5

 

 

‘En toen moest Jenny me ontslaan, maar dat gaf niet, want ze zei dat het niet erg was en toen heeft ze een taxi voor me gebeld en ik geloof niet dat ik Cici erg pijn heb gedaan, want haar neus bloedde niet eens of zo, maar jezus, Alex – ik heb haar een dreun verkocht.’

Voor de vorm zat ik op de bank met een net aangeschafte zak diepvrieserwten op mijn hand, terwijl ik verhaalde over de manier waarop ik mijn tweede draak had verslagen.

‘Zeg, dat mensen slaan, is dat iets waar ik me zorgen over moet maken?’ Met zijn ene hand hield hij de erwten tegen mijn hand, met zijn andere veegde hij mijn haar van mijn voorhoofd.

‘Blijkbaar kick ik alleen op vechten met meisjes,’ antwoordde ik, en ik strekte voorzichtig mijn vingers. Ze deden niet echt zeer, maar voor de show vertrok ik toch maar even mijn gezicht. ‘Volgens mij hoef je niet bang te zijn voor huiselijk geweld. Nou ja, nog niet.’

‘Fijn dat je zo feministisch bent.’ Hij drukte een kus op mijn haar en ging toen nog een biertje uit de koelkast halen. Want ik had duidelijk meer bier nodig. ‘En je hebt haar zus ontmoet? En dat was geen kreng?’

‘Helemaal niet,’ zei ik. ‘Ze was zelfs aardig. Misschien worden we wel Facebook-vrienden.’

‘Je bent een rare meid.’ Hij stond voor me met een Corona en keek belangstellend in mijn verhitte, opgewonden ogen. ‘Dus, om het plaatje even helemaal helder te krijgen: Cici de Satanist was naakt tijdens deze catfight en jij had dit aan?’

Uiteraard schitterde ik nog in latex.

‘Ze was niet naakt,’ verweerde ik me zwakjes. ‘Echt niet.’

Typisch iets voor een man om dit sexy te vinden. Als iemand Craig had opgehitst om een ander een stomp in zijn gezicht te verkopen, zou Alex hem een boks hebben gegeven en vervolgens een biertje. Nou ja, het bier had ik dan toch al.

‘En trouwens, daar gaat het niet om,’ pruttelde ik door. ‘Het is niet alleen zo dat zij ervoor heeft gezorgd dat ik ben ontslagen, maar door haar geroddel kan ik dus ook geen werk meer krijgen. Cici is de reden dat mijn visum is ingetrokken. Zij is de oorzaak van het probleem.’

Daar keek Alex van op. ‘Ik dacht dat er geen probleem was met het visum?’

‘Nou ja.’ Ik pruilde een beetje. Dit was niet echt een geschikt moment om erover te beginnen, toch? ‘Ik wil maar zeggen… mocht het allemaal misgaan…’

‘Wat ben je toch een pessimist.’ Hij plofte naast me neer om me innig maar voorzichtig te knuffelen. ‘Relax. Wacht rustig tot na kerst en dan verzinnen we wel wat. Niemand kan dit soort dingen regelen, zo vlak voor de feestdagen – dan zijn je hersens al met vakantie.’

Ik wist dat een openhartig gesprek met mijn vriend de enige optie was. Ik moest gewoon tegen hem zeggen wat er aan de hand was, dat de ins geen uitzonderingen maakte en dat de kans zeer klein was dat ik in Amerika zou kunnen blijven. Een gesprek als volwassenen onder elkaar, zeg maar. Maar ik was zo moe en zo pissig op Cici en zo ontzettend goed in mezelf voor de gek houden. Bovendien had ik het gevoel dat ik er niet erg integer uitzag in mijn huidige outfit. Dus in plaats van een volwassen gesprek met mijn volwassen vriend te hebben over mijn volwassen probleem, liet ik me knuffelen en mokte ik in stilte. Morgen zou ik het er alsnog met hem over hebben en zou ik alle opties onderzoeken om toch weer aan een voorlopige verblijfsvergunning te komen. Meteen zodra ik mijn geile serveersterpakje ritueel had verbrand.

 

Na een lange inspannende zaterdag vol research (lees: Google), True Blood kijken en aan pizza denken, zag ik kans van de bank af te komen om me klaar te maken voor Jenny’s kerstfeestje. Of, om cultureel correct te zijn, haar eindejaarsfeestje. Al kon ik nooit erg warmlopen voor culturele correctheid als het ging om een dikke man met een kerstpak aan en dus was ik schaamteloos in kerststemming. Ik deed de van Jenny geleende schoenen aan (ze nog één keertje dragen kon geen kwaad) bij mijn rode zijden Marc by Marc Jacobs-jurkje en ging mijn gezicht te lijf met blusher. Het twee seizoenen oude jurkje – antiek dus – was een van de weinige overlevenden van mijn pre-Parijse garderobe en gelukkig perfect voor een kerstfeestje. Robijnrood, kleine pofmouwtjes en een getailleerd model dat toch nog wat ruimte bood om overconsumptie van gebakjes mogelijk te maken. Ik had namelijk heel wat heerlijk kruidige miniappeltaartjes gebakken én opgegeten.

