***
Chloe werd om zes uur wakker. Het was nog donker buiten en
'koud en vochtig' zoals Lena Horne Californië bezong. Ze wankelde
naar de keuken en maakte een kop sterke Nescafé met
drie theelepels honing erin voor de benodigde energie. Na het
douchen trok ze een spijkerbroek, T-shirtje, blouse en trui aan,
deed een sjaal om en zette een wollen muts op, want in
tegenstelling tot wat men algemeen denkt, kan het in
Zuid-Californië 's morgens flink koud zijn. Omdat de temperatuur
overdag opliep van dicht bij het vriespunt tot ver boven de dertig
graden, trok ze 's morgens altijd verscheidene lagen over elkaar
aan.
De chauffeur wachtte haar op in het minibusje voor de
zeventien minuten durende rit naar de studio. Onder het rijden nam
ze de scènes van de dag door, in totaal elf pagina's tekst,
grotendeels een lange tirade van Miranda.
Na meer dan drie jaar begon de dialoog van de ene week
verdacht veel op die van de vorige week te lijken en die weer op de
dialoog van voorgaande weken en maanden. De acteurs waren bijna
altijd dezelfde personen en de decors wisselden nooit, alleen de
kostuums veranderden, de enige aanwijzing dat het om een andere
episode ging. In haar kleine caravan, precies gelijk aan die van de
tien anderen, had de man van de make-up zijn gereedschap al
klaargelegd en de leerling-assistente van de regisseur kwam nog een
kopje koffie brengen. Chloe zette de radio op de zender KJLH
(Kindness, Joy, Love & Happiness - the survival station!) en
onder het genot van songs van Al Jarreau en Lionel Richie begon ze
aan haar make-up, waarbij ze haar tekst leerde, koffie dronk en een
sinaasappel at. Om zeven uur riep Debbie, de tweede
regie-assistente, haar op om naar de set te komen. Nog maar half
opgemaakt, haar haar in rollers, manuscript in de hand en haar
tekst nog niet muurvast ingestampt, nam ze met Sissy en Sam de
eerste scène van de dag door. Daarna volgde een gehol en gevlieg om
haar haar en make-up af te maken en met Ostie, de dialoogrepetitor,
de tekst grondig door te nemen. Trixie, de garderobe-assistente,
kwam de caravan binnen met zes ensembles in plastic hangerzakken en
een grote shopping bag van Neiman-Marcus vol schoenen en
tasjes.
'Rudolpho vindt dat je de zwarte moet dragen, maar de
regisseur zegt dat het decor daarvoor te donker is en dat je in al
dat houtwerk niet tot je recht komt, dus heb ik die rooie voor de
eerste scène meegebracht, Chloe.'
'Goed, hoor.' Ze bekeek haar gezicht in de drievoudige
spiegel. Een pondje of twee afvallen zou haar geen kwaad doen. Als
ze te veel aankwam, zag je dat altijd direct aan haar gezicht,
omdat haar jukbeenderen dan minder geprononceerd werden. Debbie
stak haar hoofd naar binnen. 'Wat wil je voor je lunch?' Chloe
grinnikte. Lunch! Hoe kon ze om zeven uur 's ochtends weten waar ze
om één uur 's middags trek in had? 'Geef maar een sneetje rogge met
tonijn en een glaasje appelsap, lieverd.' Ze keek om naar Trixie
die aan het rommelen was in een anderhalve meter hoge, zwarte
ladenkast op de grond, de enorme sieradenkist van Miranda.
Trixie liet parels, diamanten, robijnen, smaragden en
goudkleurige sieraadjes door haar vingers glijden en zei: 'Die
parels van Chanel lijken me heel goed bij dit ensemble passen.' Ze
legde ze keurend op het elegante pakje. 'Of draag je liever die
gouden ketting van Kenneth Lane?'
'Ik hou me graag aan jouw suggesties,' zei Chloe. Ze had het
volste vertrouwen in Trixies uitstekende smaak voor de accessoires
die bij de wekelijkse negen of tien ensembles hoorden. 'Zullen we
die oorbellen van De Givenchy eens proberen? Ze zien er prachtig
uit.'
'Vind je ze niet een tikje te groot?' vroeg Chloe afwezig,
want ze zat haar wimpers te doen.
