10

 

 

De volgende morgen werd ik al om negen uur wakker. Praktisch midden in de nacht, naar Vegas-maatstaven. Na zeker tien minuten uit het raam te hebben gestaard (ik kon de gordijnen vanuit bed openen met een afstandsbediening – deze kamer had echt alles), sleepte ik me naar de woonkamer en overzag mijn koninkrijk. Als ik werkelijk de koningin van Vegas zou zijn, zou ik waarschijnlijk geen Star Wars-shirt op een enorme roze katoenen broek dragen, laat staan dat ik voor tien uur ’s ochtends naar een verlaten Strip zou staan gapen, maar een kniesoor die daar op lette. Ik stond er en ik genoot.

Dit was nu het grote voordeel van vroeg opstaan, hield ik me zelfingenomen voor. Alle tijd en alle ruimte. Niet dat ik een ervaringsdeskundige was, want meestal zag ik het licht pas na tienen. Mijn hersens stonden echter nog op New York-tijd, waardoor het voelde alsof het twaalf uur was. Wat zelfs voor mij een redelijke tijd was om me in verticale toestand te bevinden. Of tenminste om halfnaakt voor een hemelshoog raam te staan waar niemand me kon zien. En als ze me wel konden zien, fijn voor ze. Iemand met zo’n krachtige telescoop en zoveel toewijding voor gluren verdiende wel een beloning.

Een spoor van handtassen, hoge hakken en lege zakjes chips duidde erop dat Jenny en Sadie ergens voor zonsopgang thuis waren gekomen, maar hun deuren zaten stevig dicht. Pruilend ijsbeerde ik wat door de gigantische kamer, ging op een bank zitten, stond weer op om uit het raam te kijken, liep naar een kast om die eens open te trekken en zette de tv aan. Na een nacht goed slapen was ik enorm rusteloos en ik wist niet goed wat ik daarmee aanmoest. Ik zou kunnen gaan zwemmen, maar ik had honger. Ik kon roomservice bestellen, maar dan zou ik nog steeds hier zitten. Er zat maar één ding op: ik moest eropuit.

Passend gekleed in een J Brand-jeans en een Splendid-shirt, een krijgertje van Jenny, pakte ik mijn tas, gooide er mijn mobieltje en de kamersleutel in en liep naar de lift. Het brak mijn hart een beetje om deze veel te mooie suite te verlaten, maar mijn maag rammelde. Het zou nog een hele overgang worden om zondagavond weer thuis te komen in Brooklyn. Dan wen je er maar vast aan, zei De Stem in mijn hoofd zomaar uit het niets. Je zult van nog wel meer goede dingen afscheid moeten nemen.

Ooh, kreng, dacht ik. Hoe durf je al toe te slaan voor ik zelfs maar een kop thee heb gehad?

Gezien het feit dat je op straat een kanon kon afschieten, had ik gedacht dat het casino ook wel uitgestorven zou zijn. Niets was minder waar. Alle sporen van het ochtendlicht waren hier uitgebannen en vervangen door het meest onnatuurlijke kunstlicht dat ik ooit had gezien. Hoewel het casino er even glanzend en opwindend bij lag als de avond ervoor, klopte er iets niet. Gokmachines klikten en rinkelden met loeiende sirenes, mensen stonden samengedromd om de roulettetafel. Ze zagen er verkreukeld en vermoeid uit, en hadden zichtbaar alle gevoel voor tijd verloren. De kaarttafels boden zo mogelijk een nog treurigere aanblik: pijnlijke, bloeddoorlopen ogen staarden naar verveelde croupiers, wachtend en wachtend op die ene kaart die hen zou laten winnen. Het was net alsof ik ze alleen maar aan hoefde te raken, heel licht, even een klopje op de schouder, om ze in een miljoen stukken te laten spatten. Het was intens. En het zag er niet prettig uit.

‘Hé, dat is dat meisje van het vliegtuig,’ riep iemand vanaf de kaarttafels.

Dat gold voor de meeste vrouwelijke gasten hier.

‘Die arrogante, met die supergeile vriendin.’

Dat klonk alweer wat meer alsof het over mij ging. Ik keerde me om en zag twee tafels verderop Brad en zijn gokbuddy’s. Ze zagen er niet uit alsof ze sinds hun aankomst veel slaap hadden gehad. Of frisse lucht. Of non-alcoholische drankjes.

‘Hé, Blondie, hoe is het?’ riep Brad over een zeer onprettige kuch heen. ‘Heb je al een miljoen gewonnen?’

