9

‘O, schat, wat heb je nu toch aan?’

Geschrokken hield ik mijn pas in, halverwege de enorme woonkamer. Ik vond dat ik mijn best had gedaan, mijn jurk was een klassieker. Vintage, lang, nachtblauwe zijde met een diepe v op de rug en een in mijn ogen vreselijk uitdagend kijkgat aan de voorkant. Samen met mijn hoge gouden sandalen en mijn goudkleurige avondtasje was ik een toonbeeld van chic. Helemaal Julia Roberts in Ocean’s Eleven. Maar blijkbaar had ik een memo niet gekregen: Jenny en Sadie hadden Julia ook als inspiratiebron genomen, maar meer geput uit haar Pretty Woman-tijd. Sadie had zich in een leren legging gehesen en zag eruit alsof ze zich tot haar middel in olie had gedoopt. Daarop droeg ze een knalroze topje met een blote rug. Jenny droeg dezelfde Léger-bandagejurk die ze op haar kerstfeestje had aangehad, maar hier leek die op een of andere manier korter en strakker. Dat kwam misschien door de sm-schoenen die ze erbij droeg, want die zagen er helemaal niet uit als iets wat met de kerstgedachte te maken kon hebben.

‘Je ziet eruit alsof je naar een begrafenis gaat,’ constateerde Sadie, die haar lippen knalrood stiftte met een lipstick die bezaaid was met Swarovski-kristallen. ‘Al moet je het maar niet naar mijn uitvaart dragen, want dan kom je er niet in.’

‘Heb je al een datum in gedachten? Dan hou ik die dag vast vrij,’ antwoordde ik spinnig.

‘Angie, pop, je ziet er prachtig uit.’ Jenny duwde me terug naar mijn slaapkamer. ‘Het is alleen alsof je je met een katapult in een vuurgevecht wilt mengen. Dit is Vegas, schat. Het moet een beetje over the top.’

‘Dit is anders heel diep uitgesneden van achteren,’ verdedigde ik me.

‘Dat is ook zo, goed gedaan,’ zei ze met een geruststellend klopje op mijn schouder. ‘Maar wat heb je verder nog bij je?’

Ik keek in de richting van de kast en trok een moeilijk gezicht. ‘Ik ben bang dat je daarin niet echt iets zult vinden dat meer “Vegas” is.’

Jenny haalde diep adem en opende de kastdeuren.

‘Het is allemaal mijn schuld,’ mompelde ze. ‘Ik had je moeten helpen met pakken.’

‘Wat is er mis met mijn kleren?’

Ik had nu zo’n achttien maanden de kunst van het shoppen bestudeerd onder Jenny’s bezielende leiding en was van mening dat het prima ging. Ik belde haar tegenwoordig bijna nooit meer voor ik iets aanschafte en in het afgelopen jaar had ze me maar één keer naar huis gestuurd om me om te kleden en dat was niet eens mijn eigen schuld geweest. Fancy Dress betekent in Amerika dus geen verkleedfeest. Wist ik veel? Jenny wilde me in een cocktailjurk hebben en kreeg me als Dorothy in The Wizard of Oz. Er vielen harde woorden. Maar de set kleding die ik voor dit weekend had ingepakt was volmaakt. Ik had een compacte collectie samengesteld vol vintage glamour, veel lange rokken met enorme splitten (ik had genoeg tijdschriften gelezen om te weten dat die weer in waren), zijden blouses, een kleine cape met pailletten die ik in Beacon’s Closet had gevonden en een paar ontzettende mooie muiltjes met heel veel bandjes.

‘Ze zijn niet strak genoeg, ze zijn niet glamoureus genoeg en ze zijn niet cool genoeg,’ verklaarde Sadie zonder zelfs maar een blik op het gebodene te werpen. ‘Ze zijn net als jij, dus.’

Ik had geen weerwoord.

‘Sorry dat ik het zeg,’ zei ze schouderophalend, en ze verliet de kamer.

