Crisis over het concert

De volgende ochtend verzamelden Chrissy en haar vrienden zich met ernstige gezichten in de aula. Ze hoopten allemaal dat mevrouw Sharkey goed nieuws over Judge Jim en het concert had, maar ze zagen het somber in.

De directrice van Rockley Park keek altijd al vrij streng, maar vandaag keek ze ook nog eens bezorgd. 'Sommigen van jullie wisten al dat Judge Jim gisteren is gevallen,' begon ze. 'Zijn enkel is gebroken en hij heeft een hersenschudding. Ik heb vanmorgen met het ziekenhuis gebeld en zij wisten me te vertellen dat hij een goede nacht heeft gehad. Waarschijnlijk mag hij nog voor de kerst naar huis.'

Er klonk geroezemoes in de aula na dit nieuws.

'Wat bedoelt ze nou? Komt hij voor of na de vakantie terug op school?' fluisterde Jess tegen Chrissy. 'Zo wordt het wel heel erg krap met het concert...'

'Helaas betekent dit dat hij niet op tijd terug is voor het kerstconcert,' ging mevrouw Sharkey op datzelfde moment verder.

Een duidelijk hoorbaar gekreun steeg op uit de aula.

Mevrouw Sharkey deed haar hand omhoog om de leerlingen tot stilte te manen. 'Meneer Burton is zo vriendelijk om vanaf nu de organisatie op zich te nemen. Hij zal alles regelen tot Judge Jim er na de vakantie weer is.'

Opnieuw klonk er druk geroezemoes in de zaal.

Tara zuchtte. 'Die man heeft er helemaal geen verstand van!' zei ze minachtend. 'Hij is zangleraar! Hoe vaak heeft hij nou met bands gewerkt?'

'Hij is anders heel aardig, hoor,' zei Chrissy om meneer Burton te verdedigen. 'En hij heeft zelf vaak genoeg opgetreden.' Maar diep van binnen was ze het eigenlijk met Tara eens.

Meneer Burton was erg aardig, maar dat betekende nog niet dat hij goed was in het organiseren van concerten. Ze wisten allemaal dat je soms met hem een hele les zat te kletsen in plaats van aan je stem te werken. Voor de individuele leerling was hij een uitstekende leraar, maar met grote groepen had hij moeite. Hij kon slecht orde houden en was nogal snel afgeleid. Als zo iemand de organisatie van het concert op zich moest nemen... Dat zou vast uitdraaien op een regelrechte ramp!

'Ik ga ervan uit dat jullie meneer Burton zo veel mogelijk zullen helpen, zodat dit concert een groot succes wordt,' zei mevrouw Sharkey 'Juist in moeilijke tijden is het van groot belang dat jullie laten zien dat jullie volwassen en professioneel kunnen zijn. Zoals altijd verdienen de beste optredens punten voor het volgende Rising Stars Concert, dus is er geen enkel excuus om niet je uiterste best te doen! Meneer Burton heeft vandaag een bijeenkomst georganiseerd in de toneelzaal, meteen na de lessen. Zorg dat je er op tijd bent.'

'En die themawedstrijd dan?' riep iemand van achter uit de zaal.

De directrice keek boos de zaal in; ze had er een hekel aan als er naar haar werd geroepen tijdens een bijeenkomst. Vanavond ga ik bij Judge Jim langs in het ziekenhuis,' zei ze; de vraag over de wedstrijd negeerde ze. 'Als jullie kaarten willen meegeven voor Judge Jim, kun je die afgeven bij de administratie. Dan neem ik ze mee.' Mevrouw Sharkey keek naar de achterste rijen. 'Ian Peters?' zei ze. 'Kom jij zo meteen even naar mijn kamer? En dan bedoel ik ook meteen! Dat was het, kinderen. Verlaat de aula rustig en zorg dat je op tijd bent voor het eerste uur.'

Chrissy trok een gezicht naar Tess. 'Ian is gestoord,' fluisterde ze. 'Naar mevrouw Sharkey schreeuwen! Hij heeft wel lef, zeg.'

'Ik zei rustig' zei de directrice.

Chrissy deed meteen haar mond dicht.

Eenmaal op de gang verspreidden de leerlingen zich haastig, op weg naar hun eerste les.

'Ik ben blij dat het goed gaat met Judge Jim,' zei Jess terwijl ze naar aardrijkskunde liepen. 'Maar eerlijk gezegd heb ik niet veel vertrouwen in meneer Burton. Zoiets lukt hem nooit.'

