2

‘Wat is dat voor herrie?’ vroeg Alex de volgende morgen kreunend vanonder het dekbed.

‘Mijn telefoon.’ Ik stommelde uit bed, rolde de woonkamer in en zette vloekend koers naar de bron van de piepjes. ‘Ga maar weer slapen.’ Manmoedig stak ik in het donker mijn hand in wat ik hoopte dat de kussens van de bank waren tot ik mijn mobieltje op de trilstand vond.

‘Yeah?’ zei ik, welsprekend als ik ben.

‘Angela?’

‘Muh?’ mompelde ik en ik wreef de slaap uit mijn ogen. Hoe laat was het in vredesnaam?

‘Angela, Cici hier. Van kantoor. Lag je nog in bed, slaapkop?’

Ik was geschokt en dat was geen wonder. Als ik één New Yorkse wraakgodin moest noemen, dan zou dat Cici worden. Ze was de assistent van mijn baas bij het tijdschrift The Look: lang, mager, pijnlijk trendy en de hemel zij geprezen, ze mocht mij dan haten met vurige passie, ze was tenminste voorspelbaar. Tot nu toe, dan. Shit.

‘Eh… ik stond onder de douche,’ loog ik, zonder daar ook maar een geldige reden voor te hebben. Volgens de knipperende klok op de ongebruikte oven was het half negen. Waarom zou ik niet nog in bed mogen liggen? Was ik iets vergeten? ‘Wat is er aan de hand, Cici?’

‘Helemaal niets,’ giechelde ze.

Cici die giechelde. Ik huiverde onwillekeurig.

‘Mary heeft me gevraagd je even te bellen om te vragen of je beschikbaar bent voor een vroege lunchmeeting. Het is geen echte vergadering, meer gewoon even bij elkaar komen. Twaalf uur? Pastis?’

De telefoon viel bijna uit mijn hand. Mary Stein, mijn redacteur bij Spencer Media, was zelfs nog nooit met me meegelopen naar de deur van haar kantoor, laat staan dat ze me ooit mee uit lunchen had genomen. ‘Ja, oké, g-goed,’ stamelde ik.

‘Te gek,’ giechelde Cici. Alweer. ‘O, Mary zei ook nog dat mr. Spencer van Spencer Media, erbij komt zitten. Dus, en ik zeg dit met liefde, je doet er goed aan om je op te tutten. Je weet wel, trek niet aan wat je normaal gesproken aan hebt als je hier komt. Of iets wat je hier ooit gedragen hebt. Je mag een keertje op chic.’

Zo kende ik haar weer. Voor ik zelfs maar een antwoord kon zuchten, had ze al opgehangen. Ik zat in mijn onderbroek op het koude laminaat en staarde door het raam naar de stad. Lunch met mr. Spencer van Spencer Media? Wat moest ik me daar bij voorstellen? Het moest wel iets goeds zijn, dit kon niet slecht uitpakken.

Wel slecht was mijn huidige staat, bedacht ik bij mijn weerspiegeling in het raam. Ik kon niet bij Pastis aankomen in slippers met een raar jurkje en haar dat eruit zag alsof ik wilde seks achter de rug had. Wat ook het geval was. Net-uit-bed-haar was echter alleen maar spannend in de reclame, in werkelijkheid zag het er bij mij uit alsof ik niet had gedoucht.

‘Heb ik hier kleren?’ vroeg ik aan een slaperige Alex terwijl ik op handen en knieën door de slaapkamer kroop op zoek naar een verdwaalde jurk of een dolende tuniek.

‘Ik weet vrij zeker dat je kleren aanhad toen je hier kwam,’ mompelde hij met een onderarm over zijn ogen. ‘Ik weet dat je voortdurend zooi verliest, maar het lijkt me sterk dat je je kleren vannacht in de slaapkamer bent kwijt geraakt.’

‘Wat ben je toch grappig.’ Ik trok het verkreukelde jurkje van gisteren vanonder een stapel met onder andere Alex’ jeans en shirt. ‘Dat was iemand van mijn werk aan de telefoon. Ik moet met Mary lunchen bij Pastis. En dus eerst even langs mijn flat om me om te kleden.’

