Hoofdstuk 8

Het dorp was niet meer dan een zielige verzameling puin, hoewel een team van ingenieurs en aannemers al hard aan de slag was geweest. Samira probeerde naar de mensen te kijken en niet naar de ruïnes van wat eens hun huizen waren geweest. Ze slikte. Nog nooit had ze zo’n ravage gezien.

Toch straalden de vrouwen in het nieuwe wijkcentrum van enthousiasme, blij dat ze hun koningin mochten ontvangen. Ze hadden van het gebouw, dat nu gebruikt werd als noodopvang, een uitnodigende ruimte gemaakt met tapijten op de vloer en langs de wanden en op grote schalen lagen zoete delicatessen.

Tariq had gelijk. Haar aanwezigheid vandaag, in de uitbundige traditionele kleding in plaats van de ingetogen outfit die ze aanvankelijk had gekozen, was precies de afleiding die deze vrouwen nodig hadden. En zijn idee om de jongens mee te nemen, was een meesterzet.

Glimlachend bedankte Samira het meisje dat haar thee in een fijn bewerkt glaasje aanbood. De oudere vrouwen betuttelden Adil en Risay, die met een stel dorpskinderen in het midden van de kring volwassenen speelden. Sommige vrouwen droegen mooi versierde kleren. Anderen, die waarschijnlijk ternauwernood de overstroming hadden overleefd die het halve dorp had weggevaagd, droegen eenvoudiger gewaden. Maar zelfs zij glimlachten.

Theedrinkend praatten de vrouwen over het verwoestende water en de wederopbouw. Iedereen vond het geweldig dat de sjeik zelf met zijn hele gezin meteen de volgende dag op bezoek was gekomen en dat hij persoonlijk betrokken was bij het herstel, vooral omdat hij er op toezag dat dat gebeurde in samenspraak met de bewoners.

De sjeik was zo bekwaam. Zo wijs. Luisterde zo goed. En was zo knap. Giechelend keken alle vrouwen naar Samira.

Tot haar verbazing begon ze te blozen als een bruidje dat dolverliefd is op haar echtgenoot. Ze was niet verliefd, maar ze was wel een bruid. Nadat ze die nacht haar angst opzij had gezet, was er een wereld van sensueel genot en adembenemende lust voor haar opengegaan. Het leven was nog nooit zo… echt, spannend en opwindend geweest.

Door de open deur zocht haar blik Tariq, die met een paar mannen bij een bouwsteiger stond. Hij droeg een spijkerbroek, laarzen en een veiligheidshelm. Haar mond werd droog bij de herinnering aan wat hij met haar deed als ze alleen waren. Haar wangen werden nog roder, tot genoegen van de vrouwen om haar heen.

Glimlachend accepteerde ze hun milde plagerij. Waarom ook niet? Ze had het allemaal: de kinderen waar ze zo naar had verlangd, een echtgenoot die haar respecteerde en niet domineerde. En heerlijke seks waardoor ze zich beter voelde dan ooit. Wat verlangde ze nog meer?

Terwijl de dorpsoudste uitlegde dat de nieuwe constructies veel veiliger waren dan de oude, ging Tariqs blik naar Samira en de vrouwen in het wijkgebouw. Zelfs van een afstand kon hij zien en horen dat de sfeer meer die van een feestje was dan van een formele bijeenkomst.

Hij kon zijn ogen niet losmaken van zijn bruid. Toen ze die ochtend in het prachtige gewaad tevoorschijn was gekomen als een verleidelijk cadeau dat uitgepakt wilde worden, had hij haar het liefst meteen weer mee naar bed genomen. Of het was die veelzeggende blik in haar glanzende bruine ogen geweest die hem deed denken aan de nacht die ze samen hadden doorgebracht. Zelfs nu, met bijna alle inwoners van het dorp erbij, stroomde zijn bloed naar zijn kruis.

Als vanzelf liep hij naar het gebouw, en de andere mannen volgden hem. De vrouwen boden de mannen iets te drinken aan en Tariq kreeg een plaats tussen Samira en de dorpsoudste aangeboden. Naar haar kijkend rook hij haar heerlijke geur, en hij zag de vervagende hennapatronen op haar handen die aangaven dat ze van hem was. Weer ging er een triomfantelijk gevoel door hem heen. Opnieuw schrok hij ervan. Die heftigheid, dat intense verlangen was totaal nieuw voor hem.

