32
‘Wat is er met jou aan de hand? Waarom ging je weg?’ vroeg Damon streng.
Roberta knipperde even met haar ogen. ‘Wat bedoel je?’
‘Waarom ging je er zo stiekem vandoor alsof je een van de dienstmeiden bent en liet je mij in de zitkamer achter?’
Ze kon er niets aan doen, maar ze moest er een beetje om lachen. ‘Zeg je me nou dat je had gewild dat ik bleef? Om te horen hoe hard je snurkt zeker? Misschien zelfs totdat er een bediende binnenkwam om het vuur aan te leggen? Ik heb een bad genomen, net als jij zo te zien,’ zei ze, met een blik op zijn natte haar.
‘Maar ik heb de kans niet gehad om je te laten zien hoe heerlijk het kan zijn om met iemand naar bed te gaan.’
‘O, jawel, hoor, dat heb je wel gedaan,’ verzekerde ze hem haastig. ‘Ik heb er erg van genoten. Echt. Ik was gewoon…’
Hij reageerde op al haar protesten en argumenten door eenvoudigweg zijn hemd en vervolgens zijn broek uit te trekken. De woorden bleven in haar keel steken. Zonder iets te zeggen kwam hij met zijn harde, gespierde lichaam tegen haar aan liggen. Ze was er een beetje beduusd van. En ze had een vreemd gevoel in haar onderbuik. Kortom: ze voelde zich helemaal niet op haar gemak.
Toen begon hij haar te kussen en met een zacht gekreun kon ze niet anders dan haar lippen voor hem openen. Ze proefde zijn begeerte, het was alsof ze het verlangen over en weer met elkaar uitwisselden. Dat vreemde gevoel in haar buik veranderde in iets anders, een soort onrust die haar handen naar zijn sterke onderarmen liet gaan. Haar trillende vingers gleden langs de spieren van zijn onderarmen.
Het maakte haar bang, dat gevoel in haar onderbuik en Roberta draaide zich plotseling op haar zij om vervolgens gauw het bed uit te gaan. ‘Ik ben liever niet nog een keer intiem met je,’ zei ze, van haar stuk gebracht omdat ze merkte dat ze hijgde.
Damon leek haar niet eens te horen. Hij kwam zonder iets te zeggen naar haar toe lopen, een beetje zoals een roofdier naar zijn prooi.
Roberta liep zo ver ze kon naar achteren tot ze tegen haar fauteuiltje aan botste. ‘Damon!’ riep ze streng, terwijl ze haar best deed om haar woorden overtuigend te laten klinken. ‘Ik wil niet…’
Maar hij kuste haar alweer, heftig en bezitterig, en al haar flinterdunne protesten losten in het niets op toen ze zijn lichaam weer tegen het hare aan voelde. Ze huiverde.
‘Nee,’ hijgde ze. Maar het was olie op het vuur gooien; hij lachte diep in zijn keel en kuste haar opnieuw en opnieuw. Totdat ze er helemaal van begon te beven en er duizelig van was. Haar lichaam spande zich tegen het zijne aan en met onvaste stem wilde ze hem smeken…
Smeken? Nee, smeken zou ze nooit.
Nooit.
Maar toen stopte hij met zijn strelingen en plotseling was haar lichaam één groot verlangen naar zijn grote handen die haar borsten betastten, haar lijf streelden. Het enige wat hij nog deed was haar kussen. Dat was alles. Alsof…
Natuurlijk deed zij ook niets. Ze stonden tegenover elkaar en het waren nog alleen maar hun lippen die elkaar raakten. Maar ze hield het niet uit, het was niet genoeg.
‘Damon,’ zei ze hees.
‘Ik heb mijn zelfbeheersing nog nooit op die manier verloren.’
‘Het had niets van doen met zelfbeheersing. Ik denk alleen dat ik dat gedeelte ervan niet zo leuk vond. Het gaat… het gaat allemaal zo snel, vind je niet? En niet…’
Hij kreunde. ‘Zullen we het een zedelijke misstap noemen?’
