46

Nog maar een halfuur geleden had Dunja in haar stoutste dromen nog niet verwacht dat dit de mooiste dag van haar leven zou worden. Maar nu zat ze toch naast hem op de voorbank van een luxe limousine, dronk ze champagne en kon ze haar geluk nog niet helemaal bevatten.

Eerst had ze gedacht dat ze in een volkomen normale middenklasser was gestapt en dat ze een gewoon glaasje prosecco uit de koeling van een benzinestation in haar hand had. Maar nu was ze erachter gekomen dat ze zich vreselijk had vergist.

Vergissen is menselijk, had hij gezegd, toen ze haar verbazing onder woorden had gebracht.

En daarin had hij volkomen gelijk. Tenslotte had ze zich ook in hem vergist. Hij had haar zo vaak gevraagd om een masker voor te doen en teksten voor te dragen terwijl hij haar neukte, dat ze niet had beseft dat het maar een test was van haar acteertalent. Ze had niet eens doorzien wie de grote onbekende in werkelijkheid was.

Maar nu had hij zich aan haar geopenbaard en het was onvoorstelbaar. Haar mooiste droom was werkelijkheid geworden. Ze zat naast Robert De Niro.

Ze had het altijd al geweten, al was ze er soms bang voor geweest dat het maar een droom was: op een dag zou hij komen en haar weghalen uit het moeras waar ze in verstrikt was. Weg van al die duistere figuren, weg van al die zonderlinge, soms lelijke en vaak dikke mannen die alleen uit waren op een snelle wip. Weg van die menselijke afgronden.

Nu was alles eindelijk voorbij. Nu zat ze naast hem en reed ze door de nacht, en elke keer dat ze naar hem keek maakte haar hart een sprongetje van plezier en gelukzaligheid.

Hij zag er precies zo uit als ze hem kende uit de bioscoop. Bij zo’n ontzettend knappe kerel was alle make-up overbodig. In zijn smoking zag De Niro eruit als Don Vito Corleone indertijd, en hij kon bij de opnamen toen niet veel ouder dan dertig zijn geweest. Maar de leeftijd had geen invloed op de goden van het witte doek, zelfs al waren ze over de zestig – daarvan was Robert De Niro zonder twijfel het levende bewijs.

‘U ziet er zo ontzettend knap uit,’ durfde ze ten slotte te zeggen, en De Niro schonk haar een weergaloze glimlach, een beetje zoals Louis Cyphre in Angel Heart en heel erg zoals pater Bobby in Sleepers.

Wat was die moedervlek op zijn rechterwang toch mooi. Alleen om die moedervlek te mogen aanraken of kussen zou ze al haar spaargeld aan de toneelschool hebben uitgegeven.

Vergeten was de vermoeidheid van voorheen, toen ze het Love Palace uit kwam en alleen nog maar thuis in bad wilde. Daarom was ze eerst ook bijna niet bij hem ingestapt, al was ze ten slotte ingegaan op zijn aandringen omdat hij haar nieuwsgierig had gemaakt. Hij had er zo goedgehumeurd uitgezien en haar sekt – inmiddels was het champagne – aangeboden en haar beloofd dat hij haar iets fantastisch zou laten zien. En nu ze had begrepen wie hij werkelijk was… ja, nu was het echt fantastisch.

‘Heb ik wel de goeie kleren aan?’ vroeg ze onzeker.

‘Natuurlijk, schoonheid,’ zei De Niro, en hij glimlachte zijn hemelse glimlach weer. ‘Je zou jezelf eens moeten zien. Jij bent altijd dressed to kill, liefje.’

Ze keek naar zichzelf. Droeg ze echt een wijnrode avondjurk met diep decolleté? Ze kon zich niet herinneren dat ze die had aangetrokken. Dat lag vast aan de champagne. Oei, ze mocht wel uitkijken dat ze niet aangeschoten raakte. Dat zou op deze aller-waanzinnigste avond niet zomaar pijnlijk zijn, maar dodelijk voor haar verdere carrière.

‘Onzin, schoonheid,’ zei De Niro, en hij legde een hand op haar dij. ‘Drink nog wat. Laat de show over je heen komen. Dat doen we allemaal.’

O god, alleen van die hand werd ze al vochtig. Ze moest zichzelf weer onder controle krijgen, dus dronk ze snel haar glas leeg. De champagne kriebelde in haar buik en ze moest een boertje onderdrukken.

Hopelijk heeft hij dat niet gehoord. Ik gedraag me als een boerentrien.

Maar De Niro lachte alleen maar en ze lachte met hem mee. Vlak daarna stopte hij de auto.

‘O, Bob,’ zei ze. Hij had haar gevraagd, hem Bob te noemen – al zijn vrienden zeiden Bob tegen hem – en ze hoopte stiekem dat ze vannacht nog vaak ‘O, Bob’ in zijn oor mocht zuchten. ‘Waarom is het hier zo donker?’

