Grote oren

Ik was met een jong gezin in een pizzeria. Terwijl we zaten te wachten op de bestelling, riepen de zoontjes om het hardst op welke voetballer ze zichzelf het meest vonden lijken, legde de moeder het bestek een eindje buiten hun bereik en zat de vader met een verbijsterde blik naar de borsten van de serveerster te kijken. Die waren erg groot voor haar tengere gestalte.

‘Wat een grote oren,’ mompelde hij voor zich uit. Zijn vrouw wierp een snelle blik op het meisje. ‘Nep,’ oordeelde ze.

Ik was nog bezig met de vertaling van oren. Ouders van jonge kinderen leren een geheimtaal om te voorkomen dat hun woorden luidkeels worden herhaald.

‘Hoe weet je dat ze nep zijn?’ vroeg ik.

‘Dat zie ik aan de vorm. En ze is veel te mager voor zulke joekels.’

Ik keek nog eens. Het waren inderdaad vreemd gevormde borsten. Ze waren niet alleen van onderen rond, maar ook van boven. Het was net of ze ovale meloenen in haar beha had gestoken.

‘Dat is modern,’ zei de vrouw, ‘ze willen ze zo omdat ze dan leuk uitkomen in een decolleté.’

Ze vertelde dat ze een programma op de televisie had gezien waarin twee achttienjarige meiden hun cosmetische plannen ontvouwden. Ze wilden allebei een borstvergroting laten uitvoeren. Maat dubbel D moest het worden en ze hadden volstrekt geen boodschap aan een natuurlijke vorm. Je mocht best zien dat het neppers waren. De documentaire liet zien hoe de borsten van de ene jonge meid na de ingreep waren geworden. Voor de kijker was dat resultaat misschien onthutsend, maar het andere meisje vond het maar niks.

‘Ik laat ze nóg groter maken,’ fluisterde ze tegen de camera, ‘maar dat hoeft mijn vriendin nog niet te weten, want dan wil zij ook!’

Je moet er toch niet aan denken dat je kind behalve een navelpiercing, een ring door haar wenkbrauw en een tatoeage ook nog siliconenborsten wil, maar de moeder van dit meisje zag er geen bezwaar in. Ze was hartstikke trots op haar dochter, vertelde ze aan de interviewer. Ze had haar de borstvergroting cadeau gedaan voor haar achttiende verjaardag.

Borstvergroting schijnt een gangbare cosmetische operatie te zijn geworden. Na de beugeltandarts ga je naar de plastisch chirurg. Dat vind ik nogal schokkend. Ik kan mij voorstellen dat een vrouw gebruik maakt van de medische mogelijkheden als ze al jarenlang tobt over een minuscule A-cup, over tepels die mismoedig naar de grond wijzen of als haar borsten de periode van borstvoeding slecht hebben doorstaan. Maar een grote verbetering lijkt het mij niet, zo’n kunstboezem.

Ik vroeg me af of mannen er iets van merken wanneer ze siliconenborsten aanraken in plaats van echte. Zouden ze het verschil voelen en er een voorkeur over uitspreken? De meeste mannen zijn niet erg kieskeurig. Ze zijn allang blij als ze zo ver komen dat er wat te voelen valt.

Een man die ervaring had met vergrote borsten zei dat het een beetje eng is om erin te knijpen, dat je wel degelijk voelt dat hier geen sprake is van vetweefsel en spieren. ‘Het lijkt een beetje op melk in een zakje. Je weet wel, van die melk die ze in Franse supermarkten verkopen. Een siliconenborst is compacter dan melk, maar je voelt het zakje.’

Het verbaast mij ook dat juist jonge meiden grote borsten willen, alsof ze nog niet genoeg bekijks hebben.

Ik heb altijd een C-cup gehad en het heeft lang geduurd voor ik daar de aardigheid van inzag. Ik vond het onplezierig als mannen mij niet in de ogen keken maar gebiologeerd naar mijn borsten gluurden, alsof ze niet in de gaten hadden dat er nog een hoofd boven uitstak. Pas na mijn veertigste durfde ik laag uitgesneden kleren te dragen. De mannen keken minder hongerig, tegen die tijd.

Misschien vinden moderne vrouwen het juist leuk als mannen naar hun boezem staren. Ze schrikken er niet van, integendeel. Grote borsten zijn voor hen een soort Rolls Royce die ze op de oprijlaan hebben staan: kijk maar eens goed, dat is allemaal van mij.

