30

Damon had de enorme zijden rok van haar jurk over de grond uitgespreid en Roberta erop neergelegd. Ze hoorde nu rustig te blijven liggen, hem zijn gang te laten gaan en uitroepen te slaken in de trant van: ‘Nee! Nee!’, terwijl ze beefde van het genot. Zo ging het zelfs bij getrouwde vrouwen met veel ervaring, want Damon was een man die ieder plekje van een vrouwenlichaam zijn aandacht waard vond.

Maar Roberta?

Ze gilde inderdaad en kreunde, maar hij hoorde geen enkele keer een ‘Nee!’ Soms kon hij niet precies verstaan wat ze zei, maar het leek verdacht veel op ‘Ja! Ja!’

Gelukkig voelde hij zich daardoor al snel wat minder schuldig en kon hij zijn aandacht helemaal richten op het strelen van haar borsten. Ze vond het blijkbaar het lekkerste als hij haar tepel in zijn mond nam en erop zoog. Dus kweet hij zich met veel toewijding van die taak. Na een tijdje maakte hij zijn lippen van haar los, streelde haar borsten met zijn handen en beet er af en toe in, totdat ze weer wat kalmer werd. Iets wat hij natuurlijk helemaal niet was; hij was nog nooit in zijn leven zo hard geweest. En dan begon hij weer opnieuw op haar tepels te sabbelen. Dan spande ze haar lichaam in een verlangende boog naar hem op en begon ze te hijgen en kreetjes te slaken. Hij durfde er niet aan te denken wat er zou gebeuren als hij straks verder naar beneden zou afdalen.

Zijn vingers gleden nu die kant op, langzaam, omdat dames daar vaak niet aangeraakt wilden worden of misschien eigenlijk niet wisten wat ze eigenlijk wilden.

Maar van Roberta kreeg hij weinig tegenstand. Terwijl zijn tong haar tepel plagend likte zodat ze er geen erg in zou hebben wat hij nog meer deed, liet hij zijn vingers wat verder naar omlaag glijden. Tot zijn verbijstering trok ze een van haar prachtige slanke benen omhoog, liet haar knie opzij vallen en kreunde: ‘Damon’.

Als dat geen uitnodiging was?

Damon was een man die het bedrijven van de liefde vergeleek met het maken van een kunstwerk. Eerst bereidde je het doek voor (kussen), dan vulde je de achtergrond in (speciale aandacht voor bepaalde delen van het lichaam) en als laatste schilderde je dat waar het eigenlijk om ging. Met je kwast, ja, haha.

Met andere woorden: hij besteedde altijd veel aandacht aan een vrouw en zorgde ervoor dat zij als eerste haar hoogtepunt bereikte.

Maar dit keer raakte hij helemaal bevangen door zijn opwinding. Hij kon zich niet beheersen. Roberta had nu eenmaal de liefste, roodste, zachtste…

Hij kon zich niet beheersen. Echt niet. Hij was boven haar en ze vlijde zich met een kreet van verlangen tegen hem aan en hoewel hij een man was die nooit eerder dan zijn bedgenote klaarkwam…

Gebeurde dat dit keer uiteindelijk toch.

Hij drong zich in haar, in die zachte zoetheid waar nog nooit eerder een man was geweest.

Haar ogen werden groot, maar hij kon niet meer denken, niet meer denken. Zijn hele lijf was gericht op het heerlijkste moment van zijn leven, op de gladste, natste, zachtste, opwindendste ervaring van zijn leven…

Ze riep nu geen ‘Ja! Ja!’ meer, maar dat merkte Damon niet. Hij gooide zijn hoofd naar achteren en stootte duizelend van genot een paar keer diep in haar. Het was te veel, te groots, te opwindend. En met een zacht kreunen kwam hij klaar.

Uitgeput ontspande zijn lichaam zich en hij rolde naar opzij. ‘O, god,’ mompelde hij, ‘je was… dat was… Roberta, gaat het? Het spijt me.’ Ze zag er niet boos uit; eerder verbijsterd. ‘Je hebt geen idee waar ik het over heb, is het niet?’ vroeg hij, terwijl er een vlaag van warmte door hem heen ging. Hij wilde voor haar zorgen, haar beschermen en voelde een liefde voor haar zoals hij nooit eerder had gekend. ‘Je begrijpt het straks wel, Roberta. Geef me even de kans om op krachten te komen en de volgende keer… zul je zien…’

Hij deed zijn ogen dicht om bij te kunnen komen.

Roberta St. Giles merkte even later dat ze naast een slapende man lag.

Ze keek naar beneden, naar haar eigen lichaam. Geen teken van bloed, wat een hele geruststelling was. Ze had diverse verhalen over bloedbaden gehoord, maar ook weer heel andere die het tegenovergestelde beweerden. Selina bijvoorbeeld had gezegd dat een vrouw er na haar twaalfde niets meer van voelde.

‘Maar… vóór haar twaalfde… kan dat?’ had ze toen willen vragen, maar toen ze de afwerende uitdrukking op Selina’s gezicht zag had ze die vraag maar niet gesteld.

Roberta ging rechtop zitten. Haar hele lichaam tintelde nog steeds een beetje. De hele ervaring was best interessant geweest. Echt. Ze keek op Damon neer. Hij sliep vredig.

