20e maand

Dag 2

Vandaag een goed voorbeeld van een conflict tussen Haar en het Bakbeest. Het ging over de gevreesde zindelijkheids-training en eens te meer bleek dat je zo’n belangrijk project niet kunt delen. Mijn moeder was degene die er mee begonnen was en Zij moest het karwei verder afmaken. Ik ben nu in het stadium waarin ik volgens Haar het verband heb gelegd tussen de ‘lichamelijke gewaarwordingen en het produkt’. Ik weet wanneer ik een plasje of een poepje moet doen, en als ik er zin in heb, kan ik heel goed om de po roepen en die op tijd gebruiken om een ‘ongelukje’ te voorkomen.

De nadruk ligt hier op het stukje ‘als ik er zin in heb’. Vandaag is maandag en en Zij schepte enorm op tegen het Bakbeest over Haar succes bij mijn stoelgang in het weekend.

“De kleine roept nu zelf om het potje,” verklaarde Ze vol zelfvertrouwen. “Maar je moet wel vlug zijn. Zul je er goed op letten wanneer Baby ‘Potje!’ roept?”

En werd er dus de hele dag ook maar één keer ‘Potje!’ geroepen? Wat denk je?

En toen Ze van haar werk kwam, werd er de hele avond ook maar één keer ‘Potje!’ geroepen? O nee! Het werkte. Een splintertje schuldgevoel nestelde zich in Haar hoofd. “Weet je,” hoorde ik Haar tegen Hem zeggen, “ik maak me toch een beetje zorgen over de oppas. Ik heb het gevoel dat zij in bepaalde opzichten best eens Baby’s ontwikkeling in de weg kan staan.”

Dag 3

Toen het Bakbeest er vandaag was gilde ik elke keer dat ik aandrang kreeg ‘Potje!’ zo hard ik maar kon. Ze kwam elke keer precies op tijd. Er was niet één ongelukje.

Het was een dag van volmaakte zindelijkheid, zoals het Bakbeest Haar vertelde toen Ze van Haar werk kwam.

Maar klonk er die avond ook maar één keer de kreet ‘Potje!’?

Kan je net denken.

“Weet je,” hoorde ik Haar tegen Hem zeggen. “Ik maak me echt ongerust over die oppas. Ik heb het gevoel dat ze soms gewoonweg leugens vertelt.”

Stoken, stoken. O, wat is dit leuk!

Dag 4

Weer een ongelukloze dag en een volslagen incontinente avond.

Weer rapporteerde het Bakbeest haar succes. Mijn moeder werd nog achterdochtiger over de waarheidsliefde van het Bakbeest.

Dag 5

Vandaag een verandering van tactiek. Zolang het Bakbeest er was, riep ik niet één keer om de po, maar produceerde drie luiers die er stuk voor stuk uitzagen alsof ze een maand in de loopgraven achter de rug hadden. Toen het Bakbeest de terugval had gemeld en naar huis was, gedroeg ik me plotseling voorbeeldig, vroeg twee keer luidkeels om de po en deed mijn imitatie van een volmaakt zindelijk kind. Ze is er nu van overtuigd dat het Bakbeest inderdaad liegt.

Dag 6

Toen het Bakbeest vanmorgen verscheen, vertelde Ze haar over mijn volmaakte gedrag van de vorige avond. Zodra Ze naar haar werk was en we alleen waren, verviel ik weer in de incontinentie van een zuigeling van een maand oud.

Het Bakbeest is er nu van overtuigd dat Zij liegt.

Dit is een spelletje dat ik heel lang vol kan houden. En het hoeft niet alleen over zindelijkheid te gaan. De mogelijkheden zijn onbeperkt. Is het leven niet fantastisch?

Dag 14

Ik had Haar kunnen vertellen – in feite deed destijds ook ik mijn uiterste best het Haar te vertellen – dat die weer-aan-het-werk-gaan-onzin meer moeilijkheden op zou leveren dan het waard was – maar wilde Ze luisteren?

Het betekent alleen maar dat Ze minder tijd voor alles heeft en nergens meer plezier in heeft vanwege het loodzware schuldgevoel waar Ze elk moment van de dag onder gebukt gaat.

