16

Nadat ik water, een Toblerone (oké, drie Toblerones) en een stapel tijdschriften die ik niet zou lezen had ingeslagen, begaf ik me naar de trein. Ik kon nu niet meer terug, ik ging naar huis. Als dit nog thuis was. Als ik überhaupt nog een thuis had.

De trein was grotendeels leeg, op een groepje Franse vriendinnen, een paar stelletjes en een enkele lezende eenling na. Ik negeerde de aan mij toegewezen stoel en ging aan een tafel voor vier zitten, waarbij ik mijn tas pontificaal op de stoel naast me zette en alle tijdschriften over de tafel spreidde. Minder welkom voor andere reizigers kon ik het niet maken. Het enige wat ik niet durfde was mijn voeten op de bank tegenover me leggen.

Een stelletje dat zo schattig was dat ik er braakneigingen van kreeg zat aan de andere kant van het gangpad te knuffelen, kussen en elkaar lieve Franse woordjes toe te fluisteren. Een roman - tisch weekendje weg naar Londen? Tja, ook eigenlijk wel begrijpelijk, als je al woonde in de stad waar de rest van de wereld voor een stomend weekend naartoe ging, had je weinig keus. Ik trok mijn iPod uit mijn tas en sloot mijn ogen. Het liefst wilde ik slapen tot we er waren. Misschien dat ik mezelf ervan kon overtuigen dat het afgelopen jaar een droom was geweest. Een heel kostbare, onmogelijk ingewikkelde droom.

De rauwe rock waar ik naar had geluisterd op weg naar Gare du Nord paste niet bij de Eurostar. Ik wilde de stemmen in mijn hoofd niet verdringen, ik wilde ze in slaap sussen, maar niets wat dit voor elkaar kreeg. Dus zette ik mijn iPod op shuffle en keek ik maar uit het raam hoe het Franse landschap voorbijgleed en probeerde ik mijn blik op oneindig te krijgen. Elke keer als mijn ogen even dichtvielen, zag ik weer de lege slaapkamer voor me, meteen gevolgd door een beeld van Alex’ zwarte jeans op de vloer van Solènes prachtige appartement. Was ik maar nooit naar dat stomme feest gegaan; het was een stuk lastiger geweest om me voor te stellen hoe het ondergoed van mijn vriend over de leuning van de bank hing, als ik de bank in kwestie nooit had gezien. Nu was het veel te makkelijk voor mijn levendige fantasie om alle smerige details aan elkaar te rijgen.

Ik was al een halfuur bezig aan de beste zombiepersonificatie ooit, toen tot me doordrong dat ik niet meer alleen aan mijn tafeltje zat. Twee tienermeisjes, allebei met glanzend schouderlang zwart haar en een Chanel 2.55 op hun jeansknieën staarden me gedempt opgewonden aan, alsof ze net in de dierentuin een gorilla hadden zien ontwaken uit zijn winterslaap.

‘Ze is het echt,’ fluisterde de een tegen de ander. ‘Kijk dan naar haar foto!’

‘Ik weet het niet, hoor,’ zei de ander en keek van het tijdschrift dat haar zus haar in de handen had geduwd naar mij met een nadenkende pruil. ‘Ze lijkt eh… niet echt op haar foto.’

‘Ze heeft vast een kater of zo,’ zei de eerste zus nuchter. ‘Maar ze is het absoluut.’

Ik knipperde met mijn ogen en blikte van de een naar de an - der. ‘Kan ik iets voor jullie betekenen?’ zei ik krakerig.

Verrukt keken ze elkaar aan en pakten elkaars hand. ‘Ben jij Angela Clark?’ vroeg het eerste meisje.

‘Eh, ja?’ Ik wreef over mijn ogen, geeuwde en tastte naar het flesje water op tafel.

‘O, laat mij maar.’ Het tweede meisje griste het flesje weg, schroefde het voor me open en gaf het me aan.

‘Ehm, dank je wel?’ zei ik vol wantrouwen. Misschien dat ze ook wel wat druiven voor me zouden willen pellen? Of toch minimaal voor me naar het buffet willen hollen voor een bacon - sandwich? En pas daarna vroeg ik me af of ze van plan waren met te drogeren en vermoorden.

‘We zijn enorme fans,’ vervolgde het tweede meisje stralend.

Zelfs midden in een zenuwinzinking was het me toch te vroeg voor dit soort onzin.

‘Van wat?’

Lachend keken de meisjes elkaar aan.

‘Van jou, natuurlijk.’

Ze schoven het tijdschrift onder mijn neus. Het was de Engelse editie van TheLook en ik keek mezelf aan op een erg flatte - rende foto die naast mijn Avonturen van Angela-column stond.

‘O.’ Ik nam een paar teugen water. ‘Mijn column.’

‘En we lezen je blog.’ De eerste zus hield een iPhone omhoog waar de site van TheLook.com op stond met alweer een foto waarop ik er veel beter uitzag dan in het echt.

‘Ik heet Sasha en dit is mijn zus Tania.’

Tania gaf me een verlegen wuifje.

‘We zijn tweelingzusjes. En we zijn echt je allergrootste fans!’

‘We zijn naar Parijs geweest, onze moeder heeft ons mee - genomen zodat we ons konden “onderdompelen in de taal”.’ Sacha onderbrak haar zusje en wees naar een oudere versie van henzelf die verderop in de wagon uitgeteld uit het raam staarde. ‘Over een paar weken hebben we een mondeling Frans en het leek mam verstandig om te oefenen.’

