•60•

Toen de vrouw de deur opendeed, stormde Richard Perkins langs haar heen. ‘Waar is hij?’

‘In zijn studeerkamer.’

Perkins holde de hal door en wierp de deur open. De lange man keek hem aan, een kalme blik in zijn ogen.

Perkins deed de deur achter zich dicht. ‘Alles is in het honderd gelopen en ik moet hier weg.’

Jordan Knight leunde achterover en schudde zijn hoofd. ‘Als je wegloopt, zullen ze weten dat je schuldig bent.’

‘Ze weten nu al dat ik schuldig ben. Ik heb Sara Evans gekidnapt. Leo is nu waarschijnlijk al dood.’

‘Je bent haar gevolgd vanaf het moment dat ze vandaag het Hooggerechtshof verliet. Ik hoopte dat, wanneer ik je weer zag, alles geregeld zou zijn. Maar het is nog steeds haar woord tegen het jouwe.’

‘Waarom zou ze zoiets verzinnen?’

Jordan streek over zijn kin. ‘Denk nu eens even na. Ze is vandaag ontslagen. Jij hebt haar begeleid tot ze het gebouw uit was. Ze uit wilde beschuldigingen tegen je, misschien kun je er zelf nog een paar bedenken om je positie te verstevigen.’

‘Rufus Harms is nog steeds op vrije voeten. Ik heb hem gezien.’

Jordans gezicht versomberde. ‘Ah, de beroemde meneer Harms.’

‘Hij heeft Frank en Vic gedood.’

‘Twee mensen minder om ons zorgen over te maken.’

‘Dat is verdomd koelbloedig van je. Jij was degene die hun heeft opgedragen om Michael Fiske te vermoorden. Jij hebt het allemaal op gang gebracht.’

Jordan keek nadenkend. ‘Ik begrijp nog steeds niet hoe Rufus Harms mijn naam kon noemen in dat verzoekschrift. Hij kende de rest van jullie, maar ik was niet eens in militaire dienst.’

‘Hij heeft je naam niet genoemd.’

Jordan leek geschokt, maar toen toonde hij een sprankje hoop.

Perkins legde het uit. ‘Ik heb Tremaine gesproken. Rayfield heeft tegen je gelogen. Jij werd niet genoemd in het verzoekschrift. Alleen wij vieren.’

‘Dus ik ben de enige onbekende.’ Knight stond op en keek Perkins aan. God, dat betekende dat er nog steeds een uitweg voor hem was. Nog één ding, één man om zich van te ontdoen, dan was deze nachtmerrie voorbij. Hij begon bijna te beven bij die gedachte.

‘God, dit alles heeft zo lang geduurd, en waarvoor? We hebben de vent volgestopt met pcp en nu draait het hierop uit.’

‘Jij hebt het hem toegediend, Richard.’

‘Je hoeft nu niet zo uit de hoogte te doen. Het was jouw idee om de pcp te gebruiken, meneer cia .’

‘Ja, natuurlijk... ik was daar om de proefnemingen te begeleiden. En ik hoorde jullie allemaal klagen over Harms. Ik probeerde jullie alleen maar een dienst te bewijzen.’ Met een ontmoedigende kalmte keek hij Perkins aan. ‘Ik ben nu natuurlijk heel erg anti-drugs.’

‘Doorzetten tot het einde? En ben je ook anti-moord? Hoe denk je daarover, senator?’

‘Ik heb nooit iemand gedood.’

‘En dat kleine meisje dan, Jordan? Wat gebeurde er met haar?’

‘Rufus Harms heeft verklaard schuldig te zijn aan dat misdrijf. Wat mij betreft is die verklaring niet gewijzigd.’

‘Nou, dat zal gauw genoeg gebeuren als we er niets aan doen.’

‘Weet je zeker dat je wilt vluchten?’

‘Ik ben niet van plan te blijven wachten tot de bijl valt.’

‘Ik neem aan dat je geld nodig hebt?’

Perkins knikte. ‘Ik heb geen goed pensioen in het vooruitzicht, zoals we dat voor Vic en Frank hebben geregeld. Ik heb de slechte gewoonte altijd boven mijn stand te leven.’

Jordan haalde een sleutel uit zijn zak en ontsloot een van zijn bureauladen. ‘Ik kan je om te beginnen vijftigduizend geven.’