Het schuldgevoel dat hem ook was overvallen na die eerste nacht met Samira kwam terug. Nu ging het gepaard met het ongeruste gevoel dat hij zich met haar op onbekend, gevaarlijk terrein begaf. Die gedachte zette hij snel opzij. Hij had nu precies wat hij wilde. Het leven was goed zo. Zo goed, dat hij met de gedachte speelde om zijn officiële verplichtingen af te breken en zich te gaan vermaken.

Langzaam ademde hij in. Hij had verplichtingen, verantwoordelijkheden. Hij had de situatie, ondanks zijn onbezonnen gedachten, volledig onder controle. Alles bleef hij in perspectief zien, inclusief zijn hunkering naar zijn vrouw.

Tariq greep haar pols toen ze de koninklijke vertrekken binnengingen. ‘Laat Sofia de kinderen naar bed brengen voor hun middagdutje.’

‘Maar ik doe het graag.’

Samira’s vertrouwen met de jongetjes groeide gestaag, en zij hadden haar volledig geaccepteerd. Het was een goede zet geweest om Tariq ten huwelijk te vragen. Het was naïef om te geloven dat ze konden samenleven zonder seks. Maar verder was hij eerlijk tegen haar geweest. Uiteraard.

‘Laat ze.’ Zijn lage stem raakte haar diep vanbinnen. ‘Doe het morgen maar weer.’

Ze keek hem aan, en ze hield haar adem in toen ze zijn ogen donker zag worden.

‘We moeten praten over hoe het vandaag ging.’ Snel liep hij verder.

Praten? Ze smoorde haar teleurstelling. ‘Ik vond het goed gaan. En jij?’

‘Boven verwachting. Ondanks de beproevingen die ze hebben doorstaan, was iedereen positief.’

Toch klonk hij niet erg tevreden, en ze vroeg zich af wat er mis was. Het kostte haar moeite zijn grote stappen bij te houden.

‘Ze waren erg lovend over wat je hebt gedaan. De vrouwen bleven je maar prijzen.’ Ze bloosde toen ze terugdacht aan al die complimenten voor haar knappe man, die vast ook erg viriel was. ‘Je hebt hun vertrouwen gewonnen door persoonlijk een bezoek aan het dorp te brengen en te helpen met het reddingswerk.’

‘Het is mijn volk. Wat had ik anders moeten doen?’

Hij ging haar voor de eerste zitkamer in, maar in plaats van op een van de comfortabele stoelen plaats te nemen, sloot hij de deur en liep hij verder.

‘Je wilde toch praten?’ Haar adem bleef steken terwijl ze achter hem aan rende.

‘Zei ik dat?’

Abrupt draaide hij zich om. Op haar traditionele platte slippers voelde ze zich heel klein vergeleken bij zijn grote lijf, maar ze had zich ook nooit zo op-en-top vrouw gevoeld als met hem.

‘Wat ik wíl…’ Zijn hese stem maakte haar week. ‘…is met jou alleen zijn.’

Hij tilde haar op en duwde haar vervolgens tegen de muur. Haar protest veranderde in een tevreden kreun toen hij haar dijen met zijn knie uit elkaar schoof.

Ze sloeg haar armen om zijn nek terwijl het tussen haar benen klopte van opwinding.

‘De slaapkamer is daar,’ fluisterde ze, haar onderlijf tegen zijn erectie aan duwend.

Tariqs ongeremde opwinding en zijn brandende passie ervoer ze als een ware openbaring. Net zoals haar onvermijdelijke respons.

Voor de zoveelste keer besefte ze hoe anders het vrijen met Jackson was geweest. Hoe kwam het toch dat ze met Tariq zo onbeheerst was?

‘Denk je dat we de slaapkamer nog halen?’ Hij bukte en beet in haar nek.

Alles aan haar – borsten, buik, schoot – gonsde van begeerte. Ze greep wanhopig in zijn haren toen hij de gevoelige huid in haar hals kuste.

