Hoofdstuk 10

 

 

 

Door haar euforie heen zag ze dat Tariq verbaasd zijn wenkbrauwen optrok. Ze knikte enthousiast zodat hij het zou geloven, hoewel ze dat zelf ook nog nauwelijks kon.

‘Het is waar. Echt.’ Het scheelde niet veel of ze begon te giechelen van opwinding.

‘Je zei dat je geen kinderen kon krijgen.’ Hij klonk bijna beschuldigend.

‘Ja, dat heb ik ook jarenlang gedacht.’

‘Heb je het nooit laten onderzoeken?’

Ze schrok van zijn scherpe toon. Dit was niet de reactie die ze verwacht had. ‘Je klinkt niet erg blij.’

Met een grimmige gezichtsuitdrukking schudde hij zijn hoofd. ‘Zo klinkt een man wiens echtgenote hem ervan verzekerd had dat ze geen kinderen kon krijgen.’

Hoorde ze nu afkeuring in zijn stem? ‘Mijn specialist vertelde me dat ik nooit meer zwanger kon worden.’

De arts had het haar verteld nadat ze haar baby verloren had. Het was een dubbele klap geweest: een miskraam, en horen dat er geen andere baby’s zouden komen.

‘Kom. Ga zitten.’ Tariq nam haar bij de arm en zette haar op een stoel naast het bad.

Meteen voelde ze zich een stuk beter. Heel even was ze bang geweest dat hij niet blij was met het nieuws. Toen ze zat, zuchtte ze diep. ‘Dank je. Ik ben nog erg in de war.’

‘Maar je weet het absoluut zeker?’ vroeg hij, haar indringend aankijkend.

‘De dokter heeft het bevestigd.’ En niet zomaar een dokter, maar de beste gynaecoloog van de stad. Ze wreef over haar buik om zichzelf gerust te stellen. ‘Hij was hier net. Hij zei dat de eerdere diagnose fout was. Uiteraard, want er komt een baby.’ Haar lippen vormden als vanzelf weer een glimlach.

‘Ik dacht al dat ik hem herkende.’

Even vroeg ze zich af hoe Tariq de arts kende, tot ze besefte dat die waarschijnlijk Jasmin had behandeld. Snel keek ze weg. In alle opwinding had ze niet nagedacht over de nare herinneringen die haar nieuwtje bij Tariq zou ophalen. Geen wonder dat hij een beetje… afstandelijk overkwam.

‘Wil hij nog meer tests doen?’

Aarzelend keek ze hem weer aan, bezorgd om zijn lauwe reactie. Misschien had hij tijd nodig om aan het idee te wennen?

‘Ja, om zeker te weten dat alles goed is. Maar dat ik zwanger ben, is zeker.’ Ze liet de woorden even op haar inwerken. Ze werd moeder! ‘De dokter denkt dat ik al een tijdje onderweg ben.’

‘Hoe is dat mogelijk?’

Dat klonk nogal bars, maar hij moest het nieuws natuurlijk nog verwerken.

‘Ik heb niets gemerkt, behalve dat ik wat dikker werd. Ik ben ook ’s ochtends niet misselijk geweest.’

Hij zei niets, keek haar alleen maar aan, zonder te bewegen. Hij had haar niet meer aangeraakt nadat hij haar op de stoel had geholpen.

Ineens leek de afstand tussen hen veelzeggend. Het nieuws moest zo langzamerhand toch tot hem doorgedrongen zijn. Hoorde een toekomstige vader naast verrast niet ook blij te zijn? Tariq hield van kinderen. Hij was een familieman in hart en nieren. Toch keek hij naar haar alsof ze een vreemde was. IJskoude vingers kropen over haar rug en haar mondhoeken trilden.

‘Ik snap dat het voor Adil en Risay vreemd zal zijn om een broertje of zusje te krijgen. Maar ze zullen er snel aan wennen.’ Zat dat hem dwars? ‘Ik hou nu al van die jongens en ik beloof je dat ze in mijn ogen nooit op de tweede plaats zullen komen.’

