Hoofdstuk 19

Het was maandagochtend, maar gelukkig hoefde Alex nergens anders te zijn…dan in bed bij mij. Hij hoefde zijn werkster niet binnen te laten, hij hoefde geen boodschappen te doen en hij hoefde al zeker niet naar kantoor. Dus lagen we de hele ochtend maar wat te dutten, alleen af en toe een hand uitstekend om te voelen of de ander er nog steeds was, nog steeds lag te wachten.

Maar uiteindelijk hield ik het niet langer vol en moest ik de badkamer gaan opzoeken. Dus glipte ik weg van Alex en trippelde door zijn appartement.

Gezeten op het toilet, was ik me zeer bewust van de stupide grijns op mijn gezicht. Ik wist gewoon niet wat ik hier allemaal van moest denken! Vergeleken met de enige seks die ik tot nu toe had gekend, was Tyler buitengewoon geweest in bed. Hij was, technisch gesproken, een godheid: hij wist precies op welke knopjes hij moest drukken, in welke volgorde en—het allerbelangrijkste—wanneer. Maar Alex…Wauw, wat was het heftig geweest! Ik voelde me rauw, binnenstebuiten gekeerd: alsof hij me helemaal uit elkaar had gehaald en daarna weer in elkaar gezet—nieuw en verbeterd. Het was niet te geloven.

Nadat ik mijn mond had gespoeld, wat water tegen mijn gezicht had gegooid en de mascara onder mijn ogen had weggepoetst, liep ik op mijn tenen terug door de woonkamer. Onderweg checkte ik vlug mijn mobieltje: een boodschap van Jenny, die vroeg of alles goed ging; eentje van Erin, om te zeggen dat ze mijn blog had gezien (shit, ik was alweer vergeten dat die online was!); en eentje van Tyler, die wilde weten of ik morgenavond met hem uit eten ging.

Ik liet me op de armleuning van de bank zakken. Na een snelle blik op de slaapkamerdeur, dacht ik: mmm, wil ik morgenavond met Tyler uit eten? Ik vond hem leuk, hij was een geweldige vent, maar Alex was een heel ander verhaal…Toch antwoordde ik vlug dat ik zijn aanbod accepteerde. Ik moest immers sowieso met hem afspreken: gewoon als date, of om het uit te maken…En mijn blog moest toch ook gevuld worden. Ach, het kwam allemaal vast wel goed.

Daarna typte ik nog een antwoord voor Jenny en Erin en haastte me toen terug naar de slaapkamer, en Alex’ armen.

Enkele luie uurtjes later stapte ik met frisse tegenzin onder de douche, zodat ik naar huis kon om mijn blog te gaan schrijven. Terwijl ik me stond in te zepen, hoorde ik Alex in de keuken zingen. Ik glimlachte. Dit was zo’n andere wereld dan ik gewend was—het beviel me wel. Omdat ik geen noodtasje had meegenomen, probeerde ik er maar van te maken wat ik kon: bond mijn natte haar in een staart en deed wat lipgloss en mascara op (blusher had ik nog niet echt nodig…). Nadat ik mijn jurk weer over mijn hoofd had laten glijden, kon ik het echt niet langer rekken: ik moest eruit komen. Want zonder schoon slipje was terug naar huis echt de enige optie.

Toen ik uit de badkamer stapte, stond Alex in T–shirt en boxer-short koffie (goeie, verse!) te zetten. Het was niet eerlijk: was ik net twintig minuten bezig geweest om mezelf weer te fatsoeneren; zag hij er even schattig en sexy uit als altijd, zelfs met een slaperige kop vol kussenvouwen.

‘Aha, dus je weet wél wat je in de keuken moet,’ zei ik, terwijl ik een dampende mok zwarte koffie aannam en me op de bank liet vallen. Ik wist dat ik eigenlijk moest gaan, maar mijn benen hadden zich blijkbaar voorgenomen het me extra lastig te maken, door te weigeren te doen wat ik wilde.

