12

 

 

Bij gebrek aan een werkende telefoon had ik niets meer gehoord van Alex, maar ik wist dat hij zich in het Wynn bevond en daar zouden wij ook heen gaan, dus dat kwam mooi uit. Terwijl ze haar haar toupeerde tot het zo ver van haar hoofd stond dat het een eigen satelliet rechtvaardigde, had Jenny uitgelegd dat Tryst in het Wynn de enige club was waar je op vrijdagavond gezien kon worden. In tegenstelling tot lax, Pure of Moon. Of Marquee. En iets mindere mate XS en Jet. Maar aangezien Sadie ons op de gastenlijst had gezet voor Tryst, was er maar één winnaar.

Na het combo bad-dut-douche voelde ik me zowaar weer bijna menselijk en had energie te over bij de gedachte aan Alex weer zien. Of beter gezegd: Alex’ gezicht zien als hij me zag in mijn outfit. Jenny had erop gestaan dat ik de pleister van Dolce met de hoge laarzen aantrok en ik was bezweken. Mijn haar was met een stijltang bedwongen tot losse net-uit-bed slagen en ik had meer mac Blacktrack-eyeliner op dan ik voor mogelijk had gehouden. Uiteraard was Jenny de baas over mijn make-up geweest zodat het net niet RuPaul-travo was geworden. Lichtroze gloss en een volmaakt egale fond de teint boden een redelijk tegenwicht voor de zware oogmake-up, zodat ik er niet helemaal uitzag als Alice Cooper. Nog niet. Ik garandeerde niets over hoe het tegen de morgen zou zijn.

Jenny zag er op haar beurt uit als een lopende cosmeticacommercial. In plaats van mijn nietsontziende zwart waren haar bruine ogen omringd met verschillende tinten brons en bruin, waarbij gouden pigmenten haar hele gezicht oplichtten. Doorzichtige perzikkleurige rouge en bijpassende gloss onderstreepten nog eens het stralende effect. Het was alsof ze haar eigen filter had dat voortdurend felle lichtstralen omzette naar zacht licht voor het op haar gezicht viel. Ooit, op een dag, zou ik dat effect bij mezelf voor elkaar krijgen. Tot dat moment waren voor mij alleen wasbeerogen weggelegd. Voordeel daarvan was dat ze de donkere kringen meteen camoufleerden.

‘Klaar?’ informeerde Jenny, en ze trok de zoom van haar jurk tot net onder haar billen.

‘Klaar,’ bevestigde ik. ‘Weet je zeker dat je naar Tryst wil?’

‘Eh, ja?’ Ze keek op. ‘Kan deze jurk of is het een beetje te veel van het goede?’

‘Als ik er zo uitzag als jij, zou ik hem altijd en overal dragen,’ antwoordde ik. Hoe langer ik naar haar staarde, hoe mooier ze werd. Van de zijkant gezien was de jurk niet meer dan een nauwsluitende zwarte mini met lange mouwen en een col die al haar rondingen omhulde. Keerde ze zich frontaal naar me toe, dan verdween de zwarte stof vanaf haar taille in een v van schitterend kant op zijde in dezelfde kleur als haar huid van honing. ‘Maar even serieus, Tryst? Weet je heel zeker dat het verstandig is om naar het hotel te gaan waar ook Jeff zit?’

‘Dus de jurk is oké?’ Ze draaide op haar hakken rond, pakte haar tasje en negeerde mijn vraag. ‘Dan gaan we.’

Ik blokkeerde haar pad naar de lift. ‘Jenny – Jeff?’

‘Angela?’ Ze gaf me een angstaanjagende blik. ‘Hou erover op.’

Ik liet haar passeren (oké, ze duwde me opzij) en op de liftknop drukken, en vroeg me intussen af hoe ik Alex te pakken zou kunnen krijgen. Het feit dat we beiden in het Wynn zouden zijn, betekende nog niet dat we elkaar daar spontaan tegen het lijf zouden lopen. Alex was geen liefhebber van clubs, dus ik verwachtte hem niet in Tryst en volgens mij was Jeff uit hetzelfde hout gesneden. Misschien kon ik wat eerder wegglippen en hem in het casino ontmoeten. Of op zijn kamer? Ik miste hem echt.

