38

Seldon keek enigszins geplaagd de kamer rond. Er waren een kleine keuken en een kleine badkamer, maar wel allebei voor eigen gebruik. Er waren twee smalle bedden, twee klerenkasten, een tafel en twee stoelen. Kortom, alles was aanwezig wat twee mensen nodig hebben die bereid zijn om onder benauwende omstandigheden te leven.

'Op Cinna hadden we ook keuken en badkamer voor eigen gebruik,' zei Dors berustend.

'Ik niet,' zei Seldon. 'Helicon mag dan een kleine wereld zijn, maar ik woonde in een moderne stad. Gemeenschappelijke keukens en badkamers... wat een verspilling is dit allemaal. Dit zou je kunnen verwachten in een hotel, waar je tijdelijk moet verblijven, maar als deze hele sector zo is, moet je je voorstellen wat een enorme hoeveelheid precies dezelfde keukens en badkamers ze hier wel niet moeten hebben.'

'Dat heeft ook weer met dat egalitarisme te maken, neem ik aan,' zei Dors. 'Geen gedrang en geduw voor de beste plaatsen of voor snellere service. Hetzelfde voor iedereen.'

'En geen privacy. Niet dat ik het zo erg vind, Dors, maar jij misschien wel en ik wil niet de schijn wekken dat ik van de situatie gebruik maak. We moeten ze duidelijk maken dat we twee aparte kamers moeten hebben - aangrenzend maar apart.'

'Dat lukt toch niet,' zei Dors. 'Ruimte is schaars en ik denk dat ze al verbaasd zijn over hun gulheid dat ze ons deze kamer gegeven hebben. We zullen het ermee moeten doen, Hari. We zijn er oud en wijs genoeg voor. Ik ben geen blozende maagd en je maakt mij niet wijs dat jij een onervaren knaapje bent.'

'Als ik er niet geweest was, zou jij hier nooit terecht zijn gekomen.'

'Nou en? Het is een avontuur.'

'Vooruit dan maar. Welk bed wil jij? Waarom ga jij niet het dichtst bij de badkamer liggen?' Hij ging op het andere bed zitten. 'Er is nog iets anders dat me dwars zit. Zolang we hier zijn, zijn we stamverwanten, jij en ik, zelfs net als Hummin. Wij zijn van de andere stammen, niet hun eigen cohorten, en we mogen ons nergens mee bemoeien... Maar ik wil me juist wel ergens mee bemoeien. Daarvoor ben ik hier. Ik wil dingen weten die zij ook weten.'

'Of denken dat ze weten,' zei Dors met de scepsis die historici eigen is. 'Ik heb begrepen dat ze legenden hebben die moeten teruggaan tot de oertijd, maar ik kan me niet voorstellen dat die serieus te nemen zijn.'

'Dat zullen we nooit weten als we niet uitvinden wat die legenden inhouden. Zijn er buiten Mycogen geen documenten over?'

'Niet dat ik weet. Deze mensen leven volkomen op zichzelf. Ze zijn bijna psychotisch in hun geïsoleerdheid. Dat Hummin enkele barrières heeft kunnen nemen en ze zover heeft kunnen krijgen dat wij hier mochten komen, is opmerkelijk - zéér opmerkelijk.'

Seldon dacht diep na. 'Er moet ergens een opening zijn. Zonnemeester was verrast - boos eigenlijk - dat ik niet wist dat Mycogen een agrarische gemeenschap is. Dat lijkt iets dat ze niet geheim willen houden.'

'Het punt is dat het geen geheim is. "Mycogen" wordt verondersteld te zijn afgeleid van archaïsche woorden die "producent van gist" betekenen. Dat heb ik me tenminste laten vertellen. Ik ben geen paleolinguïst. In ieder geval verbouwen ze allerlei soorten microvoedsel - gist, natuurlijk, maar ook algen, bacteriën, meercellige schimmels, en dat soort dingen.'

