Tijd om te repeteren

'Jij doet toch Assepoester in de komende voorstelling?' vroeg meneer Burton toen Chrissy een paar dagen later bij hem kwam voor haar individuele zangles.

'Ja, dat klopt,' antwoordde Chrissy.

'Nou, dan heb ik het perfecte nummer voor je.' Meneer Burton leek erg ingenomen met zijn idee. 'Ik heb het hier bij me. Het gaat over een voorbije liefde en hoop voor de toekomst.' Hij keek haar even aan en lachte. Voor ervaring met een voorbije liefde ben je natuurlijk nog een beetje te jong, maar ik wil wedden dat je er zo veel gevoel in kunt leggen dat die hoop voor de toekomst in elk geval heel geloofwaardig overkomt.'

Chrissy bloosde. 'Nou ja, ik zal mijn best doen.'

Goed zo. Dit is de tekst.' Meneer Burton legde een vel papier op de piano, zodat Chrissy kon zien wat ze moest zingen. 'Lees het maar even, dan speel ik straks de melodie en hoor ik wel wat je ervan vindt.'

'De woorden zijn in elk geval mooi,' zei Chrissy, toen ze de tekst gelezen had. 'Prachtig. Van wie is dit nummer? Heb ik wel eens van ze gehoord?'

Meneer Burton leek opeens een beetje verlegen. 'Nou, eh... Ik heb het zelf lang geleden gezongen. Het heeft zelfs even op nummer één gestaan.'

'Wauw!' riep Chrissy verbaasd. 'Dat moet ik aan mijn moeder vertellen. Ze heeft al uw cd's. Ze vindt het vast leuk om eerst naar uw versie te luisteren voordat ze bij de voorstelling die van mij hoort.'

'Hm, eerst maar eens zien wat je van de melodie vindt,' probeerde meneer Burton haar enthousiasme een beetje te temperen. 'Als je het niets vindt, kunnen we altijd nog een ander nummer kiezen.'

Maar Chrissy vond ook de melodie mooi. Meneer Burton speelde het zoals hij dacht dat het geschikt zou zijn voor Chrissy's stem en stijl. Daarna smeekte Chrissy hem net zo lang tot hij bereid was het te spelen zoals hij dat lang geleden had gedaan.

'Toen waren romantische nummers erg in. Noten heel lang aanhouden en zo,' legde hij uit. 'Maar volgens mij past het beter bij jou als je het helderder en pittiger zingt. Wat vind jij?'

'Ik wil het wel proberen.' Chrissy was inmiddels erg enthousiast. 'Die toonverandering is interessant. Meerdere toonsoorten in een lied vind ik altijd geweldig.'

'Oké, dan gaan we ervoor,' zei meneer Burton. 'Die verandering van toonsoort kondigt een nieuwe emotie aan. Daar kun jij vast uitstekend mee uit de voeten.' Hij speelde een paar maten en Chrissy zong mee.

'Juist, zo moet het.' Hij knikte. 'Zullen we het in het begin luchtig houden? In mijn uitvoering destijds hadden we van die meeslepende violen, maar dat lijkt me niet nodig. En wat meer power in dit gedeelte... Goed zo!'

'Ik vind het écht een heel mooi nummer.' Chrissy straalde toen ze het hele lied had gezongen. 'En mijn moeder zal het geweldig vinden.'

'Da's goed om te horen.' Meneer Burton lachte. 'Ik zet dit arrangement straks voor je op een cd, zodat je ermee aan de slag kunt. Dat is het voor vandaag, Chrissy. Veel succes ermee.'

'Dat zal wel lukken.' Chrissy verliet haastig de kamer van meneer Burton en liep rechtstreeks naar een van de grote oefenruimtes in de kelder van het hoofdgebouw. Jess had die ruimte besproken voor de eerste repetitie van hun klas-senvoorstelling en Chrissy wilde niet te laat komen. Toen ze binnenkwam, stonden Marmelade en Charlie over te gooien met een pluchen rat, terwijl Jess probeerde na te denken over de juiste volgorde van de optredens.

'Wat een stelletje kinderen zijn dat toch!' klaagde Jess, toen Chrissy bij haar kwam zitten. De rat vloog vlak langs haar hoofd en ze dook in elkaar. 'Ik probeer hier de boel te organiseren en die jongens zitten maar wat aan te klooien.'

'Mensen gaan altijd irritant doen als ze zich vervelen,' zei Chrissy. 'Waarom laat je ze niet iets nuttigs doen?'

'Oké.' Jess zuchtte. 'Misschien heb je gelijk. Marmelade!' riep ze.

'Wat?' schreeuwde hij terug.

'Kom eens hier!'

Marmelade gooide de rat weer naar Charlie en liep naar Jess en Chrissy toe.

'Kun jij iedereen even bij elkaar roepen?' vroeg ze hem.

