4

 

 

‘Dit meen je niet!’

Jenny stond voor me met een hoopvolle glimlach op haar gezicht en een softporno latex kamermeisjesuniform in haar hand.

‘Ik dacht dat dit een modefeestje was.’ Met mijn armen drukte ik mijn tas tegen me aan, in de hoop dat de aanwezigheid van St. Marc Jacobs me zou beschermen tegen het setje dat ze demonstratief omhoog hield. ‘Zitten er ook een paar konijnenoren en een staartje bij?’

Ze hield haar hoofd scheef en keek naar het pakje alsof het de normaalste werkkleding van de wereld was. ‘Geloof het of niet, de ontwerper kwam er pas op het allerlaatste moment mee.’

‘Is dit de reden waarom de andere serveerster heeft afgezegd?’ Behoedzaam wreef ik het plasticachtige materiaal tussen mijn duim en wijsvinger. Zodra ik het vasthad, liet Jenny los. Fijn, nu was het helemaal van mij. My precious…

‘Nee.’

‘Jenny, ik kan het aan je zien als je tegen me staat te liegen.’

‘Oké, goed dan. Ja. Ze zei dat ze actrice was, geen hoer.’

Jenny gooide haar glad geföhnde haar over haar schouder. Zonder haar kenmerkende krullen zag ze er niet uit als haar eigen, woeste zelf, maar als een immens georganiseerde professional. Zie dat maar eens voor elkaar te krijgen als softporno kamermeisje. In rood latex.

‘Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat ze een serveerster was en geen actrice, maar daar werd ze alleen maar kwader van. Het is allemaal de schuld van de ontwerper, dat is nogal een geilneef. Angie, je moet dit voor me doen. Ik zal het op een of andere manier goedmaken, dat beloof ik. Alsjeblieft?’

Ik gaf haar mijn meest misprijzende blik.

‘Voor Erin, dan?’

Ik sloot mijn ogen.

‘Voor Kerstmis?’

Dat was onder de gordel. Dat was al bijna als je echt van me houdt, trek je dit aan en daar zou ik me niet tegen kunnen verzetten.

‘Als je echt van me houdt…’

‘Oké, goed dan.’ Met een abrupt handgebaar legde ik haar het zwijgen op en sloeg mijn ogen hemelwaarts als verzoek om kracht, terwijl Jenny me innig omhelsde. Ze was nog vrij sterk voor zo’n slanke meid. En ik was vrij dom voor een slimme Britse meid. ‘Onvoorstelbaar dat ik dit doe, Alex piest in zijn broek van het lachen.’

‘Er is op de hele wereld geen hetero te vinden die in de lach zal schieten als hij zijn vriendin in zoiets ziet,’ zei Jenny, en ze duwde me naar een plek waar ik me kon omkleden. ‘Geloof me, er gaan heel andere dingen door hem heen. Als hij lacht wordt hij meteen uit het heteroregister geschrapt.’

In de poenerige badkamer van het TriBeCa duplex-appartement pelde ik me uit de lagen die ik ’s winters in New York droeg en dankte de hemel dat ik fatsoenlijk ondergoed aan had, omdat iedereen er de komende drie uur naar zou kunnen kijken. Met een blije grijns hield Jenny haar lakleren Louboutins en een paar hold-up netkousen omhoog.

‘Geen van de andere meisjes dragen Louboutins,’ zei ze toen ik tegenstribbelde. ‘Loubous maken deze shit stijlvol.’

‘Het zijn niet zozeer de schoenen, meer de kousen,’ mopperde ik, en ik griste ze uit haar handen om ze op de rand van het bad aan te trekken. ‘Nou ja, wie A zegt. Maar stijlvol gaat dit echt niet worden.’

O, verdomme wat was de rand van dat bad koud.

‘Wie verwacht je hier allemaal?’ vroeg ik, omdat ik geruststelling nodig had dat ik zo direct niet oog in oog zou staan met mijn moeder, mijn ex, elke baas die ik ooit had gehad en mijn oude wiskundeleraar.

‘Alleen klootzakken uit de modewereld,’ zei ze met een wegwerpgebaar. ‘Erin probeert het account van deze vent te krijgen. Hij runt een of andere internetwinkel en heeft gezegd dat als wij een leuk kerstfeest voor hem zouden regelen, wij zijn pr mogen gaan doen. Tussen jou en mij gezegd en gezwegen: ik vind het een nogal pervers type.’

‘Je meent het.’ Ik keek naar mijn setje. Laag van voren, hoog van achteren, overal strak. Ik wilde er een foto van nemen om aan Lawrence de Advocaat te sturen met de tekst: Buitengewoon genoeg voor jou? Al wist ik van tevoren eigenlijk al zeker dat zijn antwoord ‘nee’ zou zijn.