‘Wat?’ vroeg ze, verward.
Maar hij tilde haar op. ‘Deze keer is voor jou, boterbloempje,’ zei hij, terwijl hij haar op het bed teruglegde en naast haar ging zitten.
Roberta probeerde nog iets te bedenken om te zeggen, maar hij trok de ceintuur van haar kamerjas los. Automatisch knoopte ze die direct weer dicht. ‘Nee!’
‘Ja.’ Zijn ogen spraken boekdelen over zijn bedoelingen, maar Roberta hield haar kamerjas stevig dicht. ‘Roberta,’ zei hij langzaam, ‘als je die ceintuur niet losmaakt ga ik je bijten.’
‘Wat?’
Hij legde een vinger op haar borst en ze voelde het dwars door de zijden stof van haar kamerjas heen branden. ‘Hier,’ zei hij schor. ‘En misschien…’ zijn vinger gleed omlaag, een spoor van vuur achterlatend, ‘… en misschien hier.’
‘In mijn buik?’ vroeg ze met een verbaasd piepstemmetje, zodat ze net zo stom klonk als ze zich voelde.
Hij lachte naar haar. ‘Ik dacht dat je zoveel had geléérd van je informatieve gesprekjes met Selina.’
‘Ze heeft het nooit over bijten gehad. En ik wil het echt liever niet meer doen,’ bekende ze, terwijl ze haar wangen rood voelde worden.
Hij keek met opgetrokken wenkbrauwen op haar neer en zijn ogen stonden zo vol begeerte dat ze instinctief haar heupen naar hem toe bewoog. Maar die stootten tegen iets hards en heets en snel trok ze ze weer terug. ‘Ik ben net in bad geweest,’ ging ze verder. ‘Kunnen we het alsjeblieft niet doen?’
Hij kreunde met gesloten ogen. ‘Wat ben ik toch een idioot!’
‘Nee, dat ben je helemaal niet,’ zei ze geruststellend. Haar handen beefden toen ze ze via zijn armen naar zijn brede rug liet glijden. ‘Ik vond het heel interessant. Helemaal niet zoals Selina het beschreef, maar…’
‘Hoe beschreef Selina het dan?’
‘Nou,’ zei ze aarzelend. ‘Ik dacht dat het… het…’
‘Het langer zou duren,’ zei hij grimmig, zijn mond een rechte lijn.
‘Nee,’ zei ze, terwijl ze haar voorhoofd fronste vanwege de uitdrukking op zijn gezicht. ‘Nee, wat dat betreft was het precies zoals ze had gezegd.’
Hij kreunde. ‘Mooi. Wat zei ze dan nog meer?’
‘Ze zei dat een vrouw voor haar eigen plezier moet zorgen,’ zei Roberta. ‘Maar ik denk niet dat ik er meer plezier uit had kunnen halen, Damon, ik denk dat je me alles al hebt gegeven wat je kon.’ Ze vond het helemaal niet leuk hoe hij keek, dus richtte ze zich op en drukte ze zich tegen hem aan om hem een kus te geven. Haar lippen gleden van de zijne naar zijn wang. ‘Eerlijk waar,’ zei ze bezorgd.
‘Wat ben je toch onschuldig,’ zei hij.
‘Nee! Helemaal niet!’ zei ze, terwijl ze zich weer op het bed liet neervallen. ‘Niemand die in het huis van mijn vader heeft gewoond kan onschuldig genoemd worden.’
Plotseling verscheen er een grijns op zijn gezicht. ‘Oké.’ Hij kwam naast haar liggen.
‘Wat?’ vroeg ze verward.
‘Zorg maar voor je plezier.’
‘Wát?’
‘Dat heb je toch van Selina geleerd? En geloof me, Roberta, beneden in de zitkamer heb je daar de kans niet voor gekregen. Daar heb ik al het plezier dat er was helemaal voor mezelf opgeëist.’ In zijn ogen stond tot haar ontsteltenis spijt te lezen.
