17

 

 

Het eerste wat ik dacht, was dat ik snakte naar een Pop Tart met aardbeiensmaak.

De tweede, derde en vierde gedachte kwamen ongeveer allemaal tegelijk. Waar ben ik? Wat heb ik aan? Waarom voelt mijn mond alsof ik smerig kattenbakgrit heb gegeten en wie ligt er hier naast me in bed? Niet meteen je bedgenoot herkennen, was iets wat ik nog maar één keer eerder mee had gemaakt en het was niet mijn favoriete manier om een beroerte te krijgen, maar wel de meest effectieve. Dit was in ieder geval niet mijn hotelkamer. Eerder het tegenovergestelde daarvan. Donker, ordi, spiegels aan het plafond en kamerbreed kunstleer. Ik wreef het beddengoed tussen mijn vingers: het leek me niet wasbaar. Kots. Zorgwekkender was nog dat mijn jurk was vervangen door een groen fluwelen tuniek. En tenzij ik het mis had, droeg ik een hoed. Het leek erop dat ik gekleed was als kerstelf. Wat voor weirdo had een fetisj voor kerstelfen, afgezien van ikzelf?

‘O, god.’ Mijn mond maakte de juiste vormen, maar er kwam geen geluid uit. Iemand had vannacht mijn mute knop ingeschakeld. Ik hoopte dat het daarbij was gebleven. In mijn hoofd zwommen beelden van de nacht, niet wazig zoals bij een kater, maar meer als een film die versneld werd afgespeeld, zodat ik het plot niet bijster kon volgen. ‘Is dit The Hangover?’ vroeg ik mezelf hardop af.

‘Morgen, schoonheid.’ Het lijf naast me bewoog en ik was er vrij zeker van dat het Bradley Cooper niet was.

Net toen ik wilde gaan schreeuwen, deden mijn hersens het weer. Ik was niet verdoofd, ik had vrijwillig een cafeïnepil genomen, hoewel ik wist dat die er enorm bij me inhakten. En ik had gezien wat ze met Jessie van Saved By the Bell hadden gedaan.

Moeizaam ging ik rechtop zitten en liet mijn hoofd op mijn opgetrokken knieën rusten. Wat er die nacht was voorgevallen, kwam opeens moeiteloos terug. Het dansen. De telefoongesprekken. O, god, wat ik er niet voor over zou hebben om gewoon een kater te hebben en ergens rond een wc pot gekruld te liggen snikken.

‘Ik zou je arm er wel af willen hakken voor een sandwich met bacon.’ James strekte een in rood fluweel gehulde arm naar me uit. ‘Een goudeerlijke, doodgewone sandwich met gebakken bacon. En heel veel bruine saus.’

De opluchting dat de man naast me nichteriger was dan een concert van Kylie was zo enorm dat ik er weer van moest gaan liggen.

‘En thee, ik moet ook thee hebben. Zouden ze hier aan roomservice doen?’ Hij kwam overeind en keek naar onze vrij dubieuze omgeving. ‘Hmm, vast niet.’

Ik legde mijn arm over mijn ogen en liet de rest van de puzzelstukjes op zijn plek vallen. ‘Waarom kon ik niet gewoon stomdronken worden en in bed vallen?’ vroeg ik. ‘Waarom moest ik zo nodig cafeïnepillen slikken en me alles herinneren?’

‘Misschien kun je mij even bijpraten?’ stelde James voor. ‘Ik weet zeker dat ik gisteren het pand niet heb verlaten als Kerstman.’

‘Nee, dat is zo.’ Met mijn vingers masseerde ik mijn slapen en dwong mijn herinneringen een pas op de plaats te maken. ‘En in het Wynn had je het ook nog niet aan.’

‘Zijn we in het Wynn geweest?’

‘Ja, maar toen zei jij dat ik er niet naar binnen mocht omdat ik Alex niet op zijn nek mocht zitten, zodat we één adres verder zijn gegaan.’

‘En wat was daar?’

‘Een kerstgrot.’

‘Echt waar?’

‘De enige echte stripclub van Santa, zelfs.’ Katholieke kerken zouden spiegels aan het plafond moeten installeren, het waren ultieme hulpmiddelen om je schaamte zo hard mogelijk te laten aankomen.

‘Aha. Hebben we daar deze enorm flatterende kleding verkregen?’