‘O, geen probleem hoor,’ riep ik haar geforceerd luchtig na.

‘Het is alleen… Misschien moet het een beetje ge-Vegast worden,’ suggereerde Jenny diplomatiek, maar ik was toch teleurgesteld. Ik wilde niet dat mijn Vegas-ervaring uit tequila-shots en aangeschoten corpsballen zou bestaan, ik wilde martini’s drinken met Frank Sinatra. Mijn echte probleem was geloof ik dat ik terug in de tijd wilde reizen.

Voor ze ook nog maar een woord kon zeggen, keerde Sadie terug met een enorme schaar en een enorme grijns op haar bloedmooie smoel.

‘Probleem opgelost,’ zei ze, en ze haalde uit met het glanzende wapen.

O, grote god, ze ging me omleggen. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. Onvoorstelbaar dat ik zo aan mijn einde kwam: afgeslacht door een topmodel wegens misdaden tegen de mode.

In plaats van op me in te hakken, liet ze zich echter op haar knieën vallen en hakte een krappe meter van mijn rok af.

‘Hé!’ Ik mepte de bovenkant van haar hoofd als een boze poes, maar ze dook net op tijd weg en knipte onverstoorbaar door. Toen ze overeind kwam, had ze een aanzienlijke hoeveelheid zijde in haar hand en voelde ik beslist een briesje rond mijn edele delen.

‘Beter.’ Sadie deed een stapje achteruit om haar werk te bekijken. ‘Niet geweldig, maar beter. Kunnen we nu dan eindelijk gaan?’

‘Ik geef het niet graag toe, Angie,’ zei Jenny, die naast de aanstormend designer ging staan. ‘Maar het ziet er te gek uit.’

Vol walging sloeg ik mijn armen over elkaar en liep vol tegenzin naar de enorme vrijstaande spiegel in de hoek van mijn kamer om de schade op te nemen.

Shit, het zag er inderdaad te gek uit.

‘Hoe vaak heb ik nu al niet tegen je gezegd dat je meer van je benen moet laten zien?’ Jenny probeerde Sadies ingreep zo goed mogelijk te verkopen. Maar hoewel ik me realiseerde dat de jurk er korter ook goed uitzag, kon ik het niet opbrengen om enthousiast te doen. Ze had mijn prachtige lange jurk geruïneerd. Jezus, ik had ook gewoon wat anders aan kunnen trekken. Hoe gestoord moest je zijn om een jurk te verknippen die iemand nog aanhad?

Nou, het type psycho dat op dit moment de resten van mijn jurk tot een soort topje stond te plooien, blijkbaar. ‘Graag gedaan,’ zei ze overarticulerend, en ze worstelde haar armen door een gecompliceerde reeks knopen, waardoor de rok opeens een superstrak haltertopje was geworden. Ergerlijk genoeg zag het er ontzettend, ontzettend leuk uit.

‘Kom op, Jen, actie.’

‘Je ziet er fantastisch uit,’ fluisterde Jenny. Ze pakte me bij mijn arm en duwde me naar de deur. ‘En nu kan ik tenminste je geweldige schoenen zien.’

‘Het zijn jouw geweldige schoenen.’ Ik probeerde geen priemende blikken naar Sadies achterhoofd te werpen. ‘En de kans is klein dat je ze nog ooit terugziet, Jen.’

Toen Jenny zei dat ze een reservering voor het eten had, ging ik ervan uit dat we zouden gaan eten in een leuk tentje in de buurt. Het stemde me dan ook ongerust toen Sadie uit de lift direct naar een klaarstaande limousine zeilde alsof het haar tweede natuur was. Wat waarschijnlijk ook zo was.

‘Waar gaan we heen?’ vroeg ik aan Jenny, die zich in een van de leren stoelen vouwde alsof het haar dagelijks werk was. Sadie schreeuwde intussen in een zilveren iPhone. Ik wist niet eens dat die bestonden.

