7

‘En daarna hebben we zo'n bus met open bovendek genomen. Ik heb de Eiffeltoren gezien en de Notre Dame, het Louvre, god, ontzettend veel. En we zijn met de metro gegaan, gewoon met de metro van Parijs, had ik dat al verteld? En ik snapte het systeem nog ook!’ Al drie minuten ratelde ik tegen Alex, zonder zelfs maar te pauzeren om hem met een kus te begroeten. Zoveel hield ik nu al van Parijs. Heel veel, dus.

‘Ja, dat heb je al verteld,’ zei hij en hij pakte mijn hand om er een kus op te drukken. ‘Fijn dat je zo'n leuke dag hebt gehad. Heb je ook nog een beetje kunnen werken?’

‘Ja hoor,’ zei ik lichtelijk pruilend. Hij was helemaal niet zo geboeid door mijn avonturen in Parijs als ik had gehoopt. ‘Vir - ginie heeft alles wat we voor research hebben gekocht mee naar huis genomen. Ik heb haar uitgenodigd voor het concert van vanavond, ik hoop dat dat goed is?’

‘Natuurlijk,’ zei hij en hij ging me voor een steile trap af. Achter hem aan een trap oplopen was altijd een feestje, omdat het een uitstekend uitzicht bood op zijn lekkere strakke jeanskont. Maar trapafwaarts was ik altijd een beetje bang dat ik zou struikelen en hij was echt te dun om ook maar enig dempend effect te hebben als ik op hem neerkwam.

‘Juist leuk voor je om gezelschap te hebben,’ vervolgde hij. ‘Ik vind het altijd rot voor je dat je alleen moet staan als ik speel.’

‘Nou, zo'n sneue groupie ben ik nu ook weer niet,’ zei ik en ik liet mijn ogen wennen aan de donkere bar. ‘Zo vaak ben ik nu ook weer niet alleen. Het is pas sinds Jenny is vertrokken, dat ik geen echte concertmaatjes meer heb.’

‘Nog een geluk dat je mij hebt, hè?’ Alex wuifde naar een man achter de bar en trok me mee naar een tafeltje achter in de zaak. ‘Heb ik al tegen je gezegd dat je er erg leuk uitziet?’

‘Nog niet.’ Ik schoof een beetje heen en weer op mijn stoel om zo nonchalant mogelijk mijn nieuwe Parijse decolleté te showen, met dank aan mijn fantastische nieuwe Aubade-ondergoed, en wachtte geduldig op een complimentje. Als hij ook nog iets wilde zeggen over mijn lichtelijk voorspelbare, maar onweerstaanbaar zachte hemelsblauwe T-shirt met V-hals waarvan Virginie me had verzekerd dat het mijn ogen blauwer maakte, dan vond ik dat ook goed.

‘Je ziet er leuk uit,’ zei hij met zijn hand op mijn dij.

‘Alleen maar leuk?’

‘Superleuk.’

‘Niet très chic?’

Alex keek me diepzinnig in mijn ogen en drukte mijn handen tegen zijn hart. ‘Vous êtes la femme la plus belle et la plus renversante à Paris. Aucune autre femme ne compare à vous.’

‘Ik weet niet precies wat je zonet zei,’ verklaarde ik een beetje ademloos. ‘Maar ga er maar van uit dat je seks krijgt, vanavond.’

‘Ik haal even wat te drinken,’ zei hij lachend. ‘Ze hebben hier niet veel meer dan bier en sangria en ik kan je het bier afraden.’

‘Doe mij dan maar sangria,’ zei ik en ik keek om me heen. De jukebox speelde luid en hoewel het nog maar half zeven was, zat de bar alweer vol prachtige Parijzenaars. Coole, grungy types, niet de onmogelijk volmaakt gestylde gevallen die ik vandaag op straat had gezien. Hoewel het helemaal niet bij mijn opdracht hoorde, had Virginie beloofd me morgen de meer elitaire delen van de stad te laten zien, zodat ik naar mooie dingen kon zuchten voor etalages.

De barman droeg een erg interessante handgebreide trui waarin zich een of andere dierlijk patroon herhaalde. Hij schommelde op ons tafeltje af met twee glazen en een kan sangria. Na ons uitgebreid morsend te hebben ingeschonken, mompelde hij iets in het Frans tegen Alex en sloeg hem joviaal lachend op de rug.

Ik trok een wenkbrauw op en nam een slok. Jezus, het was lekker. Jezus, het was sterk.

