HOOFDSTUK 4
Het was geen lange rit. Een paar blokken naar Fifth Avenue en dan een eind rechtdoor tot aan Sixtieth Avenue.
Zeg tegen de chauffeur dat je iets hebt vergeten en ga rechtsomkeert naar huis.
Er was nauwelijks verkeer. Ze zag sterren aan de hemel boven het park. De luchtvervuiling en de felle gloed van de stad hadden tot gevolg datje zelden meer sterren zag in New York. Ze deed een wens. Nick geloofde in wensen.
Laat me alsjeblieft de rol in die film krijgen.
Nee, dacht ze. Te direct en te egoïstisch.
Zorg dat ik me goed voel over mezelf
Maar ik voel me geweldig, dus dat hoef ik niet te wensen.
Ik wens dat Wally er niet zal zijn.
Zo. Dat zegt toch iets over mezelf, dacht ze.
Ze vond een ster om de wens over uit te spreken, maar het was moeilijk de ster in het oog te houden in de hevig schuddende taxi.
Met toegeknepen ogen naar haar ster kijkend, begon ze haar wens zachtjes uit te spreken, maar de taxi sloeg ineens linksaf en ze verloor hem uit het oog. Ze rekte haar nek uit om de ster terug te vinden, maar dat lukte niet.
Waarom ga je niet gewoon naar huis? Je hebt dit niet nodig. Hij is er waarschijnlijk toch niet.
Maar de taxi kwam al tot stilstand voor het Pierre Hotel en een geüniformeerde bediende deed het portier voor Nick open. Ze betaalde de chauffeur en overhandigde haar weekendtas aan de bediende.
'Komt u inchecken, mevrouw?'
Nee.
'Ja. Ja, dat klopt. Dank u wel,' zei Nick, toen hij haar uit de auto hielp. 'Mijn God, wat een vlucht.'
'Waar komt u vandaan?'
'De westkust. We hebben meer dan een uur boven het vliegveld gecirkeld. Ik snap nog niet waarom. Het is zo helder als wat.' 'Veiligheidsredenen wellicht. Een en al terrorisme tegenwoordig,' zei de bediende, die de voordeur voor haar openhield. De receptiebalie is rechtdoor, aan uw linkerhand. Ik zal uw tas naar uw kamer laten brengen.'
Maar ik kom niet écht inchecken. Ik wilde alleen kijken hoever ik kon gaan in deze kleine fantasie van me...
Nick liep naar de receptiebalie.
'Goedenavond, mevrouw,' zei een overgedienstige, jonge receptionist, die in de startblokken stond om haar naam in te toetsen op zijn toetsenbord. 'Reservering op naam van... ?' Hij lachte Nick met opgetrokken wenkbrauwen toe.
Geen reservering, nee. Ik zou alleen even gebruik willen maken van het toilet, als dat kan.
'Nicholas. Susan Nicholas.'
De receptionist toetste de naam in. En nog eens. Hij sloeg diverse keren op een van de grotere toetsen en wachtte. Hij keek op.
'Het spijt me, Miss Nicholas. Het lijkt erop dat uw reservering niet is doorgekomen. Op wat voor manier hebt u geboekt?'
Natuurlijk heb je geen reservering.
'O, mijn hemel,' zei Nick, ietwat ongeduldig. 'Ik heb gisteren vanuit Los Angeles gebeld, gistermiddag. En ik heb met meneer... kom, hoe heette hij toch?'
'Het is geen probleem, Miss Nicholas. Ik kan u geen suite geven, als dat de bedoeling was, maar we hebben wel een heel fraaie kamer met uitzicht op het park.'
Zeg tegen hem dat je beslist een suite wilt, maak rechtsomkeert en ga.
Nick keek op haar horloge. Het was vijf voor een.
'Nou, zonder suite zal het ook wel gaan. Wat voor bed staat er in die kamer?'
Hij drukte een toets in.
'Dat is een... kingsize bed.'
Verzin een smoes en vertrek.
'Klinkt goed,' zei Nick.
'Uitstekend. Het spijt me van uw reservering, Miss Nicholas. Als u wilt, zal ik de manager er morgenvroeg over aanspreken en dan weet ik zeker dat we u in een suite kunnen plaatsen. Hoelang bent u van plan te blijven?'
Ik blijf niet. Ik ben van gedachten veranderd.
'Alleen vannacht, eerlijk gezegd. Ik heb morgenvroeg een vergadering en daarna is het, hup, terug naar Los Angeles. Ik weet vast dat het een prima kamer zal zijn.'
'Nogmaals, het spijt me vreselijk,' zei de receptionist. 'We hebben een nieuw reserveringssysteem, en kennelijk hebben we alle handigheidjes nog niet onder de knie. Goed, ik heb alleen uw creditcard even nodig om een afdruk te maken.'
'O, natuurlijk,' zei Nick, die dit gedeelte van haar fantasie over het hoofd had gezien. Nick deed haar beurs open en vroeg zich af welke van haar armetierige, uitgemolken creditcards de beste kans had niet geweigerd te worden. Ze twijfelde en gaf hem ten slotte haar gouden Visacard.
Toen hij het pasje aannam, besefte ze ineens dat haar echte naam erop stond.
"Tussen haakjes, op al mijn creditcards staat mijn wettelijke naam, Stallings. Susan Nicholas is mijn toneelnaam.'
'Geen probleem, Miss... Nicholas.'
Nick was opgelucht dat hij niet achterdochtig leek. Hij legde een registratiekaart op de balie en Nick vulde haar gegevens in: Susan Nicholas, 69 Todd Lane, Los Angeles.
Erg grappig.
'Ik wil graag dat de kamer op naam staat van Nicholas.' Het was de naam die ze op het luciferboekje had geschreven.
