De grote dag

Tijdens de laatste bijeenkomst voor het concert vertelde mevrouw Sharkey de leerlingen hoe het met Judge Jim ging. 'De artsen zijn erg tevreden over zijn enkel,' begon ze. Toen stopte ze even en keek de zaal in, waar ze alleen maar gespannen gezichten zag. 'Ik heb echter ook een minder leuke mededeling voor jullie. Judge Jim zal niet meteen na de kerstvakantie terugkomen op school.'

Er klonk een teleurgesteld gezucht in de zaal.

'Hij moet nog een paar maanden rust houden,' ging ze verder. 'En wanneer hij weer aan het werk gaat, hoop ik dat jullie hem op de afdeling Rock allemaal zullen helpen.'

De leerlingen mompelden instemmend.

'Ik ga bij hem langs in het ziekenhuis,' kondigde Tara aan toen ze de aula uit dromden.

'Waarom?' vroeg Tim. 'Je hebt toch gehoord wat mevrouw Sharkey zei? Hij moet rusten. Dan lijkt een bezoekje van jou me niet echt handig.'

'Bovendien mag het vast niet,' zei Tess. 'En zonder toestemming kun je niet weg.'

Chrissy keek naar Tara's gezicht, dat verwrongen was van teleurstelling. Maar Chrissy was er zeker van dat Tessgelijk had. Tara zou nooit toestemming krijgen om bij haar leraar op bezoek te gaan. Ze hoopte maar dat Tara niet van plan was om iets stoms te doen.

De dag vloog voorbij: er moesten op het laatste moment nog veel kleine dingetjes voor het concert geregeld worden, terwijl de lessen gewoon doorgingen. Al snel dacht Chrissy niet meer aan Tara en haar plan. Maar toen ze even naar haar kamer liep om haar huiswerk voor geschiedenis te halen, zag ze daar tot haar schrik Tara staan, met haar jas aan en op het punt om ergens naartoe te gaan.

'Wat ga jij nou doen?' vroeg ze.

'Gaat je niks aan,' viel Tara uit. Ze keek tegelijkertijd betrapt en uitdagend.

'O, Tara!' zuchtte Chrissy toen ze begreep wat haar kamergenoot van plan was. 'Je kunt echt niet zomaar de school uit lopen om naar Judge Jim te gaan. Dan kom je echt vet in de problemen.'

'Kan me niet schelen,' zei Tara. 'Ik móét hem zien. Volgens mij vertellen ze ons niet alles. Hij heeft alleen maar zijn enkel gebroken en nu moet hij een paar maanden rust nemen? Je weet ook hoe overwerkt hij is... Stel je voor dat hij niet meer terugkomt en met pensioen gaat?'

'Maar als je stiekem gaat, krijg je zeker last,' meende Chrissy. 'En trouwens, als Judge Jim boos op ons is vanwege die vernielde versterker en bekkens en zo, maak je het alleen maar erger.'

'Jij snapt het gewoon niet,' zei Tara tegen Chrissy. 'Ik kende Judge Jim al voordat ik hier op school kwam, hij is praktisch familie! En ik zou het echt niet trekken als we na de kerstvakantie opeens te horen krijgen dat hij niet meer terugkomt op school. Het zou zomaar kunnen dat hij met pensioen gaat. Echt!'

Het zag er niet naar uit dat Tara zich vandaag redelijk ging opstellen. En eigenlijk snapte Chrissy haar ook wel. Het zou echt afschuwelijk zijn als Judge Jim niet meer op Rockley Park zou werken. Had Tara misschien toch gelijk? Stel je voor dat mevrouw Sharkey inderdaad niet de waarheid vertelde. Misschien had hij besloten om met pensioen te gaan en probeerde mevrouw Sharkey er zo voor te zorgen dat de klap wat minder hard aankwam: door het slechte nieuws beetje bij beetje te vertellen. Alleen als ze het rechtstreeks aan Judge Jim zelf konden vragen, zouden ze weten wat er werkelijk aan de hand was.

'Weet je dan wanneer het bezoekuur is?' vroeg Chrissy.

'Ja natuurlijk,' antwoordde Tara. 'Ik ga daar echt niet naartoe als ik niet weet wanneer je mag komen! Ik heb het ziekenhuis gebeld en het is bezoekuur van drie tot acht. En Judge Jim mag gewoon bezoek ontvangen.'

'Hm, dus er is geen medische reden waarom er geen leerlingen bij hem langs mogen komen,' peinsde Chrissy.

'Precies!' Tara knoopte haar jas dicht.

'Waarom maken we er dan geen officieel bezoek van?' stelde Chrissy voor, terwijl zich in haar hoofd een idee begon te vormen.

'Hoe bedoel je?' Tara deed haar laatste knoop dicht.

'Nou...' Chrissy grijnsde naar haar kamergenoot. 'Hij zei toch op die memorecorder dat hij wel wat vrolijkheid kon gebruiken? En dat hij het zo jammer vond dat hij het concert moest missen?'

'Ja...?' Tara keek nogal ongeduldig.

'Nou, als we nu eens een stukje van het concert naar hem toe brengen?'