Ik had me ook echt voor honderd procent voorgenomen om met Alex te praten over het visumgedoe. Ik had zelfs De Brief uit mijn handtas gehaald om aan hem te laten zien, maar hij had voor zijn doen vroeg het pand verlaten en dook pas weer op toen het al tijd was om me op te tutten, zodat mijn mooie plannen niet door konden gaan. Nu moest ik morgen helemaal opnieuw moed verzamelen om het hem te vertellen. En met ‘moed verzamelen’ bedoelde ik spritzers achteroverslaan. Hoeveel we ook al samen hadden meegemaakt en hoe zeker ik er ook van was dat hij van me hield, in mijn hoofd zat ook een Stem die fluisterde dat hij blij zou zijn als ik terug naar Engeland zou moeten en het prima zou vinden als ik weg was, zodat hij weer vrij kon zijn. Die Stem liet zich alleen het zwijgen op leggen tijdens zoenen en zuipen. En het was erg lastig om te praten tijdens het zoenen.

Het was dezelfde Stem die me vertelde: Ja, die jeans maakt je dik en nee, rode lipstick staat je niet chic maar sletterig. Een mix van je moeder, je biologielerares en je gemeenste kennis. Samenwonen met Jenny had het mogelijk gemaakt De Stem vakkundig te verdringen, maar inmiddels liet-ie weer luid en duidelijk van zich horen. Dus deed ik wat elk fatsoenlijk Brits meisje zou doen: ik negeerde het probleem en propte het weg tot het alleen nog maar een naar gevoel in mijn onderbuik was, in plaats van een brul die in mijn oor roeptoeterde. Jenny zou tegen me zeggen dat de confrontatie aangaan de enige manier was om De Stem tot zwijgen te brengen, maar ja – zij was Amerikaans. Ik koos tegen beter weten in voor hopen dat het vanzelf over zou gaan, zoals een spin van middelgroot formaat ook wel eens spontaan wil verdwijnen, evenals enge uitslag op plekken waar je die beslist niet wilt hebben. Omdat ik op zaterdagavond toch niets aan de kwestie van mijn verblijfsvergunning kon doen, besloot ik het probleem maar even te vergeten. Het was altijd efficiënter om een maagzweer te krijgen vanwege meerdere problemen tegelijk dan van slechts eentje, als je het mij vroeg. Ik zou er gewoon twaalf uur niet aan denken, klaar.

‘Klaar?’ Alex had alles uit de kast gehaald voor het feest. Niet alleen had hij zijn haren gewassen en gekamd, hij droeg bovendien een pak, inclusief overhemd en das. Ik was even vergeten dat hij een pak, overhemd en das bezat. En hoe absurd knap hij eruitzag als hij er werk van maakte. Het pak en de das waren zwart, skinny en hip, het overhemd smetteloos. Was hij een meisje geweest, dan zou hij op hoge hakken een rondje hebben rondgedraaid om zijn outfit te showen, maar aangezien hij een tikkeltje macho was, stak hij alleen zijn voeten in zijn zwarte Converse-sneakers. Die totaal zouden moeten misstaan bij de rest van zijn kleding, maar die er – irritant voor iemand die zojuist haar voeten in te smalle pumps gewrongen had – fantastisch uitzagen.

‘Wie komen er vanavond allemaal?’ vroeg Alex toen we de deur achter ons dichttrokken en ik de ijzige kou van de New Yorkse winter in mijn wangen voelde bijten. Aan het water wonen was geweldig. We hadden prachtig uitzicht op Manhattan en in de zomer was het heerlijk om in een briesje op het dak te zitten met een fles wijn. In de winter werd dat briesje een waterkoude storm die in je huid sneed en er vervolgens zout in strooide.

‘Mensenmassa? Klein gezelschap?’ Hij kneep even in mijn hand om het net te laten lijken alsof geen van beide hem doodsangst inboezemden.

‘Jenny kennende heeft ze iedereen uitgenodigd die ze ooit heeft ontmoet,’ antwoordde ik, en ik kneep even terug in een poging weer gevoel in mijn vingers te krijgen. ‘Maar als het goed is komen ze niet allemaal.’

‘Cool, we zien wel.’ Hij rommelde in zijn zak op zoek naar een metrokaart. ‘Ik heb haar al in geen tijden meer gezien.’

Het was aandoenlijk om te zien hoe hij zijn opluchting probeerde te verbergen. Ik wist heel goed dat hij mijn beste vriendin in het bijzonder vreesde, naast grote groepen mensen in het algemeen. Op het podium had hij er geen moeite mee om duizenden mensen tegelijk te entertainen, maar op feestjes voelde hij zich ongemakkelijk. Hij deed zijn best, glimlachte, knikte en lachte wanneer dat gepast was, schudde zijn hoofd als dit van hem verwacht werd en iedereen was altijd dol op hem, maar ik wist dat hij intussen duizend doden stierf. Eens een muzieknerd, altijd een muzieknerd. Ondanks alles wat hij op zijn eenendertigste had bereikt, wachtte hij nog altijd op het moment dat de populaire kids hem eruit zouden schoppen. Voor mij was het een hele ontdekking geweest dat mannen soms net vrouwen waren.

Na de trappen van het metrostation af te zijn gekrabbeld en ons een perron vol mensen in parka’s over te hebben geworsteld, zag ik kans me een wagon in te persen en mezelf onmiddellijk op een lege plek te laten vallen. Alex stond voor me en kletste luid, om over het lawaai van de trein heen te komen, over de metro’s die hij in Tokio had genomen. Aan de overkant zag ik twee meisjes naar zijn kont kijken. Ik wilde beledigd zijn, maar ik kon het ze eigenlijk niet eens kwalijk nemen: hij had ook gewoon een schitterend achterwerk.