‘En we lazen op je blog dat jij ook ging dus toen wilden wij ook wel. We zijn echt je grootste fans.’ ‘Echt?’ vroeg ik.

‘Echt. We hebben allebei de Marc Jacobs-tas waar je het altijd over had.’

‘Deze?’ vroeg ik, en ik wees op de tas naast me.

De meisjes keken elkaar aan, ditmaal een beetje triest.

‘Eh, ja,’ zei Sasha uiteindelijk. ‘Alleen zien die van ons er niet zo eh… versleten uit.’

‘Maar we zijn echt, echt je grootste fans. Je bent ons idool.’

Hmm, niet de eerste keer dat ik dat deze week hoorde en dat was ook niet goed afgelopen. Vol verwachting keek de tweeling me aan, maar ik wist niet goed wat ik moest zeggen. De column was altijd een haastklusje van me. De Engelse editie van The Look lag nog maar sinds het begin van het jaar in de winkel, dus ik had nog nooit een editie in de winkel zien liggen of iemand gezien die het tijdschrift zat te lezen. Ik wist altijd pas dat het nieuwe nummer er was als ik mijn exemplaar ongeveer drie we ken na publicatie binnenkreeg, samen met een te verwaarlozen betaling of een mailtje van mijn moeder die wilde weten wat ik uitspookte in New York omdat ze van Carol in de bibliotheek had gehoord dat ik volgens ‘dat blad’ wel erg veel dronk. Wat, eerlijk is eerlijk, ook zo was.

‘Maar, in je blog heb je nog helemaal niet verteld dat je terug naar Londen gaat.’ Sacha schoof met haar vinger over het touch - screen van haar iPhone. ‘Speelt je vriend vandaag niet op dat festival in Parijs?’

‘Eh, ja?’ Ik probeerde me te herinneren of ik dat inderdaad in mijn blog had gezet, maar dat lukte me niet. Ik gaf nooit specifieke details. Ik had door schade en schande al ondervonden dat internet lang niet altijd mijn beste vriend was. Briljant, nu had ik mijn eigen ministalkers.

‘Loop je dat nu mis?’ vroeg Tania. ‘Je mag toch zo'n groot concert van je vriend niet missen?’

‘Het is Alex Reid van die indieband, hè?’ Sacha nam het stokje over en gaf me niet eens tijd om te antwoorden. ‘Ik weet dat je zijn naam nooit in je blog noemt, maar toen met al die roddels rond James Jacobs en jou, nou ja, je kon er niet omheen. Zie je James Jacobs nog wel eens? Is hij echt homo? Hij is de leukste jongen ter wereld, Tania is stapelgek op hem.’

‘Stapelgek, ja,’ beaamde Tania. ‘Dus het is Alex, toch? Hij is ook heel sexy. We hebben hem gegoogeld.’

‘Kunnen we een vraag tegelijk behandelen?’ Ik groef in mijn tas naar een of andere pijnstiller – Advil, ibuprofen, revolver. Ik had geen hoofdpijn gehad voor deze meisjes aan het kletsen sloegen, maar inmiddels bloeiden er steken op in mijn linkerslaap die volgens mij aan hun gezelschap gerelateerd waren. Nu wist ik waarom hun moeder er zo uitgeblust uitzag.

‘Waarom ga je naar Londen?’ vroeg Sacha voor Tania zelfs maar haar mond kon opendoen om iets te zeggen.

‘Mijn beste vriendin geeft er een feestje omdat ze een jaar getrouwd is,’ zei ik omzichtig. Geen leugen. Puntje voor mij.

‘Die beste vriendin waar je bij was toen ze trouwde en waar je je ex betrapte op neuken met dat meisje op de achterbank van een auto? Was dat een jaar geleden?’ weidde Tania volkomen onnoodzakelijk uit.

Ik nam mezelf voor nooit meer iets persoonlijks in mijn blog te melden. En mijn naam te veranderen. En mijn gezicht flink te laten verbouwen door een plastisch chirurg.

‘Ja,’ antwoordde ik en ik wreef over mijn slapen.

‘Heb je hoofdpijn? Drink nog wat water.’

‘En neem een pijnstiller.’

Mijn flesje water en een doosje Nurofen werden over de tafel naar me toegeschoven. Dankbaar nam ik ze aan en checkte tersluiks even mijn horloge. Jezus, ik had nog anderhalf uur met hen te gaan.

‘Waarom ga je naar Londen in plaats van naar het concert van je vriend?’ Tania had het fatsoen gehad te wachten tot ik de pillen had doorgeslikt voor ze haar vragenvuur weer opende. Voor zover ik haar het afgelopen kwartier had leren kennen, moest dat een enorme uitdaging voor haar zijn geweest. ‘We wilden er kaartjes voor kopen, maar het was al helemaal uitverkocht. We hebben alle cd's van Stills gekocht omdat Alex jouw vriend is.’

‘Tania vond ze niet mooi,’ voegde Sasha eraantoe.

‘Hou je bek!’ Haar zus gaf haar een snelle stomp tegen haar schouder.

‘Eh, weet ik veel.’ Ik struikelde bijna over mijn woorden. Twee zestienjarigen met blijkbaar een ongelimiteerd handtassenbudget en een moeder die hen trakteerde op Parijs zouden me echt niet met mijn problemen kunnen helpen. ‘Ik ga gewoon mijn vriendin opzoeken.’