‘Hoe meer hoe beter?’ Zijn schouders kwamen omhoog toen hij raspend inademde. ‘Je bent altijd eerlijk geweest over je kinderwens. Logisch dat je dolblij bent.’

‘Maar dat ben jij niet?’ Terwijl ze opstond, trok ze met bevende handen haar blouse over haar borsten.

‘Je kunt niet ontkennen dat het… onverwacht is. Je had gezegd dat je geen kinderen kon krijgen.’

Dat had hij al een paar keer gezegd. Ze huiverde. Er ging iets fout. Dacht hij soms dat ze hierover had gelogen? Dat zou toch niet?

 

Hij keek in haar lichtbruine ogen en zag haar gekwetste blik. Hij ademde nog eens diep in. Hij moest zich vermannen. Maar zodra hij het woord ‘baby’ gehoord had, was hij vanbinnen versteend.

Hij had gedacht dat hij dit nooit meer zou hoeven meemaken. Even had hij zelfs vermoed dat ze hem voorgelogen had door te beweren dat ze onvruchtbaar was. Tot hij de knop had omgezet. Het ging om Samira; eerlijke, oprechte Samira. Zij zou nooit zoiets achterbaks doen.

Teder veegde hij het haar van haar verhitte wangen. Met een zucht drukte ze haar gezicht tegen zijn hand. Van opluchting? Hij wist dat hij anders had gereageerd dan ze had gehoopt.

‘Het is prachtig nieuws,’ kon hij eindelijk uitbrengen. ‘De jongetjes zullen blij zijn met een nieuw speelkameraadje, dat weet ik zeker.’

‘Denk je?’ Haar ogen fonkelden alsof ze van binnenuit werd verlicht.

Tariq herinnerde zich dat Jasmin diezelfde verwachtingsvolle gloed had uitgestraald. En maanden later had hij haar wasbleke gezicht gezien, dat roerloos vanonder het gesteven ziekenhuislaken vandaan kwam.

‘Het is een wonder en ook een beetje eng.’

Toen ze zijn hand vastgreep, merkte hij pas dat ze trilde. Meteen sloeg hij zijn arm om haar smalle schouders. Hoe was het mogelijk dat hij niet eerder had gemerkt dat ze niet alleen blij, maar ook zenuwachtig was?

‘Wonderen zijn soms een beetje eng,’ zei hij met een lach in zijn stem. ‘Maar je krijgt de allerbeste zorg, dat beloof ik je.’ Meedogenloos zette hij de gedachte dat de allerbeste zorg Jasmin niet had kunnen redden, opzij. Dat hoefde Samira niet te weten.

‘Dank je, Tariq. Ik weet dat je goed voor me zult zorgen.’

Haar adem haperde tegen zijn borst. Ze voelde zo breekbaar in zijn armen, zo kwetsbaar. Geruststellend trok hij haar steviger tegen zich aan, hoewel hij zelf verre van gerust was.

‘Alleen…’

‘Alleen wat?’

Na een lange stilte zei ze gehaast: ‘Vier jaar geleden heb ik een miskraam gehad.’

Zijn hart stond stil. Hij stapte achteruit zodat hij haar aan kon kijken. Het verdriet dat hij op haar gezicht zag, sneed door hem heen. Was ze al eens zwanger geweest?

‘Dat moet verschrikkelijk zijn geweest,’ zei hij, haar weer in zijn armen trekkend.

‘Ja, dat was het ook,’ fluisterde ze. ‘Het gebeurde vlak nadat bekend was geworden dat Jackson vreemdging en ik teruggegaan was naar Jazeer om de roddelpers te ontvluchten.’

Hij voelde haar rillen en troostte haar zo goed als hij kon door over haar rug te wrijven. Allerlei emoties stormden door hem heen: frustratie, woede en spijt. Wat had ze veel doorgemaakt. Een ontrouwe minnaar, de publieke vernedering toen de pers daar lucht van kreeg, opgejaagd door de paparazzi en daarbovenop nog dit hartverscheurende drama.

