3

Drie uur later, na een haastig geregelde knipbeurt en enkele emmers ijsthee, had ik het laatste schaduwplekje in Central Park gevonden en was halverwege mijn Rough Guide to Paris, met de net aangeschafte gidsen van Lonely Planet en Wallpaper al volledig beduimeld naast me. Ik krabbelde adres na adres op mijn schrijfblok, maar op een of ander manier dwaalden mijn gedachten steeds af naar een beeld van Alex en mij, huppelend langs de oever van de Seine. Hij in een zwart coltruitje met een sigaret en ik in een beeldig gestreept jurkje met een baret. Soms klemde ik een stokbroodje onder mijn armen. Soms zag ik ons boven op de Eiffeltoren. Het was helemaal Tom en Katie, maar dan minder griezelig.

Irritant gebliep haalde me uit mijn dagdroom. Ik keek om me heen en zag dat iedereen me om een of andere reden aanstaarde. Het duurde even voor ik doorhad dat mijn mobieltje tekeer ging en nog een paar momenten voor ik met een steeds roder wordend hoofd het ding te pakken had.

Een beetje ademloos nam ik op. ‘Ja, hoi?’

‘Spreek ik met Angela Clark? Esme van Belle Magazine, hier. Je hebt morgen om negen uur een afspraak met Donna Gregory, zorg dat je om kwart voor negen bij de receptie van Belle bent.’

‘Eh, oké.’ Esme van Belle Magazine was duidelijk het zakelijke type. ‘Is Emilia ook bij de vergadering aanwezig?’

‘Sorry?’ Esme van Belle Magazine klonk niet alsof ze me begreep.

‘Emilia? Bob, eh, mr. Spencer zei dat ze me graag wilde ontmoeten,’ legde ik uit en voelde me nogal een kneus.

‘O, nee.’ Esme van Belle Magazine bevestigde dat ik inderdaad een loser was. ‘Weet je waar de redactie is?’

‘Ja, ik werk voor The Look, dus ik ben bekend in het geb-’

‘O, leuk. Dan zien we je om kwart voor negen,’ onderbrak Esme van Belle Magazine me en ze hing onmiddellijk op.

Ik lag achterover in het gras en staarde naar de zonnige hemel. Dit moest ik eens even rustig laten bezinken. Mijn blog schrijven was enig, maar schrijven voor Belle? Dat zou ronduit fantastisch zijn. Iedereen las Belle, wereldwijd – het was een inter - nationale naam. De enige reden dat Mary zo pislink was, was hopelijk omdat Bob dit achter haar rug om had geregeld. Het was niet gek dat ze het niet pikte dat haar schrijvers werden geronseld voor andere publicaties. Ze was de webredacteur van TheLook.com, maar we hadden het hier over de grootste modeglossy ter wereld. Er stond veel te veel voor me op het spel om me druk te maken over Mary's ego. Wat zou dat me nu opleveren? Ze had me gouden bergen beloofd toen ik het James Jacobsinterview had weten te krijgen, maar tot nu toe was ze nog niet met iets over de brug gekomen. De maandelijkse column in het blad The Look die me als lokkertje was voorgehouden? Die was nog steeds onder voorbehoud. Dit was een kans die ik niet mocht verpesten.

Mijn mobieltje rustte nog warm in mijn hand van mijn korte gesprek met Esme toen ik 'm alweer voelde trillen.

Ben je al naar de kapper geweest? Je haar zag er echt niet uit vorig weekend.

Sms'je van Jenny. Wie anders. Ik keek op mijn horloge om het tijdsverschil met LA in te schatten. Als het hier vijf uur was, dan was het daar twee uur. Jenny kennende was ze net wakker. Mijn beste vriendin, tevens mijn eerste huisgenoot in New York, zat nu al vijf maanden in LA en aan de gestage stroom foto's die ze doormailde te zien, had ze het er erg naar haar zin. Als je het tenminste leuk vindt om te feesten met popsterren, te chillen met celebutantes en 24/7 te shoppen met de creditcard van een ander on der het mom van werk.

Ik had de indruk dat het háár wel beviel. En hoewel mijn werk veel vlotter ging zonder Orkaan Jenny in het appartement, miste ik haar enorm. Ondanks de vele sms'jes, e-mails, telefoontjes en – sinds ze een maand geleden een nieuwe laptop met webcam had gekocht – videogesprekken, leek New York leeg zonder haar. En de America's Nex Top Model-marathons waren gewoon niet hetzelfde zonder dat Jenny er keihard ‘smize, kreng!’ doorheen riep. Toch was het goed om te weten dat ik altijd op haar kon rekenen om zich druk te maken over de echt belangrijke dingen in het leven.