Ik wist dat er miljoenen redenen waren waarom Jenny het niet over Jeff over wilde hebben, waarvan de meest voor de hand liggende was dat haar hart nog altijd een beetje gebroken was. Dat moest ik respecteren. Ik probeerde het te verdringen en concentreerde me op een leuke avond uit. Dat moest toch lukken.

De lift uit komen naast iemand die was gekleed om het leven van elke man te ruïneren, gaf me net genoeg zelfvertrouwen om mijn hoofd hoog te houden en alles uit mijn eigen ensemble te halen. We waren bijna de lobby uit toen ik het keurige gezinnetje spotte waarmee we eerder in de lift hadden gestaan. De jongen die Jenny zo doeltreffend de stuipen op het lijf had gejaagd, wist niet wat hij zag. Ditmaal keek hij doodsbang. Ze knipoogde naar hem. Hij verbleekte en ik was er vrij zeker van dat we getuige waren van het cruciale moment waarop een jongen een man wordt. Iemand zou vannacht natte dromen hebben.

 

‘Blij dat je je hebt opgetut?’ vroeg Jenny bedaard, toen we in het Wynn stonden. Ik knikte. Blij was een understatement.

Ik begreep onmiddellijk waarom Jenny zich zo had uitgesloofd. Dit was de enige plek ter wereld waar een mens onmogelijk overdressed kon zijn. Alles was verguld. Daarna bestrooid met diamanten. En vervolgens weer verguld. Fluwelen koorden weken toen we ons bij de club meldden en even later zaten we al aan een tafel met een fles Grey Goose en een assortiment mixen. Ik leunde achterover en probeerde het allemaal in me op te nemen. Zonder mijn slipje te laten zien. Gelukkig droeg ik vanavond niets enorms van roze katoen. Ik had me aangepast aan mijn outfit en was helemaal voor Agent Provocateur gegaan. Sadie kon trots op me zijn.

‘O, mijn god, je ziet er daadwerkelijk, nou ja… leuk uit.’

Als je het over de duivel hebt.

Sadies verbaasde blik werd enigszins verzacht door haar dronken ogen. Iemand was al aan het voorfeesten geweest en niet zo’n beetje ook.

Ze trok me omhoog, draaide me rond en kakelde van het lachen. ‘Is dat D&G? Jezus, Angela, wie heeft jou aangekleed?’

‘Dat was ik.’ Een arm gleed om mijn middel en dipte me naar achteren voor een theatrale begroeting. Ik kon niet voorkomen dat Ben me een kus gaf, maar voor ik wist wat er gebeurde, stond ik alweer rechtop en zag ik dat hij Sadie op dezelfde behandeling trakteerde. Niet onplezierig om te zien. Jenny daarentegen, keek alsof iemand op het punt stond haar met een makreel in haar gezicht te slaan. Ben stortte zich op haar voor ze de kans kreeg om te vluchten en in plaats van een kusje op de mond, kreeg zij een zoen van ouderwetse Hollywood proporties. Ik stond als een goudvis te naar lucht te happen, terwijl Sadie verrukt in haar handen klapte.

‘Zo.’ Jenny veegde onmiddellijk haar mond met de rug van haar hand af toen ze weer boven water was gekomen en keerde Ben de rug toe. ‘Shotjes?’

‘Ik kom zo terug,’ fluisterde Ben. Aan Jenny’s uitdrukking te zien was dat zowel een belofte als een dreigement.

‘Ik wist niet dat je Ben kende,’ kirde Sadie, en ze ontkurkte een fles bubbels. Die twee minuten geleden nog niet op tafel stond. Ik keek om me heen of ik een champagnefee zag lopen, maar dat was niet het geval. Shit, dit was echt een stijlvolle tent.

‘Van toen ik nog styling deed,’ zei Jenny. ‘Ken jij hem van een opdracht?’