‘Ja, als we aan het opnemen zijn, leef ik gewoon op koffie.’ Hij plofte naast me. ‘Sorry als hij een beetje sterk is. Ik zet een prima bakkie, maar melk heb ik nooit in huis.’

‘Geen zorgen: hij is heerlijk,’ loog ik. Het was verdorie net teer! ‘Wat ga jij vandaag doen?’

Hij trok zijn schouders op. ‘Misschien probeer ik nog wat te schrijven. Ik heb gister een paar aardige dingen op papier gezet.’

‘Schrijf je alleen hier?’vroeg ik, mijn mok ronddraaiend (de ‘koffie’ bewoog amper).

‘Ach ja, de muziek…’ Hij knikte naar een akoestische gitaar die tegen de muur geleund stond. ‘De muziek bedenk ik meestal met behulp van dat ding. Daarna neem ik het mee naar de jongens en werken we er samen verder aan. De teksten schrijf ik overal: waar ze maar in me opkomen.’

‘Zo! Dat moet cool zijn, als je dat kunt.’ Ik schudde bewonderend mijn hoofd. ‘Ik kan me daar niets bij voorstellen: dat je gaat zitten met een gitaar en gewoon maar wat uit de lucht plukt.’

‘Ach, dat doe jij toch ook als je schrijft,’ zei hij, traag glimlachend. Hij streek een verdwaalde lok achter mijn oor. Het was inmiddels ver over twaalven en al zo warm, dat mijn haar alweer bijna helemaal droog was. ‘Het is gewoon maar opschrijven wat je denkt.’

‘Tja, misschien wel,’ zei ik en legde mijn wang tegen zijn hand. Het zou zo makkelijk zijn om gewoon hier te blijven…

‘Weet je zeker dat je weg moet?’ fluisterde hij. Zijn ogen begonnen weer te gloeien, zijn stem werd dieper.

Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee!

‘Ja,’ zuchtte ik en boog naar hem toe voor een zachte, veelbelovende zoen. Toen trok ik me gauw weer terug. ‘Ik kan het echt niet maken om nu al achterop te raken. En ik moet mijn blog vóór vieren inleveren.’

‘Ik zou niet weten waarover je gaat schrijven,’ grijnsde hij. ‘Stel dat mijn moeder het leest…’

‘Zeg dat nou niet!’ zei ik blozend en stond op. ‘Ik schrijf geen porno: het is gewoon een dagboek over mijn ervaringen, wat ik allemaal meemaak. En het loopt overigens sowieso vier dagen achter.’

‘Nou, je wilt me toch niet vertellen dat dit geen ervaring was…’ Hij friemelde met zijn voet aan de zoom van mijn jurk. ‘En waarom loopt het eigenlijk achter: zodat ze alle leuke dingen eruit kunnen redigeren?’

‘Nee, zo doen ze dat gewoon: voor het geval ik ziek word of zo.’

Ik pakte mijn tas. Het allerliefst liet ik me meteen weer naast hem op die bank vallen. ‘Dus je zult tot volgende week geduld moeten hebben, om te zien wat ik heb geschreven.’

‘Ach, daar maak ik me helemaal niet zo druk over,’ zei hij, terwijl hij zich van de bank losrukte en naar de voordeur slofte. ‘Ik geloof niet dat iemand hier reden tot klagen heeft.’

Toen trok hij me naar zich toe voor een heftige afscheidszoen—zo heftig, dat ik mijn prachtige tas liet vallen. De stouterd!

‘Zal ik je straks nog bellen?’ Hij opende de deur; ik liep langzaam achteruit.

‘Da’s goed,’ knikte ik en stapte de drempel over, de gang in. Wauw, wat was dit moeilijk! ‘Dan spreek ik je dan nog…’

‘Oké.’ Hij boog zich naar voren voor nog één kus.

Toen draaide ik me eindelijk om en beende naar de lift. Jahaaa, stap nou maar in! Ik keek nog één keer om. Alex stond tegen de deurpost geleund. Toen schudde ik mijn hoofd, dwong mezelf de lift in en drukte vlug op ‘B’. Eigenlijk verdiende ik een beloning voor dit afscheid. Het was tenslotte de eerste keer.