'Ja, en hoe zit het eigenlijk met de thema's?' vroeg Tim. Hij en Marmelade liepen samen met de meisjes naar het lokaal. 'Dat was Judge Jims idee. Hij zou de optredens en de thema's beoordelen. Als hij er niet bij is, hoeft het voor mij eigenlijk niet meer.'

'Ik heb sowieso geen zin meer om dat stomme pak aan te trekken,' zei Marmelade somber. 'En Charlie ook niet. Door dat idiote kostuum hebben we de versterker van Judge Jim vernield en ook nog eens die bekkens. Het is één grote ramp. Het is onze schuld dat hij gevallen is.'

'Dat moet je niet zeggen!' zei Chrissy fel. 'Hij gleed uit.'

'Ja, maar ik heb hem nog nooit zo kwaad gezien,' hield Marmelade vol. 'En dat was wél onze schuld. Toen Edward dat zei over de kapotte versterker, draaide hij zich om en daardoor viel-ie. Als wij niet zo hadden lopen klooien, was dit allemaal nooit gebeurd.'

'Jeetje, wat hebben we weer een medelijden met onszelf,' zei Tara vinnig. 'Het was gewoon een ongeluk, ja? Hij struikelde laatst toch ook al toen hij het podium op wilde klimmen? Judge Jim was super gestrest en overwerkt, en toen vielen wij hem allemaal ook nog eens lastig... Ik vind dat het de schuld van de school is. Ze hadden hem jaren geleden al een assistent moeten geven.'

'Dat wil Judge Jim niet,' wist Tim. 'Hij heeft me wel eens verteld dat de school vorig jaar iemand wilde aannemen om hem te helpen, maar daar heeft hij toen voor bedankt.'

'Misschien verandert hij nu van gedachten,' merkte Tess op. 'Dat hoop ik tenminste.'

'Nou, voor mij hoeft dat thema ook niet meer,' zei Jess. 'Hoe kan ik nou Judge Jim gaan imiteren terwijl hij in het ziekenhuis ligt? Dat kan ik echt niet maken.'

'Wel jammer..Chrissy dacht aan de pruik van dreadlocks die zij en Tess van grijze wol hadden gemaakt; die zag er geweldig uit. Maar Jess had gelijk: niemand zou haar personage leuk vinden als Judge Jim in het ziekenhuis lag.

De dag duurde ontzettend lang; er leek geen einde aan de lessen te komen. Uiteindelijk was het dan toch tijd voor de bijeenkomst met meneer Burton. Net als alle anderen haastte Chrissy zich naar de toneelzaal. Toen meneer Burton na een paar minuten ook de zaal binnenkwam, begonnen alle leerlingen meteen druk door elkaar te roepen.

'Stilte, alsjeblieft!' zei meneer Burton. 'We hebben veel te bespreken.'

Iedereen ging zitten, maar nog steeds werd meneer Burton bestookt met vragen. Hij hief zijn armen omhoog in een poging om orde te houden.

'Welke versterkers gaan we gebruiken?' riep iemand.

'Mag onze klas als derde in plaats van als tweede?'

'Gaan de thema's nu niet door?'

'Zijn er al nieuwe bekkens?'

Meneer Burton keek steeds moeilijker. Hij kreeg de kans niet om de eerste vraag te beantwoorden, omdat de volgende drie al werden gesteld.

Chrissy luisterde naar het gekakel en werd steeds moedelozer. Dit jaar had ze juist ontzettend uitgekeken naar het kerstconcert, omdat ze vorig jaar vanwege problemen met haar stem niet had kunnen meedoen. En nu liep alles in de soep. In plaats van dat het een goed georganiseerde avond zou worden, werd het één rampzalige, chaotische rommel.

Meneer Burtons problemen

Meneer Burton begon kwaad te worden en klapte luid in zijn handen. 'Stil allemaal!' schreeuwde hij. 'STIL!'

Iedereen stopte met praten en keek naar hem.

'Ik wil jullie best helpen, maar het heeft geen enkele zin als jullie toch niet luisteren,' zei meneer Burton boos. 'Ik begrijp dat iedereen geschrokken is, maar we moeten toch gewoon door. Zo veel tijd hebben we niet meer voor het concert, dus houden jullie alsjeblieft het hoofd koel. We moeten proberen om met elkaar de juiste oplossingen te vinden. Oké...' Hij haalde diep adem en ging op zijn vingers de vragen na.