Gelukkig maakte hij alleen een afdruk van de creditcard en pleegde hij geen telefoontje om het saldo te controleren.. Nick wilde er maar liever niet aan denken hoe duur de kamer was en of er wel genoeg geld op haar rekening zou staan om het te betalen.
'Dank u wel, Miss Nicholas. Het is kamer 1622. Ik denk dat u er heel tevreden over zult zijn.'
'Ongetwijfeld,' zei Nick, terwijl ze zich omdraaide.
Je laatste kans. Zeg dat je van gedachten bent veranderd en tóch een suite wenst, laat hem de creditcardbon verscheuren en ga naar huis.
'Deze kant op, mevrouw,' zei de piccolo, die had staan wachten met haar tas. Ze had de weekendtas meegenomen, zodat het zou lijken alsof ze inderdaad iemand was die de nacht in het hotel kwam doorbrengen. Nick had ooit 's avonds laat met een vriend in een hotel afgesproken en besefte toen tot haar afgrijzen dat de receptionist dacht dat ze een of andere duur betaalde call girl was. Het was geen dierbare herinnering.
De piccolo begeleidde haar naar de lift. In het luciferboekje dat ze aan Wally had gegeven, stond 01.00 uur. Het was 12.57. Om 12.58 stonden ze voor de deur van kamer 1622.
Het was een schitterende kamer, met een kingsize hemelbed, een bescheiden zithoek en een fantastisch uitzicht op Central Park.
'Dit is de sleutel van de minibar. Mocht u nog iets nodig hebben, bel dan gerust,' benadrukte de piccolo.
Nick stopte hem een biljet van twintig dollar toe.
Te gek. Nu zul je de hele week met de metro moeten.
Hij trok de deur achter zich dicht, en Nick was alleen.
De roes van de champagne was nog altijd voelbaar. Ze trok haar jas uit en bekeek zichzelf in de spiegel met vergulde randen, die boven de bank hing. De stippeljurk was echt sensationeel. Nu het licht op haar rug viel, realiseerde ze zich dat de jurk erger doorscheen dan ze in haar flat had opgemerkt. Ze kon haar borsten duidelijk onderscheiden. De fijne stof maakte dat ze er zacht en prachtig uitzagen.
Ik had de bodystocking aan moeten doen. Dit is te veel van het goede.
Hou toch op. Je ziet er fantastisch uit.
Het materiaal was aan de onderkant minder doorschijnend, dus dat gaf in elk geval geen aanstoot. Ze draaide zich om en bekeek haar achterkant in de spiegel. Ik weet niet zeker of ik hier wel in zou kunnen dansen, dacht Nick.
Ze tilde haar armen op en sloeg die om een denkbeeldige slow- dance partner. De stof trok omhoog, waardoor een stukje van haar tanga zichtbaar werd. Haar hart begon te bonzen.
Het was een minuut over één. Nick slenterde door de kamer en verstelde de lampen, zodat het licht schemerig en flatterend werd. Ze had de sleutel van de minibar in haar hand, dus draaide ze het koelkastje open om te kijken wat erin lag.
Niet dat je iets zult nemen.
Er was Amerikaans bier, Mexicaans bier, Coca-Cola, Coca-Cola light, allerlei dure soorten bronwater, drie soorten whisky, een paar flesjes Rémy Martin VSOP, wat chocolaatjes en, jawel hoor, een halve- literfles Moët & Chandon.
Nee. Geen denken aan. Het is bovendien veel te duur. Minibars kosten je altijd een fortuin. Doe dicht.
De telefoon rinkelde.
Nicks hart maakte een sprongetje. Ze pakte de fles champagne, plofte op bed en nam de hoorn op.
'Ja?' zei Nick.
'Miss Nicholas?'
O, mijn God. Het is gelukt. Hij is er.
'Met de receptie hier. Is alles naar wens?'
Shit, shit, shit, shit, shit.
'De kamer is prima,' antwoordde Nick. 'Ik bedoel, het is weliswaar geen suite, maar het is een prima kamer.'
'Gelukkig maar. Ik wens u een fijn verblijf toe.'
'Dank u wel. Goedenacht.'
Nick hing op en keek naar de fles champagne in haar hand.
Wat doe ik hier? Dit is absurd. Ik loop een blauwtje bij een vent die ik probeerde op te pikken in het restaurant waar hij ter gelegenheid van zijn trouwdag zat te dineren.
Ze liep naar de minibar, zette de champagne terug, sloot de deur en liet de sleutel in het slot zitten.
Goed. Naar huis nu. Je hebt fantasie, en je hebt realiteit. Dit is de realiteit. Je heb zojuist een paar honderd dollar over de balk gegooid om je hart wat sneller te doen kloppen. Je haalt die acht uur slaap weliswaar niet. Maar je kunt nu naar huis gaan en het verlies beperken. Je krijgt punten dat je het lef hebt gehad zover te gaan, maar Wally is niet van plan te komen. En al zou hij wel komen, dan zul je dat nooit weten omdat je dan allang op weg naar huis bent. Morgenvroeg bel je het hotel op. Je kunt je vertrek telefonisch doorgeven.
Ze pakte haar jas en bekeek zichzelf in de spiegel toen ze hem aantrok. Terwijl ze haar armen in de mouwen wurmde, schoof haar jurk omhoog waardoor een piepklein stukje van haar tanga zichtbaar werd.
Eeuwig zonde.
Ze liep naar het raam en keek naar de sterren aan de hemel. Ik geloof dat mijn wens is uitgekomen, dacht ze. Martine zal trots op me zijn.
Op dat moment rinkelde de telefoon opnieuw.
Nee. Neem niet op.
Bij het raam stond een tweede telefoon. Hij rinkelde weer, twee keer kort na elkaar, zoals alle hoteltelefoons doen.