‘Hoe kunnen wij een blog krijgen?’ vroeg Sacha en ze streek haar volmaakt gladde haar uit haar volmaakt gladde gezicht. ‘Want wij willen net als jij zijn, met een blog en een vriend in New York en zo.’

‘Nou, eerst moet je je school afmaken,’ zei ik deugdzaam, maar ik was nooit zo goed geweest in de volwassene uithangen. Het was lastig advies te geven aan twee supercoole pubers als je je zelf een onhandige dertienjarige voelde. ‘En daarna ga je journalistiek of Engels studeren, lijkt me. Ik heb Engels gedaan.’

‘Kunnen we niet gewoon een blog beginnen en dat dan door Vogue of The Look of zo laten publiceren?’ Tania hield haar hoofd een beetje schuin. ‘We weten al hartstikke veel van mode en zo en mijn vriendje speelt in een band.’

‘Een shitband,’ vulde Sacha onomwonden aan.

‘Ja, dat is zo,’ beaamde Tania.

‘En hij is ook niet zo knap.’

‘Niet zo knap als Alex.’

‘En hij is eigenlijk best een eikel.’

‘Maar hij speelt wel in een band.’

‘Yeah, en…’

‘Dat hij in een band speelt, is nog geen reden om met hem om te gaan,’ onderbrak ik hen. ‘Geloof me, jongens die in band spelen zijn soms echt de moeite niet waard.’

‘Zijn Alex en jij uit elkaar?’ Tania sloeg met haar vlakke handen op tafel. ‘Ga je daarom naar huis?’

‘En zie je er daarom zo ellendig uit?’ voegde Sasha er hartelijk aan toe.

Echt waar, ik geloof niet dat ik ooit eerder zo graag wilde huilen.

‘We nemen even een adempauze,’ zei ik voorzichtig, uit vrees dat mijn stem zou breken.

‘Oooo,’ zeiden de meisjes in koor. ‘Wat heeft hij gedaan?’

‘Iets met zijn ex,’ antwoordde ik zonder erbij na te denken. ‘Misschien. Ik weet het niet. Misschien is er ook niets aan de hand. Misschien willen we gewoon niet hetzelfde.’

Om het maar even kort samen te vatten: ik wilde hem en hij wilde Solène. Dat kun je moeilijk ‘hetzelfde’ noemen.

‘Heeft hij het met zijn ex gedaan?’ gilde Sasha en trok zo de aandacht van de hele coupé, afgezien van haar moeder.

‘Is ze mooi?’ vroeg Tania die me schuin aankeek.

‘Het doet er niet toe of ze mooi is!’ zei Sasha beledigd. ‘Zoiets doe je niet. Je moet de eerste trein terug nemen en haar in elkaar slaan. En dan hem in elkaar slaan. En dan haar nog een keer, gewoon voor de zekerheid.’

‘Ik vind dat je naar huis moet gaan,’ merkte haar zus op. ‘Zet het even op een rij, eet een berg roomijs en dan heel dun worden en denken: há, ik vond je toch al een eikel. En dan doen alsof hij niet meer bestaat. Of met zijn beste vriend naar bed gaan of zo.’

Sasha veerde op. ‘Ja, je zou zijn beste vriend kunnen pakken. Wil je wat make-up lenen?’

‘Nee, dank je,’ zei ik beleefd en negeerde zowel hun advies als hun bedenkelijke blikken op mijn onopgemaakte gezicht. Ik kon niet ontkennen dat hun opties ook de enige waren die ik zelf had kunnen bedenken, al vreesde ik niet Grahams type te zijn, bij gebrek aan een penis en zo.

‘Wat vind je flatgenote dat je moet doen? Jenny, zo heet ze toch?’ vroeg Sasha en ze hield me een zak Haribo voor. Raar dat die in een Chanel-tas had gezeten, maar zo zie je maar weer: dit soort dingen gebeuren nu als je tieners met designerspullen laat rondsjouwen. Nou ja, tieners en ik. In de naden van mijn door de tweeling afgekeurde Marc Jacobs bevonden zich miljoenen zuurtjes.

‘Ja, maar we delen geen flat meer.’ Ik voelde een enorme steek door mijn maag gaan bij het horen van haar naam. Het deed nog meer pijn dan praten over Alex. Wauw. ‘Ze woont tegenwoordig in LA.’

‘Ze is helemaal het einde,’ merkte Tania dromerig op en propte haar mond vol met snoep. ‘Wanneer we naar New York gaan, word ik Jenny en Sasha wordt jou.’

Voor het eerst sinds ik uit het hotel was weggegaan, voelde ik mezelf echt, oprecht glimlachen. ‘Jij gaat als receptioniste in een hotel werken, terwijl Sasha met enige regelmaat wordt bedrogen door foute mannen?’

Tania haalde haar schouders op. ‘Nou ja, niet helemáál zoals jullie.’

Ik schoot in de lach. Het klonk raar. En geruststellend.

‘Vroeger wou ze Carrie zijn.’ Sasha rolde met haar ogen. ‘En Rachel. En Serena. Ik moest altijd Charlotte, Monica of Blair zijn.’

‘Blair is te gek,’ stelde ik Sasha gerust. Dit gesprek werd per seconde surrealistischer. ‘Ik zou Blair willen zijn.’

‘Zei ik het niet?’ Triomfantelijk keek Sasha haar zus aan.

