HOOFDSTUK 16

Ze stond naakt in de rechtbank en deed een poging zichzelf te bedekken, terwijl ze overwoog waar ze zou plaats nemen. Alle stoelen waren bezet. Connie Cuevas volgde haar overal en vroeg telkens weer: 'Waar heb je je borsten laten opereren?' Nick, die nu naarstig naar een plaatsje zocht, zei uiteindelijk tegen Connie dat ze van nature zo waren. 'Leugenaar!' riep Connie Cuevas uit, waarop iedereen hen aanstaarde. Achter de tafel van de verdediging zaten Fernando en John, de huurbaas. Toen Nick hen aankeek, wendden ze hun blik onmiddellijk af, alsof ze wensten dat ze er niet was. Billy de politieagent leidde Connie Cuevas met lichte dwang bij Nick vandaan, keerde vervolgens terug, draaide Nick naar zich toe en kuste haar hartstochtelijk. Ze kusten en kusten, en Nick besloot dat ze zou doorgaan tot iedereen in de rechtbank naar huis was gegaan. Toen ging er achter in de zaal een deur open. Sam kwam binnen. Hij riep haar. Ze verbrak de kus met Billy en keek Sam aan. Hij leek teleurgesteld, maakte rechtsomkeert en verdween via dezelfde deur. Billy liep eveneens weg en liet haar alleen achter, midden in de zaal. Ze liet haar handen zakken en staarde de rechtbankbezoekers strak aan. 'Ze zijn echt,' zei ze slechts. 'En ik ben onschuldig.' Daarop draaide iedereen zich om en werd de rechtszitting vervolgd alsof zij er niets mee te maken had. Nick wist niet eens zeker of zij degene was die terechtstond.

'Susan! Susan. Wakker worden,' zei Joanne, hard fluisterend, terwijl ze Nick porde. 'Sorry hoor, maar ik denk datje op de TV komt.'

Ze pakte Nicks hand beet en trok haar voorzichtig maar doelbewust mee. Nicks haar liet een grote natte plek achter op het sprei. De badhanddoek bedekte haar gedeeltelijk, maar ze worstelde zich niettemin in haar witte badjas.

'Jemig,' zei Joanne bewonderend. 'Sla die badjas stevig om je heen, Susan. Frankie is een gelukkige man, maar ik neem liever geen risico. Schiet op, schiet op. Ze zeiden dat het na de reclame wordt uitgezonden.

'Op Channel 5 ?' vroeg Nick, onderweg naar de woonkamer.

'Ja, ze zeiden dat Connie Cuevas na de onderbreking verslag zou doen,' zei Frankie, die op een witte leren bank zat met de afstandsbediening in zijn hand. Het journaal van Channel 5 begon om tien uur, een uur eerder dan op de meeste zenders. De redactie ervan zag er kaal en zakelijk uit, zonder franje, alsof ze wilden benadrukken dat ze enkel en alleen de onverbloemde waarheid brachten.

Joanne duwde Frankie opzij. 'Hallo, meneer Galant-Is-Dood? Zou je niet wat ruimte maken voor onze gast?'

'Sorry, sorry,' zei Frankie, terwijl hij opschoof. Zijn blik viel een fractie van een seconde op Nicks badjas. Het was een volstrekt onschuldige blik, maar Joanne betrapte hem.

'Hou je ogen voor je, meneertje Pas-Getrouwd,' zei Joanne lachend, terwijl ze hem met haar elleboog porde. Frankie bleef ongehinderd naar het tv-scherm kijken.

'Let op, nu komt het,' zei hij. Nick keek. Een overdreven verzorgde nieuwslezer met een snor kwam in beeld, met achter hem op een scherm een vergroting van een foto van 10x15 van Nick die minstens vier jaar oud was. Een slechte toneelregisseur had haar er destijds van overtuigd dat ze er 'commercieel' moest uitzien. Nick zelf had de foto altijd veel te glamourachtig gevonden en ze niet lang daarna door een andere laten vervangen. Niettemin dook de foto nog regelmatig op bij castingbureaus en nu hier weer. Ze kwam over als een stijf van de haarlak staande tuthola die zo nodig in een 'prime time' tv-serie wilde. Nick voelde zich duizelig en pakte Joanne's hand beet.

'Straks meer over de orkaan Frank, die verder naar het noorden trekt. Maar eerst pikant nieuws uit het deftige Upper East Side op Manhattan, waar Connie Cuevas van Action News eerder vanavond was om een verslag te maken,' zei de nieuwslezer, terwijl hij zich naar het bureau van Connie wendde. 'Dit is een voorbeeld van Action News op zijn best. We stuurden Connie de stad in om verslag te doen van een met sterren overladen benefietavond voor de dierenrechten, toen ze dit verhaal op het spoor kwam omdat ze zo alert was een paar zwaailichten op te merken. Klopt dat, Connie?'

'Ja, dat klopt, Art. Ik ben bang dat het verslag over de rechten van het dier - hoe belangrijk ook - zal moeten wachten,' antwoordde ze.