‘Gewoon ergens eten,’ zei ze vaag. ‘Probeer je een beetje te ontspannen, schat. Ik weet dat Sadie soms een beetje… impulsief kan zijn, maar ze is best leuk. Als je eenmaal door de kapsones heen kan kijken.’

‘Heeft ze kapsones dan? Dat was me nog niet opgevallen.’

Jenny hield voet bij stuk. ‘Ze heeft gewoon meer echte mensen om zich heen nodig. Probeer je voor te stellen dat je altijd omringd wordt door gasten die aan je plukken, je op je plek zetten en tegen je zeggen wat je wel en niet mag doen. Ik zou tien keer zo erg zijn, als ik haar was.’

Zoals het een goede vriendin betaamt, wilde ik in eerste instantie onmiddellijk het tegendeel beweren, maar ik kon het gewoon niet hard maken. Ze zou niet te harden zijn.

‘Je zou een monster zijn,’ beaamde ik hardop.

‘Precies.’ Jenny leunde achterover en knikte gedecideerd. ‘Een monster met kapsones.’

Zodra we over de Strip reden, had ik te veel afleiding om nog door te kibbelen. Door het raam van een hotelkamer uitkijken op de lichtjes van Las Vegas was wel even iets anders dan er middenin zitten. Het was net zoiets als door een neon sneeuwbol rijden die voortdurend heen en weer werd geschud door een onzichtbare hand. Ik werd bijna wagenziek van alle flikkerende lichten, flitsende billboards en bewegende beloften.

‘Is het niet geweldig?’ fluisterde Jenny, en ze drukte naast me haar neus tegen het geblindeerde raam. ‘Vind je het niet fantastisch?’

‘Nou en of.’ Ik spotte de eerste trouwkapel al.

‘Het is net alsof je nooit iets ergs kan overkomen in Vegas. Alsof het echte leven hier even uitgesteld wordt, Angie. Alles gaat goed komen. Het leven en zo.’

Ik wist niet of het een belofte of een dreigement was, maar ik liet het maar zo. ‘Wie probeer je hier nu te overtuigen?’

‘Waarom zou er iemand overtuigd moeten worden?’ Haar toon was licht en Jenny-achtig, maar haar uitdrukking, gereflecteerd in het donkere vensterglas, was gespannen. ‘Alles is okido in Jenny-land. Werk, oké. Knappe kerel, check. Van de koolhydraten afblijven – ik doe mijn best. Alles bij elkaar prima dus.’

Tuurlijk. Want dat soort dingen zei je als het allemaal waar was.

‘Is alles echt oké? Op je werk?’

‘Mm-hmm.’ Haar ogen bleven gehaakt in iets in de verte dat ik niet zag.

‘En met Sigge?’

‘Ja. Wat wil jij straks eten?’

Aah. Een poging om me af te leiden met de belofte van voedsel. Dus er was wel degelijk iets mis. Misschien dat het eerder had gewerkt, maar nu toch niet meer.

‘Jenny, wat is er aan de hand?’

Ze keek me iets te stralend aan, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. ‘Vegas, baby!’

Ze rolde naar me toe voor een vrij agressieve knuffel en sloeg me zo achterover. Benen in de lucht, slip in beeld, op mijn rug.

‘Angela!’ Sadie was klaar met bellen. ‘Volgens mij draagt mijn moeder hetzelfde ondergoed als jij.’

Dat was geen compliment.

Dineren in The Palms was een behoorlijk gespannen aangelegenheid. Ik at alles op wat in mijn blikveld kwam, Jenny at en dronk alles wat er voor haar werd neergezet en Sadie concentreerde zich alleen op de drank. Het restaurant was geweldig, alles glom er, van de glanzende wanden tot de roestvrijstalen oppervlakken; zelfs de bekleding van onze stoelen was van glibberig zilvergespoten leer. Platina, corrigeerde ik mezelf. Alles was van platina. Sadie en Jenny pasten naadloos in deze omgeving, maar zelfs in mijn afknipte jurk voelde ik me nog mijn oma. Het was duidelijk dat ik morgen meer mijn best moest doen. In New York zou ik helemaal blij zijn geweest met mijn look, maar hier lag de lat beduidend hoger.