‘We zijn hier achter het toneel, schatje,’ zei Bob, en hij knipoogde naar haar. ‘Zo meteen gaat het doek op en dan wordt het hier ontzettend licht, pas maar op.’

Ze liep achter hem aan een trap op en stapte op de gladgeboende vloer. Weliswaar kon ze het toneel nog niet zien, want daarvoor was het veel te donker, maar Bob nam haar bij de hand en vertelde haar waar ze waren. Bob wist de weg.

Haar hoge hakken klikten op de vloer, terwijl ze achter hem aan liep naar het midden van het toneel. Het gordijn was dicht, maar ze meende van de andere kant een zacht gemurmel te horen. Een gespannen geroezemoes dat alleen voor haar klonk.

‘Ben je er klaar voor, liefje?’

Ze slaagde erin, een knikje te produceren. Het liefste was ze hard weggelopen. Ze had nooit gedacht dat plankenkoorts zo erg kon zijn.

Maar hé! Dit is het grote moment, wees dapper!

Ze wilde Bob vragen of haar make-up niet was uitgelopen, of hij haar lippenstift niet een beetje te overdreven vond en of haar decolleté niet te diep was. Goeie genade, je kon haar navelpiercing bijna zien. Aanstaande filmsterren hadden toch geen piercings, hoe had ze dat nou kunnen vergeten.

‘Pssst,’ deed Bob en hij streelde haar over haar blote schouders. Weer voelde ze hoe een prettige huivering over haar lichaam ging.

‘Blijf kalm, liefje. In het begin vinden we het allemaal doodeng. Maar dat mag je ze niet laten merken.’ Hij knipoogde weer en de moedervlek op zijn wang maakte een sprongetje. ‘Dan pas ben je een vakvrouw. Ben je er klaar voor?’

Dunja haalde diep adem, knikte en zei met een zelfverzekerde, vaste stem ‘Ja.’

Goed zo, dacht ze. Nu ben je een vakvrouw.

Robert De Niro – Bob – glimlachte tevreden en verdween achter het gordijn. Er klonk applaus en toen hoorde ze hem roepen.

‘Dank u, dames en heren, dank u wel! Maar vandaag applaudisseert u niet voor mij. Vandaag verwelkomen wij hier de debutante van het jaar. Als er ooit een actrice een Oscar heeft verdiend, dan is het de jongedame die zo dadelijk het toneel op zal komen.’

Hij liet een dramatische stilte vallen en het gespannen geroezemoes werd nu nog luider.

‘Ladies and gentlemen, ik vraag een applaus voor de fantastische, onvergelijkbare, meeslepende… Dunjaaaa Koslowskiiii!’

Hij rekte haar naam uit en onderstreepte daarmee het opgaan van het doek. Dik, rood fluweel gleed uiteen en liet het zicht vrij op het publiek. Iedere stoel in het reusachtige theater was bezet en zelfs in de gangpaden verdrongen de mensen zich – mannen in rokkostuum of smoking en vrouwen in avondjurken. Sommige jurken waren klassiek-elegant, andere even gewaagd als die van Dunja, of ze glommen in felle kleuren en waren bezet met flonkerende pailletten. En terwijl de fanfare van 20^th Century Fox klonk, barstte het applaus los.

‘Dit is voor jou, schatje,’ hoorde ze De Niro haar toeroepen, maar in het felle licht van de schijnwerpers kon ze hem nergens zien. Maar ze zag wel wie er op de voorste rijen van het theater voor haar klapten en van opwinding stond haar hart bijna stil.

Daar zaten ze, de grootsten der groten, de goden en godinnen van de film. Dunja zag Bette Davis, Jane Russell, Liz Taylor, Marilyn Monroe… en daar! Was dat niet Ingrid Bergman? Ja! O, god, ze was het echt! Ze stond naast James Dean, Clark Gable en Cary Grant. En daar stond ook haar dochter, Isabella Rossellini. De diva’s stonden op van hun stoel en gaven haar een staande ovatie. Algauw stonden ook anderen op.

Ik ben in de hemel, o mijn god, ik ben in de hemel!

Dunja wist dat het nu aan haar was om iets te zeggen of te doen. Maar het donderend applaus was zo luid dat ze niet kon doordringen tot haar fantastische publiek. Dus spreidde ze haar armen uit, wierp met een volmaakt divagebaar haar hoofd naar achteren en presenteerde zichzelf in het steeds feller wordende licht van de schijnwerpers.

‘Dit zijn je fifteen minutes of fame,’ hoorde ze De Niro zeggen en gelijk had hij.

Dit was háár moment! Dit was…

De ICE raakte haar met een ongeremde snelheid van tweehonderdzeventig kilometer per uur. Het gebeurde zo snel, dat Dunja Koslowski niet meer voelde hoe ze door de zuiging onder de wielen werd gerukt en haar lichaam werd verpletterd.