'Ga je gang, Connie.'

'Welnu, Art,' begon Connie Cuevas, die achter haar bureau zat en strak in de camera keek terwijl deze inzoomde, 'een knappe, jonge vrouw, een lijk en geen tenlastelegging. Dat speelde vanavond in Upper East Side, waar actrice Nicolette Stallings eerder werd verhoord in verband met de dood van Jeffrey White, een advocaat uit Hastings-on-Hudson. We hebben dit verhaal samengevoegd met behulp van buren die Stallings het gebouw zagen betreden in gezelschap van de politie.'

Het beeldscherm vulde zich met een wat wazige opname van Nick die door Kerrigan en Whelan het flatgebouw werd binnengeleid. Hun gezichten werden verlicht door de rode zwaailichten van een surveillancewagen. 'Deze beelden van Stallings en twee agenten werden gemaakt door een buurman, die politieauto's voor de ingang zag stoppen en er meteen met zijn videocamera naar toe is gerend.' Op het enigszins wazige beeld zag Nick zichzelf kwaad in de camera kijken, waarna ze haar hand ophield om het beeld te blokkeren.

Het volgende moment was Connie Cuevas, op en top zakelijkheid, weer in beeld. 'Stallings verliet het gebouw een tijdje later en vertrok in een politiewagen. Jeffrey White, zo vernamen we uit betrouwbare bron, is vanavond dood aangetroffen in het appartement van Miss Stallings. Action News arriveerde ter plekke, juist toen de lijkschouwer en zijn medewerkers de torenflat aan East 84th Street verlieten. De politie waakte ervoor iemand te beschuldigen. Ze meldde dat er voorlopig geen arrestaties worden verricht en dat de fatale steek voor meneer White mogelijk door hem zelf is aangebracht. We hebben geprobeerd Miss Stallings enige vragen te stellen over wat zich in haar woning heeft afgespeeld.'

Er verschenen beelden van Nick die het flatgebouw verliet. Daar was ze dan, een steelse blik op haar gezicht en achtervolgd door Connie Cuevas. Het was moeilijk niet de indruk te krijgen dat Nick ergens voor vluchtte. Op de bank kneep Nick in Joanne's hand, terwijl ze keken naar Connie Cuevas die vroeg: 'Wilde de politie u inderdaad ondervragen, Miss?' En vervolgens Nicks ontwijkende antwoord: 'Ik heb echt niets te melden.'

Ineens drong het tot Nick door dat er verschillende vragen waren uitgeknipt, want Connie's volgende vraag was meteen: 'Miss Stallings, is er een reden dat u niet met ons wilt praten?' Joanne wierp even een blik op Nick en staarde toen weer naar het tv-scherm. 'Ik ben erg moe,' zei Nick op de TV, 'en overstuur. Alstublieft. Ik heb verder geen commentaar.' De camera schoot terug naar Connie: 'Kende u de overledene?' Terug naar Nick: 'Alstublieft. Ik heb niets te melden.'

Connie Cueva's gezicht vulde het beeldscherm weer. 'U herinnert zich Nicolette Stallings misschien nog van een aantal jaren geleden, toen ze een rolletje speelde in de serie Eagle Squadron.'' Ze lieten een stilstaand filmbeeld uit de serie zien. Nick was toen gekleed in een trui met decolleté, had een automatisch geweer bij zich en staarde met een verbeten blik recht voor zich uit. De camera richtte zich vervolgens weer op Connie: 'Het rapport van de lijkschouwer wordt morgen of maandagmorgen verwacht. We houden u natuurlijk op de hoogte van de ontwikkelingen rond deze zaak. Art?' De camera zoomde uit, zodat ook de nieuwslezer weer in beeld kwam.

Hij trok zijn wenkbrauwen op en zei ernstig: 'Dank je, Connie. Goed werk.'

Frankie knipte de televisie uit en een tijdje zaten ze gedrieën naar het lege beeldscherm te staren.

'Wat een hufters,' siste Joanne. 'Klootzakken zijn het, anders niet.'

'Nou,' zei Nick, terwijl ze haar armen uitrekte en een nuchtere houding fingeerde, 'mijn leven is voorbij.'

'Jezus,' zei Frankie, die zijn blik niet kon losmaken van het zwarte scherm.

'Wil je een borrel of zo, Susan?' vroeg Joanne.

'Ik geloof niet dat ik ooit weer een druppel alcohol aanraak. Maar bedankt voor het aanbod,' zei Nick, terwijl ze even op Joanne's been klopte. 'Ik meen het, trouwens. Als je me ooit een drankje ziet bestellen, schiet je me maar af, goed?'

Joanne stond op, een brok nerveuze energie, en liep naar het keukengedeelte dat door een bar van de woonkamer was gescheiden. 'Frankie, heer des huizes, kan ik jou wat inschenken?'

'Nee, dank je.'

