Hoofdstuk 1

De media waren door het dolle heen en de media~

molen draaide op volle toeren. Een prachtig blond

sekssymbool, Salli T. Turner, de ster van de tv-serie

Teach!, was vermoord. Haar luxueuze landhuis in Pacific

Palisades werd belegerd door tv-trucs, technici,

verslaggevers, en de plaatselijke bevolking die door de

politieafzetting op een afstand werd gehouden.

De belangstelling voor de moord op Salli en haar huis~

knecht, Froo, kon al worden vergeleken met die voor

de 0.]. Simpson-zaak. De media waren dol op een

mooie, sappige en gewelddadige moord, en Salli T. Turner

was het perfecte slachtoffer. Dankzij het enorme

succes van haar tv-serie en de vele foto's van haar die

in de populaire bladen waren verschenen, waaronder

drie keer in Playboy, kende heel Amerika deze blonde

godin als het meisje in het zwartrubberen badpak.

Salli was twee keer getrouwd geweest. Haar huidige

echtgenoot was Bobby Skorch, die voor zijn beroep levensgevaarlijke

stunts uithaalde. Toen Bobby om drie

uur's nachts was teruggekomen uit Vegas en door Tucci

op de hoogte was gebracht van het schokkende nieuws,

raakte hij kennelijk zo overstuur dat hij zich in de slaapkamer

had opgesloten en geweigerd deze te verlaten.

Salli's eerste echtgenoot, Eddie Stoner, een tweederangs

acteur, was gearresteerd op grond van parkeerovertredingen.

Dit laatste was uiteraard een smoes; de

politie wilde hem onder haar hoede hebben zodat ze

hem zo nodig konden verhoren, en vierendertig onbetaalde

parkeerbonnen waren een uitkomst gebleken.

Rechercheur Chuck Tucci had de leiding in deze zaak.

Deze stevig gebouwde, goed uitziende man van eind

veertig, had die nacht slechts twee uur geslapen en

begon daarvan inmiddels het effect te voelen. Hij was

zich er ook van bewust dat hij op korte termijn zoiets

als een persconferentie zou moeten houden, ter bevrediging

van de horden journalisten die als hongerige

gieren om het huis cirkelden, in de hoop iets in

hun open bekken te krijgen toegeworpen. RechercheurTucci

wist precies wat hij hen wilde toewerpen:

een paar handgranaten.

Eerder die ochtend had zijn zorgzame vrouw, Faye,

een lunchpakket voor hem bereid, met onder andere

een broodje met cornedbeef, sla en tomaat, zijn lievelingsbeleg,

en een bakje met haar zelfgemaakte koolsalade,

waar hij dol op was. Hij had de avond tevoren

niet gegeten, en toen hij op een onmogelijk uur was

thuisgekomen, was Fay al naar bed. Maar toen hij zoveel

lawaai had gemaakt dat ze wel wakker moest worden,

was ze meteen opgestaan en naar de keuken gerend

waar ze, hoewel hij werd verondersteld op dieet

te zijn, een verrukkelijk roerei voor hem had gemaakt.

Fay was een goede vrouw, en bovendien aantrekkelijk;

een pittige vrouw met Hispanic bloed, een mini Venus

met veel donker haar en vriendelijke bruine

ogen. Rechercheur Tucci dacht nog vaak met dankbaarheid

terug aan de dag dat hij haar had ontmoet:

hij onderzocht een moord in Malibu en zij was als

maatschappelijk werkster gestuurd om de twee achtergebleven

kinderen op te halen. Drie maanden later

waren ze getrouwd.

Toen hij de vorige avond de eierschotel naar binnen

had gewerkt, had hij om meer gesmeekt. 'Het is niet

goed zo laat nog meer te eten,' had Fay met opgeheven

vinger gemopperd. 'Dat is slecht voor je maag.'

Slecht voor zijn maag? Als hij de kans had gekregen

had hij alles wat binnen zijn bereik lag verslonden,

hoewel hij de hele avond in het gezelschap van twee

doden had verkeerd ~ de door een waanzinnige moordenaar

in stukken gehakte Salli T. Turner en Froo,

haar huisknecht, die in het gezicht was geschoten -

twee bloederige lichamen die hij had moeten onderzoeken,

om daarna toe te zien hoe ze werden gefotografeerd.

Tot slot had hij, nadat de gerechtelijke functionarissen

hun werk hadden gedaan en de lichamen

waren weggehaald voor de autopsie, het hele huis

doorlopen, waarbij hij uitgebreid aantekeningen had

gemaakt in zijn versleten blauwleren aantekenboekje.