‘Als je hier woonde, zou dat allemaal niet nodig zijn,’ zei hij zonder zich te bewegen.

‘Goed punt,’ zei ik, en ik wriemelde mezelf in de jurk. Daarna leunde ik over het bed om hem een kus te geven en even aan zijn oor te trekken. ‘Ik bel je nog.’

Hij glimlachte, maar hield zijn groene ogen gesloten. ‘Ja ja,’ zei hij. ‘Ik weet best dat je me alleen voor de seks wilt, jij ongevoelige Britse hartenbreker.’

In de deuropening hield ik even mijn pas in om in mijn Havaiana's te glippen en keek toe hoe hij zich nog eens omdraaide onder het dunne witte laken. Ik was niet goed bij mijn hoofd. Stel je eens voor, elke morgen wakker worden naast dat zwarte warhoofd. En stel je eens voor om niet meer helemaal terug naar Manhattan te hoeven om fatsoenlijke shampoo te kunnen gebruiken, conditioner aan te treffen en iets om aan te trekken te vinden. Hoe kregen jongens hun haar zo zacht zonder con di - tioner? Was de hele haarverzorgingindustrie gebouwd op valse voorwendselen? Hoofdschuddend probeerde ik me te concentreren. Dit was niet het moment om te piekeren over de effectiviteit van Pantene.

‘Denk je nog wel te gaan of blijf je daar gewoon staan om mij helemaal gek te maken?’ vroeg Alex vanonder het laken.

Ik schrok op. ‘Ik ga,’ zei ik, draaide me om en pakte mijn tas van de bank. ‘Sterker nog, ik ben al weg.’

‘Zal ik vanavond naar jou toe komen?’ riep hij me na. ‘Kunnen we het over Parijs hebben.’

‘Prima,’ zei ik, en ik trok de deur achter me dicht.

Eerst douchen en Pastis. Dan pas Alex en Parijs.

Mezelf klaarmaken voor de lunchmeeting zou een stuk gemakkelijker zijn geweest als ik op weg naar huis, in de douche en bij elk kledingstuk dat ik overwoog niet het ene angstaanjagende scenario na het andere had bedacht. In haast bracht ik nog een beetje make-up aan die hopelijk niet zou smelten op de weg naar downtown Pastis.

Voor mijn appartement hield ik een taxi aan in de paardenbloemgele jurk van Phillip Lim die ik in LA had gekocht. Ik droeg er goudkleurige ballerina's met bandjes bij en probeerde niet te piekeren over de vraag waarom mr. Spencer me wilde zien. Misschien wilde hij alleen maar kennismaken met het meisje dat James Jacobs had geïnterviewd en per ongeluk meteen uit de kast had gesleurd? Hij zou de eerste niet zijn. Meestal waren het vrouwen, jong en oud, die me eerst een vuile blik schonken en vervolgens onvoorstelbaar ongepaste vragen stelden over zijn vriend.

Of misschien was hij een fan van mijn blog. Mijn lichtelijk willekeurige gezwatel als Engels Meisje in New York. Ja, mijn dagelijkse beslommeringen zouden echt iets zijn dat een zestigjarige mediamagnaat geboeid hield. Misschien was hij een enorme Shakira-fan en baalde hij van de recensie die ik over haar laatste cd had geschreven? Vast niet, ik was supermild geweest. Er waren gewoon te veel mogelijkheden om de ware reden te kunnen raden.

Nu maar hopen en bidden dat Cici een tafel binnen had gereserveerd, liefst onder de airconditioning en niet een van die akelige zien-en-gezien-worden tafeltjes op het kleine terras dat uitkeek op de kasseien van het Meatpacking District.

Toen mijn taxi de hoek omscheurde, zag ik Mary's staalgrijze bob echter al tegenover een al even autoritair ogende witte kop zitten. Niet alleen was ik de laatste om te arriveren, ik zou ook nog zwetend op de stoep moeten zitten. Fantastisch.

Als een dame probeerde ik uit te stappen, maar ik faalde daar jammerlijk in en viel voorover, omdat ik met een voet achter een straatsteen bleef steken. Op het laatste moment wist ik mezelf op te vangen, weer overeind te komen en mijn rok glad te strijken. Mary schonk ik een halfslachtig wuifje, door haar enorme donkere zonnebril kon ik niet zien of haar ogen met haar mond meelachten, maar ik vreesde van niet.