Nick keek naar Frankie en zei: 'Tjonge, wat zullen jullie blij zijn datje me gisteren hebt ontmoet!' Joanne en Frankie deden hun best een glimlach op het gezicht te toveren. 'Ik kan verdomme niet geloven dat ze de boel zo gemonteerd hebben. Ze zijn erin geslaagd het nog erger te doen voorkomen dan het in werkelijkheid was. Ik vraag me af wanneer mijn ouders hier lucht van krijgen. Ik moet nodig mijn antwoordapparaat afluisteren. Niet dat ze naar het tien uur-journaal kijken, maar ik vraag me af hoelang het duurt voordat ze door een van hun vrienden worden ingeseind.'

'Misschien kun je beter zelf contact opnemen,' zei Joanne. 'Ik bedoel, ik weet niet hoe je relatie met je moeder is. Zelf praat ik minstens twee keer per dag met mijn moeder. We zijn als zusjes, altijd al. Ik bedoel... moet je mij horen! Sorry, Susan. Ik ben een grote flapuit. Het komt gewoon door de zenuwen.'

'Ik moet steeds aan mijn flat denken. Ik kan niet naar huis. Ik heb geen thuis.' Haar schouders begonnen te schokken. Maar ze had niet het gevoel dat haar lichaam nog voldoende vocht bevatte om tranen te produceren.

'Zorg dat je een goede nachtrust krijgt,' zei Frankie. 'Luister je antwoordapparaat morgenvroeg maar af. Weet iemand dat je hier bent?'

'Ik heb de politie jullie telefoonnummer gegeven. Het spijt me, maar ze wilden weten waar ze me konden bereiken voor het geval ze meer wisten.'

'Wie is je advocaat?' vroeg Joanne.

'Ik heb er nog geen...'

'Ben je belazerd? Je moet eerst een advocaat bellen!' riep Joanne uit.

'Op zaterdagavond om halfelf 's avonds?' vroeg Nick.'Tuurlijk,' antwoordde Joanne. 'Heb je iemand op het oog?'

'Oom Edward heeft me een paar namen gegeven,' zie Nick. 'Maar ik weet het niet, hoor. Misschien moet ik eerst met mijn vader overleggen. Dit past precies in zijn straatje. Ik bedoel, hij kent advocaten.'

'Geloof me, oom Edward ook,' zei Joanne. 'Maar goed, je moet het zelf weten.' Ze beet op haar nagel. 'O, wat heb ik hier de pest aan. Kan ik een kop warme chocolademelk of iets dergelijks voor je maken?'

'weet je wat ik wel zou lusten?' zei Nick, die een vaag hongerig gevoel ontwaarde. 'Heb je iets van ontbijtgraan?'

'Zoals? Havermout, muesli?'

'Gewoon watje hebt. Rice Krispies of cruesli...'

Joanne zocht de schappen af. 'Cheerio's heb ik,' zei ze, terwijl ze een doos uit het keukenkastje pakte. 'Ik weet niet wanneer we deze hebben opengemaakt, mogelijk in het jaar nul, maar' - ze rook even aan de inhoud - 'het ruikt normaal.'

'Perfect,' reageerde Nick. Joanne schudde wat ervan in een kommetje. Nick liep naar de koelkast alsof die van haar was en vond er een pak melk. Ze goot hem over de Cheerio's en Joanne gaf haar een lepel. Een kom ontbijtgraan bood haar altijd, ongeacht het tijdstip, enorme troost. Ze nam een grote hap en genoot van de vertrouwde, zoete smaak die haar honger stilde.

'Hebben jullie bezwaar als ik naar de slaapkamer ga om een paar telefoontjes te plegen? Willen jullie zo naar bed?'

'Welnee. Wij gaan elkaar hier eens lekker verwennen,' zei Joanne. 'Neem me niet kwalijk, Susan, maar we hebben nog steeds wat te vieren. Frankie heeft sinds onze ontmoeting vrijwel aan één stuk door gewerkt. Ga jij maar rustig bellen. Ik ga waarschijnlijk boven op deze lomperd liggen slapen, en zo niet, dan kruip ik straks wel bij je in bed.'

Nick kon wel merken dat Frankies zwijgzaamheid en afwezige houding het gevolg waren van zijn behoefte om alleen te zijn met Joanne. 'Oké,' zei ze, terwijl ze richting slaapkamer liep. Twee stappen verder draaide ze zich weer om. 'Ik was jullie bruidsmeisje, of niet dan?' vroeg ze retorisch.

Joanne keek haar indringend aan, knikte en zei: 'Ja. Je deed het geweldig.'

'Welterusten, Frankie,' zei Nick.

'Hoor es, het kan me niet schelen wat ze zeggen,' merkte Frankie op, 'ze hadden Eagle Squadron nooit van het scherm mogen halen. Die serie had alles in zich van een topper.'