‘Je moet het aanhouden voor thuis en dán aan Alex vragen wat hij ervan zou vinden om met je te trouwen,’ zei Jenny, die mijn eigen onhoerige kleren zorgvuldig oprolde en in een tas stopte. ‘Ik ben er vrij zeker van dat je het antwoord zou krijgen waar je op zit te wachten.’

‘Ik dacht dat jij met me zou trouwen?’ Treurig keek ik in de spiegel. De zwarte eyeliner en de kersenkleurige lipgloss die bij mijn jeans eenvoudig en chic hadden gestaan, maakten nu een vunzige Playboy Bunny van me. Hugh Hefner hoefde maar één blik op me te werpen om me voorgoed uit het Playboy Mansion te verbannen. Zou er iets kunnen zijn wat nog slechter voor je zelfvertrouwen is dan te worden afgewezen door een flirterige tachtiger?

‘O, ik zou je zo willen versieren.’ Jenny legde haar kin op mijn schouder en keek met een brede glimlach met me mee in de spiegel. Ik werd niet blij van de reflectie, Louboutins of geen Louboutins.

‘Mooi zo, want ik veeg hierbij dat hele idee van trouwen voor een verblijfsvergunning van tafel.’ Ik liet mijn hoofd even vol genegenheid tegen dat van haar leunen. ‘Ik probeer wel iets anders te verzinnen. Maar ik blijf hier, dat zweer ik.’

‘Volgens mij kun je beter proberen jezelf daarvan te overtuigen dan mij, want ik geloof toch wel in je.’ Ze gaf me een kus op mijn wang en een klap op mijn kont. ‘Vooruit, slet, champagne serveren.’

Toch fijn dat tenminste één van ons in me geloofde.

 

Met een stalen glimlach en een zo goed als blote kont sloop ik het feest in. De eerste gasten arriveerden al, waardoor ik amper tijd had om even naar de keuken te gaan en zelf stiekem een glas achterover te slaan om me moed in te drinken. Hoe moest ik in vredesnaam rondlopen in dit speelpakje alsof het de normaalste zaak van de wereld was? In de spiegeling van de magnetron ving ik een glimp op van mijn achterwerk en voelde me nog dieper in de put zakken. Niet alleen was het bepaald geen flatterende hoek, wat het deurtje vooral weerspiegelde was de kaas van de fajita van de avond ervoor. Even overwoog ik alsnog naar de lift te vluchten voor er meer mensen zouden arriveren, maar ik deed het niet. Omdat Jenny opeens wel erg zenuwachtig keek. Omdat ik het had beloofd. En omdat ik geen idee had waar ze mijn jas had verstopt. Dus in plaats van hard weg te hollen, pakte ik een blad champagneglazen, probeerde te vergeten dat mijn moeder me altijd maar een half kopje thee inschonk omdat ik volgens haar zo onhandig was dat ik niet te vertrouwen was met een vol kopje en zette koers naar de woonkamer. Hoewel ik niet bepaald uitkeek naar bekeken worden, was ik toch wel benieuwd hoe een gezelschap vol modeklootzakken eruitzag.

‘O. Mijn. God.’

Eén stap op het feest.

Eén stap terug richting keuken.

Blijkbaar zagen modeklootzakken eruit als Cici Spencer.

Lang, blond en de duivel in eigen persoon. Dit was niet best.

De laatste keer dat ik oog in oog had gestaan met Cici, stond ze te loeien van woede omdat ik haar met ijskoffie had overgoten. Cici was de assistent van mijn voormalige redacteur bij The Look-magazine en ze had haar leven gewijd aan mijn leven zuur maken. Totale vernietiging was haar net niet gelukt, maar ze had wel degelijk kans gezien mijn hele garderobe te verwoesten. En ze had ervoor gezorgd dat ik mijn baan verloor, omdat ze de godvergeten nazaat van de uitgever was. Cici was – en dit is een understatement – niet mijn beste vriendin.

‘Mijn god, Angela.’ Cici zwikte op me af en drukte een zeer magere hand tegen haar platte borstkas, verrukt lachend alsof we oude studiegenoten waren die elkaar weer tegen het lijf waren gelopen. ‘Wat zie je eruit!’

Ik stond als aan de grond genageld. Ja, wat zag ik eruit. Daar stond ze dan, in een lange, rode off the shoulder japon, met over haar andere schouder een waterval van ijsblonde krullen. Op haar perfect porseleinen gezicht droeg ze lipstick die bij haar jurk kleurde. Een heel contrast met mijn goedkope, glimmende, was-het-dan-tenminste-nog-maar-van-Christine-Le-Duc-pakje met haar dat aan de lucht gedroogd was en een beetje lipgloss van L’Oréal. Zucht. Ik had echt niets tegen haar te zeggen.

Gelukkig zat Cici niet om woorden verlegen.

