Sissy Sharp liet zich in haar nest van roze satijnen en kanten kussens zakken en duwde het hoofd van de jonge blonde adonis tussen haar benen ongeduldig weg. 'Wie?' gilde ze in de telefoonhoorn. Haar kleine borsten dansten op en neer van agitatie. 'Luis wie? Maar dat is niet de goeie om mijn echtgenoot te spelen, verdomme. Je had me beloofd dat het Pacino of Nicholson zou worden, of die Engelse acteur - hoe heet hij verdomme ook alweer, iets van Finney of zoiets - en nou zit je me te vertellen dat ik de tegenspeelster word van een of andere volslagen onbekende Mexicaanse gehaktbal?' Door haar driftige geschreeuw stond de blonde adonis, die Nick heette, gepikeerd van het bed op en trok zich terug naar een hoek van de kamer waar hij nijdig in een roze art deco-fauteuil met een plastic hoes erover neerviel en met onverholen woede naar de vrouw staarde. Hij had dat rotwijf een uur liggen likken zodat ze twee keer bijna was klaargekomen, maar telkens wanneer de telefoon ging, nam ze de hoorn op. Ze nam de hoorn op! Terwijl zijn tong een recital op haar clitoris gaf! Nu was het weer die klootzak van een agent van haar die zo nodig over een nog onbekende acteur als haar tegenspeler moest vertellen. Waarom namen ze hèm niet? Nick ging niet uit liefde met Sissy naar bed, zelfs niet met een klein beetje begeerte naar haar. Sissy's magere lijf met de onderontwikkelde voorkant en het feit dat ze veel pillen slikte, inspireerden hem niet tot grote seksuele prestaties in haar bed. Maar als tv-held van veel tienermeisjes was hij er wel op gebrand het zo gauw mogelijk in het filmbedrijf te maken, voor hij de gevorderde leeftijd van dertig jaar had bereikt. Naar bed gaan met Sissy Sharp, de niet meer zo jeugdige, brave 'girl next door', was Nicks entree in de wereld van de grote speelfilms. Dat hoopte hij althans.

Het was eigenlijk Sams idee. Sarn Sharp was zeventien jaar met Sissy getrouwd geweest en in die tijd hadden ze kans gezien het Amerikaanse publiek wijs te maken dat ze een bijzonder goed 'Hollywoodhuwelijk' hadden. In de Hollywoodse kringen was Sams voorkeur voor personen van het mannelijk geslacht alom bekend, evenals Sissy's seksuele honger naar mannen die twintig jaar jonger waren dan zij, maar geheel in de traditie van Hollywood om de reputatie van de belangrijkste inwoners onbezoedeld te laten, was in de pers nooit een onaardig woord over het huwelijksleven van de heer en mevrouw Sharp gepubliceerd. Ze gingen vrolijk hun eigen gang, voor de buitenwereld de schijn ophoudend van het volmaakte huwelijk, maar ondertussen allebei dingend naar de gunsten van de potente jongemannen waar Hollywood mee volzat. Sam en Nick werkten in dezelfde opnamestudio, waar Sam al dertig jaar tal van films had gemaakt. Gemiddeld ontving hij zevenhonderdvijftigduizend dollar per filmcontract en vermaakte zich intussen met de vele eerzuchtige jonge acteurs op de set. Nick was aan zijn tweede televisieseizoen bezig en zijn succes was indrukwekkend. Als ster van vlotte komedies die het van situatiehumor moesten hebben en waarin hij een geheim agent speelde, vielen alle tienermeisjes op de knappe blonde jongen met zijn mooie lichaam. Hij stond op de omslagen van alle televisiebladen en populaire sensatieblaadjes en zijn liefdeleven - een aaneenschakeling van prachtige filmsterretjes en fotomodellen - werd daarin goed bijgehouden. Maar Nick dacht voornamelijk aan zijn carrière. De overstap van lekker stuk op de televisie naar de speelfilm viel om de drommel niet mee, vooral omdat het in aanmerking te nemen acteervermogen van Nick niet al te hoog werd aangeslagen. Hij wist dat Sissy er altijd voor zorgde dat ze de rolbezetting van haar tegenspelers ter goedkeuring kreeg, vooral van actrices die haar wellicht in de schaduw konden stellen. Over twee weken begon ze aan nieuwe filmopnamen. Het gerucht ging dat geen enkele acteur van enige betekenis de rol wilde. Geen enkele gewaardeerde hoofdrolspeler had er zin in met Sissy te moeten werken, een actrice die al lang passé was. Maar voor Nick kon het de kans van zijn leven betekenen.