Ik was in mijn hoofd nog zo druk bezig met Alex, dat het niet eens bij me opkwam trots op mezelf te zijn: ik liep regelrecht naar de L-trein, sprong erin, stapte over op Union Square en reisde toen in noordelijke richting door naar Grand Central. Mijn eerste niet van tevoren helemaal uitgetekende metroreis en ik had maar één keer op de plattegrond hoeven spieken!

Toen ik ons appartement binnenviel, met een beker best-drink-bare-koffie in de ene hand en mijn sleutelbos in de andere, was Jenny er al.

‘Hoi!’ riep ze, opstaand van de bank terwijl ik langs flitste. ‘Hé, wat is er aan de hand?’

‘Mijn blog moet de deur uit!’ riep ik, al vanuit mijn kamer. Hoe goed de avond verder ook was verlopen: ik was nog steeds een beetje pissig om die one-woman-show van haar. ‘Geef me een halfuurtje, oké?’

‘Oké, maar dan wil ik ook alle details horen,’ riep ze terug vanuit de woonkamer.

Ik tuurde naar het scherm van mijn laptop. Het straalde me ongedurig tegemoet—als een soort Jenny eisend dat ik elk detail stante pede ophoestte.

Maar ik kon het niet. Het was zo gemakkelijk geweest, zuiverend haast, om te schrijven over wat ik allemaal met Tyler had uitgevreten. Maar dit was anders: deze details wilde ik beschermen!

Dus in plaats dat ik elk nieuw standje, elk gloednieuw gevoel braaf oplepelde, ramde ik er tweehonderd woorden van De avonturen van Angela uit, getiteld: Wanneer mogen De Regels worden overtreden? Het ging over Jenny en Jeffdie elkaar weer hadden gevonden, over minder dan twee dagen van tevoren een date accepteren, en over hoe verdomde moeilijk het was om je überhaupt aan die achterlijke regels te houden. Wie had die dingen eigenlijk ooit bedacht? Ze leken voor niemand die ik tot nu toe had leren kennen, te werken: Erin joeg de echtgenoten erdoorheen, alsof het om Manoio’s van het vorig seizoen ging; Jenny ging vreemd, maar kreeg haar ex toch terug. Dat kon helemaal niet volgens De Regels.

Ik stopte even met tikken. Er was zoveel wat ik over Alex kon vertellen, maar het lukte me maar niet daar een fatsoenlijke alinea van te brouwen. Het was heus niet zo dat ik zijn hele bestaan probeerde te ontkennen: ik had gewoon nog geen zin om in te gaan op alle details…ofte bekennen dat ik bij hem was blijven slapen…of dat ik de lekkerste vrijpartij ooit had meegemaakt. Dat wilde ik gewoon nog héél even voor mezelf houden.

Nou ja…ik zag er geen been in om dit alles wel te delen met Jenny…en Erin…en de bedrijfsleidster van Scottie’s Diner…

‘Hoe staat het eigenlijk met dat Geheel Nieuw Leven Plan van Jenny? Ik dacht dat zij voortaan alle grote beslissingen voor jou nam?’ vroeg Erin en nam een slok ijswater. ‘Zoals ze voor iedereen doet—of ze dat nu willen of niet.’

‘Mmm…Jenny is niet meer zo’n levensredder, sinds zij en Jeff weer bij elkaar zijn,’ zei ik, hoofdschuddend kijkend naar de domme grijns op Jenny’s gezicht. ‘Die doet überhaupt niet zoveel meer dan snakken naar seks, als je het mij vraagt…’

‘Nou en?’ grijnsde Jenny, vrolijk kauwend. ‘Ik ben gewoon met mijn hoofd bij andere zaken! Maar, Angela—en je weet dat ik Alex leuk vind—laten we even realistisch doen: ik vind dat je veel te snel veel te ver gaat. Jij moet gewoon lekker uitgaan, daten, lol maken. Je bent verdorie pas—hoe lang is het—twee weken of zo single!’