‘Nog niet,’ antwoordde ik beleefd. ‘Geef me nog wat tijd.’

‘Ik geef je wel wat anders,’ sneerde hij. ‘In welke kamer zit je?’

‘In ieder geval niet in die van jou.’ Ik moest echt iets eten om betere weerwoorden te kunnen geven. ‘Succes, Brad.’

‘Gast, ze wist je naam nog!’ Zijn vriend klonk geschokt. Het maakte me triest.

Ochtendgokkers waren niet glamoureus. Er waren geen mooie meisjes in cocktailjurken, er werd niet gelachen, er was geen champagne. Alleen maar sterke drank en af en toe geschreeuw. Zelfs de sexy serveersters waren niet sexy. Het pakje dat het De Lujo voorschreef, maakte mijn recente serveersteruniform kuiser dan Kate Middletons trouwjurk. Of die meiden liepen al uren op die hakken in een reetveter rond, of ze hadden die om zes uur vanochtend aangetrokken om aan het werk te gaan. Ik kon onmogelijk kiezen welke optie me meer deprimeerde. Ze hoeven tenminste niet te strippen, hield ik mezelf voor, maar als ze wel strippers waren, zouden ze nu vermoedelijk lekker in bed liggen. Op dat moment drong tot me door dat er in Vegas vast een vroege dienst voor strippers was, wat me bijna mijn onbedaarlijke eetlust benam.

‘Tafel voor één, mevrouw?’

Woorden die elke ongetrouwde vrouw doodsangst zouden moeten inboezemen, zeker oog in oog met een buffet waar zoveel voedsel op lag dat het de internationale ontwikkelingshulp voor tien jaar zou kunnen stilleggen.

Ik ben altijd een dankbare eter geweest, maar niets of niemand had me kunnen voorbereiden op het tafereel dat zich voor me ontrolde. Er was geen worstenbroodje te bekennen en voor het eerst van mijn leven kon ik zeggen dat dit maar beter was ook. Toen ik naar mijn tafel werd geleid, passeerde ik een buffet vol vis, schaal- en schelpdieren. Nog eentje met alleen maar kazen. Een saladebar waarbij elke Pizza Hut in Engeland schamel afstak. Er was niet één wereldkeuken niet vertegenwoordigd in deze ruimte en waar al het eten van de wereld samenkomt, ruikt al het eten van de wereld lekker.

Ik had me voor tweederde door mijn tweede bord zaligheden gewerkt toen mijn voormalige flatgenote zich in de stoel naast me stortte en haar hoofd op de tafel legde. De airconditioning maakte het hotel wat frisser dan nodig was, maar het rechtvaardigde echt niet de gigantische mohair trui die Jenny aanhad, noch de leren legging die Sadie volgens mij de vorige avond had gedragen. Jenny’s lippen waren bevlekt met één dag oude lipstick en de rest van haar gezicht ging schuil achter een enorme zonnebril. Haar standaard katerkapsel was alles wat ze had samenbinden in een paardenstaart of knoet, maar vandaag had ze blijkbaar behoefte aan wat extra camouflage. Het was dat, of ze had er simpelweg de kracht niet voor gehad om al haar krullen te temmen. Het was het enige aan haar wat nog een beetje bewoog.

‘Ook goedemorgen.’ Ik proostte met mijn kop thee uit solidariteit. ‘Leuke nacht gehad?’

‘Dat weet ik nog niet.’ Ze wenkte een ober en smeekte om koffie. ‘Wat zit je in vredesnaam te eten?’

‘Alles.’ Ik wilde een croissant naar haar toe duwen, maar trok die haastig terug toen ze begon te kokhalzen. ‘Je ziet eruit alsof het vooral een zware nacht was. Wat doe je hier?’

‘Ik had gezegd dat we vandaag samen iets zouden doen,’ herinnerde ze me, zo te zien met frisse tegenzin. ‘En dat gaan we ook doen.’

‘Hoe graag ik ook met je optrek, ik wil echt niet dat je over me heen kotst, dus voel je vrij om terug naar bed te gaan.’

‘Twee dingen.’ Jenny bedankte de ober voor haar koffie en staarde toen in stilte even in het kopje voor ze het wegduwde. Ze was er nog niet aan toe. ‘In de eerste plaats heb ik zo’n kater dat de kamer om me heen draait en ik moet spugen als ik ga liggen. En ten tweede: ik heb een afspraak voor ons gemaakt met een stylist die ik in LA heb leren kennen. Hij gaat ons een Vegas-metamorfose geven. Ik ga je helemaal opglitteren.’