‘Enig om je weer te zien,’ kirde ze, en ze legde even een heel lichte, heel boosaardige hand op mijn schouder. ‘Ik moest onlangs nog aan je denken, toen ik bezig was met een update van Mary’s lijst voor kerstkaarten aan relaties.’

‘O.’

‘Ik heb je geschrapt.’

‘Kijk eens aan.’ Ik had niets anders verwacht.

‘Ik ging ervan uit dat je al vertrokken zou zijn, terug naar Engeland of zo.’

‘Um-hmm.’

‘Omdat je geen werk hebt?’

‘Ik begrijp je punt.’

‘Omdat wij je hebben ontslagen?’

Jammer dat ik vijf minuten eerder niet toch was gevlucht.

‘Maar kijk nog toch eens,’ zei Cici dwepend. Haar entourage had zich als een groep ramptoeristen om ons heen verzameld. Ik had geen idee dat ik ook nog als entertainment zou dienen. ‘Je hebt wél werk. Als serveerster. Verkleed als stoephoer.’

Het mooiste van alles was dat het allemaal nog waar was ook.

Toch gunde ik haar niet het genoegen om me als Charlie Sheen los te zien gaan, hoewel het een erg aanlokkelijk idee was om alle glazen Cristal over haar heen te kieperen en haar daarna dood te meppen met het dienblad. Tenslotte was het kerst en ik wilde niet dat Jenny zou worden ontslagen. Of dat ik zelf in de gevangenis terecht zou komen wegens doodslag. Ik kon me niet herinneren of New York de doodstraf nog uitvoerde, laat staan of er in de gevangenis een kerstmaal werd geserveerd. Al zou ik een dijk van een verdediging kunnen voeren. Maar Edelachtbare, ze was zo’n ontzettend kreng! zou vast de doorslag geven. Maar nee, ik besloot de wijste te zijn. Vreselijk als je dat moest doen.

‘Hallo.’ Ik resette mijn uitdrukking en glimlachte. Als blikken al konden doden, zou die van mij hooguit kietelen. ‘Champagne?’

‘Wat heb je er mee uitgespookt?’ Met frisse tegenzin pakte ze een glas en rook er argwanend aan.

‘O, Cici.’ Ik deed een poging tot lachen, maar het kwam meer naar buiten als een snik. ‘Het is maar champagne. Fijne avond.’

Omdat ik voelde dat ik mijn zelfbeheersing begon te verliezen, keerde ik me voorzichtig om op mijn geleende hakken, pogend mijn zere knie niet al te zwaar te belasten, en ging ik terug naar de keuken. Halverwege kwam ik een andere softporno serveerster tegen die me bemoedigend toegrijnsde. Ik knikte haar toe. Solidariteit, sister.

Toen de keukendeur achter me dichtviel en ik veilig was voor Cici en Satans andere hulpjes slaakte ik een hopelijk gedempte kreet, schopte een kartonnen doos door de keuken en knalde een kastdeurtje dicht. Dat luchtte behoorlijk op. Niet zo goed als drankjes over Cici heen smijten, maar toch oké. Alleen niet oké genoeg. Slechts twee keer eerder in mijn leven was ik teruggevallen op geweld, maar ik vreesde dat het tot drie keer zou komen als ik de woonkamer weer in moest. Als dat zo doorging kwam ik nog bekend te staan als vechtersbaas.

‘Hé, gaat het een beetje?’ Jenny verscheen in de keuken en duwde de onschuldige kartonnen doos weer onder de tafel. ‘Je was wel erg snel weer bij de gasten weg.’

‘Herinner je je mijn vriendin Cici nog? Van The Look?’ vroeg ik.

‘Cici?’ Jenny’s voorhoofd vertrok zich in een diepe frons. ‘Was zij niet degene die je in Parijs zoveel ellende heeft bezorgd?’

‘Jep,’ beaamde ik. ‘En zij is ook degene die mijn bagage heeft laten opblazen door de douane.’

‘De Balmain!’ Ontzet drukte Jenny haar hand tegen haar hart bij de herinnering. Het waren voor ons allebei zware tijden geweest.

‘Ze is hier aanwezig. Als gast. In het rood.’

Jenny Lopez was een open boek en niet erg goed in haar ware gevoelens verbergen. Dertig seconden viel ze volledig stil, maar werkte wel achtereenvolgens verwarring, schok en rouw (om de geliefde Balmain) af, voor acute razernij toesloeg. Ze stak haar hoofd om de deur en keerde zo mogelijk nog woedender terug.

‘Halston?’ vroeg ze. ‘Degene in de Halston?’

‘Hoe moet ik dat nu weten?’ Ik was dol op mode, maar zolang ik geen label zag, kon je mij van alles wijsmaken. Designerschoenen identificeren, dat was mijn geheime kracht. ‘Lang, rood, off the shoulder.’