‘Daar had ik geen idee van. Logisch dat Asim je niet uit het oog verloor.’ Als hij het had geweten, had hij zijn hulp aangeboden. Hoewel, wat had hij kunnen doen?

‘Ik was helemaal van de kaart.’ Ze kroop dichter tegen zijn borst. ‘Ik durfde niet onder de mensen te komen en verstopte me in het paleis. Ik bleef maandenlang binnen.’

‘Dat vind ik niet vreemd.’

‘Echt niet?’

De pijn in haar grote ogen zien vond hij onverdraaglijk. ‘Echt niet.’ Vond ze het een teken van zwakte dat ze tijd nodig had gehad om te herstellen van die afschuwelijke klappen? ‘Ik kan me niet voorstellen hoe je met zoiets kunt omgaan.’ Van het idee Risay of Adil te verliezen, kreeg hij het benauwd.

‘Ik moest wel.’

Het deed hem enorm veel pijn dat ze dat allemaal in haar eentje had moeten doorstaan. Hij wist dat ze, als kind al, haar verdriet niet met anderen deelde. Daarom was hij zo verbaasd geweest dat ze in Parijs, toen ze voorstelde om te trouwen, wel iets liet zien van haar verdriet om haar onvruchtbaarheid.

‘Nu ben je niet alleen,’ hoorde hij zichzelf zeggen. ‘Dit is ons kind, en ik zal er voor je zijn.’

Blijkbaar had hij dat goed gezegd, want haar gezicht klaarde op.

‘Dank je, dat wilde ik heel graag horen.’

Hij bracht haar hand, zo klein en toch zo vaardig, naar zijn lippen. Ze smaakte heerlijk naar onstuimige vrouw, en ondanks de ernst van het moment reageerde zijn lichaam enthousiast. De gedachte aan haar rijpe, sexy lichaam, zwanger van zijn kind, wond hem op.

Tot zijn verstand begon te spreken. Ze had een miskraam gehad. Er was haar verteld dat ze nooit meer zwanger kon raken, wat tegen alle verwachtingen in toch was gebeurd. Het was voorstelbaar dat de kans dat met de baby of Samira iets fout zou gaan, groter was dan gemiddeld. Hij mocht hen niet in gevaar brengen. Hij wist hoe onvoorspelbaar – gevaarlijk zelfs – een zwangerschap kon zijn. Jasmin was gestorven bij de bevalling van zijn baby’s; de kinderen voor wie hij met haar was getrouwd.

De geschiedenis mocht zich niet herhalen. Hij zou alle mogelijke voorzorgsmaatregelen nemen, maar Samira daar niets van laten merken. Ze was vast al extra zenuwachtig na die miskraam, dus zijn angsten kon ze missen als kiespijn.

‘Kom op,’ zei hij, voorzichtig haar blouse van haar schouders schuivend. ‘Ga in dat bad zitten voordat het koud is.’

Ze gehoorzaamde met een gekmakende bereidwilligheid. Wiebelend met haar heupen trok ze haar broek uit, een uitdagende vertoning. Moeizaam slikkend draaide hij zich om toen ze haar beha losmaakte. Zijn handen jeukten om haar volle borsten aan te raken. Toen ze uit haar slipje stapte en over haar buik wreef, had hij het niet meer. Snel pakte hij haar bij de arm, haar verleidelijke blik negerend.

‘Hou me vast als je erin stapt. Niet uitglijden.’

‘Ik kan niet uitglijden, want jij houdt me vast,’ zei ze lacherig.

Haar vrolijkheid ontroerde hem diep, en zijn hart sloeg over. Stoïcijns keek hij weg toen de borsten met de roze tepels het water raakten.

‘Kom je erbij?’ vroeg ze, zijn hand vastpakkend.

Haar hese stem was pure verleiding. Zo’n uitnodiging had hij nog nooit afgewezen, dat wisten ze allebei. Maar nu hield hij voet bij stuk, en hij trok zijn hand los.

Samira fronste haar wenkbrauwen.