Ik rolde op mijn buik en stuurde snel een antwoord. Ja! Raad eens? Ga volgende week met Alex naar Parijs.

Snel controleerde ik of mijn rokje mijn ondergoed nog wel bedekte en wachtte op haar antwoord. Je kuisheid bewaren is al niet zo makkelijk in een minirok, maar liggend op je buik is het helemaal een flinke uitdaging.

MOOI ZO. En Parijs? Echt waar? Als een hoera-we-gaan-samen - wonen-reisje?

Ik pauzeerde even om mijn net geknipte haar bij elkaar te binden. Heel fijn om geen gespleten haarpunten meer te hebben, maar het was gewoon te warm om mijn lange bob vrij in mijn nek te laten plakken.

Nee, gewoon een reisje, sms'te ik terug. Spreek je later, x.

Na mezelf in een relatief niet al te oncomfortabele houding te hebben gedrapeerd waarbij mijn slipje redelijk buiten beeld bleef, zapte ik door mijn telefoonboek, op zoek naar iemand anders om mee te kletsen, zonder dat ik van mijn plek hoefde te komen.

Hé, Lou, ben je nog wakker? x A.

Voor ik een nieuw sms'je kon sturen, belde Louise me al terug.

Ik nam meteen op toen ik haar naam zag oplichten op het display. ‘Hé,’ zei ik blij. ‘Hoe gaat ie? Wat ben je aan het doen?

‘Ook hallo,’ zei Louisa over een wat krakerige verbinding. ‘Ik zat net online te zoeken naar een cateraar voor onze eerste trouwdag.’

Louisa was een van mijn beste vriendinnen, maar ik had haar niet meer gezien sinds ik per ongeluk haar huwelijksreceptie had verpest. Niet dat ik erop uit was geweest om de hand van haar kersverse echtgenoot te breken. Ik was alleen een béétje overstuur doordat ik net mijn verloofde had betrapt op een wip met een slet op de achterbank van onze Range Rover. Uiteraard had ik al mijn schepen onmiddellijk achter me verbrand en was de volgende dag naar New York vertrokken. Wie zou dat nu niet hebben gedaan?

‘O, mijn god – is het alweer een jaar geleden?’ Ik kon het bijna niet geloven. Er was ontzettend veel gebeurd, maar ik had gewoon niet het gevoel dat ik alweer bijna een jaar in New York was. ‘Wat is dat omgevlogen.’

‘Het is toch echt alweer een jaar,’ zei Louisa. ‘Heb je zin om op herhaling te gaan?’

‘Dat is misschien nog iets te snel. Ga je een feestje geven?’

‘Eh ja… Tim dacht…’ Het klonk alsof ze haar woorden uiterst zorgvuldig koos. ‘Het leek Tim wel aardig om wat te doen. Na het eh… vuurwerk van afgelopen jaar.’

‘Kijk eens aan.’ Ik perste mijn lippen samen tot een dunne, misprijzende lijn. ‘Nou, zeg maar tegen hem dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, ik zit dan in Parijs.’

‘Ga je naar Parijs?’ gilde Lou. ‘Maar dat is zo dicht bij Londen! Je moet naar het feest komen!’

Ik hield de telefoon een stukje van mijn oor. ‘O, dat lijkt me super.’ Ik loog wat af vandaag. ‘Maar Alex speelt op een festival en dat moet ik verslaan voor Belle, dus ik kan jammer genoeg niet weg.’

‘Belle? Echt waar?’ Louise maakte een bewonderend geluid dat ik koeltjes negeerde. ‘Maar je kunt niet zo dicht in de buurt zijn en dan niet langskomen. Wat zei je moeder?’

‘Helemaal niets, want ik heb haar nog niets verteld,’ zei ik snel. ‘En ik weet ook niet of ik dat wel ga doen, dus zeg alsjeblieft niets tegen haar.’

‘O, Angela…’

Ik voelde een preek aankomen.

‘Ik weet dat je moeder soms moeilijk kan doen, maar ze mist je ontzettend.’

‘Mijn moeder in de strijd gooien is echt de slechtste manier om zo op mijn schuldgevoel te spelen dat ik naar huis kom,’ zei ik waarschuwend. ‘Dat zou jij toch moeten weten. En trouwens, sinds pap en zij die internetcursus hebben gedaan, zijn ze onontkoombaar. Wist je al dat ze skypen?’