‘Ja, van toen hij nog fotografeerde.’ Sadie overhandigde me een glas champagne zonder me daadwerkelijk aan te kijken. Maar toch, ze negeerde me niet meer helemaal. Kleine stapjes in de goede richting. ‘En hij is gewoon zo’n kerel die je altijd in Vegas tegenkomt, hè?’

Daar had ik geen weet van.

‘Hoe dan ook, jullie zien er te gek uit.’ Sadie keek weer naar mij en de shock versmolt langzaam in goedkeuring. ‘Ik vind dat we moeten gaan dansen.’

‘En dansen zullen we,’ stemde Jenny in, en ze deelde de bomvol geschonken shots wodka uit. ‘Hier. Op Vegas.’

‘Op Vegas,’ herhaalden Sadie en ik in koor.

De met martini’s doordrenkte middag was nog slechts een vage herinnering, dus met champagne in mijn ene hand en wodka in de andere gooide ik het shot naar binnen en beloofde mezelf een avond die mijn outfit waardig was.

 

Het is een universele wet dat een club vol met dronken vrouwen veel toiletten moet hebben. Maar zodra ik op zoek ging naar een wc, was er niet een te vinden. Althans niet een voor dames. Na drie rondjes door de club die geen betere opties opleverden, klopte ik bij de heren aan, stak mijn hoofd om de deur en wipte naar binnen. Dit was een chique tent, ik zou me toch wel één keer op het herentoilet kunnen wagen?

Toen ik eenmaal veilig in een hokje zat, kon het me niets meer schelen. Maar de Wet van Murphy geldt ook in Vegas en echt op de seconde dat ik me begon te ontspannen, vloog de deur van mijn hokje open en vielen er twee lijven in mijn schoot.

‘Shit-shit-shit, heb je nog nooit gehoord van de deur op slot doen?’

In de scrum waarin ik twee mannen tegelijk van me afduwde en tegelijk mijn slipje probeerde op te trekken, herkende ik de stem. Brits accent, zoenend met een andere vent op de plee, in een situatie waarbij ik fysieke en mentale schade opliep? Dat kon maar één man zijn.

‘James?’

‘Angela?’

Jurk om mijn middel, slipje breeduit in beeld, ogen op steeltjes. Ik sloeg mijn armen om James Jacobs nek alsof hij mijn verloren gewaande peetoom was. Oké, het was bijna een jaar geleden en in zijn geval was ‘petemoei’ misschien een betere omschrijving, maar toch: James Jacobs. Jippie!

‘Weer in toiletten aan het krikken? Jezus, heeft dan niemand iets van George Michael geleerd?’

‘Ik sta toch niemand te rimmen in een fotohokje?’

Voorzover ik wist niet.

‘Denk even na, vrouw. Lees je de kranten dan echt nooit?’ James knuffelde me terug met de kracht van iemand die voor de lol oogstmachines tilde. ‘Ik ben hartstikke homo, je vagina laten zien doet me echt helemaal niets.’

‘Jammer.’ Ik gaf hem een laatste kneepje en duwde hem van me af.

‘Ik moet er niet aan denken, ik ben als de dood voor vagina’s.’

‘Ik was even vergeten dat je ooit een goed acteur was.’

‘Niet in de verleden tijd praten, alsjeblieft.’

James Jacobs was een acteur die ik had geïnterviewd in de goede ouwe tijd dat ik nog een baan had gehad. En als ik ‘interview’ zeg, bedoel ik eigenlijk dat ik hem per ongeluk en geheel tegen zijn wil uit de kast heb gehaald. Iets wat nu blijkbaar geen probleem meer was. Ik keek naar zijn vriend, een donkerharige man met donkere ogen die naar de vloer staarde en steels probeerde zijn gulp weer dicht te doen. Het ontging me niet dat het niet zijn geliefde vriend Blake was. Wat voor mij geen probleem was, want Blake had ronduit de schurft aan mij en ik was op mijn beurt niet zo dol op hem.

‘Wat doe je hier in Vegas, ben je aan het werk? Achtervolg je me?’ Hij stopte zijn overhemd terug in zijn broek zonder de heimelijke handelingen van zijn kompaan. ‘Ik ben bang dat ik niet meer zo’n interessant verhaal oplever.’