Je hoeft die hoorn niet op te pakken. Er is heus geen wet die zegt dat je die hoorn moet oppakken.
Ze nam op.
Zeg niets. Hang op!
'Ja?' hoorde Nick zichzelf zeggen, alsof ze op afstand meeluisterde.
'Waar waren we gebleven?' zei De Stem van Wally Wall Street aan de andere kant van de lijn. 'We hadden vastgesteld dat de kleur van je jurk geen roze genoemd kan worden. Dus. Ik denk dat ik dan gok op... perzikkleur?'
Bingo!
'Ik hoop niet datje teleurgesteld zult zijn,' sprak Nick in de hoorn, 'maar ik heb ondertussen iets anders aangetrokken.'
'Ik kan me nauwelijks voorstellen dat jij teleurstelt,' zei De Stem.
'Waar ben je?' vroeg Nick.
Waarschijnlijk thuis, vanwaar hij belt om te zeggen dat hij helaas niet kan komen.
'Beneden,' antwoordde De Stem. Nick beschouwde hem niet langer als Wally Wall Street.
'Lieve hemel,' zei Nick.
Hij lachte. 'In welke kamer zitje?'
Lieg. Geef hem het verkeerde kamernummer en ga ervandoor.
'In 1622.'
'Tot zo,' zei De Stem.
Nick hing op.
Gefeliciteerd. Je bent onweerstaanbaar. Hij is komen opdagen. Je kunt naar huis. Verlaat de kamer, neem de trap naar een verdieping lager en ga vanaf daar met de lift.
Nick pakte haar tas, opende de deur en deed een stap de gang in.
Ga door...
Ze draaide zich om en deed de deur snel weer achter zich dicht. Ze trok haar jas uit, stelde het licht bij en begaf zich naar de minibar. Ze nam de halve liter champagne uit het koelkastje, opende die en schonk wat in een glas dat op de minibar stond. Ze nam een koele mondvol, liet hem rondgaan en slikte hem uiteindelijk door.
Heerlijke champie uit een onbeduidend jaar.
Er werd op de deur geklopt.
Ze vulde haar glas nog eens en liep ermee naar de deur.
Daar stond hij, aantrekkelijker dan Nick zich uit het restaurant kon herinneren. Hij was ongeveer een meter tachtig lang, had licht krullend, asblond haar en een kuiltje in zijn kin. Diepliggende ogen. Hij deed Nick denken aan Dan Quayle, maar dan intelligenter.
'Hoi,' zei Nick, eenvoudig als voorheen. Ze hield hem het glas champagne voor. 'Ik dacht dat je dit wel kon gebruiken na de reis hierheen.' Hij dronk het glas leeg.
'Dat is erg attent van je,' zei de man, van wie Nick de naam niet kende.
Een paar seconden lang bleven ze staan, zwijgend naar elkaar kijkend.
'Ik hoop datje het niet erg vindt dat ik wat anders heb aangetrokken,' zei Nick.
'Tja, het was een fantastische jurk,' zei De Man, knikkend. 'Maar deze is ook... uitstekend. Ik bedoel, deze is echt...'
Hij schudde zijn hoofd en deed een stapje terug, terwijl hij zijn ogen langzaam over haar lichaam liet dwalen. Nick vond het heerlijk hoe hij haar opnam: alsof hij een schilderij bestudeerde.
'Gewoon iets wat ik op het laatste moment besloot aan te trekken,' zei Nick lachend, terwijl ze zich omdraaide. 'Waarom kom je niet even binnen?'
'Waarom ook niet,' zei hij, terwijl de deur achter zich dichtdeed. Nick liep naar de champagne en schonk het flesje leeg in haar glas.
'O jee,' zei ze, nadat ze een slok had genomen. 'Wat een kleine flesjes ook. Wil je ook nog wat?'
'Jezus. Dat weet ik niet,' antwoordde hij. Toen lachte hij en haalde zijn schouders op. 'Ach, doe maar. Wat kan het ook schelen. Zit er nog meer in het koelkastje?'
Nick keek in de minibar.
'Nee. Dat was alles.'
'Nou, dan laten we toch gewoon wat boven brengen,' zei hij. 'Ik bedoel, wie in Rome is...'
'O, zitten we daar?' zei Nick, terwijl ze de hoorn van de telefoon oppakte en het roomservicenummer intoetste.
'Ik weet eerlijk gezegd niet zeker waar ik ben,' reageerde hij. 'Of wat ik hier doe. Maar... kennelijk doe ik het.' Hij lachte even en schudde met zijn hoofd.
'Hallo,' zei Nick in de hoorn. 'Kunt u een fles champagne naar boven laten sturen? Moët of iets dergelijks? Geweldig. Bedankt.' Ze hing op. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik houd van de goedkopere champagne.'
'Dat kan ik waarderen in een vrouw,' zei hij, terwijl hij het zich gemakkelijk maakte op de bank, nog altijd gekleed in zijn overjas. 'Vind je het erg als ik vraag watje voornaam is?'
'Of ik het erg vind? Nee. Ik geloof alleen niet dat ik je mijn naam vertel,' antwoordde Nick vriendelijk. 'Ik bedoel, is het nodig dat je mijn naam weet?'
Hij keek haar even aan. Ze wist dat hij, met het lamplicht achter haar, haar borsten onder de adembenemende jurk kon zien.
'Ik dacht dat ik je in het restaurant al zo grondig mogelijk had bestudeerd. Maar... kennelijk droeg ik oogkleppen.'
'Hoezo dat?' vroeg Nick, oprecht nieuwsgierig.
'Je, ah, die jurk... hij zou in het Smithsonian Museum moeten hangen,' zei hij ernstig.
'Verdorie,' zei Nick, haar glas tegen haar lippen omkerend om de laatste druppels champagne op te vangen.