‘Ja hoor, whatever.’ Tania keek een beetje pissig. Ze was beslist een Jenny. ‘Maar wat zei je vriendin er nu van?’

‘Ik heb haar deze week amper gesproken.’ Dit was een onderwerp waarbij ik beslist zou gaan huilen, dus probeerde ik het zoveel mogelijk te omzeilen. ‘Mijn telefoon doet het niet en ze zit zoals gezegd in LA, het tijdsverschil helpt ook niet.’

‘Nou, het is nog maar acht uur, dat maakt het eh… elf uur in Los Angeles?’ Tania hield me haar iPhone voor. ‘Bel haar.’

Ik pakte het mobieltje aan met een bedenkelijke blik. ‘Doe niet zo mal, dat kost een vermogen.’

Beide meisjes barstten in lachen uit. ‘Geen probleem,’ giechelde Tania. ‘Bel haar nou maar. En kan ik haar dan ook even aan de lijn krijgen?’

Ik haalde diep adem. Jenny's nummer wist ik uiteraard uit mijn hoofd. Natuurlijk was die nog wakker om elf uur 's avonds op vrijdagavond. En natuurlijk zou ze niet met me willen praten. Maar ik wilde echt heel, heel graag haar stem horen.

Snel toetste ik haar nummer in en vergiste me twee keer in de internationale toegangscode voor ik de lijn in de verte hoorde overgaan. Vol verwachting keek de tweeling me aan.

‘Is het oké als ik even privé met haar praat?’ vroeg ik en ik stond meteen op zonder het antwoord af te wachten.

‘Maar wel terugkomen zodat wij haar kunnen spreken, hè?’ schreeuwde Tania me na, zonder aandacht te schenken aan de afkeurende geluiden om ons heen. ‘Ik moet weten wat ze van laarzen vindt. Het laarzenseizoen begint weer.’

Omdat ik geen idee had waar ik anders eens heen kon gaan, sloot ik me in het toilet en wachtte daar tot Jenny opnam. Of niet opnam. Of wel opnam.

‘Met Jenny Lopez.’

Ik herkende haar professionele stem bijna niet. Het leek in niets op het Yo, bitch! of ‘Angie, what the fuck?’ waar ze normaal mee opnam, maar ze herkende dit nummer natuurlijk niet.

‘Jenny, met Angela.’ Ik gunde haar even de kans om op te hangen of minimaal weer op me te gaan schelden. Het bleef echter stil.

‘Jenny, kun je me verstaan?’

‘Ja,’ antwoordde ze effen.

‘Oké, moet je horen, het spijt me ontzettend.’ Ik sprak te snel, in een poging alles tegelijk uit te leggen. ‘Ik weet dat ik het verkloot heb met de kleren, maar ik ben er zeker van dat ze via Belle verzekerd zijn en zo niet, dan zal ik ze op een of andere manier vergoeden. Het spijt me ontzettend en ik word gek van het feit dat je niet meer met me wilt praten. Het is allemaal zo afschuwelijk en echt, het spijt me ontzettend-’

‘Wacht even, bied jij nu je excuses aan mij aan?’ onderbrak Jenny me verbaasd.

Gezien de Angela die naar me terugkeek in de spiegel was ik nu helemaal de kluts kwijt. ‘Ja, natuurlijk!’

‘Jezus, Angie.’ Jenny slaakte een zucht. ‘Ik moet jou mijn excuses aanbieden. En niet zo'n beetje ook. Een fucking berg excuses. Ik probeer je al het hele weekend te bellen, maar ik kom er niet doorheen en dat redactiekreng wilde me niet vertellen in welk hotel je zit.’

‘Meen je dat nou?’ Spiegel-Angela was niet alleen de kluts kwijt, maar ook hogelijk verbaasd. En had bovendien echt hoognodig make-up nodig. ‘Maar de kleren…’

‘O hou op. Het spijt me, Angie,’ kapte Jenny me af. ‘Ik ben niet boos over de kleren. Dat is irritant, maar niet jouw schuld. En bovendien kan het niemand wat schelen, omdat geleend spul nooit wordt teruggevraagd. Het meeste van wat ik je had opgestuurd was bovendien al een paar seizoenen oud. Ik had niet zo stom moeten reageren en toen was ik kwaad dat ik je niet kon bereiken terwijl ik over het een en ander met je wilde praten en nou ja – ik zat fout.’

‘Mijn mobieltje doet het niet meer en nou ja, er is hier van alles gaande…’ Ik gebaarde met mijn hand voor ik me realiseerde dat ze dit niet kon zien. Dat was maar goed ook, ik zag er echt niet uit. ‘Wat wilde je bespreken?’

‘Jij eerst, was er niet iets met Alex?’ vroeg Jenny, haar stem weer warm en geruststellend. Het was fantastisch om weer normaal met haar te kunnen praten, ik had het gevoel dat het eeuwen geleden was dat we zo hadden gekletst. Het voelde net zoals het had gevoeld om Louisa te knuffelen onder de Eiffeltoren.

‘Inderdaad, maar daar komen we zo wel op,’ zei ik ferm. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Ik moet verhuizen,’ zei Jenny gedempt. ‘Ik kan niet langer bij Daphne blijven. Ze is weer als escort begonnen.’

‘Dat meen je niet!’ Mijn stem ging ongeveer even ver omhoog als die van haar omlaag was gegaan. ‘Als hoer? In jouw huis?’