‘Ik wou dat ik kon eten zoals jij,’ merkte Sadie op toen ik net een tweede hap volmaakt gebakken biefstuk in mijn mond stopte. ‘Kon ik me maar volvreten als ik daar zin in had, ik zou het dolgraag doen.’

‘Ik kan me niet eens voorstellen wat vast voedsel met jou zou doen,’ antwoordde ik. ‘Waarschijnlijk zou je het niet eens binnen kunnen houden, vrees ik.’

‘Je moet nu eenmaal offers brengen voor je dromen.’ Sadie strekte haar armen boven haar hoofd en kromde haar tengere rug. Zonder scrupules schakelde ze over naar een ander onderwerp. ‘Jen zegt dat je het land uit wordt gezet omdat je niks kan. Hoe zit dat?’

‘Jen’ proestte haar cocktail over de tafel en barstte los in een hoestbui. ‘Angela heeft het allemaal onder controle,’ rochelde ze met een servet tegen haar lippen. ‘Toch, Angie?’

‘Allemaal onder controle,’ loog ik en durfde er al mijn wedgeld (wel zesendertig dollar) om te verwedden dat Cici Spencer en Sadie Nixon dikke vriendinnen waren.

‘Hé, had ik al gezegd dat Erin in verwachting is?’ Diplomatiek probeerde Jenny de conversatie zo snel mogelijk in een andere richting te sturen. Maar het was te laat, Sadie was uit op een confrontatie.

‘Wauw, krijgt Erin een kind?’ Haar ogen lieten me geen seconde los. ‘Wat opwindend. En jij krijgt promotie. En je hebt ook al die verrukkelijke man. Maar Angela, hoe kun jij nou voorkomen dat je met een enkeltje naar Engeland wordt teruggestuurd?’

Ze brak een soepstengel doormidden en leunde achterover in haar stoel.

De trut.

‘Ik moet even naar de wc.’ Ik legde mijn servet op tafel en duwde haastig mijn stoel achteruit. Geen gejank aan tafel, ik was geen kind meer. We waren niet in de buurt van een jeugdherberg in het Peak District en Sadie was niet Karen Thompson, mijn aartsvijand toen ik negen was. Ik zou me niet op de kast laten jagen door haar gesar.

Veilig ingesloten in een hokje liet ik een paar gefrustreerde tranen ontsnappen. Waarom deden sommige meiden dit toch? Waarom moesten ze je helemaal afzeiken om zich goed te voelen? Ik haatte mezelf om het feit dat het meer pijn deed, naarmate ze mooier en succesvoller waren. In die zin was er nog niets veranderd sinds ik op het Robinstone Comprehensive zat. Het was eigenlijk nog steeds Fuzzy Peach-parfum, Boots 17-lipstick en tranen voor het naar bed gaan. Ik kon me nog goed herinneren hoe ik me op mijn zestiende had voorgehouden dat het later allemaal anders zou worden, maar moest je me nu eens zien. Chanel-parfum, mac-lipstick en Christian Louboutins, snotterend op het toilet. En ditmaal was Louisa niet in de buurt om me moed in te spreken. En supersuccesvolle Jenny had het te druk met kletsen met haar nieuwe beste vriendin. Ik had Mean Girls (veel te vaak) gezien. Ik wist hoe die dingen gingen.