'Kom nou, niks is te groot voor Saga, dat weetje toch?' Chloe
trok het strakke rode pakje aan. Trixie bekeek haar handwerk
kritisch en sjorde aan de rok, waarvan de band onaangenaam strak om
het middel van Chloe begon te zitten. 'Mm, een beetje te veel van
het goede daar vandaag, hè?' Trixie was gewend aan het voortdurende
aankomen en afvallen van haar actrices. Zelfs twee pondjes maakten
een heel verschil uit als ieder ensemble als een tweede huid moest
zitten.
'Bedankt, hoor! Jij bent vandaag ook bepaald geen Twiggy.' Ze
glimlachten naar elkaar. Door hun plagerijtjes hielden ze er 's
morgens om zeven uur tenminste hun hoofd bij.
Op de korte wandeling naar toneel 2 kwam Chloe Pandora tegen.
Ze was gekleed in een grijs flanellen pakje van Thierry Mugier,
waarvan de gevulde schouders zo breed waren als die van een
rugbyspeler. Haar rode pruik was geknipt in de stijl van de jaren
veertig met een 'pagekopje' en ze had fuchsiakleurige lippenstift
en goudkleurige oogschaduw op. Ze zag er tegelijk stoer en elegant
uit. 'Hé, hallo, Chloe! Wat vond je van de gisteravond uitgezonden
aflevering?' Pandora was altijd heel vriendelijk en ze zou nooit
iemand onderuit halen. Ze was geen geweldig groot actrice, maar ze
was wel lief en ze werkte heel professioneel, en ze wist dat ze van
geluk mocht spreken met haar vijfentwintigduizend dollar per
aflevering van een van de populairste series op de televisie. 'Ik
vond je scène in de rechtszaal uitstekend,' zei Chloe, die nooit
een collega prees als ze het niet meende.
'Bedankt, schat. Hij was ook bijzonder goed geschreven, hè?
Wat vond je van haar?' Ze maakte een hoofdbeweging naar Sissy die
rechtop in een regisseursstoel zat, een gevouwen Kleenex in de hals
van haar turkooiskleurige suède jurk, terwijl ze de eerste van haar
ontelbare dagelijkse sigaretten in een pijpje rookte en een stroom
scheldwoorden richtte tot ieder die het waagde in haar buurt te
komen. 'Pas op, die is duidelijk met haar verkeerde been uit bed
gestapt,' zei Pandora.
Chloe lachte. 'Voor het eerst dat ik het merk.' Sam stond op
de set koffie uit een plastic bekertje te drinken en met de
technische medewerkers te praten. Hij was geliefd bij alle
medewerkers en deed altijd erg zijn best om met iedereen van
gedachten te wisselen en grapjes te maken, als om het onaangename
gedrag van zijn vrouw te compenseren. De medewerkers hadden
medelijden met hem. 'Geen wonder dat hij homo is,' had de chauffeur
Maxie eens tegen Chloe gezegd. 'Met zo'n stekelvarken als vrouw zou
ik ook een vriend nemen.'
Zoals iedereen had Chloe een gloeiende hekel aan Sissy en ze
hield veel van Sam. Ze gaf hem een kusje op zijn zwaar opgemaakte
wang, die naar haar idee de laatste tijd verontrustend mager begon
te worden.
Sam zag er beslist niet goed uit. Zijn vroeger zo volle bruine
snor had iets onverzorgds en slonzigs gekregen. De dikke bruine
toupet die hij altijd op had, zag er vreemd en scheefgezakt uit,
alsof het ding hem te groot was geworden. Maar misschien kwam het
omdat hij in pyjama en kamerjas stond en opgemaakt was als een
zieke. Ze gingen een scène doen waarin Sam alias Steve in coma in
een ziekenhuisbed lag, omringd door zijn drie vrouwen, twee gewezen
en zijn huidige echtgenote, die wilden dat hij weer beter werd. 'Je
koffie, schat.'
'O, dag Vanessa!' Chloe glimlachte naar haar nieuwe
assistente. Aangezien de status van grote ster te veel om het lijf
had om het met een secretaresse af te kunnen, was Chlóe op zoek
gegaan naar een vaste assistente die haar kon helpen bij de
honderden verzoeken om interviews en het verschijnen in het
openbaar voor tal van gelegenheden, voor het sorteren van de
duizenden poststukken fanmail en voor het lezen van een deel van de
vele manuscripten die haar werden toegezonden.