'Bedoel je dat we daar voor hem optreden?'

'En voor alle andere mensen in het ziekenhuis die willen kijken en luisteren. Sterker nog, ik bedenk zojuist dat dat dé manier is om toestemming te krijgen!' zei Chrissy opgewonden.

'Je bedoelt dat we zeggen dat we in het ziekenhuis willen optreden om de patiënten op te vrolijken?' Tara begreep plotseling wat Chrissy bedoelde en er verscheen een brede grijns op haar gezicht. 'Briljant plan! Wedden dat mevrouw Sharkey geen nee kan zeggen tegen zo'n goed idee?'

'En als we daar toch zijn, kunnen we meteen even praten met Judge Jim. Dan weten we snel genoeg wat er nu echt aan de hand is,' zei Chrissy. 'Ik bedoel natuurlijk,' voegde ze er snel aan toe, 'dat er vast niks aan de hand is, maar het zou prettig zijn om dat zeker te weten. Toch?'

Tara leek een stuk vrolijker dan ze de afgelopen dagen was geweest. 'Kom op! Dan vertellen we het aan de anderen.' Ze trok haar jas uit en slingerde die op haar bed.

'We kunnen voor het avondeten nog even bij mevrouw Sharkey langsgaan,' stelde Chrissy voor.

'Oké.' Tara glimlachte breeduit en keek Chrissy toen ernstig aan. 'Dankjewel,' zei ze tot Chrissy's grote verbazing.

Iedereen vond het idee van Chrissy super en de hele groep ging dan ook mee naar het kantoor van mevrouw Sharkey. De directrice voelde ook wel wat voor Chrissy's plan en belde onmiddellijk naar het ziekenhuis om te vragen of ze het leuk zouden vinden als haar leerlingen voor de patiënten kwamen optreden. De mensen van het ziekenhuis reageerden heel positief.

'De directie van het ziekenhuis vindt het prachtig,' vertelde mevrouw Sharkey. 'Ik snap niet dat we zelf niet eerder op het idee zijn gekomen. Het afdelingshoofd zei dat de artsen en verpleegkundigen het net zo leuk zullen vinden als de patiënten. Goed zo, Chrissy. Het is niet alleen leuk voor Judge Jim, maar voor de hele gemeenschap!'

Chrissy bloosde. Ze kon toch moeilijk verklappen dat haar plan vooral ontstaan was omdat ze wilde voorkomen dat Tara in de problemen kwam!

'Eens even zien... Wat is een geschikt moment voor jullie goede daad?' dacht mevrouw Sharkey hardop. 'Morgen is de laatste schooldag en 's avonds is het concert. Het wordt allemaal wel erg druk...'

'Kunnen we niet meteen na het concert gaan?' vroeg Chrissy. 'Zo ver is het niet naar het ziekenhuis. En onze ouders en familie en zo kunnen hier op school iets drinken terwijl wij optreden.'

'Dat zou uitstekend kunnen,' vond mevrouw Sharkey. 'Alleen moet ik dan wel even contact opnemen met jullie ouders om toestemming te vragen. Ik heb geen behoefte aan tientallen boze vaders en moeders die zich afvragen waar hun kinderen blijven!'

'Als iedereen z'n eigen ouders nou ook even belt of sms't?' Jess keek naar de anderen, die allemaal knikten. 'Trouwens, volgens mij hoeft u zich geen zorgen te maken.

Na het kerstconcert staan alle ouders toch uren met elkaar te kletsen. Ze hebben niet eens door dat wij er niet zijn.'

'Gaan jullie nu maar,' lachte mevrouw Sharkey. 'Ik regel de toestemming en zorg ervoor dat iemand jullie naar het ziekenhuis rijdt.'

'Cool!' zei Tess zodra ze op de gang voor het kantoor van mevrouw Sharkey stonden. 'Het wordt echt ongelooflijk gaaf. Slim idee, Chrissy!'

'Twee optredens op één dag,' zei Jess buitengewoon tevreden. 'Dat is nog eens echt!'

Tara keek Chrissy even aan en glimlachte naar haar. Chrissy keek stralend terug. Wat een dag! Iedereen was blij en het was bijna kerst.

De volgende ochtend waren de meiden al vroeg op. Ze hadden nog veel te doen: bedden afhalen voor de vakantie, de laatste spullen inpakken zodat alles zo bij hun ouders in de auto gezet kon worden. En natuurlijk de laatste voorbereidingen voor hun optredens.

Het was de dag van het concert, dus er waren geen normale lessen. De leerlingen hadden daardoor rustig de tijd om de laatste hand te leggen aan hun acts. Tara haastte zich naar de afdeling Rock, waar ze een laatste keer het nummer zou repeteren dat ze samen met Tim, Edward en Ben zou doen. Jess en Tess oefenden hun duet, en Chrissy ging op zoek naar een rustig plekje waar ze de lastige stukjes uit haar eigen nummer kon oefenen. Het moest tijdens het concert natuurlijk wel perfect gaan!

Ze keek om het hoekje bij de oefenruimtes, maar die waren allemaal bezet. Iedereen was druk bezig met spelen of zingen.