‘De Halston,’ bevestigde Jenny. ‘Shit, het gaat me aan mijn hart om zo’n jurk iets aan te doen.’

Alarmbellen rinkelden in mijn hoofd.

‘Wat aan te doen?’ Ik reikte naar haar arm om haar tegen te houden, maar ze was sneller dan ik. ‘Jenny, kom terug, wat ben je van plan?’ siste ik toen ze de keuken weer uit glipte met een goddeloze glimlach om haar mond.

Heel even wist ik niet wat ik moest doen. Wat was ze van plan? Toen pakte ik haastig een blad met hapjes – vooral om me mee te kunnen verdedigen als het echt uit de hand liep – en mengde me weer in het feestgedruis.

Jenny had zich in Cici’s kringetje gemengd en in tegenstelling tot mij zag ze eruit alsof ze daar helemaal thuishoorde. Ik vond het erg vervelend om te moeten toegeven, maar voor ’s werelds meest omhooggevallen secretaresse zag Cici er wel beeldig uit. Ze was het product van diverse generaties excellente Upper East Side-genen: lang, tenger en blond, en geboren om designerkleding te dragen. Helaas ging al dat chique dna gepaard met een kleine cupmaat en grote kapsones.

Jenny daarentegen, was een godin. Gezegend met de benen van een hinde, een schitterende, stralende huid en de gave om alles en iedereen op zijn gemak te stellen. Als ik haar sterke punten zou hebben zou ik a) een enorm kreng zijn en b) op mijn achttiende met een miljardair zijn getrouwd. Jenny daarentegen zette haar geheime wapens altijd alleen maar in voor de goede zaak. Waarbij ‘goed’ een relatieve factor was. Wat mij betreft, was ze mijn redder in nood, maar ik had het vage voorgevoel dat Cici de ongebreidelde toorn van Jenny Lopez over zich heen zou krijgen. En het kon me niet schelen dat die ándere Jennifer Lopez bekendstond als een van de grootste diva’s ter wereld, ze kon toch echt niet tippen aan die van mij. Ik was bijna bang om te blijven kijken.

Nou ja, bijna dan…

‘Wat enig dat je er bent, Cecelia,’ kirde Jenny, en ze stak een arm door Cici’s magere ledemaat. ‘Het is vanavond echt een bijzondere avond voor onze ontwerper.’

‘Thomas is een van mijn favorieten,’ jubelde Cici terug, en ze klapwiekte met haar wimpers in de richting van een kleine, graatmagere en afstotelijke man met veel te zwart geverfd haar die midden in de kamer stond. Thomas, uiteraard uitgesproken als ‘Toe-Mah’, droeg geen eigen ontwerp, maar een rood latex kerstmannenkostuum. Met uitsnijdingen op zijn billen. In de gay scène volgens mij ook bekend als chaps. De Kerstman heeft niets aan blote billen, helemaal niet praktisch in zijn branche. Ik had de ontwerper nog nooit eerder gezien, maar begreep nu wel waarom ik als goedkope prostituee moest serveren. En dan was ik nog niet eens de slechtst geklede persoon op dit feest. Nooit eerder had kerst me zo triest gemaakt.

‘Ik ben zo blij dat het me is gelukt om te komen – de feestdagen zijn altijd een gekkenhuis.’ Cici rolde veelzeggend met haar ogen. ‘De feestjes, het reizen, het shoppen – complete chaos.’

‘Vertel mij wat.’ Jenny knikte meelevend. ‘Vooral het shoppen is vreselijk.’

‘Een ramp. Ik haat shoppen als het niet voor mezelf is!’

Niemand genoot zo van Cici als Cici genoot van Cici.

‘En ik haat Kerstmis.’

Het was dus waar, ze was echt de Antichrist. Ik troostte mezelf met een handje notenmix van mijn dienblad.

‘Die zijn niet voor jou,’ siste een andere serveerster die met dode ogen langs zeilde met champagne.

Schouderophalend hielp ik mezelf aan nog een handje. Ik had het idee dat deze avond me toch al geen dikke fooi zou opleveren, ik kon er beter uithalen wat erin zat.

‘Precies, het is allemaal zo…’ Jenny maaide zo empatisch mogelijk met haar arm in het rond en morste per ongeluk zomaar een glas rode wijn over de voorkant van Cici’s japon. ‘O. Mijn. God.’

De gil die aan Cici’s keel ontsnapte, zou de Heilige Maagd Maria voortijdige weeën hebben bezorgd. Er zou zelfs geen tijd meer zijn geweest om naar de stal te strompelen. Het ezeltje zou als verloskundige hebben moeten bijspringen. Ik kon er met mijn hoofd niet bij dat Jenny Lopez couture had opgeofferd aan de grote wraakgodin der vriendinnen. Gefascineerd knabbelde ik op een wasabinootje. Dit was spannender dan de gemiddelde film.