‘Zie je nu wel hoe gemakkelijk het voor hem zou zijn om jou te vervangen?’ zei De Stem in mijn hoofd om me er nog even aan te herinneren hoe ontzettend gewild Alex in Brooklyn was. Hij was natuurlijk overal gewild, maar in onze eigen buurt was hij het mannelijke equivalent van kattengras voor vrouwen. Ik durfde er wat om te verwedden dat de meisjes in hun afgeknipte jeans met netkousen en daaronder afgetrapte Doc Martens hun middag niet hadden doorgebracht met naar homoseksuele vampiers kijken en tandpasta op hun puistjes smeren. Eerder vandaag hadden ze ongetwijfeld sieraden van elektronica gemaakt of diepzinnige schilderijen vervaardigd met hummus.

‘Volgende keer moet je meegaan,’ zei Alex terwijl ik De Stem probeerde weg te denken. ‘Je kunt me niet nog een keer in m’n uppie aan Craig en Graham overleveren. Je zou Japan geweldig vinden. Ik zweer het, waar ik ook was, ik riep steeds: “Angie zou dit te gek vinden!” Volgens mij konden die gasten me aan het einde van de tour niet meer luchten of zien.’

‘Volgende keer,’ beaamde ik lachend. Ik had me aan mijn voornemen gehouden om het niet over mijn gebrek aan een visum te hebben.

‘Als je je nieuwe visum hebt, gaan we overal samen naar toe.’ Hij gaf me een liefhebbend duwtje met zijn knie en ik dwong mezelf hem niet in zijn kruis te schoppen.

‘Goed plan.’ Ik keek naar de hippe meiden achter hem. Zij hadden geen tandpasta op hun puistjes of verblijfsvergunningen nodig. Maar een beetje manieren zou ze niet misstaan.

 

Jenny’s feest behelsde kamerbreed mensen, zoals ik al had voorspeld, en de meesten waren zo mooi dat ik het ronduit onfatsoenlijk vond. Ik had mijn jas nog niet uit toen Alex me al venijnig in mijn zij porde om te voorkomen dat ik nog langer met open mond zou staren naar drie volmaakt gespierde mannen die niet meer droegen dan een met rood bont afgezette Speedo. ‘Het is… Kerstmis?’ merkte ik verdedigend op, en ik keek snel toch nog even.

‘Ja, en de Kerstman is naar de sportschool geweest,’ merkte hij op, zonder zelfs maar een poging te doen om zijn ergernis te verbergen. Ik kuste hem op zijn wang en richtte mijn blik ergens anders op, al vond ik het best leuk dat hij een beetje jaloers was. Aan de buitenkant was ik volwassen, maar vanbinnen nog echt een kleuter.

‘Angie!’ Joelend sprong Jenny op van de bank om me te begroeten alsof ik de enige geschikte nierdonor ter wereld voor haar was en ik net het ziekenhuis was binnengelopen om haar leven te redden. Aan haar glazige blik te oordelen, zou ze eerder een nieuwe lever onder de kerstboom willen. Ze was teut.

‘Wat zie je er enig uit, zijn dat mijn schoenen?’

‘Het zijn jouw schoenen,’ bevestigde ik. ‘Ik dacht dat je het niet erg zou vinden, gezien het feit dat je me gisteren in een latex softporno pakje hebt gedwongen.’

‘Heb je het ritueel verbrand?’

‘Ja.’

‘Mooi zo.’

Het was leuk om ‘enig’ te worden genoemd, maar ik verlangde er wel eens naar om te worden gezien als een honderd procent mokkel à la Jenny. Als ik had geweten dat ze zich in een rode bandagejurk van Hervé Léger had gegoten, had ik waarschijnlijk een andere jurk gedragen. Al was het hoe dan ook onmogelijk om de competitie met Jenny aan te gaan.

‘Wat zijn er veel mensen,’ zei ik, en ik wapperde mezelf met mijn hand warme lucht toe. Vorige winter had ik hier meer dan eens binnen met een sjaal om en wanten aan gelopen. Het gebouw leed aan een krakkemikkige verwarmingsinstallatie, maar de grote hoeveelheid warme lijven in het vertrek hield de boel nu aardig op temperatuur. En nu we het toch over warme lijven hadden, probeerde ik meteen maar om Jenny’s haar heen te kijken of ik haar buitengewoon fraaie vriend ergens zag. ‘Waar is Sigge?’

‘Daar.’ Jenny wees naar de heilige drie-eenheid van halfnaakte mannen bij het raam en gaf Alex twee kussen op de wang en een plichtmatige knuffel. Hij had alle reden om bang voor haar te zijn. Ze stond erop om professioneel afstand van hem te houden. Volgens Jenny was het haar taak als beste vriendin om Alex op deze manier scherp te houden, iets wat hem niet ontging. In haar buurt liep hij altijd op zijn tenen en ik voelde dat hij ook nu gespannen was. Vandaar ook het pak en de das. Ik maakte me geen enkele illusie dat hij zich voor mij zo had opgedoft, maar dat ze het op hun manier samen konden vinden, maakte me blij.

‘O, ik herkende zijn sixpack niet,’ zei ik zo achteloos mogelijk. Dat lukte me niet zo best. ‘Raar om ze alle zes zo in levenden lijve te zien.’

‘Geweldig, hè?’ Jenny dronk wat van haar champagne. Haar ogen stonden liefdevol, maar dat kan ook best de drank zijn geweest. ‘Het leek hem grappig. Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat het wel erg Zoolander was, maar dat maakte hem alleen maar enthousiaster. Nu nemen ze steeds Blue Steel-poses aan en giechelen ze als meiden.’

Gedrieën keken we naar het modellenspeelhoekje. Zulke prachtige… jukbeenderen.

‘Dat is nou mijn vriend,’ verzuchtte Jenny. ‘Onvoorstelbaar, hè?’

‘Ik zou nog met die vent willen daten,’ merkte Alex op. ‘En ik weet zeker dat Angie zich ook niet zou laten weerhouden.’

