16
Madison parkeerde haar auto een paar straten van
Salli's huis vandaan. Overal waren tv-ploegen en
verslaggevers,
en uiteraard een massa toeschouwers. De
politie had het gebied rondom het huis al afgezet, en
er hing een vreemde opgewonden sfeer, alsof de
aanwezigen
van het gebeuren genoten.
Ze verliet de auto en haastte zich naar de
dichtstbijzijnde
agent. 'Welke rechercheur heeft in deze zaak de
leiding?' vroeg ze, terwijl ze haar perskaart liet zien.
'Ik kan u op dit moment geen informatie verschaffen,'
zei de agent, die haar nauwelijks aandacht schonk.
'Dat begrijp ik,' zei ze onbewogen. 'Ik weet echter dat
hij me graag zou willen spreken, dus als u zo
vriendelijk
zou willen zijn hem dat door te geven. Ik ben
Madison Castelli. Ik ben een journalist uit New York
en ik heb de dag met Miss Turner in haar huis
doorgebracht.'
'Het is niet waar?' zei de agent ongelovig.
'Toch wel,' antwoordde Madison.
'Kunt u dat bewijzen?'
'Hoe wilt u dat ik dat bewijs?'
'Met alle respect, mevrouw, maar er zijn hier heel wat
mensen die het huis proberen binnen te komen .. .'
'Daar twijfel ik niet aan, maar als u de rechercheur
vertelt dat ik vandaag bij Miss Turner was, weet ik
zeker dat hij me wil spreken.'
'Ik zei u al, mevrouw, daar kan ik niet aan beginnen,
het is te druk op dit moment.'
'Luister,' zei Madison, die haar geduld begon te
verliezen.
'Ik werk voor Manhattan Style - de hoofdredacteur
is Victor Simons.' Ze gaf hem een kaartje. 'Dit
is zijn nummer. Als u dit aan de verantwoordelijke
rechercheur
geeft, kan hij mijn verhaal door hem laten
bevestigen. Verder zou ik niet weten wat ik kan doen,
maar ik weet zeker dat hij me wil spreken.'
'Niet vanavond, mevrouw. Misschien dat hij u morgen
wil spreken. Waarom laat u niet uw naam en
telefoonnummer
achter en gaat u naar huis?'
'Kan ik er zeker van zijn dat hij dit krijgt?' vroeg ze,
haar ergernis bedwingend, omdat ze wist dat het geen
zin had om kwaad te worden.
'Zeker, mevrouw.'
'Ik heb een geluidsband van Salli bij mij thuis liggen.
Daarop beschrijft ze haar hele leven. Ik ben ervan
overtuigd
dat ik daarmee de politie behulpzaam kan zijn.'
De agent bekeek haar nog eens goed. Misschien was
het geen onzin, misschien klopte het wel. 'Blijft u even
wachten,' zei hij. 'Ik zal even gaan informeren.'
'Dank u.'
Ze zag de agent in het huis verdwijnen. Waar bleven
Natalie en Jimmy? Ze zouden hier al moeten zijn. Ze
zag heel wat journalisten-op-locatie die op straat hun
verhaal doorgaven.
De agent kwam een paar minuten later terug. 'Rechercheur
Tucci laat weten dat hij morgen contact
met u opneemt.'
'Wilt u me vertellen dat hij me nu niet wil spreken?'
'Inderdaad, mevrouw.'
'Dan zal ik mijn verslag maar op mijn eigen manier
schrijven en vertellen dat de verantwoordelijke
rechercheur
weigerde me te spreken. Ik denk dat de
L.A. Times wel in een verslag uit de eerste hand
geïnteresseerd
zal zijn.'
'Wat u wilt, mevrouw.'
'Ik vertel u wat ik van plan ben te doen, zodat u het
aan rechercheur Tucci kunt doorgeven.'
'Ik zal het hem laten weten.'
Ze liep terug naar haar huurauto, reed naar het
dichtstbijzijnde pompstation, ging een telefooncel in
en zocht in het telefoonboek onder Tucci. Toen ging
ze bellen. De derde keer had ze geluk.
'Is rechercheur Tucci er?' vroeg ze aan de vrouw die
opnam.
'Het spijt me, hij is er niet.'
'Bent u zijn vrouw?'
'Ja. Kan ik u helpen?'
'Het is heel belangrijk dat ik uw man spreek. Ik heb
informatie over de zaak waar hij op dit moment aan
werkt. Ik heb met de agent gesproken die belast was
met de afzetting, maar ik ben er niet zeker van dat hij
mijn boodschap aan rechercheur Tucci heeft doorgegeven.
Ik werk voor het blad Manhatan Style.'
'0, dat blad ken ik,' onderbrak Mrs. Tucci haar. 'Ik
lees het elke maand.'
'Blij dat te horen. Dan zult u me waarschijnlijk kennen
... Madison Castelli?'
'Natuurlijk, Miss Castelli. Ik lees altijd uw artikelen.
Ik vind ze heel goed.'
'Zegt u maar Madison. Hoe heet u?'
'Faye.'
'Goed, Faye. Wel, eh ... zeg maar tegen je man dat ik
vandaag met Salli heb geluncht, dat ik een geluidsband
van ons interview heb en dat ik hem beslist persoonlijk
wil spreken.'
'0, dat zal ik zeker doen,' zei Faye, duidelijk onder de
indruk. 'Je kunt op me rekenen.'
Madison gaf Faye haar telefoonnummer, waarna ze,
overtuigd dat ze haar plicht had gedaan, in de auto
stapte en naar Natalies huis reed.
Cole, Natalies broer, lag onderuit op de bank naar de
tv te kijken. 'Heb je het nieuws gehoord?' vroeg hij,
toen ze binnenkwam.
'Ja.'
'Wist je dat ik Salli ook heb getraind?' zei hij sloom.
'0, ja?'
'Een paar jaar geleden, toen ze nog bij haar eerste
man, Eddie, was. Hij was een klootzak. Zij was een
schat.'
Madison ging op de rand van de bank zitten. 'Vertel
me eens over hem?'
'SaIli vertelde me hoe het werkelijk ging,' zei Cole.
'Tegen anderen zei ze dat ze haar blauwe oog had
opgelopen
door tegen een deur te botsen. Hij heeft een
keer haar arm gebroken, toen moest ik haar snel naar
het ziekenhuis brengen. Ze heeft verschillende keren de
politie laten komen, maar hij wist ze altijd om te
praten.
Ze mocht blij zijn dat ze van hem is afgekomen.'
'Denk je dat hij het heeft gedaan?'
'Het zou me niet verbazen,' zei Cole schouderophalend.
'Hij was een driftkikker. Die zak was altijd ergens
kwaad over.'
'Over wat, bijvoorbeeld?'
'Je weet hoe dat gaat. Hij was een tweederangs acteur,
werkte veel, maar hij kreeg nooit een hoofdrol. Daar
had hij flink de pest over in. Ik ben gestopt met Salli
te trainen toen hij jaloers begon te worden.'
'Op jou?'
'Ja.'
'Maar je bent een homo.'
Cole lachte bitter. 'Probeer dat Eddie maar aan zijn
verstand te brengen. Iedereen die er goed uitzag
moest uit haar buurt blijven. Hij was de baas ... daar
ging het hem om. Ik was nogal verrast toen ze bij
hem wegging. Dat moet een heleboel moed hebben
gevergd.'
'Hoe heette hij ook alweer?'
'Eddie Stoner,' zei Cole somber.
Madison stond op, liep naar haar laptop en vroeg
New York om informatie.
Eddie Stoner. Laten we eens precies gaan uitzoeken wie
je
bent.