Omdat ik er nog niet aan toe was om weer aan tafel te gaan, werkte ik het programma van het huilende-meisje-op-het-damestoilet af. Omzichtig veegde ik mascaravegen weg met een tissue, werkte mijn lipgloss bij, poederde mijn neus en scrolde door mijn telefoon. Nog geen bericht van Alex. Een mailtje van mijn vader die me veel plezier wenste in Vegas. Gelukkig stond er niet zoiets bij in de trant van ‘doe niets wat ik niet zou doen’. Een sms’je van Louisa dat meldde dat de baby haar net wakker had geschopt. Allemaal bewijzen dat het leven zonder mij gewoon doorging. Als ik weg moest uit New York, hoe lang zou het dan duren voor mijn vrienden daar me vergeten waren? Het had maar achttien maanden gekost om alles in Engeland te laten veranderen. Louisa was getrouwd en zwanger, mijn ouders waren aan de drugs. Mijn ex had niet eens gewacht tot ik weg was om me te vervangen. Hoe lang zou Alex erover doen?

‘Angela, waar zit je?’

Ik hoorde Jenny’s hoerige hakken op de tegels klikken voor ze sprak, wat me net genoeg tijd gaf voor de goede ouwe snuiten-en-doortrekken truc. Ik wuifde mijn hand voor de sensor en wachtte tot het toilet zou doorspoelen, zodat ik even goed kon snuiten en zij niet zou merken dat ik had gehuild. Het was de volmaakte oplossing.

‘O, mijn god, zit je te huilen?’

Verdomme.

‘Nee.’ Ik deed de deksel van het toilet dicht om erop te gaan zitten. ‘Ik zit alleen… wat na te denken.’

‘In het toilet van een restaurant?’

‘Nou en?’

‘Angie, Sadie wil haar excuses aanbieden. Ze is moe, ze heeft veel gewerkt, het was niet haar bedoeling om zo krengerig te zijn.’

‘Waar is ze dan?’ vroeg ik. ‘Waarom ben jij dan hier in plaats van zij?’

‘Eh, ze heeft een fobie voor openbare toiletten,’ antwoordde Jenny. ‘Ik weet het, laat maar. Kom alsjeblieft naar buiten.’

‘Ik wil niet.’ Soms kon ik echt reuze volwassen zijn.

‘Dwing me niet om naar binnen te komen, want je weet dat ik het doe,’ meldde ze dreigend.

‘Dat zal best.’ Ik keek naar de ruimte onder de toiletdeur, die was groot genoeg voor iemand die zo slank was als Jenny, maar ik zag haar nog niet over de vloer van een plee kruipen in een Hervé Léger. ‘Ik hou mijn adem nog maar even niet in, als je het niet erg vindt.’

‘O, kreng, wat doe je weer moeilijk.’

Stom van me. Natuurlijk zou Jenny niet over de grond van een toilet kruipen (nuchter en vrijwillig), maar ze klom gerust over het hokje heen, met stiletto’s en al.

‘Hoe doe je dat?’ vroeg ik bewonderend toen ze een been over de wand slingerde, gevolgd door het andere, en toen even op haar handen steunde voor ze zich liet vallen om keurig op haar torenhoge hakken te landen.

‘Je hebt duidelijk nog nooit een date laten zitten door via een wc-raampje te vluchten,’ antwoordde ze, en ze schikte haar jurk terug over haar kont. Nog een zegen dat ze ondergoed aanhad. ‘Je hebt geen idee waar ik allemaal toe in staat ben, Clark.’

‘Ik wil het niet eens weten, Lopez.’ Ik schoof opzij om op de bril wat ruimte te maken voor haar nauwelijks aanwezige achterwerk. ‘Hoe zit het met die promotie?’

‘O, dat stelt niets voor.’ Ze trok een gezicht. ‘Het is niet echt een promotie, ik ga alleen nog meer werk doen. Dus eigenlijk lever ik in, toch?’

‘Eh, nee.’ Het was lastig om iemand te knuffelen als je samen op een toilet zat, maar het lukte me toch. ‘Hoe zit het: nieuwe functieomschrijving? Salarisverhoging? Vertel!’

