10
Angela Musconni verveelde zich. Ze had er genoeg
van te kijken naar het doen en laten van haar volwassen
tafelgenoten. Logisch, ze was pas negentien jaar
oud en veel te jong om met een stelletje saaie opwellen
om te gaan.
Kevin Page had haar overgehaald mee te gaan. 'Kom
op, meid,' had hij gezegd, nog steeds onder de indruk
van zijn plotselinge roem. 'Het is een bijeenkomst van
zwaargewichten, we moeten erheen.'
'Wat kan mij dat nou schelen?' had ze schouderophalend
geantwoord, waaruit duidelijk haar gebrek aan
interesse bleek. Ze had op haar weg naar de top genoeg
zogenaamde zwaargewichten ontmoet. Ze stelden
weinig voor. Ze waren er stuk voor stuk alleen in
geïnteresseerd sterren te naaien.
Toen ze nog maar net in Hollywood was, had niemand
haar willen kennen. Natuurlijk waren er wel een
paar producenten geweest die haar, als ze hen wilde
pijpen, van alles hadden beloofd om daarna haar
naam te vergeten. Verder was ze behandeld als een
nul, een achterlijk straatkind.
Nu wilden ze allemaal bij haar in het gevlei komen,
ook Broek Martin, die echt dacht dat hij het einde
was. Natuurlijk herinnerde Broek zich niet dat hij
twee jaar geleden had geprobeerd haar op te pikken.
Dat was op een zaterdagochtend gebeurd bij de
groentemarkt. Hij had haar geld geboden om hem af
te trekken, de smeerlap. Achter tienen aan zitten
terwijl
hij thuis een vrouwen twee kinderen had.
Ze had in die tijd nauwelijks geld gehad en had het
nog even overwogen; nu kon ze hem afwijzen en genieten
van zijn gesmeek. Maar dat was leuk voor vijf
minuten, daarna was het stomvervelend.
Ze begreep er niets van. Wat was er nu leuk aan om
aan zo'n idioot diner te zitten met obers die allerlei
specialiteiten opdienden, terwijl zij en Kevin hadden
kunnen uitgaan, een pizza eten en de clubs aflopen?
En wat moest ze denken van een Kev die zat te slijmen
met die Lucinda Bennett met haar hangbillen?
Jezus, ze was oud genoeg om zijn grootmoeder te zijn.
Angie zuchtte. Kev was soms zo onbegrijpelijk. Ook al
was hij vijf jaar ouder dan zij, hij was niet half zo
slim.
Als ze van plan was bij hem te blijven, zou ze hem nog
van alles moeten bijbrengen.
Ongedurig stond ze van tafel op. 'Ik moet naar de
plee,' mompelde ze. Alsof het iemand wat kon schelen.
Kev in elk geval niet.
Ze liep door de luxueus gemeubileerde salon en bekeek
de zilveren lijsten met gesigneerde foto's van
presidenten en filmsterren. Daarna bekeek ze de kost-
bare schilderijen aan de wand. Een Picasso hier, een
Monet daar. Saaier kon het niet!
De enige plaats waar wat geluid vandaan kwam, was
de keuken, en daarom ging ze die kant op. Toen ze om
de hoek gluurde, was ze verbaasd over het formaat
van dit bedrijfsmatig uitziende vertrek. Allemachtig!
Die keuken was verdomme nog groter dan haar hele
woning in New York!
Er was een groep mensen die zich te pletter werkte.
Het personeel, uiteraard, haar soort mensen. Ze was
in New Vork opgegroeid, waar haar moeder werkster
was en haar vader op een vrachtwagen reed. Onlangs
had ze hen van Brooklyn naar een door haar gekocht
huis in Paramus verhuisd. Ze vonden het er
verschrikkelijk.
Jammer.
'Dag, jongens,' zei ze, toen ze de enorme ruimte
betrad met zijn professionele ovens, afwasmachines,
dikke houten hakblokken en zijn twee buitenmaatse
kookeilanden. 'Kan ik een sigaret van jullie
bietsen?'
Ronnie, de barman, die aan de tv zat gekluisterd,
rukte zich ervan los. 'Natuurlijk, Miss Musconni,' zei
hij, in zijn broekzak naar een pakje Camel zonder
filter zoekend. 'Maar wil je hem alsjeblieft niet in de
buurt van Mrs. Leon roken; ze wil niet dat er in haar
huis wordt gerookt.'
'Je meent het?' zei Angie met een gemeen lachje, terwijl
ze een sigaret uit het verfrommelde pakje viste. 'Ik
moet haar het mij nog zien verbieden!' Ze kreeg een
kick van de macht die bij het sterrendom hoort; ze
was er aan een stuk door high van. 'Hé,' zei ze, op de
tv aflopend. 'Wat is er aan de hand?'
'Een belangrijke moord in Pacific Palisades,' zei
Ronnie. 'In dezelfde straat waar Steven Spielberg woont.
Wat je nu ziet is een live-uitzending voor het huis.'
'Het is niet waar,' zei Angie, waarna ze dichter bij het
kleine scherm ging staan. 'Wie is er vermoord?'
