Hoofdstuk 9

Tegen de middag verliet Marty Steiner Bobby Skorchs

slaapkamer, ging naar beneden en richtte zich tot de

beide rechercheurs in de hal.

'We zouden Mr. Skorch graag een paar vragen stellen,'

zei rechercheur Tucci nadrukkelijk.

'Dat wil ik geloven,' antwoordde Marty Stemer, zo

glad als een slang. 'Het probleem is dat hij nog steeds

niet in staat is met u te praten. En ik verzoek u dan

ook het pand te verlaten.'

'We zijn hier nog lang niet klaar,' zei Tucci. 'Ik wijs u

erop dat hier een moord heeft plaatsgevonden.'

'Ik denk dat u genoeg tijd hebt gehad om het nodige

bewijsmateriaal te verzamelen,' zei Marty Steinero

'Mr. Skorch staat erop dat u en uw assistent onmiddellijk

dit pand verlaten. Dit is een moeilijke tijd

voor Mr. Skorch en hij heeft geen behoefte aan die

drukte hier in huis.'

'Ik wil u er nogmaals op wijzen dat hier een moord heeft

plaatsgevonden,' zei Tucci, die de pest had aan deze

gladde advocaat en alles wat hij vertegenwoordigde.

'Precies,' zei Lee, tussenbeide komend. 'Hier heeft

verdomme een moord plaatsgevonden. Dacht u soms

dat we hier voor ons plezier zijn?'

Marty Steiner deed alsof Lee niet bestond. 'Als u hier

wilt blijven, heeft u een huiszoekingsbevel nodig,'

zei hij kalm. 'De stoffelijke overschotten zijn afgevoerd.

En zoals ik al zei, u heeft genoeg tijd gehad om

bewijsmateriaal te verzamelen. Nu wil ik dat u hier

verdwijnt.'

'Wilt u beweren dat .Mr. Skorch ons niets te zeggen

heeft?' vroeg Lee, strijdlustig als altijd.

'Inderdaad, rechercheur.'

'Waar was hij afgelopen nacht?' vroeg Lee, die zich

recht voor de advocaat opstelde.

'Op de terugweg van Vegas.'

'Hij kwam hier pas om drie uur aan,' zei Lee beschuldigend.

'Ik neem aan dat u weet dat het zo'n vier tot vijf uur

rijden is.'

'Zijn vrouw is vermoord,' zei Tucci. 'Heeft hij niet een

paar vragen aan ons te stellen?'

'Mr. Skorch heeft een begrafenis te regelen,' zei Marty

Steiner op een scherpere toon. 'Dus tenzij u een huiszoekingsbevel

heeft, sta ik erop dat u dit pand onmiddellijk

verlaat.'

Tucci en Lee keken elkaar aan. 'Ik wist dat het een zak

was,' mompelde Lee.

'Daar kunnen we weinig aan doen,' zei Tucci.

'Waarom zou Skorch niet met ons willen praten?'

mompelde Lee. 'Ik ga zijn alibi natrekken. Ik wil de

precieze tijd weten waarop hij het hotel in Vegas heeft

verlaten, en wie er bij hem in de auto zat. Waarschijnlijk

is hij eerder thuisgekomen, heeft zijn vrouw met

een andere vent betrapt en is over de rooie gegaan.'

'Als dat het geval is,' zei Tucci, de meest redelijke van

hun beiden, 'waar is dan die andere vent? Waarom

heeft die zich dan niet gemeld?'

'Zou jij dat onder deze omstandigheden doen? De

klootzak rent voor zijn leven.'

'We kunnen maar beter gaan,' zei Tucci, die bedacht

dat ze op weg naar het bureau even langs een snackbar

konden gaan om nog wat te eten.

Lee haalde zijn schouders op. 'Het zal me een zorg

zijn. Als ik hier was geweest toen die vent uit Vegas

kwam, had ik hem ter plekke ondervraagd.'

'Hij kende zijn rechten,' zei Tucci, die Lee's kritiek negeerde.

'Hij heeft begrepen dat hij niet verplicht is

met me te praten.'

'Die klootzak heeft het gedaan,' mompelde Lee.

'Geen twijfel mogelijk.'

Op weg naar het bureau stopte Tucci bij Fatburger,

waar hij een paar hamburgers-met-alles-erop-eneraan

verslond. Hij permitteerde zich bovendien een

portie frites met uien. Hij zou Faye nooit durven bekennen

wat hij hier allemaal at. Ze zou woest zijn. Hij

zou moeten liegen en vertellen dat hij een slaatje had

genomen.