‘Het komt erop neer dat Erin me heeft gemaild met de vraag of ik meer taken op me wil nemen als zij met zwangerschapsverlof is. Zoals een paar accounts en de organisatie van de evenementen.’ Ze probeerde effen te klinken, maar ik kon zien dat ze opgetogen was. ‘Ik krijg de leiding over een aantal mensen. Het wordt vast een nachtmerrie.’

‘Je zult het geweldig doen, dat weet je toch ook wel?’

‘Jep.’ Ze liet haar hoofd op mijn schouder rusten. ‘Ik ben best goed in deze baan, nietwaar?’

‘Je bent goed in alles wat je doet,’ verbeterde ik haar. ‘Je was een steengoede receptioniste, je was een fantastische styliste. Volgens mij was je ooit zelfs een uitstekende oppas, toch?’

Ze knikte gedecideerd. ‘Vier jaar professioneel babysitten en ik heb ze allemaal in leven weten te houden.’

‘Dat is dus een ja.’

‘Dus, kom je nog van de plee af om te gaan feesten? We gaan de Ghostbar onveilig maken.’

Ze stond op en hield haar hand uit. ‘Of blijf je liever hier zitten treuren?’

‘Ik blijf wel hier,’ gromde ik.

Jenny mepte me boven op mijn hoofd. ‘Als we morgen nou eens samen wat gaan doen, alleen jij en ik?’

‘Ik wil geen zeikerd zijn, maar dat zou ik te gek vinden.’ Ik liet me overeind hijsen en verliet het hokje samen met Jenny. ‘Moet ik echt terug om weer met dat kreng te dealen?’

‘Niet als je dat niet wilt,’ zei Jenny. ‘Het is jouw vakantie. Wil je terug naar het hotel? Zal ik de auto laten voorrijden?’

Ik overwoog mijn opties. Superhippe club met superhippe meiden, shotjes achterover slaan, dansen tot het ochtendlicht in een jurk die me het gevoel gaf dat ik mijn lerares godsdienst was. Of uitzoeken hoe lang het duurde voor ik die badkuip midden in mijn kamer vol had en dan naar bed gaan. Ik probeerde mezelf drie hele seconden lang wijs te maken dat ik uit wilde gaan, tot ik antwoord gaf.

‘Morgen is er weer een club, toch?’

‘Absoluut.’

‘Dan wil ik graag terug naar het hotel.’

‘Uw wens is mijn bevel.’ Zwierig wuifde Jenny me richting deur. ‘We leven in een sprookje en ik ben je goede petemoei, jongedame.’

‘Jenny. Hoe dronken ben je?’

‘Angela. Erg?’

‘Zoiets dacht ik al.’

Twintig minuten later was ik weer in mijn kamer, druk aan het schatgraven in de minibar terwijl ’s werelds meest opwindende bad volliep. Mijn eerste dag in Vegas was een beetje teleurstellend geweest, maar vooruit – het duurde altijd even voor je je echt kon ontspannen op vakantie. En ik had veel om gestrest over te zijn. Visumzorgen die groot genoeg waren om een maagzweer van te krijgen, bijvoorbeeld. Deze dagen waren bedoeld om het even van me af te kunnen zetten en nu had ik ook Sadie nog op mijn dak. Me ontspannen zou nog een hele uitdaging worden.

Ik gleed uit mijn verminkte jurk en schopte het ondergoed van Sadies moeder uit. Op het moment dat ik in het warme badwater zakte, voelde ik me eindelijk even passend decadent. Het enige waar het me aan ontbrak was een reep Flake. Stomme Amerikaanse chocolade. Raar wat ik aan Engelse dingen miste. Natuurlijk mijn familie en Louisa. Op zaterdagavond X Factor kijken. Boots afschuimen als ik tien minuten over had. Ik miste Percy Pigs-snoepjes, Wotsits-kaaschips en fatsoenlijke limonade. Waarom deed Amerika niet aan limonade? Sprite was geen limonade.