‘Ik had al zoiets gehoord,’ zei Louisa. ‘Ze heeft het er steeds over tegen mijn moeder, in de supermarkt. Dus Alex speelt op een festival? Onvoorstelbaar dat je uitgaat met een echte rockster. Dat is toch fantastisch? Heeft hij al een liedje over jou geschreven?’

Ik gaf mijn officiële antwoord. ‘Hij is geen rockster, hij is gewoon Alex.’

Op hetzelfde moment voelde ik me van top tot teen blozen. Zo cool was ik nu ook weer niet onder het werk van mijn schat van een vriend. Ik vond het te gek dat hij in een band speelde en dat ik hem op het podium kon zien zweten, met liedjes die hij voor mij had geschreven. Het was verrukkelijk om naar hem te kijken als hij in een vertrek stond vol oude hippies die langs hun baard streken en meisjes in vintagejurken met grote ogen en kinderlijke tattoo's. En dan zien dat hij genoot, dat hij iets deed waar hij echt heel goed in was. Maar als het er echt op aankwam, gewoon van dag tot dag, was hij geen rockgod, maar de Alex die zonder het te vragen voor mij theezakjes in huis haalde, hoewel hij zelf geen thee lustte. De Alex die altijd Gossip Girl voor me opnam (zelfs de herhalingen) en die bij het schrijven van een nieuwe song in kleermakerszit op de vloer van de woonkamer zat, pony in zijn ogen, tong uit zijn mond, akoestische gitaar op schoot. Altijd met een Dr Pepper light naast zich.

In het echt was hij helemaal niet rock-'n-roll, maar toch hele - maal geweldig.

‘Ja hoor,’ zei Louisa ongelovig. ‘Probeer dat een ander wijs te maken. Je vindt het helemaal het einde.’

‘Nou ja, misschien ook wel.’ Het had geen zin om tegen Louisa te liegen. ‘Hij heeft gevraagd of ik bij hem intrek.’

‘Wauw, nu al?’

‘Zo snel is dat toch niet? We kennen elkaar al bijna een jaar.’ Het verbaasde me een beetje nu eens iemand aan te treffen die niet meteen handstand overslag deed en onmiddellijk mijn spullen wilde gaan pakken bij deze mededeling.

‘Maar het is allemaal bepaald geen rozengeur en maneschijn geweest, hè?’ merkte Louisa diplomatiek op. ‘Ik wil gewoon niet dat je overhaaste dingen doet. Je bent daar toch hopelijk niet eenzaam? Je weet toch dat je altijd terug kunt komen? Wanneer je maar wilt, je hoeft maar een kik te geven en je kamer staat klaar.’

‘Lou, rustig alsjeblieft, alles is hier dik in orde.’ De schat. ‘Het gaat prima met me en ik doe niets overhaasts. Om eerlijk te zijn, weet ik zelf nog niet eens of ik wel bij hem in wil trekken.’

‘Ik maak me zorgen over je, dat is alles,’ antwoordde Louisa trouwhartig. ‘Nou ja, als jij niet naar mij kunt komen, zal ik dan anders naar jou komen? Heb je misschien een middag vrij om te lunchen of zoiets? Ben je er op zaterdag?’

‘Dat lijkt me enig!’ Ik had opeens zin Louisa te zien en dan op een moment zonder bruiloften, recepties of eerste ver jaar - dagen van huwelijken.

‘Fantastisch!’ joelde Louisa. ‘Laten we lekker truttig afspreken onder de Eiffeltoren of zo.’

‘Ja, prima.’ Ik glimlachte onwillekeurig. Dat was nu precies iets wat Jenny ook zou kunnen voorstellen. Als die twee elkaar ooit zouden ontmoeten, zou het universum vast imploderen of zoiets. ‘Weet je dat ik me echt niet kan voorstellen dat het alweer een jaar geleden is?’

‘Ik weet het,’ zei Louisa. ‘Voor je me in de steek liet, is vier dagen volgens mij het langste dat ik je niet heb gezien.’

‘Het was vast niet meer dan drie dagen.’ Het verbaasde me dat ik opeens een beetje van mijn stuk was. Sinds ik in New York was gearriveerd, had ik nog geen heimwee gehad. Er was gewoon geen tijd voor geweest. ‘Ik sms je zodra ik in Parijs ben. Hou van je, Lou. Fijn om je straks weer te zien.’

‘Wederzijds, schat. Ik kan ook niet wachten jou weer te zien. Misschien dat je die non-rockster van je mee kunt nemen, zodat ik hem kan keuren?’

