HOOFDSTUK 17

Reizen in de tijd wordt meer en meer gezien als een bedreiging. Het leidt tot geschiedenisvervuiling.

De Grote Galactische Encyclopedie heeft heel wat op te merken over de theorie en praktijk van het reizen in de tijd, maar het meeste ervan is onbegrijpelijk voor iedereen die niet ten minste vier levens lang hogere hyperwiskunde heeft gestudeerd, en aangezien dit nog niet mogelijk was voordat het reizen in de tijd werd uitgevonden, bestaat er een zekere verwarring over hoe men dan uberhaupt op het idee is gekomen. Een der verklaringen van dit probleem stelt dat zuiver uit de aard van het reizen in de tijd al voortvloeit dat het in alle perioden van de geschiedenis tegelijkertijd werd ontdekt, maar dat is natuurlijk gelul.

De moeilijkheid is dat de geschiedenis tegenwoordig voor een groot deel natuurlijk eveneens gelul is.

We nemen een voorbeeld. Voor sommige mensen lijkt het misschien onbeduidend, maar voor anderen is het essentieel. Het is zeker van belang in die zin, dat louter op grond van dit voorval de Ware-Tijdscampagne werd opgezet, althans in eerste instantie (of is het de laatste? Het hangt ervan afin welke richting je de loop der geschiedenis opvat, en ook dat is tegenwoordig meer en meer een brandende kwestie).

Er is, of was, een dichter. Hij heette Lallafa, en hij schreef gedichten die in de Melkweg in brede kring worden beschouwd als de mooiste die er bestaan: de Balladen van het Lange Land. Ze zijn/waren van een onuitsprekelijke pracht. Dat wil zeggen, je kon het er telkens maar even over hebben of je werd dusdanig overweldigd door emotie, waarheidszin en een besef van de afgerondheid en eenheid der dingen, datje binnen de kortste keren behoefte kreeg aan een kwiek straatje om, mogelijk met op de terugweg een onderbreking in een cafe voor een snel glaasje perspectiefsoda. Zo goed waren ze.

Lallafa had altijd gewoond in de wouden van de Lange Landen van Effa. Daar woonde hij, en daar schreef hij zijn gedichten. Hij schreef ze op vellen papier gemaakt van gedroogde habrabladeren, verstoken van onderwijs of correctievloeistof. Hij schreef over het licht in het woud, en wat hij daarvan vond. Hij schreef over de duisternis in het woud, en wat hij daarvan vond. Hij schreef over

het meisje dat hem had laten zitten, en wat hij daar precies van vond. Lang na zijn dood werden zijn gedichten ontdekt, en iedereen stond paf. Het nieuws van de vondst verspreidde zich als het licht van de ochtendzon. Eeuwenlang beschenen en bevloeiden ze het leven van tal van mensen wier leven anders wellicht donkerder en dorder was geweest.

Toen, kort na de uitvinding van het reizen in de tijd, vroegen enkele vooraanstaande fabrikanten van correctievloeistof zich af of zijn gedichten wellicht nog beter zouden zijn geweest als hij had kunnen beschikken over een partijtje hoogwaardige correctievloeistof, en of hij over te halen zou zijn zich in die zin uit te laten. Ze trotseerden de tijdsgolven, ze vonden hem, ze legden hem -- met enige moeite - de toestand uit en wisten hem zowaar over te halen. Ze haalden hem zelfs in die zin over dat hij dank zij hen schatrijk werd en het meisje over wie hij anders zo precies had zullen schrijven uiteindelijk maar bij hem bleef, waarop ze zelfs verhuisden van het woud naar een alleraardigst pandje in de stad en hij geregeld naar de toekomst pendelde om op te treden in praatprogramma's, waarin hij schitterde door zijn gevatheid.

Het schrijven van gedichten is er nooit meer van gekomen natuurlijk, maar het probleem dat daaruit voortvloeide viel gemakkelijk op te lossen. De fabrikanten van correctievloeistof pootten hem gewoon een week ergens neer met een exemplaar van een latere druk van zijn boek en een stapel gedroogde habrabladeren om het op over te schrijven, waarbij hij hier en daar expres een vergissing maakte en die dan weer corrigeerde.

Volgens menigeen zijn de gedichten nu plotseling waardeloos. Anderen zeggen dat ze nog precies hetzelfde zijn als ze altijd waren, dus wat is er veranderd? De eersten zeggen dat het daar niet om gaat. Ze weten niet precies waar het dan wel om gaat, maar ze weten heel zeker dat het dat niet is. Ze hebben de Ware-Tijdscampagne op touw gezet ten einde dit soort gedoe een halt toe te roepen. Hun zaak kwam aanzienlijk sterker te staan doordat een week na hun oprichting het nieuws bekend werd dat niet alleen de grote Dom van Chalesma was afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe ionenraffinaderij, maar dat de bouw van die raffinaderij zo lang had gevergd en zich zover in het verleden moest uitstrekken om bijtijds met de ionenproductie te kunnen beginnen, dat de Dom van Chalesma ineens domweg helemaal nooit gebouwd bleek. Ansichtkaarten van de Dom werden eensklaps goud waard.

En zo is er een flink stuk geschiedenis voorgoed verdwenen. De Ware-Tijdscampagnevoerders betogen het volgende: zoals het reisbureau om de hoek de verschillen heeft uitgehold tussen het ene land en het andere, en tussen de ene wereld en de andere, zo holt het reizen in de tijd nu de verschillen uit tussen het ene tijdperk en het andere. 'Het verleden,' zeggen zij, 'is nu echt net een ander land. Alles gaat er precies hetzelfde.'