‘Wat hij net ook tegen je zei, ik hoop dat het over de specialiteit van de dag ging,’ zei ik en ik zette mijn glas terug op de plakkerige tafel. ‘Ik kan maar beter niet te veel van dit spul drinken op een half stokbroodje en een ijsje.’

‘Eten is niet het sterkste punt van deze tent,’ zei Alex en hij trok zijn ik-denk-na-frons. Daar was ik dol op, het zag er altijd uit alsof hij elk ogenblik in een liedje kon uitbarsten. ‘Ze hebben hier eigenlijk alleen maar kleine stukjes brood met kaas erop. Maar een stukje verderop hebben ze geweldige steak met friet. Er is nog wel tijd om daar te gaan eten als je trek hebt.’

‘O.’ Ik probeerde het feit te negeren dat mijn maag niet zozeer rommelde, maar bijna een aardbeving veroorzaakte. ‘En dat weet je allemaal omdat je hier kwam toen je in Parijs was voor wat ook alweer?’

‘Iedereen komt hier,’ antwoordde hij afwezig en hij schonk mijn glas nog eens tot de rand toe vol. ‘Je spreekt af in de Odeon. Het is een beetje als, weet ik veel, Union Square of Piccadilly Circus, zoiets.’

‘Dat is dus niet echt een antwoord op mijn vraag, hè?’ zei ik en ik kneep hem even liefkozend in zijn been. Ik wilde het graag luchtig houden, maar hoe ontwijkender hij deed, hoe meer het me ergerde. ‘Hoe komt het dat je Parijs zo goed kent? En dan niet eens de toeristendingen, maar het echte Parijs? Je weet waar de hippe bars zijn zonder op een plattegrond te hoeven kijken, je weet waar mensen afspreken – voor de draad ermee, Reid. Hoe zit dat?’

‘Oké, maar niet in paniek raken, hè?’ Hij leunde achterover tegen de muur achter de tafel. ‘Ik heb een tijdje wat gehad met een meisje uit Parijs. Het is geen erg grote stad, je bent er redelijk snel vertrouwd mee.’

‘En waarom dacht je dat ik hierover in paniek zou raken?’ vroeg ik met een erg schril paniekerig stemmetje. ‘Dat geeft toch helemaal niets?’

‘Nou ja, sinds die eerste keer hebben we het nooit meer over onze verledens gehad,’ zei hij en hij bestudeerde me aandachtig. ‘Het is trouwens al heel lang geleden.’

‘Heb je hier lang gewoond?’ vroeg ik nonchalant, maar ik wilde het antwoord eigenlijk niet weten. Ik herinnerde me nog goed hoe misselijk ik was geweest van ons eerste gesprek over onze exen. Dat was niet fraai geweest.

‘Nee, niet zo lang. En de reden dat ik de stad zo goed ken, is dat we zo ontzettend vaak ruzie hadden dat ik de straat maar op ging. Zo ontstond mijn vriendenkring al snel uit barkeepers. En zo leer je de stad en de taal ook vrij snel.’

‘Kijk eens aan,’ zei ik en ik stortte me nog maar eens op mijn sangria.

‘Ga je nu ophouden met vragen stellen waar je eigenlijk geen antwoord op wilt?’ vroeg Alex en hij leunde in mijn blikveld. ‘Ik wil je niet kwaad maken, maar ik ken je een beetje en volgens mij wil je niet meer weten. Behalve dan dat het uitging, ik terugkeerde naar de Verenigde Staten en jou leerde kennen. En dat jij me gelukkiger maakt dan dat ik ooit eerder ben geweest.’

‘Vooruit dan maar,’ antwoordde ik en ik nam nog een grote slok. Zou het dubieuze stukje sinaasappel dat erin rond dobberde door kunnen gaan voor een van mijn verplichte twee stuks fruit voor vandaag? Vast wel.

‘En je gaat nu niet obsessief zitten piekeren over wat ik net heb gezegd?’

‘Nee.’ Natuurlijk ging ik dat doen!

‘Ik geloof er niets van, maar vooruit.’ Alex wachtte tot ik mijn glas weer had neergezet en nam toen mijn beide handen in de zijne. ‘Want ik meende het toen ik zei dat dit een leuk reisje voor ons was. Je denkt toch hopelijk niet dat ik je hier mee naartoe zou vragen als het voor mij allemaal om een ander meisje draaide?’