‘Gelukkig niet.’ Het overkwam me niet vaak dat mijn grootste opluchting was dat ik geen kleren had geruild met een stripper. ‘Er zat een drugstore naast de stripgrot. En ik ben bang dat het mijn idee was om ons te verkleden, sorry.’

‘Je zou vaker groen moeten dragen,’ zei James goedkeurend en rolde de mouwen van zijn kerstmanpak op, een grote valse baard om zijn nek gewikkeld. ‘Staat je goed.’

‘Ja, daar heb je gelijk in.’ De spiegels aan het plafond waren ook heel nuttig om je outfit te bekijken zonder uit bed te hoeven komen.

‘Onvoorstelbaar dat we naar een stripclub zijn gegaan,’ zei James kreunend. ‘Daar is voor ons nou echt niets te beleven. Triest, hoor.’

‘Volgens mij heb ik dat op dat moment ook gezegd, maar jij beweerde dat je niet echt in Las Vegas bent geweest zonder een bezoek aan een stripclub. Daarna herinner ik me alleen nog maar dat mijn caffeïnerush op was en ik instortte. Jij zei dat je een plek wist waar we konden slapen.’ Ik keek de kamer nog eens rond en probeerde niet te huilen. ‘Goed gedaan.’

‘Daar herinner ik me niets meer van.’ Hij keek opgelucht. Ik was jaloers. ‘Raar, ik heb het gevoel dat ik helemaal niet heb geslapen.’

‘Hoe laat is het?’ Mijn voetzolen waren vuil en deden zeer. Ik was werkelijk te vies om aan te pakken. ‘We gaan vandaag naar huis.’

James keek op zijn mobieltje. ‘Nog maar net negen uur. Ik zie dat ik om drie uur voor het laatst heb gebeld. Dus dan moeten we hier rond die tijd hebben ingecheckt.’

‘Ik zou me er niet al te druk om maken, volgens mij verhuren ze hier kamers per uur.’ Ik probeerde de veroordelende spiegels te vermijden, maar aangezien alles in de kamer op een of andere manier weerspiegelde (makkelijk af te nemen?), was dat zo goed als onmogelijk. Ik zag eruit als een figurant uit Kiss Saves Christmas. Maar dan minder vrouwelijk. ‘Dat laatste belletje, dat was toch niet toevallig met Alex?’

‘Als vervroegd kerstcadeau ga ik tegen je liegen en nee zeggen.’ Hij wierp me een vochtig doekje toe uit de ‘intimiteitkit’ die hij net had geopend. Jakkiebah.

‘Mag ik even mijn mail checken op jouw telefoon?’

‘Dat mag, al betwijfel ik of je dikke vingers ermee overweg kunnen.’

Ik had er alle vertrouwen in dat het wel zou lukken. Er bevonden zich geen grote hoeveelheden water tussen deze vier muren, dat was alvast bemoedigend.

‘Waar is die van jou ook alweer?’

‘Waterschade,’ antwoordde ik, en tikte mijn gebruikersnaam en wachtwoord in terwijl James even ging plassen. ‘Hoe ziet de badkamer eruit?’

Hij bleef even stil. ‘Als je het nog even kunt ophouden, zou ik dat doen.’

‘Begrepen,’ murmelde ik in mezelf. Ik had gehoopt dat Alex iets had gestuurd, al was het maar een mail waarin hij me vervloekte, maar niks – niet eens een kattenbelletje. Wel was er een mailtje van mijn Engelse redacteur, ditmaal gestuurd van een privéadres. O.

 

Angela, kun je me zo snel mogelijk bellen? Liefst op mijn mobiel, maakt niet uit wanneer.

 

Oh-oh.

Het was natuurlijk niet gepast om een intercontinentaal mobiel gesprek te houden met het mobieltje van iemand die je een jaar niet had gezien. Ik voelde me zeven hele seconden schuldig voor mijn nieuwsgierigheid het van mijn manieren won. Het klonk urgent, het moest maar. Het kostte me een paar pogingen om de landencode en het mobiele nummer in de juiste volgorde in te voeren, maar uiteindelijk lukte het me toch. ‘Hoi, Sara, met Angela. Clark.’

‘O, hoi! Leuk je stem weer te horen!’