‘Dit is een Halston uit hun nieuwe Heritage-collectie,’ siste Cici. ‘Ik moet de jurk teruggeven aan hun pr-dame.’

‘Sabrina?’ Jenny wuifde haar zorgen achteloos weg. ‘Een van mijn beste vriendinnen. Maak je maar geen zorgen, ik bel haar wel even. En weet je wat? Laat ik het meteen goedmaken. Ik heb achter nog een stuk uit Thomas’ nieuwe collectie hangen. Ik had er later een model in willen laten lopen, maar misschien zou jij het voor me willen dragen? Je hebt zo’n volmaakt figuurtje. En ik weet zeker dat Thomas je eeuwig dankbaar zou zijn.’

Cici staarde haar met open mond aan. Perfect gebit, ook dat nog. Ik moest toegeven dat dit een effectbal was die ik niet had zien aankomen. Hoe kon Cici laten rondlopen in een schitterende exclusieve designerjurk nu passende wraak zijn?’

‘Ik? In een gloednieuw ontwerp van Toe-Mah?’ Cici snakte zowaar naar adem. ‘Waar kan ik me omkleden?’

Verbijsterd keek ik toe hoe Jenny Cici verwees naar een van de slaapkamers. Voor ze er met haar in verdween, schonk ze me echter nog even een duivelse lach en hief een van haar wenkbrauwen als stille belofte. Ze zou een geweldige Bond-schurk zijn. Wat was haar snode plan? Misschien ging ze Cici’s hoofd in de toiletpot duwen en een paar keer doortrekken terwijl ik naar een dichte deur staarde? Ik vroeg me af of het te laat was om mijn verlanglijst voor Kerstmis aan te passen. Een druipnatte Cici zou een schitterend cadeau zijn. Dat wou ik nog liever dan een Mulberry Alexa, echt waar.

‘Ik vrees dat ze dadelijk naakt naar buiten komt,’ kreunde een erg bekende stem achter me. ‘Ze zou nog een hond in brand steken als ze dacht daar aandacht mee te kunnen krijgen.’

Ik keerde me om en liet bijna mijn dienblad vallen. Voor me stond een Cici-kloon. Dezelfde lange ledematen, zelfs dezelfde ijsblauwe ogen. Alleen stonden deze niet standaard op ‘misprijzend’, maar eerder vermoeid en verveeld. Nu ik haar nog eens goed bekeek, was deze Cici een stuk minder angstaanjagend. Ze droeg haar haren niet in een aanstellerige vlecht, maar in losse slagen en in plaats van een rode showstopper had ze een klassieke nauwsluitende zwarte jurk aan. Ook beeldschoon, maar meer op een Wauw, wat zie je er geweldig uit-manier dan Wauw, alsjeblieft, mag ik mijn ziel houden? Subtiel verschil.

‘Ik ben Delia.’ Ze stak een hand uit en ik zag dat die niet volmaakt gemanicuurd was. Zou deze Cici daadwerkelijk werken voor de kost? ‘De levende barbiepop is mijn zus. Tweelingzus, om precies te zijn. Ik weet ook niet waar ik het aan verdiend heb.’

En opeens was alles duidelijk. Cici’s zus. Waarom wist ik niet dat Cici een zus had? We hadden duidelijk vaker moeten babbelen tijdens de vrijdagmiddagborrel.

‘Ik ben Angela.’ Ik balanceerde het blad even gevaarlijk op één hand en drukte haar de hand, zoals gebruikelijk is tussen normale mensen. ‘Cici en ik waren ooit collega’s. Nou ja, min of meer. Omdat zij natuurlijk niet echt werkt.’

Delia leek opeens iets te dagen en ik zette me schrap voor een mep. Je eigen zus afzeiken was tot daaraantoe, maar als Sletlana de Callgirl annex Serveerster dat deed, lag dat vast gevoeliger. Ze hief haar arm, maar voor ik kon wegduiken, trok ze me in een enorme omhelzing en veranderde haar droge stem in een sprankelende lach.

‘Angela Clark!’ Ze duwde me van zich af en pakte me toen bij mijn bovenarmen. Het blad had ik inmiddels allang laten vallen, nog een geluk dat het leeg was. Mijn vraatzucht had soms echt nut. Het was al heel wat dat ik nog overeind stond, gezien de omstandigheden.

‘Mijn god! Mens, ik ben dol op jou!’

‘Eh, bedankt?’

‘Nee, echt, ik meen het.’ Delia hield me in een staalharde greep. ‘Ik was verslaafd aan je blog. Toen mijn grootvader het stopzette, heb ik gedreigd nooit meer met hem te praten.’