‘Is het echt pas twee weken?’ Dat zou dan wel. Het voelde echter alsof ik al mijn hele leven in New York woonde. ‘Het lijkt een eeuwigheid!’

‘Des te meer reden om met die Tyler te blijven afspreken,’ zei Erin, terwijl ze behoedzaam een frietje pakte. ‘Als je toch besluit voor Alex te vallen—van wie we wéten dat hij zo’n beetje half Manhattan tussen de lakens heeft gehad—dan moet je een deel van jezelf loskoppelen. Met Tyler blijven daten kan dan helpen de druk van de ketel te houden.’

‘Zo, Jenny heeft jou goed op de hoogte gehouden,’ zei ik, terwijl ik Jenny een vuile blik toewierp. ‘Maar…hij hóefde me toch niet al over zijn verleden te vertellen? Hij had ook gewoon, je weet wel…’

‘Misbruik van je kunnen maken? Oké, zal ik dan eens advocaat van de duivel spelen?’ riep Jenny, haar handen in de lucht gooiend. ‘Meer steekt er niet achter, geloof me. Maar liefie, hoe weet je nou dat hij dat niét doet? Zowel Alex als Tyler weten dat jij vroeg of laat weer naar huis moet. Daarom is het toch helemaal niet zo raar gedacht, dat dit voor hun allebei slechts een ongevaarlijk avontuurtje is; dat ze naast jou met nóg zeventien meiden lopen te rotzooien? En daarom zeg ik dat je een beetje gas terug moet nemen—voor je je te erg aan één van hen gaat hechten.’

‘Jenny heeft gelijk—en je weet dat ik dat niet graag zeg,’ zei Erin met een glimlach. ‘Wat gebeurt er als jij jezelf toestaat helemaal op te gaan in Alex, dan terugkeert naar Engeland…en nooit meer iets van hem hoort?’

‘Ach, dat weet ik toch allemaal. Ik vermaak me gewoon prima,’ loog ik (niet al te geloofwaardig). Ik wilde helemaal niet bedenken dat Alex me misschien wel gebruikte…en ik wilde al zeker niet nadenken over terug naar huis gaan. ‘En weet je, zij kunnen precies hetzelfde zeggen: zij kunnen ook zeggen dat ik hen gebruik.’

‘Nou schatje, dat doe je ergens ook.’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, ik…zo ligt het gewoon niet.’

Er viel een ongemakkelijke stilte.

‘Oké, misschien alleen Tyler.’

‘Welnu…’ Erin veegde haar handen af aan haar servet. ‘Je hebt nog tweeëneenhalve maand, tenzij je nu meteen een werkvergunning gaat aanvragen. Je bent hier naartoe gekomen om je ex te ontvluchten, je gedachten op een rijtje te krijgen en uit te vinden wat je met je toekomst wilt. Ben je daar al klaar mee?’

‘Dat weet ik niet,’ moest ik bekennen. ‘Is dat heel erg?’

‘Welnee,’ glimlachte Erin. ‘Maar je zou je niet druk moeten maken over serieus daten met de een of de ander, vóór je die vragen kunt beantwoorden.’

‘Ik weet het. Maar het is gewoon stukken ingewikkelder dan ik had gedacht. Als ik bij jullie ben, vind ik het niet zo moeilijk om tevreden met mezelf te zijn. Dan denk ik: ja, zo ben ik misschien inderdaad—ook al zeur ik er nog wel over natuurlijk. Tyler maakt het me op een heel andere manier gemakkelijk: bij hem hoef ik helemaal niet na te denken, omdat hij al aan alles denkt. En omdat ik me nergens druk over hoef te maken, kan ik gewoon ongeveer dezelfde zijn die ik altijd al ben—maar dan met cadeautjes en betere seks.’