Daarna had hij de buren ondervraagd. En nu, in

het ochtendzonlicht, was er niet meer te zien dan de

krijtlijnen die precies aangaven waar de ongelukkige

slachtoffers waren gevallen.

Rechercheur Tucci schudde zijn hoofd en probeerde

niet aan eten te denken. Zijn lunchpakket lag in de

keuken waar hij het had achtergelaten en zou daar blijven

tot hij de wanhoop nabij zou zijn. Nu wachtte hij

op een gelegenheid om Bobby Skorch te kunnen ondervragen.

Een paar uur eerder was Bobby's advocaat,

Marty Steiner, gearriveerd, en die was meteen doorgerend

naar de slaapkamer, waar hij sindsdien met

zijn klant zat te smoezen. Marty was, met zijn naar

achter gekamde zilvergrijze haar, knappe trekken en

dure joggingpak, het toonbeeld van de gladde jongen.

Deze man, die in betere tijden voor een van de beste

advocatenkantoren van de stad had gewerkt, was er

duidelijk op uit de voorpagina's te halen. Tucci had

hem op het eerste gezicht herkend als de typische

Hollywood-advocaat, ook al had hij zich voorgenomen

niet te snel tot zulke conclusies te komen. Maar in het

geval van Marty Steiner was de verleiding te groot.

Hij keek op zijn horloge en zag dat de bruinleren band

was versleten en dat hij een nieuwe zou moeten kopen.

Misschien dat Faye en hij het komende weekeinde

zouden kunnen gaan winkelen. Paye vond het

heerlijk om in Third Street de etalages af te lopen, en

zolang er tijd zou zijn om bij een hamburgertent te

stoppen, vond hij het uitstekend.

Nu hij in gedachten bij eten was, ging zijn aandacht

naar het lunchpakket dat in huishoudfolie verpakt in

de keuken op hem wachtte. Hij kon zich niet langer

beheersen en vloog naar de keuken.

Salli T. Turners dikke, al wat oudere Filippijnse werkster,

Eppie, zat aan het eind van een lange marmeren

keukenblad boven een glas melk en een schaal vol

koekjes te huilen. Hij had haar al eerder ondervraagd;

ze had hem snikkend verteld dat ze van niets wist.

Volgens Eppie arriveerde ze elke ochtend om acht uur

en vertrok ze om drie uur. Toen ze gisteren wegging,

had Miss Salli, zoals ze haar werkgeefster noemde,

opgewekt bij het zwembad aan de lunch gezeten. Hij

had haar over Bobby Skorch ondervraagd. 'Ze hielden

heel veel van elkaar,' had Eppie snikkend geantwoord.

'Ze lachten aan een stuk door.'

Maar nu lachte Bobby Skorch niet meer, bedacht

Tucci somber. En praten deed hij ook niet. Niet dat

hij daartoe was verplicht, maar als hij zijn mond bleef

houden, zou hem dat uiterst verdacht maken.

Tucci blik ging naar het eind van het keukenblad,

waar hij zijn brood had achtergelaten. Het was weg.

En ook zijn bakje met zelfgemaakte koolsalade. 'Ik ...

eh ... had hier mijn lunch neergelegd,' zei hij, terwijl hij

zijn rammelende maag probeerde te negeren.

'Wat?' vroeg Eppie bot, als kon ze niet geloven dat

iemand onder deze omstandigheden aan eten kon

denken.

'Brood,' zei hij, zijn keel schrapend. 'En een bakje

koolsalade.'

'0,' zei Eppie, die haar opgezwollen en roodomrande

ogen neersloeg. 'Ik wist niet dat het van u was. Ik heb

het opgegeten.'

'U heeft het opgegeten?' vroeg Tucci ongelovig.

'Neem me niet kwalijk,' zei Eppie, die een koekje in

haar mond propte. 'Zoveel stelde het nou ook weer

niet voor.' En toen ze zag dat de rechercheur allesbehalve

blij was, barstte ze weer in tranen uit, waarbij ze

zich bijna in haar koekje verslikte.

'Verdomme nog an toe!' mompe1deTucci, precies op

het moment dat zijn assistent, Lee Ecdes - die van

zijn vis tochtje was teruggeroepen - de keuken betrad.

'Jezus!' riep Lee uit. 'Er is buiten een heel circus gaande.

Wat is hier in godsnaam gebeurd?'