'Dat is niet ongebruikelijk,' zei Seldon. 'Op de meeste werelden heb je dat soort microculturen. We hebben het zelfs op Helicon.'

'Niet zoals op Mycogen. Het is hun specialiteit. Ze gebruiken methodes die net zo archaïsch zijn als de naam van de sector - geheime vruchtbaarheidsformules, geheime milieuinvloeden. Wie weet wat nog meer? Alles is geheim.'

'Inteelt.'

'Behoorlijk. Het komt erop neer dat ze proteïnes en heel subtiele smaakstoffen produceren, zodat hun microvoedsel anders is dan elders in de Galaxis. Ze houden de productie relatief laag en de prijzen zijn hemelhoog. Ik heb er nog nooit iets van geproefd en jij hoogstwaarschijnlijk ook niet, maar de Keizerlijke bureaucratie en de hogere standen op andere werelden zijn grote afnemers. De economische gezondheid van Mycogen is er volledig op gebaseerd, dus ze willen graag dat iedereen weet dat zij de bron van dat waardevolle voedsel zijn. Dat is in elk geval geen geheim.'

'Dan moet Mycogen een rijke sector zijn.'

'Ze zijn niet arm, maar ik heb zo'n vermoeden dat het ze niet om rijkdom gaat. Het gaat om bescherming. De Keizerlijke regering beschermt ze omdat ze zonder de Mycogeners al dat microvoedsel niet zou hebben dat die subtiele smaak en die scherpe geur aan ieder gerecht geeft. Dat betekent dat Mycogen kan volharden in zijn eigenaardige manier van leven en zich hooghartig kan gedragen tegen zijn buren, die op hun beurt de Mycogeners waarschijnlijk onverdraaglijk vinden.'

Dors keek om zich heen. 'Ze leven in soberheid. Geen holovisie, zo te zien, en geen boekfilms.'

'Ik heb er één zien liggen in de kast.' Hij haalde het ding te voorschijn, staarde naar het label en zei toen vol walging: 'Een kookboek.'

Dors stak haar hand uit om het ding over te nemen en bediende de toetsen. Het kostte haar enige tijd, want het zag er allemaal iets anders uit, maar uiteindelijk slaagde ze erin de monitor aan te zetten en de pagina's te bekijken. 'Er zitten een paar recepten in,' zei ze, 'maar het grootste gedeelte wordt geloof ik in beslag genomen door wijsgerige beschouwingen over gastronomie.'

Ze zette het ding uit en bekeek het van alle kanten. 'Het lijkt wel één vast geheel te vormen. Ik zie niet hoe je de microcard kunt verwijderen en er een andere in kunt stoppen... Eén monitor per boekfilm. Dat is nog eens verspil-ling.'

'Misschien denken ze wel dat deze ene boekfilm het enige is waar een mens behoefte aan heeft.' Hij boog zich over het tafeltje dat tussen de twee bedden in stond en pakte een ander voorwerp op. 'Dit zou een microfoon kunnen zijn, maar er zit geen monitor bij.'

'Misschien vinden ze alleen een stem wel voldoende.'

'Hoe werkt dat ding nou?' Seldon bekeek het van dichtbij en van verschillende kanten. 'Heb je ooit zoiets gezien?'

'Een keer in een museum... als dit tenminste hetzelfde is. Mycogen lijkt zichzelf met opzet archaïsch te houden. Ik neem aan dat dat ook weer een manier is om zich van de zogenaamde stamverwanten te onderscheiden, die in zo'n groten getale om hen heen wonen. Hun ouderwetse en rare gebruiken maken ze onverteerbaar, als het ware. Er zit een zekere perverse logica in.'

Seldon zat nog steeds met het voorwerp in zijn handen. 'Oeps! Hij staat aan. Er staat in elk geval iets aan. Maar ik hoor niets.'