‘Angela Clark, dit is Robert Spencer,’ zei ze en ze kwam overeind toen ik om het tafeltje heen hobbelde.

Mr. Spencer schudde me zeer stevig de hand. Au.

‘Hallo Angela,’ zei hij en hij gebaarde dat ik naast Mary moest gaan zitten. ‘Ik moet zeggen dat ik naar deze afspraak heb uitgekeken. En alsjeblieft, zeg maar gewoon Bob.’

Ik blikte even zijwaarts naar Mary, maar die had het te druk met water terug in haar glas spuwen om te reageren.

‘Nou, eh, bedankt, Bob,’ zei ik, en ik zette mijn handtas tussen mijn voeten onder de tafel. ‘Enig je te ontmoeten. Echt een eer. Een privilege, echt.’ Mary schopte me onder de tafel voor ik door kon ratelen. Ik kon het haar niet kwalijk nemen.

‘Het genoegen is wederzijds,’ zei hij gladjes en hij knikte naar de ober die naast zijn elleboog opgesteld stond om drie grote glazen vol witte wijn te schenken. ‘Ik neem altijd graag de tijd om de rijzende sterren van Spencer Media wat beter te leren kennen.’ Hij proostte met zijn glas. ‘Op jou, Angela.’

‘Dank je wel.’ Ik probeerde niet te denken aan wat er allemaal kon gebeuren als ik wijn ging drinken op een lege, nerveuze maag en nam een klein slokje.

‘Dus… mr. Spencer wilde je graag persoonlijk ontmoeten om wat nieuwe mogelijkheden door te spreken,’ zei Mary en ze vouwde het menu dicht, dat ze duidelijk uit haar hoofd kende. ‘Dingen die je zou kunnen doen buiten het blog en buiten The Look.’

‘O ja?’ Ik staarde naar mijn eigen weerspiegeling in de glazen van haar zonnebril. Meende ze dit nu echt?

Mr. Spencer vouwde zijn eigen menu dicht en legde het voor hem neer. ‘Dames, zullen we eerst bestellen voor we het over zaken gaan hebben?’

‘Natuurlijk, Bob.’ Mary glimlachte stijfjes en nipte aan haar wijn. Het was allemaal zeer vreemd. Ik had haar nog nooit buiten haar kantoor gezien en ze leek helemaal niet op haar gemak.

Om eerlijk te zijn, was niets aan deze hele situatie gemakkelijk. Het was net alsof ik aan tafel zat met mijn vader en moeder, die net een buitengewoon valse ruzie hadden. Niemand die het ooit aan de stok heeft gehad met mijn moeder, zou dan aan tafel willen zitten.

‘Heb je al eens eerder in Pastis gegeten?’ vroeg Bob.

Ik schudde mijn hoofd en nam nog een slok wijn. Het leek me wijzer maar zo min mogelijk te praten.

‘Dan kan ik je de sint-jakobsschelpen vooraf aanbevelen, en daarna wellicht de pasta puttanesca?’

‘Pasta puttanesca, dat betekent hoerenpasta,’ merkte ik achteloos op.

Mary kuchte in haar wijnglas.

‘Het is wat hoeren maakten als ze, nou ja, je weet wel, klaar waren met hun werk.’ Ik blikte van Mary naar Bob en weer terug naar Mary. Yep. Ik had me gewoon aan het plan moeten houden om niets te zeggen.

‘Misschien de moules frites,’ zei Bob bedaard.

Voor ik kon instemmen, begon iemands mobieltje te tsjilpen. Bob schoof zijn stoel naar achteren, stond op en haalde een piepklein telefoontje uit zijn jaszak. ‘Sorry dames, dat is voor mij, ik moet even opnemen.’

‘Vanzelfsprekend, Bob,’ zei Mary tandenknarsend.

Ik keek hem na. ‘Hoe kan hij bij deze temperaturen nog een colbert dragen? Het is zo verdomd heet!’

‘Als ik jou was zou ik niet zo snel drinken, Angela,’ zei Mary en ze schonk een glas water voor me in. ‘Dit is geen lunch voor de gezelligheid.’