'Eigenlijk hoef ik je voornaam ook niet te weten... Miss Nicholas,' zei hij, plagend. 'Misschien laat ik het eenvoudig bij Miss Nicholas.'
Dit is in elk geval geen sukkel. Wat is het leven toch heerlijk.
'Dat lijkt me prima,' zei Nick, naar hem toe lopend. 'We kunnen het maar beter formeel houden, vind je ook niet?'
'Zeker weten,' antwoordde hij, haar toelachend.
'Was het lastig om hierheen te komen?' vroeg Nick, die heel nieuwsgierig was.
Hij lachte. Hield plotseling op en begon toen opnieuw te lachen.
'Nee, nee. Dat was geen probleem. Nadat ik je luciferboekje had ontvangen, heb ik cognac besteld. We hadden al champagne gedronken en mijn vrouw kan niet goed tegen drank. In de auto ging ze al bijna van haar stokje. Thuis heb ik haar naar bed gedragen, en daar viel ze als een blok in slaap.' Hij begon weer te lachen; het klonk bijna hysterisch. 'Het was heel gemakkelijk. Ik geloof dat ik wel een paar keer door rood licht ben gereden op weg hierheen, maar goed, ik was nogal geïnspireerd.'
'O, dat is lief,' zei Nick. 'Dat was natuurlijk ook mijn bedoeling, maar het is lief van je om het ronduit te erkennen. Ik neem niet aan dat je jouw naam wilt vertellen?' 'Welnu,' zei hij, duidelijk geamuseerd, 'ik heet in elk geval geen Wally Wall Street.'
'Zat ik wel in de buurt?'
'Ik ben advocaat, eerlijk gezegd.'
'Aha,' riep Nick uit. 'Gespecialiseerd?'
'O, ik doe in feite van alles wat. Regel de koop en verkoop van bedrijven, beheer zaken, zorg zelfs voor notariële bekrachtiging van de papieren...'
'Notaris dus eigenlijk?' vroeg Nick, terwijl ze zich zodanig manoeuvreerde dat ze zichzelf zag in een spiegel die achter hem hing. Ze zag wat hij zag: dat het licht haar jurk vrijwel doorzichtig maakte. Op spottend serieuze toon vervolgde ze haar interview, als de gastvrouw in een talkshow: 'Is dat nou een spannend beroep... advocaat? Dat heb ik me altijd afgevraagd.'
'Meen je dat nou?'
'Zeker weten.'
'En jij bent het lekkerste stuk dat ik ooit heb gezien,' zei hij, 'zoals je in het restaurant terecht bevroedde...'
'Bevroedde'?Sommige mensen praten dus kennelijk echt zo.
'Je had trouwens volkomen gelijk. Ik maak geen slippertjes. Maar ik meende datje oprecht was, en heb het risico genomen, vervolgde hij, 'en a propos, je bent er.'
'A propos?' Heerlijk.
'Nou, ik vind datje een beloning verdient voor al die moeite,' zei Nick.
'Dat is buitengewoon aardig, Miss Nicholas,' zei hij, langs het kuiltje in zijn wang wrijvend.
De champagne begon te werken en mengde zich met de Todd- champagne, met beelden van Todd, met het uittrekken van haar kasjmierjurk en met het in de hal staan, wachtend op de lift. Nick voelde zich ronduit extatisch.
'Dat is wel het minste wat ik kan doen,' zei Nick. 'Maar heb je er bezwaar tegen dat ik, nu we toch op de champagne moeten wachten, even ga douchen?' Ze strekte haar hand achter haar rug uit en maakte het kleine haakje boven aan haar jurk los.
'Geen enkel,' antwoordde De Man.
Ze draaide zich om, met de ritssluiting naar hem toe.
'Doe je de rits dan even voor me open?'
Hij trok de rits langzaam open tot halverwege haar rug.
Ze liep richting badkamer en liet de jurk - op een plek waar nauwelijks licht was - naar beneden glijden, waarna ze er met de rug naar hem toe uitstapte. Zo liep ze, in haar zwarte tanga en pumps met naaldhakken, de badkamer in. Ze draaide haar hoofd naar hem om, haar borsten verbergend, en zwaaide even naar hem toen ze de deur dichttrok.
De douche was heerlijk.
Ze stapte eronderuit en droogde zich af met een donzige badhanddoek, die op een verwarmd metalen rek hing. Wat een energieverspilling, dacht Nick, toen ze de warmte van de zachte katoen op haar huid voelde. We voeren oorlog om de olie en gebruiken het vervolgens zo.
Ze hoorde dat er op de buitendeur werd geklopt.
'Roomservice.'
Haar gedachten vlogen plotseling door haar hoofd.
Waag het niet. Genoeg is genoeg.
'Ik ga wel,' riep ze.
Ze gooide de handdoek waarmee ze zich had afgedroogd op de grond en greep een kleinere, die haar nauwelijks bedekte. Ze sloeg de handdoek om - haar borsten zorgden ervoor dat hij enigszins op zijn plaats bleef - liep de kamer in en gluurde door het kijkgaatje in de deur.
De roomservice-medewerker die buiten stond, was een man. De adrenaline keerde terug. Ze voelde zich... geweldig.
Ga terug naar de badkamer. Laat hèm dit afhandelen.
Ze opende de deur. De ober, een innemende jongeman die hooguit negentien of twintig was, knipperde even met zijn ogen maar was voor het overige een toonbeeld van kalmte.
'Neem me niet kwalijk, mevrouw. Waar wilt u dit hebben?'
'Hier maar,' zei Nick, terwijl ze op de salontafel wees waaraan De Man zat.
De ober zette het kleine dienblad neer.
'Wilt u dat ik de fles voor u openmaak, mevrouw?'