Deze opmerking bracht bijna een glimlach op Nicks lippen. Ze liep door naar de slaapkamer, plofte neer op het bed en betastte de plek waar ze met haar natte haardos had gelegen. De plek was nog steeds klam. Ze zocht in haar portemonnee naar het Post-it-briefje dat oom Edward haar had gegeven, kroop onder de dekens en trok de telefoon naar zich toe. Ze besloot dat ze eerst haar ouders zou bellen, begon te draaien maar bedacht zich op het laatste moment. In plaats daarvan zat ze ineens het telefoonnummer van Sam in LA te draaien, voor het eerst beseffend dat ze zijn nummer uit haar hoofd kende. Ze was eigenlijk bang dat hij zou opnemen. Misschien zou het beter zijn als zijn antwoordapparaat was ingeschakeld.

'Hallo?' zei een slaperige stem, waarvan ze wist dat het die van Sam was.

'O, hemeltje. Ik heb je wakker gebeld. Het spijt me. Met Nick Stallings.'

'Hé. Hallo. Wacht even.' Nick hoorde dat er kussens werden opgeklopt. 'Ik denk dat ik in slaap ben gevallen. Hoe laat is het?'

'Hier of daar?'

'Geef maar een hint,' zei Sam.

'Het is hier tegen elven.'

'Wauw. Ik was echt buiten westen.' Er viel een korte stilte. 'Zo. Hallo.'

'Hallo.'

'Word je Nicolette of Nick genoemd?'

'Meestal Nick.'

Er viel opnieuw een stilte.

'Eh. Sam?'

'Wat is er? Alles goed met je?'

Nick begon te huilen.

'Wat is er aan de hand?' Ze antwoordde niet. 'Nick? Wat scheelt eraan?'

'Ik wilde je graag zien. Als je terugkomt. En dat kan nu niet, ben ik bang.'

'Waarom niet? Luister. Ik wil jou ook graag weer eens zien. Ik was van plan dat meteen na de voorstelling te zeggen, maar ik wilde je niet overvallen... met mijn hele hebben en houwen. Ik tors momenteel nogal wat geestelijke bagage mee en wilde gewoon... wat scheelt eraan?'

'Als je bagage zoekt,' zei Nick, 'kan ik je die geven...'

'Ik weet echt niet waar je het over hebt. Dit is erg moeilijk zo. Ik wou dat ik je kon zien.'

'Vermaak me prima, wou dat je hier was,' zei Nick afwezig. Ze was er vrijwel van overtuigd dat hij haar kon horen snotteren. En eigenlijk wilde ze dat ook.

'Wat is er toch aan de hand?'

'Wil je me alsjeblieft bellen als je weer in de stad bent, Sam? Zul je dat doen? Het kan zijn datje het een en ander over me hoort, en als dat zo is, heb je misschien geen behoefte meer om te bellen - dat zal ik begrijpen. Ik wou alleen even kwijt dat je een paar keer op verrassende wijze in mijn dromen bent voorgekomen, en -'

'Echt waar? Ik geloof dat ik blij ben dat te horen.'

'O, God. Dit gaat niet goed. Dit heb je niet gehoord. Ik bedoel, vergeet het. Ik wilde dit gesprek pas hebben tijdens onze vierde of vijfde afspraak, ergens voor een open haard of zo. Ik, eh, ik moet nu ophangen, Sam. Ik wilde je enkel laten weten hoe ik tegenover je sta, maar ben bang die kans niet te zullen krijgen.'

'Zit je soms in de problemen?'

'Dat kun je wel zeggen.'

'Wil je erover praten?'

Haar hoofd tolde, zoals het alleen deed als ze stomdronken was.

'Eh. Nee. Daar ben ik op dit moment niet toe in staat. Maar bedankt voor het aanbod. Bel me alsjeblieft als je weer in de stad bent, als je dat dan nog wilt, hoewel ik het gevoel heb dat je dat niet zult willen. Tenzij ik compleet krankzinnig ben, maar dat denk ik niet. Ik wou alleen dat ik de kans had gehad te laten zien hoe ik werkelijk ben.'

Ze begon te snikken.

'Ik... voel me nogal machteloos zo,' zei hij. 'Wat kan ik voor je doen?'

Kom hierheen. Nu meteen.

'Ik moet ophangen, Sam. Ben je werkelijk zo aardig? Ik bedoel, ben je echt zo'n aardige vent?'

'Aardig? Ik weet het niet. Wie wil er nou aardig zijn?'

'Ben je het? Of niet, Sam?'

'Ik wou dat ik je gezicht kon zien.'

'Nou, Sam. Ik zie je wel in mijn dromen. Aangekleed.'

'Wat?'

'Niets. Het spijt me. O, verdomme. Het spijt me écht. Dit gesprek heeft niet plaatsgevonden, oké? Ga maar weer slapen. Ik moet gaan.' Ze hing op.

Ze draaide het nummer van haar ouders. Nadat de telefoon twee, drie keer was overgegaan, kreeg ze dringend de behoefte weer op te leggen. Maar ineens nam haar moeder op. Ze klonk slaperig.

'Hallo?'

'Mam?'

'O. Ben jij het, schat?'

'Ja. Hoi, mam.'

'Wat is er? Is er iets mis?'

