Virtueel vreemd

Ik had mijn zuster aan de telefoon.

‘Ik heb vannacht van je gedroomd,’ vertelde ze, ‘ik droomde dat je vreemd ging.’

‘Ik ga de laatste tijd nooit meer vreemd,’ antwoordde ik.

‘Wel in mijn dromen,’ zei mijn zuster.

‘In de mijne ook,’ zei ik.

Het is waar. Zo deugdzaam als ik ben zodra de dag begint, zo liederlijk ben ik in mijn slaap. Het gebeurt geregeld dat ik ’s ochtends met een glimlach op mijn gezicht wakker word uit een gedroomde omhelzing met een goede kennis, die zich dood zou schrikken als hij wist wat ik allemaal met hem beleef. Of met haar. Want in mijn dromen ben ik inschikkelijk. Van voorkeur is pas sprake als ik wakker ben. Overdag ben ik een toonbeeld van huwelijkstrouw.

Dromen van een ander is een ouderwetse vorm van overspel. De moderne vreemdganger bewandelt zijn clandestiene wegen digitaal, op internet. Er schijnen talloze sites te zijn waar je terecht kunt als virtuele liefdessollicitant. Je klikt op een chatbox voor kennismaking, single of contact en er opent zich een wereld van onvervuld verlangen. De hele mensheid lijkt wel op zoek te zijn naar seks en romantiek.

Ik sprak een man die maandenlang iets moois had met een vrouw die in Australië woont. Thuis, in Soest, vrijde hij met zijn eigen vrouw. Over de seks binnen het huwelijk had hij geen zwaarwegende klachten, al was het soms een beetje saai, altijd maar diezelfde verplichte figuren. ’s Avonds na het eten bracht hij de kinderen naar bed, las nog voor van kabouter Plop, keek samen met zijn vrouw naar het nieuws en ging dan naar de studeerkamer. Hij moest nog een beleidsnota schrijven, zuchtte hij vermoeid, of nog iets uitzoeken voor de vergadering van morgen. Zodra hij achter het scherm zat, ging hij op zoek in het ruime sop van internet.

Daar zwierf hij van de ene chatbox naar de andere, tot hij op een dag in gesprek raakte met een vrouw die hem echt leuk leek. Ze schreef dat ze een hoge functie bij de rechtbank in Sydney had, bekende dat ze gek was op soapseries en dat ze onder haar strenge mantelpak kanten lingerie droeg.

‘Welke kleur?’ tikte Soest.

‘Lichtblauw,’ was het antwoord, ‘en soms rood.’

Sinds hij Australië had ontdekt, zinderde het weer een beetje in de man zijn lendenen. In bed verzon hij wilde nachten in rood en lichtblauw en kuste zijn vrouw hartstochtelijk. Zij vond het opmerkelijk maar dacht er verder niet over na, want morgen ging de wekker weer om halfzeven en ze was allang blij als ze na gedane zaken kon gaan slapen. Ze hield van haar man, zo te zien hield hij van haar en als ze morgen iets eerder naar huis ging van haar werk, had ze nog net tijd om nieuwe schoenen voor de oudste te kopen.

Ik ken geen vrouwen die verhit achter het scherm op seksuele prikkels jagen. Ze zullen er vast wel zijn, maar ik kom ze niet tegen. In mijn vriendenkring gaan de vrouwen bedaard vreemd, bijna terloops. Ze hebben het overspel ingeroosterd in hun dagelijks bedrijf.

Ik ken maar liefst vier vrouwen die er al heel lang een schaduwverloofde op na houden. Hun eigen mannen weten dat niet. Die hebben geen notie van de rivaal die al zoveel jaren meedoet met de pret.

‘Dat is ook nergens voor nodig,’ zei een van de vier, ‘een man hoeft niet alles te weten.’

Ik had haar gevraagd of zij geen wroeging voelde over het huwelijksbedrog.

‘Helemaal niet,’ zei ze, ‘als ik mij alleen met mijn man tevreden zou moeten stellen, zou ik me dood vervelen. Daar knapt ons huwelijk heus niet van op.’