‘Ik ga niet liegen; als jij er niet was, zou ik nu bij de Kerstman op schoot zitten,’ zei ik, en ik spiedde intussen rond waar de bar was. Ik zou het niet langer dan een kwartier op dit feest uithouden tenzij ik heel snel heel dronken zou worden. Ik had een tijdje min of meer droog gestaan toen Alex op tournee was, maar geen alcohol drinken op een feest van Jenny stond gelijk aan automutilatie. Het zou slim zijn geweest als ik thuis alvast een beetje in had gedronken, maar zo snugger was ik dus niet.

‘Wat ziet de flat er leuk uit,’ zei ik tegen Jenny, nadat ik Alex met onze jassen naar een slaapkamer had gestuurd en hem had opgedragen niet terug te keren zonder twee glazen bubbels. ‘Heb je geverfd?’

‘Sadie heeft geverfd,’ antwoordde ze. ‘Ik zei dat we een kerstfeestje zouden geven en toen zei zij dat ze iemand zou laten komen om de boel een beetje op te knappen. Ik nam aan dat ze een werkster bedoelde, maar toen ik uit mijn werk kwam was alles opeens wit. In één dag! Het lijkt wel een toonzaal voor Tipp-Ex. Wat was er mis geweest met gewoon even stofzuigen?’

‘Ik kan me zo voorstellen dat iemand die duizenden dollars verdient met in haar onderbroek stilstaan niet erg ervaren is in huishoudelijk werk,’ zei ik, gemakshalve het feit negerend dat het ook mijn sterkste punt niet was. ‘Weet ze wel wat een stofzuiger is?’

‘Sigge kan een lamp verwisselen,’ zei Jenny twijfelend. ‘Maar met echte apparaten is hij weer minder goed. Waarschijnlijk is dat de reden waarom het huis van America’s Next Top Model altijd zo goor wordt.’

‘Tyra is niet erg handig met een busje Pledge,’ beaamde ik. Mijn voeten begonnen zeer te doen. ‘Maar gezien de manier waarop Sadie en jij elkaar hebben leren kennen, ben ik niet al te geschokt over de gang van zaken. Waar is Sadie, trouwens?’

Als ik Sadie had ontmoet zoals Jenny haar had ontmoet, had ik een straatverbod geregeld en zeker niet gevraagd of ze bij me in wilde trekken. Jenny was Sadies assistent annex oppas geweest tijdens een evenement van Erin en nu was ze dat min of meer op permanente basis. Het klonk mij als een nachtmerrie in de oren, maar Jenny hield wel van een uitdaging. Ze maakte er altijd een heel project van, met de bedoeling alles en iedereen op te lappen. Aan Sadie had ze in mijn ogen een zware dobber. Ik moest altijd lachen als mensen zeiden dat modellen net raspaarden waren. Misschien dat ze er zo uitzagen, maar Sadie was een lichtgeraakt monster dat niet aan goed fatsoen of compassie voor haar medemens deed. Als ze al een raspaard was, zou ze mokkend in de stal zijn gebleven omdat het zilverzand in de bak niet handmatig voor haar was gezeefd door slaven. De eerste keer dat ik haar had gezien had ze me met enige weerzin bekeken, gevraagd waar ik woonde, geïnformeerd of ik Agyness Deyn kende en vervolgens voor me geantwoord met een harde lach en de woorden ‘Natuurlijk niet!’. Wat je noemt een charmante vrouw.

‘Ze was vergeten dat ze vanavond al wat had.’ Jenny maakte met haar vingers aanhalingstekens bij het woord ‘vergeten’. ‘Het maakt niet uit, de modewereld is tenslotte goed vertegenwoordigd.’

Ze had helemaal gelijk. Voor een kerstfeestje thuis bevond zich een onevenredig aantal mooie mensen in Jenny’s woonkamer. Niet dat ik onze naaste vrienden nu als trollen zou willen omschrijven, maar dit waren de jongens en meisjes waar je naar bleef kijken, in de hoop dat je erachter zou komen wat hen nu toch precies zo bijzonder maakte. En die je daarna eens gemeen wilde porren, puur uit afgunst.

‘Nou, heb je al met Alex gepraat?’ Jenny duwde botweg iemand van de bank zodat wij er konden zitten. En terecht. Ik vond het nog altijd vreemd dat er iemand die ik niet kende op een bank kon zitten die nog niet zo lang geleden míjn bank was. Het beviel me helemaal niet.

‘Nee, ik heb nog niet met Alex gesproken en ik herinner me vrij goed dat ik je heb verboden dat onderwerp nog aan te snijden,’ zei ik, en ik liet mijn voeten uit de schoenen glijden. O, kindje-Jezus-in-de-kribbe, wat voelde dat goed. ‘Dus hou er alsjeblieft over op. Ik ben ermee bezig. Volgende week is rond deze tijd alles geregeld.’

Jenny keek me scheef aan. ‘Hoe dan?’

‘Omdat ik wel een kerstwonder verdiend heb,’ antwoordde ik vol zelfvertrouwen. ‘Iedereen krijgt er eentje, toch? Ik ga dit jaar dat van mij incasseren.’

‘Angie, pop…’ Ze liet haar hand op mijn knie rusten op een manier waaruit duidelijk bleek dat ze me volkomen getikt vond. ‘Ik weet dat je helemaal kickt op het idee om zelf een verblijfsvergunning in de wacht te slepen en jij weet dat ik dat fantastisch van je vind, toch?’

‘Ja.’

Het was geweldig. Ik was geweldig. Zoek het maar uit, Lawrence.