‘Dat klinkt goed. Om te beginnen.’

Jordan draaide zich om en richtte het pistool op Perkins.

‘Verdomme, wat heeft dat te betekenen, Jordan?’

‘Je komt hier binnenstormen, kennelijk buiten zinnen, je praat over die walgelijke misdaden die je hebt begaan, waaronder het ontvoeren van Sara Evans. En waarom? Ik zou het niet weten. Je bedreigt me. Ik slaag erin mijn pistool te pakken en ik schiet je neer.’

‘Je bent gek. Niemand zal dat geloven.’

‘O ja, dat zullen ze wel, Richard.’ Jordan haalde de trekker over en Perkins viel op de grond. Hij hoorde een gil uit de hal. Hij liep naar het lichaam, fouilleerde Perkins razendsnel, vond zijn pistool, plaatste het in de hand van de dode en vuurde een schot af op de muur. ‘Alles goed,’ riep hij, terwijl hij opstond en zijn pistool weglegde. ‘Er is niets met me aan de hand.’ Hij opende de deur, maar bleef als versteend staan toen Rufus Harms hem aankeek. Achter Rufus stonden Chandler, McKenna, Fiske en Sara.

Eindelijk kon Jordan zijn blik van Rufus losrukken. Hij keek Chandler aan. ‘Richard Perkins kwam hier binnenstormen en uitte wilde bedreigingen. Hij had een wapen. Gelukkig was ik een betere schutter.’

McKenna deed een stap naar voren. ‘Senator, u herinnert zich mij geloof ik niet meer? Ik bedoel, behalve van de fbi ?’ Jordan staarde hem aan zonder hem te herkennen. McKenna ging nog dichter bij hem staan. ‘Perkins en Dellasandro herkenden me ook niet. Het is lang geleden en we zijn allemaal veel veranderd. Bovendien was iedereen die avond behoorlijk dronken. Iedereen, behalve u.’

‘Ik heb er geen idee van waar je het over hebt.’

‘Ik had dienst als bewaarder op de avond dat u en uw vrienden een bezoek brachten aan Rufus in Fort Plessy. Het was voor mij de eerste en tevens de laatste keer dat ik de wacht had in het strafkamp. Waarschijnlijk komt het daardoor dat niemand zich me meer herinnert.’

Jordan Knight deinsde terug. ‘Zou ik moeten weten waarover je praat?’

‘Ik liet u binnen om naar Rufus te gaan omdat ik een groentje was, een bange soldaat, en omdat ik een kapitein had die me daar opdracht toe had gegeven. Toen kwam Rufus zijn cel uit gestormd, hij gooide me ondersteboven en veranderde het leven van iedereen. Vijfentwintig beroerde jaren heb ik me afgevraagd wat er daarbinnen nu echt was gebeurd. Ik hield mijn mond over jullie allemaal, omdat ik bang was. Rayfield was de oudste in rang. Hij regelde dat ik er geen problemen mee kreeg, maar hij maakte me duidelijk dat ik beter mijn mond kon houden over degenen die daarbinnen waren geweest. Ik wist trouwens toch niet wat er was gebeurd. En tegen de tijd dat ik de moed had om iets te vragen, was het allemaal voorbij en zat Rufus in de gevangenis. Al die jaren heb ik met dat schuldgevoel geleefd. Maar ik ben er nog gemakkelijk van afgekomen.’ McKenna keek naar Rufus. ‘Het spijt me, Rufus. Ik was een slappeling, een lafaard. Het maakt voor jou waarschijnlijk weinig uit, maar er is geen dag voorbijgegaan dat ik mezelf niet haatte om wat er was gebeurd.’

Jordan schraapte zijn keel. ‘Heel roerend, agent McKenna. Ik geloof echter dat je je vergist als je denkt dat je me die avond in het strafkamp hebt gezien.’

‘Uit de gegevens van de cia zal blijken dat u in Fort Plessy was om toezicht te houden op de pcp -testen die werden uitgevoerd op soldaten die daar waren gestationeerd,’ merkte McKenna op.

‘Als je die gegevens kunt bemachtigen, moet je het doen. Zelfs al was ik daar, wat dan nog? Ik zat destijds bij de Inlichtingendienst. Dat is geen geheim. Het publiek weet er alles van.’