Toch stond het allemaal niet in verhouding tot wat ik zou missen aan Amerika. Drie uur Dine with Me op zondag woog echt niet op tegen de liefde van je leven.

Met een volmaakt gevoel voor timing, begon mijn mobieltje prompt te trillen op het tafeltje dat strategisch naast de badkuip stond. ‘Met Angela.’

‘Hoi, met mij.’

Bellen met Alex maakte me altijd op mijn hoede. Ik hield niet zo van bellen, als gevolg van tienertrauma’s waarbij ik telefonisch tegen mijn moeder moest liegen over waar ik uithing, volgens mij. Het zette me op scherp, maar in het geval van Alex was het een goede manier van op scherp staan.

‘Hé, waar zit je?’

‘We zitten in het Wynn.’ Hij gaapte. ‘Niet onaardig. En Jeffs vrienden lijken me best cool. We gaan nu naar het casino.’

‘Ik kan je zeker niet overhalen om hierheen te komen om me in te stoppen?’ Ik kon in ieder geval een poging wagen. ‘Er is hier een zalige minibar, schitterend uitzicht en een tv die elk denkbaar kanaal uitzendt.’

Alex lachte zachtjes. ‘Ik geloof niet dat dat in het thema van een mannen-onder-elkaar weekend past, maar morgen kan ik vast wel even weg.’

‘Morgen zou ik wat met Jenny gaan doen.’ Ik liet een been over de rand van het bad bengelen. Als ik rookte zou ik nu een sigaar wegpaffen. ‘Maar ik wil je wel erg graag zien.’

‘We regelen wel wat,’ beloofde hij. ‘Wat hoor ik toch, is dat water?’

‘Ik lig in bad,’ zei ik, en ik spetterde wat voor extra geluidseffecten. ‘Het is geweldig, het staat midden in de kamer.’

‘Je belt vanuit bad, maar je probeert me te verleiden met een minibar en digitale tv?’

‘Eh, ja?’ De kans bestond dat ik misschien niet ’s werelds meest geslepen verleidster was.

‘Ik hou van je, Angela Clark.’

Een heerlijk warm gevoel dat niets met het bad te maken had maakte zich van me meester.

‘Ik hou ook van jou,’ fluisterde ik terug. Soms was ik nog bang om het uit te spreken. Alsof ik het maar een paar keer kon zeggen en de voorraad dan voorgoed op zou zijn.

‘Wijd jij je nou maar lekker aan je bad, dan ga ik even miljoenen voor ons winnen. We zien we elkaar morgen.’

‘Wat heb je aan?’ vroeg ik snel, omdat ik hem wanhopig graag nog even aan de telefoon wilde houden.

‘Een leren harnas en een bananenschil,’ antwoordde hij zonder er maar een seconde over na te denken. ‘Dit is een mannenavond en je kunt wel proberen om me te verleiden, maar ik beschik over ijzeren zelfbeheersing. Overigens ook alleen maar omdat ik weet dat ik je morgen weer zie.’

‘Vooruit dan maar,’ zei ik gerustgesteld. ‘Veel plezier. Maar ook weer niet te veel plezier. Geen strippers. Of lapdansers. Of lapdansende strippers.’

‘Oké, dus alleen maar echte hoeren,’ begreep hij. ‘Beloofd. Ga lekker slapen,’

‘Oké.’ Ik wou dat ik niet terug naar het hotel was gegaan. Ik was er opeens zeker van dat ik hem lang niet zo erg zou missen als ik nu ergens in mijn onderbroek op een bar stond te hossen terwijl The Situation van Jersey Shore tequila van mijn metgezellinnen likte. ‘Ik zie je morgen. En geen hoeren.’

‘Geen hoeren,’ antwoordde hij braaf.

William Shakespeare kon het schudden. Was er ooit een lieftalliger afscheid tussen twee geliefden geweest? Ik dacht het niet.