Sara en ik spraken elkaar wel vaker, maar als we belden, klonk ze nooit alsof ze werd afgeluisterd door de fbi.

‘Je vroeg of ik je wilde bellen,’ zei ik aarzelend. ‘Stoor ik?’

‘Neeeee!’ Haar langgerekte antwoord alleen al zou James zeker tien dollar kostten. Ik hoopte maar dat hij nooit zijn telefoonrekeningen nakeek.

‘Is alles oké?’ Het tegenovergestelde van oké leek me waarschijnlijker.

‘Nou, het is alleen zo dat…’ Sara kuchte, schraapte haar keel en zuchtte. ‘We kennen elkaar natuurlijk niet zo goed, maar ik wilde toch even checken of alles wel in orde is met je. We hebben op kantoor een mailtje uit Amerika gehad.’

‘Kijk eens aan.’

‘En daarin stond dat je tegenwoordig werkt als, nou ja, callgirl.’

Net als je dacht dat het allemaal niet erger kon, zag het leven kans je nog een trap na te geven.

‘Sara.’ Ik kon het bijna niet opbrengen om verder te gaan. ‘Kwam die mail van ene Cici Spencer?’

‘Inderdaad.’

‘Nou, ik werk niet als callgirl.’ Wat natuurlijk precies het antwoord van een escort zou zijn. Sluw plan, Cici. ‘Ik werkte alleen als serveerster.’

‘Angela, het was niet mijn bedoeling om je te veroordelen, ik was alleen maar bezorgd. Ik weet hoe hard het leven in New York kan zijn, maar dit leek me gewoon wel heel extreem, zeker voor jou.’

Sara’s zeer Engelse gevoel voor acute gêne stroomde rijkelijk over. ‘Soms begint het met serveren in zo’n club, maar dan hoor je de verhalen van andere meisjes en het verdient goed, dat weet ik ook wel, maar je kunt goed schrijven, echt waar.’

‘Sara, laat me je geruststellen.’ Een vreemd gevoel van kalmte maakte zich van me meester. ‘Ik ben geen callgirl en ik werk niet in een seksclub. Ik heb als cocktailserveerster gewerkt tijdens een evenement van een vriendin om haar uit de brand te helpen en zij wilde dat de hele bediening in stomme pakjes zou rondlopen. Ik heb geen seks voor geld. Ik serveer ook geen drankjes op plekken waar andere mensen seks hebben om geld. En ik ben echt, absoluut niet werkzaam in de escortbranche.’

Hoewel ik me onwillekeurig opeens wel afvroeg hoeveel het zou schuiven om drankjes te serveren in een herenclub. Zou dat me ‘buitengewoon’ maken?

‘O. Echt waar?’

Blijkbaar was ik niet overtuigend genoeg geweest. ‘Echt waar. Cici is stapelgek. En ik zou de slechtste callgirl ter wereld zijn.’

‘Dat is waar.’ Ze lachte opgelucht.

Ik probeerde niet beledigd te zijn. Maar oooh, stel je toch eens voor dat ze me alleen hadden opgezegd omdat ze dachten dat ik in het leven zat, misschien zouden ze me dan nu wel weer werk willen geven?

‘Aan de andere kant vind ik het ook een beetje jammer,’ vervolgde Sara. ‘Ik had willen wachten tot al het stof een beetje was gaan liggen en je dan willen vragen om een soort Belle du Jour-ding voor me te maken.’

‘Dus je wilt echt met me kappen?’ vroeg ik. Dág, laatste vonkje hoop.

‘Ja.’ Ze klonk alsof het haar oprecht speet, maar waarschijnlijk verbeeldde ik me dat. ‘Dat mailtje heeft niet geholpen, maar het speelt al zeker een jaar. Het team wil een restyling om de boel op te frissen.’

‘Met een column van een callgirl?’

‘Het was maar een idee.’

Ze zou het me hopelijk niet kwalijk nemen dat ik een beetje nijdig was.

‘Ik heb binnenkort vast wel weer iets voor je,’ beloofde ze. ‘Ik weet alleen niet wat en wanneer.’

‘Nou ja, het is niet anders.’ Ik knikte naar James die zichtbaar overstuur uit de badkamer kwam. ‘Ik spreek je nog wel.’