‘Ik vraag me af of uw aanhangers het geen onprettig idee zullen vinden dat u soldaten pcp toediende?’ vroeg Chandler driftig.

‘Zelfs als ik dat zou hebben gedaan... en ik geef niets toe... Het programma was geheel volgens de regels van de wet, zoals mijn vrouw u zeker zal kunnen vertellen.’

‘De VS versus Stanley ? ’ zei Sara verbitterd.

Jordan wendde zijn ogen niet van McKenna af. ‘Het is wel erg toevallig dat u beweert in het strafkamp te zijn geweest en dat u nu bij deze zaak betrokken bent,’ zei hij.

‘Het was geen toeval. Toen ik uit dienst kwam, heb ik mijn studie afgemaakt en vervolgens ben ik naar de fbi -academie gegaan. Maar ik hield u en de anderen in de gaten. Schuld is een heel sterke motivatie. Rayfield en Tremaine volgden Rufus waar hij ging. Dat vond ik verdacht, maar het bewees niets. Perkins en Dellasandro bleven bij u in de buurt. Ze hadden banen in uw verschillende bedrijven. Ik liet me overplaatsen naar het Richmond Field Office, zodat ik vlak bij u kon zijn. Toen u naar D.C. ging, zorgde u ervoor dat Dellasandro en Perkins een baan kregen bij de Senaat. Daarom vroeg ik om overplaatsing naar D.C. Toen u een paar jaar geleden zitting nam in de Juridische Commissie van de Senaat, bezorgde u hun een baan bij het Hooggerechtshof. Erg aardig van u. Het moet een deel zijn van de vergoeding, van de afspraak die jullie allemaal hebben gemaakt. Rayfield en Tremaine fungeerden als babysitter voor Rufus. U zorgde voor Perkins en Leo. Ik durf te wedden dat we, als we hun bankrekeningen bekijken, ergens een heel aardig pensioentje zullen vinden.

Toen ik lucht kreeg van de moord op Michael Fiske, sprong ik er alleen bovenop omdat het iets met het Hooggerechtshof te maken had. Toen ik ontdekte dat Rufus er op de een of andere manier bij was betrokken, zwoer ik dat al die jaren dat ik u had achtervolgd nu eindelijk vruchten zouden gaan afwerpen. Nu is de waarheid eindelijk aan het licht gekomen.’

‘Een absurde speculatie, bedoel je,’ wierp Jordan Knight tegen. ‘Uit je eigen woorden blijkt dat je een of andere krankzinnige vendetta tegen me koestert. Ik vind het ongehoord dat je naar mijn huis komt en al die beschuldigingen uit, in het bijzonder nadat ik me gedwongen heb gezien een man die probeerde me te vermoorden, dood te schieten. Behalve rechercheur Chandler, die deze zaak, waar duidelijk sprake is van zelfverdediging, zal moeten onderzoeken, wil ik dat de rest van jullie onmiddellijk mijn huis verlaat.’

McKenna haalde een mobiele telefoon uit zijn zak, sprak erin en luisterde naar het antwoord. ‘Ik arresteer u, senator Jordan. Ik weet zeker dat rechercheur Chandler hetzelfde zal doen.’

‘Verdwijn uit mijn huis! Nu!’

‘Ik zal u nu uw rechten voorlezen.’

‘Voor de ochtend aanbreekt zit jij op een plek die bij de fbi gelijkstaat aan Siberië. Je hebt geen enkel bewijs.’

‘In feite is uw arrest gebaseerd op uw eigen woorden.’ Terwijl iedereen toekeek, knielde McKenna onder het bureau, voelde even rond en haalde vervolgens een afluisterapparaat tevoorschijn. ‘Uw verklaringen zijn luid en duidelijk ontvangen in de politieauto die voor uw huis geparkeerd staat.’ Hij keek Fiske aan. ‘Knight was degene die Rayfield heeft opgedragen je broer te vermoorden.’

Jordan werd razend. ‘Dat is volslagen onwettig. Er is geen rechter in de stad die je daar opdracht voor zou hebben gegeven. Ik ga niet naar de gevangenis, maar jij wel.’

‘We hadden geen gerechtelijke opdracht nodig. We hadden toestemming.’

‘Nonsens!’ bulderde Jordan. Het leek erop dat hij de agent zou aanvliegen. ‘Ik eis dat je me onmiddellijk die cassettes geeft. Je bent een imbeciel als je denkt dat iemand zal geloven dat ik hier toestemming voor heb gegeven.’