‘Nu lekker ontspannen.’ Hij bukte om haar een kusje op haar wang te geven. ‘Het was een enerverende dag.’

Uiteindelijk knikte ze, duidelijk teleurgesteld. ‘Ja, inderdaad.’

‘Je kamermeisje staat in de slaapkamer, dus roep haar als je klaar bent om uit bad te stappen, dan kan ze je helpen. Oké?’

Toen ze had toegestemd, liep hij met stramme benen de badkamer uit. Hij haalde zijn hand over zijn gezicht en merkte dat hij zweette. Samira was zwanger van zijn kind. Hij zou alles doen om die twee te beschermen. Hij nam geen enkel risico. Hij durfde er niet aan te denken dat hij Samira net zoals Jasmin zou verliezen.

Nee, dat liet hij niet weer gebeuren. Niet met Samira.

 

‘Maak je je echt nergens zorgen over, Samira?’ Haar schoonzus klonk bezorgd door de telefoon.

‘Nee, heus. Het gaat goed.’

‘Maar…’

Jacqui wilde zoals altijd alles tot op de bodem uitzoeken, een karaktertrek die van pas was gekomen in haar werk als journalist.

‘Kom op, tegen mij kun je alles zeggen. Er zit je iets dwars.’

Met een zucht zakte Samira onderuit in haar favoriete leunstoel, die Tariq helemaal uit Jazeer had laten komen. Turend naar de bergen in het roze en gouden licht van de ondergaande zon, bedacht ze hoeveel geluk ze had gehad. De dokter had haar angst weggenomen en haar verzekerd dat er geen reden was waarom ze deze baby niet zou voldragen.

‘Alles gaat prima, echt. Ik heb niets te klagen.’ Ze hoorde Jacqui afwachtend zwijgen. ‘Het is alleen dat Tariq…’

Opnieuw aarzelde ze. Moest ze vertellen dat haar echtgenoot niet meer met haar geslapen had sinds ze hem had verteld dat ze zwanger was? En dat ze dat zo erg vond dat het haar vreugde om deze wonderbaarlijke zwangerschap verpestte?

Het was niet alleen de seks die ze miste, maar ook de intimiteit. Het kletsen in bed, de tederheid, het gevoel van welbehagen en verbondenheid dat ze nooit eerder zo had ervaren.

Door de telefoon klonk een snuivend lachje. ‘Als je het mij vraagt, lijkt Tariq erg op Asim: trots, zelfverzekerd en overbezorgd. Het is een wonder dat twee van die sterke, eigenzinnige mannen zulke goede vrienden zijn geworden.’

‘Ze raakten bevriend toen ze nog heel jong waren. Bij ons thuis was het niet makkelijk, dat weet je. En van wat ik gehoord heb van Asim, was Tariqs opvoeding heel streng.’

‘Wat je van Asim gehoord hebt? Heeft Tariq je niets verteld over zijn verleden?’

Samira haalde haar schouders op. ‘Ik ken hem al mijn hele leven, dus ik weet de belangrijke dingen wel.’ Toch was hij een complexer mens dan ze altijd had gedacht. ‘Tariq is niet iemand die zich snel openstelt, die steun vraagt.’

‘Net zoals jij.’ Jacqui was even stil. ‘Misschien is dat het probleem. Jullie moeten je meer voor elkaar openstellen.’

‘Hebben jij en Asim dat gedaan?’

Opnieuw dat lachje. ‘Jouw broer aan het praten krijgen over gevoelens was bijna onmogelijk.’

‘Het is je toch gelukt.’ Asim en Jacqui waren zielsgelukkig. ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’

‘Dat was niet makkelijk.’ Haar schoonzus klonk nu volkomen ernstig. ‘Ik heb mezelf helemaal blootgegeven door totaal eerlijk tegen hem te zijn.’

Samira kromp in elkaar. Tariq kende al haar geheimen al: haar verlangen naar een gezin, haar miskraam. Haar blijdschap om dit kind. Dat was toch genoeg? Zij wilde alleen maar de intimiteit die ze tot vorige maand hadden gedeeld, terug.