‘En ik weet dat je niet aan Alex wilt vragen om met je te trouwen zodat je in het land kunt blijven, toch?’

‘Ja.’

Dat was dus blijkbaar tot haar doorgedrongen.

‘Maar hou je van die gast?’

‘Ik hou meer van die gast dan van wie dan ook.’

‘En houdt hij ook van jou?’

‘Dat zou best eens kunnen.’

‘Vraag hem dan gewoon. Mensen springen tegenwoordig niet meer bij toeval in dezelfde taxi omdat het regent. Ze leren elkaar online kennen, ze verloven zich per reality show. Ze beginnen wat met vrienden en raken dan zwanger. Ze trouwen omdat er een visum nodig is. Waar en hoe hij een ring om je vinger schuift doet er niet toe, zolang hij maar van je houdt.’

‘Dat is het meest deprimerende wat ik in lange tijd heb gehoord,’ zei ik, en ik mepte haar hand van mijn knie. ‘Jij mag later nooit mijn kinderen voorlezen voor het naar bed gaan.’

‘Dat zou niet eens kunnen, want dan woon jij weer in Engeland.’ Ze keek me veelbetekenend aan. ‘Niemand zegt dat je niet op een andere manier een visum zou kunnen krijgen, maar waarom zou je moeilijk doen als het makkelijk kan? Je hebt niets te bewijzen. Vraag Alex gewoon.’

‘Vraag Alex gewoon wat?’

Op ooghoogte verschenen er twee glazen champagne voor me. Een fles was beter geweest, maar ik nam toch gretig een glas van Alex aan.

Stralend keek Jenny mijn vriend aan. ‘Jouw geliefde Angela Clark en ik hadden het net over…’

‘… het kerstdiner,’ onderbrak ik haar haastig. ‘Ik zei net dat Jenny en Sigge bij ons zouden kunnen komen eten met Kerstmis.’

‘Oké.’ Alex wees met zijn glas in de richting van de Zweedse gigant. ‘Ik durf wel een eetwedstrijdje aan te gaan met die gast.’

‘Man, je middel is dunner dan een van zijn benen,’ zei Jenny spottend. ‘Je maakt een geintje, toch?’

‘O, Jenny, Jenny, Jenny – je hebt geen idee,’ zei ik, en ik sloeg trots een arm om Alex’ middel. ‘Hij heeft holle benen. Het is walgelijk wat hij allemaal kan eten zonder dik te worden.’

‘Maak je maar geen zorgen, als ik later oud ben, word ik een echte dikzak,’ zei hij, en hij drukte een kus op mijn hoofd. ‘Een gezellige ouwe vetklep.’

‘Ik kan niet wachten.’ Ik leunde tegen hem aan en probeerde me hem grijs en vadsig voor te stellen op een veranda in een schommelstoel met een banjo.

Zelfs dan was hij nog een stoot.

 

Een paar uur en een paar glazen champagne later kuierde ik de woonkamer uit en liet ik het aan Alex over om mijn vriendin Vanessa te beschermen tegen de avances van zijn weerzinwekkende vriend Craig, die op een of andere manier het feest had weten te crashen. Op de Dag des Oordeels zouden die lui van Facebook nog heel wat uit te leggen hebben.

Na een rijkelijke hoeveelheid lippenbalsem te hebben aangebracht en een tipsy sprits van Jenny’s Gucci-parfum te hebben opgedaan, keek ik even op mijn mobieltje. Oké, de kans was klein dat iemand me op zaterdagavond zou bellen voor een baan, maar je wist het maar nooit.

Shit, drie oproepen gemist. Allemaal van mijn moeder. Snel rekende ik de tijd terug: het was hier halfelf, haar laatste telefoontje was van een uur geleden, dus moest het halfvier in Engeland zijn. Ik was meteen nuchter, drukte op de terugbeltoets en koelde mijn verhitte voorhoofd tegen het raam. In de verte twinkelde het Chrysler Building en ik wenste met heel mijn hart dat er niets ernstigs aan de hand zou zijn.

‘Hallo, Angela?’

‘Ja, mam, met mij. Wat is er aan de hand?’ Ik sloot mijn ogen en wenste nog wat harder.

‘Het is je vader,’ antwoordde ze. ‘Het gaat niet zo goed met hem.’

Ik stopte al mijn energie in een poging om mijn kerstwonder nog te kunnen veranderen. ‘Wat is er gebeurd?’ Een miljoen scenario’s tolden door mijn hoofd. Hartaanval? Beroerte? Van de trap gevallen? Pa was fit en actief voor een man van in de zestig, maar je kon nooit weten. Wat als het een of andere vreselijke ziekte was? Hij kon zo een nier van me krijgen. Een nier voor kerst. Voor mijn vader wel, hoor.

‘Ik wil je niet bang maken, volgens de dokter komt het allemaal wel goed,’ zei ze, maar ze klonk bleek en grijs. ‘Het komt erop neer dat hij niet lekker is geworden op het kerstfeestje van tante Sheila en dat we met hem naar het ziekenhuis moesten.’

‘Niet lekker, is dat wat de dokter zei?’

Ze hield een slag om de arm. ‘Niet helemaal, maar ik dacht toch dat je het zou willen weten. Voor het geval je naar huis wilt komen.’

Naar huis.

Voor ik iets kon zeggen hoorde ik mijn vaders stem op de achtergrond de telefoon opeisen. Na een niet al te gewelddadige woordenwisseling klonk mijn vaders stem over de lijn.

‘Angela, ik had nog zo gezegd dat ze je niet moest bellen. Er is niets aan de hand.’ Afgezien van een beetje moe en schor klonk hij inderdaad als zichzelf. Ik ontspande me één-achttiende graad. ‘Ze willen me alleen een nachtje ter observatie houden. Pure onzin, want er is niets mis met me.’