Ik perste mijn lippen weer op elkaar. ‘Als hij niet moet repeteren, doe ik dat beslist.’ Was het niet raar van me dat ik niet stond te springen om mijn twee levens met elkaar in contact te brengen? ‘Spreek je later.’

Glimlachend verbrak ik de verbinding. Leuk om Louisa weer te zien. Fantastisch om naar Parijs te gaan. Helemaal het einde om voor Belle te mogen schrijven. En dat dan allemaal ook nog in het gezelschap van Alex. Dit was beslist niet de beroerdste woensdag van mijn leven.

Na nog een uur loungen in het park had de zon kans gezien mijn schaduwplekje te veroveren, zodat ik gedwongen was mezelf naar huis te slepen. Vanessa, mijn tijdelijke flatgenoot, was aan het werk in The Union, dus het appartement was akelig rustig en absurd heet. Ik gaf een klap op het aircokastje dat uit het raam stak en pakte een waterijsje uit het vriesvak voor ik achter mijn laptop ging zitten. Wat zouden De Avonturen van Angela vandaag eens onthullen? Ik logde in op TheLook.com en klikte tot ik mijn blog had bereikt.

Toen ik bijna een jaar geleden begon met bloggen, had ik het ontzettend moeilijk gevonden om mijn gedachten onder woorden te brengen. Het was lastig om te schrijven over mijn leven en het dan online te zetten voor de rest van de wereld. Nu vond ik het een ideale uitlaatklep. Schrijven hielp me echt om mijn hoofd leeg te maken en alles op een rijtje te zetten. Ik had geleerd wat je wel en niet kunt posten, hoe iets te delen zonder iemands geheimen te verraden en meestal kreeg ik leuke reacties. Niemand had me tenminste al op straat achtervolgd in een poging me te lynchen. En gelukkig vond mijn moeder mijn schrijfsels zo stomvervelend dat ze die blijkbaar niet meer las.

Ik begon de typen in het lege witte vlak.

Voor ik echt in de stemming kon raken over Parijs, moest ik eerst mijn vergadering bij Belle zien te overleven. Misschien was het een goed idee als ik alvast een opzet maakte voor deze Insiders Guide. Misschien was het een goed idee om een paar mensen die verstand hadden van Parijse hotspots op te snorren. Misschien was het een goed idee om drie uur lang over mijn laptop gebogen te zitten en internet af te schuimen. Time Out Paris, Gridskipper en Citysearch doornemen en dan een synopsis schrijven.

Enkele uren later had ik, nou ja, iets. Bij gebrek aan verdere inspiratie wisselde ik mijn gekreukelde zonnejurk in voor een gestreept hemd van Splendid en een Hello Kitty-slipje. Het was gewoon te heet om verder nog iets aan te trekken. Ik nam een blikje ijskoude cola light uit de koelkast en liet mezelf op de bank vallen, tastend naar de afstandsbediening. Misschien een kwartiertje E! en dan zou ik verder gaan met researchen. Hooguit een half uur. Tenzij er natuurlijk een aflevering van America's Next Top Model te zien was.

Twee uur later keek ik schuldbewust naar het ingedutte scherm van mijn laptop en probeerde mezelf ervan te overtuigen dat een mens zich ook nog te veel kon voorbereiden. Daar kon een onderwerp helemaal dood van slaan. Om vervolgens de televisie weer aan te zetten.

Het is echt wonderbaarlijk, wat ik mezelf allemaal kan wijsmaken.

De volgende ochtend voelde de minimale voorbereiding uiteraard als de grootste vergissing van mijn leven. Vastbesloten niet mijn vertrouwde grootste fout te maken – te laat opstaan en dan haastig met kohl in mijn gezicht krassen – stond ik al vroeg naast mijn bed, waste mijn haar, maakte me als een volwassene op en koos mijn meest Belle-achtige ensemble: een vintage hemelsblauw jurkje waar Jenny me op had gewezen in een tweedehands winkel in Williamsburg. Ik ging ervan uit dat zelfs ultieme fashionbitches er niets verkeerds aan zouden kunnen ontdekken. Het kon in elk geval niet van de verkeerde ontwerper zijn, omdat het geen label had en ik maakte me geen zorgen wat die meiden vonden van mijn smaak. Ik ging er tenslotte niet heen om een artikel te pitchen over de hotste trends op de catwalks van Milaan, toch?