‘Ik moet je teleurstellen, ik achtervolg je niet.’ Beleefd stak ik de gulpprutser een hand toe: altijd aardig om aardig te zijn. ‘Hallo, ik ben Angela.’

‘Ben je een man?’

En soms was het ook nergens voor nodig om aardig te zijn.

‘Nee, ik ben geen man,’ zei ik beledigd, demonstratief naar mijn borsten wijzend. Waarop ik me herinnerde dat mijn slipje nog in beeld was. Shit, het was me bijna een hele dag gelukt om ’m bedekt te houden. ‘Jezus!’

‘Ja, weet ik veel? Je zit op het herentoilet en nou ja, je weet wel.’ Hij haalde zijn schouders op en keek weg. Dit exemplaar had duidelijk het buskruit niet uitgevonden. ‘Je zou best een man kunnen zijn.’

‘Waarom wacht je niet even buiten op me?’ stelde James voor, voor ik kon uithalen. ‘Ik kom er zo aan, haal maar alvast even wat te drinken voor me.’

Mijn nieuwe minst favoriete man ter wereld verliet mokkend de toiletruimte. Naar mijn mening mocht hij blij zijn dat hij er zonder blauw oog vanaf was gekomen.

‘Onvoorstelbaar om jou hier tegen het lijf te lopen.’ Ik omhelsde James nogmaals. Cliché of niet, de knuffels van homovrienden waren de beste. Hij was net een enorme blije teddybeer. Maar dan tot in de puntjes verzorgd. ‘Wat doe je hier?’

‘Ik kom hier wel vaker,’ zei hij. ‘Wat je zou kunnen weten als je ooit je Facebook-berichten eens las. Ik zeg al maanden tegen je dat je eens deze kant op moet komen, ik dacht dat je me gewoon negeerde.’

‘O, ja, die lees ik nooit,’ zei ik. ‘Ik weet gewoon niet wat ik aanmoet met mensen die melden dat ze een nieuwe stofzuiger hebben gekocht. En met het feit dat mijn moeder me als ‘vriend’ heeft gebrandmerkt. Zoiets doe je niet. Maar hoe zit het met die nieuwe knakker van je? Waar is Blake?’

‘Blake heeft me gedumpt.’ Hij wipte op het wastafelblok en pruilde. ‘Vorige maand. Daarom ben ik hier nu zo vaak.’

‘Shit, wat rot voor je.’ Ik krabbelde ook op het blok om naast hem te kunnen zitten. ‘Ik had geen idee.’

‘Ook daarom moet je dus af en toe even je Facebook-berichten checken.’

Goed punt.

‘Ik heb wel gemaild,’ verdedigde ik me zwakjes. ‘Maar toen wilde je veel liever contact met mijn vriend dan met mij.’

‘Had ik al gezegd dat ik op mannen val?’ informeerde hij. ‘Laat maar, het geeft niet. Het gaat wel. Ik heb het druk, jij hebt het druk. En om eerlijk te zijn, was het met Blake allemaal wat te veel van het goede. Hij wilde elke avond thuisblijven, breien en kittens aaien. Ik miste mijn leven.’

‘Is kittens aaien een nieuw eufemisme voor iets wat ik niet ken?’ Je kon het aan mij overlaten om uitgerekend op het stukje wastafelblok te gaan zitten dat kletsnat was. De natte plek zou op mijn zwarte jurk niet te zien zijn, maar het gevoel jezelf ondergepiest te hebben, is nooit fijn. ‘Hoe dan ook, het spijt me. Volgende keer moet je me gewoon bellen, oké?’

Langzaam schudde hij zijn hoofd met krullen. ‘Er komt voorlopig geen volgende keer, ik ben wel even klaar met vriendjes.’

‘O, dus het aanbod om me als je vriendin voor te doen staat weer?’ Ik wipte weer op de vloer, voor zover een mens kan wippen op dijhoge laarzen met onmogelijk hoge hakken. ‘Professioneel vriendin worden is op dit moment best een optie voor me, al moet het dan wel een upgrade naar een huwelijk worden.’