Ha, ik weet het, dacht ze triomfantelijk toen ze de zoveelste oefenruimte passeerde die door iemand anders gereserveerd was. Het is er best fris, maar ik durf te wedden dat er niemand op de geheime plek van Judge Jim zit!

Op de dag dat Chrissy auditie had gedaan op Rockley Park, was ze erg overstuur geweest. Ze was toen weggelopen en op een binnenplaatsje beland. De plek was natuurlijk niet echt geheim, maar niet veel mensen kwamen er. En waarschijnlijk was dat precies de reden dat Judge Jim er tussen de middag vaak zijn boterhammen opat.

En ja hoor, toen Chrissy de deur openduwde, bleek het binnenplaatsje verlaten te zijn. Ze ging op de oude bank zitten. De zon stond erg laag in deze tijd van het jaar en kwam niet boven de muren van het gebouw uit. Het was daardoor koud, maar Chrissy vond het niet erg. Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze Judge Jim hier had ontmoet.

Na een rampzalig verlopen auditie was ze zomaar naar buiten gerend en hier terechtgekomen. Ze had zeker geweten dat ze niet toegelaten zou worden op Rockley Park. Hier op het bankje had Judge Jim haar huilend aangetroffen. Ze kende hem helemaal niet, maar hij had echt zijn best gedaan om haar te troosten en gerust te stellen. Hij had haar zelfs meegenomen naar meneer Burton om te vragen of hij haar een tweede kans wilde geven.

Chrissy had een hoop aan Judge Jim te danken en was erg op hem gesteld. Door zijn ongeluk had ze nu gemerkt dat alle leerlingen dol op hem waren. Misschien had iedereen wel een vergelijkbaar verhaal: over hoe hij hen had geholpen toen ze erdoorheen zaten. En nu had hij zijn enkel gebroken en had hij rust nodig... Hoe langer Chrissy erover nadacht, des te meer ging ze geloven dat Tara wel eens gelijk kon hebben. Hun leraar toerde al een tijdje niet meer met zijn band. Op een dag zou hij vast met pensioen gaan en stoppen met zijn werk op Rockley Park. En die dag zou wel eens heel dichtbij kunnen zijn.

Chrissy kon zich niet voorstellen hoe de school zou zijn zonder Judge Jim. Maar wat ze wel wist, was dat hij zou wensen dat ze allemaal geconcentreerd en professioneel zouden blijven, wat er ook gebeurde. Judge Jim zou niets liever willen dan dat ze vandaag op haar best zou zingen.

En dat zou ze doen. Voor hem.

Ze zouden het allemaal doen. Voor hem.

En dus ging ze staan en deed haar ademhalingsoefeningen. Toen zong ze het nummer dat ze met meneer Burton had ingestudeerd. Haar stem klonk goed en ze had totaal geen problemen met de tekst.

Toen ze klaar was met oefenen, was het tijd om te gaan kijken waar haar ouders bleven. Ze konden er elk moment zijn. Chrissy verheugde zich erop om haar familie weer te zien. Ze verliet het binnenplaatsje en rende naar de grote hal van het hoofdgebouw. Er waren al heel wat ouders gearriveerd en op de oprit stond een lange rij auto's.

'Ik zie de auto van je moeder!' zei ze tegen Tess. Ze ging naast de tweeling bij de voordeur staan.

De dure Mercedes kwam tot stilstand op het knerpende grind en mevrouw Saunders stapte uit. Chrissy keek toe hoe de tweeling op hun moeder af rende. Toen de familie Saunders naar de eetzaal was gegaan voor de lunch, zag Chrissy de auto van haar ouders aankomen. Zodra de auto stilstond, rende ze ernaartoe en trok het portier open.

'Zijn we te laat?' vroeg haar vader. 'Het was zo ongelooflijk druk op de weg.'

'Nee hoor, jullie zijn precies op tijd.' Chrissy gaf hem een stevige knuffel. Ze omhelsde haar moeder en deed toen het achterportier open om haar broertje uit de auto te halen.

Ben stak zijn armen naar haar uit, zodat ze hem uit zijn zitje kon tillen. 'Ik ook!' zei hij.

'Wacht eventjes.' Ze had moeite de om veiligheidsriem van het stoeltje los te maken. 'Zo. Kom maar gauw bij me!'

Toen ze iedereen uitgebreid begroet en geknuffeld had, keek Chrissy even op. Ze zag dat Tara nog in haar eentje bij de deur stond. Ze keek een beetje treurig naar al die gezellige gezinnen. Zoals altijd hadden Tara's ouders het te druk om hun dochter op te halen. Tara zou aan het eind van de dag alleen in een taxi naar huis gaan. Ineens realiseerde Chrissy zich hoe fijn het eigenlijk was dat haar familie er altijd gewoon was bij dit soort dingen. Het kon geen kwaad dat gevoel een beetje te delen met iemand die wel wat aandacht kon gebruiken. 'Hé Tara, waarom kom je niet bij ons zitten?' vroeg ze. 'Dan gaan we na de lunch onze kostuums aantrekken. Het duurt nu niet lang meer!'