‘In haar huis,’ zei Jenny, de redelijkheid zelve. ‘Ze is nogal wat klanten kwijtgeraakt voor wie ze de styling deed, iedereen doet het momenteel rustig aan. En als je al eerder in het leven hebt gezeten, is het een makkelijke manier om snel geld te verdienen.’

‘Maar o, god, Jenny, je moet daar weg!’ kreunde ik. ‘Kom gauw naar huis.’

‘Dat kan niet, ik heb juist nog volop werk. Volgens mij doet ze het daarom: ik krijg nog zoveel klussen en niemand huurt haar in. Dat is balen. Ik voel me er heel rot over.’

‘Het is geen excuus en je mag je hier niet schuldig over voelen,’ zei ik en ik wilde niets liever dan Jenny daar zo snel mogelijk weg hebben. Ik was nooit een grote fan geweest van haar huidige huisgenootje. ‘Kun je niet een tijdje in The Hollywood gaan wonen?’

‘Daar had ik nog niet aan gedacht,’ antwoordde Jenny aarzelend. ‘Misschien lukt dat wel, voor een week of zo, als ik wat mensen bel.’

‘Ga weg bij Daphne, alsjeblieft,’ smeekte ik haar. ‘Je kunt niet weten wat voor tuig er met haar mee naar huis komt.’ En ik wilde het ook eigenlijk niet weten.

‘Je hebt gelijk, ik zal morgen pakken.’ Jenny geeuwde luid en ik hoorde haar bedveren kraken. ‘Ze ‘werkt’ vanavond buitenshuis, dus ik lig er al in. Ik heb al nachten niet geslapen, sinds ik haar vorige week betrapte.’

‘Wat erg allemaal, Jenny.’ Onwillekeurig gaapte ik. ‘Sorry, ik heb ook niet best geslapen.’

‘Wat is er nou allemaal bij jou aan de hand? Vertel op.’

Ik trok een gezicht in de spiegel en haalde diep adem. ‘Oké, hier dan de korte samenvatting. De ex-vriendin van Alex is in Parijs en heeft besloten dat ze hem terug wil. Hij doet sindsdien vreemd en toen we uit eten waren voor zijn verjaardag, kondigde hij aan dat hij niet denkt dat hij ooit zal trouwen, laat staan kinderen krijgen en dat hij ook niet meer met me wil samenwonen.’

‘What the fuck?’

‘Dat is nog maar de ene helft.’

‘Shit zeg. Oké, ga maar verder.’

‘Cici heeft de klus die ik voor Belle doe gesaboteerd. Ze heeft me opgezadeld met een hulpje die me de verkeerde kant op heeft gestuurd, ze heeft mijn mobieltje van de zaak geblokkeerd en omdat ik mijn oplader niet had, kon ik ook mijn laptop niet gebruiken. Al mijn aantekeningen zaten in de koffer die is opgeblazen, dus het artikel schrijven is tot nu toe een nachtmerrie geweest. Ze wil deze kans voor mij verkloten, omdat ze denkt dat ik dan ontslagen zal worden en zij mijn baan zal krijgen.’

Jenny ademde uit aan de andere kant van de telefoon. ‘Oké, laat ik beginnen met Cici.’

‘Brand los.’ Ik beet op mijn duimnagel.

‘Ze is een bitch en ze gaat eraan. Heb je bewijs?’

Ik dacht even na. ‘Niet echt. Tenzij Virginie – dat is de assistent die me had moeten helpen – bereid is om op te biechten wat er gebeurd is.’

‘En zit dat erin?’

‘Ik betwijfel het.’

‘Wil je dat ik het er voor je uitsla?’

‘Je vliegt even naar Parijs om haar onder druk te zetten?’

‘Als dat moet.’

Glimlachend schudde ik mijn hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet. En dat verhaal lukt me ook nog wel.’

‘Ik zal eens even rondbellen, misschien kan ik nog wat adresjes voor je boven water krijgen, maar dat kreng dient de laan uit te vliegen,’ hield Jenny aan. ‘Je moet het minimaal aan Mary vertellen.’

‘Ik heb haar al gemaild, maar ze heeft niet geantwoord.’ Ik durfde niet te denken aan mijn eerstvolgende gesprek met Mary, leuk zou het niet zijn. ‘Ik kan alleen maar hopen dat ik mijn baantje mag houden.’

‘Zouden ze je echt ontslaan?’

‘Het zou me niets verbazen.’

‘Nou, dan zoek je ander werk.’

‘Maar dan ben ik mijn visum kwijt.’

‘Ik trouw wel met je, krijg je zo een verblijfsvergunning.’

‘Normaal gesproken zou ik zeggen dat Alex dat misschien niet leuk zou vinden, maar op dit moment weet ik dat niet zeker.’ Ik hoorde iemand aankloppen en besloot het te negeren. ‘Misschien zou hij wel blij zijn dat hij van me af is.’

‘Wat is er nu precies gebeurd?’ wilde ze weten. ‘Zeg me alsjeblieft niet dat die klootzak zijn pik ergens in heeft gestopt waar die niet hoort.’

‘Je weet het altijd zo mooi te zeggen,’ zei ik iets zachter, wetend dat ik er aan de andere kant van de deur naar me geluisterd werd. ‘Ik weet niet wat hij wel of niet heeft gedaan, maar hij heeft vannacht in elk geval niet in het hotel geslapen.’

