Epiloog

‘Wat is ze lief, hè?’ zei Samira toen Tariq hun kleine baby in het wiegje legde.

Om die grote sterke man zo oneindig teder met dat kwetsbare kindje om te zien gaan, ontroerde haar nog steeds. Hij was alles wat ze ooit van een man zou kunnen willen.

Glimlachend draaide hij zich om, en hij nam haar in zijn armen. Ze zuchtte toen hij haar hoofd tegen zijn schouder drukte en ze zijn krachtige, regelmatige hartslag hoorde.

‘Ze is geweldig mooi en lief.’ Zijn stem trilde in haar oor. ‘Precies haar moeder.’

Samira glimlachte. Na twee jaar wist ze dat Tariq altijd eerlijk was tegen haar en hun diepe, altijd durende liefde maakte haar leven meer dan compleet.

Eeltige vingers tilden haar kin op. ‘Dank je, habibti.’

Vragend keek ze hem aan en meteen voelde ze de onvermijdelijke vonken overspringen. ‘Waarvoor? Ik was degene die nog een baby wilde.’

‘En het was heel prettig om door jou overgehaald te worden.’ Zijn ogen glansden ondeugend.

Samira hapte naar adem. ‘Dat kostte me weinig moeite.’

‘Tja…’ Zijn handen gleden over haar rug omlaag. ‘…tegen jouw overtuigingskracht ben ik niet opgewassen.’

Haar hart sloeg over toen ze de blik in zijn ogen zag. Soms kon ze niet geloven hoe gelukkig ze was.

‘Niet iedere man zou hebben ingestemd met een adoptie.’ Maar ze had het hem toch voorgesteld. Het meisje uit het bergdorp dat haar ouders had verloren, had haar hart gestolen.

‘Dan ben ik blij dat ik niet “iedere man” ben. Niet iedere man heeft het geluk dat hij met de vrouw van zijn leven is getrouwd.’

Ze smolt toen hij haar teder op haar voorhoofd kuste.

‘Dank je, mijn liefste, dat je zo ruimhartig was om haar Jasmin te noemen. Dat hadden niet veel vrouwen gedaan.’

Nu ze er zo zeker van was dat Tariq van haar hield, was ze niet meer jaloers op zijn eerste vrouw. ‘Jasmin was een bijzondere vrouw. Kijk maar naar de kinderen die ze heeft voortgebracht.’

Het was de kans geweest om de spoken uit Tariqs verleden te verjagen. Hij keek niet meer met spijt terug op wat er gebeurd was, maar richtte zich met zijn groeiende gezin op de toekomst.

‘Je bent een vrouw uit duizenden, Samira.’ Hij nam haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar op de lippen.

Zijn ogen lichtten op, en ze wist meteen wat dat betekende: hij hield van haar en dat probeerde hij niet meer te verbergen. Zoals altijd als ze dat besefte, sloeg haar hart op hol.

Plotseling tilde hij haar op en droeg haar naar hun slaapkamer.

‘Hé, je zei dat je werk had dat je vanavond af moest maken!’

Voor het grote bed bleef hij staan, haar met een ondeugende blik aankijkend. ‘Dat kan wachten,’ gromde hij. ‘Trouwens, ik ben een toegewijde echtgenoot, dus steun ik mijn vrouw in haar carrière. Trek die jurk uit en laat me de lingerie zien die je net hebt ontworpen.’

Samira kuste hem in zijn hals. Ze proefde zijn kruidige, zoute huid, en een verrukkelijke opwinding golfde door haar heen.

‘Natuurlijk, Hoogheid.’ Ze keek hem met een zwoele blik aan. ‘Uw wil is wet.’