Vraag één. Ik weet niks van versterkers, dus wie er wel wat van weet, regel het. Zorg dat er versterkers op het podium staan, op de juiste plek en op het juiste tijdstip.'

'Zijn de nieuwe onderdelen al best...?'

Meneer Burton wuifde de vraag weg. Vraag twee. De volgorde van de optredens ga ik niet veranderen, dus daar hoef je me niet meer mee lastig te vallen.' Hij aarzelde even en toen lichtte zijn gezicht op. 'O ja, ook ik weet niks van het bestellen van instrumenten op school, dus ik heb geen idee of er al nieuwe bekkens zijn. Maar de drummersonder ons kunnen vast wel ergens een stel bekkens vandaan toveren.'

'Mogen we de pakjes die op de afdeling Rock worden bezorgd dan openmaken?' Dat was Charlie Owen.

Meneer Burton fronste zijn voorhoofd. 'Zit er ook een drummer in het laatste jaar?'

'Ja, ik.' Er klonk een stem uit het midden van de zaal.

'Wie is dat?' vroeg meneer Burton. 'O, ik zie het al: Carl. Kun jij er niet voor zorgen dat elke drummer zijn eigen bekkens gebruikt tijdens het concert?'

'Ja, meneer,' klonk het kalm. 'Wordt geregeld.'

'Dank je, Carl,' zei meneer Burton. 'En dan de vraag over de thema's.' Hij keek ernstig de zaal in. 'Ik realiseer me dat de nieuwe vorm van het kerstconcert een idee van Judge Jim was en dat sommigen van jullie zich afvragen of het niet beter is om het net zo te doen als anders.' Hij was even stil en iedereen wachtte vol spanning af. 'Ik vind dat jullie moeten doen wat jullie zelf het prettigst vinden. Sommigen zullen nu liever gewoon optreden doen, terwijl anderen juist met hun thema willen doorgaan. Ik kan beide standpunten begrijpen. Denk erover na, praat er met elkaar over en laat me daarna weten wat jullie klas heeft besloten.'

Jess draaide met haar ogen en richtte zich tot Chrissy. 'Hij moet een beslissing nemen,' mopperde ze. 'Iemand moet ons aansturen, anders zwabbert die hele avond straks alle kanten op en slaat het nergens meer op.'

'Goed, dan doen we nu een snelle doorloop,' ging meneer Burton verder. 'Ik heb het lijstje met de volgorde van Judge Jim hier, dus aan de slag!' Hij probeerde opgewekt te klinken, maar Chrissy zag dat hij het moeilijk vond om dit te moeten doen zonder Judge Jims hulp.

'Het duurt nog een eeuwigheid voordat wij aan de beurt zijn, dus ik ga even wat fruit halen,' zei Charlie.

'Ik loop met je mee,' knikte Marmelade.

Tim besloot ook mee te gaan. 'Maak je geen zorgen, Jess. We zijn heus wel op tijd terug. Het duurt zeker twintig minuten voor onze klas aan de beurt is.'

Jess zuchtte diep. 'Oké dan.' Ze keek hoe de jongens de zaal verlieten en draaide zich toen weer naar Chrissy. 'Het wordt echt één grote ramp als de ene helft wel een thema doet en de andere helft niet. Dat concert wordt zo een rommeltje. Waarom neemt meneer Burton niet zelf een beslissing? Waarom zegt hij niet gewoon wat we moeten doen?'

'Tja, sommige klassen zitten nu eenmaal vast aan hun thema,' antwoordde Chrissy. 'De klas van Aisha heeft bijvoorbeeld voor kersthits gekozen; ze kunnen moeilijk allemaal nog een nieuw nummer gaan instuderen.'

'Ja, dat is waar,' zei Jess aarzelend.

'Maar wat gaan wij eigenlijk doen?' vroeg Tess. 'Gaan we door met ons thema of dumpen we het?'

'Dumpen,' zei Jess vastberaden. 'Volgens mij heeft niemand er nog zin in. Het was de bedoeling dat het om te lachen zou zijn, maar daarvoor is niemand in de stemming.'

Ook andere leerlingen praatten over het al dan niet schrappen van het thema. Het zou natuurlijk veel makkelijker zijn om het thema te laten voor wat het was en je te concentreren op het optreden, bedacht Chrissy, maar ze voelde ze zich er niet echt goed bij.