Hij deed net alsof hij mijn voorstel serieus overwoog. ‘Heb je Indecent Proposal gezien? Wat zou je ervan zeggen als ik met je trouwde in ruil voor één nacht met je vent?’

‘Om pizza te eten en samen te gamen?’

‘Laten we het daar op houden.’

‘Deal.’ Ik gaf James een korte knuffel. ‘Nu we het toch over hem hebben, we hebben hier min of meer afgesproken.’

‘Hoe lang ben je nog in Vegas?’ Hij liet zich met meer gratie op de vloer vallen dan ik ooit voor elkaar zou krijgen. ‘Heb je tijd en zin om morgen af te spreken?’

‘Ja,’ zei ik meteen, zonder enig benul te hebben van de plannen van morgen. ‘Laten we samen wat gaan drinken. Ik zit in het De Lujo – zullen we afspreken in de bar?’

‘Heel chic,’ zei James goedkeurend. ‘De bar dus. Middernacht?’

‘Middernacht?’ steigerde ik. ‘Is dat niet aan de late kant? Ik ben erg lui.’

‘Angela, het is nu na tweeën en de nacht is nog jong.’

Ik keek op mijn horloge. Verdomme, hij had nog gelijk ook. Geen wonder dat ik zo moe was. En zo’n honger had. Hoe laat ging het ontbijtbuffet ook alweer open?

‘Middernacht, dus. Ik sms wel als er nog iets verandert. En jij zou nu best even met me mee kunnen komen voor een borrel, om me even van mijn vrienden te redden.’

‘Ik denk dat ik maar naar de Marquee ga,’ antwoordde James met een ferme klap op mijn billen. ‘Jasses, zeg, heb je in je broek gepiest?’

‘Ik kon er niets aan doen,’ zei ik schouderophalend. ‘Ik had net de enige echte James Jacobs ontmoet.’

‘Kappen, trut.’ Hij verdween in een hokje, voor de verandering alleen. ‘Zie je morgen, geef Alex een dikke vette smerige zoen van me.’

‘Dat zal ik doen,’ beloofde ik. ‘Weet je wat? Ik maak er wel twee van.’

 

Tryst was te gek. Na nog een glas champagne en een uurtje dansen met Jenny en Sadie besloot ik even te gaan zitten om het allemaal in me op te nemen. De helft van de club lag in de open lucht en bij de dansvloer stortte er een enorme gouden waterval naar beneden. De beats van de dj gingen zo gepaard met het geruis van het water. Afgezien van het feit dat ik steeds moest plassen van al het geklater, vond ik het fantastisch. Ik leunde achterover op de bank en krulde mijn benen onder me, het leer voelde zacht en soepel tegen mijn huid.

Ondanks Sadies aanwezigheid hadden we een geweldige avond. Als de muziek zo hard stond dat je niet kon horen wat ze allemaal uitkraamde, was ze zelfs bijna goed gezelschap te noemen. Bens Ik ben zo terug-concept verschilde blijkbaar nogal van dat van anderen, hij was na zijn begroeting niet meer gesignaleerd. Zijn afwezigheid betekende dat Jenny zich een beetje ontspande en een relaxte Jenny was een leuke Jenny. Ik keek toe hoe ze zich misdroeg op de dansvloer; ze maakte bewegingen die zelfs Lady Gaga nog te ver zouden gaan. Mooi zo, ze moest eens even helemaal los. Ik moest trouwens zelf ook eens even helemaal los.

Ik dronk van mijn champagne, nam me voor dat het mijn laatste glas zou zijn en wachtte op de buzz. Ik was al een beetje wiebelig, maar ik ging voor aangenaam aangeschoten. Op een fijnere manier dan eerder op de dag, als het even kon. De hemel zij dank dat ik had gebunkerd bij het buffet: ik had een prima bodempje gelegd. Toch was het lastig om het perfecte niveau van beschonkenheid te bereiken in een luidruchtige nachtclub: het was veel te makkelijk om over de schreef te gaan.

‘Angie, hiero!’ schreeuwde Jenny vanaf de dansvloer. ‘Ik wil met je dansen.’