‘Prettige feestdagen,’ zei Sara. ‘En mocht ik je niet meer spreken, alvast een heel goed Nieuwjaar toegewenst.’

‘Ja.’ Mijn kerstfeest was inmiddels eens soort Jingle Hell geworden. ‘Jij ook.’

‘Nou, dat was een buitengewoon onaangename ervaring.’ James wreef onophoudelijk zijn handen over elkaar. Als hij niet uitkeek, zou hij nog smetvrees ontwikkelen. ‘Kunnen we hier weg?’

Even later checkten een Kerstman met een kater en zijn verlopen kerstelf uit bij een morsig hotel om knipperend tegen het felle zonlicht op de parkeerplaats te staan. We waren enkele mijlen verwijderd van de Strip; het Excalibur en Luxor lonkten in de verte. Maar de woestijn was mooi, dus dat was nog wat.

James betastte zichzelf en uit zijn borstzakje haalde hij een autosleutel van Enterprise Car Rental die hij met een vragende blik voor me hield.

Aangezien ik nog enkele werkende hersencellen had, nam ik de sleutel van hem aan en drukte op de ‘open’-knop. Ergens van de parkeerplaats klonk een vriendelijk bliepje. Ik keek James met een opgetrokken wenkbrauw aan.

‘Je bent een genie.’ Hij gaf me een waarderende klap op mijn kont en stevende over de stoffige parkeerplaats in de richting van de bliep. Pas in de felle ochtendzon van Nevada viel het me op dat de naden in zijn kerstmanpak van klittenband waren gemaakt. Las Vegas had echt klasse.

‘Laat me eens raden,’ zei ik na een blik in de auto te hebben geworpen. ‘Je hebt mij vannacht hier afgezet en bent toen de stad weer ingegaan?’

‘O, shit.’ James bleef stokstijf staan en sloot zijn ogen onder de herinnering die blijkbaar keihard terugkwamen. ‘Nee toch?’

Op de achterbank van de cabrio stonden acht dozen Cheeto’s. In drie kooitjes lagen drie doddige puppy’s te slapen. Volgens de kaartjes aan hun kooitjes heetten ze Jim, Sadie en Angela.

Na een plechtige stilte liep ik om de auto heen en ging op de passagiersstoel zitten. Puppy Jim slaakte een klaaglijk kreetje, Kerstman Jim viel hem bij. ‘Als je maar wel weet dat een puppy niet alleen voor kerst is, maar voor het leven, Jim.’ Ik leunde achterover.

 

Het kostte me een paar minuten om de conciërge van het De Lujo ervan te overtuigen me een nieuwe sleutelkaart te geven. Ik kon het haar niet kwalijk nemen; ik zou iemand die eruitzag als een dakloze kerstelf ook geen toegang willen verschaffen tot mijn meest opulente suite. Na echter op succesvolle wijze al haar beveiligingsvragen te hebben beantwoord, had ze geen keuze meer.

‘Zijn er nog berichten voor me binnengekomen?’ vroeg ik.

Ze schudde haar hoofd en keek een beetje bang.

‘Dat zat er ook niet in.’ Ik wuifde naar haar met de sleutelkaart. ‘Laat maar, dank je wel. Ik zal een goed woordje voor je doen bij de Kerstman.’

De conciërge lachte nerveus en begon op een onzichtbare console knoppen in te drukken. Voor ze me van het terrein kon laten zetten, dook ik door het gelukkig stille casino de lift in, waar ik de knop van het penthouse indrukte met een hand die duidelijk een manicure kon gebruiken.

Toen ik de deur van de suite opende, verwachtte ik er apocalyptische destructie aan te treffen, maar ik had de stille kracht van de schoonmaakploeg van het hotel onderschat. De suite was leeg. Geen feestgangers, geen zooi, geen probleem. De suite zag er precies zo uit als toen we incheckten: wit en glanzend, met overal verse bloemen. En net als de laatste keer zonk ook nu de moed in mijn schoenen toen ik Sadie ontwaarde.

‘Mijn god,’ zei ze, en ze lichtte haar hoofd even op van een kussen. ‘Wat zie jij eruit. Wat is er met jou gebeurd?’