‘Dat heb je ook niet gedaan, Jordan. Dat heb ik gedaan.’

Het bloed trok uit Jordans gezicht weg toen zijn vrouw de kamer binnenkwam. Ze keek niet naar het lichaam van Perkins. Haar blik was strak op haar man gericht.

‘Jij?’

‘Ik woon hier ook, Jordan. Ik heb toestemming gegeven.’

‘Waarom, in godsnaam?’

Elizabeth bleef hem even aankijken. Toen raakte ze de mouw van Rufus Harms aan. ‘Om deze man, Jordan. Deze man is de enige reden die belangrijk genoeg is om me te laten doen wat ik deed.’

‘Voor hem? Hij heeft een kind vermoord.’

‘Het heeft geen zin, Jordan. Ik ken de waarheid. En ik haat je om wat je hebt gedaan.’

‘Wat ik heb gedaan? Alles wat ik ooit heb gedaan is mijn land dienen.’ Hij priemde met een vinger naar Rufus. ‘Deze man heeft nooit iets gedaan, voor niets en voor niemand. De schoft verdiende te sterven.’

Sneller in beweging komend dan zijn grote lichaam leek toe te laten, bereikte Rufus Knight. Zijn grote handen omklemden de keel van de senator en hij drukte hem tegen de muur.

‘Loop naar de hel!’ schreeuwde Rufus. Hij kneep harder en Knight begon rood aan te lopen.

McKenna en Chandler richtten hun wapens, maar konden er niet toe komen om te schieten. Ze leken hulpeloos. Ze pakten Rufus vast, maar het was alsof ze probeerden een berg te verzetten.

‘Jordan!’ gilde Elizabeth.

‘Rufus, stop,’ riep Sara.

Knight was bijna bewusteloos.

Fiske deed een stap naar voren. ‘Rufus. Rufus?’ Fiske haalde snel adem en zei het toen zonder eromheen te draaien. ‘Josh heeft het niet gehaald.’ Rufus’ greep op Knights keel verslapte onmiddellijk en hij staarde naar Fiske. ‘Hij is dood, Rufus. We hebben allebei onze broer verloren.’ Fiske beefde zichtbaar en Sara legde een hand op zijn schouder. ‘Als je hem doodt, ga je terug naar de gevangenis en dan is Josh voor niets gestorven.’ Rufus’ greep werd nog wat losser terwijl de tranen over zijn gezicht stroomden. ‘Je kunt het niet doen, Rufus.’ Fiske deed nog een onzekere stap naar voren. ‘Je kunt het gewoonweg niet doen.’

Beide mannen, die zo’n zwaar verlies hadden geleden, keken elkaar aan. Toen liet Rufus zonder meer los en een hijgende Jordan Knight zakte op het tapijt ineen.

Jordan keek zijn vrouw niet aan toen hij geboeid werd afgevoerd door McKenna. Een uur later had het team van de technische opsporingsdienst zijn onderzoek voltooid en was het lichaam van Perkins weggehaald. Chandler, Rufus, Sara en Fiske bleven achter. Elizabeth Knight had zich in haar slaapkamer teruggetrokken.

‘Wist jij hoeveel ervan waar was, Buford?’ vroeg Fiske.

‘Een deel. McKenna en ik hebben gepraat. Ik denk dat hij eerst echt geloofde dat jij er iets mee te maken had, of anders mocht hij je niet.’ Chandler glimlachte. ‘Maar nadat hij begreep dat Rufus er op de een of andere manier bij betrokken was, veranderde hij van mening. Ik vond het echter geen prettig idee dat hij een val voor je opzette. En hij heeft het ontslag van Sara veroorzaakt.’

‘Waarom?’ vroeg Sara.

‘Jullie tweeën kwamen heel dicht bij de waarheid. Dat betekende dat jullie allebei gevaar liepen. McKenna wist dat de mensen die erbij betrokken waren, tot vrijwel alles in staat waren. Maar hij had geen bewijs. Hij moest hen laten geloven dat jullie beiden de voornaamste verdachten waren. En telkens wanneer we in de buurt van Perkins en Dellasandro waren, liet McKenna duidelijk merken dat hij dacht dat het verzoekschrift van Rufus een verzinsel was en dat John de moordenaar moest zijn. Hij haalde je pistool weg en zorgde ervoor dat Perkins en Dellasandro wisten dat het zoek was. Hij hoopte dat het betekende dat ze zich veilig voelden en een steek zouden laten vallen. Het was ook bedoeld om jullie veilig te stellen.’