Dors fronste haar voorhoofd en pakte een kleine, met vilt afgezette cilinder die op het tafeltje was blijven liggen. Ze hield hem tegen haar oor. 'Er komt stemgeluid uit,' zei ze. 'Hier, probeer maar.' Ze gaf hem aan Seldon.

Seldon probeerde het ook en zei: 'Auw! Hij klemt zich vast.' Hij luisterde en zei: 'Ja, mijn oor deed pijn. Ik neem aan dat u mij kunt horen... ja, dit is onze kamer... nee, ik weet het nummer niet. Dors, weet jij wat ons kamernummer is?'

'Er staat een nummer op de microfoon,' zei Dors. 'Misschien is dat ook goed.'

'Misschien,' zei Seldon weifelend. Toen zei hij in de microfoon: 'Het nummer op dit toestel is 6LT-3648A. Is dat genoeg?.. . Ja, hoe kom ik erachter hoe dit toestel precies werkt en hoe we de keuken moeten gebruiken, nu ik u toch spreek... Hoe bedoelt u "gewoon"? Daar heb ik niks aan... Ziet u, ik ben een, een stamverwant, een geëerde gast. Ik weet niet wat hier "gewoon" is... Ja, mijn excuses voor mijn accent en ik ben blij dat u het ook hoort... Mijn naam is Hari Seldon.'

Er viel een stilte en Seldon keek Dors even aan met een getergde uitdrukking op zijn gezicht. 'Hij moet me eerst opzoeken. En hij zal me wel niet kunnen vinden... O, heeft u me? Prima! Kunt u me in dat geval de informatie geven?... Ja... Ja... Ja... En hoe kan ik iemand buiten Mycogen bereiken?.. . O. En Zonnemeester Veertien dan, kan ik die wel bereiken?... Nou goed, zijn assistent dan, zijn rechterhand, maakt niet uit... Ja ja... Dank u.'

Hij zette de microfoon neer, haakte met enige moeite het hoorapparaatje van zijn oor, zette het hele ding uit en zei: 'Er wordt voor gezorgd dat er iemand langskomt om ons alles te laten zien wat we nodig hebben, maar hij kon niet beloven wanneer dat zou zijn. Je kunt niemand buiten Mycogen bereiken - tenminste niet met dit ding hier - dus we kunnen Hummin ook niet bellen als we hem nodig mochten hebben. En als ik Zonnemeester Veertien wil spreken, moet ik me eerst door een hele molen heen werken. We zijn hier dan misschien in een maatschappij waar iedereen gelijk is, maar er lijken toch wel uitzonderingen te zijn, die niemand openlijk zal willen toegeven, wed ik.'

Hij keek op zijn horloge. 'Hoe het ook zij, Dors, ik ga geen kookboek bekijken en nog minder ga ik geleerde verhandelingen doornemen. Mijn horloge staat nog op de Universiteitstijd, dus ik weet niet of het officieel al bedtijd is, maar dat kan me nu niet schelen. We hebben de afgelopen nacht nauwelijks geslapen en ik wil nu wel wat van de schade inhalen.'

'Uitstekend. Ik ben ook moe.'

'Dank je. En de eerste de beste dag nadat wij onze slaap hebben ingehaald, vraag ik of ze mij over hun microvoedsel-plantages willen rondleiden.'

Dors keek stomverbaasd. 'Ben je daar in geïnteresseerd?'

'Niet echt, maar als die dingen hun trots zijn willen ze er vast wel over praten, en als ik ze eenmaal aan de praat heb, gooi ik al mijn charmes in de strijd om ze over hun legenden aan de tand te voelen. Dat leek mij persoonlijk wel een aardige strategie.'

'Ik hoop het,' weifelde Dors, 'maar ik ben bang dat de Mycogeners zich niet zo makkelijk uit hun tent laten lokken.'

'We zullen zien,' zei Seldon grimmig. 'Ik ben van plan om die legenden te vinden.'