'Hoe weet je dat er iets mis is?'

'Doe niet zo raar, ik hoor het aan je! Wat scheelt eraan?'

'Ik wil eigenlijk even met papa praten. Is hij in de buurt?'

'Hij zit nog steeds op Sint-Maarten.'

'O, God. Dat was ik vergeten. Kun je me zijn nummer daar geven?' 'Wat is er toch, lieverd? Kan ik je niet helpen?'

'Mam, ik wil alleen even iets vragen aan papa. Hoe kan ik hem daar bereiken?' Ze hadden al jaren een flat op Sint-Maarten, maar rechtstreeks bellen kon pas sinds kort.

'Nou, je draait eerst 011. Dat is heel belangrijk, dat is de code voor overzee...'

'Goed, goed...'

'Dan draai je 599-5-22898... o jee, wat zeg ik? Je kunt hem helemaal niet bellen.'

'Waarom niet?'

'De telefoonlijnen zijn geblokkeerd. De orkaan, snap je. Ik heb het een uur geleden nog geprobeerd. Zal ik het nog eens proberen?'

'Laat maar, mam. Ik doe het zelf wel.'

'Je doet vreselijk geheimzinnig. Laatje me even weten als het jou wel lukt? Ik moet hem ook spreken. Ik ben reuze benieuwd of ons dak is weggewaaid of niet.'

'Als ik hem te pakken krijg, zal ik hem vragen jou te bellen. Oké?'

'Weet je zeker dat alles goed met je is, schat?'

'Mam,' reageerde Nick. 'Soms gaat het niet goed met me, maar daar valt dan niks aan te doen. Snap je wat ik bedoel?'

Er viel een stilte.

'Heb ik iets verkeerds gedaan, datje me op deze manier wilt buitensluiten?'

'Mam,' begon Nick weer. 'Ik hou van je. Sterker nog, ik aanbid je. Maar als ik je nu vertel wat mijn problemen zijn, dan blijkt uiteindelijk - ik weet niet hoe dat komt, omdat ik niet weet hoe je het klaarspeelt - dan blijkt dat alles plotseling om jou draait. Het is een soort toverkunst die je beheerst, mam.'

'Juist ja. Dus je wilt er liever met je vader over praten.'

'Ik wil alleen zijn advies ergens over.'

'Waarover?'

'Mam. Ik hou van je. Maar ik ga nu met papa bellen, en mocht ik hem aan de lijn krijgen, dan vraag ik of hij jou belt.'

'Prima.'

Ze wilde haar moeder waarschuwen voor de geruchten die haar waarschijnlijk elk moment ter ore konden komen. Maar Nick wist ook dat ze haar precaire toestand onmogelijk kon uitleggen zonder dat er een ellenlang gesprek zou volgen waar ze absoluut de kracht niet voor had. Dit was altijd het probleem met haar moeder. Als ze haar haar grootste problemen voorlegde, voelde ze zich daarna gefrustreerd vanwege haar moeders onvermogen om simpelweg te luisteren en haar te steunen. Als Nick haar problemen echter niet aan haar toevertrouwde, voelde ze zich schuldig omdat ze haar moeder buitensloot.

'Mam. Ik bel je morgen. We moeten het een en ander bespreken. Ik kan... vanavond kan ik het gewoon niet, mam...'

Mammie, mammie... zorg dat het weggaat...

'.. .maar ik bel je snel om het uit te leggen. Goed?' Er viel opnieuw een stilte. 'Goed, mam?'

'Ik hou van je, Susan.'

Nick haalde een keer diep adem. 'Ik ook van jou, mam.'

Ze hing op. Ze had de neiging naar Joanne te hollen om uit te leggen dat haar echte naam inderdaad Susan was en Nicolette haar toneelnaam, die ze jaren geleden had gekozen omdat ze haar eigenlijke naam te gewoon vond. Haar moeder, die zich daardoor enigszins beledigd had gevoeld, kon zich er nooit toe zetten haar Nicolette te noemen en hield het altijd bij 'schat'. Haar vader noemde haar overigens 'Susie'. Als ze op jacht was en een schuilnaam nodig had, gaf ze altijd haar echte naam op. 'Nicolette' was eigenlijk een beetje gênant gebleken en iets te frivool voor haar huidige smaak. Bovendien was de naam minder uniek sinds Nicolette Sheridan uit de tv-serie Knots Landing bekend was geworden, vandaar dat ze zich nu Nick liet noemen. Maar ze had de naam Nicolette inmiddels zó vaak gebruikt dat het te laat was om deze alsnog te veranderen. Als actrice stond ze, voor zover ze al bekend was, bekend als Nicolette Stallings.

Hoe dan ook, dacht ze, Joanne's intuïtie is zo goed dat ze me sowieso Susan noemt.

Ze haalde zich haar vader in Sint-Maarten voor de geest.

Alstublieft, God. Zorg dat papa veilig is.