Hij liet Sam tijdens het lunchuur in het studiorestaurant met hem aanpappen en vervolgens liet hij zich door Sam in diens grote caravan-kleedkamer uitnodigen om na de dagopnamen een fles Dom Perignon te komen leegmaken. Hij liet Sam de gulp van zijn jeans openen en hem op ervaren wijze zijn pik afzuigen, maar hij had niet gewild dat Sam hem op zijn mond kuste en hij had ook geen lichaamsdelen van Sam willen aanraken. Hij sloot zijn ogen en beeldde zich in dat hij door een mooie meid werd gepijpt. Seksuele omgang met mannen was niets voor Nick. Maar zijn ambitie was sterk en hij wilde geïnviteerd worden voor een dineetje in de villa van de Sharps in Bel Air. Dat was drie maanden geleden gebeurd. En eindelijk had hij Sissy ontmoet. Voor haar vierenveertig jaar zag ze er lang niet slecht uit: erg slank en behangen met juwelen, de rimpels en groefjes van ontevredenheid en jaloezie goed weggemoffeld onder haar zware make-up, tot je dicht bij haar kwam. Heel dicht bij haar, en dat was Nick toevallig van plan. Tijdens het dineetje voor een aantal genodigden had hij links van haar gezeten. De andere gasten waren voornamelijk van die opzichtig geklede dinosaurussen waarmee de Sharps zich op zakelijk en vriendschappelijk niveau omringden. Gemiddeld vijfenvijftig, schatte Nick. Geen aantrekkelijke vrouw onder hen te bekennen, tenzij lady Sarah Cranleigh daartoe moest worden gerekend, een dame van rond de vijftig, zo ingepakt in geplooide kant, parelsnoeren, ringetjes en dingetjes dat je alleen haar onderkin en haar lachende ogen kon zien. In Engeland was ze bekend om haar voorliefde voor jongemannen, en in Los Angeles had ze het wat dat betrof geweldig naar haar zin. Ze ging iedere dag naar het strand van Santa Monica waar ze een aantal fraaie jonge stukken had ontmoet van een soort en klasse die ze in Engeland maar zelden tegenkwam. Haar laatste verovering, nauwelijks negentien, zat naast haar, in opperste verwarring over de vraag welke van de drie gouden vorken hij voor zijn artisjok moest gebruiken.

Nick vond haar heel geestig, maar hij had geen verlangen om met haar naar bed te gaan. Ongegeneerd zinnelijk als ze was, zat ze zich met smaak vol te proppen, terwijl ze haar fraaie vriend onder tafel teder betastte en een dikke in satijn gehulde knie tegen die van Nick wreef. Sissy daarentegen, met het oog op haar leeftijd en uiterlijk altijd bang een gram te veel aan te komen, at bijna niets en haar vogelachtige handjes grepen voortdurend naar haar Venetiaanse champagneglas dat door de butler discreet werd bijgevuld. Nick had zijn niet geringe aantrekkingskracht en charme gericht op Sissy, zich er wel van bewust dat hij op zijn negenentwintigste wellicht een beetje te oud naar haar smaak was. Hij merkte dat ze veelbetekenende blikken wisselde met de mooie jongen van lady Sarah, want die beviel haar waarschijnlijk beter.

Abby Arafat, een bijzonder produktieve filmproducent, praatte over zijn jongste troetelkind, een miniserie die wel eens tot een levensgrote serie kon uitgroeien. 'Daarbij vergeleken is Gone With The Wind een B-fimpje,' pochte hij. 'Het budget bedraagt meer dan twintig miljoen en we gaan opnemen in Londen, Parijs, de Caribische Eilanden en Newport Beach. Deane doet de regie en met de juiste rolbezetting voor Miranda, Sirope, Armando en Steve halen we ongehoord hoge kijkcijfers, daar ben ik vast van overtuigd.' 'En hoe heet dat toneelstukje precies?' vroeg lady Sarah. Ze depte haar laatste restje artisjokboter netjes op met een flink stuk stokbrood en gaf de butler een teken dat hij haar weer champagne moest inschenken.

'Het is de grootste klapper op de lijst best verkochte romans na Talpan,' kraaide Abby opgewonden. 'Je hebt toch zeker wel van Saga gehoord? Staat al zes maanden boven aan de bestsellerlijst van The New York Times. Heeft ons twee miljoen aan rechten gekost, maar dat dondert niet. Iedereen wil Miranda spelen: Dunaway, Streep, Streisand. Wat een rol! Het wordt de mooiste sinds Scarlett O'Hara! Miranda Beaumont Duvall Hamilton. Allemachtig, wat een rol; de Emmy Award staat al klaar.'

De aandacht van de aanwezigen verplaatste zich van de artisjokken naar Abby Arafat.

'Voor Steve moeten we een groot acteur hebben.' Hij keek veelbetekenend naar Sam Sharp.