'Salli T. Turner,' antwoordde Ronnie, die omkeek om
te zien of Diana Leon er niet aan kwam. Van de
Hollywoodvrouwen was Mrs. Leon de veeleisendste,
en ze had de nare gewoonte plotseling achter je op te
duiken.
Angie sloeg een hand voor haar mond. 'God, nee!' zei
ze geschrokken. 'Niet Salli!'
'Kende u haar?'
'Ja,' fluisterde Angie, wit weggetrokken.
'Wat naar voor u,' zei Ronnie.
'Wie ... eh ... heeft het gedaan?'
'Dat weten ze niet, Miss Musconni.'
'Ik wel,' zei Angie met overtuiging. 'Hij heeft haar
steeds gedreigd dat hij haar zou vermoorden. Nu
heeft die rotzak het gedaan.'
'Wie?' vroeg Ronnie, die hoopte wat inside-kennis los
te peuteren om aan de roddelbladen te verkopen.
Maar Angie was al weer op weg naar de salon.
Diana wierp een woedende blik op Angela. Het was al
erg genoeg dat Freddie had geprobeerd haar etentje te
verknallen door ruzie te maken met Max, en nu was
die zogenaamde actrice de kamer binnen komen rennen
en had alle aanwezigen over de moord ingelicht.
Diana wist wat er zo dadelijk zou gebeuren: ze zouden
allemaal zo gauw mogelijk naar huis willen om voor de
tv te kruipen. Verdomme! Waarom kon Salli T. Turner
zich niet op een andere avond laten vermoorden?
Nadat Angie het nieuws had meegedeeld, trok ze Kevin
mee en vertrok zonder fatsoenlijk gedag te zeggen.
Die zijn we in elk geval kwijt, dacht Diana geërgerd.
Al gauw hadden de overgebleven gasten het over de
zaak, en herleefden ze het geruchtmakendste
moordproces van de eeuw. Iedereen die in L.A.
woonde had zijn eigen kijk op de zaak. Maar de discussie
duurde niet lang, want na het abrupte afscheid
van Angie en Kevin wilden ze - precies zoals Diana
had verwacht - allemaal naar huis. Brock Martin
stond als eerste op, omdat hij zo snel mogelijk naar
zijn tv-studio wilde. Lucinda was de volgende, tv-junkie
als ze was. En ook Ariel wilde zo snel mogelijk weg.
Het liet Freddie koud dat iedereen zo snel wegliep,
maar Diana was razend, hoewel ze het klaarspeelde op
een beschaafde manier afscheid te nemen.
De laatste gast was nog niet buiten, of ze richtte zich
tot Freddie. 'Veel vraag ik niet van je,' begon ze met
opeengeklemde lippen. 'Maar ik verwacht wel van je
dat je je als een heer gedraagt als we gasten ontvangen.
Ik hecht veel belang aan mijn etentjes, en je hebt
de avond verpest.'
'Waar heb je het eigenlijk over?' snauwde Freddie, die
geen zin had om zich een van Diana's buien te laten
welgevallen.
'Hoe durf je in aanwezigheid van mijn gasten je
problemen
met Max ter sprake te brengen?' vroeg Diana,
haar stem verheffend.
Freddie trok zijn wenkbrauwen op. 'Jouw gasten,
Diana?'
Ze kalmeerde wat. 'Onze gasten,' gaf ze toe.
'Ik hoop niet dat je me gaat vertellen hoe ik mijn
zaken moet regelen,' zei Freddie met een van woede
vertrokken gezicht.
'Nee ... Maar Max is jouw partner, je vriend ... '
'Gelul,' zei Freddie bot. 'Ik heb hem gemaakt tot wat
hij is, laat niemand dat vergeten. Hij denkt dat hij in
staat is een studio te leiden. Ha! De eerste de beste
idioot zou het beter doen.'
'Morgen staat het in de roddelrubriek,' zei Diana
geërgerd.
'Dat zal jouw reputatie niet ten goede komen.'
'Diana, bemoei je niet met mijn werk,' zei Freddie
nors.
'Goed,' antwoordde ze, terwijl ze zich omdraaide en
naar boven rende. Ze vroeg zich af of het personeel
iets van hun ruzie had gemerkt. God! Daar zat ze echt
op te wachten - Ronnie, de barman, die overal in Bel
Air en Beverly Hills rondbazuinde dat de Leons een
fikse ruzie hadden gehad. Freddie stond net zo goed
in de schijnwerpers als willekeurig welke filmster.
Mr. Superagent. Mr. Macht. Hij was net zo belangrijk
als Mike Ovitz ooit was, dat wil zeggen, voor het
debacle
bij Disney.
Eenmaal boven zat Diana voor haar kaptafel en vroeg
zich af wat Max nu aan het doen was. Ze begreep
waarom hij het agentschap moest verlaten; dat was
omdat Freddie hem altijd op de achtergrond hield, als
een soort hofnar. Maar ze kende de waarheid. Achter
Max' patserige verschijning school een lieve, gevoelige
man. En ze nam zich voor er binnenkort achter te
komen hoe lief en gevoelig precies.
De huistelefoon ging over. 'Ik ga een stukje rijden,'
zei
Freddie op een onverschillige en koude toon. 'Je hoeft
niet voor me op te blijven.'
Wées maar niet bang, dacht Diana. Ik kan mijn tijd wel
beter gebruiken.