'Nee hoor, dat hoeft niet, dank je wel,' zei Nick, die heel beheerst klonk, hoewel haar hart als een razende tekeerging.
De ober haalde een notaboekje te voorschijn waarop het bedrag stond aangegeven en hield dat voor zich uit, niet helemaal zeker wie de rekening zou tekenen. Nick stak haar hand uit. De Man keek naar haar op, alsof hij de rekening wilde betalen.
'Nee, nee,' zei Nick, het boekje aanpakkend.
Doe het niet. Doe het niet.
Terwijl ze haar handtekening zette, veroorzaakte haar arm een zodanige beweging tegen de handdoek dat deze losraakte. De handdoek gleed naar beneden, waardoor haar borsten zichtbaar werden.
Met haar vrije elleboog wist ze de handdoek te vangen voor deze op de grond zou vallen, maar ze maakte geen aanstalten zichzelf te bedekken. Ze bleef schrijven en stopte zelfs even, om na te denken hoe groot ze de fooi zou maken.
Verheugd constateerde ze dat ze een speld had kunnen horen vallen.
Ze schreef een fooi van twintig dollar uit, trok de handdoek heel nonchalant weer omhoog en gaf de rekening terug aan de ober, die eruitzag alsof hij zojuist getuige was geweest... van datgene wat hij zojuist had gezien.
Nick schonk hem haar bemoedigende lieve-buurvrouwen-glimlach en begeleidde de ober naar de deur. Ze hield de deur voor hem open en draaide zich zodanig bij dat de ober geen zicht meer had op De Man.
Als hij beledigd is, zit je in de nesten. Dit was namelijk openbare schennis van de eerbaarheid.
'Hartelijk dank,' zei ze, 'ik hoop niet dat het al te veel moeite was op dit uur.'
Hij keek haar aan en haalde een keer diep adem.
'Geen enkele moeite,' zei hij, langer wachtend dan gebruikelijk was voor een ober.
'Nou... bedankt,' zei Nick, terwijl ze de deur langzaam sloot, alsof ze het niet echt wilde.
Ze wendde zich tot De Man. Ze lachte. Hij lachte.
'Ik geloof niet dat hij deze nacht ooit zal vergeten, Miss Nicholas.'
'O, dat wil ik niet hopen,' zei Nick. Ze pakte de fles champagne en liet de handdoek op de vloer vallen. 'En jij ook niet, hopelijk.'
Ze wipte de kurk er behendig af, liet deze tegen de muur knallen en schonk beide glazen halfvol. Hij nam zijn glas in ontvangst en zat daar maar, haar opnemend. Ze stond zo dichtbij dat hij haar gemakkelijk kon aanraken. Geen van beiden sprak. Nick verplaatste haar gewicht. 'Wat nou?' vroeg ze onschuldig.
'Ik geloof dat je iets hebt laten vallen,' zei De Man.
'O, jee,' zei Nick, die zich niet verroerde en opnieuw dat intense oogcontact zocht, 'wat onhandig van me.'
Niets ter wereld voelt beter aan dan dit.
Ze verroerden zich niet: hij op de bank en zij, die voor hem stond.
'Ik heb het verschrikkelijk naar mijn zin,' zei Nick.
'Ik ook,' zei hij.
'Ben je blij dat je gekomen bent?'
'Op dit moment, ja. Morgen... dat weet ik nog niet zo zeker.'
Morgen...
'Je zult je morgen absoluut fantastisch voelen,' zei Nick, die enkel was 'gekleed' in haar zwarte pumps en deed alsof het de natuurlijkste zaak van de wereld was. 'En weet je waarom?'
'Nee.'
'Dat zal ik je vertellen,' zei ze. Haar glas was leeg en ze liep richting champagne, veegde de fles af en overhandigde deze aan hem. 'Zou je zo vriendelijk willen zijn, alsjeblieft?' Ze nam plaats op de bank, niet te dicht naast hem, leunde achterover en opende haar benen een fractie zodat hij net weer iets meer te zien kreeg.
Hoewel ze uiterlijk de rust zelve leek, voelde ze haar hart bonzen.
Hier leef ik voor.
'Je zult je morgen fantastisch voelen,' herhaalde ze, 'omdat je vannacht dingen gaat doen die je nooit eerder hebt gedaan. Sterker nog, daar ben je al mee begonnen. En je hebt de juiste persoon uitgekozen om het mee te doen.'
'Ik denk dat ik je daarin gelijk moet geven,' zei hij. Alle kalmte bijeenrapend die hij kon bemachtigen, schonk hij beide glazen vol en gaf er een aan haar. Ze gaf hem punten voor de behendigheid waarmee hij onder spanning champagne kon inschenken.
'Wanneer heb je voor het laatst zoiets gezien op je trouwdag ?' vroeg Nick, een grote slok nemend.
Alsjeblieft... Rustig aan met de champagne.
'Dat was een retorische vraag,' zei Nick voor hij kon antwoorden. 'Laat me er nog een paar stellen. Is dat goed?'
'Prima,' zei hij.
'Mooi,' zei Nick. 'Ik zou niet graag willen datje iets doet waar je niet mee instemt. Tenslotte is het jouw trouwdag. Ik wil dat je een grandioze avond hebt.'
Hij lachte. 'Dank je.'
'O - zoals je kunt zien, ben ik van nature niet roodharig.' Ze sloeg haar benen glimlachend over elkaar. 'Ik hoop niet datje teleurgesteld bent. Maar al het andere is echt. Het is maar dat je het weet.'
Hij nam een grote slok champagne. En zij ook.
'Goed. Retorische vraag nummer twee: wanneer heb je voor het laatst zoiets als dit gedaan...'