‘Ik weet niet waar je het over hebt, maar het was allemaal heel plezierig. Echt,’ vertelde ze hem.
Als antwoord strekte hij zijn armen boven zijn hoofd en zei: ‘Ga je gang. Zorg voor je plezier.’
Roberta wist niet wat ze moest doen. Selina was nooit heel erg duidelijk geweest over wat ze precies bedoelde, maar Roberta had (dus duidelijk fout) gedacht dat een vrouw moest eisen dat een man haar kuste op… op een heel intiem plekje. Maar het leek er niet op dat Damon dát in zijn hoofd had. Hij was blijkbaar niet van plan om haar ook maar ergens te kussen. En bovendien had hij haar altijd alleen maar op haar borsten en op haar lippen gekust, dus… Trouwens, nu ze er beter over nadacht leek een kus daar haar ook wel een heel gek idee en bovendien nogal beschamend. Dus ze had het vast verkeerd begrepen.
Bij de gedachte alleen al voelde ze zich knalrood worden. Mijn god, stel je voor dat ze Damon had gevraagd om dat te doen? Niet dat ze dat ooit had durven vragen, maar…
‘Roberta,’ zei hij geduldig en haar ogen vlogen open. ‘Ik wacht.’
Roberta keek naar beneden, naar zijn harde lid. Wat wílde hij nou van haar?
Alsof hij haar gedachten had gehoord zei hij: ‘Jouw plezier, niet het mijne.’
Roberta begon zich nogal een mislukkeling te voelen. Hoe moest ze nou weten wat ze moest doen? ‘En dan doen we de rest niet nog een keer?’ Ze had echt geen zin om weer in bad te moeten. Het zou alleen al te erg zijn om haar meid weer te moeten roepen.
‘We doen niets waar je niet om vraagt.’
Gerustgesteld ging ze iets dichter bij hem liggen. ‘Maar wat verwacht je dan dat ik doe?’ vroeg ze even later, niet in staat om iets te bedenken.
‘Denk aan je eigen plezier,’ zei hij, zijn ogen loom en donker. ‘Wat geeft jou, Roberta, plezier van mij. Van mijn lichaam. Weet je iets? Omdat het dan van jou is. Je mag me overal aanraken waar je maar wilt. En als je wilt dat ík iets doe, moet je het zeggen. Als je niets zegt, verroer ik geen vin.’
Er ging een huivering door haar heen. ‘Ga je gang,’ zei hij. ‘Ik vind niet dat je veel van Selina’s lessen in praktijk brengt.’
Roberta beet op haar lip en probeerde zijn geplaag uit haar hoofd te zetten. Háár plezier? Wat vond ze nou bijzonder tja, prettig? Ze had het helemaal mis gehad wat betreft Selina’s advies, dat was duidelijk, dus wat had ze in die tijd dan wél bedoeld?
Roberta keek Damon niet aan want ze wilde niet tot de ontdekking komen dat hij moest lachen om haar naïviteit, nadat ze had opgeschept dat ze veel van Selina had opgestoken. Dus keek ze maar naar zijn armen. Die waren sterk en gespierd, zo verschillend als maar kon van die van haarzelf. Ze stak haar hand uit en legde die op zijn arm, liet die over zijn spierbal naar zijn schouder glijden en toen verder naar zijn borstkas.
Plotseling viel haar iets op. Hij rilde een beetje onder haar hand. Misschien…
Ze deed het opnieuw en gleed nog een keer met haar hand over zijn spieren. Haar vingers streken over zijn oksel en raakten toen zijn tepel aan. En weer gebeurde het, hij rilde een klein beetje door haar streling. Roberta ging op haar knieën zitten, zodat ze vlak naast hem zat en hem met allebei haar handen aan kon raken.