‘Maar wat is er nu precies gebeurd?’ wilde ik weten. ‘Hoezo was je niet lekker? Moet ik de nachtvlucht nemen?’ Ik veegde mijn tranen weg voor ze mijn mascara konden laten uitlopen en vroeg me af of ik wel een ticket uit mijn zeer beperkte bankrekening zou kunnen wringen. De prijzen van vluchten waren obsceen in december. De kans op een privéjet was groter dan dat ik een betaalbaar ticket zou kunnen vinden. Had Erins man geen privéjet? Als ik nu eens heel dronken werd, vergat ik misschien wel dat ik Brits was en zou ik hem durven vragen of ik die even mocht lenen.

‘Je hoeft hiervoor echt niet naar huis te komen,’ antwoordde hij. ‘Ik heb denk ik iets gegeten wat ik niet had moeten eten en zoals je moeder al zei, ben ik even niet lekker geworden. Maar verder niets bijzonders.’

‘Ben je ergens allergisch voor? Is het erfelijk?’ Ik was uiteraard heel bezorgd om hem, maar ook een beetje om mezelf. ‘Wat had je gegeten, dan?’

‘Maak je maar geen zorgen, je hoeft nergens rekening mee te houden, joh. Wanneer denk je trouwens weer eens op huis aan te komen? Je moeder staat er nog altijd op om ’s werelds grootste kalkoen aan te schaffen voor het geval je besluit ons met een kerstbezoek te vereren.’

Hmm, lag het aan mij of gedroeg hij zich een beetje vreemd?

‘Pap?’

‘Angela?’

‘Wat heb je nou precies gegeten bij tante Sheila wat zo slecht is gevallen?’

‘We waren gewoon een avondje bij Sheila en George,’ zei hij langzaam. ‘En oom John en tante Maureen kwamen ook langs. En je tante Maureen, nou ja, ze had een nogal bijzondere cake gebakken. Als geintje.’

‘Bijzondere cake?’

‘Ja.’

‘Voor de lol?’

‘Ja.’

Het duurde even voor tot me doordrong wat hij probeerde te zeggen. ‘Pap, hebben mama en jij spacecake gegeten?’

‘Ja.’

‘Allemachtig.’

Het verlangen om naar huis te gaan en mijn lieve vader te gaan verplegen maakte plaats voor het verlangen om naar huis te gaan en mijn stomme vader te meppen en mijn moeder een preek te geven. Dit alles hoofdschuddend van teleurstelling, uiteraard.

Toen ik zeventien was, marcheerde mijn moeder onuitgenodigd Gareth Altmans achttiende verjaardagsfeest binnen. Daar zag ze me naast Briony Jones staan die een niet-brandend shagje in haar hand had. ‘Angela Clark,’ krijste ze. ‘Ik wil niet hebben dat je met drugsgebruikers omgaat’ en daarna sleurde ze me zo naar buiten aan mijn Radiohead-shirt. Dat vervolgens wreed werd weggegooid omdat de bandleden een ‘stelletje junken’ zouden zijn.

Dit uitleggen aan mijn vriendje van toen was nog een hele klus geweest, maar we waren zeventien en de belofte van een potje aftrekken maakte alles weer goed.

Was het leven nog maar zo simpel, dan zou ik al lang weer een visum hebben.

‘Dus even alles op een rijtje: je bent in het ziekenhuis omdat je te veel spacecake hebt gegeten en dus een overdosis wiet hebt binnengekregen?’

‘Ik weet het, te gek, hè? Je zou denken dat we gewoon nog in de jaren zeventig leven.’

Mijn vader giechelde. Fantastisch, hij was nog steeds stoned.

‘Pap, je kent de regel, ik wil niets weten over de tijd van voor mijn geboorte,’ waarschuwde ik hem. Wat mij betreft, waren mijn ouders begin jaren tachtig ontstaan, waarbij mijn moeder al zwanger was van mij en mijn vader een lieve middelbare Ken-pop was. Aan seks deden ze niet en aan drugs al helemaal niet. Hij hielp echt mijn champagne-zweef om zeep met dit akkefietje. En ik was niet zo aangeschoten of kwaad dat ik daar de ironie niet van inzag. ‘Zorg dat je voldoende uitrust en heel veel water drinkt,’ zei ik vermanend. ‘Ik bel je morgen om te vragen hoe het gaat. En dan kunnen we ook meteen even hebben over het concept van nee zeggen en de nijpende gevolgen van een drugsverslaving.’

Hij negeerde mijn schijnheilige toon. ‘Je moeder wil je nog even hebben,’ zei hij, en hij geeuwde hartgrondig. ‘Spreek je morgen, hier is ze.’

Jammer, want als ik heel eerlijk was, genoot ik best een beetje van de hele situatie. Geen leuker vermaak dan leedvermaak, toch?

Hoewel mijn moeder me niet kon zien, zette ik mijn beste Jongedame, waar denk jij mee bezig te zijn?-gezicht op.

‘Ik moet tante Sheila laten weten of je terug bent op Tweede Kerstdag, want dan dineren we daar en ze wil volgende week het vlees al kopen.’

Ik was zowaar een beetje onder de indruk van haar poging om te doen alsof er niets aan de hand was.

‘En ze zal ook wel willen weten hoeveel marihuana ze moet inslaan, in verband met het dessert,’ meldde ik uitgestreken.

‘O, heel geestig, Angela.’

‘Of gaan we meteen aan de coke? Het is tenslotte kerst.’

