Hoofdstuk 6

Samira glimlachte geroerd toen Risay zijn kleine handje in de hare stopte bij het binnengaan van het stallencomplex. Binnen, in het halfdonker, rook het naar paarden, hooi en leer. Ze bleef even staan tot haar ogen gewend waren, genietend van dit uitstapje met haar zoon.

Haar zoon. Het woord hing trillend in de warme lucht, haar omarmend. Hoelang zou het duren voor ze gewend was aan deze fantastische nieuwe werkelijkheid?

Haar gemijmer werd onderbroken toen het jongetje aan haar hand trok. Met stijve beentjes, brabbelend in zijn kindertaaltje, liep hij naar een man die met allerlei paardentuigen om zich heen op een kruk zat.

‘Hoogheid.’ Hij stond op en maakte een buiging, een hoofdstel in zijn knoestige handen.

‘Toe, ik wil je niet storen in je werk.’

Met nog een buiging ging hij zitten, en hij pakte zijn poetsdoek. Het licht uit een klein raam viel op de zilveren versiering op het hoofdstel. ‘De kleine prins vindt het tuig mooi,’ zei hij toen Risay zijn handje ernaar uitstak.

Samira glimlachte. Alles wat glom, trok Risays aandacht. ‘We zijn op zoek naar de sjeik.’

‘Die is in de buitenring.’ De stalknecht gebaarde naar de andere kant van het gebouw.

Hoefgetrappel buiten trok haar aandacht, en nieuwsgierig keek ze door de geopende staldeur naar buiten.

‘Ik let wel op de kleine prins als u met de majesteit wilt praten,’ bood de stalknecht aan. ‘We zijn goede vrienden.’

Met moeite maakte ze haar blik los van de piste. Risay zat bij de man op schoot, duidelijk op zijn gemak, plukkend aan een smeedijzeren tuig.

‘Dank je.’ Na een knikje liep ze naar de open staldeur.

In de zonovergoten ring stonden een man en een paard – het paard was schichtig, rolde met zijn ogen en steigerde. Haar hart sloeg over toen Tariq rustig naar het dier toe liep. Zijn lippen bewogen, en daarop gingen de oren van het paard rechtop staan. Samira’s huid tintelde toen ze zijn lage, verleidelijke stem hoorde. Dezelfde stem die haar de vorige avond had betoverd.

Lust hoort bij het leven. Er is geen gevaar dat een van ons verliefd zal worden.

De stem die verleidde.

Zij was immuun voor dat soort verleiding, zei ze bij zichzelf. Maar haar lichaam verraadde haar. Zelfs nu Tariq niet eens wist dat ze hier was.

Wanhoop maakte zich van haar meester. Misschien hadden de roddelaars gelijk. Misschien was ze voorgoed verdorven omdat ze ooit in de mooie praatjes van een man was getrapt. Misschien bleef begeerte haar zwakke punt, hoe ze zich daar ook tegen verzette.

Ze vrat hem op met haar ogen. Hij droeg een kraagloos shirt dat aan zijn brede schouders plakte van de hitte en had zijn lichte broek in zijn laarzen gestopt. Lang, zelfverzekerd en rechtop als een soldaat was hij onweerstaanbaar. Zijn totale gebrek aan angst toen de gespannen hengst griezelig dichtbij kwam, benam haar de adem.

Met het hart in de keel liep ze naar de ring. Ze zag de dreigende houding van het dier. Omdat ze zelf een ervaren ruiter was, begreep ze hoe sterk de hengst moest zijn. Eén trap met zijn hoef was levensgevaarlijk.

Maar terwijl ze stond te kijken, veranderde er iets. Dat wild op en neer knikkende hoofd kwam tot rust. Het dier sperde zijn neusgaten open toen hij de geur rook van de man die daar stond en zachtjes tegen hem mompelde.

Gefascineerd bleef ze naar haar echtgenoot kijken terwijl hij heel rustig het ongetemde paard kalmeerde. Ze begreep niet hoe hij het voor elkaar kreeg contact met het dier te maken. Uiteindelijk stapte het paard naar voren, zijn gang bijna sierlijk, om luid briesend in zijn gezicht te blazen.