‘En bij Alex?’ vroeg Jenny, terwijl ze de serveerster wenkte en zo’n beetje de hele dessertkaart bestelde.

‘Het bevalt me echt uitstekend hoe ik me bij hem voel. Maar als ik het nuchter bekijk, vraag ik me af hoelang ik dat volhoud. Het is verdomd hard werken om de hele tijd aan de gang te zijn!’ zei ik. Ik verraste mezelf met dit antwoord. ‘Maar misschien is dat wel érg lui gedacht. Het is hard werken, maar ook fantastisch. Hij geeft me het gevoel dat ik fantastisch ben…Ach shit, jullie moeten me onderhand wel vreselijk zat zijn.’

Dat spraken ze allebei vlug tegen, maar zelfs ik had er genoeg van mezelf te horen doorzagen.

‘Weet je wat? Vergeet het maar even: ik wil wel eens horen hoe het met Jeff en Jenny gaat.’

Jenny pakte het estafettestokje direct op. Helaas volgde er toen een uiterst gedetailleerde omschrijving van Jeff’s ‘stokje’, waarvan me meteen de lust tot eten verging.

‘Moest je haar nou werkelijk aanmoedigen…?’ grinnikte Erin. Ze schoof haar dieet even aan de kant en stortte zich op de kwarktaart, die naast het ijs op tafel was gezet. ‘Echt, ik wil even helemaal niets meer horen over dat waanzinnige seksleven van jullie. Vanaf dit moment heb ik het gehad met die Regels!’

‘Goh, ik was nog niet eens goed op dreef,’ lachte Jenny. Toen wees ze met haar lepel naar mij. ‘Als jij er de volgende keer maar aan denkt, dat er tussen de slaapkamers van Jeff en Alex een slechts dertig centimeter dikke binnenmuur zit—vóór je iets over mijn prestaties zegt…’

Ik bloosde geschokt. ‘Meen je dat nou? Mijn god, ik schaam me dood!’

‘Ach, ik vond het eigenlijk wel inspirerend,’ grijnsde Jenny. Ze genoot er zichtbaar van dat ik wel door de grond kon zakken. ‘Maar eh…ik weet niet wat er jou nog allemaal te gebeuren staat, pop, maar ik weet wel dat jij vannacht eens heel goed moet slapen.’

Daar had ze gelijk in. Nadat we hadden afgerekend, gingen we met zijn drietjes naar ons appartement, voor een Fn’ends-marathon—in de hoop nog wat op te steken van die vijfendertigjarige twintigers. En voor ik het wist, lag ik te pitten.

Omdat ik de avond tevoren al vroeg in een kwarktaartcoma was weggezakt, ontwaakte ik die dinsdagochtend al bij het krieken van de dag, vastbesloten een aantal zaken tot op de bodem uit te zoeken. Erin en Jenny hadden gelijk: ik was naar New York gekomen om iets te zoeken—en dat was geen nieuwe vent.

Op weg naar buiten passeerde ik Erin op de slaapbank; Jenny lag nog steeds te snurken op haar kamer. Wat was het toch fijn dat ik nóg een paar anti-negen-tot-vijf’ers had gevonden!

Ik had met mezelf afgesproken net zolang te blijven wandelen, tot ik iets had bedacht. Dus nam ik de metro naar de verste uithoek van Manhattan en liep naar Battery Park. Dat leek me een uitstekend beginpunt.

Ik leunde over de reling waar ik, alweer ruim twee weken geleden, met Jenny overheen had gehangen en bedacht hoe mijn leven was veranderd (de mannen nog even buiten beschouwing gelaten). Ik had een nieuw kapsel, nieuwe kleren (en een geweldige handtas), maar (bijna) het allerbelangrijkste: ik had weer zelfvertrouwen. En ik genoot toch maar mooi van het leven! Oké, dankzij de Amerikaanse immigratiedienst zat iedereen aan hetzelfde wettelijk vastgestelde tijdschema vast, maar in de afgelopen twee weken had ik beslist meer geleefd dan in de afgelopen twee jaar!