Een andere vrouw had zich in het begin wel schuldig gevoeld, maar dat ging over en tegenwoordig moet ze goed uitkijken dat ze zich niet uit onbekommerdheid verspreekt. ‘Ik heb die ander al zo lang,’ zei ze verontschuldigend, ‘het is soms net of hij erbij hoort. Ik voel het allang niet meer als vreemdgaan.’

‘Hoe regelde jij dat toch?’ vroeg ik aan een vrouw die destijds vier jonge kinderen had en stiekem met een man vrijde die twee straten verderop woonde.

‘Ik zei ’s avonds als de kinderen in bed lagen dat ik nog een wandelingetje ging maken,’ antwoordde ze. ‘Het kon mijn man niks schelen wat ik deed. Hij zat naar sportprogramma’s te kijken of naar die Italiaanse zender met al die blote vrouwen. Om een uur of elf ging hij naar bed. Ik denk dat hij dan masturbeerde, want soms lag er een verfrommelde zakdoek op de grond. Vies hè? Ik bleef soms tot twee uur ’s nachts bij mijn minnaar. Dat merkte hij niet, want hij sliep als een blok.’

Zij vond dat ze groot gelijk had dat ze haar plezier buiten de deur zocht in plaats van bij die lomperik met wie ze was getrouwd. Zonder die ander zou ze verpieteren. Daar had toch niemand wat aan?

Maar na verloop van tijd werden de uitstapjes naar haar minnaar voorspelbaar. In het eerste jaar stond de champagne klaar en gingen ze na afloop van de vrijage samen in een appelbloesemschuimbad, maar allengs doofde de hartstocht. De minnaar ging steeds meer op een gewone man lijken, op den duur zelfs op een echtgenoot, en daar hoefde ze de deur niet voor uit. Na een jaar of tien heeft ze een eind gemaakt aan de romance.

‘Heb jij die van jou nog?’ vroeg ik aan een bureauredactrice die, voor zover ik weet, ook meer dan acht jaar met een geheime minnaar heeft verkeerd. Haar eigen man is een snoes, maar in bed brengt hij er niets van terecht. Hij doet maar wat. De bureauredactrice heeft hem nooit op de hoogte gebracht van haar buitenechtelijke leven. Haar huwelijk is goed, dus zag ze geen aanleiding om die harmonie aan scherven te gooien.

‘Peter bedoel je? Die heb ik al twee jaar geleden aan de kant gezet,’ lachte ze. ‘Het werd zó saai! Ik kwam erachter dat ik mijn eigen man veel leuker vind.’

Op een dag had ze de minnaar niet meer gebeld of gemaild en dat was dat. Hij had nog een paar keer op haar voicemail ingesproken, maar liet het er verder ook maar bij zitten. Ze vermoedde dat het kwam doordat hij grootvader was geworden. Dat schijnt een omslagpunt te zijn. ‘Mijn vriendin had een man die steeds vreemd ging,’ vertelde ze, ‘maar toen hun dochter een baby verwachtte, was het ineens uit met de escapades. Hij wilde weer bij de familie horen en werd van de ene dag op de andere een leuke opa.’

‘Vond zij het niet erg dat hij vreemd ging?’ vroeg ik.

De bureauredactrice maakte een onverschillig gebaar. ‘Ze heeft het heel lang niet geweten en toen ze erachter kwam, waren ze al meer dan twintig jaar samen. Ze had zelf ook wel eens iets gehad met een ander. Het kon haar niet zoveel meer schelen. Toen ze terugrekende, waren de tijden dat hij met een ander knoeide eigenlijk de periodes dat het tussen hen juist gezellig was. Dan voelde hij zich schuldig en deed hij thuis extra lief.’

De man uit Soest deed ook extra lief. Daar werd hij op den duur doodmoe van. Hij heeft Australië op een goede dag weggeklikt en werd weer een trouwe echtgenoot. Alleen in zijn fantasieën beleeft hij nog avonturen met onbereikbare vrouwen in mooie lingerie, maar dat mag. Dromen staat vrij.