Het leek een vrij redelijk verzoek, dus ik ontvouwde me om me naar haar toe te ellebogen, maar voor ik mijn bestemming bereikte, voelde ik hoe iemand me onder mijn armen optilde. Werd ik ontvoerd? Had dit hotel een alien-thema waar ik niets van wist? Was het Wynn in het bezit van Scientologen? Eerder had ik iemand gezien die een beetje op Tom Cruise leek. Maar nee, met eenmaal weer vaste grond onder mijn voeten kon ik me omkeren en zien dat mijn kidnapper slechts een hele grote man was die werd omringd door een paar andere erg grote mannen.

‘Dansen, schatje.’ Erg Grote Man nummer 1 wees op iets achter me. En dat was een paal.

O.

‘Kom op, weet je niet wat je daarmee moet doen?’

‘Wuh?’ De vloer leek me erg ver weg.

‘Jouw schatje kan er niets van!’ Erg Grote Man nummer 2 mepte Erg Grote Man nummer 1 op zijn rug en lachte. ‘Mijn schatje danst die van jou helemaal de grond in.’

Ik draaide me iets te snel om zodat ik kon zien wie die zogenaamd briljante paaldanseres was. En uiteraard was dat Sadie, wie anders?

‘O, Angela, stap er gewoon af, begin er niet aan.’ Ze pakte de paal vast en schopte een been hoog boven haar hoofd, boven een joelende menigte.

‘Als ik eraf kon, zou ik er wel af gáán.’ Ik doopte een teen in het luchtledige in de hoop de vloer te voelen, maar dat lukte niet.

Daar stond ik dan, krap een meter boven de grond op een minipodium voor vijftienhonderd vrijgezellenfeesten en een vals supermodel. Die niet eens zo super was. Bij mijn weten maakten echte supermodellen geen reclame voor maandverband.

‘O, mijn god.’ Ze viel bijna om van het lachen. ‘O, god, je kunt er niet eens af stappen.’

‘Angie, ga er gewoon voor,’ brulde Jenny, die zich naar voren werkte. ‘Gewoon doen!’

Nu was het helemaal waar dat ik geen idee had hoe ik moest paaldansen, maar dat wilde niet zeggen dat ik me er niet aan zou wagen. Ik had Striptease gezien en dat kon niet meer ongedaan worden gemaakt. En wie zei dat ik dit niet zou kunnen? Ik kon zoveel niet, maar ik had veel onder de knie gekregen door het gewoon te proberen. Weliswaar met vallen en opstaan, maar dat moest ik in dit geval maar zien te vermijden.

‘Angela, zet jezelf alsjeblieft niet voor gek,’ giebelde Sadie, die gracieus rond de paal tolde voor ze op haar tenen landde en haar kont in de lucht stak. Het werd beloond met luid gejoel van een zeer ontvankelijk publiek. ‘Wat ik doe, ziet er makkelijker uit dan het is.’

‘Wat jij doet, ziet er vooral sletterig uit,’ riep ik terug.

Met dezelfde vastberadenheid die er ooit voor had gezorgd dat ik Sing Sing was uitgezet omdat ik halverwege de gehele soundtrack van Les Misérables de microfoon weigerde terug te geven, greep ik de paal vast, hield me voor dat ik al deze mensen nooit meer zou zien en danste of mijn leven ervan af hing. Mijn leven, dat van mijn kind, mijn zieke ouder of welk ander filmplot maar toepasselijk was. En het was eigenlijk best leuk. Tot Jenny foto’s begon te nemen. Maar toen kon ik al niet meer terug.

Het duurde niet lang of de halve club keek toe hoe we draaiden, kronkelden en tolden. Het was ’s werelds smerigste meipaaldans. Vooraan stond Jenny me bemoedigend toe te schreeuwen, terwijl ik toch echt geen aanmoediging nodig had. Wat ik miste aan Sadies acrobatische kwaliteiten, maakte ik meer dan goed met enthousiasme. De champagne deed alsnog haar werk en ik besloot dat ik een natuurtalent was. Geboren om te dansen. Ik voelde de power van allen die me waren voorgegaan door mijn aderen stromen. Britney, op jou!