Ik schonk het Vrijheidsbeeld een dankbare glimlach en liep toen verder in noordelijke richting, mijmerend over alles waar ik dankbaar voor was. Jenny die, hoewel ze in de kwestie-Jeff licht schizofrene neigingen vertoonde, absoluut een goed mens was; Erin, die echt een schat was; en ik, ineens een heuse schrijfster! Jazeker, ik schreef mijn eigen teksten voor de website van een groot internationaal tijdschrift—ik was geen ghostwriter meer, die filmboekjes schreef over gemuteerde zeeschildpadhelden of stijltips voor tienermiljardairs.

Toen ik mijn blik weer eens van de stoeptegels naar boven richtte, realiseerde ik me dat ik bijna bij Ground Zero was. Toen ik erlangs liep, kon ik gewoon niet geloven hoe levendig het rond dit brandpunt van opperste verwoesting was: winkels, hotels, restaurants, kantoren, noem maar op. En dat terwijl het nog maar zo kort geleden leek dat ik deze plek op tv letterlijk te gronde had zien gaan! De stad had zich blijkbaar weer heel vlug bijeengeraapt en was doorgegaan met het leven—en rond dit akelige litteken gewoon weer aaneengegroeid.

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan! Als iedereen hier het stof van zich af kon slaan en de draad weer kon oppakken, wat liep ik hier dan te navelstaren en te kniezen? Zoals Jenny me ook al eens had gezegd: New York was niet een plek waar je naartoe ging om jezelf terug te vinden; het was een plek waar je naartoe ging om jezelf te veranderen—een heel nieuw mens te worden!

In een Starbucks met draadloos internet logde ik snel in.

Mijn blog was kort en to the point: De avonturen van Angela: voorbij ‘terug naar af’. Oké, er was een hoop ellende om in te zwelgen en ik kon nog wel vijfjaar medelijden met mezelf lopen hebben…maar er waren ook een hele hoop leuke dingen. En vanaf dit moment was dat waar dit dagboek over zou gaan!

Ik mailde de blog naar Mary. Daarna bleef ik wat afwezig naar buiten zitten staren. Zo nu en dan zag ik mezelf zitten (als er een auto voor de ruit parkeerde of iemand stil bleef staan om naar binnen te gluren) en dan viel me op dat ik er niet langer ‘anders’ uitzag: ik zag er gewoon uit als mezelf. Één-nul voor mij!

‘Sorry, maar eh…’ Naast me stond een lang, mager meisje met een meeneembeker koffie in haar hand. ‘Ben jij soms dat meisje van de The Look-site?’

‘O…’ zei ik blozend. ‘Dat ben ik, ja.’

Ze ging glunderend tegenover me zitten en streek haar rode krullen weg van haar lipgloss. ‘Ik wist dat je het was: ik zag het aan die Mare Jacobs-tas. Ik zat netje laatste stukje te lezen. Mijn vriendin is gek van blogs; zij heeft me de jouwe doorgestuurd. Ik heet Rebecca.’

‘O…’ herhaalde ik. Het was nog helemaal niet bij me opgekomen dat mensen me wel eens zouden kunnen gaan herkennen—oeps! ‘Sorry, ik ben dus Angela. Maar eh…vond je het wat? Mijn blog, bedoel ik?’

‘Shit, man: hilarisch!’ grijnsde ze. ‘Het is alsof je mijn leven leidt! Ik ben ook bedrogen door mijn vriendje, een gigantische klootzak. Alleen is jouw leven stukken grappiger. En heb ik niet een paar dagen later al twee hunks versierd…’

‘O.’ Idioot, maar ik wist echt niets anders te zeggen. Ik was niet meer op de site geweest sinds hij pas in de lucht was. Ik wilde die ‘voor-de-behandeling’—foto van mezelf niet nóg eens moeten aanzien. ‘Nou, zo zit het niet precies, hoor. Ik bedoel…ik ben geen eh…je weet wel.’