Zwijgend schudde ik mijn hoofd, maar van binnen schreeuwde ik keer op keer: Dat is je verdomme geraden! Hoe blij ik ook was dat hij hier met mij zat, iets in me schuimbekte onwillekeurig toch over het idee dat hij hier ooit met een ander meisje had gezeten, lieve Franse woordjes in haar oor fluisterend en haar kleine stukjes brood met kaas voerend. Nou ja, misschien dat laatste niet, dat was tenslotte niet erg sexy.

‘Angela, ik wilde je hier hebben omdat ik gek ben op Parijs en gek ben op jou en van je hou.’ Hij leunde over de tafel en kuste me lief. ‘En voor wat het waard is: ik ben hier nooit met mijn ex geweest.’

O fijn, mijn vriend kon gedachten lezen.

‘Nou, ik mag jou ook wel, dus dat komt mooi uit,’ zei ik en ik kuste hem terug terwijl ik me afvroeg of gedachten lezen een prettige eigenschap voor een vriendje was. Tenzij het verjaardagscadeautjes betrof, neigde ik toch naar ‘nee’.

Voor mijn jetlag kwam het goed uit dat Alex’ optreden in een bar pal tegenover ons hotel was, dus het was slechts een kort taxiritje terug naar de Marais en daarna meteen door naar de show.

Virginie stond ons al op te wachten voor de Pop-In Bar, koket als altijd in een spijkerjasje met daaronder een T-shirtjurkje dat amper over haar kont kwam. Het was veel korter dan het shirt dat ik aan had gehad, geen wonder dat ze daar niets over had gezegd. Ik probeerde niet krankzinnig jaloers te zijn, maar ze zag er enig uit, met haar haren in een paardenstaart en heldere, nieuwsgierige ogen toen ik Alex aan haar voorstelde. Ik wist dat luchtkussen in Frankrijk in de mode was, maar moest dat ook per se met mijn vriendje? Ik was er eigenlijk in het algemeen op tegen dat anderen Alex kusten.

Na ons de bar binnen te hebben geleid en drankjes voor ons te hebben besteld, verdween hij backstage om zich klaar te maken, zodat het aan Virginie en mij was om over de keiharde rockmuziek heen te schreeuwen die uit de speakers dreunde.

‘Alex, is hij de jongen uit Brooklyn in je blog?’ vroeg ze.

‘Ja, dat klopt,’ zei ik knikkend en ik dronk wat van een glas werkelijke afgrijselijke wijn. Was niet alle wijn in Frankrijk het einde? Dit smaakte naar afbijtmiddel. ‘Heb jij een vriend?’

‘Nee,’ zei ze. ‘Die had ik wel, maar hij is vreemdgegaan toen ik in New York zat, dus heb ik het uitgemaakt. Leuke jongen, Alex.’

‘Dank je wel,’ zei ik, hoewel ik het compliment niet echt prettig vond en haar onthulling ronduit ongemakkelijk. Wat moest je daar nou op zeggen?

De bar was klein en donker, veel kleiner dan de locaties waar ik Alex in New York had zien spelen. De felle spotlights lieten zijn zwarte haar nog meer glanzen, zijn groene ogen sprankelen en zijn bleke huid gloeien.

‘Rot voor je, dat van je ex,’ loeide ik over de soundcheck heen. ‘Die van mij heeft mij ook bedrogen. Schrale troost, maar gedeelde smart is halve smart, hè?’

‘Echt waar?’ Virginie draaide haar hoofd met zo'n ruk om dat haar haren half uit haar staart vielen. ‘Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat iemand jou zou willen bedriegen. Je bent zo mooi en grappig en aardig. En je hebt ook nog eens een mooie handtas.’

‘Nou ja, die had ik toen nog niet.’ Ik drukte mijn geliefde Marc Jacobs dicht tegen me aan. ‘Maar eerlijk is eerlijk, ik denk niet dat die tas had kunnen voorkomen dat mijn ex was gaan krikken met zijn tennispartner.’

‘Dan spoorde hij niet,’ verklaarde ze. ‘Iedere man zou van ge - luk spreken als hij jou zijn vriendin mocht noemen. Ik hoop dat Alex dit weet?’

Ik glimlachte benard en dronk nog wat wijn. Jakkes, echt afgrijselijk. Niemand, zelfs Jenny niet, had ooit eerder tegen me gezegd dat Alex blij mocht zijn dat ik zijn vriendin was. Interessant concept.

‘Nou, zeg het nog maar even niet tegen hem, maar we gaan binnenkort samenwonen,’ zei ik zo zachtjes als de muziek het toestond.

‘En dat weet hij nog niet?’ Niet-begrijpend keek Virginie me aan. ‘Misschien moet je dat eerst even tegen hem zeggen voor je gaat pakken.’