Ze legde haar handen plat op zijn borstkas en tekende toen met haar vingers een spoor naar zijn platte buik. Dat was… plezierig. Het gevoel van die krachtige spieren onder haar vingertoppen die licht bewogen door haar streling, dat was plezierig. En het zachte geluid dat uit Damons keel ontsnapte vond ze ook plezierig. Ze had geen tijd om naar zijn gezicht te kijken – ze had het te druk met het omcirkelen van zijn tepel met haar wijsvinger en het luisteren naar het ritme van zijn ademhaling, dat sneller en hortender werd. Roberta glimlachte. Dít was het dus wat Selina had bedoeld. Dat ze plezier moest halen uit het lichaam van haar minnaar, uit de manier waarop hij op haar aanrakingen reageerde.
Damons buik voelde hard maar niet echt glad, omdat eronder allemaal heuveltjes van spieren zaten. Dat had ze nog nooit zo gezien. Haar vader had voor een man van bijna vijftig nog een platte buik voor zover ze kon zien, maar ze had nooit geweten dat een man zo’n andere buik had dan een vrouw.
Ze keek zelfs even naar beneden, naar haar eigen buik, maar de ceintuur van haar kamerjas zat nog steeds stevig dichtgeknoopt. In de zitkamer had hij haar borsten gekust. Zou Selina hebben bedoeld dat ze hetzelfde bij hem moest doen?
Eindelijk keek ze op naar zijn gezicht terwijl haar vingers nog steeds over zijn buik gleden. Damons gezicht stond donker en gespannen. En er stond zo’n felle begeerte in zijn ogen te lezen dat haar bloed er sneller van begon te stromen. Ja, dit was echt plezierig! Plotseling wist ze precies wat ze wilde, ze wilde hem gek maken van verlangen.
Roberta had het niet in de gaten, maar de glimlach die op dat moment om haar lippen speelde zorgde ervoor dat er een nieuw gekreun uit Damons keel ontsnapte. Het was de glimlach van een vrouw die zich overgaf aan haar eigen sensuele gevoelens.
Roberta boog zich voorover en haar glanzende haar raakte zacht zijn tepels. Damons handen bleven langs zijn zij liggen, maar zijn heupen schoten omhoog. Roberta schrok en verstijfde. Toen pakte ze met een glimlach een lok van haar haar en streek daarmee over een van zijn tepels. ‘Roberta!’ riep hij uit en zijn heupen spanden zich opnieuw omhoog.
‘Ja?’ vroeg ze liefjes.
‘Als je nou op me ging zitten…’ Maar Roberta wreef nu wat harder met haar haarlok over zijn tepel en de woorden bleven in zijn keel steken.
Maar Roberta had wel gehoord wat hij zei. ‘Zou je dat graag willen?’ fluisterde ze.
‘Ja.’
‘Maar je gaat me niet bespringen of zoiets, hè? Want…’ ze vond het een beetje stom dat ze het nog een keer zei, maar het moest gewoon: ‘Ik wil écht niet nog een keer vies worden. Het spijt me.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik doe niets wat je me niet vraagt.’
Tevreden trok ze de zijden stof van haar kamerjas omhoog en ze ging schrijlings op hem zitten. Hij kreunde zo luid deze keer dat Roberta even verstijfde. Ze voelde zijn spieren nu op een heel andere manier, met een heel ander gedeelte van haar lichaam. Plotseling had ze het vreselijk heet. Alsof ze koorts had. Alsof ze langzaam smolt.
Toen hij eerder die avond haar borsten had gekust – het was eigenlijk schokkend om daaraan terug te denken en de herinnering zorgde voor een scheut van warmte in haar onderbuik – had hij haar daar niet alleen met zijn tong aangeraakt, maar ook op haar tepel gezogen alsof hij een baby was. Het was misschien een raar idee, maar toch… Ze boog haar hoofd naar zijn borstkas.
Het was eigenlijk helemaal niet zoals een baby. Hij bewoog zich onder haar lippen en kreunde hees, waardoor er weer zo’n warme scheut door haar lichaam ging. Dus zoog ze nog harder en hij kronkelde zich onder haar.
Wat weer een heel raar effect had op dat plekje tussen haar benen.