Sissy spitste haar oren. Zoals een hond de vos ruikt, bespeurde ze dat er een belangrijke rol voor haar in zat. 'Abby, schat, ik wist niet dat je de rechten van dat boek had gekocht,' zong ze liefjes naar hem. Hij zat tegenover haar en ze betreurde het dat ze hem niet links van haar had geplaatst in plaats van die blonde televisiester die duidelijk maar één ding wilde: met haar naar bed. Sissy was ervan overtuigd dat de meeste mannen uit haar kennissenkring niets anders wilden. Ze had een trouw kringetje pluimstrijkers en jaknikkers om zich heen die haar voortdurend vertelden hoe geweldig en begeerlijk ze wel was, maar achter haar rug haalden ze haar vrolijk over de hekel. 'Ik vond het een fantastisch boek! Ik heb het in één ruk uitgelezen, hè, Sam?' Ze glimlachte naar haar echtgenoot en hij bevestigde het plichtsgetrouw. De echtelieden Sharp vormden wat dat betreft een hecht verbond. Ze hadden beiden heel veel oog voor hun carrière. Maar hoe ze elkaar ook steunden, ze lieten elkaar vrij in hun seksuele uitspattingen. Dat onderdeel van een seconde waarin Sam de blik van zijn vrouw opving, was voor hem meer dan voldoende om te beseffen dat ze die rol wilde.

'En wie gaat de rol van Miranda spelen?' vroeg Sam langs zijn neus weg.

'Wie, ja, wie! Dat wordt natuurlijk dé grote vraag.' Abby leunde zelfvoldaan achterover in zijn stoel en stak een sigaar op, hoewel de tafel nog niet voor de tweede gang was vrijgemaakt en ondanks het feit dat hij wist dat Sissy de pest aan sigarerook had. Toen boog hij zich vertrouwelijk naar lady Sarah die veel meer belangstelling had voor een handtastelijk onderzoek van Nicks dijbeen dan voor de vervelende Hollywoodse kletspraat van Abby. Banaliteiten, niet te vergelijken met de Londense tafelconversatie. Geen mens in Engeland haalde het in zijn hoofd om aan tafel over zaken te praten. Maar die Amerikanen, vooral de Califomiërs, waren zo bot in die dingen. Ze keek naar haar jonge blonde vriendje dat zich nu weer verbijsterd afvroeg hoe hij het volmaakt toebereide stukje duivepastei op zijn bord te lijf moest. Ze had nauwelijks het geduld om te wachten tot het dineetje voorbij was en ze hem kon meeslepen naar haar bungalow van het Beverly Hills Hotel. Inmiddels bleef haar niets anders over dan belangstelling veinzen en van de werkelijk voortreffelijke maaltijd genieten. Ze nam een flinke hap duif, zonder te merken dat er jus op haar al lichtelijk bevlekte Emmannuelle- jurk droop en boog zich over naar Abby, waarbij ze hem een flink deel van haar ruime boezem toonde.

'Vertel mij eens gauw, wie gaat de vrouwelijke hoofdrol vervullen?' lispelde ze nieuwsgierig. Abby pafte aan zijn sigaar, even genietend van de belangstelling die hij had gewekt, wat die dan ook waard was.

'Vanmorgen heeft Streisand haar agent gebeld, maar ook al is ze nog zo goed voor de camera, ze is niet geschikt voor de rol. Barbra is geen schoonheid en ook geen jonge meid meer. En als er iets is wat Miranda moet hebben, is het adembenemende schoonheid!' Hij prikte bij ieder woord nadrukkelijk in zijn tweede gang. 'De rol is veel te belangrijk en die kunnen we Streisand niet geven, al is ze nog zo'n grote ster. Miranda is een bijzonder mooie vrouw en alleen een echt heel mooie actrice kan haar spelen. Brooke Shields, misschien.'

'Nee, die niet, Abby. Van haar moeder krijg je compleet de zenuwen,' viel Arthur Van Dyk in, de onderdirecteur van MCPC, Makropolis Company Picture Corporation, een van de nog overgebleven grote filmmaatschappijen in Hollywood. De onderneming was in 1911 gesticht door een zakelijk uitgeslapen Griekse immigrant en bereikte haar hoogtepunt in de periode tussen de jaren dertig en vijftig dank zij het vernuft van de bestuursvoorzitter Stanford Feldheimer, een man die de touwtjes strak in handen hield en die het bedrijf aan het eind van de jaren vijftig met groot succes op de produktie van televisiefilms liet overschakelen. 'Bovendien is ze te jong,' vervolgde hij. 'Brooke kan nooit een vrouw van veertig of vijfenveertig spelen.'

Sam en Sissy wisselden een snelle blik. Hoewel Sissy haar leeftijd niet graag aan de grote klok hing, zou ze desnoods haar grootmoeder vermoorden om de rol te krijgen, al moest ze een vrouw van zestig spelen.

'Wat we eigenlijk zouden moeten doen,' zei Abby kalm en met het zelfvertrouwen van iemand wiens fouten door anderen worden vergoed, 'is het publiek vragen wie men geschikt vindt voor de rol van Miranda. Dat zou bij voorbaat een heleboel opwinding en controverse over de vier uur durende serie teweegbrengen. Het publiek vreet het! Dat is toch grandioos, niet?' Hij keek om bijval naar lady Sarah. Zoals de meeste Californiërs had hij diep respect voor de Engelse aristocratie. Die waren immers allemaal familie van de koningin?