‘En is hij daar nog steeds niet?’ vroeg Jenny. ‘Heb je hem al gebeld?’

‘Nee,’ gaf ik toe. ‘En ik zit inmiddels ook niet meer in het hotel.’

‘O, Angie,’ verzuchtte Jenny. ‘Begin maar even bij het begin, lieverd.’

En dus begon ik bij het begin en vertelde haar alles wat er was gebeurd, vanaf het moment dat ik Solène in het café had gezien tot onze confrontatie voor het Stills-concert, inclusief haar feestje, het desastreuze verjaardagsdiner en hun geheime date waar ik getuige van was geweest in de bar. En het luchtte me helemaal niet op om het eens allemaal hardop uit te spreken.

‘Angie, die griet is gestoord,’ zei Jenny met een zucht. ‘Geloof me, ik kan het weten. Maar het wil niet zeggen dat er ook daadwerkelijk iets is gebeurd. Je weet dat ik helemaal aan jouw kant sta, wat er ook gebeurt, maar Alex gaat je echt niet bedriegen met dit kreng. Hij zal je sowieso niet bedriegen, maar toch zeker niet met deze bitch.’

‘Maar ze hebben samen zoveel meegemaakt en hij hield van haar en ze zouden gaan trouwen en…’

‘Angie, kappen nou!’ onderbrak ze me. ‘Ik ga even gemeen doen, oké? Maar dat doe ik omdat ik van je hou. Was jij niet verloofd voor je Alex leerde kennen?’

Ik hield even mijn adem in. ‘Ja.’

‘En ben je toen niet bedrogen?’

‘Ja.’

‘Maar als Mark achter je rug om tegen Alex zou zeggen dat hij je terug wilde, zou dat dan ook daadwerkelijk betekenen dat je weer voor hem zou kiezen?’

‘Maar zij is echt ontzettend mooi en supersexy en…’

‘Hou je mond of ik kom naar Parijs om ’m dicht te timmeren,’ zei Jenny dreigend. ‘Angie, je zit jezelf gek te maken. Mijn schuld, omdat ik niet in staat was tegen je te gillen dat je je gezonde verstand moet gebruiken, maar die trut probeert alleen maar jou uit de weg te krijgen zodat zij kan toeslaan. Alex is veel te veel aan zijn pik en zijn knieschijven gehecht om jou verdriet te doen en mij kwaad te maken. Ik heb heel duidelijk gemaakt dat hij zuinig op je moet zijn voor ik vertrok.’

‘Maar hoe zit het dan allemaal met dat ik-geloof-niet-dat-ikgetrouwd- hoef-te-zijn-om-gelukkig-te-zijn-gedoe?’ Ik wikkel - de een streng haar om mijn vingers. Dit zou een geruststellend gesprek moeten zijn, maar terwijl de trein doordenderde, voelde ik me steeds beroerder worden.

‘Shit Angie, hij is net dertig geworden, hij voelt zich stokoud,’ redeneerde Jenny nuchter. ‘En niets maakt een vent zo bang echt stokoud te zijn als het idee van trouwen en een gezin stichten. Hij stelt zich een beetje aan. Bovendien ben jij degene die samenwonen steeds heeft afgehouden. Hij is waarschijnlijk alleen maar in de war en wil zichzelf beschermen. Je weet wel: als zij niet bij me in wil trekken, dan zeg ik lekker dat ik niet met haar wil trouwen, dan weet zij mooi dat het me niet kan schelen.’

‘Dat klinkt alsof het zou kunnen kloppen,’ zei ik en ik voelde me weer was misselijker worden. ‘Geloof ik.’

‘Verdomme zeg, ik moet stoppen met Rachel Zoe uithangen en weer gewoon Oprah worden,’ meldde Jenny verrukt. ‘Of misschien wel de eerste Rachel Zoe/Oprah-hybride!’ Haar stem klonk ineens dromerig. ‘Sorry, nu jij weer.’

‘Dank je,’ mompelde ik en ik viel weer een duimnagel aan. ‘Wat vind jij dat ik moet doen?’

‘Ga terug naar het hotel. Als hij daar niet is, bel je hem, spreek je af, praat je het uit en dan bel je mij om te zeggen dat ik gelijk had.’ Jenny kon het allemaal erg simpel laten lijken. ‘En als je die Solène wilt aanpakken, dan moet je daar helemaal voor gaan, al denk ik dat haar karma haar ook wel terug zal pakken. Ze is het niet waard. Hou in je achterhoofd dat zij niet echt het probleem is. Wat Alex ook besluit, hij neemt zijn eigen beslissingen.’

‘Ik weet dat je gelijk hebt,’ gaf ik toe.

‘Ja, natuurlijk heb ik gelijk,’ sneerde Jenny terug. Opmerkelijk hoe ze zo ongelofelijk behulpzaam en tegelijk zo vreselijk irritant kon zijn.

‘Er is alleen één probleempje,’ zei ik en ik besloot het treintoilet te verlaten. Het was echt te vies voor woorden. Maar dat zou de vijf zeer boos kijkende mensen die ervoor stonden te wachten wel niet kunnen deren. Het waren schatten dat ze de deur niet hadden ingetrapt. Het moesten wel Britten zijn. ‘Met terug naar het hotel gaan.’

‘Waar ben je?’ vroeg Jenny over een nu krakende lijn. ‘Je valt steeds weg. Het netwerk is echt waardeloos in Parijs, zeg!’