‘Angela, kom je naar huis of niet? Ik baal ervan dat ik het steeds moet vragen.’

‘Het gaat niet lukken.’ Ik probeerde het te zeggen zonder klagerig te klinken, maar het viel me zwaar. ‘De vluchten zijn zo duur. Volgend jaar ben ik erbij. Dat beloof ik.’

Ik had geen zin om uit te leggen dat ik volgend jaar wel eens voorgoed terug zou kunnen zijn, dat gunde ik haar niet. Ze zou alles willen weten over mijn algehele mislukking als mens. De laatste maanden was ik niet helemaal eerlijk geweest over mijn professionele status en met ‘niet helemaal eerlijk’ bedoel ik dat ik tegen mijn ouders over mijn werk had gelogen alsof het gedrukt stond.

‘O, Angela Clark, ik maak me zorgen over je,’ kermde ze. ‘Helemaal daar, geen geld, kerst in je eentje.’

‘Ik ben niet alleen en ik ben niet blut,’ antwoordde ik. Wat slechts voor de helft gelogen was – geen onaardige prestatie tijdens een gesprek met mijn moeder.

‘Natuurlijk, dat vriendje van je,’ zei ze met een zucht. ‘Wanneer krijgen we hem nu eens te zien? Is hij nog steeds aan de boemel aan de andere kant van de wereld zonder jou?’

‘Hij was niet aan de boemel, hij was op tournee en je ziet hem echt nog wel een keer.’ Een gil van Jenny uit de andere kamer herinnerde me eraan dat ik niet in een hele rare naschoolse antidrugsspecial zat, maar op een feestje was. ‘Ik moet ophangen, ik ben bij Jenny, op een feestje. Geheel drugsvrij, mocht het je interesseren.’

Ik kon echt niet weten of mijn statement waar was of niet.

‘Goed hoor, ga maar fijn feestvieren, dan blijf ik wel bij je vader in het ziekenhuis. Maak je maar geen zorgen over ons,’ klonk het koel.

Wijselijk telde ik tot tien voor ik antwoord gaf. ‘Mam, hij gaat niet dood hoor, hij is gewoon stoned.’

‘Ja hoor, geeft niets, blijf maar lekker daar. Ik spreek je morgen. Doe de groeten aan Jenny.’ En toen verbrak ze de verbinding.

Ik keek neer op de drukke Manhattanse straat onder me. Hoe was het mogelijk dat mijn vader met een overdosis in het ziekenhuis lag na gebruik van iets dat bij de wet verboden was? Iets waar mijn moeder óók van had gesnoept? En dat uitgerekend ík het gevoel kreeg aangepraat dat ik een onverantwoordelijke tiener was? Ik zag aan de overkant iemand uit Scottie’s komen en hoorde mijn maag rommelen. Geweldig. Ik had nu al de vreetzucht die zij straks zouden hebben zodra de wiet was uitgewerkt.

 

Ik was slechts tien minuten weggeweest, maar in feesttijd staat dat gelijk aan drie uur. Er hadden zich zeker nog twaalf mensen in de woonkamer gewrongen die op vensterbanken zaten en hun hoofd in de koelkast staken. Niemand zat nog waar ik hem had achtergelaten. In plaats van mijn beste vriendin, mijn schat van een vriend en zijn betreurenswaardige vriend trof ik op de bank een paar zeer dronken mannelijke modellen aan, plus de man die elke ochtend de lobby veegde. Hij leek nogal gecharmeerd van het gezelschap van de modellen, wie had dat gedacht?

Het appartement was niet groot genoeg om echt iemand kwijt te raken, dus als ze niet in de woonkamer of in de keuken waren, dan moesten ze wel in de badkamer of een slaapkamer zijn. Ik vond ze in mijn oude slaapkamer terug. Waar de hele flat was overspoeld met mooie vreemdelingen, zat mijn kamer vol oude vrienden. Erin en haar man Thomas, Vanessa, Sigge, Alex en Jenny lagen allemaal over het bed gedrapeerd en gierden van het lachen. Het was een geweldig gezicht.

‘Wat heb ik gemist?’ Ik wrong me ertussen. Iedereen rolde en schoof gewillig een beetje op zodat ik ook een stukje bed had. ‘Waarom zitten we allemaal hier?’

‘Omdat het opeens tot me doordrong dat ik iedereen die ik heb uitgenodigd eigenlijk haat, behalve jullie,’ zei Jenny verrukt. ‘Dus verstoppen we ons.’

‘In dat geval zou ik willen voorstellen dat we ons aan de overkant verstoppen om daar patat te eten, want ik rammel van de honger.’ Ik liet mijn hoofd tegen Alex’ borst rusten en probeerde niet te spinnen toen hij zijn vingers door mijn haar kamde. ‘Ik heb net mijn vader en moeder gesproken. Met alcohol red ik het dit keer niet, er moet echt zwaarder geschut komen.’

‘Ooh, ik heb zin in een chilidog.’ Jenny schopte me vanaf de andere kant van het bed. ‘Gaat het goed met ze? Komen ze hier naartoe?’

‘Godallemachtig, nee.’ Alleen het idee al. ‘Mijn vader ligt in het ziekenhuis omdat ze op een feestje spacecake hebben gegeten waar hij van is gaan trippen. En mijn moeder is mijn moeder. Blijkbaar heeft zelfs een stevige portie wiet geen invloed op haar.’

‘Je ouders zijn echt enig,’ zei Vanessa tegen het plafond.

‘Mijn ouders zijn eikels,’ antwoordde ik.

‘Gaat het allemaal wel goedkomen met je pa?’ vroeg Alex ongerust.