Nick pakte het glas uit zijn hand en zette dat op tafel. Ze legde haar wijsvinger onder zijn kin en leidde zijn hoofd, als een mes door zachte boter, naar haar schoot. Nick leunde wat verder achterover, spreidde haar benen iets verder en verplaatste haar hand naar zijn nek, waarna ze zijn mond voorzichtig naar zich toe haalde.
'...Wanneer heb je voor het laatst zoiets gedaan, terwijl een volkomen vreemde champagne dronk en tegen je praatte? Dit zijn allemaal retorische vragen, weet je nog, dus voel je niet verplicht antwoord te geven.'
Ze voelde de vochtige warmte van zijn tong en haar adem stokte even. Plotseling hield hij op, rechtte zijn rug, stond op en liep bij haar vandaan.
'O, mijn hemel,' riep Nick uit. 'Wat is er?'
Hij vindt me niet leuk.
Hij zag er verward uit en begon te ijsberen. 'Het spijt me, het spijt me. Het komt gewoon doordat...' Hij schudde heftig met zijn hoofd heen en weer, alsof hij de boel op een rijtje probeerde te krijgen, wreef vervolgens in zijn ogen en bleef staan. 'Jezus Christus...'
Hij ging op bed zitten. Nick stond op en liep naar hem toe.
Laat hem gaan.
'Wil je weg?' vroeg Nick, die probeerde zo ontspannen mogelijk te praten.
'O, mijn God,' antwoordde hij met een lauw lachje. Toen, op zangerige schooljongenstoon, voegde hij eraan toe: 'Ja-nee-misschien- kan-zijn-ik weet het niet.' Hij keek uit het raam. 'Ik ben gewoon... ik heb een paar zware... laat maar zitten, laat maar zitten.'
'Ligt het... aan mij?' vroeg Nick.
'Lieve help, nee. Ik bedoel...jij,' verzuchtte hij, hoofdschuddend, 'jij bent in feite de zon achter de wolken, Miss Nicholas.'
Nick glimlachte als een verpleegster. 'Hoe kan ik de situatie wat draaglijker voor je maken?'
Laat die vent naar huis gaan. En volg zijn voorbeeld.
'Wil je dat ik me aankleed?' vroeg Nick.
Zeg alsjeblieft nee.
Hij keek naar haar. Ze stond vlak voor hem. Zijn schouders begonnen lichtelijk te schudden. Huilde hij?
'O, mijn God, wat een dag, wat een dag,' zei hij. 'Ik praat echt als een stomme klootzak, of niet dan? Het komt gewoon omdat... laat maar zitten.'
Nick ging dichter bij hem staan. Ze knielde voor hem en nam zijn gezicht in haar handen.
Wijs hem de deur.
Ze richtte zich gracieus op, totdat ze hem zachtjes op de lippen kon kussen. Ze zocht zijn tong voorzichtig en teder met de hare.
Het is nu of nooit.
Hij hield de kus vast, overrompeld door de gevoeligheid ervan.
'Wat zou je graag willen?' vroeg Nick, zoals een moeder vraagt aan haar zieke kind. 'Ik doe alles watje maar wilt.'
Onwillekeurig moest hij even lachen. 'Alles?'
'Alles,' herhaalde Nick.
'Het spijt me,' zei hij. Hij inhaleerde diep en liet de lucht weer ontsnappen. 'Je bent een nogal... overweldigend.'
'Ik wil me niet in je leven mengen,' vervolgde ze. 'Je hoeft je over mij geen zorgen te maken. Je zult nooit meer iets van me horen...'
...laat hem gaan...
'...ik zal niet proberen je te vinden, of contact te zoeken - nóóit. Dit is het tegenovergestelde van Fatal Attraction. Dit is jouw fantasie, en je kunt met me doen watje wilt.'
Zijn gezicht vertrok een beetje. 'Waar ben ik?' vroeg hij.
'Ik wil maar één ding van jou,' zei Nick.
'Wat?'
'Ik hoop dat je het begrijpt,' zei ze, alsof ze een enorme gunst van hem vroeg. 'Ik wil je in mijn mond. Heel even maar. Ik zal je niet laten klaarkomen of zo, en je kunt meteen daarna weggaan. Ik zal er begrip voor hebben.' Aarzelend bewoog ze haar hand richting zijn broekriem, wachtend op toestemming. Hij keek haar ingespannen aan, alsof dit iemand anders overkwam. Nick pakte de gesp van zijn riem in de hand en ging behoedzaam verder, omdat ze zonder zijn toestemming niet wilde doorzetten. Ze trok zijn broek langzaam naar beneden en hield haar blik voortdurend op hem gericht, alsof ze wilde vragen: 'Vind je dit goed?' Zijn schoenen en zijn effen zwarte sokken gingen uit.
Ze verwijderde zijn stropdas en overhemd, en hing het overhemd keurig over de rugleuning van een stoel. Ze pakte zijn broek op en legde die, netjes opgevouwen, op de zitting van dezelfde stoel. Daarna liep ze terug naar het bed, waar ze de dekens terugsloeg en hem omzichtig op de lakens manoeuvreerde, tegelijkertijd een kussen opkloppend waarin hij kon wegzinken. Zonder zijn ogen een seconde van haar af te houden, stemde hij in met haar nonverbale bevelen.
'Fraai uitzicht,' merkte hij op.
'Ik dacht nou net precies hetzelfde,' reageerde Nick, terwijl ze naar de andere kant van het bed liep, erin kroop en naar hem toe schoof. Ze kuste hem opnieuw.
'Voel mijn lippen,' zei ze tussen de kussen door. 'Zeg maar of je ze liever hierboven hebt,' zei ze, een kus op zijn lippen drukkend, 'of -' ze gleed met haar mond tot onder zijn taille - 'hier.'