‘Hou me vast,’ zei hij, haar stevig tegen de muur drukkend.

Hij gespte zijn riem los, worstelde met haar lange rokken en schoof ze omhoog. Zijn grote handen legden haar benen om zijn middel, en al die tijd bleef hij haar in de ogen kijken. Hij trok haar slipje opzij en stootte diep in haar.

‘Samira,’ zei hij kreunend. ‘Je hebt geen idee hoe erg ik naar je hunker.’

‘Dat heb ik wel,’ zei ze buiten adem. ‘Ik verlang ook aldoor naar jou.’

Ze kreunde van frustratie omdat hij stopte met bewegen. Maar toen pakte hij het ritme weer op, en even later spatte haar wereld uit elkaar. Zijn stem drong maar net door haar gelukzalige roes heen.

‘Ik heb je altijd gewild, Samira. Altijd. En nu heb ik je eindelijk.’

Ze lag languit over hem heen op bed. ‘Ik geloof niet dat ik nog kan lopen.’

‘Mooi, want ik wil niet dat je ergens heen gaat.’

Ze glimlachte slaperig. Haar jurk zat gedraaid om haar heen, maar ze had de kracht niet om te bewegen. Zijn hete adem streek over haar gezicht en zijn hand speelde loom met haar haren. Ze voelde zich… verzadigd. Alsof ze nergens liever wilde zijn. Niet in haar atelier, zelfs niet bij de tweeling.

‘Ik vind het heerlijk dat je zo sterk bent.’ Ze wreef haar gezicht tegen zijn huid, zijn heerlijke geur inhalerend. ‘Zoals je me daarnet vasthield…’

‘Ik vind het heerlijk dat je me zo graag wilt.’

Ze hoorde aan zijn stem dat hij tevreden grijnsde. Geen wonder, want hij had haar ‘geen seks’-regel binnen een paar dagen van tafel geveegd en nu kon ze er geen genoeg van krijgen. Het was puur seks, uiteraard. Seks en genot. Maar zijn eerdere woorden waren in haar hoofd blijven hangen.

‘Wat bedoelde je daarnet eigenlijk, dat je me altijd hebt gewild? Sinds ik naar je toe kwam in Parijs?’

Omdat hij geen antwoord gaf, keek ze op. Ze zag zijn gespannen kaken toen hij slikte.

‘Tariq?’

‘Toen ook. Ik wilde meteen dat strakke rokje en jasje van je lijf rukken.’ Zijn vingers kietelden over haar heup.

‘Toen óók? Wat bedoel je daarmee?’

Hij zuchtte. ‘Je was altijd al een doordouwer, hè?’

Dat moest wel om tegen de stroom in carrière te maken in de modewereld, vechtend tegen de vooroordelen van vrienden, leraren en het volk.

‘Het is geen strikvraag, Tariq. Wat bedoelde je daarmee?’

‘Precies wat ik zei. Ik heb je altijd gewild.’

De woorden – eenvoudig maar verwoestend – bleven in de lucht hangen. Samira knipperde met haar ogen in een poging ze te begrijpen.

‘Wat betekent ‘altijd’ hier precies?’

‘Je geeft het niet op, hè?’

Hij keek haar doordringend aan, maar ze keek net zo doordringend terug. Hij mocht dan de sjeik van Al Arath zijn, zij was zijn vrouw. Ze had het recht om het te weten.

‘Ik wilde je al heel lang. Al vanaf dat je zeventien was, om precies te zijn,’ zei hij uiteindelijk.

Haar hart sloeg over. Vanaf haar zeventiende? Op die leeftijd was ze zich steeds meer bewust geworden van Tariq, niet alleen als de vriend van haar broer, maar als de man van wie tienermeisjes dromen. ‘Ik had geen idee,’ zei ze na een lange stilte.

‘Natuurlijk niet. Dat zou ook onvergeeflijk zijn geweest. Je was het zusje van mijn beste vriend. En veel te jong. Je mocht het niet weten.’

Ze fronste. ‘Nooit?’

Als ze had geweten dat een man die zij respecteerde, zoals Tariq, iets voor haar voelde… Zou dat haar veranderd hebben, haar meer zelfvertrouwen hebben gegeven?