Tijdens een vakantie op Sint-Maarten had ze ooit Sint-Barts ontdekt. Haar ouders hadden Nick jaar in jaar uit aangeboden dat ze gebruik kon maken van het appartement op het eiland. Uiteindelijk was ze op het aanbod ingegaan en bracht ze er met Hal een vakantie door, om zo de kosten van een hotel te besparen. Het appartement, op zich heel gerieflijk, bevond zich op het eentonige, Nederlandse gedeelte van Sint-Maarten. Ze ervoeren er een zekere spanning tussen de rassen; de stilzwijgende vijandelijkheid van de oorspronkelijke eilandbewoners, die vrijwel allemaal werkzaam waren in de toeristenbranche. In Nicks ogen liet de Nederlandse invloed zich niet goed mengen met de Caribische cultuur. Het leek alsof het anders zo levendige en vrije eiland door stijfheid en regelgeving werd gesmoord. En Nick en Hal hadden voortdurend ruzie.

Na een aantal dagen maakten ze een boottocht naar het nabijgelegen Sint-Barts, waar ze onmiddellijk werden getroffen door de serene rust en de afwezigheid van rassenproblemen. De sexy, topless Franse strandcultuur was precies waar Nick en Hal - onbewust - naar op zoek waren geweest. Ze brachten er de rest van hun vakantie door, vijf volmaakte dagen. In die periode waagde Nick zich voor het eerst bloot op het strand. Ze hadden vijf dagen van zon, seks en lekker eten gekend en waren alleen naar Sint-Maarten teruggekeerd om hun spullen te halen en het vliegtuig naar New York te nemen. De stranden van Sint-Barts keerden telkens weer als een bron van genot of frustratie terug in Nicks dromen, afhankelijk van de boodschap in de bewuste droom. Maar ze had zich nooit zo met haar seksualiteit op haar gemak gevoeld als op Sint-Barts.

Nicks ouders waren teleurgesteld geweest. Zij vonden Sint-Maarten heerlijk en hadden gehoopt dat Nick het huis vaker zou gaan gebruiken. Zoals met zoveel dingen die ze haar aanboden, had ze het aanbod gebruikt om zich op een of andere manier weer meer van hen los te maken.

De lijn ruiste enorm. Na een paar klikkende geluiden kreeg ze echter de telefoniste voor overzee te pakken.

'Kan ik u helpen?'

'Mevrouw, ik probeer Sint-Maarten te bereiken.'

'Het spijt me. De meeste lijnen zijn door de orkaan Frank bezweken. Probeer het later nog maar eens.'

'Wanneer? Hoelang duurt het voordat ze gerepareerd zijn?'

'Meestal neemt het zo'n twee a drie dagen in beslag. Maar het kan ook een week duren, mevrouw. U moet het gewoon af en toe opnieuw proberen.'

Nick hing op en las het briefje van oom Edward. Er stonden telefoonnummers op van Albert Pearson en van Ferris Fanning. Ze herinnerde zich de respectvolle toon van mevrouw Costantino toen ze Pearsons naam uitsprak, dus besloot ze hem eerst te bellen. Het was bijna elf uur 's avonds.

'Advocatenkantoren,' zei een jong klinkende mannenstem.

'Ik bel voor meneer Pearson,' zei Nick.

'U spreekt met de boodschappendienst, mevrouw. Kan ik iets doorgeven?'

'Kan ik hem op dit moment ergens bereiken?' vroeg Nick.

'Bent u een cliënt?'

Nick overwoog te liegen, maar besloot toen dat dat wellicht niet de beste manier was om een zakelijke relatie met een hard benodigde advocaat te beginnen. 'Nee, dat ben ik niet. Maar ik heb meneer Pearson dringend nodig en zou hem graag zo snel mogelijk spreken.'

'Ik begrijp het. Wie kan ik zeggen?'

'Nicolette Stallings.' Ze spelde haar achternaam en gaf het telefoonnummer van Frankie en Joanne erbij. 'Laat me u nog een ander nummer geven, voor het geval ik hier niet bereikbaar ben.' Terwijl ze haar thuisnummer opdreunde, stelde ze zich voor dat haar antwoordapparaat als een badkuip overstroomde van de boodschappen. 'Kunt u ook aan meneer Pearson doorgeven dat rechter Edward Costantino me naar hem heeft verwezen? Hebt u dat?'

'Ja, mevrouw. Verder nog iets?'

'Ik geloof het niet. Hebt u enig idee wanneer ik zijn telefoontje kan verwachten?'

'Tja, mevrouw. Het is zaterdagavond.'

'Dat besef ik ook wel.'

'Oké. Nou ja, ik weet het niet. Ik zou denken dat het maandag wordt, u niet?'

'Ik vraag het aan u,' zei Nick nadrukkelijk.

'Tja, ik ben hier nieuw, mevrouw, dus het is een gokje. Ik zal het in ieder geval aan zijn secretaresse doorgeven, die komt regelmatig even langs. Hou de moed erin. Kan ik verder nog iets voor u betekenen?'

