·20 ·

Een uur later werkten ze de laatste hapjes naar binnen van de uitstekende maaltijd die Baggers persoonlijke chef-kok voor hen had gekookt. Daarna nestelden ze zich in de comfortabele leren fauteuils rondom een open haard met flikkerende gasvlammetjes, Bagger met een glas whisky en Leo en Annabelle met een glas wijn.

‘Oké,’ zei Bagger. Hij stak een vinger op. ‘Om te beginnen wil ik weten wat jullie van plan zijn. En ik wil weten hoe het zit met dat geld.’

Annabelle leunde achterover, tuurde peinzend naar haar glas, keek toen even naar Leo en zei: ‘Kunt u zich het Iran-Contra-schandaal nog herinneren?’

‘Vaag.’

‘Soms worden de Amerikaanse belangen het best gediend door hulp te geven aan landen en organisaties die in de Verenigde Staten weinig geliefd zijn.’

‘Zoals wapens naar Osama sturen die ze inzet tegen de Russen?’ sneerde hij.

‘Het is een keuze voor het minste van twee kwaden. Dergelijke keuzes worden voortdurend gemaakt.’

‘En wat gaat mij dat aan?’

‘We beschikken over fondsen uit zeer vertrouwelijke bronnen, waaronder een aantal particuliere, en dat geld moet geraffineerd worden voordat we het kunnen gebruiken.’ Ze nam een slokje wijn.

‘Witgewassen, bedoel je,’ zei Bagger.

Ze lachte hem ondeugend toe. ‘Nee, ik bedoel geraffineerd.’

‘Ik snap nog steeds niet wat ik daarmee te maken heb.’

‘El Primero Banco de Caribe. Kent u die?’

‘Moet ik die kennen?’

‘Dat is toch de bank waar u een deel van uw casino-opbrengsten parkeert?’ zei Leo. ‘Die bank is gespecialiseerd in het laten verdwijnen van geld, tegen een vergoeding natuurlijk, zodat er geen belasting over betaald hoeft te worden.’

Bagger veerde op.

‘Het hoort bij ons werk om dat soort dingen te weten,’ zei Annabelle. ‘U moet het niet persoonlijk opvatten. U bent niet de enige van wie we een dossier hebben.’

Bagger liet zich weer in zijn stoel zakken en keek naar haar piekerige haar. ‘Jij ziet er anders helemaal niet uit als een spion.’

‘Dat is natuurlijk ook de bedoeling, hè?’ zei ze vriendelijk. Ze stond op om zich nog een glas wijn in te schenken.

‘Hoor eens, hoe weet ik dat jullie de waarheid spreken? Als ik iemand bel, dan heeft die nooit van jullie gehoord, zeg je. Hoe kan ik het dan wel controleren?’

‘Laat het geld voor zichzelf spreken.’

‘Je bedoelt?’

‘Dat u uw financiële expert moet laten komen.’

Bagger keek haar even argwanend aan en nam toen de hoorn van de haak.

Even later kwam een man de kamer binnen. ‘Ja, meneer?’

Annabelle haalde een papiertje uit haar zak en gaf het hem. ‘Trek deze rekening na op uw computer. Het is een rekeningnummer bij El Primero Banco de Caribe. Eenmalig wachtwoord met bijbehorend rekeningnummer. Daarna komt u hier terug en vertelt u meneer Bagger hoeveel er op die rekening staat.’

Voordat de man de kamer uit liep, keek hij vragend naar Bagger, die hem toeknikte. Een paar minuten later was hij terug.

‘En?’ zei Bagger ongeduldig.

‘Drie miljoen twaalfduizend dollar en zestien cent, meneer.’

Bagger keek Annabelle aan met een blik waarin duidelijk respect te lezen was. Hij gebaarde zijn financieel manager dat hij kon gaan. Daarna zei hij: ‘Oké, ik luister.’

‘Om argwaan weg te nemen, doen we meestal een of meer tests.’

‘Dat heb je al gezegd. Hoe gaat dat in zijn werk?’

‘U zet twee dagen lang een bedrag bij El Banco op een door ons te bepalen rekeningnummer; u incasseert de rente en daarna wordt het geld teruggeboekt naar uw eigen rekening.’

‘Over hoeveel geld praten we?’

‘Doorgaans een miljoen. Het geld dat u overmaakt, raakt “vermengd” met andere fondsen. Twee dagen later bent u honderdduizend dollar rijker. U kunt het om de twee dagen doen als u wilt.’

‘Vermengd? Bedoel je niet geraffineerd?’ zei Bagger.

Ze hief haar glas. ‘U leert snel.’

Bagger keek haar dreigend aan. ‘Jullie willen dat ik een miljoen dollar van mijn eigen kapitaal op een door jullie te bepalen rekening stort en dan twee dagen ga zitten wachten totdat ik mijn geld met rente weer terugkrijg? Denken jullie soms dat ik stront in mijn hoofd heb?’