Grootvader. Delia’s opa was Cici’s opa, dus Bob Spencer, eigenaar van mijn vorige werkgever Spencer Media. Die me had ontslagen na een nogal gepeperde e-mail waarin ik had uiteengezet hoe verwend en doortrapt zijn prinsesje was. Ik stond nog altijd achter elk woord, maar toch: ik kon me voorstellen dat er maar weinig mensen waren die het leuk vonden om hun eigen vlees en bloed omschreven te zien als een getikte psychopaat die doodgeslagen zou moeten worden met een lepel, hoe waar die woorden ook mochten zijn.

‘Eh, bedankt?’

Ik moest mijn woordenschat toch eens uitbreiden.

‘En ik weet dat je er waarschijnlijk niets aan hebt, maar ik vind het vreselijk wat ze jou heeft geflikt – ik weet hoe afschuwelijk ze kan zijn.’

Delia liet me eindelijk los, maar echt ontspannen stond ik er nog niet bij.

‘Ooit, toen we nog op school zaten, deed ze alsof ze mij was om een date te krijgen met een leuke jongen,’ vertrouwde mijn nieuwe bff me toe. ‘Het was echt fantastisch om er op maandagochtend achter te komen dat ik mijn maagdelijkheid had verloren, terwijl ik toch echt dacht dat ik in de Hamptons met m’n neus in de boeken had gezeten.’

‘Wauw, echt waar?’ Over boosaardig gesproken. Misschien had Jenny toch concurrentie in de categorie Bad Bond Girls. ‘Wie is er zo jong nu al zo gemeen?’

Delia haalde haar schouders op. ‘Cici wilde haar reputatie smetteloos houden, dus liet ze mij voor de sletterige naam opdraaien. Niet het leukste cadeau dat ik ooit op mijn verjaardag heb gekregen. Van harte gefeliciteerd met je zestiende verjaardag, Delia. Ik had voor haar een bedeltje van Tiffany’s gekocht.’

‘En je hebt haar geen schop onder haar kont gegeven?’ Ik zou haar vermoord hebben.

‘De beste wraak is gelukkig zijn,’ antwoordde Delia filosofisch. ‘Of zoiets. En bij Cici komt dat neer op haar gewoon negeren. Het heeft weinig zin om met iemand zoals zij de strijd aan te gaan, ik heb net zo lief helemaal niets met haar te maken.’

‘Je bent een heldin.’ Ik legde even mijn hand op haar schouder. ‘Ik heb de laatste tijd wat moeite met mijn zelfbeheersing en ik kan je zeggen dat ik me al zorgen maak om met haar in dezelfde ruimte te zijn.’

‘O, alsjeblieft, geef haar gerust een klap in haar smoel.’ Delia schonk me een gelukzalige lach. ‘Na wat ze jou heeft aangedaan, lijkt me dat meer dan verdiend. Wat doe je tegenwoordig?’

Ik keek van mijn enge pakje naar Delia.

‘Oké.’

‘Ik bedoel maar.’

Even stonden we ongemakkelijk tegenover elkaar te zwijgen terwijl ik probeerde iets te verzinnen dat niet ging over mijn diepgewortelde haat jegens haar zus. Vanwege de kerstgedachte en zo.

‘Kerst, het is me wat,’ merkte ik op, en ik knikte naar de zwarte latex kerstboom in de hoek. Het was duidelijk dat Thomas trouw was aan zijn wansmaak, maar ik werd altijd blij van een kerstboom. Ook al moest ik een beetje blozen van de kleine dildo’s die er als ornamentjes in hingen. Feestelijk, op hun eigen unieke manier. ‘Heb jij nog plannen?’

‘Gewoon alleen maar kerst vieren.’ Delia schonk me een vermoeide lach. ‘Onvoorstelbaar dat er alweer een jaar voorbij is. Ik had mezelf beloofd dat ik mijn leven op de rails zou hebben voor het einde van het jaar en moet je me nu eens zien: ik zit nog steeds onder de duim van mijn opa en ik werk ook nog steeds voor hem.’

‘Dus je werkt voor Bob – ik bedoel: meneer Spencer?’ corrigeerde ik mezelf snel. De tijd waarin we elkaar ‘Bob’ en ‘Angie’ noemden lag tenslotte achter ons. ‘Ook bij Spencer Media?’

‘Bij Bob, ja, bij Spencer Media, nee,’ antwoordde ze. ‘Hij bezit ook behoorlijk wat onroerend goed – ik zit in die tak van sport. Inmiddels alweer een paar jaar. Momenteel ben ik bezig met een appartementencomplex in Brooklyn.’

‘Ik woon in Brooklyn!’ riep ik enthousiast. Wat een beetje overdreven was, maar alles wat we gemeen hadden was meegenomen. ‘Vind je het leuk, onroerend goed?’