En doe ik mijn best Haar schuldgevoel te verminderen? Je maakt zeker een grapje.

Laten we eens nagaan waarom Ze weer aan het werk is gegaan. Toen Hij en Zij het onderwerp bespraken, waren dit zo ongeveer de redenen die te berde werden gebracht:

1. Om geld binnen te brengen.
2. Om Haar hersens te stimuleren en te voorkomen dat Ze maar wat vegeteert.
3. Om Haar en mij te helpen van elkaar los te komen, zoals alle ouders en kinderen op den duur moeten doen.
4. Om een oppas bij de hand te hebben die een gedeelte van het lastige karwei van de kinderverzorging kan overnemen. (Lastig? Ik?)
5. Om Haar eigen identiteit aan Haar terug te geven, zodat Ze het gevoel krijgt dat Ze meer is dan alleen maar mijn moeder. (Daar geef ik al die zelf-hulpboeken de schuld van.)

Maar dit is wat er gebeurde:

1. Bijna al het geld dat Ze binnenbrengt gaat op aan het betalen van het Bakbeest, extraatjes voor mij kopen om het schuldgevoel te compenseren dat Ze voelt omdat Ze mij aan mijn lot overlaat, en aan meer vakanties omdat Ze oververmoeid raakt van het werken de hele dag en daarna ook nog eens het huishouden doen.
2. Ze is tegenwoordig zo versuft van uitputting dat Ze nauwelijks nog hersens over heeft; en Ze zou er alles voor over hebben om een keer tien minuten ongestoord te kunnen vegeteren.
3. Ik weet best dat ouders en kinderen uiteindelijk van elkaar los moeten komen, maar ïk bepaal wanneer de tijd daarvoor gekomen is, en niemand anders.
4. In de praktijk gaat dat helemaal niet zo. Het Bakbeest ligt de halve dag op de bank naar de tv te kijken en zich vol te vreten. (Nu weet ik waarom ze het postuur heeft van een supertanker.) En zoals je weet, betekent het feit dat er twee zijn, dat ik ze lekker tegen elkaar uit kan spelen. (Zie de aantekeningen van deze maand over de zindelijk-heidstraining.)
5. Ze heeft helemaal geen eigen identiteit. Ze is alleen maar mijn moeder.

Dag 21

Zaterdag. Vandaag een leuk nieuw geintje. Omdat ik me nu goed genoeg beweeg om hele stukken te lopen, zet Ze me niet meer de hele tijd in het wandelwagentje. Ik klim eruit wanneer ik wil lopen en er weer in wanneer ik moe ben. Zij is daar erg trots op en zegt dat het bewijst hoe onafhankelijk ik al word.

Vandaag nam Ze me mee om een heleboel boodschappen te doen. Omdat Hij ergens heen was, konden we niet met de auto. Ik liep een groot deel van de heenweg, dus ging ik op de terugweg in het wagentje zitten.

Zij hing Haar volle boodschappentassen aan de handvatten en begon het wagentje naar huis te duwen. Ik word onderhand behoorlijk zwaar en met al die boodschappen er nog bij, viel het Haar flink tegen.

Ze ging even op een bank zitten uitrusten. Daar had ik op zitten wachten. Ik klom uit het wagentje en er gebeurde precies wat ik had verwacht: zonder mijn tegengewicht, sloeg het wagentje achterover en kwakten al haar boodschappen op de grond.

Gesneuveld:

op twee na een hele doos eieren en, nog beter:

Zijn fles whisky – alweer.

Dat ga ik beslist nog een keer doen.

Dag 23

Ik besloot dat ik de laatste tijd te meegaand ben geweest op het voedselfront. Vandaag weigerde ik al het eten behalve chips en stukjes satsuma. Toen het Bakbeest dit aan mijn moeder rapporteerde, maakte Ze zich gelukkig nogal ongerust.

Prachtig! Met iedere verandering in mijn eetgewoonten krijg ik haar nog steeds meteen op de kast.

Dag 24

Tussen de middag heb ik me beperkt tot chips en satsuma’s. Toen Ze thuiskwam was mijn moeder uren bezig allerlei verleidelijke hapjes voor me klaar te maken. Ik raakte ze met geen vinger aan. Ten slotte gaf Ze het op en voorzag me van chips en satsuma’s.