‘Roberta,’ zei hij, naar adem happend, ‘wil je me alsjeblieft vragen je aan te raken?’
‘Nee,’ reageerde ze meteen, terwijl ze rechtop ging zitten.
Zijn ogen brandden van verlangen, maar ze zag ook dat er een lach in lag. ‘Ik kan niet stil blijven liggen als je dat doet.’
‘Goed dan,’ zei ze, terwijl ze weer met haar vingers over zijn tepel streek, gewoon om te zien hoe hij zou reageren.
Zijn heupen schoten opnieuw de lucht in – dát was zijn reactie dus. En daardoor raakte hij dat ene plekje bij haar…
‘Niet doen!’
‘Nee?’ Hij keek heel erg teleurgesteld.
‘Nee.’
‘Soms kan ik het niet tegenhouden,’ fluisterde hij gepijnigd. ‘Als je me aanraakt, Roberta, word ik krankzinnig, verlies ik de controle – mijn zelfbeheersing.’
Dat was heel plezierig om te horen. Dus kuste Roberta hem opnieuw. Er welde weer een gekweld gekreun op uit zijn keel en weer bewogen zijn heupen onder haar. Dát was ook nogal plezierig, hoewel alweer niet op de manier die Selina haar had verteld.
‘Mag ik je aanraken?’ vroeg hij hijgend.
‘Nee!’ Maar Roberta voelde dat ze meer van hem aan wilde raken, zelfs… zelfs dát deel van hem. Dus schoof ze verder naar achteren, en voorzichtig om hem dáár niet aan te raken ging ze op zijn bovenbenen zitten.
Damon richtte zich meteen op om, steunend op zijn ellebogen, naar haar te kunnen kijken. Dat deel van hem voelde als zacht fluweel, heet, en het sprong op tegen haar hand.
‘Heb je daar geen controle over?’ vroeg ze nieuwsgierig.
Hij gromde. ‘Normaal wel, daarstraks was een uitzondering.’
‘Wát was een uitzondering? Kijk, iedere keer dat ik het aanraak, beweegt het.’ Ze legde haar hand om zijn lid heen en hij liet zich terug op zijn rug vallen, terwijl hij dat hese geluid weer maakte.
Je vroeg je toch af, dacht Roberta, wat hij zou doen als ze – maar dat kon ze natuurlijk niet doen. Zoiets dééd je gewoon niet, dat wist ze wel zeker. Maar toch had ze een vage herinnering aan zoiets, iets wat Selina ooit had verteld.
Op dat moment had het haar walgelijk geleken, maar nu, nu ze Damons gespannen gezicht zag en hoorde hoe hij naar adem snakte, dacht ze eigenlijk dat het haar wel eens plezier zou kunnen verschaffen. Dat hij dan misschien wel helemaal buiten zichzelf zou raken en de controle zou verliezen.
Eerst probeerde ze hoe hij reageerde als ze het met haar tong aanraakte. Het voelde zijdeachtig en heet aan de bovenkant. Net zoals de rest van hem… gespierd en glad. Toen likte ze eraan. Het geluid dat hij maakte, leek wel een uitroep van pijn. Haar hoofd schoot omhoog.
‘Is dit verkeerd? Moet ik dit niet…’
‘O god, alsjeblieft, niet ophouden.’
Hij proefde schoon en een beetje zoet.
‘Volgens mij ben je de hele avond al bezig om mijn grenzen te testen,’ hijgde hij.
Ze glimlachte en proefde hem nog een keer.
‘Roberta.’ Damons stem klonk verstikt, schor, alsof hij ergens diep uit zijn borstkas kwam. ‘Wil je echt niet dat ik je aanraak?’
Verward ging ze weer rechtop zitten. ‘Wat?’
‘Dit ging toch om jóúw plezier,’ zei hij, terwijl hij zich weer oprichtte en op zijn ellebogen steunde. ‘Dat van jou, dus als ik je mag aanraken op dezelfde manier als jij mij aanraakt…’
Roberta dacht er even over na, maar haar lichaam hoefde er helemaal niet over na te denken. Ze begon meteen te beven.