‘Samira, ben je er nog?’

‘Ja.’

‘Dit was niet wat je wilde horen?’

Jacqui had alles door.

‘Je hebt me wel aan het denken gezet.’ Maar of het voor haar de oplossing was, betwijfelde ze.

 

Samira streek het prachtige crèmekleurige satijn glad over haar dijen. Het voelde heerlijk decadent. Ook met een zwangere buik kon een vrouw luxelingerie waarderen.

Ze draaide rond voor de grote passpiegel in haar atelier. De hals was diep en afgezet met fijn borduurwerk dat ze in het bergdorp had laten maken. Ze was van plan om een exclusieve lingerielijn op te zetten. Voor haar was dat een nieuwe creatieve uitdaging en voor de dorpsvrouwen betekende het een welkome bron van inkomsten.

Wie had gedacht dat in verwachting zijn haar zou inspireren tot het ontwerpen van spannende lingerie? Ze was dan wel halverwege de zwangerschap, maar door de hormonen was ze zich extra bewust van haar hunkerende lichaam.

Of misschien kwam dat door Tariq.

Haar hart sloeg over. Eén blik of een terloopse aanraking van haar man was al genoeg om haar op te winden. Dat was tragisch, omdat een terloopse aanraking alles was wat ze van hem had gehad sinds hij van de baby wist. En zijn hand om haar elleboog elke keer als ze een trap af liep. Hij was altijd vlak naast haar, een toonbeeld van oplettendheid. Alsof ze een oude en kwetsbare tante was. Die gedachte maakte haar woedend en verdrietig.

Ze hoorde een geluid bij de deur en toen ze omkeek, wierp zich een klein lijfje tegen haar aan.

‘Mama!’ Kleine armpjes klemden zich om haar benen.

‘Dag, Risay.’ Ze bukte zich om hem op te tillen.

‘Laat mij maar.’ Tariq maakte de handjes los van haar benen en tilde Risay op. ‘Sorry voor…’ Hij stopte toen hij haar decolleté zag.

Meteen werden haar tepels hard. De hete vlam die door haar heen schoot, deed haar naar adem happen. Ze was naakt op een laagje satijn na, en de veelzeggende glans in Tariqs ogen betekende dat hij haar reactie had opgemerkt.

‘Mama!’

Risay stak zijn armpjes naar haar uit en ze richtte haar aandacht weer op hem, glimlachend om zijn brutale grijns.

‘Hij mag je niet storen als je aan het werk bent.’

Zijn stem streek als ragfijne zijde langs haar blote armen en schouders. ‘Ik vind het niet erg.’ Ze pakte Risays handje en kuste hem op zijn wangetje. ‘Meestal krijgen ze de kans niet om weg te lopen van Sofia.’ Ze keek om toen ze voetstappen hoorde.

‘Het spijt me, sir, madam,’ zei Sofia buiten adem. Ze richtte zich tot de peuter. ‘En jij, lastpak, meteen meekomen en je eten opeten.’

‘Mama,’ zei hij opstandig.

Samira glimlachte stiekem. Gehoorzaamheid was belangrijk en de paar uurtjes in haar atelier had ze nodig om haar bedrijf draaiende te houden tot ze er weer meer tijd in kon steken. Maar ze kon niet boos op Risay zijn omdat hij bij haar wilde zijn. En haar mama noemde.

‘Ik kom er zo aan. Als je je eten op hebt.’

Eindelijk liet Risay zich door Sofia de kamer uit dragen. Tariq wilde hen achternalopen, maar Samira hield hem tegen. Ze had Jacqui’s advies nog niet opgevolgd, maar ze was nu zo wanhopig dat ze zelfs dat wilde proberen.

‘Niet weggaan.’

Hij draaide zich langzaam om, en haar adem stokte toen ze zijn ogen ontmoette. Haar huid prikte en ze kreeg kippenvel, zo intens was zijn blik. Ze liet haar handen langs haar lichaam vallen.

‘Alsjeblieft.’