‘Dus…het is niet echt?’ zei ze fronsend. ‘Jij verzint het allemaal?’

‘Nee nee nee,’ zei ik vlug. ‘Het is wel echt, maar eh…Goh, ik vind het erg raar om erover te praten, hoor. Jij bent de allereerste lezer die ik tegenkom.’ Het lukte me net om er een glimlachje uit te persen. ‘Sorry.’

‘Geeft niks.’ Ze glimlachte alweer. ‘Voor mij ben je een heldin! Ik wou dat ik zoiets spectaculairs had gedaan, nadat ik het had ontdekt van mijn ex—in plaats van drie dagen liggen kotsen en dan al zijn spullen in de fik steken.’

‘Mmm, zijn spullen verbranden…dat had ik ook nog wel willen doen. Maar, niet verder vertellen: ik heb in de toilettas van mijn ex geplast. Smerig, hè?’

‘O, mijn god,’ gilde ze. ‘Te gek! Nooit gedacht dat Britten dat soort dingen deden. Hé maar eh…kom je ook in het tijdschrift?’

‘Nee, dat geloof ik niet.’ Ik begon er schik in te krijgen: ik was een mini-ster! ‘Het is maar een online-dingetje, hoor. Ik begrijp niet eens dat het jou is opgevallen.’

‘Dat meen je toch niet?’ Ze schudde vol ongeloof haar hoofd. ‘Heb je dan niet gezien hoeveel hits jouw pagina heeft? Serieus, dat loopt in de duizenden!’

‘Echt?’ vroeg ik, glurend naar mijn laptop. Meende zij dit nou?

‘Jazeker: veel en veel meer dan de andere The Look-blogs! Die blog van jou is het beste op die hele site.’ Toen stond ze op. Haar koffiebeker was nog halfvol. ‘Maar nu moet ik rennen, hoor: ik moet terug naar kantoor. Ik vond het supercool om je te ontmoeten. Ik hoop dat ze een boek van jouw blog gaan maken—dat zal ik ze eens mailen.’

‘Dag, ook leuk jou te hebben leren kennen!’ riep ik haar na.

Zodra ze de zaak was uitgehold, ging ik weer online. Aha: The-Look.com, De avonturen van Angela. Volgens de teller had mijn pagina inderdaad duizenden bezoekers gehad; honderdduizenden zelfs. Al die mensen, die over mij lazen…Wat een idioot idee! Maar toen ik nog wat verder nadacht, over wat ik precies had geschreven, vond ik het ook nog een best eng idee. Oké, misschien dat Alex’ moeder het las, maar stel dat de mijne dat ook deed? En Mark? Het ging hem geen klap aan wat ik allemaal uitvrat…en met wie…O, mijn god: dat stukje over mijn nacht met Tyler…Foute boel! Terwijl ik jachtig al mijn stukjes zat te checken, me afvragend of Mary me ze achteraf nog zou laten redigeren, verscheen er opeens een mailtje in mijn IN-box, dat van haar The Look-adres kwam.

Angela,

 

Je inzending van vandaag ontvangen, zeer interessant. Heb je al gezien dat de blog een groot succes is? Heb je vrijdag tijd voor een bespreking? Vier uur, op mijn kantoor.

 

Bedankt, Mary

Ik pakte mijn mobieltje en toetste Alex’ nummer in. Hij ging een paar keer over—wat me net genoeg tijd gaf om bij zinnen te komen en gauw op te hangen.

Hij had me niet teruggebeld! Waarom niet? Het was al ruim een dag geleden dat ik zijn appartement had verlaten.

Dus belde ik Jenny op haar werk, in de hoop dat zij haar hotel-conciërgebalie op tijd had weten te bereiken.

‘Union Hotel’, klonk haar stem monotoon. Die had duidelijk nog wat slaap in te halen!

‘Jenny, met mij,’ zei ik vlug—waarna ik er alles uitgooide over mijn blog, de vele hits, de roodharige fan, Mary’s mailtje…Ik zweeg echter over het feit dat ik Alex bijna had gebeld. Ik had haar gisteravond immers beloofd me niet meer over de kwestie-Mannen te buigen, voor ik de kwestie-Angela had uitgeplozen.