Ze droeg nog steeds de witte bandagejurk, al zag ze er inmiddels meer ‘supermarkt’ dan ‘supermodel’ in uit. Haar haren had ze achter haar oren gestoken, het plakte van god mocht weten wat. Ze oogde vaal en moe. Ik zou haar, om Linda Evangelista te parafraseren, geen tienduizend dollar hebben geboden om uit bed te komen, maar een twintigje hebben toegestopt om in bed te kruipen en daar te blijven.

‘Ik ben een kerstelf.’ Ik keek van mijn outfit naar Sadie. Het was best een mooie kleur groen. Precies haar teint. ‘Wat is hier gebeurd?’

‘Geen idee, ik ben uren geleden ingestort.’ Ze liet haar hoofd weer achterover vallen. ‘Ik werd wakker van de schoonmakers die om me heen aan het opruimen waren.’

‘Wie heeft alle gasten weggestuurd?’ Mijn smerige voeten lieten een spoor van kerstelfenafdrukken achter op het tapijt, maar ik was te uitgeput om het me aan te trekken. Mijn moeder zou sterven van schaamte als ik het haar zou vertellen. Het was maar goed dat ik van plan was mijn mond te houden.

‘Dat heb ik gedaan.’

Neus in de wind, brede lach, enorme kop met haar. Jenny verscheen in de deuropening van de gang die naar de slaapkamers leidde, badend in het gouden ochtendlicht. Ze zag er schoon, glanzend en sprankelend uit. Ik was vies, morsig en knorrig. Een Tim Burton-elf naast een Disney-prinses. De trut.

‘Angela, waarom ben je verkleed als Robin Hood?’ Jenny daalde de paar treden naar de lager gelegen woonkamer af in skinny jeans met daarop een kasjmier trui alsof er niets aan de hand was.

‘Ik ben een kerstelf,’ verklaarde ik nogmaals. ‘Jenny, waarom ben je verkleed alsof je zo de hoofdrol gaat spelen in een spotje voor knusse banken?’

‘Dit zijn gewoon mijn kleren.’ Ze ging zitten, trok haar benen onder zich op de bank en draaide een flesje Vitamine Water open. ‘En pop, jij kunt misschien beter even gaan douchen. Zoals je er nu uitziet, worden kinderen bang van je. Mijn eierstokken worden al bang van je. Als ik naar je kijk, hou ik spontaan op met ovuleren.’

Heel even dacht ik dat ik gek was geworden, maar een snelle blik op Sadie stelde me gerust: haar mond hing ook open.

‘Jenny, je weet toch nog wel waar je mee bezig was toen we elkaar voor het laatst zagen?’ Ik zette mijn handen op mijn met vilt beklede heupen. Het pakje zat eigenlijk best lekker.

Ze zette het flesje aan haar lippen en knikte. De zon fonkelde op de diamanten ring die ze nog altijd om haar ringvinger droeg. ‘Je hebt je tasje en schoenen in de kapel achter gelaten,’ merkte ze op. ‘Ze liggen in mijn kamer.’

Niet voor het eerst maakte Jenny Lopez me sprakeloos.

‘Oké, dan zeg ik het wel.’ Sadie kwam overeind. ‘Ben je verdomme helemaal gek geworden?’

Jenny zette het flesje op de salontafel en draaide de ring om haar vinger, maar zei niets.

‘Dat ding gaat je het antwoord niet geven,’ zei ik. ‘Tenzij het een magische ring is. Maar ik heb The Green Lantern gezien en dat is niet de ring van The Green Lantern.’

‘Heb jij die film gezien?’ vroeg Sadie. ‘Niemand heeft die film gezien.’

‘Nu even niet, Sadie.’ Ik hoorde dat ik schreeuwde. ‘Jenny, even serieus: je gaat hier echt in je schone truitje zitten beweren dat alles piekfijn in orde is?’

‘Wat heb je toch tegen dit truitje?’ schreeuwde ze terug. ‘En ja, ik ga doen alsof alles oké is. Omdat het ook echt oké is.’

‘Waar is je kersverse echtgenoot dan?’ Vragend hield ik mijn handen omhoog en keek de suite rond. ‘Even naar buiten om een krantje en een geweten te kopen?’

‘Goeie,’ zei Sadie grijnzend vanaf de bank.