Vanessa Vanderbilt had een beetje genoeg gekregen van haar
handel in sieraden. Mooie juwelen tegen een prijs die ze kon
betalen, waren tegenwoordig niet gemakkelijk meer te krijgen en ze
zocht iets dat haar meer actie en afleiding gaf. Op een dag hadden
Vanessa en Chloe in een vliegtuig van Londen naar Amerika naast
elkaar gezeten nadat Chloe een bezoekje aan Annabel had gebracht.
Chloe complimenteerde Vanessa met haar prachtige armbanden van
smaragd en diamant en Vanessa bood ze haar te koop aan. Verbaasd en
opgewonden schreef Chloe een cheque van twaalfduizend dollar uit
zonder zich ook maar iets van haar zakelijk manager aan te trekken,
en deed de mooie juwelen van Emerald aan haar polsen. De transactie
werd gevierd met champagne en na het derde glas hadden ze geen
geheimen meer voor elkaar. Het bleek dat ze elkaar uitstekend
aanvoelden. Ze lachten, vertelden elkaar allerlei bijzonderheden
uit hun leven en eindigden de reis als dikke vriendinnen. Nog voor
het vliegtuig landde, had Vanessa ja gezegd tegen het voorstel om
drie maanden op proef als Chloe's persoonlijke assistente te
fungeren. Tot dusver was het een succes geweest. Ze konden het
uitstekend met elkaar vinden, tot grote jaloezie van Sissy die het
nu eenmaal nooit kon uitstaan als mensen om haar heen een goede
zakelijke verhouding hadden, vooral wanneer het om twee vrouwen
ging. Zelf had Sissy nooit een assistent en heel weinig
huishoudelijk personeel langer dan een paar maanden kunnen houden.
'Oké,' riep Ned, de eerste regie-assistent. 'Laten we maar een
proefopname maken.'
De vier acteurs gingen het toneel van Saga op. Sam trok zijn
ochtendjas uit en ging dankbaar in het bed liggen. Gelukkig hoefde
hij in deze scène alleen maar te kreunen en hij had het gevoel dat
het hem heel realistisch afging. De vorige avond was
verschrikkelijk voor hem geweest, want Sissy verkeerde weer eens in
een heel kwaadaardige stemming. Haar afgunst op Chloe werd iedere
dag weer aangewakkerd door diverse stukjes in tijdschriften en
roddelbladen. De vorige avond was ze razend geworden om een stukje
van Army Archerd: 'Het gaat steeds beter met Chloe Carriere. Als
populairste televisieactrice heeft ze een contract getekend om de
produktie te voeren en de hoofdrol te spelen in haar eigen
miniserie Ecstasy, in nauwe samenwerking met Hammersmith
Productions. De opnamen beginnen in Londen en Madrid tijdens de
derde rustfase van Chloe Carriere in de opnamen voor Saga.' 'Dat
vervloekte wijf!' Sam kon op het nippertje wegduiken toen Sissy de
verfrommelde krant zo hard door de kamer smeet dat de loom
rondzwemmende tropische vissen in hun aquarium van vijfduizend
dollar, smaakvol op het glanzende graniet boven de open haard
geplaatst, snel achter hun geschilderde rotspartijtjes wegdoken.
'Naar de hel met dat kreng!' barstte ze uit. 'Waarom, vraag ik je,
waarom krijgt zij wel haar eigen miniserie, hè? Waarom doet mijn
impresario daar nooit wat aan?' Ze schonk zich een stevige scheut
Smirnoff-wodka in een Lalique-glas in.
Sam lag op de bruinieren bank en probeerde een video van een
John Wayne-film te volgen. Hij voelde zich zwak en ziek.
Nu lag Sam in een ziekenhuisbed op toneel 2 en hij voelde zich
nog beroerder dan de vorige avond. Tijdens een pauze in de opnamen
praatten de drie vrouwen over niets anders dan een onderwerp in de
rubriek van vandaag van Army Archerd over America, The Early Years.