Lady Sarah zei: 'Maar stel dat de kijkers zeggen dat ze Barbra Streisand willen, of Brooke Hoe-heet-ze, of andere niet in aanmerking komende actrices. Wat dan?' Ze geeuwde bijna van verveling, maar ze had de subtiele kunst van beleefde tafelconversatie nu eenmaal met de paplepel ingegoten gekregen. Met haar ene hand hield ze een duivepootje vast en haar andere hand rustte op het kruis van haar jonge vriend naast haar.

'We nemen onbekende vrouwen. Die gaan we een screentest afnemen. Bij tientallen!' kraaide Abby, triomfantelijk in zijn bord prikkend. Hij knipoogde. 'Maar we testen ook sterren die al een grote naam hebben. Dat levert publiciteit op. Stel je even voor, zeg! Actrices zoals Bisset, Streep of Lamaze... Dat levert een geweldige voorpubliciteit op!'

Sissy verstijfde. Lamaze! Ze wilden die Mexicaanse gans een screentest geven! Waren ze nou helemaal gek geworden? Al vijftien jaar waren Rosalinde en Sissy Hollywoods meest beminde tegenstandsters. De gedachte dat men zelfs maar in overweging had genomen Rosalinde Lamaze voor deze fantastische rol in aanmerking te laten komen, maakte Sissy zo kwaad dat ze zich bijna in haar champagne verslikte. Om zich te beheersen, beantwoordde ze de attenties van Nicks dwalende vingers over haar dijbeen, schuilgaand onder haar kralen-creatie van Bob Mackie, maar ze was er toch niet helemaal bij met haar hoofd. Ze wilde die rol, want ze begreep maar al te goed dat ze daarmee haar tanende carrière kon opvijzelen. Al haar kleren van gevestigde couturiers, al haar juwelen, zelfs de mooie villa in Bel Air en de altijd aanwezige pluimstrijkers om haar heen konden het feit niet verhullen dat ze niet langer 'in' was en dat ze niet meer werd aangezocht voor speelfilms van grote klasse; die rollen gaven ze tegenwoordig aan negentienjarigen in het spoor van het populaire drietal Fonda, Streisand en Lange. Snel dronk ze weer een glas champagne leeg en schonk Nick een glimlach die vroeger betoverend was geweest, maar nu meer weg had van een starre grijns. Een overrompelende miniserie, die vermoedelijk automatisch zou uitgroeien tot een succesvolle wekelijkse aflevering! Het was te mooi om waar te zijn. Dat was precies wat ze nodig had en ze wilde alles op alles zetten om de rol in de wacht te slepen. Het werd tegenwoordig steeds moeilijker om aan een rol in een film van een beetje kwaliteit te komen. Zwaar geschut zoals de James Bond-films, Superman en E. T. waren in deze tijd de grote kassuccessen. Of horror en comedy op zo laag mogelijke produktiekosten, bestemd voor kinderen en middelbare scholieren, met onbekende sterretjes die net zoveel op echte filmacteurs leken als Lassie. Het teken aan de wand. Het was afgelopen met de romantische verfilmingen in prachtige decors en kostuums waarmee ze in de jaren zestig en zeventig faam had gekregen. Ze moest met haar tijd meegaan.

Voor Sam gold hetzelfde. De tijd van het grote avonturenepos op het witte doek waaraan hij dertig jaar zijn aandeel had geleverd, was afgelopen; die films waren alleen nog populair bij een televisiekijkend publiek. Zijn laatste drie films waren grote flops geworden. De jeugd van tegenwoordig had nauwelijks meer belangstelling voor filmhelden van weleer die inmiddels een halve eeuw oud waren, met uitzondering van mannen als Paul Newman, Robert Red- ford en Jack Nicholson, maar die vormden een klasse apart en waren verheven tot superster. Sam was van de oude stempel, de school waartoe ook Cary Grant, Robert Montgomery en William Powell behoorden. Droge humor, insinuaties, subtiliteiten, glamour, romantiek en avontuur. Dat wilden de jongelui van nu niet meer en de hemel wist dat bijna uitsluitend jongere mensen naar de film gingen. Oudere mensen zaten thuis achter de buis. 'Ouder' wilde zeggen: boven de achtentwintig. Het was te duur geworden om 's avonds uit te gaan. Als je kleine kinderen had, moest er een oppas komen en met eten buiten de deur, ook al nam je het goedkoopste, vervoerskosten en kaartjes voor de film kwam je voor twee personen toch al gauw op vijftig dollar. Dus bleef je maar thuis en keek naar populaire series als Starsky & Hutch, Charlie's Angels en Dallas en naar favorieten van het witte doek uit de jaren zestig en zeventig - zoals Sam Sharp - in filmvertoningen op het eigen televisietoestel in de eigen woonkamer.