Ik moest zo lachen dat er wijn in mijn neus terechtkwam, waar de afdronk niet beter van werd. ‘Nee, hij heeft me gevraagd bij hem in te trekken. Ik heb alleen nog niet tegen hem gezegd dat ik dat ga doen,’ legde ik uit. ‘Het is een verrassing voor zijn verjaardag.’

‘Dan mag hij helemaal in zijn handjes knijpen,’ zei ze en ze sloeg haar glas achterover. ‘Afschuwelijke wijn, zeg. Heb je zin in een mojito?’

‘Je hebt zojuist een van mijn favoriete vragen gesteld.’ Ik zette de dubieuze wijn terug op de bar. ‘Ja, graag.’

Anderhalve mojito later was Alex halverwege zijn set en stond ik op mijn favoriete plekje: tegen de bar, achter de pulserende menigte, met goed uitzicht op de band. Ik had Stills het afgelopen jaar talloze keren zien spelen (nou ja, zeven keer om precies te zijn) en elke keer als ik Alex op het podium zag staan, viel ik weer een beetje meer voor hem. Als ik hem zo bezig zag, terwijl al die mensen aan zijn lippen hingen, vond ik het toch moeilijk om Virginie te geloven. Hoe kon hij nu degene zijn die van geluk mocht spreken? Hij kon iedereen die hier aanwezig was krijgen en dat gold eigenlijk op willekeurig welke plek. Waarom was ik dan net degene die hem mee naar huis mocht nemen?

Ik wist dat het vanavond zo zou gaan en ook in New York elke avond zo zou gaan, maar soms was het toch moeilijk dat ieder meisje zwijmelde over mijn vriend. Om nog maar te zwijgen over de jongens die achter hem aan zaten. Natuurlijk was ik soms ook wel iets te blij met mezelf dat zij hem allemaal wilden en ik hem had, maar het was en bleef lastig om dat een plek te geven. Ik hoopte maar dat dit een mens van me maakte en geen monster.

Het optreden was bijna voorbij toen ik Solène pal voor het podium spotte. Haar blonde haar lichtte op onder de schelle lampen die Alex, Graham en Craig belichtten. Ik kon haar zien dansen, ze hield een hand van een vriendin met die van haar omhoog en sprong in het rond. De zaal was niet erg groot, goed beschouwd stonden we maar een paar rijen van haar vandaan. Ik kon zien dat ze de songs woord voor woord meezong, met haar ogen dicht. Elke keer als ze haar armen weer eens in de lucht gooide, kroop haar jurk gevaarlijk ver omhoog. Tussen de liedjes door hield ze op met dansen, trok haar jurk naar beneden, veegde haar haren uit haar gezicht en glimlachte gelukzalig. Dus ze was een Stills-fan. Nou en?

‘Dat meisje,’ vroeg Virginie en ze wees naar Solène. ‘Ken je haar?’

Ik schudde mijn hoofd. ‘Niet echt, ik heb haar gisteravond voor het eerst ontmoet. Ze speelt in een bandje, ik geloof dat ze ooit het voorprogramma van Alex’ band waren of zoiets. Geen idee, we hebben niet uitgebreid gepraat.’

‘Ze valt nogal op je vriend.’

Ik keek opnieuw naar Solène die nu haar ogen wijdopen had en Alex rechtstreeks toezong, met haar handen op haar hart, terwijl ze mee tikte met de baslijn. Het beviel me niet.

Virginie tikte me op de schouder. ‘Hebben die twee samen wat gehad?’

‘Eh… weet ik niet.’ Erg welbespraakt was ik niet, omdat die theorie ook in mijn hoofd rondkaatste. Hadden ze wat gehad?

‘Ze zien eruit alsof ze elkaar goed kennen,’ merkte Virginie op.

‘Dat zou kunnen.’ Ik begon me een beetje misselijk te voelen en niet van de mix van sangria, rode wijn en mojito. Nou ja, misschien ook een beetje. ‘Hij heeft me amper iets over haar verteld.’

Maar dat gaat dus wel gebeuren, voegde ik er in stilte aan toe.