Het was bluf, ik was best een beetje zenuwachtig toen ik mijn synopsis in mijn mooiste, hipste helderblauwe Mark Jacobs-tas stopte. Ik keek naar Ugly Betty, ik had The Devil Wears Prada gelezen én gezien, maar het was in mijn ogen onmogelijk dat de meiden van de Belle-redactie zo krengerig zouden kunnen zijn. Dat Mary ze had afgezeken, wilde niets zeggen: ik had haar nog nooit in iets anders dan jeans en Converse-gympen gezien. Zij hield waarschijnlijk gewoon niet zo van modemeisjes. Het zou allemaal best in orde komen. Ik had tenslotte steun van Bob. Mijn goede vriend Bob. Bobberdebobberdebop. O, shit, was ik aan het doordraaien?

Ik keek nog één keer in de spiegel, streek mijn glanzende bruine bob glad en veegde een schier onzichtbaar veegje mascara onder mijn ogen weg. Ik kon dit aan. Ik schreef al een jaar voor The Look. Ik had een column in een Engels blad. En ik had verdorie een filmster geïnterviewd! Het enige wat ze wilden, was een hip reisgidsje over Parijs, een stad die vrijwel niemand die het zou lezen ooit zou bezoeken. Het zou niet alleen geweldig worden, het was ook gewoon een makkie.

‘Dit is dus geen makkie,’ blafte Donna Gregory me toe, mijn synopsis verkreukeld in haar hand. ‘Een of ander tragisch voor de hand liggend stuk over de Eiffeltoren bezoeken en op de Seine varen laat de lezers van Belle koud. Onze doelgroep wil de exclusiefste, stijlvolste en geheimste kanten van Parijs in kaart gebracht zien. Wie wil weten waar ze de beste crêpes kan krijgen, leest Gridskipper en de tien mooiste parken zijn al door Time Out in kaart gebracht.’

Ik kromp ineen in mijn stoel. Voorzover ik wist had Donna in de tien minuten dat ik in haar kantoor zat niet één blik op mijn voorstel geworpen en toch zag ze kans het adequaat de grond in te boren.

‘Waarom vind je dat je voor Belle zou kunnen schrijven, Angela?’ vroeg ze.

‘Nou, ik…’

‘Nee, serieus.’ Ze stak haar hand naar me uit en maakte een wuivende beweging om duidelijk te maken dat ik goed begreep dat haar kritiek mijn hele persoontje betrof. ‘Waarom denk je dat je voor Belle zou mogen schrijven, Angela?’

Stilte. Mogen schrijven? Verleende ze me een gunst of zo?

‘Nou, krijg ik nog een antwoord?’ informeerde Donna afgemeten.

Ik was met stomheid geslagen.

Donna was niet erg aardig.

‘Nou,’ stak ik van wal. ‘Misschien dat ik nog niet eerder een specifieke reisproductie heb gemaakt, maar ik schrijf over veel verschillende dingen in mijn blog en ik heb eerder dit jaar James Jacobs voor Icon geïnterviewd, dus ik denk dat ik dit aankan.’ Ik hoorde mezelf iets te snel spreken. Al mijn zelfvertrouwen was verdampt. Het enige wat ik wilde, was de redactie afhollen en mijn gezicht begraven in een bakblik met brownies. En dan gepast huilen, zoals dat een dikkig talentloos pseudomens betaamde. Het was duidelijk dat Donna niet meer dan dat in me zag.

Om eerlijk te zijn was Donna Gregory niet de glamazone harpij die je zou verwachten achter de featuresdesk van een maandelijkse modeglossy. In de eerste plaats was ze niet echt lang, haar glanzende (oké, enorm glanzende) bruine haar zat in een simpele paardenstaart en ze droeg gewoon jeans. Skinny jeans die ongetwijfeld onbetaalbaar waren, maar toch: jeans. Ook zonder Prada te dragen, bleek ze echter duivels te kunnen zijn. Vanaf het moment dat ik binnen was gestapt, had ze nog niets anders gedaan dan me beledigen en kleineren.

Om te beginnen mocht ik geen koffie omdat ik eruit zag ‘alsof ik wel eens een goede nachtrust kon gebruiken en cafeïne helpt daar niet bij’. Vervolgens werd me water geweigerd, omdat ik dan wel eens naar de wc zou kunnen moeten en die was alleen voor het personeel. Desondanks adviseerde ze me wel buiten het pand minimaal twee liter water te drinken, want ik zag er in haar ogen echt veel ouder uit dan dertig. Toen ik me liet ontvallen dat ik nog maar zevenentwintig was, snakte ze even naar adem en sloeg haar hand voor haar mond.