Sam verbaasde zich er altijd over dat de films waarin hij speelde, zulke goede kijkcijfers haalden. Ze werden altijd uitgezonden op 'prime time', wanneer op de andere netten ook populaire programma's aan de gang waren. Maar uit de Amerikaanse kijkcijfers bleek dat Sam bijzonder geliefd was bij het televisiekijkend publiek. Ofschoon hij nooit een speciaal voor televisieuitzending bestemde film had gemaakt, behoorde hij tot de populairste sterren. Hoewel de Amerikaanse televisiemaatschappijen en producenten van specifieke televisieprogramma's het altijd ontkenden, bestond er wel degelijk een TVQ, een strijd om de populariteitscijfers volgens het zogenaamde 'likability quotiënt' bij het grote publiek, waarin de mate van populariteit van een ster werd uitgedrukt. Het desbetreffende opinieonderzoek onder groepen kijkers werd gehouden onder de grootst mogelijke geheimhouding, aangezien de Amerikaanse 'Screen Actors Guild', de bond waarin filmmedewerkers verenigd waren, het niet in overeenstemming met de Grondwet achtte het engageren van acteurs te baseren op de mening van het publiek. Niettemin bleef deze praktijk gewoon doorgaan en acteurs en actrices met de hoogste TVQ kregen de beste salariëring en de beste rollen.

Abby had Sam in het diepste geheim de aanbieding gedaan om een hoofdrol in Saga te spelen, en Sam kon die aanbieding eenvoudig niet weigeren. Vijftigduizend dollar per aflevering, minstens dertien afleveringen in de loop van dit jaar, en als de serie een succes werd, kon de televisiemaatschappij voor het volgende seizoen drieëntwintig afleveringen garanderen. Dat was een dikke miljoen dollar per jaar. Sam had er zijn gedachten over laten gaan, maar hij had zijn vrouw Sissy nog niets over het aanbod verteld. Sam zou de rol spelen van de patriarch van een grote familie in de textiel- en modeïndustrie, woonachtig in Newport Beach. Gedurende een paar weken zouden er opnamen worden gemaakt in Newport, minstens twee a drie keer per seizoen, een voor Sam bijzonder aantrekkelijk vooruitzicht, want hij hield van de zee en hij bezat een zeiljacht van meer dan dertig meter. In zijn rol van Steve Hamilton had hij een toegewijde echtgenote, twee ex-vrouwen die elkaar voortdurend in de haren vlogen en zes kinderen: een zoon en dochter van beide ex-echtgenoten en een zoon en dochter van zijn huidige derde vrouw. Het filmen bedroeg minimaal twee en maximaal vier werkdagen per week, niet meer dan tien opname-uren per dag. Verder kreeg hij alles wat hij maar wilde: zijn goedkeuring van de rolbezetting, regie en scenario's, zijn eigen stand-in en doublé, een door de maatschappij betaalde bediende die hem de hele dag ten dienste stond en een kok in de studio, alsmede een volledige garderobe, vervaardigd door zijn Londense kleermaker Doug Hayward die op kosten van de studio tweemaal per jaar per vliegtuig naar Amerika mocht komen om de maat te kunnen nemen. Natuurlijk mocht Sam de hem aangemeten kleding houden. Bovendien kreeg hij een Cadillac met chauffeur, een wagen met rookkleurige ramen voor zijn vervoer van en naar de studio en niet te vergeten zijn eigen make-upman en kapper voor het aanbrengen van zijn pancake en roodbruine toupetje, in de privacy van zijn luxueuze wooncaravan. Een ware hoorn des overvloeds derhalve van aangename zaken, stukken beter dan de meeste televisieacteurs tegenwoordig ontvingen. Hij nam de aanbieding dan ook heel serieus in overweging. Jammer dat zijn vader niet meer leefde om te kunnen meemaken hoe ver zijn zoon het had gebracht. Hij was geen John Wayne, natuurlijk, maar het was toch niet slecht.

John Wayne. 'Een echte kerel,' placht Sams vader hem op zaterdagmiddag te zeggen, wanneer ze in Tulsa, waar hij was geboren en getogen, naar de bioscoop gingen. 'Dat is pas een echte man, jongen. Let goed op hoe hij loopt en praat. Die pikt van niemand iets, zeg ik je. Zo zijn echte kerels. Hij is de baas, de leider, de kostwinner. Iedereen houdt hem goed in de gaten, snap je.' Kleine Sam knikte en staarde vol ontzag naar de reusachtige cowboy in zwart-wit op het doek. John Wayne was een boom van een vent en in de film leek hij nog groter dan hij al was. Hij had zelfs enige overeenkomst met Sams vader Hank. Een reus van een man, net een cowboy, met een als uit graniet gehouwen kop die tabak pruimde en op de stoep spoog en die iedere zaterdagavond met de jongens in de kroeg dronken werd. Na een stevige vechtpartij aldaar kwam hij naar zijn kleine huis met twee slaapkamers, maakte zijn vrouw Lizzie - Sams moeder die als de dood was voor haar man - wakker en neukte haar als een stier zonder enig voorspel of gezoen met zo'n gekreun en gegrom en gebonk van het bed dat kleine Sam alles hoorde. Zijn nog jonge moeder jammerde: 'Nee, Hank, nee, vanavond niet! Ik heb "de vloek"!' Zijn vaders hese whiskystein snauwde: 'Hou je kop en doe je hemd omhoog, vrouw. Ik wil het niet zien, ik wil alleen mijn ding erin steken!' Dan hoorde kleine Sam de gesmoorde huilkreten van zijn moeder en het gevloek van zijn vader. 'Moet je dat zien! Kijk eens wat je me aandoet, mens. Kijk al dat bloed eens! Je bent een vies wijf en de Heer zal je straffen omdat je zulke smeerboel tussen je benen hebt.' Sam hoorde dat zijn vader haar een klap gaf en zijn moeder huilde nog lang nadat het gesnurk van zijn vader het huis deed trillen. Sam was bij haar in de keuken gaan zitten, waar ze zacht snikkend een stuk ijs tegen haar gezwollen ogen drukte.