En toen zag ik uit mijn ooghoeken ineens een groepje mannen, allemaal gekleed in zwarte pakken, witte overhemden en zwarte dassen, die me aanspoorden. Op eentje na. Lang, zwart haar dat over één oog viel, das halflos, kraag halfopen. Hij stond alleen maar hoofdschuddend te grijnzen.

‘Alex!’ gilde ik, en ik sprong met gevaar voor eigen enkels van het paalpodium het publiek in en worstelde me door het teleurgestelde boegeroep door naar mijn vent. Ik vloog hem om zijn nek, om niet op het laatste moment alsnog op mijn gezicht te vallen. ‘Zeg me alsjeblieft dat je net binnenkomt en dit allemaal niet hebt gezien. Heb je het gezien? Zeg dat je niets hebt gezien.’

‘O, ik heb alles gezien,’ knikte hij. ‘Knap hoor, Nomi.’

Ik liet mijn nieuwe roeping zonder enig hartzeer achter en kuste hem tot ik er buiten adem van was. ‘Ik heb je gemist.’

‘Ik jou ook.’ Hij drukte zijn lippen zo hard op die van mij dat ik zijn hartslag kon voelen. ‘Kom eens hier, jij.’

We stommelden samen naar een afgeschermd zitje. Alex trok het gordijn ervoor voor een beetje privacy en trok vervolgens zijn jasje uit, ik viel achterover op een blauw fluwelen bank. Als je iets van zes vierkante meter zonder leuningen of rug nog een bank kunt noemen. Kritischere mensen dan ik zouden het als een bed omschrijven. Hoe dan ook, ik had het gevoel alsof ik hem maanden niet had gezien en het voelde alsof hij me nog veel langer niet had aangeraakt.

‘Je ziet er geweldig uit.’ Hij liet zijn handen over mijn met leer bekleedde been glijden tot hij huid voelde. ‘Vegas staat je goed.’

‘Jij mag er anders ook zijn.’ Mijn adem stokte even toen zijn hand verder omhoog kwam. ‘Maar ik denk dat een carrière als professioneel paaldanseres er niet inzit.’

Ik lag op mijn rug met mijn benen om zijn middel en trok hem aan zijn das naar me toe.

‘Dat weet ik nog zo net niet, je leek het nogal leuk te vinden.’ Ik voelde zijn glimlach tegen mijn lippen. ‘Het is best een nobel beroep. Of zoiets.’

‘Ik denk dat ik toch schrijven nog maar een laatste kans geef.’ Ik had moeite mijn gedachten bij elkaar te houden. Handen, overal handen. ‘Heb je het naar je zin?’

‘Nu wel,’ zei hij. Hij drukte zijn gezicht in het kuiltje van mijn hals en wachtte tot ik huiverde, zoals ik altijd deed. Zijn lippen werkten zich omhoog tot ze mijn oorlelletje hadden gevonden. Een hand woelde onrustig door mijn haar, de andere had het druk met onder mijn jurk komen. Niet dat er veel stof was om hem tegen te houden. Ik sloot mijn ogen en liet mijn eigen handen een beetje dwalen. Opeens was alles warm, dichtbij en goed. Krap een meter van de dansvloer, maar een complete wereld verwijderd van de realiteit werkte ik mijn handen naar zijn riem en maakte die snel los, nu ik nog in staat was mijn handen te gebruiken. Hij aarzelde even, knikte en perste zijn lippen op die van mij. Ik had grote moeite mijn zelfbeheersing te bewaren. Hoe sneller zijn kussen kwamen en hoe warmer zijn lichaam werd, hoe meer ik op het punt stond om me helemaal aan hem over te geven.

‘Angela.’

Ik voelde hem meer dan dat ik hem hoorde. ‘Alex.’

‘Ik hou van je.’

‘Ik hou ook van jou.’

Ik moest fluisteren omdat ik bang was dat mijn stem zou breken. Zijn gezicht was te dichtbij om alles scherp te zien, maar het lichtgroen van zijn ogen, zijn lichte huid en zijn gitzwarte haar smolten samen tot iets magisch. Het was het laatste wat ik zag voor ik mijn ogen sloot en mezelf liet gaan.