Bitch.

‘Hmm, van dat stuk in Icon heb ik gehoord, ja,’ zei ze en ze bladerde door een stapeltje geprinte e-mails. ‘Jij bent het meisje door wie hij homo is geworden, toch?’

‘O, jezus… Ehm, ik bedoel: ik denk dat hij dat al was.’ Ik had geen idee waarom ik nog tegenover haar zat. Het was overduidelijk dat ik de klus niet zou krijgen. ‘Ik was alleen maar degene die hem betrapte toen hij met zijn vriend tekeer ging in een openbaar toilet. Maar je weet het niet, hij kan ook wel van team geswitcht zijn door mijn extreme staat van uitdroging.’

Donna viel een fractie van een seconde stil en keek me weer aan. ‘Die jurk,’ zei ze toen. ‘Waar heb je die vandaan? Ik herken de ontwerper niet.’

‘Ik heb hem gekocht in Beacon's Closet, het is een vintagejurk,’ zei ik met een vleugje trots. Vintage was cool, toch?

Met een zucht leunde ze achterover en strekte haar armen boven haar hoofd zodat haar korte Alexander Wang-shirt ver genoeg omhoogschoof om een paar centimeter platte, in de sportschool getrainde buik te laten zien. Ik wist dat het een Alexander Wang was omdat ze haar uiterste best had gedaan dit te melden nog voor ik zelfs maar een voet over de drempel van haar kantoor had gezet.

‘Vintage, het zou ook eens niet zo zijn.’ Verveeld keek ze me aan. ‘En je vriend speelt in een band?’

‘Alex? Ja.’ Ik wist niet waar ze heen wilde. Het moest de heks worden nagegeven dat ze me in luttele seconden tot een bevend wrak had weten te degraderen. ‘Al zie ik niet in wat dat te maken heeft met een artikel.’

‘Het heeft er alles mee te maken, Angela,’ zei Donna en ze leunde naar me over vanachter haar bureau. ‘Ik ga proberen dit zo aardig mogelijk tegen je te zeggen, maar het heeft geen zin om er doekjes om te winden. Je bent niet bepaald het type dat ik voor Belle zie schrijven.’

‘O nee?’

Allemachtig, het begon nu gewoon gênant te worden. Hoe graag wilde ik dit ook alweer? O ja, heel graag…

‘Nee.’ Mijn sarcasme ging geheel aan Donna voorbij. ‘Maar mr. Spencer is er erg op gebrand om je ergens voor ons in te zetten. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat er geen plek bij Belle is voor mensen die vintagekleding dragen. Een meisje van de kunstredactie heeft wel eens een Diane von Furstenberg aangehad. Naar een gekostumeerd feestje. Je hebt overigens wel een mooie tas.’

‘Dank je wel, het was een cadeautje.’ Liefdevol streelde ik het blauwe leer alsof het een troostlapje was om de tornado aan beledigingen die over me heen kwam mee te doorstaan.

‘Dat verbaast me niets,’ zei Donna, die bijna opgelucht klonk.

Het idee dat ik zelf een tas van Marc Jacobs had gekocht, zou blijkbaar het einde der tijden hebben ingeluid.

‘De enige manier waarop ik dit zie gebeuren,’ vervolgde ze, ‘is als we dit aanpakken als een duoproductie. Ik zal iemand anders een stuk laten schrijven over de haute couture, de salons en de vijfsterrenhotels van Parijs. En dan kun jij, als het excentrieke vintagemeisje die een vriendje in een band heeft de andere kant doen. Hip, underground, cool Parijs, zeg maar.’

‘In vredesnaam, zeg, ik ben helemaal niet cool,’ zei ik veel te haastig. ‘Ik heb niet één tattoo, ik woon niet eens in Brooklyn. Ik ben gewoon heel erg Brits.’

‘O, nou, dan hebben we een probleem.’ Donna leunde achter - over in haar stoel. ‘Want tenzij je me de beste vlooienmarkten, vintagewinkels, incrowdcafés en coolste clubs met afterparty's levert, gaat het hele feest niet door.’

Ieks.

Ik moest nog een vol uur instructies van Donna uitzitten. Die wist precies wat ze wilde: apart, maar niet te apart, hip, maar niet te hip, underground, maar niet te rauw. Gewoon heel erg Belle.

Toen ik eindelijk weg mocht, was ik geen steek wijzer, maar voelde ik me toch redelijk opgewekt. Ze mocht me dan helemaal niet zien zitten, ik had de klus wel gekregen. Goed nieuws, toch?