Terug op het bureau herinnerde hij zich het geluidsbandje

van Madison Castelli en besloot hem af te

draaien. Hij vond het levensverhaal van Salli T. Turner

bijzonder leerzaam. Ze had een lieve stem, jong en vol

leven.

Tucci's gedachten keerden steeds weer terug naar

haar verminkte overschot, aan de gewelddadige steek-

wonden, aan de waanzinnige manier waarop de moordenaar

te werk was gegaan.

Tja, de prijs van de roem, dacht hij. Was het dat nou

waard? Niet voor Salli T. Turner.

Later die dag ging hij naar het lijkenhuis om het

stoffelijk overschot te bekijken van de 'Mysterieuze

Malibu-blondine', zoals de kranten het laatste slachtoffer

omschreven. De media hadden hun dagje wel.

Eerst de beroemde Salli T. Turner, en nu die onbekende

schone die was aangespoeld op het strand van

Malibu. Dat was waar de filmsterren woonden. Twee

moorden op een dag. Het gemiddelde steeg.

De mysterieuze blondine was nog jong en heel mooi.

Voor zover Tucci kon zien, was ze waarschijnlijk niet

ouder dan twintig jaar. Wat zou de reden van haar

dood geweest kunnen zijn?

'We gaan haar gebitsgegevens na,' informeerde Lee

hem. 'Morgen zullen we meer weten.'

Tucci schudde zijn hoofd. Er was te veel geweld in de

wereld, te veel razernij. Hij nam de telefoon op en

belde Faye. 'Het wordt weer laat, lieverd,' zei hij.

'Dat verbaast me niets,' zei ze. 'Op de tv hebben ze het

alleen nog maar over Salli T. Turner. Wat een vreselijk

drama. Ze vergeleken haar dood met die van Nicole

Simpson.'

'Dat is te verwachten.'

'Tob maar niet te veel,' zei Faye. 'Los het maar op.'

'Dat was ik wel van plan,' antwoordde Tucci.

'Was je boterham lekker?'

Hij had niet het lef haar te vertellen dat de werkster

hem had opgegeten. 'Heerlijk,' loog hij.

'En de koolsalade?'

'Zelfs nog lekkerder. Bijna net zo lekker als jij.'

'Wat ben je toch een charmeur,' zei Faye grinnikend

om het compliment. 'Heb je die vrouw van Manhattan

Style, Madison Castelli, nog gesproken?'

'Ja. Ze bracht me een geluidsbandje van haar interview

met Salli.'

'Heb je er al naar geluisterd?'

'Dat was ik net aan het doen.'

'Heb je er wat aan?'

'Het lijkt me dat Salli grote problemen met haar ex-man

had. Ik ga hem zo dadelijk verhoren.'

'Is hij gearresteerd?'

'Ja. We hebben hem opgepakt wegens parkeerovertredingen.'

'Ik mis je,' zei Faye, een beetje verdrietig.

'Ik jou ook,' antwoordde Tucci.

'Ik kan vanavond je lievelingspasta maken,' zei ze,

de verleidster spelend. 'Omdat je zo oppassend bent

geweest.'

De twee hamburgers lagen hem zwaar op de maag.

Om over zijn schuldgevoel maar te zwijgen. 'Dat vind

ik lief van je,' zei hij, niet zo enthousiast als ze had

verwacht. 'Ik bel je straks nog wel.'

Op dat moment kwam Lee binnen, die een donut met

jam at. De jam droop over zijn kin. 'De commissaris

wil ons spreken,' zei hij, terwijl hij zijn plakkerige handen

aan zijn broek afveegde. 'En wel meteen.'

Tucci kwam achter zijn bureau vandaan en volgde

Lee naar de kamer van de commissaris.

Commissaris Marsh was buitengewoon lang, zwart

en slecht gehumeurd. Hij rookte goedkope sigaren,

had een halfhartig afrokapsel en moest nodig naar de

tandarts. 'De hoofdcommissaris heeft opgebeld. Hij is

door het bureau van de burgemeester benaderd,' zei

hij zonder inleiding. 'Over die moord op Salli Turner.

Ze willen dat we iemand arresteren, en wel meteen.

Laat alle andere zaken maar even zitten en maak hier

werk van. Ik heb beloofd dat we binnen vierentwintig

uur iemand in hechtenis hebben. Als je extra mankracht

nodig hebt, laat je me dat weten. Ik verwacht

onmiddellijk resultaat.'

Daar gaat mijn avondeten, dacht Tucci. Er gaat niets

boven een beetje extra druk om de dag door te komen.