Paardenproblemen

De repetities vonden nog steeds vrij onopgemerkt plaats in kleine lokalen, dus het was niet zo heel moeilijk om hun ideeën geheim te houden. Alleen het toneelpaard was een probleem. Jess had eigenlijk gehoopt dat het paard een verrassing kon blijven, maar dat beest was gewoon niet te verbergen. Ze had de jongens gevraagd of ze het kostuum in een vuilniszak wilden doen als ze van en naar de repetitieruimte liepen, maar het ding was zo groot dat het toch wel opviel. De hele school was nieuwsgierig en door al die aandacht werd iedereen afgeleid.

Trekken jullie het pak anders een keer aan, ergens waar iedereen het kan zien,' zei Jess zuchtend na afloop van een repetitie, die een paar keer was verstoord door luidruchtige leerlingen die zogenaamd per ongeluk het verkeerde lokaal in waren gelopen. 'Dan zijn we er daarna misschien vanaf.'

'Oké!' knikten Marmelade en Charlie enthousiast.

'Zullen we het buiten doen, op het pad voor het hoofdgebouw?' bedacht Marmelade. 'Dan zeggen we tegen iedereen dat we daar gaan oefenen.'

'Ik hang wel een briefje op het mededelingenbord,' zei Jess. 'Wij laten ons toneelpaard zien, als zij beloven ons daarna met rust te laten.'

Uiteindelijk bleek het niet nodig om een briefje op te hangen. Toen Chrissy en haar vrienden naar het hoofdgebouw liepen, kwamen ze de directrice tegen. Zij had de ideale oplossing voor hen.

'Ik heb begrepen dat jullie de nodige moeilijkheden hebben tijdens de repetities? Door jullie toneelpaard?' vroeg mevrouw Sharkey.

Jess vertelde haar over hun probleem.

Mevrouw Sharkey luisterde aandachtig. 'Het lijkt me echt niet nodig om de andere leerlingen nu al deelgenoot te maken van jullie prachtige vondst,' vond ze. 'Die gaat niemand iets aan. Volgens mij is een aantal leerlingen vergeten dat we hier op school professioneel en volwassen te werk te gaan. Zoals elke artiest hebben jullie privacy en rust nodig om te oefenen. En trouwens: de anderen kunnen zich maar beter concentreren op hun eigen werk. Ik zal er morgen tijdens de bijeenkomst in de aula wel iets over zeggen.'

'Zo!' zei Chrissy toen de directrice buiten gehoorafstand was. 'Dat zal zeker schelen.'

En dat was inderdaad het geval. Nadat mevrouw Sharkey er iets van had gezegd, durfde niemand de groep meer lastig te vallen tijdens de repetities. Jammer genoeg hadden Marmelade en Charlie door de hele toestand behoorlijk veel praatjes gekregen.

'Wij zijn gewoon zó belangrijk dat de directrice voor ons moet opkomen,' zei Charlie opschepperig.

'Ach, hou toch op. Jullie zijn gewoon twee pubers in een paardenpak. Wat stelt dat nou helemaal voor!' vond Tara.

Zo veel directheid kon Marmelade niet waarderen. 'Echt niet! We zijn artiesten,' protesteerde hij. 'En dit kostuum vormt nu eenmaal een belangrijk onderdeel van ons optreden.'

Het was waar dat hij en Jack een geweldige dans hadden bedacht. Zonder het paardenkostuum leken Marmelades danspassen vrij treurig en lomp, maar zodra hij het kostuum droeg, zag het er ineens ontzettend goed uit. Als een echte topclown zorgde Marmelade ervoor dat zijn optreden niet alleen om te lachen was, maar ook ontroerde. En doordat Charlie als achtereind van het paard vreselijk onhandig achter hem aan liep, kwam Marmelades evenwichtige en elegante optreden nog beter uit.

Toch was dit blijkbaar niet genoeg voor Marmelade en Charlie. Tijdens de repetities hielden ze hun kostuum zo lang mogelijk aan en liepen de anderen al galopperend en struikelend voor de voeten. Ze waren best grappig, maar Chrissy had wel in de gaten dat Jess, die op zijn zachtst gezegd nogal ongeduldig was, het hele gedoe behoorlijk frustrerend vond.

'Hou nou 'ns een keer op met dat geklier!' Jess kookte van woede toen de jongens haar van achteren beslopen en probeerden het paardenhoofd over haar schouder te laten meekijken. 'Dit concert draait niet alleen om jullie, hoor! Iedereen is even belangrijk.'

'Sorry.' Er klonk een gemompeld excuus vanuit het paardenhoofd. Het paard schuifelde langzaam achteruit en voerde nog een laatste kunstje op: het ging op eeIedereen, behalve Jess, giechelde.

Er werd op de deur geklopt en Judge Jim kwam binnen. Hij wierp een blik op het paard en glimlachte. 'Daar heb ik al een hoop over gehoord. Heel leuk! Maar ik hoop dat jullie niet vergeten waar dit concert eigenlijk om draait... We zullen jullie optredens zoals altijd beoordelen, wat betekent dat er punten voor het Rising Stars Concert te verdienen zijn. Het allerbelangrijkste is de muziek! Probeer dat niet te vergeten.'

'Maak u geen zorgen,' zei Jess. 'De meesten van ons weten dat wel.' Ze keek het paard boos aan, dat meteen zijn hoofd afwendde.

Judge Jim lachte. 'Oké. Ik kwam eigenlijk alleen maar langs om jullie te vertellen dat iedereen vanaf morgen in de toneelzaal kan oefenen. Ik wil graag van elk optreden een ononderbroken repetitie zien, zodat ik weet wat we kunnen verwachten. Gaat dat lukken, jongens? Zijn jullie er klaar voor?'

'We zórgen dat we er klaar voor zijn,' antwoordde Jess.

Het paard knikte fanatiek, maar Jess negeerde het dier.

'Het wordt een snelle doorloop,' legde Judge Jim uit. 'We verwachten niet dat het allemaal al perfect zal zijn. Dus als jullie om klokslag drie uur in de toneelzaal kunnen zijn, is dat mooi.' Hij klopte het paard op zijn neus en vertrok weer.

'Oké,' zei Jess geconcentreerd. 'Dan nemen we nu nog even snel de tussenstukjes door. En van jullie wil ik geen last meer hebben!' zei ze streng tegen het paard. 'Hou je voor de verandering eens aan het script.'

'Jess!' Chrissy had zich plotseling iets gerealiseerd. 'Dat morgen iedereen kan zien hoe geweldig ons toneelpaard is, vind ik niet erg. Maar lijkt het je niet beter als we jouw personage nog even geheimhouden?'

'Het is een doorloop van het hele concert,' protesteerde Tim. 'Judge Jim wil morgen zien hoe het geheel eruit gaat zien.'

'Ja, dat weet ik wel,' antwoordde Chrissy, 'maar we hoeven onze kostuums nog niet aan, dus hoeft Judge Jim er nog niet achter te komen dat Jess hem nadoet!'

'Dat is zo.' Jess dacht even na. 'Ik hoef niemand te laten weten dat ik Judge Jim ben. Ik kan ook gewoon zomaar een regisseur spelen. Goed idee, Chrissy. Ja, het accent en de dreadlocks houden we geheim tot de avond van het concert.'

Iedereen was het ermee eens dat dat een geweldig idee was.

'Ik weet gewoon zeker dat onze klas gaat winnen,' zei Chrissy toen de meisjes met z'n allen terugliepen naar hun gebouw. 'Het instuderen van mijn nummer gaat ontzettend goed en ons thema is super. Bel de pizzeria maar vast dat we eraan komen!'