‘Twee dingen,’ antwoordde ik. ‘Schat, volgens mij is jouw Vegas-metamorfose al helemaal compleet en ten tweede: als de kamer om je heen draait, betekent dit dat je nog dronken bent, en dat de kater nog moet komen.’

‘Jep.’ Jenny nam een heel klein slokje koffie. ‘Dat kan wel kloppen.’

Ik keek haar vermanend aan. Het voelde goed.

‘Leuk idee om dan te gaan shoppen…’

‘Dronken shoppen is super leuk,’ antwoordde ze. ‘Als ik niet ooit aangeschoten binnen was gelopen bij een Urban Outfitters zou ik nou geen rode jeans in de kast hebben.’

‘Ik weet niet hoe de wereld dat had moeten verwerken,’ zei ik. ‘Waar is Sadie?’

‘Geen idee. Ik weet nog wel dat we van outfit hebben gewisseld in de club en ik weet dat er gedanst is en ik ben er vrij zeker van dat die gast van die show over die gasten aanwezig was, maar toen was ze er opeens niet meer en ben ik naar het hotel gegaan. Zonder die vent van die show, voor het geval je je het afvraagt.’

‘Nou ja, wie kan ook weerstand bieden aan een of andere gast van een show over een stel gasten,’ vond ik. ‘En ik zou het niet hebben gevraagd, hoor. Ik weet dat je toegewijd bent aan de Sigster.’

‘Alsjeblieft, noem hem niet zo.’ Ze duwde zich omhoog en probeerde tegelijk haar koffie binnen te houden en het buffet in beeld te krijgen. ‘Welke kant moet ik uit voor de toast?’

‘Daar.’ Ik wees naar het bakkerijbuffet en aarzelde even. Nee. We gingen shoppen. Ik moest me niet klem vreten aan bagels. Ik had me al klem gevreten aan alles wat er verder verkrijgbaar was.

 

Ik had er zin in. Gebrek aan vast werk had mijn shopexpedities tot een minimum beperkt en ik was zeer, zeer zuinig omgegaan met mijn laatste salaris. Dat hield in dat ik op het punt stond zeer onverstandige dingen te doen met het schijntje dat nog op mijn rekening stond. Ik moest nog hartstikke veel kerstcadeaus kopen, maar ik hield me voor dat shoppen met Jenny en een stylist een vorm van onmisbare research was. Hoe zou ik voor een modeglossy kunnen schrijven als ik niet wist wat er te koop was? Je kunt niet over kleren schrijven die je nooit hebt gezien. Of aangeraakt. Of aangepast. Of je kredietlimiet voor hebt verkracht.

‘De limo wacht op ons,’ zei Jenny, terwijl we een poging deden over de casinovloer te manoeuvreren zonder Brad tegen het lijf te lopen. ‘Ik weet niet of ik maandagmorgen nog in de metro zal willen.’

‘Ik neig ook meer naar de limo,’ stemde ik in. ‘Maar als ik moest kiezen tussen de limo én Sadie, of de bus zónder Sadie, dan zat ik nu al in een dubbeldekker.’

‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’ Jenny perste een hand tegen haar voorhoofd en stommelde met aanzienlijk minder gratie dan de avond ervoor de grote zwarte wagen in. ‘Maar ik ga er gemakshalve van uit dat je gelijk hebt.’

De limousine gleed van het hotel vandaan. Het torenhoge witte paleis bleef achter in de schelle winterzon. Jammer dat ik wist dat Jenny voor we vertrokken nog even had overgegeven in het damestoilet. Dat haalde er toch een beetje de glans af.

Toen we over de Strip reden, was die nog altijd vrij rustig. Casino’s gleden aan ons voorbij, sommigen waren ook bij daglicht magnifiek. Het Wynn hield statig stand en dwong respect af door zich niet te onderwerpen aan een of ander mal thema, maar het Venetian benam me onwillekeurig toch de adem. Ik was nog nooit in Venetië geweest en ik was er vrij zeker van dat het er daar heel anders uitzag, maar toch kon ik niet wachten om dat hotel eens binnen te lopen. Er waren bovendien enorme billboards voor The Phantom en man, wat hield ik van musicals. The Phantom was natuurlijk geen Les Mis, maar toch. Ik vroeg me af of ik zou kunnen wegglippen voor een matinee. De anderen waren er vast niet voor in en ik vond het helemaal niet erg om alleen te gaan.