‘Alsjeblieft, alsjeblieft, Roberta, mag ik je aanraken?’ Het enorme verlangen in zijn stem zorgde ervoor dat ze nog harder begon te beven.
‘Goed dan,’ fluisterde ze. ‘Goed dan.’
In één vloeiende beweging ging hij rechtop zitten en tilde hij haar van zijn benen af. ‘Zeg het maar.’
‘Wat zeggen?’
Hij duwde haar zachtjes op het bed neer. ‘Zeg maar wat je plezier zou geven.’
‘O!’
‘Zal ik je hier kussen?’ Hij legde een vinger op haar pols.
Dat leek wel acceptabel. Roberta knikte. Hij kuste haar pols niet alleen, maar streek er ook met zijn neus overheen en likte eraan.
‘Je hand?’
Er kwam iets wat op een instemmend geluid leek uit haar keel en hij kuste al haar vingers, liet zijn tong langs haar vingertoppen glijden en begon er zelfs op te zuigen, wat haar vreemd genoeg deed huiveren. Hij drukte een kus in haar handpalm.
‘Waar nog meer?’
Ze knipperde met haar ogen.
‘Als jij het me niet kunt vertellen, mag ik dan zelf kiezen?’
Ze hoorde tegelijkertijd iets dwingends, maar ook iets teders in zijn stem, waardoor ze haar verstand er gewoon niet meer bij kon houden. ‘Hier,’ wees ze, naar adem snakkend.
‘Waar?’
Haar hand raakte haar borst aan.
‘Dan moet ik je kamerjas losmaken. Mag dat?’
‘Ja,’ fluisterde ze.
‘Want ik zou je natuurlijk ook door de stof heen kunnen kussen.’ Zijn grote hand trok de zijde strak over haar borst en daar was haar tepel, hard en prangend tegen de stof. Roberta voelde dat ze rood werd, maar ze had het tegelijkertijd zo heet dat het niet meer uitmaakte.
Bevend maakte ze haar kamerjas los.
‘Dat vat ik op als toestemming,’ zei hij op uiterst voldane toon.
Ze huiverde niet en snakte ook niet naar adem toen hij zijn lippen om haar tepel sloot. Ze gilde. Het was maar een klein gilletje, maar toch…
Roberta sloeg haar hand voor haar mond.
Hij lachte. Natuurlijk. En kuste haar toen opnieuw, zacht en heftig en haar lichaam hief zich naar hem op, net zoals het zijne zonet onder haar liefkozingen had gedaan.
‘O,’ zei ze hulpeloos van genot. ‘Ik…’ Maar de woorden ontglipten haar weer. Hij wisselde de ene borst af voor de andere, langzaam en bekwaam. Precies op het moment dat ze dacht dat ze het niet langer kon verdragen ging hij over naar de andere en vervingen zijn ruwe vingers zijn zachte lippen.
‘Ik kan niet… ik kan niet…’ zei Roberta, terwijl er zich allerlei zachte kreetjes in haar keel ophoopten, totdat ze ze niet meer kon inhouden. Ze kon niet…
‘Roberta, mag ik je op andere plekken kussen?’
‘Wa..’
Zijn vingers dwaalden over haar lichaam naar omlaag. ‘Alleen maar om het je te laten voelen,’ zei hij, terwijl zijn vingers een vurig spoor nalieten. ‘Ik zou je graag hier willen kussen.’ Hij had het over de zachte ronding van haar buik, zo anders dan de zijne.
‘En hier.’ Haar heup.
‘En hier.’ De geheime binnenkant van haar dijen.
En uiteindelijk: ‘Hier.’ Hij legde zijn vinger over het krullerige haar daar beneden en liet die toen heel langzaam verder naar omlaag glijden.
Roberta beefde als een riet. Zijn vinger bleef daar, gleed dieper en gaf haar lichaam een plezier dat ze zich nooit had kunnen indenken.