Er was maar een persoon met wie ik dit kon delen. En die persoon kon maar beter meteen opnemen.

‘Neem op, Jenny,’ mompelde ik buiten waar ik me naar de schaduw van de dichtstbijzijnde wolkenkrabber had gehaast om daar te bellen.

‘Angie, schat, het is nog maar half acht,’ kraakte Jenny in LA ‘Ben je stervende?’

‘Nee, moet je horen, ik kom net bij Belle vandaan en…’

‘Je bent dus niet stervende,’ onderbrak Jenny me. ‘Ik lig er nog geen twee uur in, bel je straks wel terug.’

‘Nee, wacht nou!’ riep ik. ‘Jenny, het is geweldig, hoorde je niet wat ik zei? Ik heb een klus van Belle gekregen!’ Ik hoopte dat de naam van haar favoriete stijlbijbel haar ervan zou weerhouden om op te hangen. ‘De Belle. Je lievelingsblad. B-E-L-L-E.’

Jenny kwam aan de andere kant geeuwend tot leven. ‘Ik wil niet rot doen of zo, maar wat ga je in hemelsnaam schrijven voor Belle?’

‘Hoezo?’ vroeg ik pruilend. Wat was er toch zo fundamenteel on-Belle aan me? Ik had mezelf dit jaar een echte make-over gegeven. Oké, Jenny had me een make-over gegeven. Desalniettemin: ik was nu in staat zelf eyeliner en van alles op te brengen en een avond uit op hoge hakken te lopen, mits ik mijn balle - rina's opgerold in mijn tas had zitten.

‘Ze willen dat ik een reisgidsje voor insiders voor ze schrijf. Een ander meisje gaat het elitaire gedoe doen, dat eh – wat zei Donna nou? Balmain of zo. Kan dat kloppen? En Chanel en zo. En ik ga dus cool, underground Parijs doen. Waarbij ik je hulp wel kan gebruiken, want ik wil echt dat dit een goed stuk wordt. Ken jij stylisten in Parijs? Mensen die interessante vlooienmarkten en tweedehandswinkels kennen en zo?’

‘Balmain? O…’ Ze ademde hoorbaar.

‘Jenny, toe nou.’ Ik had beter moeten weten dan over designers te beginnen tegenover haar. ‘Ken je iemand in Parijs die me zou kunnen helpen?’

‘O, schat, je weet dat ik je geweldig vind,’ zei Jenny, opeens helemaal wakker. ‘Maar je bent echt nog niet klaar voor een modeartikel. Al helemaal geen modeartikel over Parijs voor Belle.’

Nou, in elk geval had ik nu haar onverdeelde aandacht. ‘Om te beginnen: bedankt voor het vertrouwen,’ zei ik. ‘En ten tweede: het is geen modeartikel, maar een reisverslag. Ik hoef alleen maar vintagewinkels te bezoeken, een paar cafés af te lopen en Alex’ optreden te verslaan. Dat gaat me best lukken. Ik dacht dat je blij voor me zou zijn.’

‘Maar het is Belle, Angie,’ zei Jenny benard. ‘En ik wil niet dat je op je gezicht gaat. Want je moet weten dat er mensen zijn die weten dat wij elkaar kennen.’

‘Echt, je vertrouwen in me is ongelofelijk geruststellend en ik beloof dat ik je niet voor gek zal zetten,’ zei ik cynisch. ‘Zeker niet als je gewoon eens antwoord geeft op mijn vraag: ken je stylisten in Parijs?’

‘Doet Belle je styling? Hebben ze je een lijst gegeven van locaties?’ Ze negeerde mijn vraag volledig. ‘Komen er foto's van jou bij het verhaal?’

‘Nee, natuurlijk stylen ze me niet en nee, ze hebben me geen lijst gegeven – adresjes verzamelen is mijn werk. En uiteraard willen ze mij niet op die stomme foto's hebben.’

‘Nou, dat is dan tenminste één lichtpuntje,’ meldde Jenny, hoorbaar opgelucht.

Het kreng.

‘Oké, moet je horen, ik zoek wat spullen voor je uit, oké? Wanneer vertrek je?’

Dit was voor het eerst dat het telefoongesprek me beviel. Jenny mijlen ver weg in LA was ellendig. Jenny die als stylist de beschikking had over kilometers rekken vol prachtige gratis kleren was helemaal niet ellendig. ‘Maandag, maar echt, doe niet te veel moeite, dit hoeft echt niet.’ Ik hoopte maar dat ze niet naar me zou luisteren, want het moest wel degelijk.