'Ja,' antwoordde Nick. 'Ik lust een chateaubriand, lekker rauw, met een sausje van blauwe kaas en misschien een fles Margaux uit 1985, tenzij u denkt dat deze nog niet goed rijp is? Ik bedoel, ik heb eigenlijk weinig verstand van wijn. Ik heb liever goedkope champagne.'

Het was even stil aan de andere kant van de lijn. 'Dus. Eén chateaubriand. Lekker rauw, zei u, of medium?'

Zonder dat het de bedoeling was, had ze er een aan de haak geslagen. 'Kent uw chef-kok het verschil tussen medium en rauw?'

'Alstublieft, mevrouw. Ik ben de chef-kok.'

Nick begon te lachen. Ze kon niet meer ophouden.

'Je wordt hier op den duur behoorlijk gevat,' zei de jongeman. 'Ik heb er bijna een dubbele dienst opzitten.'

Normaal gesproken zou Nick instinctief zijn gaan flirten, had ze uitgevist hoe de jongen eruitzag, hem het hoofd een beetje op hol gebracht en dan misschien, als ze in de stemming was, ergens met hem afspreken. Dat had ze ooit eens gedaan in een hotel in Louisville toen ze met een onervaren Shakespeare-gezelschap op tournee was met The Merchant of Venice. Ze had Portia heel behoorlijk neergezet, maar de tournee was een flop geworden en al na drie weken voortijdig afgebroken. Toen ze na een paar marguarita's tijdens een noodgedwongen afscheidsfeestje met de andere spelers terugkeerde op haar hotelkamer, begon ze om twee uur 's nachts een op zich onschuldig gesprek met de telefonist van het hotel: of ze de volgende morgen gewekt kon worden. Ze vond dat hij een prettige stem had en ze kletsten een poosje. Hij stond op het punt afgelost te worden en het eind van het liedje was dat ze hem bij haar op de kamer uitnodigde. In een roes van tequila bekeek ze hem door het kijkglaasje in de deur voordat ze, nadat hij had aangeklopt, opendeed. Ze droeg enkel een zwarte kasjmier trui met een V-hals. Hij was opmerkelijk koel gebleven en ze rookten een paar sigaretten en hadden bijna een fles wijn soldaat gemaakt, toen Nick vroeg of hij op zijn rug wilde gaan liggen. Ze ging boven hem staan, met een voet aan elke kant van zijn hoofd, en liet zich toen op zijn mond zakken. Met zijn tong in haar, draaide ze zich om, maakte zijn riem los en stroopte zijn broek naar beneden. Daarna draaide ze zich opnieuw om, gleed met haar dijbenen naar onderen en liet zich langzaam op zijn lid zakken. Zo opgewonden door haar eigen gedrag dat ze bijna meteen een orgasme kreeg, trok ze haar trui uit. De aanblik van haar, naakt boven op hem en haar rug krommend terwijl ze kwam, maakte dat hij met haar mee ging doen in wat een langdurige, golvende en gezamenlijke climax zou worden. Minder dan een uur na het telefoontje stuurde ze hem weg en viel in slaap. De volgende dag verliet ze de stad.

Nu, pratend tegen de boodschappenjongen van Albert Pearson, kon ze nauwelijks geloven dat ze opgewonden raakte. Ze was diep geschokt en, als het haar niet zo'n heerlijk gevoel had bezorgd, had ze er bovendien van gewalgd. Maar net als de Cheerio's die ze net had gegeten, vormden seksuele fantasieën een troost voor haar, een toevluchtsoord. Ze wist dat er op dit moment geen ruimte was voor een dergelijke vrijplaats, maar dat betekende niet dat ze er - als in een reflex - niet naar verlangde. Ze had zelfs al bedacht dat als ze iets met deze jongen zou uithalen, hij dat nooit aan iemand zou kunnen vertellen omdat hij dan zijn baan zou kwijtraken. Veiliger kon het niet, of wel soms? Waarom dan ook niet? Tenslotte had ze de hele toestand met Jeffrey kunnen vermijden als ze wèl met de taxichauffeur naar het strand was gegaan.

'Je hebt gevoel voor humor,' sprak Nick in de hoorn. 'Dank je.'

'Welnee, ik moet jóu bedanken,' zei de jongeman. 'Goed, waar moet ik al dat overheerlijke voedsel bezorgen?'

'Geef... de boodschap nou maar door aan meneer Pearson, dat is alles,' antwoordde Nick. 'En bedankt datje me aan het lachen hebt gemaakt.'

'We streven ernaar te behagen,' zei de jongeman. Hij leek geen afscheid te willen nemen. Twee dagen eerder zou dit een volmaakte gelegenheid zijn geweest, dacht Nick.

'Bedankt,' zei ze nogmaals, en hing op. Vervolgens belde ze Ferris Fanning. Ze kreeg zijn antwoordapparaat.

'U bent verbonden met het antwoordapparaat van Roberts, Fanning, McQuade en Streich. We zijn op werkdagen tussen negen en zes bereikbaar. Na de pieptoon kunt u een boodschap inspreken. Spreek alstublieft duidelijk. We wensen u een goed weekend.' De pieptoon klonk.