‘Kop dicht,’ snauwde Jenny haar huisgenoot toe voor ze zich tot mij wendde. ‘Hij is niet hier, hij is in zijn hotel – waar we de nacht hebben doorgebracht – aan het pakken. En daarna vliegen we terug naar New York om alles netjes voor de wet te regelen en dan heb jij spijt dat jij je mond tegen Alex hebt gehouden toen je de kans had.’

Ik zat aan mijn taks. Ik was nog te opgefokt van alles wat er gisteravond en vannacht was gebeurd om dit gesprek te kunnen voortzetten zonder stomme dingen te zeggen en Jenny was duidelijk ontoerekeningsvatbaar. Al werd ik honderd jaar, ik zou nooit meer een voet in Las Vegas zetten.

‘Ik ga douchen en doen alsof dit allemaal niet is gebeurd,’ kondigde ik aan, de woonkamer de rug toekerend. ‘Ik kan hier niets mee en ik praat niet meer met je zolang je je zo idioot gedraagt.’

‘Ja, dat past echt perfect bij die belachelijke Ik zal je nooit veroordelen-speech van je.’ Jenny’s stem klonk schril, ze zat tegen janken aan. Ik hoefde haar gezicht niet te zien om dat te weten. ‘En bedankt, Angela. Bedankt dat je de beste vriendin van de wereld bent.’

Shitter-de-shit. Het was niet de eerste keer dat mijn grote mond me in de problemen had gebracht, maar het was wel de eerste keer dat ik het gevoel had dat ik er een goede vriendin mee zou kunnen verliezen.

‘Prima,’ zei ik, omdat ik niet wist wat ik verder eens kon zeggen. Ik was gewoon even niet in staat om zoete broodjes te bakken. ‘Je hebt helemaal gelijk, ik veroordeel je inderdaad. Maar niet om je stompzinnige Vegas-huwelijk. Ik ben kwaad omdat je tegen jezelf liegt dat dit allemaal dik in orde is en je gelukkig zal maken.’

‘Jij wilde dat ik een knoop zou doorhakken en dat heb ik gedaan.’ Ze schopte zo hard tegen de salontafel dat haar flesje Vitamine Water door de lucht vloog.

‘Jezus,’ mompelde Sadie toen de tafel tegen haar bank aanbotste.

‘Jij hebt helemaal geen knoop doorgehakt,’ schreeuwde ik. ‘Je bent stomdronken geworden en hebt een vergissing begaan. Dit kan gewoon niet jouw idee zijn geweest. Wat is er gebeurd? Jij hebt zeker gedreigd om het uit te maken, zit ik een beetje in de buurt?’

Haar antwoord kwam in de vorm van stilte en een blik op de grond. Aha, nu was het mijn beurt om de helderziende uit te hangen. ‘Dus jij zei dat je ermee wilde kappen en húp, hij deed een aanzoek?’ Ik was lekker bezig. ‘En jij dacht: Te gek! Nu hoef ik geen beslissingen meer te nemen. Ik verbind me gewoon aan deze lulhannes en ik zie wel.’

‘Zijn jouw beslissingen dan zoveel beter dan die van mij?’ Haar stem was zachter, maar ze was nog steeds woedend. ‘Oooh, ik wil in New York blijven, maar ik ben bang om mijn vriendje om hulp te vragen omdat hij vast eigenlijk een klootzak is die nee zal zeggen en dan kan ik het helemaal wel schudden, want ik kan niks en ik heb geen werk.’

‘Wow.’ Sadies hoofd ging heen en weer alsof ze getuige was van ’s werelds gemeenste tenniswedstrijd. ‘Dat meende ze niet echt, Angela.’

Genoeg was genoeg. Ik pakte een kussen van de bank en smeet het in de richting van Miss Zelfingenomen. Hartstikke mis, maar de bedoeling was duidelijk. ‘Zal ik je eens wat zeggen?’ siste ik tegen Jenny. ‘Ik heb je advies wel opgevolgd. En dat was een grote vergissing, net als jouw stomme kop.’

Het leek me op dat moment een fijne afsluiter, maar toen de woorden mijn mond uit waren, vond ik ze eigenlijk nergens op slaan en ze hadden ook zeker niet de impact waar ik op had gehoopt.

‘Dus jij bent ook getrouwd?’ vroeg Sadie vanaf de bank. ‘Was je daarom in de kapel? Waarom heb je niets gezegd?’