‘Roberta?’
Ze snakte naar adem en dat moest hij hebben opgevat als een ‘ja’, want even later begon hij het pad te volgen dat hij voor haar had uitgestippeld. Roberta’s verstand zonk weg in een waas van begeerte. Zijn lippen streken over haar buik en ze slaakte een kreet. Toen gleed zijn mond naar haar heup en schoof hij zijn handen onder haar billen die hij helemaal omsloot.
‘Hoe voelt dat?’ vroeg hij.
Ze hoorde dat hij zichzelf weer onder controle had en dat hij precies wist wat hij deed. Híj had de leiding nu. Alles wat zíj kon was kreunen. Zijn handen bleven om haar billen, maar zijn mond dwaalde lager en lager en verkende nu de binnenkant van haar dijen, beet er zachtjes in en Roberta merkte dat ze nogal luidruchtig lag te happen naar adem – wat ze beschamend vond, maar aan de andere kant was er gewoon geen plaats meer voor dat soort gedachten, zelfs niet toen hij haar benen spreidde en zijn hoofd ertussen liet zakken, als iemand met maar één doel.
Haar plezier.
Meteen toen zijn tong haar aanraakte, gaf ze zich over. Damon wist het misschien niet, maar Roberta had zich verloren in een koortsdroom met overal likkende vuurtongen. Haar handen grepen de lakens vast en haar ademhaling klonk bijna als een snik – toen hij stopte.
Stopte!
‘Ik ben vergeten om toestemming te vragen je hier te kussen,’ zei hij, terwijl zijn vingers dat speciale, gevoelige plekje beroerden.
‘Ja,’ riep ze uit. En o! Daar was het weer, dat gevoel alsof ze een berg opklom naar…
Hij stopte weer!
‘Sorry, Roberta, ik vergat dít plekje nog.’ Zijn duim ging over een andere zachte plooi.
‘O, ja!’ riep ze ongeduldig.
Dat gevoel groeide in haar als de stilte die zich opbouwt voor een storm. Ze kronkelde nu tegen zijn hand aan en hapte naar adem. Hij legde een hand op haar borst en het vuur maakte haar bloed aan het koken en rolde als een vloedgolf door haar onderlichaam. Hij stopte niet, dit keer stopte hij niet en ze spande haar rug in een boog omhoog en gilde het uit. Die zoete vloedgolf rolde opnieuw en opnieuw en opnieuw over haar heen.
Langzaam deed ze haar ogen weer open en ze zag Damon op zijn knieën boven haar uittorenen.
‘Jij,’ zei ze verbouwereerd.
‘Vond je dat fijn? Verschafte je dat plezier?’ Zijn ogen dansten en ze werd overspoeld door iets wat ze nu geen naam wilde geven, maar waardoor ze haar armen om zijn hals sloeg en zijn hoofd naar beneden trok voor een kus.
Zijn harde, gespierde lichaam drukte zich tegen het hare en voor het eerst besefte Roberta dat het lichaam van een vrouw een perfecte schuilplaats is voor een man en dat die zachte, zijdeachtige warmte van haar precies was gemaakt voor zijn hardheid.
Het was er… er… ‘Roberta,’ zei hij hees. ‘Mag ik?’
Dit keer dacht ze totaal niet aan baden. ‘Ja,’ fluisterde ze met haar handen om zijn gezicht. ‘Ja.’
Damon had nog nooit zoiets gevoeld als dit. Hij had nooit verlegen gezeten om seksuele ontmoetingen, maar dit met Roberta, dit wat hij ervoer terwijl hij de liefde met haar bedreef was helemaal nieuw voor hem. Ze hield zijn armen vast alsof hij haar redder in den vreemde was. Misschien voelde het ook wel zo voor haar.
Het enige wat hij wist was dat hij haar zo opgewonden hoorde hijgen dat hij bijna opnieuw zijn zelfbeheersing verloor. Zelfs zonder die zijdezachte omklemming van zijn hardheid. Maar als er één ding was dat hij nu ging doen was het zich beheersen, zich inhouden.