Aan het einde van de set wachtte ik geduldig bij de bar terwijl Alex een miljoen kabels losmaakte en dingen terug in flight cases plaatste. Ooit had ik aangeboden om hem te helpen, maar nadat ik binnen drie minuten een stop had laten doorslaan, werd voorgesteld dat ik als supervisor beter tot mijn recht zou komen. Ergens ver weg van het podium en de dure instrumenten. Op dit moment kon ik daar alleen maar blij mee zijn. Hij was druk bezig en Virginie was even naar het toilet, zodat ik Solène naar buiten kon volgen. Omschakelen naar rum was niet zo verstandig geweest gezien al het werk dat ik de volgende dag nog moest verzetten, maar ik had me er ook ongekende moed mee ingedronken.

‘Hé, Solène?’ Ik wachtte tot ze haar sigaret had aangestoken.

‘Oui?’ Haar blik was even leeg. ‘O, Alex’ vriendin! Sorry, ik ben je naam vergeten.’

‘Angela,’ zei ik, onzeker hoe ik het gesprek zou voortzetten. ‘Solène, heb jij iets met Alex gehad?’

‘Iets gehad?’ ze blies een lange streep rook uit. Smerige gewoonte, maar wel erg sexy. Kreng.

‘Sorry, wat ik bedoel is: hebben jullie een relatie gehad?’ Ik voelde me onvoorstelbaar opgelaten. Uit mijn ooghoeken zag ik ook de andere meisjes van haar band naar buiten komen.

Solène knikte. ‘Ja. Heeft hij je dat niet verteld?’

‘Nee.’ Ik was een beetje verbluft dat mijn vermoeden zo vlot werd bevestigd.

‘Dat verbaast me niets,’ zei ze lachend en ze bood me een sigaret aan. Om een of andere reden accepteerde ik het aanbod. ‘Hij had zoveel meisjes, waarom zou hij mij bij naam noemen?’

De andere meisjes omringden Solène en lachten met haar mee. Omdat ik niet wist wat ik anders moest doen, stemde ik in. Was het niet hilarisch dat mijn vriend zoveel mooie meiden had geneukt dat het niet in hem was opgekomen om me te vertellen dat een van hen de leadzangeres van een Franse rockband was, bij wie Victoria's Secret-modellen in het niet vielen?

‘Het is al heel lang geleden.’ Ze gaf me vuur en ging verder. ‘Jaren terug, toen we nog erg jong waren, woonde ik in New York en het stelde niet veel voor, echt. We hebben morgen een feestje, komen jullie anders ook? Het zou leuk zijn weer eens bij te kunnen praten met Alex.’

‘Speelt je band morgen?’ vroeg ik. Mijn stem was strak van de rook. Waarom rookte ik? Waarom?

‘Non.’ Solène schudde haar hoofd. ‘Mijn vriend en ik geven een feestje. In ons appartement. Kom alsjeblieft ook. Wacht, ik schrijf het adres even voor je op.’ Met haar sigaret tussen haar lippen krabbelde ze een adres op de rug van mijn hand met een viltstift die een van haar ondergeschikten tevoorschijn had ge - toverd. Met mijn vrije hand nam ik nog een ongewenste trek van de sigaret. Echt, het was walgelijk. Hoe konden mensen voor de lol roken? Ik kuchte een beetje en probeerde te glimlachen.

‘Geef me even jouw nummer,’ commandeerde ze en ze hield een lelieblanke hand uit. Haar nagels waren superkort, net als die van Alex. Waarschijnlijk zong ze niet alleen, maar speelde ze ook gitaar, bedacht ik met verterende jaloezie en ik schreef mijn mobiele nummer op haar hand. Ik kon geen van beide, ook al dacht ik van wel, na vijf frozen margarita's in de Sing Sing-karaokebar aan Avenue A.

‘Het begint om acht uur, kom alsjeblieft ook.’ Ze nam een laatste stevige trek van haar sigaret, stampte die vervolgens uit en schonk me twee omslachtige luchtkussen voor ze zich op haar stevige hakken omdraaide en wegliep. ‘Au revoir, Angela.’

‘Angela?’ Virginie dook naast me op, bezorgdheid in haar bruine ogen. ‘Praatte je nou net met dat meisje?’

‘Ja,’ antwoordde ik en ik verborg mijn sigaret achter mijn rug. ‘Maar volgens mij is er geen reden voor paniek. Ik kan maar beter Alex eens gaan opzoeken en jij moet eens naar huis. Je bent vandaag mijn rots in de branding geweest, dank je wel.’

‘D'accord.’ Ze gaf me twee snelle kussen en een stevige omhelzing. ‘Vandaag was enig. Morgen tien uur in de lobby van het hotel?’

‘Tien uur is prima.’ Ik glimlachte er stijfjes bij. Ik voelde me niet zo lekker.