‘Ik was eigenlijk liever bij de uitgeverij aan de slag gegaan,’ biechtte ze op. ‘Maar natuurlijk had Cecelia daar al een baan geclaimd, die is altijd overal als de kippen bij als het haar leven leuker kan maken. Toen zij eenmaal een voet tussen de deur had, had ik geen schijn van kans meer, dus ben ik blijven studeren en heb een masteropleiding afgerond. Zij ging meteen door naar de zaak.’

‘Schrale troost, maar daar is ze bijna nooit.’ Ik dacht aan alle keren dat ik haar voicemail had gekregen als ik onze chef Mary belde. ‘Anna Wintour hoeft zich voorlopig echt nog geen zorgen te maken.’

‘Weet ik, maar ik haat de eeuwige competitie tussen ons. Dat is het probleem met de aardige tweelingzus zijn: ze zal altijd vuile spelletjes spelen om haar zin te krijgen en ik kan het nooit winnen.’

‘O, dat moet je niet zeggen.’ Ik knikte naar de slaapkamer. ‘Volgens mij gaat ze een lesje krijgen.’

Jenny kwam als eerste te voorschijn, met een grijns van oor tot oor, alsof ze net een vluggertje met Bradley Cooper achter de rug had. Maar dit was veel beter, dit was iets waar we allemaal van konden genieten. In haar kielzog volgde een heel trotse, heel zelfingenomen, bijna naakte Cici Spencer.

‘Godallejezus,’ kreunde Delia vol ontzag toen Cici haar entree maakte.

Pas toen Cici zich midden in het gezelschap bevond, zag ik dat ze toch wat aanhad en hoewel ik nog nooit eerder iets van Thomas’ oeuvre had aanschouwd, wist ik meteen dat het een ontwerp van hem was. Het witte jurkje viel nauwelijks over haar kruis en was kunstzinnig over één schouder gedrapeerd zodat er onmogelijk een beha onder kon worden gedragen. De bijna doorzichtige zijde stelde eisen aan een slip: het zou een huidkleurige string moeten zijn of helemaal niets. Cici had voor het laatste gekozen. Het was de moderne variant op de nieuwe kleren van de keizer en Cici zag eruit alsof ze de keizerin was.

Maar dat was nog niet genoeg voor haar, onder aanmoediging van Jenny draaide ze zich om haar as rond zodat de plooien uitwaaierden en er aan de voorkant een zwart-witte afbeelding van een enorme pik tevoorschijn kwam. Serieus, Cici droeg iets wat neerkwam op een transparant t-shirt met een afbeelding van een erectie erop.

Thomas, je bent een meester in je vak. Jenny, je bent een genie.

‘Ligt het aan mij,’ begon Delia, ‘of…’

‘Het ligt niet aan jou,’ onderbrak ik haar. ‘Echt niet.’

‘Delia!’ Apetrots kwam Cici op ons afgetrippeld. ‘Jij hier? Jij komt nooit naar dit soort dingen.’

‘Thomas wil een van mijn appartementen kopen,’ legde Delia uit, en ze negeerde het feit dat haar zus voor negenennegentig procent naakt midden op een kerstfeestje stond. ‘Ik wilde even mijn gezicht laten zien. Aardig van je dat jij ook de rest laat zien.’

Het moest een raar gevoel zijn, om je identieke tweelingzus min of meer naakt op een cocktailparty rond te zien paraderen. Zoiets als een lachspiegelfestijn, maar dan pervers. Ik wilde Cici’s tieten helemaal niet zien, maar ik had weinig keus. Jenny stond achter haar te grijnzen alsof het een Olympische sport moest worden.

‘Ik weet dat mijn jurk fantastisch is,’ zei Cici tegen mij. ‘Maar heb ik wat van je aan of zo? Spoor je niet of heb je er genoeg van om andere mensen tot homo te bekeren?’

‘Het is een beeldige jurk,’ zei ik, en ik probeerde een giechel binnen te houden, al ontsnapte er toch een soort hik. ‘Heel charmant.’

‘Precies.’ Ze perste haar lippen op elkaar en trok een wenkbrauw op. ‘Zeg, die vent waar je mee ging, die Alan?’

‘Alex.’ Ik haalde diep adem. Het deed er niet toe wat ze zei, dit was te mooi om waar te zijn. Halfnaakt voor me staan en toch nog kapsones hebben – het was bijna bewonderenswaardig. Althans, dat zou het toch zijn als ze geen addergebroed was.

‘Ja, Alex. Heeft hij je al gedumpt of is hij nog steeds met je aan het downdaten?’

Jenny kromp even ineen alsof ze een stomp in haar maag had gehad en wilde toeslaan, maar ik was haar voor. ‘Je kunt je sneue vriendinnetje nu eenmaal niet dumpen met de kerst, hè?’ zei ik met een beleefde lach. ‘Dat zou zielig zijn. We zijn nog steeds bij elkaar, bedankt voor de belangstelling.’

