3
Rechercheur Chuck Tucci haalde zijn mosgroene
broek op, die ongemakkelijk los om zijn middel hing.
Dat kwam omdat hij de laatste zes weken zo'n vijfen
halve
kilo was afgevallen, dankzij zijn vrouw Faye, die
hem tegen zijn wil op een streng dieet had gesteld. Van
hem had het niet gehoeven. Hij was negenenveertig,
een meter drieëntachtig lang en heel tevreden met zijn
honderd kilo. Maar Faye had erop gestaan, gezeurd
over zijn hart, zijn cholesterolgehalte en al die andere
onheilspellende aandoeningen. Hij was niet van plan
zich er iets van aan te trekken, maar toen ze zei dat
hij
te zwaar was bij het vrijen, had hij besloten toe te
geven. Vandaar het dieet. Vandaar zijn te wijde broek,
vandaar zijn slechte humeur.
De vermoorde blonde vrouw lag aan zijn voeten in
een steeds groter wordende plas dik, karmozijnrood
bloed. Het zoveelste lijk. De zoveelste gruwelijke
moord. Het verschil was dat het slachtoffer dat hier
met gespreide ledematen op de grond lag heel beroemd
was.
Tucci keek neer op het kwetsbare, halfnaakte lichaam
van iemand die eens een prachtige vrouw was geweest.
De kleren waren haar met geweld van het lijf
gerukt en er was flink op haar ingehakt, waarbij de
rechterborst bijna was afgesneden; iemand had haar
minstens zeventien diepe steekwonden toegebracht.
De witte jurk die ze aan had gehad lag in met bloed
bespatte repen rond haar lichaam. Ze droeg geen
ondergoed.
Het blonde schaamhaar was in de vorm van
een hart geschoren. Vlak onder haar navel met piercing
was een kleurrijk vogeltje getatoeëerd. De nagels
van haar handen en voeten waren modieus metalic blauw
gelakt. Het was een heel mooie vrouw.
Terwijl hij de details bestudeerde, zuchtte hij diep en
vermoeid. Dit was niet zijn eerste moord; dit was zijn
zesentwintigste. Maar het was wel zijn eerste beroemde
slachtoffer.
Op weg naar de schitterend ingerichte woonkamer
met zijn riante uitzicht was hij langs een portret van
het slachtoffer gekomen. Jong, blond en aantrekkelijk.
Het jonge, naakte lichaam op het enorme schilderij
aan de muur deed hem denken aan een barbiepop
voor verzamelaars.
Nu was ze dood, verleden tijd, haar sexy beeld voor
altijd vastgelegd.
De politiefotograaf verscheen en begon met het opzetten
van de camera en de lampen. Hij knikte naar
rechercheur Tucci en begon al gauw aan zijn akelige
werk - het fotograferen van de dode vrouw van alle
mogelijke kanten - terwijl een aantal agenten door het
huis liep en gedeelten ervan verzegelde.
Tucci was vooral geïnteresseerd in de buitenbeveiliging
van het huis, omdat hij maar al te goed wist dat
de nieuwsploegen van pers en tv als een vlucht
uitgehongerde
gieren om het huis zouden zwerven zodra
het nieuws werd bekendgemaakt. Het was al erg genoeg
als het slachtoffer niet beroemd was. Dit keer
zou het een heel circus worden, te vergelijken met de
O.J. Simpson-zaak.
Salli T. Turner, de prinses van het kleine scherm. De
rijk bedeelde blondine met het fantastische lichaam en
de lieve glimlach. Het meisje in het zwartrubberen
badpak.
Een aanbeden vrouw.
Een dode vrouw.
Hij keek nog steeds naar haar levenloze, verminkte
lichaam en zuchtte opnieuw. Er waren momenten
waarop hij dacht dat Faye gelijk had, dat het tijd werd
dat hij zich terugtrok en deze wereld van geweld
voorgoed
achter zich zou laten.