‘Ja hoor.’ Ik was opeens nuchter en kapot. Hier hielp nog maar één ding tegen.

‘Laten we een vette hap voor je regelen,’ stelde hij voor. Hij gleed van het bed en stak zijn hand uit.

‘Ik hou van je.’ Ik liet me door hem van het bed trekken. Ik wilde friet, ik wilde niets liever dan friet.

‘Angela?’ Sigge klonk onschuldig genoeg. ‘Waren je ouders op een swingers-avond?’

Zijn vraag was alles behalve onschuldig.

Ik wendde me tot Alex met samengeperste lippen en een vuile blik die zei dat het me menens was, qua patat. ‘Ik moet echt nu meteen iets eten.’

‘Eerst moeten we de cadeautjes nog doen.’ Jenny wipte van het bed, stootte Thomas op de grond en Erin tegen haar gezicht. ‘Wacht even.’

Gealarmeerd keek ik naar Erin en Vanessa. ‘Cadeautjes? Ik wist niets van cadeautjes.’

Nog even afgezien van het feit dat ik niets had gekocht en ook eigenlijk geen geld had, was het nog geen kerst en had ik strenge regels over het openen van cadeaus vóór Eerste Kerstdag. Dat was alleen acceptabel als de gulle gever met kerst het land uit was of stervende was. Jenny viel duidelijk niet in deze categorieën. Theoretisch.

‘Jij en ik doen niet aan cadeautjes.’ Erin geeuwde. ‘Helpt dat? Ik heb niks voor je.’

‘Fijn, dat stel ik op prijs,’ zei ik, en in gedachten haalde ik een Marc by Marc Jacobs-sjaal onder de kerstboom vandaan, nam die terug naar de winkel, maar ruilde hem toch niet, omdat ik hem ook onder de boom kon leggen met mijn eigen naam erop.

Jenny zeilde de slaapkamer weer in met in haar handen een klein blauw doosje in de vorm van een chequeboek, met een zilveren lintje erom heen. Aangezien een chequeboek een raar cadeau zou zijn, ging ik ervan uit dat het iets kleins maar fijns was. Mogelijk zelfs iets wat glinsterde. Onmiddellijk vergat ik al mijn regels en rukte het uit haar handen. Kerst heeft soms echt een raar effect op je manieren.

‘Nou, ik weet dus dat je de laatste tijd supergestrest bent geweest,’ legde Jenny uit, terwijl ik met het lintje worstelde. ‘En daarom dacht ik: waar zou Angie nou eens ontzettend lekker relaxed van worden?’

Massagebonnen? Een weekendje in de bergen? Enorme hoeveelheden drugs? Nee, dat zou meer iets voor mijn moeder zijn.

‘En toen dacht ik aan de dingen die mij altijd helpen als ik loop te stressen. De plekken waar ik me weer helemaal Jenny voel.’

Oh-oh, paaldanslessen? Tickets naar Las Vegas? Enorme hoeveelheden drugs?

‘En toen schoot me dit te binnen. Het gaat helemaal de shit worden, pop.’

Ik was al niet zo zeker van de ‘shit’, maar de koortsachtige blik in Jenny’s ogen boezemde me ronduit angst in. Iedereen viel stil en keek toe hoe ik het opgaf om het lintje als een dame open te maken, om het in plaats daarvan open te rukken met mijn tanden. Omdat ik zoveel klasse heb.

Ieks.

In het doosje zaten een exemplaar van Gokken voor Dummies en drie tickets naar Las Vegas.

‘Vegas, baby!’ Jenny deinde op en neer op het bed. ‘Jij, Erin en ik. Meidenweekend weg, even uit ons dak. Niet te veel nadenken, geen gepieker, geen getob – alleen maar lol trappen. Net wat je nodig hebt.’

‘O ja?’

Was dat zo?

‘Nou en of!’ Jenny belandde met haar kont bijna op Vanessa’s gezicht. ‘We gaan te veel drinken, beetje dansen, in de zon liggen en de spa onveilig maken. Jij moet gewoon hoognodig eens even aan een paal hangen, schat.’

‘Ja Angie,’ deed ook Alex een duit in het zakje. ‘Paaldansen, echt iets voor jou.’

Ik had hem wel kunnen slaan, maar ik was voor deze week al vaak genoeg Rocky geweest. In plaats daarvan keek ik toe hoe Vanessa Jenny van het bed duwde, op de vloer, plat op haar kont. Eigen schuld.

‘En als Jenny klaar is met ons allemaal om zeep helpen, heb ik de opening van de winkel van een cliënt in de Crystals, dus er zal ook hevig gewinkeld moeten worden,’ zei Erin. ‘Maak je maar niet ongerust, ik zal ervoor zorgen dat je niet hoeft te paaldansen.’

Toen mijn eerste schrik gezakt was, voelde ik een lach opkomen. In plaats van ‘ik moet mee’ veranderde mijn gevoel in ‘hou me maar eens hier!’ Ik had altijd al eens naar Las Vegas gewild. Het klonk zo geweldig: meisjes met veren hoofdtooien die spannende cocktails serveerden aan louche blackjackspelers terwijl Frank Sinatra op het podium ‘Strangers in the Night’ zong. Ik was me er vaag van bewust dat Vegas tegenwoordig meer de sfeer heeft van Kim Kardashian die shotjes achteroverslaat terwijl P. Diddy zijn iPod op shuffle zet op de draaitafel van de dj, maar dan nog. Er zou ergens op de Strip toch nog wel een plek zijn waar je ouderwetse glamour kon beleven?

‘Oké.’ Ik hield de tickets omhoog. ‘Wanneer gaan we?’