Dag 25

Mij aan mijn nieuwe dieet gehouden. Ze wordt er stapelgek van. Ik wou onderhand dat ik chocoladepudding en bananen had gekozen. Die chips en satsuma’s beginnen me behoorlijk de keel uit te hangen.

Dag 26

Een geweldig resultaat. Ze is nu in alle staten over mijn eten en is dus vanmorgen niet naar Haar werk gegaan, maar in plaats daarvan met mij naar de dokter. Ze verklaarde op dramatische toon dat ik de laatste drie dagen alleen maar chips en satsuma’s heb gegeten. Ik wachtte met ingehouden adem af. Wat voor behandeling zou de dokter voorschrijven? Hij zou toch op zijn minst wel wat testjes laten doen, hè? Een nachtje in het ziekenhuis voor observatie?

Maar nee. De dokter zei alleen: “Nou, dat is waarschijnlijk al wat het kind nodig heeft op het ogenblik. En nu, als u me wilt excuseren, moet ik me met zieke mensen bezighouden.” Het is toch verschrikkelijk zo gevoelloos als dokters tegenwoordig zijn.

Dag 27

Me vandaag gedwongen alleen maar chips en satsuma’s te eten, maar ik denk niet dat ik ermee door ga. Ik bedoel maar, als niemand zich druk maakt over een etensgril, dan heeft het ook weinig zin, waar of niet? En trouwens, ik hunker naar vissticks en marmite.

Dag 28

Eerlijk! Zij is toch zo’n willig slachtoffer van de reclame. Ze hoeft maar een produkt op de tv te zien of Ze wil het onmiddellijk kopen.

Vanavond was er een reclame waar Ze helemaal opgewonden van werd, omdat het iets te maken had met de heilige zindelijkheidstraining. Alleen het late uur verhinderde dat Ze stante pede naar de winkels racete. Oefenbroekjes, dat was het produkt. Een soort van overgangsfase tussen luiers en onderbroekjes. Het voordeel is dat de baby zich groot kan voelen omdat je het oefenbroekje aan en uit kunt trekken. Tjongejonge!

Nou, de fabrikant die deze dingen maakt heeft kennelijk een hoop inzicht in de psyche van ouders, maar hij heeft geen flauw idee wat er in baby’s omgaat.

A) Een kind van mijn leeftijd wordt heus niet warm of koud van het idee een onderbroekje te dragen en

B) ieder kind dat een knip voor zijn neus waard is, zal zijn voordeel doen met de unieke aan- en uittrekmogelijk-heden en erop letten dat het broekje uitgetrokken is wanneer er een ‘ongelukje’ gebeurt, en dat het plaatsvindt op de mooie bank van zijn ouders.

Dag 29

Raad eens wat Ze vandaag gekocht heeft? Ja hoor, oefenbroekjes.

Dus kreeg ik de volgende keer dat ik verschoond werd, de volle laag van: “En is mijn schatje nu al zo groot dat je geen luier meer aanhoeft? Kijk hier eens – ” Ze hield een oefenbroekje omhoog “ – net zo’n echte onderbroek als papa en mama dragen.”

Denkt Ze nou heus dat ik zo’n elastisch papieren dekentje zal aanzien voor een grotemensenonderbroek? In elk geval zette Ze me overeind en trok het oefenbroekje omhoog. Toen ik het aan had, trok Ze het weer omlaag. Weer omhoog. Omlaag. “Omhoog, omlaag, omhoog, omlaag, omhoog, omlaag – net zo gemakkelijk – net als grote mensen doen.”

Uiteindelijk kreeg Ze genoeg van de omhoog-omlaagtruc en zei Ze met een klopje op mijn achterwerk: “Ziezo, mijn har-tepitje, wanneer je een poepje of een plasje moet doen, trek je gewoon je broek naar beneden en ga je naar het potje, hè?”

Nou, ik deed half wat Ze me vroeg. De volgende keer dat ik een poepje of een plasje moest doen trok ik wel het oefenbroekje naar beneden. Maar ik ging niet naar het potje. In plaats daarvan ging ik naar dat lekker warme plekje naast de radiator achter de bank. En als kroon op mijn werk maakte ik er een poepje van.