Nick, die op het punt stond op te hangen, koos eieren voor haar geld en sprak: 'Mijn naam is Nicolette Stallings. Het is zaterdagavond laat. Ik zou graag met meneer Fanning spreken, op aanraden van rechter Edward Costantino. Kunt u zorgen dat meneer Fanning mij zo spoedig mogelijk terugbelt? Dat mag ook tijdens het weekend, als u deze boodschap vóór die tijd hoort. Ik ben te bereiken op nummer 358-3304 of op 846-3120. Het maakt niet uit hoe laat het is.'

Ze legde de hoorn op een plastic kleedje op het nachtkastje, liet zich achterovervallen en staarde naar het plafond. Haar gedachten gingen terug naar de boeken uit de Madeline-reeks waarmee ze was opgegroeid en zocht naar een scheur in het plafond die op een konijn leek. Ze hoorde gedempte geluiden uit de woonkamer komen. Frankie en Joanne bedreven de liefde. Ondanks de vermoeidheid kon ze niet de rust vinden om te kunnen slapen. Ze merkte wel dat Frankie en Joanne hun best deden zo stil mogelijk te zijn.

Niet in staat netjes te blijven denken, fantaseerde ze dat ze naakt de woonkamer inliep om zich bij hen te voegen. Ze herinnerde zich de periode vlak voor haar vriendin Meg naar Los Angeles verhuisde. Nicks huis was pas geschilderd en ze kon er de nacht niet doorbrengen vanwege de schadelijke verfdampen. Vandaar dat ze bij Meg logeerde. Meg was uit met een vriendje op wie ze was uitgekeken: een barmhartige daad, zo typeerde ze de afspraak tegenover Nick. De jongeman, een dressman die poseerde voor de JCPenney-catalogus, had echter diverse keren duidelijk gemaakt dat hij Nick aantrekkelijk vond. Meg had Nick zelfs aangemoedigd met hem te gaan stappen, maar Nick vond hem net als Meg nogal saai. Hoe dan ook, toen ze thuiskwamen, hadden ze Nick met hun lawaai wakker gemaakt. Nick hoorde dat ze uitgebreid de liefde bedreven. Ze trok een kussen over haar hoofd en probeerde zichzelf te dwingen verder te slapen. Toen dat niet lukte, knipte ze het licht aan en begon te lezen. Na enkele pagina's bleek dat ze niet in staat was één woord op te nemen. In een plotselinge, moedige opwelling sloeg ze haar boek dicht, trok haar nachtpon uit en liep hun slaapkamer in. Meg was in slaap gevallen. De man, wiens naam Nick zich niet meer kon herinneren, kwam juist uit de badkamer. Toen hij Nick zag, wist hij duidelijk niet wat hem overkwam. Ze pakte hem bij de hand, trok hem stilletjes mee naar haar kamer en trakteerde hem op een gedenkwaardig afscheid. Later bekende ze haar daad tegenover Meg, die er absoluut geen problemen mee had gehad.

De seksuele fantasieën die Nick doorgaans zo aangenaam afleidden, waren nu slechts van korte duur en niet erg prikkelend. Frankie en Joanne bedreven niet gewoon de liefde. Dat hadden ze ongetwijfeld talloze keren gedaan. Ze waren bezig hun huwelijk officieel en letterlijk te consumeren. De situatie met Meg en haar vriendje, zo besefte ze nu, was er een zoals je die maar eens in je leven tegenkwam. Het maakte deel uit van een fase in haar leven, zo realiseerde ze zich, waarvan ze zich probeerde los te maken. Maar was dat wel zo? Of was het niet meer dan de angst en de wreedheid van het moment? Stel dat Jeffrey White nog gezond en wel was en zij eenvoudig de nacht doorbracht bij Frankie en Joanne thuis, zou ze dan wél wat geprobeerd hebben?

Je zult het nooit weten.

Nick luisterde naar de geluiden die ze - attent als ze waren - probeerden te onderdrukken. De geluiden hadden kleur. Ze hoorde humor, ongeduld, verlangen, vreugde.

Dit was watje noemt de liefde bedrijven, dacht ze.

Ze hoorde hen stoeien, knuffelen, uiting geven aan hun liefde. Ze hoorde dat ze een gebeeldhouwde momentopname maakten van hun gevoelens, zorgen, angsten, wederzijds respect en de mysterieuze werking van de liefde. Ze luisterde ingespannen, zonder daadwerkelijk haar oor te luisteren te leggen. De warmte tussen haar benen zakte af en haar fantasieën vervaagden. Ze schaamde zich niet om te luisteren, omdat ze het niet gebruikte om zelf opgewonden te raken. Het vertrouwen en de vreugde waaraan ze door middel van hun seksuele spel uiting gaven, leken Nicks angsten te onderdrukken en de beelden van bloed en dood die haar de afgelopen uren hadden achtervolgd te verdrijven. Ze viel in slaap.