‘Verdorie, ik hoopte nog zo dat het dat wel was.’ Met tegenzin wisselde ik mijn – wauw, al halflege – glas om voor het water glas. ‘Wat is het dan wel?’

‘Een verplicht nummer.’ Mary sloeg haar glas wijn achterover en beantwoordde mijn opgetrokken wenkbrauw met een dodelijke blik. ‘Maak je geen zorgen, ík kan goed tegen drank. Dit Angela, is wat je “jouw moment” zou kunnen noemen. Blijkbaar is Bobs kleindochter je grootste fan en zij is van mening dat je meer, weet ik veel, serieuze journalistieke producties zou moeten doen voor andere bladen van Bob, zoals Icon of Belle.’

‘Serieuze journalistiek?’ De smalende toon waarop ze het had uitgesproken baarde me zorgen. ‘Belle? Ze willen dat ik voor een modeblad ga schrijven?’

‘Blijkbaar. Ik weet niet wat en hoe, dus vraag maar niet verder.’ Ze schonk zich nog eens wijn in. ‘Ik ben hier alleen maar omdat ik het via Cici hoorde en Bob heb gebeld om te vragen wat er aan de hand was.’

‘Wacht even, hoe weet Cici hiervan?’

‘Cici Spencer? Ze is een van Bobs kleindochters.’

Ik was in één klap nuchter. ‘Maar natuurlijk.’

‘Je dacht toch hopelijk niet dat ik haar had ingehuurd vanwege haar charmes?’ Mary schonk me een veelzeggende grimas. ‘Bob en ik zijn oude vrienden.’

Er was bovenmenselijke zelfbeheersing nodig om geen spottende wenkbrauw op te trekken. Oude vrienden? Ja ja.

‘Maar Cici háát me,’ zei ik, en ik wisselde mijn water weer om voor wijn. Als dit geen moment was om het op een drinken te zetten, wist ik het ook niet meer. ‘Waarom zou ze tegen haar opa zeggen dat hij me meer werk moet geven?’

‘Cici haat je helemaal niet,’ zei Mary die me demonstratief meer water inschonk. ‘Cici is jaloers op je. Ze weet dat ze alleen maar mijn assistente is geworden vanwege haar opa. Ze probeert al een plaats op de redactie te krijgen sinds ze van school is gekomen, maar zelfs Bob weet dat ze voor geen meter kan schrijven.’

‘O, wauw – wat erg.’

‘Je hoeft geen medelijden met haar te hebben, Angela. Het is een kreng van een meid en ze zou jou zonder aarzelen lozen als ze dacht dat ze daarmee jouw baan kon krijgen.’

‘Als jij het zegt,’ zei ik, en ik verdrong alle opbloeiende Cicisymphatie. ‘Maar waarom zou uitgerekend zij mij dan aanbevelen voor meer projecten?’

‘Ik blijf maar hopen dat ze het een keertje opgeeft en net als haar zus haar trustfonds gaat opmaken, maar het kind weigert de handdoek in de ring te gooien.’ Mary knikte naar Bob die terug kwam lopen. ‘Ik zou onder de indruk zijn van haar vasthoudendheid als ze voor iemand anders zou werken. En haal je maar niets in je hoofd, het was blijkbaar haar nichtje die je heeft gepitcht.’

Bob nam weer plaats en tegelijk werden de voorgerechten geserveerd. Het eten zag er verrukkelijk uit, maar ik had opeens niet meer zo'n trek.

‘Mijn excuses, dames. Ik heb tegen mijn secretaresse gezegd dat ik de komende uren niet meer gestoord wil worden,’ meldde hij stralend. ‘Ik ben geheel en al de uwe.’

‘Wat een opluchting,’ antwoordde Mary en ferm spietste ze een sint-jakobsschelp.

Nerveus blikte ik van de een naar de ander. Bobs welwillende grijns botste nogal met Mary's pissige blik. Ik greep nog maar eens naar de wijn, ze konden me wat.

‘Laat mij maar,’ snauwde Mary en ze griste de fles uit mijn handen om me niet meer dan een slokje in te schenken.

O, dit ging gelukkig helemaal geen ongemakkelijke lunch worden.