'Ik heb een overzicht gemaakt van alle optredens en ik heb ook al nagedacht over de volgorde.'

'Ha, ik ben eerst!' riep Marmelade tevreden uit, toen hij een blik op de lijst wierp.

Op dat moment smeet Charlie de rat weer naar Marmelade en raakte zijn hoofd.

Marmelade raapte het beest op en stak het zonder iets te zeggen onder zijn arm. 'Kom op, allemaal,' zei hij tegen de groep. 'Ophouden met klieren, we gaan nu even serieus doen. Ik heb hier de volgorde van de optredens.'

Chrissy en Jess keken elkaar aan en schoten in de lach.

Het duurde niet lang voor de voorstelling vorm begon te krijgen. Ze besloten om te beginnen met Marmelade als de rattenvanger van Hameien. Hij zag het aanplakbiljet van het concert op Rockley Park hangen en liet het aan de andere personages zien, die eigenlijk aan het repeteren waren voor hun eigen show. Er waren maar een paar zinnen nodig om duidelijk te maken dat de toneelfiguren wilden dat ze net zo muzikaal waren als de leerlingen op Rockley Park. Daarna kwam Jess op als Judge Jim om tegen de toneelspelers te zeggen dat ze verder moesten met repeteren. Iedereen rolde over de grond van het lachen, want Jess was een perfecte Judge Jim, zelfs in haar eigen, gewone kleren.

'Marmelade zou het vast ook kunnen, Judge Jim imiteren,' giechelde Chrissy, 'maar hij is altijd al lol aan het trappen. Nu Jess hem nadoet, is het echt té komisch. Van haar verwacht je het niet.'

Vervolgens was Tim aan de beurt. Hij was nog niet helemaal overtuigd. 'Ik weet niet, hoor,' klaagde hij. 'Ik vind het een beetje raar zo met die wensen. Moeten we niet iets hebben om mee te wensen? Zoals de wonderlamp van Aladdin?'

'We hebben geen lamp,' antwoordde Jess kortaf. 'Doe maar gewoon net alsof.'

Maar Chrissy was in een creatieve bui. 'Of een toverspiegel, hoe lijkt je dat? Da's heel makkelijk; we hangen gewoon een zilverkleurige lap stof in een lege lijst of in een deurpost. Als je je wens uitspreekt, ga je voor die spiegel staan. En dan kan iemand je door de spiegel je microfoon of gitaar of wat dan ook aangeven. Dat is pas echt tovenarij!'

Hm, best een goed idee,' knikte Edward. Hij keek dromerig in de verte en stak zijn hand uit. 'Ik wou dat ik een Fender Stratocaster had. Voor die gitaar zou ik een moord doen...'

Ook Tim probeerde het. 'Ik wou dat ik een drumstel van Peari Masters had en dat ik net zo goed was als John Bonham van Led Zeppelin,' zei hij verlangend.

Oké, zo snappen we het wel, jongens. Goed idee,' zei Jess tegen Chrissy. 'Hoe verzin je dat soort dingen toch altijd?'

'Weet ik niet,' antwoordde Chrissy. 'Het komt vanzelf.'

'Nou, laat maar komen dan,' lachte Tim.

Veel meer konden ze die middag niet doen, want het was al bijna tijd voor het avondeten. En daarna moesten ze allemaal terug naar hun eigen kamers om huiswerk te maken.

'Zullen we later deze week nog een keer bij elkaar komen? Dan gaan we ermee verder,' stelde Jess voor.

Daar was iedereen het mee eens.

Die avond, toen ze in de badkamer stonden, gaf Tara Chrissy tot ieders grote verrassing een compliment. Maar Tara zou Tara niet zijn, als het niet dubieus klonk: het was meteen een soort belediging.

'Jij bent ook een stiekemerd, Chrissy Tompkins,' zei ze toen Chrissy haar tanden stond te poetsen.

'Hoe bedoel je?' vroeg Chrissy.

'Nou, toen je hier pas op school zat, vond ik je eigenlijk maar niks,' vervolgde Tara. Toch ben je best wel slim én kun je ook nog goed zingen, hè?'

Chrissy wist niet goed hoe ze daarop moest reageren. 'Eh... ja, geloof ik?' mompelde ze aarzelend. Wat zou het toch heerlijk zijn als Tara's complimenten niet altijd zo beledigend klonken.

'Dat idee van die spiegel was echt geweldig,' zei Tess toen Chrissy terug in hun kamer was. 'Zelfs de jongens vinden het een cool plan.'

'Maar we zitten nog wel met één probleem.' Jess kroop ondertussen in bed. 'We moeten bedenken hoe we Tess, dus Belle, opeens een tweelingzus kunnen geven als wij ons nummer zingen. Het zou toch een beetje raar zijn als ik plotseling het toneel af sprint en terugkom als de helft van Jess & Tess.'

