HOOFDSTUK 10

Had ze de deur niet afgesloten? Dat gebeurde weleens. Ze kon het zich niet herinneren. Ze bleef even staan, verstijfd, terwijl een scheut - duidelijk aseksuele - adrenaline door haar aderen snelde.

Het is Hal. Hij heeft een set sleutels.

Maar Nick had onlangs gehoord dat hij een nieuwe vriendin had en eindelijk een geregeld leven leidde.

'Hal?' riep ze, bijna blij dat ze hem weer eens zou zien.

Ze hoorde niets, dus schuifelde ze naar binnen. Als er ingebroken was, zou de inbreker inmiddels wel via het slaapkamerraam en de brandtrap zijn verdwenen. Dat was al eerder voorgekomen.

Het is gewoon een gezonde dosis Newyorkse achterdocht. Je hebt de deur niet op slot gedaan.

'Doe de deur dicht,' zei een stem vlak achter haar. Nick schrok op en draaide zich om, terwijl Jeffrey uit de winterse schemering van de late namiddag naar voren kwam en Nick toelachte.

'Doe de deur dicht, Miss Nicholas. Ik hoop niet datje het erg vindt, dat ik je Miss Nicholas noem.' Hij sprak onduidelijk en leek op zijn benen te zwalken. 'Doe de deur dicht.'

Ze gehoorzaamde. Hij ging achter haar staan, deed beide sloten op slot en gebaarde dat ze naar de woonkamer moest gaan.

Terwijl hij haar naar binnen volgde, imiteerde Jeffrey de stem van de verteller in een thriller. Hoe, vroeg ze zich af, bevend van angst voor de man met het pistool, was hij binnengekomen?

Bij het raam, waar hij niet zo lang geleden uit was gesprongen, bleef hij staan en draaide haar bij de schouders om, zodat ze elkaar aankeken. 'Hij heeft een setje sleutels gestolen, snap je.' Hij hield Nicks reservesleutels omhoog. 'Gisteren, toen je zo bereidwillig was die schitterende kasjmier jurk van je weer aan te trekken, heb ik voor het eerst in mijn leven iets gestolen. Ik dacht: "Die moet ik hebben. Ik zal ze op een gegeven moment nodig hebben." Precies zoals ik je adres en telefoonnummer, en jou, en alle lieftalligheid die je in slechts een paar dagen in mijn leven hebt gebracht, wilde en nodig had.' Hij hield een kleine revolver omhoog.

'Ik was van plan dit te gebruiken om te zorgen dat jij zou doen wat ik zou willen, maar ik geloof niet dat we hem nodig zullen hebben, denk je wel? Ik voel me zo dwaas dat ik hem bij me heb.' Hij sprak nu heel normaal. 'Het is geen echte, hoor. Het is een startpistool dat ik gebruik als ik scheidsrechter ben tijdens de atletiekwedstrijden van mijn zoon.' Hij lachte humorloos. 'Als het aan mijn vrouw ligt, krijg ik mijn kinderen de eerstkomende tijd niet meer te zien, laat staan dat ik als scheidsrechter een atletiekwedstrijd bijwoon.'

'Jeffrey...'

'Zwijg, Miss Nicholas. Miss Stallings. Miss Wip. Dat zou je naam moeten zijn. Miss Wip. Er zou een foto van je moeten staan in het woordenboek, naast het woord wippen. En ook naast... eens even denken... o, ja, naast het woord fellatio. Ja, ja: fellatio.''

'Wat wil je eigenlijk, Jeffrey?'

'Wacht maar af, wacht maar af. Ik vertrek niet zonder.'

Zorg dat hij zich ontspant. Hoe dan ook. En probeer bij de telefoon te komen.

'Vind je het goed dat ik even naar de badkamer ga?' vroeg Nick.

'Alleen als ik mag toekijken,' antwoordde Jeffrey.

'Alsjeblieft, zeg.'

'Staat er een telefoon in de badkamer?' vroeg Jeffrey. Daarna greep hij Nicks pols beet en troonde haar mee naar de hal, terwijl hij zei: 'Eens even zien.' Hij vond de badkamer. Er stond geen telefoon.

'Ga je gang,' zei Jeffrey, haar loslatend. Nick deed de deur achter zich dicht en deed alsof ze gebruik maakte van het toilet.

Geef hem wat hij wil.

Ze kwam weer naar buiten, waar hij naast de deur stond te wachten.

'Jeffrey, zeg alsjeblieft watje van me wilt.'

'Welnu, eens even denken. Hmm. Ik weet dat ik nu wellicht in herhaling val, maar ik zou je toch graag nog eens in die kasjmier jurk zien voor ik... Zou je zo vriendelijk willen zijn?' Hij klonk bijna aardig.