‘Ik weet niet of je het al weet, Angela, maar je hebt een grote fan aan een van mijn kleindochters.’ Bob kwam bij de koffie eindelijk ter zake. Mary had een toetje in naam van ons allebei afgeslagen. Shit.

Ik blies in mijn cappuccino en glimlachte nerveus. Het was veel te warm voor koffie, maar op een of andere manier was dit geen moment om een ijskoude cola light te bestellen. ‘Echt waar?’ loog ik. ‘Dat wist ik niet.’

‘O ja, en Mary geeft ook hoog op van je werk.’

‘O ja?’ Ditmaal hoefde ik mijn verbazing niet te faken. ‘Is dat zo?’

‘Ja, dat is zo,’ gaf Mary met frisse tegenzin toe. ‘Je blog is erg goed.’

‘Ik heb het stuk gelezen dat je voor Icon hebt geschreven, Angela,’ vervolgde Bob. ‘Dat was ook erg goed. Vlot geschreven, je hebt een leuke eigen stijl.’ Bob zette zijn kopje neer. ‘Ik begrijp van Mary dat je parttime voor ons werkt, op freelance basis.’

‘Nou ja, ik zit niet op de redactie,’ legde ik uit en ik probeerde Mary's gezicht te peilen, maar die verborg zich achter haar steile grijze pony. ‘En mijn werkvergunning beperkt zich tot het blog voor The Look schrijven, dus…’

‘Ze is van ons, Bob, dus draai er niet langer omheen,’ zei Mary. ‘Je wilt haar van me afpakken, toch?’

Hoofdschuddend keek hij haar aan en legde even een hand op die van haar. ‘Helemaal niet en je weet best dat ik je nooit voor de voeten zal lopen. Al denk ik dat het goed zou zijn voor Angela om eens uit te vliegen. Wat meer ervaring op te doen binnen Spencer Media. Is dat iets waar je interesse in zou hebben, Angela?’

Ik beet op mijn lip en knikte, bevreesd dat Mary haar espresso in mijn gezicht zou gooien als ik daadwerkelijk geluid maakte. Er mocht dan niet veel koffie in dat minikopje zitten, het zag er verdacht heet uit.

‘Fantastisch, misschien dat je volgende week eens zou kunnen binnenlopen bij Belle, om kennis te maken met het team,’ stelde Bob voor. ‘Breng gerust een paar ideeën voor verhalen die je zou willen schrijven mee naar de vergadering. Ik weet dat Emilia je graag wil leren kennen.’

Mary en ik verslikten ons synchroon in onze koffie. Emilia Kitt, hoofdredacteur van Belle, de maandelijkse modeglossy van Spencer Media, stond erom bekend dat ze niemand wilde leren kennen. Als in: ECHT HELEMAAL NIEMAND. Een paar weken geleden was ik in het gebouw geweest voor een afspraak met Mary en had toen Angelina Jolie in de lobby gezien. Toen ik weer wegging, zat die er nog steeds te wachten. Op Emilia.

‘Het komt waarschijnlijk helemaal verkeerd over dat ik uit - gerekend nu hiermee kom,’ zei ik, twijfelend of ik nu een grote vergissing beging of niet. ‘Maar ik zit volgende week in Parijs. Voor een week. Vanaf maandag.’

‘O ja? Sinds wanneer?’ wilde Mary weten.

‘Ik weet het nog maar sinds gisteren,’ zei ik, en ik schonk haar mijn beste ‘help me alsjeblieft’-blik. ‘Ik ga erheen om de dertigste verjaardag van mijn vriend vieren.’

De andere twee leken niet bijster onder de indruk.

‘Hij speelt in een band en die treedt op tijdens een festival in Parijs.’

Nog steeds geen bijval en tot overmaat van ramp keek Bob nu naar me alsof ik een groupie was.

‘En ik dacht dat het goed zou zijn voor het blog, een beetje afwisseling. Ging het aantal hits niet omhoog toen ik in LA zat?’

‘Ja, maar toen figureerde je tegelijk kamerbreed in alle roddel - bladen en sites,’ herinnerde Mary me geheel overbodig. ‘Ben je van plan in Parijs weer een internationaal circusnummer van jezelf te maken?’