‘Wauw, cool,’ gaapte ze. ‘Hé, waarom kom je niet even hiernaartoe? Over een halfuur heb ik pauze.’

‘Mmm…ik ga vanavond uit eten met Tyler,’ zei ik voorzichtig. ‘Ik denk dat ik me onderhand eens moet gaan omkleden en zo.’

‘En ik denk dat jij eens heel gauw iets fantastisch moet gaan kopen,’ zei ze (en gaf me ongewild toestemming om mijn creditcard weer eens te misbruiken). ‘Echt hoor, als ik jou was, zou ik al die dingen eens lekker gaan vieren. Trouwens, als je een heuse ster gaat worden, moet je sowieso meer spulletjes hebben…’

‘Welnee, ik heb niets nieuws nodig.’ Ik sloot mijn laptop af en stopte hem terug in mijn (zucht…!) tas. ‘Bovendien staat mijn creditcard op het punt te ontploffen. Hé, ik zie je vanavond!’

‘Blijf je dan niet bij Tyler slapen?’ vroeg ze.

Ik wist niet zeker of ze dat zei om me te testen of niet. ‘Nee, dat denk ik niet,’ zei ik, zo achteloos mogelijk. ‘Ik heb morgen nog wat dingetjes te doen…Ik loop er zelfs over te dubben of ik deze afspraak niet beter kan afzeggen…’

‘O,’ gaapte ze. Nee, die was veel te duf om mij op de proef te stellen. ‘Nou, ik ben hier in ieder geval rond middernacht klaar. Tenzij die Disney-trut in het penthouse weer een orgie besluit te houden, die ik vervolgens moet zien te verbloemen…Maar dan zie ik je dus thuis?’

‘Niet te geloven dat dit voor jou gewoon dagelijkse praktijk is!’ lachte ik. ‘Heb je er al eens aan gedacht om haar te gaan counselen?’

‘Nou…ik heb haar al gezegd dat ze meer waard was—toen ik haar vanochtend met drie leden van de cast van Gossip Girl poedelnaakt op het balkon aantrof,’ zuchtte Jenny.

Ik zag het helemaal voor me.

‘En toen zei zij, dat ze bij de laatste telling exact zeventien komma zes miljoen waard was…en o ja, of ik wat schone handdoeken boven wilde brengen…Dat grietje is achttien! Ik begin me een beetje zorgen te maken over mijn toekomst als de nieuwe Oprah: Oprah zou haar daarop vast niet in d’r blote kont over de rand van het balkon hebben willen gooien.’

‘Ik zou zeggen, meid: probeer je te onthouden van doodslag en vergeet niet dat het allemaal leermomenten zijn,’ grinnikte ik en hing op.

Toen keek ik naar mijn lijstje van gemiste oproepen.

Niks.

Ik werd boos op mezelf. Ik dacht echt dat ik vandaag een doorbraak had bereikt…en nu zat ik hier te stressen over waarom Alex nog steeds niet had gebeld.

Waarom bel je hém niet gewoon? piepte het stemmetje in mijn hoofd.

Hmm, dat leek best een goed idee—waarom niet?

En voor ik mezelf de kans had gegeven deze vraag te beantwoorden, had ik Alex’ nummer al ingetoetst en liet de telefoon overgaan…en overgaan…en tenslotte op het antwoordapparaat springen.

‘Hoi Alex, met Angela, eh…’ begon ik.

Ooit zal ik de perfecte antwoordapparaatboodschap bedenken. Vandaag was het kennelijk nog niet zover.

‘Eh…ik vroeg me af of je eh…zin had om eh…morgen samen iets eh…te gaan doen, maar eh…misschien heb je het eh…te druk of zo…eh, ik spreek je nog wel…dag!’

Fronsend hing ik op.

Misschien kon ik tóch nog wel wat spulletjes gebruiken.