'Ik ben bang dat hij helemaal ineengefrommeld in de wasmand ligt,' zei Nick.

'Geeft niet, geeft niet,' zei Jeffrey, opgewekt haast. 'Het is onderhand traditie.'

Hij was zonder twijfel dronken, of in elk geval onder invloed. Zijn linkerpols zat tot zijn elleboog in het gipsverband en op zijn ene wang zat een pleister. Hij had de kraag om zijn nek verwijderd. Voor het overige was hij een meter vijfentachtig en redelijk in vorm. Nick zou hem fysiek niet kunnen overmeesteren. Haar enige kans was hem de deur uit te praten.

'Wil je dat ik de politie bel, Jeffrey?'

Hij bootste haar na. 'Wil je dat ik uit het raam spring, Miss Nicholas?' Hij stak zijn tong uit, zoals een peuter dat zou doen. 'De jurk, de jurk.'

'Hij ligt in de slaapkamer.'

'Ik ga met je mee!' zei hij, zogenaamd vrolijk, en volgde haar. Ze dook de jurk op uit de wasmand en hield hem omhoog met een uitdrukking op haar gezicht die zei dat hij haar daar onmogelijk in zou willen zien.

'Ja, ja,' riep Jeffrey uit.

Hij keek plotseling verdwaasd, alsof hij een dreun in zijn gezicht had gehad. Hij schudde zijn hoofd, probeerde zichtbaar iets van zich afschudden.

'Jeffrey. Wat is er? Wat wil je? Toe nou. Laten we ergens een kop koffie gaan drinken. We kunnen erover praten.'

'Geen koffie!' schreeuwde Jeffrey. 'Nooit meer!'

'Jeffrey...'

'Trek aan.'

Hij verroerde zich niet, en Nick realiseerde zich dat hij niet van plan was zijn blik af te wenden, en dus trok ze haar laarzen en haar spijkerbroek uit en verborg ze zichzelf zo veel mogelijk achter haar overhemd terwijl ze de jurk aantrok. Ze wist haar overhemd uit te krijgen en in haar jurk te schieten zonder dat hij haar borsten te zien kreeg.

'Zo bescheiden. Zo bescheiden,' lachte Jeffrey, terwijl hij applaudisseerde. 'Wat een bescheiden jongedame.' Hij keek naar haar, opnieuw gehuld in De Jurk.

'O, ja, ja. O, mijn hemel, ja, ja,' zei hij, haar vol bewondering opnemend. Hij maakte een hoofdbeweging dat ze naar de woonkamer moest gaan. Hij volgde haar op de voet.

'Wat wil je, Jeffrey?' vroeg Nick, die haar best deed niet angstig te klinken.

'Wat wil je?' herhaalde Jeffrey. 'Wat. Wil. Je? O, jeminee, zoveel dingen. O, mijn God.' Hij had weer die geslagen uitdrukking op zijn gezicht.

'Heb je iets nodig, Jeffrey? Kan ik iets voor je halen?'

'Zou je me twee dagen terug in de tijd kunnen zetten, naar de tijd voordat ik jou ooit had gezien? Zou dat lukken, Miss Nicholas? Zou je de rol van Rod Serling even kunnen overnemen en me gewoon, net als in zijn programma Twilight Zone, terug kunnen zappen. Het zou ons allebei veel moeite besparen.' Zijn rechterbeen knikte, maar hij wist zich op het laatste moment staande te houden.

'Heb je veel pijn, Jeffrey? Door je val?'

'Het was geen val. Ik sprong! Ik wist het. Dus ik ben gesprongen. Jij kent mijn vrouw niet. Natuurlijk niet. Maar wat niet is...' Hij keek haar strak aan, alsof hem zojuist een licht was opgegaan. 'Ja, ja. Wie weet, wat niet is. Nou, we zullen zien. Ik moet zeggen dat ze me altijd heeft gewaarschuwd. Ze heeft altijd beweerd dat ze meedogenloos zou zijn als ik het verknalde. Maar om zo - op deze manier - de boel naar de kloten te helpen, en dan zo'n halve zool te zijn om het tegen haar te vertellen! Ik heb alles over ons bekend. Ik was stomdronken toen ik thuiskwam. Ze kwam rustig bij me zitten en luisterde, en ik dacht dat ze het begreep, dat ze bereid was me te vergeven!' Hij lachte. 'Fout\ En dat terwijl ik net ontslagen was. Ja, ja. Ik ben een van de vele, laten we het beestje bij zijn naam noemen, yuppies in deze regionen die onlangs zijn baan heeft verloren. Ik kan mijn huis niet eens afbetalen. Ik zou niet weten hoe... we zaten toch al krap. Mijn vrouw werkt niet, dat heb ik altijd tegengehouden, en nu heeft ze er geen trek meer in. Mijn kinderen gaan naar de beste - de allerbeste - privé-scholen. En ik zit zonder baan. Ik was van plan het aan mijn vrouw te vertellen, de dag na onze trouwdag. Ik kon onze huwelijksdag toch niet verpesten, of wel dan? En toen... zag ik jou. En ik was een tijdje zó gelukkig.' Hij gniffelde. 'Het leek bijna alsof je een beloning was voor de beproevingen die ik had ondergaan. Een tegengif. Ik had het gevoel... dat ik je had verdiend. En, o, tjonge,' riep hij overspannen lachend uit, 'terecht ook, geloof ik.'