‘Ik zit in een trein,’ zei ik en ik stommelde terug naar mijn plek. Sasha en Tania stuiterden op en neer alsof ze allebei Tei - getje waren. Als Teigetje die al een uur lang niets dan Vitamin Water en Haribo had gebunkerd. ‘Volgens mij gaan we zo een tunnel in.’

‘Zeg me alsjeblieft dat je op weg naar het festival bent, Angela.’ Jenny's stem had een waarschuwende klank.

‘Nou, ehm, nee, ik raakte een beetje in paniek en ben onderweg naar Londen,’ gaf ik toe en ik leunde met mijn voorhoofd tegen het metalen bagagerek midden in de coupé. De krijs aan de andere kant van de lijn deed niets voor mijn hoofdpijn.

‘Ben je nou helemaal gek geworden?’ informeerde Jenny op hoge toon. ‘Angela Clark, stap onmiddellijk uit! Je bent soms echt niet te geloven.’

‘Maar ik wist niet meer wat ik moest doen,’ jammerde ik zo zachtjes als ik kon. ‘Ik dacht dat Alex me ontrouw was, ik dacht dat jij niet meer met me wilde praten, ik raak vast mijn baan kwijt – het leek me gewoon makkelijker om zelf maar naar huis te gaan, in plaats van terug te keren naar New York om daar gedumpt, uitgezet en gedeporteerd te worden. Wat zou jij hebben gedaan?’

‘O, jij stomme trut!’ kreunde Jenny. ‘Moeten we nu echt een dagelijks verplicht telefoontje gaan plannen zodat ik er voortaan sneller bij ben als je weer eens iets hebt gedaan dat echt alles slaat in ultieme stupiditeit?’

‘Ehm, ja?’ Ik haalde mijn schouders op. Het zou mijn leven in elk geval een stuk simpeler maken.

‘Angie, waarom ga je altijd meteen van het ergste uit?’ Ik kon haar bijna zien hoofdschudden. ‘O rampendenker, waarom ben je op weg naar Londen?’

Ik beet op mijn lip. ‘Omdat ik niet wist waar ik anders eens heen kon. Ik dacht dat ik dan maar beter naar huis kon gaan. Zo gek is dat toch niet?’

‘Ja, maar je woont toch niet meer in Londen, Angie?’ zei Jenny. ‘Toch?’

‘Ik kon niets anders bedenken,’ zei ik en ik voelde tranen over mijn wangen biggelen. Ik keerde me van de tweeling af en negeerde hun bijna hoorbare ongeduld.

‘Angie, het spijt me,’ zei Jenny. ‘Ik meen het, dit is mijn schuld. Ik was er niet voor je toen je me nodig had.’

‘Nee,’ zei ik, en ik stikte een beetje in het woord. ‘Ik ben gewoon stom bezig. Ik ben weer bezig met weglopen voor alle problemen. Maar al kom ik er met Alex uit, dan nog is de kans groot dat ik mijn baan verlies en weg moet uit Amerika. Ik ben misschien gewoon wel beter af in Londen.’

‘Kun je je nog herinneren dat we het er twee seconden geleden nog over hadden dat je altijd meteen van het ergste uitgaat?’ hielp ze me vriendelijk herinneren. Nou ja, voor zover Jenny vriendelijk kon zijn. ‘Angie, wil je terug naar Londen?’

Ik beet op mijn lip en dacht na. Louisa, Eastenders, fish & chips, ja. Mark, mijn moeder, nachtbus 77, nee.

‘Want als je echt terug wilt, als je echt diep in je hart nergens liever wilt zijn, dan moet je teruggaan,’ vervolgde ze. ‘Maar als je in New York wilt wonen met Alex en een carrière als schrijver wilt, dan zul je er ditmaal voor moeten knokken. En als je het echt wilt, zal het de moeite waard zijn.’

‘O god, Jenny, ik weet het niet hoor. Ik moet hier even over nadenken.’

‘Ben je daar nog?’ De lijn kraakte luider dan ooit.

‘Jenny, kun je me horen?’ toeterde ik terug voor ik doorkreeg dat het prachtige Franse landschap inmiddels plaats had gemaakt voor een pikzwart uitzicht. We zaten in de tunnel. Te luid vloekend voor het gezelschap waarin ik me bevond, laveerde ik te - rug naar mijn stoel.

‘Het spijt me ontzettend, de verbinding werd verbroken,’ zei ik en ik gaf het mobieltje terug aan Tania, niet helemaal zeker wie van de twee het toestel aan me geleend had. ‘Maar eh, ze zei dat jullie haar maar even moesten mailen, dan beantwoordt ze jullie vragen zo wel.’

De tweeling slaakte opgewonden kreten en haalde onmiddellijk matchende Smythson-notitieboekjes tevoorschijn om Jenny's e-mailadres op te schrijven. Ze had me de geëxplodeerde kleren vergeven. Dit zou ze me ook wel vergeven. Uiteindelijk.

‘Maak maar snel een vragenlijstje, want ze heeft het de komende weken erg druk en ze wil jullie graag snel verder helpen,’ loog ik. Ik had echt even tijd voor mezelf nodig en Tania en Sasha's vragenvuur over hoe ze ook een rocksterrenvriendje konden krijgen, deed niets voor mijn gemoedsrust.

Met gesloten ogen leunde ik met mijn hoofd tegen het raam, kruiste mijn vingers onder de tafel en hoopte dat ik overtuigend genoeg slaap veinsde om even door hen met rust te worden gelaten.