En dat deed hij ook.
Hij drong opnieuw bij haar binnen en opnieuw en opnieuw – heftig, zacht, probeerde dit, varieerde dat, luisterde naar haar kreetjes en toen naar haar gilletjes en uiteindelijk naar haar smeekbedes. Toen ze begon te smeken, zijn trotse, lieve Roberta – smékend, legde hij zijn handen om haar lieve billen en trok hij haar omhoog tot hun heupen in een staccato van hartstocht tegen elkaar aan stootten. Zijn borstkas brandde en zijn hele lichaam vocht om bevrijd te worden van de spanning, maar hij hield zich in en wist haar tot haar top te brengen, keek hoe haar ogen openvlogen en voelde hoe ze haar handen in zijn haar groef. Keek hoe ze haar borsten naar hem ophief, terwijl ze tegen hem aan reed…
En nóg verloor hij de controle niet, hoewel hij zijn kaken stevig op elkaar moest klemmen en hijgde als een bezetene.
Hij hield zich in en liet haar lichaam heel even tot rust komen… totdat haar ogen weer opengingen en ze naar hem glimlachte. In haar blik lag een en al verbazing, vermengd met de schaduw van haar genot.
‘Ik vergat je nog…’ zei hij.
‘Wat vergat je nog?’ Haar stem klonk zwoel, verstikt. Zijn lid begon weer in haar te kloppen en opnieuw moest hij de strijd met zichzelf aangaan.
‘Ik vergat je nog iets te laten zien,’ zei hij. Hij liet zich uit haar glijden – hoewel hij inwendig moest kreunen – tilde haar willoze lichaam op, draaide haar om en liet haar van het bed af glijden, zodat haar tenen de grond raakten. Hij duwde zijn lid van achteren tegen haar aan.
En toen hij achterlangs bij haar naar binnen drong en in die ongelofelijk zijdeachtige diepte van haar verdween, nog eens: ‘O!’
Damon zei niets. Dat kon hij niet. Het kostte hem al zijn energie om zich in te houden en tot veertig te tellen, terwijl hij met zijn handen haar borsten omvatte en zijn ogen genoten van die lieve hartvormige billen van haar, en wéér tot veertig te tellen. Toen begon ze langzaam met hem mee te bewegen, reed ze tegen hem aan en toen – eindelijk – hoorde hij dat lieve snikje van haar waarvan hij wist dat hij daar zijn hele leven, tot in de eeuwigheid, op zou willen wachten.
Ze had het ritme nu te pakken en duwde zich met dezelfde kracht als hij steeds opnieuw tegen hem aan. Hij stootte in haar en gaf alles wat hij had, totdat ze met een gilletje en een ongecontroleerd schokken klaarkwam.
En zelfs nu verloor hij zijn zelfbeheersing nóg niet, omdat hij haar wilde zien, haar eerste keer, haar eerste echte keer.
Dus draaide hij haar om en liet hij zich weer terug in die vochtige warmte glijden, die zachte plek waarin hij, van alle plekken op de hele wereld, het meest thuishoorde. En toen pas liet hij zich gaan. Hij ving haar mond in een kus die even woest en bezitterig was als zijn stoten. Haar handen draaiden zich vast in zijn haar en hij kon niets meer horen vanwege het donderende geraas van zijn eigen bloed in zijn oren. Hij riep haar naam, stootte heftig in haar op en neer tot zijn hoogtepunt.
Verzadigd en vervuld van een gevoel dat hij niet kon benoemen lagen ze daarna een hele tijd zonder iets te zeggen naast elkaar.
‘Wij gaan trouwen,’ zei hij overtuigd.
Roberta gaf geen antwoord. Ze nestelde zich in de sterke arm die om haar heen lag en slaakte een gelukkige zucht.
‘Dat je het maar weet,’ zei hij.
Maar ze sliep al.