De repetitie verliep goed, maar hoewel iedereen zijn best deed, kwam het hele concert nogal vreugdeloos over.

'Zo'n complete doorloop heeft eigenlijk weinig zin nu zo veel mensen het thema laten zitten,' zei Chrissy tegen Tess toen ze na afloop naar de eetzaal liepen. 'Over de timing en de duur van de tussenstukjes hoeven we ons helemaal niet meer druk te maken.'

'Dat is zo,' knikte Tess. 'Het had totaal geen zin dat we er allemaal steeds bij moesten zijn. De volgorde weten we al. We hoeven alleen maar op tijd te komen en ons eigen optreden zo goed mogelijk doen.'

'Ik ga niet naar de volgende repetitie,' zei Tara nukkig, terwijl ze een bord spaghetti bolognese op haar dienblad zette. 'Je hebt gelijk, Chrissy. Het is pure tijdverspilling.'

Chrissy keek haar afkeurend aan. 'Ik heb helemaal niet gezegd dat ik niet meer ga!' riep ze. 'We moeten meneer Burton een beetje helpen, vind ik. Hij heeft nog nooit eerder een concert georganiseerd en ik weet zeker dat hij enorm zijn best doet.'

'Als we wel gaan, kunnen we hem misschien wat advies geven,' stelde Jess voor.

'Pfff! Whatever,' was Tara's reactie.

Ondanks haar gemopper kwam Tara de volgende dag gewoon naar de repetitie. Wel ging ze met haar armen over elkaar geslagen achteraan staan, alsof ze er niet veel van verwachtte.

Deze keer was meneer Burton al in de zaal aanwezig en tot Chrissy's verrassing had hij een kleine memorecorder bij zich. 'De directrice is gisteren bij Judge Jim op bezoek geweest en hij heeft haar iets meegegeven voor jullie,' verkondigde hij met een brede glimlach. 'Kijk, hier is het.'

'Wat is het?' Tara baande zich met haar ellebogen een weg naar meneer Burton. 'Hoe gaat het met hem?'

De leerlingen keken toe hoe meneer Burton de stekker van de memorecorder in het stopcontact stak 'Het is een boodschap voor jullie. Met dank aan meneer Timms trouwens, die heeft uitgevogeld hoe dit apparaat met de speakers in de zaal verbonden kon worden.'

'Schiet nou maar op!' mompelde Tara zenuwachtig. 'Druk op play!'

Meneer Burton hoorde haar niet. Hij was nog bezig met het instellen van de memorecorder.

'Ik ben benieuwd wat hij gaat zeggen,' lachte Chrissy tegen Tess.

'Stil!' Tara gaf haar een por.

Meneer Burton hield zijn hand omhoog en iedereen begreep dat ze hun mond moesten houden. Meneer Burton zette de memorecorder aan en de luide stem van Judge Jim klonk door de toneelzaal.

'De muziek die de ziekenomroep hier uitzendt, is niet echt mijn stijl,' galmde Judge Jim.

De kwaliteit van de opname was niet erg goed, maar de stem was onmiskenbaar die van Judge Jim. Chrissy glimlachte terwijl ze naar zijn woorden luisterde.

'En nu lig ik hier met mijn enkel in het gips, terwijl jullie hard bezig zijn met voorbereidingen om het kerstconcert af te ronden.' Er viel een korte stilte. 'Ik zou het liefst bij jullie zijn, maar de artsen zijn erg pietluttig en willen per se dat ik rust krijg. Ik mag hier op mijn kamer niet eens gitaarspelen!'

Er klonk een golf van gelach door de zaal, maar dat hield meteen op toen Judge Jim verder sprak. Iedereen wilde horen wat hij te zeggen had.

'Maar dat betekent dus echt niet dat ik jullie niet in de gaten zal houden,' zei hij. Vergeet niet dat elk concert op film wordt vastgelegd voor het schoolarchief. Ik ga mevrouw Sharkey zeker vragen om een kopie. Ik wil wel eens zien hoe jullie je thema's uitwerken. En ik ben heel benieuwd of ik dezelfde winnaar kies als de leraren die jullie nu gaan beoordelen! Stel me niet teleur. Tegen de tijd dat ik het ziekenhuis uit mag, kan ik wel iets gebruiken waar ik vrolijk van word.'