Even later hielden we stil bij iets wat eruit zag als een berg gigantische glazen brokken in het gras. Het was alsof Superman krap bij kas zat en zijn Fort der Eenzaamheid van de hand had gedaan aan een projectontwikkelaar in Las Vegas die het vervolgens had gevuld met alles wat mooi en goed was in de wereld. En daarmee bedoelde ik winkels. Prachtige, adembenemende winkels.

‘Dit is dus The Crystals,’ verklaarde Jenny met een geruststellend klopje op mijn hand. ‘Bereid je maar even mentaal voor, dit is het betere werk.’

‘Hoe wist je hiervan?’ Ik probeerde mezelf geen whiplash te bezorgen toen we even later het complex binnen liepen. Gucci, Lanvin, Tom Ford, Marni. ‘Dit is onvoorstelbaar.’

‘Ik ben hier een paar keer geweest toen ik nog in LA werkte. Er is in Vegas veel werk voor stylisten.’

Bvlgari, Dior, Versace, Bottega Veneta.

‘De hele verdomde stad zit vol reality-meiden die niet weten hoe ze zich moeten kleden. En Erin is bezig met een vent die hier een boutique opent, dus eigenlijk zijn we gewoon aan het werk.’

‘Indrukwekkend.’ Ik hield mijn versleten Marc Jacobs-tas dicht tegen me aan om hem niet te confronteren met al het moois in de etalages. Ik hoefde me in ieder geval geen zorgen te maken over mijn kredietlimiet – er was hier niet één ding te krijgen wat ik me kon veroorloven. ‘Alleen zal ik niets aan durven raken.’

‘Daarvoor hebben we dan ook een personal shopper.’ Ze pakte me bij de arm en leidde me langs de schitterende etalages en door een matglazen deur tot de Dure Dingen veilig achter ons lagen.

Voor ons stond een man. Een man die zo mooi was dat ik mijn handen aan de kontzakken van mijn jeans moest afvegen voor ik zelfs maar op hem af durfde te stappen. Het was onmogelijk om te verwerken hoe knap hij was zonder af en toe weg te kijken en je ogen even rust te gunnen. En dan wilde je meteen weer kijken om zeker te weten dat je je het niet had verbeeld. Zeker één meter tachtig, brede schouders, dik zandkleurig haar dat in een volmaakt Don Draper-kapsel was geknipt en een voortreffelijk pak waarvoor hij vast zijn ziel had moeten verkopen. Zijn volmaakte trekken braken open in een lach en zijn jasje schoof omhoog toen hij zijn armen opende voor een omhelsing waarin Jenny helemaal verdween.

‘Jenny Lopez! Toen ik je naam in de agenda zag staan, dacht ik dat het die andere was. Waarom heb je me niet even laten weten dat je kwam?’

Blijkbaar kende Jenny deze halfgod.

‘Het was allemaal nogal last minute.’ Jenny maakte zich los uit zijn armen, deed een paar stapjes terug en schonk hem haar grootste neplach.

Huh?

‘Dit is mijn vriendin Angie.’ Ze wees met haar hoofd naar mij. ‘En ze kan wel wat Vegas gebruiken.’

‘De beroemde Angie.’ Met één stap was hij bij me.

Jenny dook weg, kroop op de bank en krulde zich daar op. Huh? in het kwadraat.

‘Ik ben Ben en volgens mij ben ik vandaag je stylist.’

‘Hallo, Ben.’ Ik deed mee met de twee zoenen die hij uitdeelde – het zou onbeleefd zijn om dat niet te doen, toch? ‘Dus, jij kent Jenny?’

‘We hebben ooit samengewerkt,’ verklaarde zij voor hij iets kon zeggen, al kon ik aan zijn opgetrokken wenkbrauw zien dat samenwerken blijkbaar Jenny’s nieuwe eufemisme was voor: We hebben elkaar ooit helemaal suf gekrikt.

‘Zo is het maar net,’ bevestigde hij, en hij legde zijn handen op mijn schouders. ‘Nou, laat me je eens goed bekijken.’

Wat mij betreft keek hij de hele dag. Als hij ergens aan wilde zitten, mocht dat ook wel. Alex zou het best begrijpen. Deze man was zo adembenemend dat hij er zelf misschien wel even aan zou willen zitten. Ben was het soort man dat zelfs een hetero aan het twijfelen zou brengen.

‘En ik mag je een Vegas-metamorfose geven? O, dat wordt leuk,’ beloofde hij. ‘Laten we naar de kleedkamer gaan.’