Nu was ze dus geen maagd meer. En dat betekende zoveel voor haar als ze al had vermoed, maagdelijkheid werd duidelijk vreselijk overschat. Net zoals allerlei andere dingen die met mannen te maken hadden. En om eerlijk te zijn gold dat ook voor seksuele intimiteit. Geen wonder dat het Villiers niets kon schelen of ze al eerdere bedervaringen had. Het was een zaak van hoogstens een minuut. En toch was er ondanks alle snelheid iets alarmerend intiems aan.

Damons schouder bijvoorbeeld. Hij lag op zijn zij en zijn schouder had een prachtige glooiing. Roberta liet haar vinger eroverheen glijden. Goh, ze verlangde naar een bad. Ze had een vervelend plakkerig gevoel tussen haar benen. Eigenlijk was de hele ervaring niet echt prettig geweest. Waarschijnlijk zou ze het pas weer willen doen als ze eenmaal getrouwd was.

‘Dankjewel,’ fluisterde ze terwijl ze zijn gezicht even aanraakte. De lijn van zijn kaak was heel mooi. Even twijfelde ze of ze hem nu nog een kus zou geven – op de een of andere manier was hij begonnen met het strelen van haar borsten en waren ze helemaal niet meer aan kussen toegekomen. En dat was nog wel haar favoriete gedeelte.

Maar als ze hem nú kuste werd hij waarschijnlijk wakker. En hoewel het heel aardig van hem was om aan te bieden, had ze geen zin om het allemaal nog een keer te doen.

Dus trok ze voorzichtig haar jurk onder zijn lichaam vandaan. Even leek hij wakker te worden; ze hield haar adem in. Toen ze de jurk eenmaal had bevrijd sloeg ze hem als een enorme handdoek om zich heen.

De bediendes van haar vader waren gewend geweest aan allerlei uitzonderlijk gedrag; ze kon alleen maar hopen – en eigenlijk verwachtte ze dat ook wel – dat Jemma’s bediendes even onverstoorbaar zouden blijken te zijn. Er stond een lakei in de hal dus glimlachte ze vriendelijk naar hem en daarna vluchtte ze gauw de trap op.

Eenmaal in haar kamer liet ze haar jurk op de grond vallen en trok ze aan het schelkoord. Even later kwam haar meid nogal slaperig binnen. Ze was verrast Roberta in haar kamerjas aan te treffen. Tenslotte had ze haar korset niet zelf los kunnen maken.

‘Ellen, er ligt nog wat kleding van mij in de gele zitkamer,’ zei Roberta, geen tijd verspillend aan een laf soort smoes. ‘We kunnen er straks het beste iemand naartoe sturen om die op te halen.’

Ellen knikte en vertrok geen spier. Ze bleek inderdaad zo goed getraind te zijn als Roberta al had verwacht. ‘Wilt u misschien graag in bad, mevrouw?’

‘Absoluut,’ zei Roberta. ‘Dankjewel.’

Een paar minuten later kwamen er drie bediendes met een zinken bad en emmers water de kamer binnen zeulen. Nog wat later liet Roberta zich met een diepe zucht in het geparfumeerde badwater zakken. Ellen hielp Roberta bij het wassen van haar haar en toen mocht ze van Roberta weer naar bed. ‘Je moet wel doodmoe zijn.’

‘O, maar ik kan u toch niet zo achterlaten,’ zei Ellen, terwijl ze haar ogen nauwelijks open kon houden. ‘Hoe kunt u zich dan klaarmaken voor de nacht?’

‘Op precies dezelfde manier als ik mezelf de laatste twintig jaar klaar heb gemaakt om te gaan slapen,’ zei ze. ‘Mijn bediende thuis was nogal oud en kon laat naar bed gaan niet meer opbrengen en dus stopte ik mezelf altijd in bed. Eigenlijk vind ik dat zelfs prettiger.’

‘Belt u dan straks zelf om de bediendes het bad weg te laten halen?’

‘Natuurlijk. Ga jij nou maar naar bed.’

Ellen maakte een buiging en vertrok. Maar meteen stak ze haar hoofd weer om het hoekje van de deur. ‘Ik vergat nog te zeggen dat iedereen beneden blij voor u is dat u een hertogin zult worden.’

Roberta zond haar een glimlach. ‘Dankjewel.’

‘En niemand zal minder over u denken omdat u zich voorbereidt op de huwelijksnacht, mevrouw… ik zal Martin, de tweede lakei, vragen om uw kleding over een uurtje of zo te gaan halen. Hij kan de boel dan verbergen zodat niemand er iets van weet.’

Dit keer glimlachte Roberta een beetje ondeugend. Het was te hopen dat Damon ongezien uit de kamer verdwenen was voordat Martin of iemand anders hem daar zou aantreffen.

Zodra de deur weer dicht was legde Roberta haar hoofd met een diepe zucht op de rand van het bad. Tegen de tijd dat ze haar kamerjas aantrok en een bediende belde om het bad weg te halen, was ze al half in slaap.

Zodra het bad was weggehaald liet ze zich, nog altijd in haar kamerjas, op de rand van het bed neerzakken om te bedenken waar haar nachthemd zou kunnen zijn. Toen zwaaide de deur open.

‘O,’ zei ze, slaperig met haar ogen knipperend. ‘Ben jij het.’ En, plotseling klaarwakker, riep ze uit: ‘Wat doe jij hier in mijn slaapkamer?’