Ik keek Virginie na die richting metro huppelde en leunde te - gen de koele muur van de bar. Starend naar de half opgebrande sigaret liet ik mijn gedachten over Alex en Solène gaan. Dus die twee hadden wat gehad. Betekende dit dat ze La Bitch Française was? Zoals ze het omschreef was het niet al te serieus geweest. Daarbij had ze gezegd dat ze destijds in New York woonde. Ik wist niet of dat goed of slecht was, eigenlijk. Of Alex had in een grijs verleden iets gehad met een superhotte Franse zangeres die nu een nieuwe vriend had en ons op hun feestje had uitgenodigd. Of hij had wat gehad met een superhotte Franse zangeres en minimaal één ander meisje van wie niet duidelijk was hoe hot ze was. Hmm.

‘Angela, sinds wanneer rook jij?’

‘Shit.’ De sigaret was zover opgebrand dat het ding tegen mijn vingers aangloeide. Dat heb je er nu van als je niet oplet.

‘Angela?’

Alex zette zijn gitaarkoffer op de stoep en pakte de opgebrande peuk uit mijn vingers. ‘Alles oké?’

‘Ja hoor,’ zei ik, maar ik geloofde mezelf niet eens.

‘Kom eens hier.’ Hij trok me in zijn armen, zijn bruine geruite shirt was warm en vochtig van transpiratie. Optreden maakte hem altijd een beetje opgewonden en om eerlijk te zijn, was hem zien optreden ook altijd een opwarmertje voor mij.

‘Nee, niet doen.’ Ik probeerde hem weg te duwen, maar we verloren allebei ons evenwicht en ik viel tegen hem aan. ‘Ik ben weerzinwekkend. Alweer.’

‘Ik vind het helemaal niet erg dat je naar een asbak smaakt,’ zei hij en hij hield mijn beide polsen stevig vast. ‘Om eerlijk te zijn, vind ik dat wel lekker.’

‘Maar ik moet overge-,’ zei ik snel en ik kreeg geen kans om de zin helemaal af te maken. Wel kon ik me nog met een ruk omdraaien voor ik de straat onderkotste.

‘En jij wilde mij niet eens zoenen vanwege een sigaretje.’ Alex pakte zijn gitaarkoffer in zijn ene hand en raapte mij met de andere min of meer op. Met mijn hand stevig over mijn mond liet ik me door hem naar de overkant van de straat de hotellobby inslepen.

‘Ik geloof niet dat iemand het heeft gezien.’

Ik knikte. Wilde hem bedanken, wilde tegen hem zeggen dat ik van hem hield, wilde hem vragen naar Solène, maar het was echt, écht onmogelijk mijn hand van mijn mond te halen.

‘Wacht hier even,’ zei hij en hij stutte me tegen een stoel in de lobby voor hij de deur weer uitholde. Ik keek hem na, met mijn hand nog altijd stevig over mijn lippen.

Vervolgens keek ik om me heen. De lobby was akelig goed verlicht. Een nadrukkelijk kuchje vestigde mijn aandacht op de receptie van waarachter een lange, kreukloze hotelmedewerker me aanstaarde. Hij deed niet eens zijn best om zijn walging te verhullen. Zwakjes wuifde ik even naar hem. Voor zover ik het kon inschatten, zou ik eruit worden gegooid, als Alex niet binnen drie seconden terug was, of ik zou gaan kotsen. Alweer.

‘Madame?’ begon de man achter de bar.

‘Niets aan de hand.’ Alex kwam de lobby weer in gehold. ‘Ze is een gast van het hotel. Niets aan de hand, alleen voedsel - vergiftiging.’

‘Ja!’ schreeuwde ik tussen mijn vingers door. ‘Voedselvergif - tiging van Frans eten! En het is mademoiselle, toevallig! Madamwahzelle!’

‘Jij kunt echt helemaal niets hebben,’ zei Alex, tilde me op en gooide me over zijn schouder. Wat echt een heel fout idee was, gezien het feit dat ik aan het kokhalzen was. ‘Ik kan jou ook nergens mee naartoe nemen.’

‘Ja, ja…’ zuchtte ik en ik deed mijn uiterste best niet op hem te spugen. Toen ik mijn hoofd even optilde, zag ik de receptionist, nachtportier en allerhande ander personeel belangstellend toekijken hoe we richting kamer gingen, tot mijn ogen uit zich - zelf dichtzakten. ‘En het kwam niet door de drank, maar door de sigaretten.’

‘Wat ben je toch een dame,’ zei Alex ergens boven me. ‘Je valt toch hopelijk niet flauw, hè? Angela? Ben je er nog?’

