Fragment uit De tienerjaren

Toen onze hoofdpersoon, Artemis Fowl, dertien jaar was, vertoonde hij tekenen van een groter intellect dan er ooit sinds Wolfgang Amadeus Mozart had bestaan. Artemis had de Europese schaakkampioen Evan Kashoggi in een online toernooi verslagen, had het patent op meer dan zevenentwintig uitvindingen en had de architectuurwedstrijd gewonnen voor het ontwerp van de nieuwe Opera van Dublin. Hij had ook een computerprogramma geschreven waarmee hij miljoenen dollars van een Zwitserse bankrekening naar zijn eigen bankrekening liet overschrijven, had een stuk of twaalf impressionistische schilderijen vervalst en het elfenvolk een aanzienlijke hoeveelheid goud afhandig gemaakt.

De vraag luidt: waarom? Wat zette Artemis ertoe aan zich met criminele ondernemingen in te laten? Het antwoord moet gezocht worden bij zijn vader.

Artemis Fowl senior was het hoofd van een criminele organisatie die zich van de havens van Dublin tot de achterbuurtstraatjes van Tokio uitstrekte, maar hij had de ambitie zich als een eerbaar zakenman te vestigen. Hij kocht een vrachtschip, laadde dit vol met 250.000 blikjes cola en zette koers naar Moermansk in Noord-Rusland, waar hij een deal had gesloten die hem nog tientallen jaren veel geld had kunnen opleveren.

Jammer genoeg besloot de Russische Mafiya dat ze geen zin hadden in een Ierse magnaat die een deel van hun markt voor zich opeiste, en ze brachten de Fowl Star in de Kola-baai tot zinken. Artemis Fowl de Eerste werd vermist verklaard; men ging ervan uit dat hij dood was.

Artemis junior stond nu aan het hoofd van een organisatie met beperkte middelen. Om het familiefortuin te herstellen, wijdde hij zich aan een criminele carrière die hem in slechts twee jaar tijd dertig miljoen euro zou opleveren.

Dit gigantische fortuin werd voornamelijk gebruikt om reddingsexpedities naar Rusland te financieren. Artemis weigerde te geloven dat zijn vader dood was, ook al werd dit met de dag aannemelijker.

Artemis ontliep andere kinderen van zijn leeftijd en vond het vreselijk dat hij naar school moest; hij smeedde liever plannetjes voor zijn volgende misdrijf.

Ook al zou zijn betrokkenheid bij de koboldopstand gedurende zijn veertiende levensjaar traumatisch, angstaanjagend en gevaarlijk zijn, toch was dit waarschijnlijk het beste wat er had kunnen gebeuren. Hij kwam in ieder geval weer eens buiten en hij ontmoette een paar nieuwe mensen.

Jammer dat de meesten hem probeerden te vermoorden.

Dokter J. Argon, B. Psych,

voor de dossiers van de elfBI-academie.