Opgewekt volgde ik hem, met Jenny in ons kielzog. Maar ik was weer niet zo daas dat ik de vonken niet zag toen hij de deur openhield en zij hem passeerde. Het was altijd opwindend om seksuele spanning tussen mooie mensen te zien. Net alsof je live naar een actiefilm zat te kijken. Zolang het maar geen live porno werd, was er niets aan de hand. Hoewel ik nog wel wat krediet op mijn creditcard én wat tijd over had, mocht Ben besluiten toch de seksindustrie in te gaan.

De kleedkamer was, net als de rest, super-de-luxe. Gigantische crèmekleurige banken, champagne in een ijsemmer, frisdrank, olijven, kaas, alles. Een enorm flatscreen vertoonde E! Entertainment, in de ene hoek stond een Mac met Facebook open op het scherm en in een andere hoek was een matglazen douchecabine. Er waren blijkbaar mensen die hier erg lang verbleven.

‘Nou, ik ben gebrieft, ik heb je maten – jullie dames kunnen hier lekker gaan zitten terwijl ik even het een en ander ga ophalen. Je weet hoe het werkt, Lopez. Breng me niet in de problemen.’ Ben schonk ons een strenge blik die aan mij de meisjesachtigste giechel ontlokte die ik ooit heb geproduceerd. Ik was er niet trots op. Ik kuchte, bloosde en tuurde naar mijn voeten.

Toen de deur achter hem sloot, wachtte ik de vereiste vijftien seconden voor ik me omdraaide om de nodige antwoorden op te eisen. En alle smerige details.

‘Ho maar.’ Jenny schoof haar zonnebril op haar hoofd om me een vuile blik te geven. ‘Ja, oké, we hebben het met elkaar gedaan. Maar het stelde niets voor, vijf seconden tijdens een weekend dat ik hier toevallig was en daarna niets meer.’

Ik perste mijn lippen tot een dun streepje en probeerde mijn wenkbrauwen naar beneden te krijgen.

‘We zijn niet eens Facebook-vrienden.’

Dus ze meende het.

‘Jenny, hij is knap.’ Ik pakte een zilveren cocktailring en wrong die aan mijn rechterhand.

‘En hij heeft elk meisje in Vegas geneukt. Het was niet een van mijn chicste momenten, laten we het er maar niet meer over hebben, oké?’

Ik zou trots zijn geweest. Ik zou het op een t-shirt hebben laten drukken.

‘Hoe weet hij mijn maten?’ vroeg ik. ‘Moet hij me echt niet even opmeten?’

‘Hij heeft je maten omdat hij met elk meisje in Vegas heeft geneukt,’ herhaalde Jenny. ‘Daar heeft hij altijd veel succes mee op feestjes, cupmaten raden. Hij is er behoorlijk goed in.’

‘Oké, ik geloof je, hij is een klootzak.’ Ik liet me op de bank naast haar vallen. ‘En bovendien is hij lang niet zo knap als Sigge. En ook niet zo aardig.’

‘Precies.’ Ze strekte haar armen boven haar hoofd. ‘Allemaal uiterlijk en schone schijn.’

Ik strekte mijn benen. ‘Maar hij is dus wel zo’n goede stylist dat we met hem moesten afspreken?’

‘Hij is briljant,’ beaamde ze. ‘En bovendien is het meisje dat hier werkt een kreng. En hij ziet er lekker uit, dus hebben we wat om naar te kijken. Gelukkig kerstfeest.’

‘Ik hou van je.’

‘Weet ik toch.’

 

‘Het is erg mooi.’ Ik stond op een klein podium midden in een kamer vol spiegels en bestudeerde van alle kanten hoe ontzettend strak de leren Bottega Veneta-jurk zat die ik aanhad. Ik had spijt van mijn enorme ontbijt. ‘Ik weet alleen niet of het wel bij me past.’

‘Het is ontzettend Angela.’ Ben liet zijn handen langs mijn zijkanten passen. ‘Het is Herfst-Winter-Fetisj-Angela. Het is High Fashion-Angela.’

Hmm. Ik voelde me heel wat meer op mijn gemak met de Forever 21-Angela. En het zou ook schelen als hij eens van me afbleef. Jenny bleek gelijk te hebben, Ben was nogal een vuns. En hoe knap hij ook was, als een man niet van je kont kon afblijven terwijl je daar niet om had gevraagd, was dat een afknapper.

‘Ik zie dat je niet verliefd bent.’ Zwierig wendde hij zich naar een rek vol kleren. ‘Trek maar uit.’