‘Nuh-uh,’ mompelde ik en ik probeerde wanhopig mijn ogen open te houden.

‘Want ik zal echt pissig op je zijn als je me niet minimaal de kans geeft om wraak te nemen op je anti-rookpreek,’ vervolgde hij en hij rommelde in zijn zak op zoek naar de sleutel. ‘En daarbij is het leuker als je niet stikt in je kots.’

Wat de laatste romantische woorden waren die ik hoorde voor ik buiten westen raakte.

Om vier uur 's ochtends Alex naar Solène vragen terwijl hij mijn haar uit mijn gezicht hield zodat ik het laatste restje van mijn maaginhoud eruitgooide was niet mijn meest briljante idee, maar ik geef het eerlijk toe: mijn inschattingsvermogen is niet je dat.

Ik had mijn ogen nog niet open of ik moest over Alex heen klimmen om op tijd in de badkamer te komen. Plichtsgetrouw volgde hij me, veegde mijn haar uit mijn gezicht en bood een nat, koud washandje aan.

Ik zag zijn zorgzaamheid maar aan voor schuldgevoel over het feit dat hij die vervloekte sangria in me had gegoten. Stomme jetlag. Stomme sigaretten. Stomme ik. Overgeven als je nuchter bent, is afschuwelijk. Dus daar zat ik, met mijn voorhoofd tegen het koele staal van de radiator en mijn knieën onder mijn kin. En koos dat als het moment om hem De Vraag te stellen.

‘Dus Solène, dat was je Franse vriendin?’

Alex leunde tegen de wasbak. ‘Ja,’ zei hij en keek me recht aan.

Hmm. ‘En je was niet van plan dat even tegen me te zeggen?’

‘Wil liever weten wie het tegen jou heeft gezegd.’ Hij strekte zijn lange benen en liep naar de deur.

Ik voelde me klein en verkreukeld bij zijn lange gestalte in de deuropening.

‘Nou, dat heb ik helemaal in mijn eentje uitgedokterd,’ zei ik en ik krikte mezelf omhoog, waarbij ik me optrok aan de radiator en mijn best deed niet in de wc te vallen. Elegant is nooit een woord geweest dat van toepassing is op mij.

Ik spoelde mijn mond met water, mondwater en toen weer water, voor ik de doodsklap uitdeelde. ‘En toen ik haar vanavond sprak…’

‘Je hebt haar gesproken?’ onderbrak Alex me en hij blokkeerde de uitgang met zijn lijf. ‘Waarom heb je met haar gepraat?’

‘Vooral omdat ze nog net niet tegen je aan stond te rijden bij het podium, maar ook omdat ik vanavond overduidelijk te veel heb gedronken,’ blafte ik hem toe en banjerde langs hem heen. ‘Je hoeft je er geen zorgen over te maken, want ze leek er helemaal niet mee te zitten. Ik wilde het alleen maar weten.’

‘Het was niet mijn bedoeling het voor je verborgen te houden.’ Alex stond nog altijd in de deuropening van de badkamer. ‘Ik had geen idee dat ze hier zou zijn en zoals ik al zei: het is al een hele tijd geleden. Er valt niets over te zeggen.’

Het badkamerlicht plaatste zijn slanke figuur en brede schouders in een fraai silhouet. Waarom was zelfs het licht tegen me?

‘Laat maar, joh,’ zei ik en ik draaide me naar de muur, vastbesloten om mijn hormonen in de hand te houden.

‘Echt, Angie, ik voel helemaal niets meer voor haar. En ik heb ook helemaal geen zin in haar.’

Ik voelde de matras een beetje meegeven toen hij naast me kroop en hield mijn adem in, in afwachting van zijn aanraking, die echter uitbleef.

‘Ik bedoel maar: zou jij met je ex willen optrekken als hij hier was?’

Ik ademde uit. Ik kon niets bedenken wat ik vreselijker zou vinden dan met Mark en Alex in een kroeg zitten.

‘En waarom zou ik ook maar een seconde met haar willen doorbrengen, als ik bij jou kan zijn?’

Met tegenzin keerde ik me om en ontdekte dat Alex ervan uit was gegaan dat hij deze kibbelpartij zou winnen. Hij was volledig naakt.

‘Heb je het warm of zo?’ vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Ik dacht toch dat mijn koffer was opgeblazen, niet de jouwe.’

‘Hou je mond,’ zei hij en hij kwam op me liggen.

‘Alex, ik heb net overgegeven.’