‘Schat, laat mij maar. Skinny jeans, eyeliner waarmee je in slaap lijkt te zijn gevallen en een baret – ik regel het. En dan chic. Zodat je eruit ziet als een Belle-hippie. Een Bippie.’ Haar lach ging over in een gaap. ‘Jezus, ik sterf van de slaap. E-mail me maar even alles wat je daar gaat doen en zo, dan stuur ik wel wat op. En ik denk dat ik wel iemand voor je weet in Parijs. Laat dat maar aan mij over.’

‘Echt?’

‘Echt, Angie. Dat is dus totally mijn vak. En laat me nu alsjeblieft nog even slapen.’

‘Dus je gaat totally nog even slapen?’ Ik schoot in de lach. ‘Lopez, je spreekt het taaltje van LA al vloeiend.’

‘Ja, totally waar. Val dood, Clark.’ Ze geeuwde weer. ‘Ga maar een paar Belle's kopen, die intimideren je wel tot gepaste nederigheid. Hou van je.’

‘Hou ook van jou.’

Althans, ik dacht dat ik van Jenny hield tot DHL de volgende morgen drie enorme dozen afleverde. Het was duidelijk dat ik geen idee had wat ‘houden van’ precies inhield. ‘Houden van’ was één doos waar AVONDKLEDING op stond, één doos met VOOR OVERDAG en één doos met de mededeling: Geen idee waar de fuck je dit zult dragen, maar je zult er te gek uitzien.

Nieuwsgierig hakte ik in op het karton en gebruikte mijn sleutel om het plakband door te snijden. De ene na de andere beeldschone outfit kwam tevoorschijn. In elke doos zat een grote envelop met handgeschreven – nou ja, gekraste – instructies met bijpassende illustraties hoe elk ensemble moest worden gecombineerd. De Joe-jeans met de Tori Birch-ballerina's en de Elizabeth & James-blazer. De blauwe zijden body van DvF met de sleehakken van YSL. De jaren twintig Balenciaga met kraaltjes met de plateauzolen van Guiseppe Zanotti. En de Miu Miutas bij alles.

Na een verrukkelijk verkleedpartijtje van een half uur ging ik op de rand van de bank zitten in een lichtblauwe zijden Lanvin, met een rode kop van vreugde en een grijns van oor tot oor. Op de bodem van de ‘waar de fuck’ doos, onder de kettingen en armbanden van Kenneth Lane, lag een briefje van Jenny.

Ik weet dat je zei dat ik geen moeite moest doen, maar je gaat naar Parijs. Voor Belle. En mensen weten dat we elkaar kennen, dus ik laat je niet van top tot teen in American Apparel naar de modehoofdstad van de wereld gaan. Je maakt mij niet wijs dat je dat niet droeg toen je de dozen openmaakte, ook al heb je inmiddels de jumpsuit van Narcisco Rodriguez aan.

Ik keek naar de outfits die op de bank lagen. Was er een jump - suit? Had ik die gemist?

Die fantastisch is. Je gaat hier helemaal in vlammen, Angie. Ik ben retetrots op je. Neem de kleren mee, draag ze, rock Parijs, neem foto's en NEEM ZE MEE TERUG, liefst heel en zonder ketchupvlekken.

Hou van je,

JLo xxx

Het was nog maar acht uur, vier uur voor het me was toegestaan Jenny te bellen zonder op haar ‘voor mij ben je dood’-lijst te belanden. Ik stond al bij haar in het krijt sinds ze me had betrapt op het met een krultang strijken van de kraag van een Thomas Pink-shirt dat ik van haar had geleend. Zoiets zou zij nooit doen, beweerde ze. Dat geloofde ik niet. Wel geloofde ik dat de collectie kleren die momenteel als een zeer dure foulard over mijn bank lag a) geweldig was, b) meer waard was dan mijn flat en c) van mij de best geklede koopjesjager van Parijs zou maken.

Ik stuurde haar een sms'je om te laten weten dat haar dozen gearriveerd waren en dat ik de inhoud zou koesteren alsof het mijn eerstgeboren kind was. Dat ik met liefde en plezier zou in- ruilen om deze kleren voorgoed te mogen houden. Ik drukte een wijde lichtblauwe broek van Stella McCartney tegen mijn hart en staarde naar de buit. Het was een van de mooiste dingen die ik ooit had gezien. Parijs kon alleen maar tegenvallen.