Aangezien hij al achter het kleedscherm was geweest en me reeds twee keer in mijn ondergoed had gezien, leek het me wat overbodig me er weer achter te begeven, dus wrong ik me midden in de kamer uit het plakkerige leer. Jenny was verdiept in een US Weekly en slurpte peperdure champagne om haar kater op peil te houden. Ze keurde me geen blik waardig.

‘Dit is de volgende.’ Hij hield een prachtige saffierblauwe jurk omhoog waar ik al heel wat meer in zag. ‘Alice + Olivia. Schattig, maar toch nog sexy. Ik zoek er even schoenen bij.’

Ik glipte in de off the shoulder mini-jurk en rolde de Griekse draperie naar beneden tot alles ongeveer zat waar het hoorde te zitten.

‘Jenny?’ Ik vond het een mooie jurk. De plooien verborgen mijn bagelbuik en de blote schouder en superkorte rok waren feestelijk en net niet sletterig.

Jenny keek op van haar tijdschrift, keurde me kritisch en knikte goedkeurend. ‘Roep nog maar even als hij er schoenen bij heeft gevonden.’

Jaaa, ze vond het leuk! Ik had de jurk niet uitgezocht en kon er al helemaal geen eer voor opstrijken, maar de goedkeuring van Jenny telde nu eenmaal zwaar.

Ben keerde terug met een paar zilveren hoge hakken met heel veel bandjes en een paar vrij stevige zwart met zilveren laarsjes die een open teen hadden.

‘Wat zegt je hart?’ informeerde hij. Melodramatisch? Best wel. Maar mijn hart had wel degelijk een antwoord. Ik had ooit zo’n paar zilveren sandaaltjes gezien, destijds om het middel van mijn ex geslagen. Dat had het type schoen voorgoed besmet.

‘Doe mij de laarsjes maar,’ zei ik met mijn hand uitgestoken. Ik slikte wat brandend maagzuur weg. Stomme Katie. Geweldige smaak in schoenen, vreselijke smaak in mannen, die meid.

‘Miu Miu,’ meldde Ben toen ik mijn voet in de beeldige suède laars liet glijden tot mijn knalroze gelakte nagels aan de voorkant weer zichtbaar waren. Het zilver maakte ze vrolijk en de wat zware laarzen vormden een perfect contrast met de luchtige jurk. Ik wist dat ik een goede keuze had gemaakt.

‘Om op te vreten,’ constateerde Ben. ‘Maar ik heb nog meer wat je even aan moet trekken.’

‘Wauw, Angie.’ Jenny legde daadwerkelijk haar tijdschrift neer. ‘Je ziet er écht goed uit. Zeker als ik straks je make-up ga doen.’

Het was een compliment, min of meer.

‘Wacht maar tot Alex je zo ziet.’

‘Nu we het daar toch over hebben, kun je even op mijn mobieltje kijken of hij heeft gebeld?’ Met tegenzin deed ik de laarsjes uit en glipte uit de jurk. Wat er ook zou gebeuren, deze jurk ging mee naar huis.

‘Denkt je vriendje dat je zonder hem naar de Little Wedding Chapel gaat?’ vroeg Ben en gaf me iets flodderigs met zwarte glitters. Ik nam het verbijsterd aan en probeerde uit te vogelen hoe ik het aan moest doen, tot hij het teruggriste en naar me gebaarde dat ik mijn handen boven mijn hoofd moest houden.

‘Hij maakt zich vermoedelijk meer zorgen over hoe waarschijnlijk het is dat Jenny me inmiddels een baan in een stripclub heeft bezorgd.’ Ik blies een losse pluk haar uit mijn gezicht en liet me aankleden als een klein kind. ‘Of dat ik ergens in de achterbak van een auto in de woestijn lig.’

‘Verder heb je gelukkig geen overmatig gevoel voor drama,’ zei Jenny. ‘Is dat Dolce?’

Ditmaal schoof ze haar tijdschrift helemaal opzij en zette zelfs haar glas weg. We hadden haar onverdeelde belangstelling.

‘Ja,’ zei Ben, en hij gaf me een paar repen boterzacht zwart leer. ‘Trek deze eens aan.’

‘Zijn die van Zanotti?’

Vanaf de bank rekte Jenny zich uit als een stokstaartje om niets te missen.

Ik deed wat me was opgedragen.

‘Mijn god.’ Jenny stond op.

‘Klaar.’ Ben deed twee stappen terug.

Ik keek in de spiegel en moest even slikken. De jurk sloot als een tweede huid van kant met zilveren sterren om mijn lichaam. Lange mouwen en een hoge hals werden gecompenseerd door een zeer korte rok die amper over mijn kruis kwam. De kortheid werd nog eens geaccentueerd door de hooggehakte dijhoge laarzen die Ben net dicht ritste. Het effect was boeiend, in de zin dat ik vermoedelijk in de boeien zou worden geslagen als ik me ermee op straat begaf.