‘Nou ja, dat kan nooit lang meer duren,’ zei ze achteloos. ‘Geef me zijn nummer maar. Ik werk nog altijd in de media, ik kan hem wel helpen met zijn band.’

‘Zijn band redt het ook wel zonder hulp en ik werk ook nog altijd in de media.’ Toegegeven, veel stelde het niet voor, maar gelogen was het niet.

‘Alleen maar omdat ik het filiaal in Engeland niet zo ver kreeg om je ook te ontslaan.’ Ze bekeek me van top tot teen. ‘Al met al was het belachelijk eenvoudig om je op de zwarte lijst te krijgen. Misschien omdat je zo waardeloos bent? Ik ga er vast langer over doen om je uit deze branche te werken.’ Met een vies gezicht wees ze naar mijn latex pakje. ‘Want normaal gesproken hou ik me niet met huishoudelijk personeel bezig, maar geef me een paar dagen en het lukt me vast wel.’

‘Zwarte lijst?’

‘Misschien had het wel helemaal niets met mij te maken,’ mijmerde Cici hardop. ‘Misschien kom je gewoon wel niet meer aan de bak in New York omdat de simpelste begrippen je pet te boven gaan.’

Dus dat was de reden dat ik nergens meer werk kon krijgen. Niet omdat ik niet kon schrijven, maar omdat Cici me had zwartgemaakt.

‘Dit meen je toch hopelijk niet?’ Haar zus sprak voor ik passende woorden had gevonden. ‘Doe even normaal, zoiets doe je toch niet? Waarom moet je altijd anderen onderuit halen?’

‘Hou je bek, Delia. Ze heeft koffie over me heen gegooid.’

‘Jij hebt ervoor gezorgd dat ik werd ontslagen,’ schreeuwde ik. Hou het voor je, Angela. Alleen schelden in je hoofd. ‘En je hebt mijn schoenen opgeblazen! Je bent een enorme trut!’

‘Moet je horen wie het zegt,’ zei ze vol minachting. ‘Ik wist niet eens dat ze fetisjkleding maakten in grote maten.’

‘Met “enorm” bedoelde ik niet dat je dik bent, ik wilde alleen maar…’ Een rood waas blokkeerde mijn vermogen om zinnen af te maken. Het was helemaal niet leuk iemand te beledigen die te stom was om te beseffen hoe briljant ze werd afgezeken. ‘Mens, je bent gewoon knettergek.’

Ik keek naar Delia. Die keek naar mij. Ik keek naar Jenny, die naar Cici keek. Cici leek weer eens heel blij met zichzelf te zijn. Dit kon maar op twee manieren aflopen: óf ik draaide me om en liep met opgeheven hoofd weg óf ik roste haar helemaal af.

‘Sorry, Jenny, ik moet ervandoor.’ Met een verontschuldigende blik stapte ik uit de geleende Louboutins en pakte ze op. Een rappe exit was onmogelijk op Loubous. ‘Het spijt me dat ik je laat zitten.’

Voor Jenny iets kon zeggen, lachte Cici. Het klonk als een kleine vileine kakel. ‘Kun je je het wel veroorloven om werk te laten schieten? En die schoenen zijn overduidelijk niet van jou, joh. Christian Louboutin zou ze nog eerder zelf in brand steken dan je erop te laten lopen.’

Nu ging ze echt te ver. Ik kon tegen beledigingen en ik kon tegen ontslag, maar je spreekt geen kwaad over mijn schoenen, zelfs niet als ze geleend waren. Zelden was ik zo gevaarlijk als wanneer ik gewapend was met een paar Louboutins. Maar ik had al eens eerder lichamelijk geweld per schoen gepleegd en daarom nam ik maar een glas rode wijn van een passerend blad.

‘Niet de jurk!’ gilde Jenny, en ze stapte tussen Cici en mij in. ‘Krab haar gerust de ogen uit, maar doe de jurk geen pijn!’

Ik aarzelde. Aan de ene kant had ik erg veel zin om met wijn te smijten, aan de andere kant wilde ik Jenny niet in de problemen brengen.

‘Angela, hier met die wijn,’ zei Delia, en ze pakte het glas uit mijn hand. ‘Sla haar maar gewoon. We weten allemaal dat ze het verdient.’

‘Alsjeblieft zeg, ze kan nog geen deuk in een pakje boter slaan,’ zei Cici snerend, veilig vanachter de uitgespreide armen van Jenny Lopez. ‘En, Delia, ik haat het echt als je doet alsof je een mening hebt.’

‘Hé, Cici.’ Ik wachtte tot Jenny opzij zou stappen, Delia zou ophouden met blozen en ik de onverdeelde aandacht van alle gasten had. ‘Iedereen haat jou.’

En toen stompte ik haar in haar gezicht.