Terwijl ze onafgebroken oogcontact met hem had, tuitte ze haar lippen en nam hem geleidelijk in haar mond. Hij was niet stijf, maar nu ze haar ogen strak op hem gericht hield en zijn penis vakkundig in en uit haar mond liet glijden, kwam daar al snel verandering in. Zijn rug spande en kromde zich enigszins.
'Hoe doe je dat?' vroeg hij, haar haren strelend. 'Mijn hemel, mijn hemel, hoe doe je dat toch?'
Hij zag de twinkeling in haar ogen toen ze hem ver achter in haar mond nam, haar lippen eromheen klemde en hem - zonder haar mond te bewegen - uitgebreid met haar tong bewerkte.
Hij liet zijn hoofd in het kussen vallen, maar bleef haar aankijken. Zij zorgde ervoor dat hij enkel de fluweelzachte binnenkant van haar mond voelde.
Hij dacht niet dat hij het nog lang zou houden. Zij voelde dat ook duidelijk in zijn geslachtsdeel.
Neem me niet kwalijk... denk aan dat kleine virusje dat HIV heet.
Terwijl ze haar lippen gespannen hield, trok ze haar mond langzaam terug, waarna ze zich tussen zijn benen nestelde en hem met duim en wijsvinger begon te strelen op de plek die kennelijk het meeste genot verschafte.
'Mijn God,' zei hij, zijn blik op de hare gericht.
'Wil je dat ik stop?' vroeg Nick. 'Ik bedoel, afspraak is afspraak.'
Hij zweeg. Haar duim en wijsvinger hielden hem op het randje van de opwinding.
'Ik heb opeens een hevige aanval van penisnijd,' zei Nick met een grijns. 'Ik moet het toegeven. Je bent erg mooi.'
Plotseling trok hij haar naar zich toe, bovenop hem, en kuste haar, hartstochtelijker dan voorheen.
'Wacht,' zei ze.
Blijf met je vingers van die champagne af!
Ze liet zich van het bed rollen, schreed sierlijk door de kamer, pakte de fles champagne en een glas en nam die mee terug naar het bed, onderweg een glas inschenkend. Ze kroop naar hem toe en ging schrijlings op hem zitten. En terwijl ze zijn hoofd iets omhooghield en zijn lippen aan het glas zette om niets te verspillen, liet ze hem champagne drinken. Ze boog haar hoofd en kuste hem nog eens, zo teder als ze kon.
'Je moet weten,' zei hij, 'dat... dat ik veilig ben. Ik heb geen andere vrouw gehad in... mijn God, vijftien jaar.'
'Ik voel me... vereerd,' zei Nick.
...ga naar huis... vooruit...
'Maar als je bescherming wilt, ik heb wel iets bij me,' vervolgde hij. 'Ik bedoel, ik zou me niet beledigd voelen.'
Ze tilde haar heupen zo'n stukje op dat ze het topje van zijn penis tussen haar benen voelde.
Hij keek verrast, maar zei niets. Nick vond exact de juiste positie en liet zichzelf langzaam zakken, hem in zich opnemend, diep in haar, tot ze haar heupen op zijn dijbenen voelde neerdalen.
Ze sloot haar ogen en liet haar hoofd achterovervallen terwijl hij haar vulde.
Ze bewoog zich op en neer, op en neer. Langzaam. Zonder het ritme te onderbreken, pakte ze het glas champagne...
... geen druppel meer...
...en dronk het leeg. Ze voelde zich allerminst dronken. Sterker nog, ze voelde zich beter dan ze in lange tijd had gedaan. De champagne-adrenaline-cocktail blokkeerde alle gedachten aan morgenvroeg.
Kijk hem in de ogen. Jij bent het lekkerste ding dat hij ooit heeft gezien. Dat is wie je bent!
Ze maakte haar rug hol en spande haar spieren.
'Ben jij dat?' vroeg hij, verbouwereerd. Nooit eerder had hij op die plek dergelijk actieve spieren gevoeld.
'Mm-hmm,' reageerde Nick, naar hem lachend. Ze spande ze opnieuw.
'O, mijn God. Dit wordt mijn einde,' zei hij, zijn blik nu op haar borsten gericht.
En dus nam Nick gas terug en bewoog ze steeds langzamer, om zich ten slotte terug te trekken. Ze nestelde zich naast hem.
Vijftien jaar getrouwd? Deze vent is te vertrouwen. Hij is veilig.
'Luister,' zei ze, terwijl ze een kus in zijn nek drukte en een been over hem heen sloeg, 'ik wil je in mijn mond. Het is erg egoïstisch, maar het komt tegenwoordig nog maar zo zelden voor dat een meisje iemand tegenkomt die veilig is.'
'Heus, ik ben veilig,' benadrukte hij.
'Precies,' zei Nick. 'Kortom, ik wil het volgende met je afspreken. Als je mij m'n zin geeft, drinken we daarna nog wat champagne en dan mag jij straks beslissen...'
...straks...?
'...hoe je het wilt hebben.'
Een aanbod niet kunnen afslaan. Nooit had hij de betekenis van die uitdrukking zo goed begrepen als op dit moment.
'Is dat afgesproken, meneer de advocaat?'
'Ik dacht het wel, Miss Nicholas.'
...naar huis... slapen... gesprek...
Nick maakte haar aandeel in de overeenkomst meer dan waar. Toen hij er klaar voor was, trok hij een kussen over zijn hoofd om zijn uitzinnige kreten te dempen.
Ze bleven een tijdje roerloos liggen en Nick genoot na van zijn nu kalme, zachte lichaam.