‘Angela?’ fluisterde een van hen.

‘Hou je kop!’ snauwde de ander. ‘Zie je niet dat ze slaapt?’

‘Je hoeft me niet te slaan, trut!’ zei de ander mokkend. ‘Ik wou haar alleen maar wat vragen over James Jacobs.’

‘Laat haar slapen,’ zei haar zus. ‘Ze ziet eruit alsof ze wel wat slaap kan gebruiken.’

‘Alsjeblieft zeg, Sash, zelfs een coma zou dat niet meer kunnen rechttrekken,’ giechelde Tania. Ik moest me echt beheersen om haar niet heel hard te schoppen. ‘Wel te gek dat we haar hebben ontmoet.’

‘Zullen we even naar het buffet lopen voor een cola light?’ stelde Sasha na een korte pauze voor.

‘Ja, oké,’ stemde Tania in en ze trok haar zusje mee.

Toen ik er zeker van was dat ze weg waren, deed ik snel de oordopjes van mijn iPod in en staarde naar mijn weerspiegeling in het raam. Oké, Tania had gelijk, ik zag er niet uit. Mijn haar hing slap, mijn huid was grijs en voor de kringen onder mijn ogen had ik eigenlijk een apart kaartje moeten kopen, maar gezien de omstandigheden was dit niet zo vreemd.

Ik dacht aan mijn gesprek met Jenny. Toen ze had gezegd dat ze uit Daphnes huis wegmoest, had ik haar niet gevraagd om te - rug te komen naar New York, maar ik had gezegd dat ze moest terugkomen naar huis. En dat was recht uit mijn hart gekomen. Dat was thuis.

Dus, als alles misging ging, als Alex en ik uit elkaar zouden gaan en ik geen werk meer zou hebben, zou ik dan toch in New York willen blijven?

Ik pruilde naar mijn weerspiegeling. Zou alleenstaand en werkeloos zijn in Londen erger zijn dan alleenstaand en werkeloos in New York? Eerlijk was eerlijk, ik wist nog helemaal niet zeker of ik wel ontslagen zou worden. Misschien dat ik op het matje zou moeten komen bij de redactie van Belle, maar Mary zou me toch niet zomaar ontslaan? Ik had haar gemaild, ze wist wat er was gebeurd en ze wist ook waar Cici toe in staat was en ik had mijn werk trouwens niet verkloot – ik blogde nog steeds.

Jenny had gelijk, ik ging altijd meteen van het ergste uit. Als ik moest knokken voor een nieuwe kans bij Spencer Media, dan moest dat maar. Of misschien zelfs ergens anders. Ik was nog altijd degene die James Jacobs uit de kast had gehaald. Misschien kon ik hem en Blake zover krijgen om een kind te adopteren, dat zou ook een scoop zijn. Waarschijnlijk helemaal niet ethisch verantwoord en het ergste wat een kind kon overkomen, maar toch. Hoewel het helemaal niet zo erg hoefde uit te pakken. Het zou ongeneeslijk onvolwassen en zelfzuchtige ouders hebben, maar er wel altijd tiptop uitzien.

Wat Alex betrof, daar had Jenny helemaal gelijk in. Ik moest het niet zo snel opgeven. Ze had het echter mis over het feit dat Solène niet de moeite waard was om aan te pakken. Gezien het feit dat het hoogst bevredigend was geweest om Virginie te meppen, kon ik me zo voorstellen dat het ronduit verrukkelijk zou zijn om Solène grote plukken blond haar uit het hoofd te rukken. Niet dat ik zo gewelddadig was. Misschien één dag per jaar?

Louisa, haar baby en X Factor-marathons trokken echter ook nog altijd aan me. Het zou zo makkelijk zijn om mijn kop in het zand te steken en een tijdje in burgerlijk Londen-zuid te verdwijnen. Zolang ik mijn moeder maar niet tegen zou komen. Of mijn ex. Misschien zou ik Louisa's kinderjuf kunnen worden? Zij zou het helemaal niet erg vinden dat ik geen kind kon oppakken zonder dat het onmiddellijk in tranen uitbarstte, toch? Ik kon ermee gaan wandelen en ervoor zorgen dat het genoeg dutjes deed en er samen mee naar de Teletubbies kijken. Ik wist echter niet hoe ik met vieze luiers zou kunnen omgaan. En dan was er nog het gehuil. En de gebroken nachten. Oké, ik was niet geschikt om kinderjuf te worden. Misschien zou ik gewoon in een café kunnen gaan werken of zo. En intussen werken aan mijn boek. Niet dat ik een boek aan het schrijven was.

Of ik kon altijd nog het leven ingaan, zoals Daphne. Hmm, misschien ook niet zo'n briljant idee. Ik durfde mijn moeder al niet eens te vertellen dat ik vermoedelijk zonder een respectabele baan zat. En zoals ik er nu uitzag zou ik onder geen beding een dure escort kunnen worden. En middelmatige hoer, dat klonk voor geen meter.

Ik zag de tweeling terugkomen, gewapend met cola light en nog meer Haribo. Vermoedelijk leefden ze daarop. Dat zou veel verklaren. Chemische troep en suiker. Ik sloot mijn ogen en ging weer tegen het raam hangen om de minuten af te tellen tot we zouden arriveren op het station van St. Pancras. Er was nog veel om over na te denken en zoveel tijd had ik niet meer.