‘Omdat het niet doorging.’ Ik voelde tranen in mijn ogen prikken en wist niet hoe ik ze moest tegenhouden. ‘En nu is het helemaal mis.’

‘Rot voor je.’ Jenny veinsde medeleven en veegde onzichtbare tranen van haar wangen. ‘We hadden samen een trouwdag kunnen delen.’

‘Jezus, wat kun jij toch een trut zijn.’ Ik was nog nooit zo gefrustreerd geweest met een ander menselijk wezen dan nu met Jenny. ‘Waarom dringt het niet tot je door dat dit allemaal niet echt is? Jouw huwelijk heeft geen schijn van kans. Hij heeft in New York een verloofde die op hem wacht en jij een vriend. Straks zit je met een dubbel gebroken hart.’

‘Hoe weet jij dat nou?’ Nu huilde ze echt. ‘Sinds wanneer ben jij hierin een expert?’

‘Ik weet het omdat ik het weet!’ Ik schreeuwde zo hard dat ik mijn eigen stem niet eens herkende. ‘En omdat jij mijn beste vriendin ben.’

Stilte.

Sadie loerde over de rugleuning van de bank. ‘O, meiden toch.’

Jenny was stil. Haar uitdagende houding zakte een beetje in, haar schouders gingen hangen. Haar blik was nog altijd in die van mij gehaakt, maar haar boosheid doofde snel, zodat alleen de tranen overbleven.

‘Hij houdt van me,’ zei ze met dikke stem.

‘Dat weet ik.’ Ik perste mijn lippen samen en veegde mijn eigen tranen weg. ‘Maar volgens mij houdt hij niet genoeg van je.’

‘Misschien is het deze keer anders.’ Ze draaide de ring om haar vinger alsof ze hem er permanent op wilde schroeven. ‘Misschien kan ik de situatie veranderen.’

Ik veegde mijn handen af aan mijn kerstelfenkostuum en schudde mijn hoofd. ‘Dat zou niet nodig moeten zijn.’

Iedereen zweeg even; het enige wat er te horen was, was gezucht en gesnuf. Jenny zat aan de ene kant, de mouw van haar truitje was donker van de tranen, ik stond in mijn groene pakje met een rode kop erboven. Het was in ieder geval een toepasselijke kleurcombinatie voor de tijd van het jaar.

‘Ik wil geen trut zijn,’ mompelde ik. ‘Maar ik moet nu echt even douchen.’

In vier passen was Jenny bij me, haar omhelzing was zo krachtig dat we binnen vier seconden op de vloer lagen.

‘Ik doe ook mee, jullie zijn knettergek!’ gilde Sadie, en stortte zich vanaf de bank op ons. ‘Geweldig!’

‘Hebben ze hier beveiligingscamera’s,’ vroeg ik van onder op de meidenhoop. ‘Want hier kunnen we geld mee verdienen.’

‘Twee Meisjes en een Kerstelf?’ stelde Jenny voor. ‘Ik zou ’m huren, hoor.’ Ze maakte zich los van de kluwen ledematen. ‘En als je snel onder de douche stapt, kunnen we onze vlucht naar huis nog net halen.’

Onhandig kwam ik overeind, knuffelde Jenny kort, zag Sadie terug naar haar plek op de bank kruipen, stralend van vriendinnenliefde. ‘Het spijt me,’ zei ik stilletjes, en ik perste er mijn laatste tranen uit. ‘Echt waar.’

‘Hou toch je mond, het spijt mij juist enorm,’ zei Jenny. ‘Ik baal er alleen maar van dat je waarschijnlijk gelijk hebt. Moeten we het niet even over het gedoe met Alex hebben? Wat is er gebeurd?’

‘Eerst even douchen,’ zei ik. Waarschijnlijk verbeeldde ik me de jeuk, maar er was altijd een kans dat er vlooien in mijn kostuum zaten. Ik wilde er hoe dan ook vanaf.

‘Oké, ik zet even thee voor je.’ Het ultieme zoenoffer. ‘Het spijt me echt. Jezus, ik had dat allemaal niet tegen je moeten zeggen. Je moet wel een echte masochist zijn dat je nog bij me in de buurt wilt zijn.’

Ik kneep even in haar hand en schonk haar mijn meest begripvolle glimlach.

‘Ik ben geen masochist,’ zei ik. ‘Maar wel een Brit.’