Nu hield Tariq zijn hand op, en de hengst snuffelde eraan. Toen Tariq zich omdraaide en wegliep, volgde het dier hem braaf. Tariq lachte toen het paard zijn neus tegen zijn schouder duwde. Hij klonk eerder vrolijk dan triomfantelijk.

Samira kon haar ogen niet van hem losrukken. De kracht en het plezier dat van hem afstraalde, raakte haar diep. Ze kreeg zin om hem…

‘Samira.’ Hij had haar gezien.

Toen hun ogen elkaar ontmoetten, ging er een schok door haar heen. Met grote passen liep hij door de ring naar haar toe en bleef vlak voor haar staan. Alleen het hek stond tussen hen in.

Hoewel ze ademloos was van aanbidding, begon ze te glimlachen. ‘Je wordt gevolgd door je schaduw.’

Hij draaide zich om op het moment dat de hengst aan zijn schouder begon te knabbelen. Tariq mompelde iets tegen het dier, waarna hij snel over het hek klom. Haar met een lome blik aankijkend, stond hij voor haar.

Genietend ademde ze zijn geur in: vers zweet en iets kruidigs. Zijn voorhoofd en zijn hals waren vochtig. Haar oogleden trilden toen het kloppen tussen haar benen heftiger werd.

‘Hoe deed je dat?’ vroeg ze met woorden de spannende stilte verbrekend.

‘Wat?’

Toen ze zag hoe hij naar haar mond keek, werden haar tepels meteen hard. Ze schuifelde achteruit.

‘Dat.’ Ze gebaarde naar de hengst. ‘Hoe je dat paard temde.’

‘Aha,’ zei hij hees, naar haar toe stappend.

Zweet parelde op haar voorhoofd. Hij was veel te dichtbij.

‘Dat is het geheim.’ Hij bukte, en zijn warme adem streek langs haar gezicht. ‘Ik tem ze niet. Ik haal ze over.’

Zijn blik voelde als vingers die over haar hals en wangen streelden.

Ze knipperde met haar ogen. ‘Overhalen?’ Was hij een soort paardenfluisteraar?

‘Het draait om vertrouwen,’ zei hij met zachte, hese stem die ze tot in haar buik voelde. ‘Als ze eenmaal begrijpen dat ik ze geen kwaad wil doen, durven ze me te vertrouwen.’

Aan de kolkende lust in zijn ogen zag ze dat hij het niet alleen over paarden had. Ze verstijfde. ‘Je doet ze niets zolang ze je gehoorzamen, bedoel je. Want je wilt de baas zijn.’ Net zoals hij haar de baas wilde zijn. Die teleurstelling lag nog vers in haar geheugen. Dat hij haar had laten geloven dat hij ongevaarlijk was.

Geen enkele man had er ooit zo gevaarlijk uitgezien. Of aantrekkelijker. Dat was precies het probleem. Haar hart hamerde tegen haar ribben alsof het haar wilde overhalen zich over te geven.

‘Denk je dat dit over macht gaat?’ Zonder haar blik los te laten schudde hij langzaam zijn hoofd. ‘Je hebt een slechte leraar gehad, Samira.’

Haar wangen werden rood. Ze wisten allebei dat hij op haar ex-minnaar doelde.

‘Het draait allemaal om bij elkaar horen, wederzijds begrip en genot.’

‘Genot?’ In plaats van verbaasd klonk ze begerig. Ze slikte, niet in staat los te komen van het betoverende web dat Tariq om haar heen spon met zijn warme stem en die slaperige, maar verwachtingsvolle ogen.

‘Natuurlijk.’ Zijn glimlach deed haar hart overslaan. ‘Als we niet allebei genieten van bij elkaar zijn, gaat het niet lukken.’

Zijn woorden bleven als een belofte in de lucht hangen. Bij elkaar horen. Genieten. Was dat wat hij haar bood, terwijl zij alleen maar overgave en gevaar zag?

Ze schudde haar hoofd en stapte achteruit om de betovering te verbreken. Meteen sloten zijn lange vingers zich om haar hand. Als ze wilde, kon ze zich lostrekken, maar dat deed ze niet.

‘We zijn niet elkaars vijanden, Samira,’ zei hij op overredende toon. ‘We willen hetzelfde.’