'Waarom gebruiken jullie daar ook de spiegel niet voor?' zei Chrissy.

'Hoe bedoel je?' Tess begreep niet waar Chrissy naartoe wilde.

'Nou, als we die zilverachtige stof weghalen wanneer jij in de spiegel kijkt, dan kan Jess jouw spiegelbeeld zijn,' legde Chrissy uit. 'Zo kunnen jullie een duet zingen alsof jullie één persoon zijn.' Jess en Tess staarden elkaar aan.

'Dat is echt ongelooflijk goed bedacht,' vond Jess vol bewondering. 'Dat zou een geweldige afsluiting van onze voorstelling zijn. Heel magisch! Super.'

'Ik zei toch dat ze slim was,' zei Tara eigenwijs.

'Ik ben blij dat jij ook tevreden bent, Tara.' Chrissy kroop met een heerlijk gevoel diep onder haar dekbed en viel in slaap.

Tijdens de volgende repetitie legden Jess en Chrissy het idee voor de afsluiting van de voorstelling met de magische spiegel uit aan de anderen. Toen ze net klaar waren met hun verhaal, kwamen Charlie en Marmelade met veel kabaal de oefenruimte binnen. In hun armen hadden ze een grote berg stof, oude gordijnen of zo, en ze leken bijzonder tevreden met zichzelf.

Jess was kwaad omdat ze te laat waren. 'Kom op jongens, schiet eens op,' zei ze ongeduldig. 'Vraag straks maar of Tim of een van de anderen hoe we de voorstelling willen. Daar is nu geen tijd meer voor.'

De twee jongens lieten de lappen stof op de grond vallen en keken elkaar triomfantelijk aan.

'En wat is hier de bedoeling van?' vroeg ze uiteindelijk, toen duidelijk was dat de jongens uit zichzelf niets zouden vertellen.

'Charlie en ik hebben toch voor andere personages gekozen. Of eigenlijk één personage. Met dank aan mijn oom!' Marmelade grijnsde breeduit.

'Wat?!' bracht Jess verbaasd uit.

En zij was niet de enige die verbaasd was.

Een geweldig cadeau

Marmelade grijnsde nu zelfs nog meer en ook Charlie begon te lachen.

'Wacht maar tot je ziet wat ik van mijn oom Bob heb gekregen!' zei Marmelade tegen Jess; Chrissy's opmerking negeerde hij. 'Dit is zo cool... Die eerste prijs is honderd procent zeker voor ons!' Hij boog voorover en begon de lap stof op de vloer recht te leggen.

Jess sloeg haar armen over elkaar en zuchtte diep. 'Kan dat niet even wachten?' smeekte ze hem. 'We moeten nu echt...' Plotseling stopte ze, omdat ze werd afgeleid door Charlie.

Die trok een gigantische, gespikkelde pyjamabroek aan. Marmelade haalde een enorm paardenhoofd tevoorschijn, met daaraan een lap van diezelfde gespikkelde stof. Verbaasd keek Jess naar de twee jongens, terwijl de anderen begonnen te giechelen wat al gauw overging in hard lachen.

'Maar dat is een toneelpaard!' riep Chrissy uit toen Marmelade in de voorbenen van het dier stapte en het hoofd opzette. Ze hielp de jongens met het pak.

Charlie ging krom staan en pakte Marmelades middel vast: de twee vormden samen een volmaakt toneelpaard.

'Dit is briljant!' Tess lachte om de jongens, die voorzichtig probeerden te bewegen in hun kostuum.

Dat was nog helemaal niet zo eenvoudig, want ze moesten goed rekening houden met elkaar.

'Ja hoor. Echt weer wat voor Marmelade... Wie heeft er nou een oom met een toneelpaard!' merkte Tara op, terwijl de jongens wat door de ruimte zwalkten, over hun eigen voeten struikelden en per ongeluk tegen mensen op liepen.

De repetitie werd één grote chaos, maar zelfs Jess vond dat niet erg. Het toneelpaard was zo grappig dat niemand serieus kon blijven.

'En, hoe vind je het?' vroeg Marmelade toen ze waren opgehouden met dollen en hij het hoofd had afgezet.

'Geweldig natuurlijk!' Jess lachte. 'Het is super. Ik zou alleen niet weten hoe je in zo'n pak kunt optreden. Zo lukt het je toch nooit om te dansen?'

'Maak je geen zorgen, we verzinnen wel wat,' verzekerde Marmelade haar. 'Misschien bedenk ik wel een dans voor het paard; dan kan Jack de eigenaar zijn. Lijkt jou dat wat?' vroeg hij aan Jack, een slanke jongen die ook een groot danstalent was.

