziekenhuisbed op toneel 2 en hij voelde zich nog beroerder dan de vorige avond. Tijdens een pauze in de opnamen praatten de drie vrouwen over niets anders dan een onderwerp in de rubriek van vandaag van Army Archerd over America, The Early Years. De columnist weidde opgetogen uit over de op handen zijnde nieuwe populaire televisieserie en de opwinding in het vak over het feit dat die aan het brein van Burt Hogarth was ontsproten. 'Ik hoorde dat hij belangstelling had voor Emerald Barrymore als Evelyn,' zei Pandora terwijl ze Theo haar rode pruik voor de zoveelste maal liet uitkammen.
'Dat meen je niet!' spotte Sissy, op het mondstuk van haar sigarettepijpje zuigend. Haar bruine, vogelachtige handen hadden scharlakenrode klauwtjes van dezelfde kleur als de strakke streep van haar dunne lippen. 'Kunnen ze haar wel lang genoeg uit bed krijgen en van de fles afhouden om haar voor de camera te zetten?' Ze lachte boosaardig.
Pandora en Chloe negeerden die opmerking, maar Sam slaagde er moeizaam in een glimlachje te produceren. Hij voelde zich niet goed. Hij móést de tijd vrijmaken om een medisch onderzoek te laten doen. 'Kom, kom, schat,' berispte hij zijn echtgenote. 'Je weet dat Emerald de nodige tegenslag heeft gehad. Laten we hopen dat ze die rol krijgt. Ze is een aardige meid en ze heeft die rol hard nodig.' Hmmm, dacht Sissy berekenend. Als Emerald die rol kreeg, had dat bepaalde voordelen. Emerald kon dat verwaande Engelse nest
Chloe van de voorpagina's en de tijdschriftomslagen verjagen. Het succes van dat mens werd met de dag irritanter. Chloe begon een obsessie te worden voor Sissy. Een obsessie die in haat was omgeslagen. Maar er was er één die Chloe nog dieper haatte dan Sissy.
Calvin lag op een ruwe grijze deken in zijn cel en probeerde niet te luisteren naar de walgelijke praatjes van zijn celgenoten. Als gewoonlijk hadden ze het over neuken. Dat was het enige waarover ze konden praten. Ze hadden het ook wel eens over voetballen, wanneer een nieuweling in de gevangenis kwam die daar iets over vertelde, maar in principe werden alle kerels in de gevangenis slechts door één ding in beslag genomen: seks.
Calvins celgenoten bespraken de aantrekkelijkheden van de pin-up van de maand in het laatste nummer van Penthouse tot in de kleinste details. De wijdbeens zittende schoonheid bood een aanblik alsof ze zich door een vrouwenarts liet onderzoeken. Het hitste de mannen op, en Calvin wist wat er ging gebeuren. Dat wist hij na drie jaar maar al te goed. Dan deden ze dingen bij elkaar terwijl ze zich inbeeldden dat ze het bij het fotomodel deden. Soms moest Calvin eraan geloven, ook al verzette hij zich ertegen. Dat wist hij, want het was hem al op de eerste dag van zijn opsluiting overkomen en het was met afschuwelijke regelmaat teruggekeerd. Calvin was niet bepaald een knappe jongen, maar hij was nog jong en hij had een lichte huid en een stevig lijf. De erotische fantasie van de mannen was voldoende voor de rest. De gevangenis was als een gloeiende ketel vol onderdrukte seksuele verlangens van negenhonderd potige kerels die in de bloei van hun leven in een kooi zaten en die vrijwel niets anders aan hun hoofd hadden dan fantaseren over seks. Calvin deed alsof hij sliep, maar dat hielp hem niet. Kolinski, de grote drieëntwintigjarige Pool met zijn donkere haar, slechte tanden en grote pik, kwam op hem af. 'Kom op, Calvin, ouwe makker. Tijd voor een klein pleziertje met je goeie maat.' Calvin wist dat hij op zijn donder kreeg als hij protesteerde. De bewakers knepen altijd een oogje dicht. Soms kozen ze zelf een paar van de smakelijkste 'maagden' als eersten uit. Terwijl Calvin zijn kaken op elkaar klemde om Kolinski's aanranding te ondergaan, was al zijn haat gericht tegen Chloe Carriere. Zij was er de schuld van dat hij hier zat en dat hij nog vijftien maanden in deze hel moest doorbrengen.