Epiloog

Toen de Villiers/Beaumont-schaakmatches in de herinnering
begonnen te vervagen

‘Volgens mij,’ zei Roberta, ‘heb je me laten winnen.’ ‘Wie denk je wel dat je bent? Zijne Majesteit zelf?’

‘Het was heel aardig van je dat je gisteravond van de prins hebt verloren,’ zei ze.

Haar echtgenoot duwde het schaakbord dat tussen hen in op het bed lag van zich af. ‘Je weet nu hoe het spel gaat. Dus misschien kunnen we nu een ander spelletje doen. Ik ben dol op domino.’

‘Vind je het saai om mijn partner te zijn?’ vroeg ze met een glimlachje.

‘Niets met jou is saai, behalve schaken misschien,’ zei hij. Hij gaf een kusje op haar oor. ‘Maar er zijn zoveel dingen die veel interessanter zijn om samen te doen.’

‘Zoals?’ mompelde ze terwijl ze zich terug liet vallen in de kussens.

Hij ging meteen op haar uitnodiging in, liet zich op haar rollen en steunend op zijn ellebogen zei hij: ‘Jou kussen, bijvoorbeeld,’ zei hij, terwijl hij de daad bij het woord voegde.

‘Maar als ik nou een verrassing voor je heb?’ vroeg ze. ‘Zou je die dan willen horen?’

‘Ach, wat kan mij nou nog verrassen nadat ik heb gehoord dat je vader met een zeemeermin is getrouwd?’

‘Na een keurige verloving,’ bracht ze hem in herinnering.

‘Jawel, maar als je eenmaal een vis in de familie hebt gekregen valt niet te voorspellen wat er nog zal volgen. Is het iets over Teddy? Omdat ik het vermoeden heb dat hij ook langzaam in een vis aan het veranderen is. Zijn kinderjuf vertelde me dat hij gisteren urenlang in de rivier heeft gelegen.’

‘Wat dacht je van een baby?’ fluisterde ze.

Even verstijfde hij en toen vloog hij het bed af. ‘O, ik heb je toch geen pijn gedaan?’ vroeg hij verschrikt.

Ze ging lachend rechtop zitten. ‘Damon?’

Hij kwam terug naar het bed en ging naast haar zitten. Met een teder en liefdevol gebaar spreidde hij zijn enorme handen over haar buik. ‘Weet je het zeker?’

‘Ja.’

‘Maar je buik is nog even plat als altijd.’

Ze begon te giechelen. ‘Baby’s hebben tijd nodig, Damon. Moet je over een paar maanden maar eens zien!’

Hij boog zich voorover en drukte zonder iets te zeggen een kus op haar buik.

‘Damon?’ En toen hij nog steeds niets zei: ‘Schat?’

Eindelijk hief hij zijn hoofd op. Er stonden tranen in zijn ogen. ‘Maar… je huilt nooit…’ bracht ze nogal verward uit.

‘Ik ben zó gelukkig. Je maakt me zó gelukkig.’

Ze sloeg haar armen om hem heen en trok hem weer naar zich toe. ‘En als je gelukkig bent ga je huilen?’

Hij glimlachte. ‘Ik heb altijd alles zonder veel moeite gewonnen, Roberta.’

‘Ja, ik weet het. Schaakmatches, duels…’

‘Geld.’

‘Geluksvogel.’

‘Tot jij in mijn leven kwam en me vertelde dat je verliefd was op Villiers en zelfs met hem wilde trouwen. En dat je níét met mij wilde trouwen. Toen vroeg hij je ten huwelijk en voor het eerst van mijn leven voelde ik dat me iets heel belangrijks ontglipte en dat ik op het punt stond dat voor eeuwig te verliezen. Zelfs toen besefte ik nog niet dat jij het enige echt belangrijke in mijn leven bent.’ De tranen rolden nu onbeschaamd over zijn wangen.

‘O, gekkie toch,’ fluisterde ze. ‘Je hébt me, weet je nog? Ik hou van je. Ik ben je vrouw.’

‘Ik schaak niet meer omdat er niets is wat ertoe doet behalve jij, Roberta.’

Ze snoerde hem de mond met ontelbare kussen.

Een tijdje later lagen de graaf en gravin van Gryffyn dicht tegen elkaar aan, allebei sluimerend zoals je alleen in de middag kunt sluimeren na de liefdevolle intimiteiten van een getrouwd paar.

Maar in de buik van de gravin was een klein baby’tje klaarwakker. Ze draaide een paar keer in het rond en oefende haar zwemkunsten, een activiteit waar zeemeerminnen, grote broers en baby’s erg van genieten. Toen spreidde ze in een enorm dramatisch gebaar haar armen uit. En uiteindelijk vertrok haar kleine mondje in iets wat op een glimlach leek, behalve dan dat zulke kleine baby’tjes nog niet kunnen glimlachen. Ze leek het meest op haar vader… wat betekende dat ze het geluk aan haar zijde had.

Vooral als ze verliefd werd.