‘Je was taboe, Samira. Het zou niet goed geweest zijn. Daarom ben ik weggegaan.’

Had hij haar werkelijk zo graag willen aanraken? In zijn stem klonk de nagalm van diepe spijt.

‘Ben je om mij weggegaan?’ Emoties overspoelden haar: spijt, verbijstering, verrukking.

Tariq legde zijn arm onder zijn hoofd. Zijn biceps zwollen op, een teken van zijn sluimerende kracht. Ze werd weer helemaal opgewonden, en het zinderen in haar buik leidde haar af.

‘Wat moest ik anders? Ik voelde me slecht omdat ik seksuele verlangens had voor een meisje dat me als een grote broer beschouwde,’ zei hij grimmig.

‘Maar je bent nooit teruggekomen.’

‘Dat was het beste.’ Hij haalde zijn schouders op.

Wat hij verzweeg, dacht Samira, was dat hij geen interesse meer in haar had gehad toen ze eenmaal ouder was. Ze had de geruchten gehoord over zijn vele minnaressen. En toen was hij met Jasmin getrouwd, volgens iedereen de liefde van zijn leven. Natuurlijk was hij niet teruggekomen. Ze was gewoon een bevlieging geweest. Waarschijnlijk had hij zijn hart verloren aan zijn eerste vrouw, en hij wist dat niemand ooit haar plaats kon innemen.

Tijdens hun eerste gesprek in Parijs had hij duidelijk gezegd dat hij niet wilde trouwen. Omdat hij nog van Jasmin hield, had ze toen gedacht, maar nu sneed dat idee als een mes door haar heen. Was hij nu met haar getrouwd uit medelijden? Ze beet op haar lip en legde haar hoofd op zijn borst. Nee, niet uit medelijden. Vrijen met Tariq had niets te maken met medelijden.

Hij wilde haar lichaam. Wat ze deelden, was ongecompliceerd en voor beiden bevredigend. En zij had een gezin, een doel in haar leven.

De jongetjes raakten aan haar gehecht en zouden hopelijk van haar gaan houden. Waarom was ze dan toch niet tevreden? Waarom die bittere smaak in haar mond, dat ongeruste gevoel?

Ze ademde diep in en rook de kruidige geur van de man die ze aanbad. Ze probeerde te ontspannen, en meteen trok hij haar dichter naar zich toe. Ze had alles wat ze wilde, zei ze tegen zichzelf. Meer zelfs, denkend aan het verzadigde gevoel in haar lichaam.

Maar Tariqs ontboezeming had haar doen beseffen dat ze hem niet zo goed kende als ze dacht. Haar hele leven was ze zeker geweest van twee mensen: haar broer en zijn beste vriend. Maar nu was ze nergens meer zeker van.

Eerst had hij haar misleid door te zeggen dat hij haar regels voor het huwelijk accepteerde. Vervolgens bleek dat hij al die jaren had verzwegen wat hij voor haar voelde. Had ze ooit geweten wie hij was?

De fatsoenlijke, zorgzame man die ze in hem had gezien was geen illusie. Die herkende ze nog in de man die hij geworden was. Maar haar echtgenoot had ook een andere kant. Hij was niet alleen een lieve kerel, hij was een stoere, slimme, intimiderende man die alles kreeg wat hij wilde.

Wat wilde hij van haar? Ze had aangenomen dat hij met haar getrouwd was omdat hij een moeder voor zijn kinderen zocht, een mede-ouder. Dat, en een sekspartner.

Meer kon het niet zijn. Hoe hartstochtelijk ze ook hadden gevreeën, hij bleef nooit bij haar slapen. Hij respecteerde haar privacy, gaf haar de ruimte die ze wilde. Hij vroeg geen emotionele betrokkenheid, omdat ze niet de vrouw was die hij zelf had gekozen.

Samira zuchtte diep. Haar gedachten waren weer terug bij Jasmin. Tariq was dan wel met haar getrouwd, maar hij zou nooit van haar houden omdat zijn hart nog van Jasmin was. Dat had ze vanaf het begin geweten.

Waarom voelde ze zich dan toch zo… leeg?