Ze slikte de woorden die al op haar lippen lagen in. Emotionele beschuldigingen die voortkwamen uit angst, niet zozeer voor Tariq, maar voor zichzelf. Voor haar verlangen dat ze niet kon uitroeien, maar waaraan ze ook niet durfde toe te geven. Niet nog eens.

‘Risay is hier ook,’ zei ze stijf. ‘Hij wilde niet gaan slapen voordat hij jou had gezien.’

Hij liet haar los toen ze bij hem vandaan stapte, maar de warme afdruk van zijn hand hield haar ook op een paar meter afstand gevangen. Met grote, ontspannen stappen liep hij vervolgens langs haar heen. Op zijn hurken zittend, onderging hij de enthousiaste omhelzing van zijn zoontje met een glimlach die bevestigde wat ze al wist: zijn jongens waren zijn liefste bezit. Hij keek niet naar haar om, al zijn aandacht ging uit naar zijn kind.

Tot haar ergernis voelde Samira zich buitengesloten. Zij wilde ook iets van wat hij Risay gaf: aandacht, betrokkenheid. Ze wilde beloond worden met zijn glimlach, lol hebben samen.

Dat, en nog veel meer.

Een schaterlach verbrak de stilte, en Samira glimlachte met een warm gevoel in haar hart. Adil gilde van plezier toen zijn vader hem in de lucht gooide en opving in zijn sterke armen. Waterdruppels schitterden in het late middaglicht toen Tariq zijn hoofd schudde. Samira dwong zichzelf weg te kijken. Ze had al veel te lang naar zijn machtige lichaam gegluurd.

Gedurende hun verblijf hier bij de oase werd ze veel meer met de werkelijkheid geconfronteerd dan tijdens haar huwelijksnacht, toen Tariq naar haar slaapkamer gekomen was en om een kus had gevraagd. Ze waren hier nu een week, en elke dag was ze nerveuzer geworden. Haar echtgenoot stond nu tot zijn knieën in het water. Zijn zwembroek plakte tegen zijn gespierde dijen. Terwijl ze naar hem keek, steeg haar bloeddruk naar een gevaarlijke hoogte. Het was niets voor haar om een man zo aan te gapen, maar ze was dan ook nooit met een man als Tariq geweest.

Haar eerste en enige minnaar was knap en heel charmant geweest, en eerder pezig dan gespierd. Hij had er als fotomodel in zijn dure designkleren beter uitgezien dan zonder. Ze was er al snel achter gekomen dat hij voor de camera veel leuker was dan in het echt. Tariq daarentegen, was als liefhebbende vader en zorgzame echtgenoot nog aantrekkelijker dan als sjeik.

Zijn blik kruiste de hare, en de vonk die oversprong, deed haar hart overslaan. Hij hoefde maar naar haar te kijken of ze stond in vuur en vlam. Dat was al zo sinds de bruiloft, hoewel Tariq niet meer van haar had gevraagd.

Elke dag, elk moment verwachtte ze dat hij zou proberen haar over te halen om intiemer te worden, en steeds was ze teleurgesteld als hij haar met vriendelijke beleefdheid behandelde. Na hun gesprek in de stal had ze verwacht dat hij, ervan overtuigd dat het zou lukken, iets bij haar zou proberen. Maar hij liet haar met rust. Alleen het verlangen in zijn blik en het feit dat zijn hand net iets langer bleef liggen als hij haar aanraakte, wezen erop dat ze niet alles had gedroomd. Dat ze zijn voorstel niet had verzonnen.

Ze verbrak het oogcontact en ging op haar hurken zitten om haar armen uit te steken naar Risay, die spetterend door het ondiepe water naar haar toe kwam lopen. De stralende glimlach op zijn lieve gezichtje ontroerde haar. Het ongecompliceerde enthousiasme waarmee hij en zijn broertje haar in hun leven hadden verwelkomd, had haar nieuwe hoop gegeven. In stilte beloofde ze dat ze hun gulheid zou terugbetalen met alle liefde en steun die ze verdienden.