'Huil niet, mamma! Alsjeblieft, huil niet,' smeekte de kleine jongen met zijn armen om zijn moeder heen.

'Ik huil niet, schat.' Ze probeerde haar tranen in te houden, terwijl ze de jongen tegen haar warme boezem hield en hem heen en weer wiegde. Dat waren de tederste momenten uit het leven van Sam als kind. Toen Lizzie voor de tweede keer zwanger was en al in vergevorderd stadium verkeerde, een paar weken voor de bevalling, kwam Hank op een avond thuis, nog veel beschonkener dan gewoonlijk. Hoewel de dokter hem ervoor had gewaarschuwd, probeerde hij toch seksuele omgang met zijn vrouw te hebben. Maar Lizzie wist aan zijn greep te ontkomen en vluchtte naar de buren. Sam lag met angst om zijn moeder in zijn ledikant, maar aan de andere kant was hij blij dat hem vanavond het gehijg en gekreun bespaard bleef. Opeens werd de deur van zijn kamertje opengegooid en daar stond zijn vader, een dreigend silhouet tegen het vage gele licht van de gang. 'Wakker worden, jong!' snauwde de grote kerel. 'Word eens wakker. Ik wil je wat laten zien.'

Sam was zo bang voor zijn pa dat hij zich slapend hield. 'Wakker worden, zeg ik!' schreeuwde zijn vader. 'Wakker worden, kleine beddepisser.' Met zijn grote hand rukte hij de deken van de jongen af. Door zijn oogharen zag Sam wat zijn vader in zijn andere hand hield. Paniek maakte zich van de tienjarige jongen meester, maar hij bleef doen alsof hij sliep. Hij kreeg nog liever slaag dan dat hij naar het grote en rode 'ding' moest kijken dat zijn vader in zijn knuist hield.

'Wakker worden, jong!' Hanks naar whisky stinkende adem kwam dichter bij het gezicht van de jongen. 'Ik wil je iets van een échte man laten zien. O, slaapje nog steeds? Wacht, dat duurt niet lang meer, jongetje. Ik zal jou eens leren hoe een vent bij een vrouw een kind maakt.'

Zijn vader gaf hem een klap. Sam sprong op en dook angstig op zijn knieën in elkaar. Hij kon niet geloven wat zijn vader aan het doen was. Het grote ding in zijn vaders hand, rood en gezwollen, leek wel een brandslang en nu begon de man er hard aan te trekken. 'Kijk, jong, dat is een lui. Kijk er maar goed naar. Dat hebben echte kerels zoals John Wayne en ik tussen hun benen. Nou eens kijken wat jij hebt.' Met zijn andere hand greep hij in Sams flanellen pyjamabroek. 'Zo zo, moetje dat zien!' Hank viel bijna om van het lachen. 'Dat is geen lui, jong, dat lijkt meer op een vingerhoed, zo'n dingetje dat je moeder gebruikt om mee te naaien. Maar dit is een lui, jong, en als een echte man zijn lui niet in een of ander wijf steekt, doet hij er dit mee.' Met grote schrik en afschuw zag de jongen dat zijn vader zijn hand steeds sneller en harder om zijn ding bewoog en Sam was bang dat het geval uit elkaar zou barsten. Zoiets leek inderdaad te gebeuren en terwijl Sam verschrikt toekeek, slaakte zijn vader een wolfachtig gehuil en liet zich tegen de muur van het kamertje vallen.

Een paar jaar later nam een jongen genaamd Bobby Sam na schooltijd mee naar een wc. Trots haalde de dertienjarige zijn piemel voor de dag en zei dat als Sam die van Bobby in zijn hand nam, Bobby hem dezelfde dienst zou bewijzen. Voor het eerst in zijn nog jonge leven kwam Sam klaar, gelijktijdig met zijn vriendje. Hij vond het zo'n opwindende ervaring dat hij en Bobby het twee jaar lang twee keer per week op de wc bij elkaar deden.