Meneer Burton zette de memorecorder uit en het was doodstil in de zaal. De stem van Judge Jim was verdwenen, maar Chrissy voelde zijn aanwezigheid nog, alsof hij daadwerkelijk in de zaal was geweest. En zijn woorden veranderden alles...

'Nu moeten we wel doorgaan met ons thema,' zei ze vol overtuiging tegen Jess. 'Dat hoor je toch? Hij rekent erop dat we doorgaan alsof hij dat ongeluk nooit heeft gehad.'

'Nou, ik geloof niet dat hij nog wil dat wij in dat paardenpak kruipen,' zei Marmelade. 'Dat zou hem alleen maar herinneren aan de ellende die we veroorzaakt hebben.'

'Maar het paard is juist grappig,' vond Tara. 'En hij zei toch dat hij wel wat vrolijkheid kan gebruiken? Als jullie een te gek optreden hebben, leidt dat paardenpak in elkgeval ook nog tot iets goeds.'

Chrissy keek Tara verbaasd en vol bewondering aan. 'Wauw! Zoiets positiefs heb ik je nog nooit horen zeggen.'

De toneelzaal zat vol leerlingen die opgewonden door elkaar kakelden. De boodschap van Judge Jim had duidelijk indruk gemaakt.

Chrissy keek naar de feestelijk versierde kerstboom, die volledig bedekt was met schitterende gouden sterren. Langzaam voelde ze het kerstgevoel weer een beetje terugkomen. Ze had er geen goed gevoel bij gehad om alles opeens anders te gaan doen, en nu wist ze zeker dat ze zich gewoon aan hun oorspronkelijke plan moesten houden. 'We moeten helemaal niks veranderen,' zei ze tegen Jess. 'Wat voor professionals zouden we zijn als we meteen opgeven als het even tegenzit? Dat is toch eigenlijk wat Judge Jim zegt, of niet?'

'Ja, ik ben het met je eens,' vond Jess. 'Trouwens; we hebben geen keus. Hij weet precies welke thema's de klassen hebben gekozen en ook als er iets geschrapt wordt, zou het hem meteen opvallen. Het toneelpaard blijft dus. Maar alsjeblieft: geen ongelukken meer!'

'En jouw imitatie van Judge Jim dan?' vroeg Tess. 'Ga je die nog steeds doen? Daar weet hij nog niks van...'

'Wat vinden jullie?' vroeg Jess.

De klasgenoten keken elkaar aan. Niemand durfde er iets over te zeggen.

Uiteindelijk was Tara degene die de knoop doorhakte. 'Sommige leerlingen vinden het misschien smakeloos nu Judge Jim in het ziekenhuis ligt,' zei ze, 'maar ik denk dat hij er zelf juist om moet lachen. En dat is het belangrijkste. Alleen moet je wel je voet inzwachtelen en met krukken lopen. Anders zegt hij nog dat het niet goed genoeg lijkt!'

'Oké,' knikte Jess, 'dan doe ik het. Voor hem.'

Mevrouw O'Flannery, die niet alleen voor de zieke leerlingen zorgde maar in de loop van de jaren bovendien een aardige verzameling kostuums had opgebouwd, had het druk met het vinden van de juiste kleding voor de leerlingen. Jess, Tess en Chrissy hadden haar hulp niet nodig, maar voor Tara toverde de schoolverpleegkundige een prachtige cape tevoorschijn, die haar outfit als gemene stiefmoeder van Sneeuwwitje helemaal af maakte. Marmelade en Charlie kropen voorzichtig weer in het paardenkostuum om met nieuwe gedrevenheid weer te gaan repeteren.

'De tijd vloog voorbij, zeker nu er op elk vrij moment geoefend werd. Het concert was al over een paar dagen, maar er waren ook nog allerlei andere dingen te regelen. Zodra het concert afgelopen was, begon de kerstvakantie. De meeste ouders zouden naar het concert komen en na afloop hun kinderen mee naar huis nemen. Chrissy had ontzettend veel zin om haar ouders en broertje weer te zien. Het leek al eeuwen geleden dat ze thuis was geweest. De meeste spullen kon ze gewoon op school laten tijdens de kerstvakantie, maar ze moest nog wel wat dingen pakken en niet vergeten een heleboel kerstkaartjes schrijven aan al haar vriendinnen. De maand december was gewoon de allerleukste tijd van het jaar!