Genietend knuffelde ze het schattige, natte jongetje, dat zoals altijd meteen giechelend naar haar haren greep. Ze liet hem met de knot op haar achterhoofd spelen. Toen hij er met zijn kleine vingertjes aan begon te trekken, besloot ze dat ze het beter zelf kon doen. Met een paar snelle handelingen maakte ze haar haren los. Risay klapte in zijn handjes, plonsde met zijn billen in het water en haalde zijn vingertjes door haar lange lokken.

‘Wat hebben jullie jongens toch met mijn haar?’

‘Het is iets bijzonders.’ Tariqs stem leek heel diep na het hoge gegil van plezier van zijn zoontjes. En het hese randje zond tintelingen over haar rug. ‘Ze hebben nog nooit zoiets gezien.’

Ze keek hem aan. Daar was die weer, die intense blik die haar de adem benam. Ze was blij dat haar haren loshingen, zodat niet te zien was dat haar tepels, verlangend naar zijn aanraking, hard werden onder haar badpak. Het was een verontrustend idee, maar het was wel waar. Alles in haar wilde dat ze haar bezwaren opzijzette en Tariqs voorstel accepteerde. Deze huwelijksreis met hem en de tweeling in het ‘kleine’ zomerpaleis aan de rand van de woestijn had haar bedenkingen en haar verzet verzwakt.

Ze waren vrijwel de hele tijd samen geweest, behalve als ze sliepen, sinds hij een week vrij had genomen van zijn verplichtingen om met zijn gezin door te brengen. Het was ontzettend moeilijk geworden om zich te herinneren waarom het ook alweer zo’n slecht idee was om met Tariq te vrijen als hij constant in haar buurt was.

‘Hun nanny heeft kort haar, en de rest van het personeel ook.’

Al pratend keek hij naar haar omlaagvallende lokken. Zo ging zijn blik naar haar middel en verder omlaag naar de hoog opgesneden onderkant van haar badpak en haar blote dijen.

Meteen spoot een vuur door haar aderen om samen te komen bij het gevoelige plekje tussen haar benen. Ze ging verzitten en zag zijn mondhoek een heel klein stukje omhooggaan. Alsof hij wist wat er met haar gebeurde. En dit was niet de eerste keer dat hij blijkbaar beter wist waarnaar ze verlangde dan zij zelf.

‘Misschien moet ik het laten knippen.’ Voorzichtig maakte ze Risays vingertjes los van haar haren, hem afleidend met een felgekleurd emmertje. ‘Met dat idee speel ik al heel lang.’

‘Nee!’

Verbaasd om zijn felle toon keek ze hem aan. Hij keek fronsend op haar neer en was gestopt met het stoeien met Adil.

‘Mensen laten wel vaker hun haar kortknippen, Tariq.’ Het werd tijd dat ze haar uiterlijk eens vernieuwde. Jackson had het vaak voorgesteld toen ze een relatie hadden, en ze vroeg zich af of ze het niet nooit had gedaan omdat ze ouderwets was of gewoon te laf. Dat ze haar hele leven lang haar had gehad was toch geen reden om het altijd zo te houden?

‘Alsjeblieft. Niet doen.’

Ze wilde al zonder nadenken reageren, maar toen ze de blik in zijn ogen zag, sloot ze snel haar mond. Een gloeiend warm gevoel stroomde door haar hele lichaam; dit was de eerste keer dat Tariq iets van haar vroeg. Daar was ze zo van ondersteboven, dat ze nauwelijks merkte dat Sofia verscheen om de kinderen mee naar binnen te nemen voor het avondeten. Langzaam stond ze op, haar tenen strekkend om het bloed weer te laten stromen na het lange gehurkt zitten. Alles om de blik van Tariq te ontwijken.

Maar hij keek nog steeds naar haar toen ze eindelijk helemaal overeind was gekomen. En stond hij nu dichterbij?

Haar adem stokte. Het was niet alleen zijn prachtige uiterlijk, of het vuur in zijn ogen. Dit was Tariq, de man die ze al haar hele leven kende en vertrouwde. De man die haar wens een gezin te hebben had vervuld. De man die de verstandige, behoedzame vrouw die ze met zoveel moeite geworden was, met één blik veranderde in een totaal andere.

‘Beloof me dat je het niet laat knippen.’

