EPILOOG

Ze spelen in het Weiland. Het dansende meisje met het donkere haar en de blauwe ogen. Het jongetje met de blonde krullen en grijze ogen dat zijn best doet om haar op zijn mollige peuterbeentjes bij te houden. Het heeft vijf, tien, vijftien jaar geduurd voor ik ermee instemde. Maar Peeta wilde ze zo graag. Toen ik haar voor het eerst in mijn buik voelde bewegen, werd ik verteerd door een hevige angst die net zo vertrouwd voelde als het leven zelf. Alleen de vreugde toen ik haar in mijn armen had kon hem beteugelen. Toen ik zwanger was van hem was het iets makkelijker, maar niet veel.

De vragen zijn nog maar net begonnen. De arena’s zijn geheel verwoest, de gedenktekens opgericht, er zijn geen Hongerspelen meer. Maar ze leren erover op school en het meisje weet dat we er een rol in hebben gespeeld. Het jongetje zal er over een paar jaar ook achter komen. Hoe moet ik hun over die wereld vertellen zonder hen doodsbang te maken? Mijn kinderen, die nooit stilstaan bij de tekst van het lied:

Mijn kinderen, die niet weten dat ze op een kerkhof spelen.

Peeta zegt dat het wel goed komt. We hebben elkaar. En het boek. We kunnen het vertellen op een manier die hen sterker zal maken. Maar op een dag zal ik mijn nachtmerries moeten verklaren. Waarom ze gekomen zijn. Waarom ze nooit meer echt weg zullen gaan.

Ik zal ze vertellen hoe ik het heb overleefd. Ik zal vertellen dat het op slechte ochtenden onmogelijk is om ergens van te genieten omdat ik bang ben dat het me afgenomen zou kunnen worden. Op zulke momenten maak ik in mijn hoofd een lijst van alle goede dingen die ik iemand ooit heb zien doen. Het is een soort spel. Altijd hetzelfde. Zelfs een beetje eentonig na meer dan twintig jaar.

Maar er zijn wel ergere spellen om te spelen.

EINDE