Annabelle ging naast hem zitten en legde haar hand op zijn arm. ‘Zal ik je eens wat zeggen, Jerry? Ik mag je toch wel Jerry noemen?’

‘Voor deze keer dan.’

‘Zolang jouw geld op die rekening staat, blijven mijn partner en ik hier in jouw hotel, zodat je lijfwachten ons dag en nacht in de gaten kunnen houden. ‘Als je geld niet met rente op je rekening wordt gestort zoals ik heb beloofd, dan kun je met ons doen wat je wilt. Ik mag dan ambtenaar zijn, ik ben te veel aan het leven gehecht om het op te geven voor geld dat ik zelf nooit in handen zal krijgen.’

Hij keek haar onderzoekend aan, liep hoofdschuddend naar het raam en staarde door het kogelwerende glas naar buiten. ‘Dit is de raarste stunt die ik ooit heb gehoord. Ik ben stapelgek dat ik er ook maar naar luister.’

‘Helemaal niet zo raar als je ziet hoe het er tegenwoordig in de wereld aan toe gaat. We moeten nu eenmaal maatregelen nemen om het land te beschermen, ook al kunnen ze wettelijk gezien misschien niet helemaal door de beugel. Als de Amerikaanse bevolking er weet van zou krijgen...?’ Ze haalde haar schouders op. ‘Maar daar hoef ik me niet mee bezig te houden. Het is mijn taak ervoor te zorgen dat het geld op de juiste plek terechtkomt. En in ruil voor je hulp krijg jij een reusachtige premie uitbetaald, Jerry, zo simpel is het.’

‘Maar dit is allemaal elektronisch geld. Waarom moet het nog worden witgewassen?’

‘Ook digitale dollars zijn te traceren, Jerry, en wel een stuk makkelijker dan cash. De fondsen moeten vermengd worden met die uit andere bronnen dan van de overheid. Vervolgens worden ze elektronisch gewist. Daarna kunnen we dat geld overal naartoe sturen waar we het nodig hebben.’

‘Dus je beweert dat dit al in Vegas gebeurt? Dus als ik daar mensen bel...’

‘Dan vertellen ze jou helemaal niets, Jerry,’ viel ze hem in de rede. ‘Precies zoals hun is opgedragen.’ Ze stond op en kwam naast hem staan. ‘Je kunt hier veel mee verdienen, Jerry, maar er staat ook iets tegenover, en dat kan ik je maar beter duidelijk uitleggen. Dat is wel zo eerlijk.’

Ze trok hem mee naar de bank. ‘Als bepaalde mensen erachter komen dat je wie dan ook over deze regeling hebt verteld...’

Bagger begon te lachen. ‘Ga me nou niet bedreigen. Intimidatie is een kunst die ikzelf heb uitgevonden.’

‘Dit is geen intimidatie, Jerry,’ zei ze zacht, terwijl ze hem recht in de ogen keek. ‘Als je iemand over deze regeling vertelt, weten onze mensen je te vinden, waar je ook bent. En ze zijn bang voor niemand, wie je ook inhuurt om je te beschermen. Ze zijn niet gebonden aan wetten van welk land dan ook. Iedereen die je ook maar een beetje lief is, mannen, vrouwen, en kinderen, zullen ze genadeloos doden. En dan komen ze voor jou.’ Ze liet een lange stilte vallen om het tot hem door te laten dringen. ‘Ik zit al heel lang in deze business en ik heb dingen gedaan waar zelfs jij verbaasd van zou staan, maar dit zijn mannen die ik nooit onder ogen hoop te komen, al had ik een heel peloton commando’s om me heen. Ze zijn niet de besten, Jerry, ze zijn de aller- allerslechtsten.’

Bagger werd woedend. ‘En dat gajes staat op de loonlijst van de overheid! Geen wonder dat dit land totaal naar de klote is!’ Toen hij een slok whisky nam, zagen Annabelle en Leo dat zijn hand een beetje trilde. ‘Waarom zou ik daar in godsnaam...’ begon hij.

Annabelle wist wat hij ging zeggen en onderbrak hem. ‘Maar zoals ik al tegen mijn superieuren zei: Jerry Bagger zal zwijgen. Hij strijkt zijn woekerwinst op en houdt zijn mond. Ik heb je niet zomaar uitgekozen, Jerry. Mannen als jij zijn voor ons ideaal. Je hebt hersens, lef en geld, en je leeft graag op het scherp van de snede.’ Ze nam Bagger aandachtig op en voegde eraantoe: ‘Ik zou het jammer vinden om deze buitenkans aan een ander casino te geven, Jerry, maar mijn opdracht is duidelijk.’

Ineens begon hij te grinniken. Hij gaf haar een klopje op haar been en zei: ‘Kan mij het ook wat verdommen. Ik doe het.’