Voordat ze erachter was of dat een vraag of een bevel was, stak hij zijn hand naar haar uit. Hij kamde met zijn vingers door haar haren, van achter haar oor langs haar kaak en hals en bleef even hangen bij haar borst. Toen verder tot haar middel – meteen spanden haar buikspieren zich aan – waar haar haren ophielden. Zijn hand bleef heel licht op het rode lycra van haar badpak liggen, net boven haar heup.

Haar sissende inademing klonk luid in de stilte om hen heen. Zijn vederlichte aanraking deed haar huid samentrekken. Ze beval zichzelf achteruit te stappen, maar haar benen gehoorzaamden niet.

‘Ik vind je haar mooi zo.’ Hij bracht een lok naar zijn gezicht, drukte zijn mond ertegenaan, en ademde met gesloten ogen diep in.

Het was het meest erotische dat ze ooit had ervaren. Haar mond werd droog en haar borsten voelden zwaar aan. Haar benen trilden zo erg dat ze zijn elleboog vastgreep om overeind te blijven.

Toen zijn blik de hare ontmoette, sloeg de bliksem door haar heen. Voelde hij hoe ze stond te schokken? Hoorde hij dat ze hijgde? Ze slikte, zichzelf wijsmakend dat ze nog terug kon. Er was niets gebeurd.

Maar dat was natuurlijk niet waar. Dit was… Ze schudde haar hoofd. Ze kon de woorden niet vinden om dit te beschrijven.

Tariq stond doodstil. Samira in een rood badpak, haar zandkleurige zijdezachte haren tot haar middel, evenaarde zijn opwindendste fantasieën. Hij rook de delicate geur van haar huid. Tegen zijn lippen voelde hij haar onwaarschijnlijk zachte haren, en hij wist niet of hij nog kon stoppen. Maar hij had beloofd dat hij haar niet zou opjagen. Hij had zijn woord gegeven. Dat hij zich al de hele week had moeten inhouden, had hem gesloopt.

Nauwelijks kon hij ademhalen. Hij wilde haar zo graag vastpakken dat hij bijna misselijk werd van frustratie. Maar hij merkte dat ze in haar onderlip beet en zag, ondanks het verlangen in haar ogen, de spanning in haar schouders. Kijkend naar haar beeldschone gezicht onderdrukte hij een rilling van begeerte. Zijn verlangen naar haar was een allesoverheersende hunkering.

Het was nooit de bedoeling geweest dat het zo zou zijn. Zo alles verterend.

Ineens sneed een schuldgevoel als een mes door zijn borst. Hoe kon hij dit heftige verlangen voelen terwijl zijn vrouw net een jaar… Snel sloot hij die gedachte buiten, maar niet voordat hij overvallen was door schaamte.

Jasmin had hem gevraagd te doen wat het beste was voor de jongens, een vrouw te zoeken die van hen zou houden als van haar eigen kinderen. Maar hij had geen haast gehad om zijn belofte te vervullen omdat opnieuw trouwen hem tegenstond. Niets, dacht hij, zou hem bewegen een nieuwe vrouw te nemen en nog eens te belanden in dat mijnenveld aan emoties.

En nu, met Samira’s zachte haren tussen zijn vingers, haar hand op zijn arm, vroeg hij zich af waar hij in hemelsnaam mee bezig was. Hoe moest hij dít onder controle houden?

Wat hij nu voelde, was te veel, te diep, te heftig en te vreemd. Hij vond het verschrikkelijk. Haatte de zwakte die het bij hem blootlegde. Zijn hele opvoeding was erop gericht geweest alles dat naar zwakte zweemde uit te roeien. Het regime van hard werken, discipline en zelfopoffering had van Tariq een sterke, vastberaden man gemaakt, geschikt om een land te regeren, voor te gaan in een oorlog als dat nodig was, niet iemand die zich overgaf aan emoties en verlangen.

Toch was het met tegenzin dat hij Samira losliet en achteruitstapte. Het lauwe water kabbelde om zijn kuiten. Hij wenste dat het diep en ijskoud was, om zijn opwinding en enorme erectie te blussen.

Met een ruk draaide hij zich om, waadde door het water tot het tot zijn heupen kwam en zwom toen naar de overkant van het meer.