Zo is het niet altijd geweest. Vrouwen behoorden vroeger iemand toe, aan hun ouders, zolang ze niet getrouwd waren. Na hun huwelijk was hun man de baas. Wanneer ze kinderen kregen, waar niet zo heel veel tegen uit te richten was, waren ze overgeleverd aan de eisen van het moederschap.

Jonge vrouwen zijn niet alleen baas in eigen buik geworden, hun hele lichaam is hun koninkrijk. Ze kunnen ermee doen wat ze willen en daar maken ze gebruik van. Dat is mooi, maar ik vind hun smaak vaak weerzinwekkend. Ik vind de goedkope sieraden die ze door hun navel prikken ordinair, ik houd niet van neusringen, tongstaafjes en wenkbrauwpiercings. Maar de ergste verminking is de schaamlipverkleining.

Ik las in een medisch tijdschrift dat nogal wat jonge meiden hun binnenste schaamlippen laten verkleinen omdat ze vinden dat die niet buiten de grote lippen mogen uitsteken. Volgens het artikel was het een van de meest voorkomende cosmetische operaties, samen met de borstvergroting of -verkleining, de hersteloperatie van het maagdenvlies en de ooglidcorrectie.

Er schijnen ook vrouwen te zijn die hun grote schaamlippen laten bijknippen omdat ze bij hun Barbie hebben gezien dat die er heel anders uitziet, van onderen. Zo willen zij het ook.

Chirurgen die de operatie uitvoeren, waarschuwen wel dat het seksuele plezier teloorgaat als je in je genitaliën laat snijden, maar dat kan jonge vrouwen niets schelen. Ze vrijen nog niet omwille van het genot maar voor de status. Ze willen mooi zijn en glad. Ze generen zich voor de kleur en de grillige vorm van het vrouwelijk geslachtsdeel.

Voordat de vrijzinnigheid haar intrede deed in de maatschappij schaamden de mensen zich voor alles wat naar de seksualiteit verwees. Borsten moesten bedekt blijven, benen gingen schuil onder rokken, bil was een schuttingwoord. Ik weet nog dat kleine kinderen je giechelig vroegen de cijfers één, vijf en achttien snel achter elkaar uit te spreken. Als je dat deed, hoorde je in verwachting, nou, dat was me wat!

Tegenwoordig zeggen kleuters kut en ze weten ook wat ermee wordt bedoeld. Ze hebben er alleen nog geen gezien. Dat komt pas als ze in de puberteit raken. Voorvechters van de seksuele openhartigheid geloofden in de jaren zeventig stellig dat goede voorlichting zou leiden tot een betere wereld. Als er niet langer besmuikt werd gezinspeeld op geslachtsdelen, als iedereen wist hoe ze eruitzagen en wat je ermee kon doen, zou er geen schaamte meer zijn. Seks was mooi, kut was prachtig.

Vrouwenzelfhulpgroepen organiseerden bijeenkomsten om deelneemsters van die visie te overtuigen. Ik heb destijds aan een cursus masturbatie meegedaan. Een van de oefeningen behelsde een openbare tentoonstelling van de vulva. Een voor een werden de vrouwen uitgenodigd te laten zien hoe voortreffelijk de natuur ons had geschapen. Ik vond het gênant, al werd ik nog zo geprezen om de perfecte ruitvorm en de kleur van mijn intieme delen. Kut is niet mooi en dat is ook nergens voor nodig. Als hij maar schoon is en héél.

Van borsten vind ik trouwens ook dat het er niet zo heel veel toe doet of ze fier rechtop staan of een beetje hangen, of ze peervormig zijn of rond. Het is prettig als je het hebt getroffen met een maat 75C en de tepel iets boven het midden, maar het hoeft niet. Ik reken alle vormen goed.

Dat komt ook doordat ik in Afrika ben geweest. Daar beschouwen de mensen borsten niet als erotisch kapitaal, maar als toeleveringsbedrijf voor moedermelk. Billen, wervelende heupen zijn daar de publiekstrekkers. In West-Europa kijken de mannen ook wel naar een mooie kont, maar ze nemen meestal genoegen met de billen die hun vrouw nu eenmaal heeft. Zo zou het ook met de borsten moeten zijn. Beste billen, gave oren.