‘Wat is er?’ vroeg Jenny met een onderzoekende blik. ‘Te strak? Te kort?’

‘Een b-beetje van allebei,’ stotterde ik. ‘Ik kan zo echt niet op pad. En bovendien kan ik me dit niet veroorloven.’

‘Ik laat je niet gaan zonder deze outfit.’ Ben vouwde zijn armen over elkaar en ging naast Jenny staan. Samen vormden ze een muur van eensgezindheid. ‘En het is allemaal te leen, dus maak je geen zorgen.’

Fronsend keek ik in de spiegel en zag mezelf al zweten, morsen of vallen in deze jurk. Die fantastisch stond en op choquerende wijze flatteerde. Ik zou er alleen niet in kunnen bukken. Of zitten. Of al te lang in kunnen staan.

‘Dus we doen deze en de Alice + Olivia met de Miu Miu?’ vroeg Ben aan Jenny. Het was duidelijk dat mijn mening niet meer op prijs werd gesteld. ‘En ik heb ook iets voor jou.’

Met een bijna verlegen lach overhandigde hij Jenny een kledingzak. Verrast nam ze die van hem aan en opende de rits met haar rug naar me toe.

‘Wat zit erin?’ zeurde ik als een klein meisje. Die verdomde hakken ook, ik kon er amper een stap op verzetten.

‘Ben…’ Jenny keerde zich weer naar ons met haar hand op haar hart gedrukt. ‘Dit is krankzinnig.’

‘Niemand heeft er ooit beter in uitgezien dan jij,’ zei hij tegen de vloer. ‘Neem het nu maar gewoon aan, oké?’

‘Dank je wel.’ Ze pakte even zijn hand.

Ik stond erbij en ik keek ernaar, als het spreekwoordelijke vijfde wiel aan de wagen. Zij het een fantastisch gekleed wiel.

‘Ik laat jullie even alleen…’ Ben kuchte en verdween. Jenny hield de kledingzak vast, ik hield mijn adem in.

‘Mijn hemel, wat is dit voor dramatisch moment?’

Ik keerde me naar Jenny, die nog steeds uitdrukkingloos met de zak in haar hand stond. ‘Gaat het een beetje? Wat zit erin? Het paardenhoofd uit The Godfather? De baljurk van Carrie?’

‘Het is alleen maar een dingetje dat ik ooit aan heb gehad,’ zei ze en gooide de zak achteloos op de bank. ‘Die gast is een lul.’

‘Een enorme lul,’ stemde ik opgewekt in. ‘Dat geeft maar gratis kleren aan meisjes, wat een eikel. Wie denkt hij wel niet dat hij is? Mag ik eens kijken?’

‘Wat je wilt.’

Ze deed wel cool, maar ik wist dat er iets fantastisch in die zak zat. En als het groot genoeg was, ging ik het hartstikke lenen.

‘Heilige Maria, Moeder van God.’

Veren. Ruches. Een zwartleren kimono bandeau. Het was strapless, viel tot op de grond en was van goud. En het zou me onder geen beding passen.

‘Ben je opeens godsdienstwaanzinnig geworden of komt het door Kerstmis dat je de Heilige Maagd aanroept?’

‘Kerstmis,’ bevestigde ik, niet in staat mijn ogen los te scheuren van de japon. ‘Je weet dat ik Kerstmis toegewijd ben. En Pasen, je weet wel, vanwege de haas. Jenny, dit is schitterend.’

‘Lhuillier,’ antwoordde ze, een beetje triest. ‘Het mooiste wat ik ooit heb gedragen.’

‘En wanneer was dat? Ik kan me niet herinneren dat ik je bij de Oscars heb gezien.’

‘Gewoon, voor een date.’ Voorzichtig trok ze de creatie uit mijn handen. ‘De jurk is een schoonheid, Ben is een eikel – meer kan ik er niet van maken.’

‘Ik zou aardig wat klootzakkerij kunnen verdragen voor zo’n jurk.’

‘Door vrouwen zoals jij blijven we achter in onze emancipatie,’ antwoordde Jenny streng. ‘Jij bent het glazen plafond.’

‘Ja,’ zei ik, nog altijd vervuld van de veren. ‘Ik lever het stemrecht met liefde en plezier in voor die jurk. Keten me maar vast aan het aanrecht, ik kook wel eten en werp wel baby’s, zolang ik die jurk erbij mag dragen.’