 

‘We kunnen maar beter gaan.’ Alex verbrak de zweterige stilte even (minuten? uren?) later.

Ik knikte alleen maar en trok aan de tere stof van mijn jurk. Mijn slipje niet in het openbaar laten zien, bleef een regel waar ik me aan probeerde te houden. Met wisselend succes, maar ik deed mijn best. ‘Even tegen Jenny zeggen dat ik wegga.’

Alex knikte en veegde mijn haar aan de kant. Nog een geluk dat ik voor de net-uit-bedstijl was gegaan, want zo zag het er op dit moment beslist uit. Deze look stond ook wel bekend als De Vogelverschrikker of De Dakloze.

‘Ik hou vast een taxi aan, zie je zo buiten.’ Hij kuste me kort op mijn wang voor hij opstond en het gordijn een stukje opzij schoof.

Ik zat op de rand van het bed annex de bank, liet mijn benen slingeren als een klein meisje en wachtte tot mijn rode kop wat minder rood was. Alex verdween met licht omgewoeld haar, een losse das en het zwierige loopje van George Clooney. Ik bleef achter met een struikpruik, een rauwe kin van zijn stoppels en bijpassende gloeiende wangen. Het was niet eerlijk.

Met mijn poederdoosje en lipgloss restaureerde ik zo goed mogelijk mijn make-up en achtte mezelf toen presentabel genoeg om me weer onder de mensen te mengen. Monter sprong ik overeind en duwde het gordijn helemaal open om onmiddellijk oog in oog te staan met Sadie, die in haar handen klapte.

‘O mijn god, heb je geneukt?’ Ze sloeg verrukt haar handen tegen haar wangen.

‘Natuurlijk niet,’ zei ik met een preutse snuif. Niet dat ik dat niet had gewild, maar dat hoefde zij niet te weten. ‘Heb jij Jenny nog ergens gezien? Ik wil eigenlijk wel weg.’

‘O mijn god, je hebt het echt gedaan!’ Ze grijnsde een miljoen volmaakte tanden bloot. ‘Ik zag die gast van je naar buiten lopen. Niet gek.’

Als ik toch eens eerder had geweten dat ik Sadie voor me had kunnen winnen met openbare onzedelijkheid…

‘Dus jij zegt even tegen Jenny dat ik weg ben?’ In een reflex bedekte ik mijn kin. Stoppeluitslag ondersteunde nu niet echt mijn verdediging en ik had geen zin in een discussie. ‘Red jij het hier?’

‘Ik red het altijd en overal,’ zei ze luid, en ze nam een teug uit de fles wodka die ze in haar hand hield. ‘Ik heb hier een miljoen vrienden. Duizenden.’

Mijn voorhoofd fronste van de inspanning om haar logica bij te houden. ‘Maar duizend is minder dan… weet je wat? Laat maar.’ Ik was dronken, maar ook weer niet zo dronken. ‘Wil jij alsjeblieft tegen Jenny zeggen dat ik weg ben?’

‘Ze is zelf al een uur weg.’ Tweede teug. ‘Met Mr. Blond.’

Sodeflikker, ze was vertrokken met Ben?

‘Om samen een taxi te delen of om samen… je weet wel?’

‘Ze is met hem vertrokken op dezelfde manier als jij met Alex weggaat: om hem helemaal suf te neuken.’ Sadie hield me de wodkafles voor. ‘Hier, neem een slok.’

‘Heel gul van je, maar ik sla even over,’ zei ik, en ik wreef met een ringvinger onder mijn ogen. ‘Ik zie je morgen wel weer, kom veilig thuis, oké?’

‘Tuurlijk.’ Ze kuste me veel te familiair op mijn lippen en verdronk mijn subtiele roze lipgloss met strepen Russian Red. ‘Jij ook op safe spelen, hè?’

Ik was er vrij zeker van dat we het niet over hetzelfde hadden.

‘Er liggen condooms in mijn slaapkamer.’

Toch aardig van haar om het nog even te verduidelijken.