Hij verstapte zich weer. 'Oeps.' Hij keek achter zich, alsof iemand hem had laten struikelen. Daarna stak hij de wijsvinger van zijn rechterhand in de lucht. 'Het is de Demerol. Ze hebben me Demerol toegediend, omdat ik zo'n mietje ben. Ik heb erom gesmeekt. En ik heb een hele lading ingenomen, begrijp je. Een heleboel. Ik voel eigenlijk geen enkele pijn meer op dit moment. Ik zie mezelf als in een film en vind, als ik dat even mag zeggen, dat ik het aardig doe. Ik twijfel er ook niet aan dat ik het tot een goed einde zal brengen. Nu. Dit mes -' Hij haalde een lang, dun vleesmes te voorschijn dat Nick herkende, omdat het uit haar keuken afkomstig was.

'Dit mes zal jouw leven even miserabel maken als jij het mijne hebt gemaakt. Want weet je, ik ben de laatste paar dagen tot de slotsom gekomen dat ik sowieso naar de hel ga, en dus ga ik op een zeer onvergeeflijke manier, mijn lieve Miss Nicholas, aangezien ik mezelf zo voel.'

Nick trok een gezicht alsof ze iets wilde zeggen. Ze had geen idee wat, maar ze dacht dat als ze haar spieren vast in beweging zette, er vanzelf wel iets uit haar mond zou komen.

'Nee, nee. Zeg maar niets. Kijk liever, Miss Nicholas. Let goed op.' Hij rukte zijn overhemd open, trok het naar boven en richtte het mes toen, met een bijna sierlijke behendigheid, op zichzelf, de punt naar boven, om het in zijn maag te boren.

Nick handelde niet meteen, omdat haar hersenen nog niet hadden verwerkt wat haar ogen waarnamen. Mogelijk had ze gegild, ze wist het zelf niet.

'Het voelt perfect,' zei Jeffrey met een verbaasde blik in zijn toegeknepen ogen. 'Het voelt... perfect. En het doet geen pijn.' Hij trok het mes ruw naar één kant, waardoor een snijwond van enkele centimeters ontstond. Hij draaide het mes in het rond - en trok het eruit.

'Ik wil... uitziet... als... een gevecht.' De woorden werden uitgebraakt, net als een stroom van bloed en pus. Bloed spuwend, deed hij een moeizame poging om zijn lichaam te draaien, alsof hij in de lucht probeerde te springen. Hij kwam nauwelijks van de grond.

Toen sloeg hij dubbel, slaakte een jammerkreet en bleef staan. 'O, God,' zei hij. 'O, mijn God. Het doet wél pijn. O, Jezus. Help me. O, Jezus, nee. Miss Nicho -' Hij brak de zin af.

Nick probeerde naar hem toe te lopen. Maar ze stond als aan de grond genageld.

Hij morste, druppelde, liet overal bloed vloeien. Nick wist niet of het twee seconden of twee minuten duurde voor hij op de grond viel. Er lag een verbijsterde uitdrukking op zijn gezicht. Het was kennelijk niet in hem opgekomen dat het zo afgrijselijk zeer kon doen.

Ze ging naar hem toe. Hij maakte plotseling een schokkende beweging, waarvan Nick vreesde dat het een poging was om haar te steken. Ze deed enkele passen achteruit en keek toe - hoelang eigenlijk - een paar seconden? Een minuut? Hij kreunde en bewoog zich een beetje. Nick wist niet zeker of ze gevaar liep, maar ze wist dat ze iets moest doen om hem te helpen. Hij lag half opgetrokken op zijn zij, met zijn rug naar haar toe. Ze probeerde het opnieuw, knielde achter zijn rug en zag een straaltje bloed uit zijn andere zij lopen.

Nick had nooit geleerd EHBO toe te passen. Ze vestigde haar ogen strak op zijn gezicht, in een poging het bloed niet te zien, keek of ze een teken zag dat erop wees dat hij nogmaals zou uithalen en strekte haar hand uit naar het mes. Ze pakte het aan en kon het verrassend gemakkelijk uit zijn vingers trekken. Pas toen het te laat was, besefte ze dat haar verse vingerafdrukken nu op het lemmet stonden.