Toen Sam twintig jaar was geworden en lichamelijk uitgegroeid leek te zijn, kwam de omvang van zijn penis niet bij benadering in de buurt van die van zijn vader. Sam meende dat hij geen 'echte kerel' was zoals John Wayne en zijn vader, want hij realiseerde zich een beetje beschaamd dat hij het lekker vond om het met jongens te doen. Misschien kon hij geen echte kerel worden naar de maatstaven van zijn vader, maar hij zou spoedig daarna een kans krijgen een 'echte ster' te worden.

Sam was een betrouwbaar acteur op wie de filmmaatschappij altijd kon rekenen. Hij was geen bijzonder opwindend type, een beetje saai zelfs. Per slot van rekening had hij heel wat degelijke mannen van grote historische betekenis gespeeld, eerst George Washington en daarna onder andere Abraham Lincoln, Franklin D. Roosevelt en generaal Dwight Eisenhower, allemaal Amerikaanse helden en bovendien hoogstaande mannen. Voor veel mensen werd Sam vaak vereenzelvigd met de president van de Verenigde Staten, zo vaak had hij er een vertolkt.

Tussen deze niet gemakkelijke rollen had Sam ook lichtere gedaan en hij was diverse malen voorgedragen voor een 'Academy Award' hoewel hij nooit een Oscar* had gekregen. In zijn bibliotheek had Sam vier opgeplakte certificaten aan de muur hangen als bewijs dat hij viermaal voor een Academy Award was voorgedragen, evenals ingelijste foto's van hem en Sissy samen met Nancy en Ronnie, met Gerald en Betty, met Rosalynn en Jimmy en met Jack en Jackie. Het was het welsprekende bewijs dat hij het bijna had gemaakt maar net niet helemaal. Zijn agent had hem gezegd dat de rol van Steve Hamilton hem ongetwijfeld een 'Emmy Award'** zou opleveren. Het was wel geen Oscar, maar beter dan een nominatie.

"Oscar: het beeldje dat voor een opmerkelijke prestatie in het filmbedrijf wordt uitgereikt, genoemd naar Oscar Pierce, een Amerikaanse fruitkweker die in 1936 voor het beeldje poseerde - Vert.

"Emmy: verbastering van 'Immy' = 'image orticon' of beeldbuis, daarnaar genoemd beeldje als onderscheiding voor een bijzondere televisievertolking - Vert.

Deze keer was het een echt en tastbaar verguld beeldje, bijna zo mooi als een Oscar waarnaar hij zo veel jaren had verlangd wanneer hij in Santa Monica in de grote zaal zat en luidkeels zijn naam hoorde noemen, maar toch met monotone regelmaat achterbleef bij acteurs als Jack Nicholson, Al Pacino, Ben Kingsley en Dustin Hoffman die wel een Oscar kregen.

Sam was een beetje verbitterd dat hij nooit in aanmerking was gekomen voor een Oscar, vooral omdat Sissy er wel een had ontvangen die goed in het zicht stond op een rood-gouden Boulle-tafeltje in de hal. Volgens Sissy stond het beeldje daar omdat het verguldsel zo mooi bij de inleg van goud van het tafeltje paste, maar hij wist wel beter: het stond daar zodat iedereen die binnenkwam het onmiddellijk zag. Omdat het op zo'n gemakkelijk toegankelijke plaats stond, was het natuurlijk enkele malen gestolen, maar dan belde Sissy gewoon de Academy om een nieuw. Eén keer was een gestolen beeldje teruggevonden, maar in plaats van het terug te sturen, had Sissy het gehouden en minder in het oog lopend op een plank tegenover het bidet in haar badkamer gezet. Nu leek het of ze twee Oscars had, de doerak. Hij fronste; na zeventien jaar huwelijk beschouwde hij zijn vrouw nog altijd niet als een kreng, maar voor veel mensen was ze dat wel.

Hij was haar toegewijd en ze hadden een uitstekend huwelijk, maar ze kon soms wel een onmogelijk loeder zijn. Die ochtend had ze hem willen meeslepen naar het fotograferen van een modeontwerp dat ze voor een groep Europese tijdschriften wilde dragen. Ze haalde notabene haar vingers door zijn haar - verduiveld, en hij had er zo'n hekel aan om zijn toupetje zelf aan te brengen - om hem als achtergrond te laten dienen voor haar laatste creaties van Norell en Blasse. Toen hij haar vertelde dat hij om één uur een dringende afspraak had, had ze staan pruilen, alsof ze het liefdespaar waren dat het publiek in hen zag. Nu het belang van de rol van Miranda goed tot haar was doorgedrongen en als hij het aanbod van Abby aanvaardde om de mannelijke hoofdrol te spelen, was het zijn plicht als echtgenoot om ervoor te zorgen dat ze een test mocht doen. Hij gromde inwendig. Ze kon wel een 'grande dame' en diva zijn, maar ze was ook nog zijn vrouw. Hij was een loyale echtgenoot, dus zou hij wel proberen zijn invloed in haar belang aan te wenden, anders kon ze hem het leven behoorlijk zuur maken. Sissy had er slag van zo met mensen om te gaan.