Jack knikte enthousiast. 'Klinkt goed,' antwoordde hij. 'Misschien kunnen we een korte dans doen zonder kostuum, maar dan wel met muziek waarbij je aan paarden denkt. Kataklop, kataklop en zo... En dan laten we pasjes terugkomen die je ook doet als je in dat paardenpak zit.'

'Dat wordt echt cool!' riep Marmelade uit.

'En ik dan?' vroeg Charlie. Hij deed een stap achteruit, waardoor het paard nu uit een aparte voor- en achterkant bestond.

We moeten dat paard natuurlijk niet op het toneel uit elkaar halen,' zei Jess heel beslist. 'Kijk nou eens! Zo verpest je het hele idee.'

'Misschien kan ik de wens van Charlie uitspreken,' stelde Jack voor. 'Dan zeg ik bijvoorbeeld: "Ik wil wedden dat dat paard wenst dat-ie zo goed kon drummen als Charlie Owen".'

'Hartstikke goed!' knikte Chrissy. 'En dan kan het paard achterstevoren van het toneel lopen, zodat daarna alleen zijn hoofd te zien is. Dan lijkt het net of het nog compleet is, maar Charlie kan er gewoon uit kruipen en optreden.'

'Niks op aan te merken,' zei Charlie.

'Geweldig!' Jess was tevreden. 'Dat is dan ook weer geregeld.'

'Het is toch niet de bedoeling dat het achtereind van het paard ook danst?' vroeg Charlie. 'Want dat kan ik echt niet. En ik heb een hekel aan dansen.'

'Dat maakt niet uit,' zei Marmelade. 'Het is juist grappig als het voorste eind van het paard prachtig danst, terwijl het achterwerk er helemaal niks van bakt.'

'En bedankt!' zuchtte Charlie half lachend.

Het was inmiddels wel duidelijk dat er vandaag niet meer serieus geoefend zou worden. Andere leerlingen wilden ook even het paardenpak proberen en Chrissy begreep dat het onmogelijk zou zijn om iedereen weer geconcentreerd aan het werk te krijgen.

'Dat geeft niks,' zei ze tegen Jess. We gaan een andere keer wel repeteren, als iedereen gewend is aan het idee dat we een paard in de voorstelling hebben. Wat natuurlijk echt super wordt.'

Daar was Jess het mee eens. 'En ik kan gemakkelijk een paar van die tekstjes veranderen zodat ze ook over een paard gaan.'

'Als je wilt, kan ik je wel helpen,' bood Chrissy aan.

'Ik ook, hoor,' zei Tess. 'Als we het samen doen, is het zo klaar. En dan geven we tijdens de volgende repetitie iedereen de nieuwe tekst.'

Jess was hen dankbaar voor de hulp. 'Kom op, we gaan eten. Ik ben doodmoe van al dat lachen.'

Toen ze de eetzaal in liepen, kwam een van de oudere leerlingen juist naar buiten met haar vriendinnen. 'Hoi,' zei ze tegen Chrissy. 'Hoe gaat het?'

'Ja, goed hoor!' Chrissy glom van trots. Ze kende Aisha een beetje van het Rising Stars Concert, waaraan ze aan het eind van het vorige schooljaar beiden hadden meegedaan. Stiekem vond ze het wel kicken dat een ouderejaars haar kende. Chrissy glimlachte en wilde verder lopen, maar het meisje greep haar mouw vast.

'Ik hoorde dat iemand van jouw klas een ezel meeneemt naar de kerstvoorstelling,' zei ze tegen Chrissy. 'Doen jullie een levende kerststal of zo?'

'Nee joh!' zei Chrissy verrast. Ze dacht razendsnel na. 'Helemaal niet. We gaan een...'

Jess prikte haar met een elleboog in haar zij en Chrissy hield haar mond.

'Nou?' vroeg Aisha nieuwsgierig.

'O, niks... We doen iets anders,' antwoordde Chrissy voorzichtig.

Aisha keek teleurgesteld. 'Nou, onze voorstelling is niet geheim, hoor,' vertelde ze aan Chrissy. 'Onze klas heeft bedacht dat we de grootste kersthits gaan doen. Wat een vreselijk afgezaagd idee, vind je niet? Maar ja, de meeste stemmen gelden.' Ze haalde haar schouders op en lachte naar Chrissy. 'Ik ben zo benieuwd wat jullie gaan doen! Mag ik het echt niet weten? Succes in elk geval.' Ze verliet de eetzaal.

Chrissy keek haar na.

'Hoe kan zo'n gerucht nu zo snel rondgaan?' vroeg Tess. 'We weten zelf nog maar net dat we iets met een paard gaan doen!'

'Waarschijnlijk heeft Marmelade al het een en ander rondgeklept voordat hij naar de repetitie kwam,' lachte Chrissy. 'Hier op school verspreidt welk gerucht dan ook zich altijd binnen de kortste keren.'