‘En nu ben je helemaal pepermunterig en zweterig.’

‘Zweterig?’

‘Lekker zweterig.’

Dat betwijfelde ik ten zeerste. Ik wist wat lekker zweterig was. Lekker zweterig was zoals hij rook na een potje voetbal met vrienden in McCarren Park terwijl ik in het gras lag te lezen. Hoe hij rook als hij net van het podium kwam in de Music Hall en me de drie straten naar zijn flat doorsleurde. Lekker zweterig was ik op dit moment niet. Maar dat kon me echt niet schelen.

Ik tilde mijn handen boven mijn hoofd om hem te helpen mijn shirt uit te trekken, zodat het plakkerige huid op plak ke - rige huid was. Alex’ kussen waren altijd intens, maar ditmaal voelden ze dieper dan ooit. Ik wist dat hij dacht dat hij iets te bewijzen had, het was net alsof hij me iets wilde zeggen waar geen woorden voor waren. Zijn handen bewogen zich onophoudelijk over mijn lijf en zetten al mijn zintuigen op scherp. Ik kon het niet bijhouden en ik wilde het niet eens proberen.

Na een tijdje volgde zijn mond zijn handen, langs mijn hals, mijn armen en mijn buik, alsof hij elke plek wilde markeren.

Ik greep een pluk dik zwart hoofdhaar en probeerde hem weer omhoog te trekken, maar hij duwde me weg, vlocht mijn vingers los, kuste ze één voor één en liet plagend zijn tong tussen elk glijden, voor hij zich weer wijdde aan zijn klus.

Binnenin me nam de spanning toe tot ik het niet langer kon verdragen. Ik reikte weer naar zijn haar, maar mijn hand raakte zijn wang. Toen ik mijn ogen opendeed, zag ik zijn lange pony voor zijn heldere ogen zwaaien. Zijn pupillen waren groot en donker.

‘Alles oké?’ fluisterde hij en hij kwam naar boven om zijn voorhoofd even tegen dat van mij te laten rusten. Onze monden raakten elkaar net niet. Gezien de vlinders in mijn buik, mijn gehijg en mijn tintelende lippen, was ik meer dan oké.

‘K-kom in m-me,’ wist ik eruit te krijgen in haperende stoten.

Glimlachend veegde hij een plakkerige piek uit mijn ogen.

Vrijen met Alex was altijd het einde, maar ik schaamde me een beetje toen ik besefte dat ik er te veel aan gewend was geraakt elkaar de kleren van het lijf te scheuren om snel tekeer te kunnen gaan. Er eens de tijd voor nemen, zoals nu, dat gunden we elkaar bijna nooit. Het was bijna te mooi om waar te zijn en ik had geen idee hoe lang ik het nog vol kon houden.

Hij zei niets, maar bleef nog even bezitterig boven me hangen.

Het prikken in mijn lippen werd steeds erger, tot ik me niet meer in kon houden en mijn gezicht naar het zijne bracht. Ik dronk hem in me op en proefde de ziltheid van ons zweet, die zich vermengde met onze zoenen.

Mijn vingers vlochten zich weer in zijn klamme haar, voor mijn nagels langs de hele lengte van zijn sterke rug krasten. En toen terug over zijn gespierde armen en naar voren tot ze op zijn licht behaarde borstkas lagen, waar het haar in een punt overliep tot zijn platte buik.

Instinctief sloeg ik mijn benen om zijn smalle heupen, maar voor ik helemaal los kon gaan, verbrak hij de betovering en hield stil.

Het duurde even voor ik doorhad dat ik hijgde, met mijn mond open en mijn wangen een beetje geschaafd van zijn ochtendstoppels.

‘Ik wil jou,’ zei hij stilletjes en hij veegde mijn haar uit mijn gezicht voor hij zijn handen om mijn wangen legde. ‘Met alles erop en eraan. Voor altijd. Ik hou van je.’

Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. De vlinders in mijn buik promoveerden tot puur vuurwerk en de tintel in mijn lippen verspreidde zich door mijn hele lichaam. Voorzichtig kwam ik omhoog, knikte en kuste hem opnieuw.

Het begon rustig, maar dat bleef niet zo. Zijn woorden echoden in mijn oren, mijn handen hield hij in de zijne, boven mijn hoofd terwijl onze lichamen als één bewogen. Alles begon te vervagen, hij was de enige ter wereld, het enige wat nog voor me bestond. Tot het opeens niet meer om twee mensen ging, maar we echt één werden en verder niets nog belangrijk was.