Het dineetje van Sissy en Sam was al vroeg afgelopen, zoals met de beste (en slechtste) Hollywood-parties altijd het geval is. Hoewel het doorsneepubliek meende dat Hollywood één groot feestelijk gebeuren vol schitter en glans was, waarin zich mooie en elegant geklede mensen bewogen die briljante conversaties met elkaar voerden, was het tegendeel het geval. In feite zou je het Hollywood van de jaren tachtig zelfs een saai oord kunnen noemen. Het wereldje van de mooie vrouwen en mannen met al hun glamour uit de jaren dertig, veertig en vijftig bestond allang niet meer. Het was een industriestad geworden, geleid door zakenbonzen. Voor de deur van Sissy en Sams villa dromden fotografen en verslaggevers bijeen, wachtend op een kans om wat sterren en andere beroemdheden die uit het huis kwamen, op de foto te zetten. De mensen van de media wisten heel goed dat de uitstralingskracht van de Hollywood-sterren aan het tanen was. Maar als er een ster zoals Emerald Barrymore verscheen, flitsten de fotolampen, want dan wisten de lui van de pers dat er op zo'n avond nog wat te verdienen viel.

Calvin Foster zat rustig, maar met bonkend hart te wachten, uiterlijk onbewogen. Hij zou haar vanavond zien. Zijn idool, zijn koningin: Emerald.

Calvin was een lichtgebouwde jongeman met donkerblond haar en een gezicht dat je snel vergat. Mensen die hem ontmoetten, waren hem zo weer vergeten, zelfs de persfotografen. Met een Nikon op zijn buik hing hij uren rond bij de fotografen, de indruk wekkend dat hij bij hen hoorde. Alleen zijn koude, lichtgrijze ogen met de steelse blik konden de aandacht trekken wanneer men hem scherp genoeg opnam. Dat wist hij en daarom droeg hij gewoonlijk een zonnebril met spiegelende glazen. Hij likte de zweetdruppeltjes van zijn bovenlip. De fotograaf van de American Informer klaagde dat alle vrouwen bontmantels en andere dichte omhulsels voor het diner hadden gedragen en dat je geen behoorlijke tiet meer kon zien.

'Maar als Emerald buiten komt, zul je zien dat ze een fantastische jurk aan heeft,' waagde Calvin op te merken en bij die opwindende gedachte werd zijn fantasie enorm geprikkeld. 'Shit, ze is er niet eens, man. Ze zit in Zuid-Amerika of zoiets,' antwoordde de fotograaf van de Informer.

'O nee? Is ze er niet?' schrok Calvin. Zijn inlichtingenbronnen waren toch altijd correct.

'Nee hoor,' zei de Informer. 'Ze zijn al over tijd met haar film. Ze komt pas volgende week terug.'

Calvin voelde een grote leegte. Hij had Emerald al in geen twee maanden gezien. Het was waar: ze was onlangs naar Zuid-Amerika gegaan om daar een goedkope avonturenfilm te draaien met een of andere onbekende Spaanse acteur. De pijn van teleurstelling was zo scherp dat Calvin die nauwelijks kon verbergen. Van frustratie sloeg hij een gebalde vuist in de lucht. De beroepsfotograaf keek Calvon verwonderd na terwijl de jongeman naar zijn auto liep, zijn cameratas tegen zijn dikke buik bengelend. Geen Emerald! Verdomme, verdomme...

Nu was het hem niet eens vergund een glimp van haar schoonheid op te vangen, van haar erotische glamour die enig in zijn soort was. Geen andere vrouw kon daaraan tippen, geen vrouw was ooit geweest zoals zij. Emerald met de smaragden ogen en haar zeegroene jurken. Emerald met de gouden krullen en de bevende bovenlip. Emerald die de wildste liefdesavonturen achter de rug had met onder andere James Dean, John Garfield en Gary Cooper. Ze was nauw bevriend geweest met Monroe, Garland en Clift, een van de laatste der Mohikanen van Hollywood bij uitstek. Een overlevende van valium en wodka, aspirine en anisette, dood en verderf zaaiend. Vaak keek ze hen allemaal recht in hun gezicht en zei dan: 'Val dood.' Ze had twee auto-ongelukken overleefd en bij het ene was haar man omgekomen en bij het andere haar aanstaande. Verder had ze zes huwelijken achter de rug, twee abortussen, negen miskramen, zevenenvijftig matige films, drie Oscar-nominaties en meer dan honderd minnaars - niet allemaal mannen en niet allemaal blank - en tal van tegen haar gerichte lastercampagnes, waarvan de eerste al uit het McCarthy-tijdperk stamde toen ze nog een tiener was en geen enkele belangstelling voor communistische samenzweringen had... Ster der sterren. O, wat hield hij van haar, hoe begeerde hij haar, wat had hij haar nodig! Calvin kreeg het bekende warme gevoel in zijn lendenen toen hij achter het stuur van zijn groene Chevrolet stapte, groen ter ere van Emerald. In zijn kamer keken foto's van haar hem overal aan. Hij moest snel naar huis, naar haar toe.