‘Erg geestig.’ Jenny trok de rits van de kledingzak gedecideerd dicht en verbrak zo de betovering. ‘Je hebt een sms’je van je vriendje, ook bekend als je vertegenwoordiger van het patriarchaat.’

Mijn vriendje! Die had ik ook nog, dat was ik door de jurk bijna vergeten. De Monique Lhuillier was het soort droom dat je alles kon laten vergeten. Ik klikte snel naar zijn berichtje: hij was de hele dag bezet, maar vanavond zouden ze naar een of andere nachtclub in hun hotel gaan en of ik daar ook naartoe kon komen?

Hmm, ik was er vrij zeker van dat ik er qua uitgaan niet zo makkelijk vanaf zou komen als de avond ervoor, maar het moest toch mogelijk zijn om hem even te zien zonder Jenny bloot te stellen aan alle Jeffstravaganza.

Jenny was even verdiept was in haar eigen berichten, gelukkig grinnikte ze weer. Ik nam aan dat het iets van Sigge was en stelde verder geen vragen. In tegenstelling tot wat Jenny dacht, waren seksberichtjes in mijn ogen alleen voor beide betrokkenen bestemd. De laatste keer dat we samen geborreld hadden, had ze me een kiekje laten zien van zijn kroonjuwelen. Die mochten er zeker zijn, maar sindsdien had ik nooit meer onbevangen naar Sigge kunnen kijken.

Omdat zij afgeleid was, klikte ik ook mijn mail maar even open. Mijn inbox puilde uit, mede dankzij het feit dat ik me had aangemeld voor elke kerstgerelateerde nieuwsbrief in de Verenigde Staten van Amerika. Ik wist waar elke kerstmarkt, elke kunstijsbaan en elke beker warme chocolade met pepermunt te vinden was in de omliggende vijftien mijl. Maar tussen de e-shots van DailyCandy, Time Out New York en UrbanDaddy bevonden zich ook een assortiment Facebook-meldingen, e-cards (van duivelse, luie mensen die te beroerd waren een echte kerstkaart te sturen) en nog wat mailtjes van redacteuren. Allemaal afwijzingen. En toen de grote domper.

 

Hoi Angela,

Hoop dat je in de kerststemming bent, ho-ho-ho!

Hoe dan ook, we moeten het even hebben over je column. Volgend jaar wordt het blad gerestyled en we vinden het tijd voor iets anders. Bel me even zodra je dit leest, misschien kan ik je helpen iets nieuws te vinden?

Sara x

 

Niet alleen was elk verhaalvoorstel dat ik had ingezonden afgekeurd, nu was ook de stekker uit mijn Engelse column getrokken. Ik was officieel werkeloos. Ho-ho-fucking-ho. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, want ik ontdekte zo mooi dat ik toch in die krankzinnig korte jurk kon zitten. Iets waar ik me pas bewust van werd toen ik me realiseerde dat ik in kleermakerszit op de grond was gezakt, omdat ik niet meer op mijn benen kon staan.

‘Pop, wat is er aan de hand?’

Ik gaf haar mijn mobieltje en zag dat ze snel door de berichten zapte.

‘Nou en?’ zei ze. ‘Dat zijn er maar een paar, je hebt toch nog van alles lopen?’

‘Allemaal afgewezen,’ zei ik, en ik voelde me zowel erg misselijk als erg leeg. ‘Ik heb helemaal niets meer, zelfs geen column meer.’

‘Tijd voor Plan B.’ Ze hurkte naast me. ‘Niet opgeven, Angela. Doorzetten. We komen er wel uit.’

‘Ja.’ Ik snufte luid en keek in Jenny’s vastberaden ogen. ‘Ik weet het.’

‘Ik ook. Het gaat allemaal goed komen. Dus jurk uit en jeans aan, want jij en ik hebben wel een borrel verdiend.’

Ik wees haar er maar niet op dat het nog maar twee uur ’s middags was en dat ze al drie glazen champagne ophad. Het leek me zinloos. In plaats daarvan rukte ik de jurk uit, schopte de laarzen van me af en had in recordtempo mijn eigen kleren weer aan.

‘Vertel eens,’ zei ik, loerend door de halsopening van mijn trui. ‘Wat heb je gisteravond allemaal gedronken?’

‘Jägerbommen?’ Jenny kromp even in elkaar. ‘Tequila? Whisky? Allemaal tegelijk?’

‘Klinkt goed,’ vond ik. ‘Doe mij maar een dubbele.’