De columnist weidde opgetogen uit over de op handen zijnde nieuwe
populaire televisieserie en de opwinding in het vak over het feit
dat die aan het brein van Burt Hogarth was ontsproten. 'Ik hoorde
dat hij belangstelling had voor Emerald Barrymore als Evelyn,' zei
Pandora terwijl ze Theo haar rode pruik voor de zoveelste maal liet
uitkammen.
'Dat meen je niet!' spotte Sissy, op het mondstuk van haar
sigarettepijpje zuigend. Haar bruine, vogelachtige handen hadden
scharlakenrode klauwtjes van dezelfde kleur als de strakke streep
van haar dunne lippen. 'Kunnen ze haar wel lang genoeg uit bed
krijgen en van de fles afhouden om haar voor de camera te zetten?'
Ze lachte boosaardig.
Pandora en Chloe negeerden die opmerking, maar Sam slaagde er
moeizaam in een glimlachje te produceren. Hij voelde zich niet
goed. Hij móést de tijd vrijmaken om een medisch onderzoek te laten
doen. 'Kom, kom, schat,' berispte hij zijn echtgenote. 'Je weet dat
Emerald de nodige tegenslag heeft gehad. Laten we hopen dat ze die
rol krijgt. Ze is een aardige meid en ze heeft die rol hard nodig.'
Hmmm, dacht Sissy berekenend. Als Emerald die rol kreeg, had dat
bepaalde voordelen. Emerald kon dat verwaande Engelse nest
Chloe van de voorpagina's en de tijdschriftomslagen verjagen.
Het succes van dat mens werd met de dag irritanter. Chloe begon een
obsessie te worden voor Sissy. Een obsessie die in haat was
omgeslagen. Maar er was er één die Chloe nog dieper haatte dan
Sissy.
Calvin lag op een ruwe grijze deken in zijn cel en probeerde
niet te luisteren naar de walgelijke praatjes van zijn celgenoten.
Als gewoonlijk hadden ze het over neuken. Dat was het enige
waarover ze konden praten. Ze hadden het ook wel eens over
voetballen, wanneer een nieuweling in de gevangenis kwam die daar
iets over vertelde, maar in principe werden alle kerels in de
gevangenis slechts door één ding in beslag genomen: seks.
Calvins celgenoten bespraken de aantrekkelijkheden van de
pin-up van de maand in het laatste nummer van Penthouse tot in de
kleinste details. De wijdbeens zittende schoonheid bood een aanblik
alsof ze zich door een vrouwenarts liet onderzoeken. Het hitste de
mannen op, en Calvin wist wat er ging gebeuren. Dat wist hij na
drie jaar maar al te goed. Dan deden ze dingen bij elkaar terwijl
ze zich inbeeldden dat ze het bij het fotomodel deden. Soms moest
Calvin eraan geloven, ook al verzette hij zich ertegen. Dat wist
hij, want het was hem al op de eerste dag van zijn opsluiting
overkomen en het was met afschuwelijke regelmaat teruggekeerd.
Calvin was niet bepaald een knappe jongen, maar hij was nog jong en
hij had een lichte huid en een stevig lijf. De erotische fantasie
van de mannen was voldoende voor de rest. De gevangenis was als een
gloeiende ketel vol onderdrukte seksuele verlangens van
negenhonderd potige kerels die in de bloei van hun leven in een
kooi zaten en die vrijwel niets anders aan hun hoofd hadden dan
fantaseren over seks. Calvin deed alsof hij sliep, maar dat hielp
hem niet. Kolinski, de grote drieëntwintigjarige Pool met zijn
donkere haar, slechte tanden en grote pik, kwam op hem af. 'Kom op,
Calvin, ouwe makker. Tijd voor een klein pleziertje met je goeie
maat.' Calvin wist dat hij op zijn donder kreeg als hij
protesteerde. De bewakers knepen altijd een oogje dicht. Soms kozen
ze zelf een paar van de smakelijkste 'maagden' als eersten uit.
Terwijl Calvin zijn kaken op elkaar klemde om Kolinski's aanranding
te ondergaan, was al zijn haat gericht tegen Chloe Carriere. Zij
was er de schuld van dat hij hier zat en dat hij nog vijftien
maanden in deze hel moest doorbrengen.