‘Dat was de eerste keer ook niet mijn bedoeling, dus wie zal het zeggen?’ verdedigde ik mezelf en vond het nogal sneu klinken.

‘Ik vind het een geweldige kans,’ zei Bob en hij doorbrak zo eindelijk de ijzige stilte die tussen Mary en mij was gevallen. ‘Emilia heeft een Europees nummer in de planning staan. Misschien dat jij een gids voor insiders over Parijs voor Belle zou kunnen maken? Adresjes die niet in de gewone reisgidsen staan, de underground hotspots, dat werk?’

‘Dat zou ik wel kunnen maken, ja,’ zei ik langzaam.

‘Nou, kom dan morgen even langs om kennis te maken met de redactie van Belle.’ Abrupt stond Bob op. ‘Ik laat Emilia's assistent je later vandaag even bellen voor een tijd.’

Mary stond even bruusk op en omdat ik niet wist wat ik anders moest doen, kwam ik ook maar overeind, om Bobs overdreven dramatische luchtkussen in ontvangst te nemen.

‘Leuk je te hebben ontmoet, Angela,’ zei hij tegen mij en wendde zich toen tot Mary. ‘Altijd een genoegen, Mary,’ voegde hij eraan toe en marcheerde toen naar een lange, zwarte personenauto die als op afroep stilhield voor het restaurant.

Mary liet zich weer op haar stoel vallen en dronk haar glas leeg. ‘De vrek heeft niet eens de rekening betaald.’ Hoofdschuddend trok ze haar grote portemonnee uit haar nog veel grotere tas. ‘Nou, Angela Clark, heb je nu je zin?’

‘Mag ik soms niet blij zijn?’ vroeg ik en ik probeerde voor mezelf op een rijtje te zetten wat er nu net was gebeurd. En of Mary het nu wel of niet met Bob deed. Die twee hadden ooit wat met elkaar gehad, zoveel was me wel duidelijk.

‘Schrijven voor Belle is wel even wat anders dan je blog schrijven.’ Ze wenkte de ober en overhandigde hem haar zwarte American Express. ‘Je moet precies weten wat je gaat doen.’

‘Een reisgidsje voor Parijs, dat moet toch wel lukken?’

Mary zette een ingewikkelde handtekening op de rekening. ‘Angela, je weet dat ik je een leuke meid vind,’ zei ze. ‘Maar als je dit verkloot, kan ik je niet helpen. De meiden bij Belle zijn niet te vergelijken met de meiden bij The Look of Icon.’

‘Maar ze willen toch dat ik dit doe? Of niet?’ Het klonk niet erg veelbelovend, zoals Mary het bracht. ‘Het was toch hun eigen idee?’

‘Het was een idee van Bob,’ zei Mary. ‘Erger nog, het was een idee van de kleindochter van Bob. Weet, voor je daar een voet over de drempel zet, dat in vergelijking met de redacteuren van Belle Cici een labradoodle is. Die wijven daar hebben stuk voor stuk een carrière van iemand anders verwoest en zijn met minimaal drie getrouwde mannen naar bed geweest om op die redactie te komen.’

‘Het klinkt alsof het echt schatten zijn.’

‘Dan breng ik niet goed onder woorden dat je met een roedel bitches van formaat te maken krijgt.’ Mary stopte haar portemonnee weg. ‘Ze gaan het niet leuk vinden dat jij de deur uitgaat met een opdracht voor Parijs, zonder ook maar een nagel te hebben gebroken tijdens Fashion Week. Niet dat zij ooit een nagel hebben gebroken. Hooguit bij het uitkrabben van de ogen van hun rivalen.’

Ik haalde diep adem. ‘O, shit, kan ik hier nog onderuit?’

‘Niet nu Bob zich ermee bemoeit.’ Mary ging weer staan.

‘Hoor eens, ik wil niet alleen maar cynisch zijn, dit is echt een mooie kans voor je. Wees alleen op je hoede, oké? En misschien kun je nog even naar de kapper gaan voor je er morgen binnenstapt?’

Ik kneep in de uiteinden van mijn bob om de gespleten haarpunten te inspecteren en slaakte een zucht. In elk geval had ik Parijs om naar uit te kijken.