‘Ik geloof niet dat hij in dat laatste is geslaagd,’ merkte Sara huiverend op.

‘Nee, hij rekende er niet op dat jullie het surveillanceteam zouden afschudden. Toen McKenna rechter Knight eenmaal zover had gekregen dat ze ermee instemde de afluisterapparatuur te plaatsen, moest hij de val laten dichtslaan. McKenna had al tegen rechter Knight gezegd dat hij haar man kende uit Fort Plessy, dus toen de senator tegen zijn vrouw zei dat hij moest bellen om die informatie te krijgen, wist ze dat hij loog.’

‘De snelle reactie van rechter Knight heeft dus waarschijnlijk mijn leven gered,’ zei Sara.

Chandler knikte instemmend. ‘Toen alles misliep, wist McKenna dat Perkins ervandoor zou gaan en dat hij daarbij de hulp van Jordan nodig zou hebben. Het klopte allemaal precies. Dat Jordan Perkins neerschoot, hoorde niet bij het plan. Maar daar zal ik niet van wakker liggen.’ Chandler keek naar Rufus Harms. ‘Ik moet je in hechtenis nemen, maar dat zal niet lang duren.’

‘Ik wil mijn broer zien.’

Chandler knikte. ‘Daar kan ik voor zorgen.’

‘Ik ga met je mee, Rufus,’ zei Fiske.

Toen ze naar de deur liepen, kwam Elizabeth Knight hen in de hal tegemoet.

‘Rechter Knight, u bent vanavond erg dapper geweest. Ik weet hoe pijnlijk het voor u was,’ zei Chandler.

Elizabeth stak haar hand uit naar Rufus Harms. ‘Het kan niet veel voor u betekenen na alles wat u hebt doorstaan, meneer Harms, maar dit alles spijt me erg. Het spijt me zo verschrikkelijk.’

Voorzichtig nam hij haar hand aan. ‘Het betekent heel veel, mevrouw. Voor mij, en voor mijn broer.’

Toen ze naar buiten liepen, keek Elizabeth Knight het groepje na en zei met nadruk: ‘Vaarwel.’

Ze liepen naar de lift. De drie mannen stapten in, maar Sara aarzelde. ‘Ik zie jullie straks wel,’ zei ze. Toen de liftdeur dichtgleed, holde ze naar het appartement terug. Mary deed de deur open.

‘Waar is rechter Knight?’

‘In haar slaapkamer. Waarom...’

Sara rende langs haar heen en stormde de slaapkamer binnen. Zittend op het bed keek Elizabeth Knight naar haar voormalige griffier. De rechter hield haar hand stijf dichtgeknepen, het medicijnflesje lag leeg naast haar.

Langzaam liep Sara naar haar toe, ze ging zitten en pakte haar hand. Ze vouwde die open en de pillen vielen eruit. ‘Elizabeth, dit is niet de manier om dit af te ronden.’

‘Af te ronden?’ zei Elizabeth hysterisch. ‘Mijn leven is zojuist geboeid de deur uit gewandeld.’

‘Jordan Knight is zojuist de deur uit gewandeld. Rechter Elizabeth Knight zit hier vlak naast me. Dezelfde rechter Knight die het Hooggerechtshof de volgende eeuw in zal leiden.’

‘Sara...’ Tranen stroomden over haar gezicht.

‘Het is een benoeming voor het leven. En u hebt nog een heel leven over.’ Sara drukte haar hand. ‘Ik zou u graag willen helpen bij uw werk, uw heel belangrijke werk. Als u me terug wilt hebben.’

Sara sloeg haar arm om de trillende schouders van de vrouw.

‘Ik weet niet of ik dit kan doen, of ik dit kan overleven.’

‘Ik weet zeker dat u het kunt. En u zult het niet alleen doen, dat beloof ik.’

Elizabeth klampte zich vast aan de schouder van de jonge vrouw. ‘Wil je vannacht bij me blijven, Sara?’

‘Ik blijf zo lang u wilt.’