Ze leunde over hem heen om het glas op het nachtkastje te kunnen pakken en dronk wat champagne. Ergens in haar achterhoofd vroeg ze zich af hoe laat het was. Het was rond halftwee geweest toen ze haar horloge in de badkamer had afgedaan om te gaan douchen. Ze had het klokje in de badkamer laten liggen. Ze maakte aanstalten om een blik op zijn horloge te werpen en besloot toen dat ze die avond niet meer aan de tijd zou denken. Onoverwinnelijk als ze zich voelde, wist ze dat ze de wereld aankon en dat de ochtend en haar sollicitatiegesprek ver, ver in de toekomst lagen...
Ze richtte zich op en kuste hem. Hij trok haar dicht tegen zich aan.
'Heeeer-lijk,' fluisterde Nick, terwijl ze met hun neuzen tegen elkaar lagen.
Zo bleven ze de eerstvolgende twintig minuten liggen, knuffelend en kussend, zoals twee verliefde mensen doen. Nick genoot.
'Wie ben je eigenlijk, Miss Nicholas?' vroeg hij, zonder een antwoord te verwachten.
'Een meisje in een perzikkleurige, kasjmier jurk.'
'Ik zal je nooit vergeten in die jurk,' zei hij. 'Ook zonder die jurk niet, trouwens. Het is moeilijk te zeggen wat je het beste siert.'
Nick kon er niet over uit hoe sterk ze zich voelde. Ze had de champagne op exact het goede moment gedronken, want de roes hield aan, een roes zoals een surfer op de kop van de golven die kende.
Ze streelde hem teder, in een poging te achterhalen of er alweer een teken van leven was daar beneden. Aangenaam verrast, zag ze dat zijn penis een beetje stijf werd.
'Ik heb behoefte aan een sigaret,' zei Nick.
'Had ik het maar geweten,' zei hij, 'dan had ik ze voor je meegebracht.'
'Rook jij dan?'
'Ik ben gestopt.'
'Ik ook. Maar... zou je er nu niet eentje lusten?' vroeg Nick.
'Nu je het zegt, ja.'
'Ik ga bellen of ze een pakje kunnen brengen. Welk merk wil je?'
'O, weet ik niet - alles, behalve menthol,' antwoordde hij.
Ze belde roomservice. Aan de andere kant van de lijn herkende ze de stem van de jongen die al eerder boven was geweest.
Bingo.
'Hallo. Sorry, dat ik stoor. Ben je alleen beneden?'
'Ja. Op dit uur zit ik alleen. Met de kok dan.'
'Als je het niet te druk hebt, zou je dan een pakje sigaretten naar boven kunnen brengen, iets met filter, maar geen menthol?'
'Ik denk wel dat ik iets kan regelen, geen probleem,' zei hij. 'Is dat het enige?'
'Ja, dank je,' antwoordde Nick, en hing op.
Ze hield hem nog altijd in haar hand... Hij begon nu stijver te worden. Ze boog haar hoofd en raakte hem plagend aan met haar lippen om het proces te bespoedigen.
'Ik ben bang dat ik geen genoeg van je kan krijgen,' zei hij, naar haar toe rollend.
'Ga je gang,' zei Nick. 'Zoals ik al zei, ik doe watje wilt.'
Hij staarde haar luttele seconden aan. 'Meende je dat echt?'
'Absoluut,' antwoordde Nick, hem praktisch uitdagend.
Met een abruptheid die Nick verraste, spreidde hij haar benen en drong hij bij haar binnen, minder zachtzinnig dan de eerste keer.
'Bedoel je te zeggen, Miss Nicholas, dat je zult doen... wat ik ook voorstel?' vroeg hij, met een stem die donker en anders klonk dan voorheen.
Nick staarde hem strak aan, liet hem zo ver als mogelijk was naar binnen en voelde zich voor het eerst door hem gedomineerd. 'Ja. Ongeacht wat,' zei ze, de uitdaging accepterend.
Hij keek op haar neer. De champagne doofde het vonkje angst dat diep in haar binnenste opsprong en ze ving zijn ruwe, stotende bewegingen vooralsnog zodanig op dat ze het als een genot ervoer. 'Wat?' vroeg ze hem, met bonzend hart.
'Ik weet niet zeker of ik je hiervoor goed genoeg ken,' vervolgde hij.
'Ongeacht wat, zei ik toch,' fluisterde Nick, 'en dat meen ik.'
'Tja,' zei hij, haar schouders met zijn armen op het bed drukkend, 'toen ik je daarstraks met die ober zag, schoot me iets te binnen. Weet je zeker...?'
...nee... stop...
'Ik weet het zeker,' antwoordde Nick, die nog steeds in een champagneroes verkeerde. 'Wat is het?'
'Welnu, Miss Nicholas. Ik zou graag willen datje... die aardige jongeman... neukt... als hij dadelijk de sigaretten komt brengen. Maar je moet wel iets voor mij bewaren, voor als hij weer is vertrokken.'
...De Drievoudige Slag...!
Nick voelde hem in zich opzwellen, terwijl haar hart verrukkelijker bonsde dan het ooit had gedaan.
'weet je zeker datje dat wilt?' vroeg Nick zo beheerst als ze kon. 'Want ik doe het echt, hoor.'
'Geen twijfel aan,' zei hij vlug.
'Misschien vind je het wel niet leuk.'
'Ik ben een grote jongen,' zei hij, opnieuw in haar stotend. 'Ik wil je met iemand anders samen zien. Daarna wil ik je weer voor mezelf. Dat... dat is wat ik het liefst wil.'
'Je zit ook vol verrassingen, nietwaar?' zei Nick, die haar ademhaling probeerde te reguleren.
'Dit is nog niets,' zei hij, vlugger stotend. Toen ruwer. 'Doe je het?'
'Heerlijke, heerlijke deugniet,' riep Nick hijgend uit, opgewondener dan ze zich in haar hele leven had gevoeld. 'Ik heb het toch beloofd? Ik doe alles wat je wilt.'
Er werd op de deur geklopt.
'Roomservice.'