Een ongelukje

De volgende middag moest Chrissy zich haasten om op tijd in de toneelzaal van Rockley Park te zijn. Ze was wat later dan haar bedoeling was geweest, omdat meneer Burton haar steeds weer één bepaalde regel in haar lied liet overdoen tot het perfect was. Inmiddels was haar timing precies goed en waren ze allebei erg tevreden. Maar Chrissy wilde natuurlijk niets missen van de doorloop van het concert.

Gelukkig viel het mee. Haar klas was nog niet begonnen omdat de klassen die eerder moesten optreden, waren uitgelopen. Ze sloop stilletjes de zaal in en ging op de voorste rij zitten bij Jess en Tess.

'Hoi!' fluisterde Tess. 'Ging de zangles goed?'

Chrissy grijnsde. 'Ik heb eindelijk die lastige laatste regel zoals hij moet. En hoe is het hier?'

'Puh!' deed Jess minachtend. 'Je zou niet denken dat dit ouderejaars zijn. Ze doen maar wat en het slaat echt helemaal nergens op.'

'Wat voor thema hebben ze gekozen?' Chrissy probeerde te ontdekken wat er op het podium gebeurde.

'De Kerstman,' legde Tess uit. 'En elk optreden is een soort cadeau. Maar ik ben er nog niet achter voor wie die cadeaus eigenlijk zijn.'

Voor het publiek natuurlijk,' antwoordde Chrissy. 'Maar... o wacht! Hè hè, hij weet eindelijk weer wat hij moet doen!'

De jongen die de Kerstman speelde, kondigde de laatste act aan.

Chrissy was benieuwd wat dat was. Het bleek Kim te zijn, een zangeres. 'Gelukkig ben ik net op tijd. Ik vind haar echt steengoed,' fluisterde Chrissy blij. 'Luister maar.'

Zodra het nummer afgelopen was, klom Judge Jim het podium op om de leerlingen te bedanken. 'Vijf minuten te lang, jongens,' vertelde hij 'Dat is niet slecht, maar jullie moeten proberen de stukjes tussen de optredens iets strakker en vlotter te maken. Oké, de volgende!'

Jess was al halverwege het trapje dat naar het podium leidde.

'O jee,' zei Chrissy. 'Wij zijn aan de beurt. Kom op, Tess!'

Dankzij Jess' strenge organisatie verliep de doorloop heel goed. De prachtige toverspiegel die meneer Fallon, het hoofd van de onderhoudsdienst van Rockley Park, voor hun klas had gemaakt, was perfect. Degene die een wens deed, ging ervoor staan en een ander personage gaf dan, onzichtbaar achter het doek, de microfoon of het instrument aan door de magische spiegel. Het klopte allemaal!

Toen Chrissy aan de beurt was om haar wens uit te spreken, zei ze tegen de spiegel: 'O, mijn allergrootste wens is dat ik net zo mooi kan zingen als Chrissy Tompkins!' Precies zoals ze ingestudeerd had.

Tess knipoogde naar Chrissy en gaf haar van achter de spiegel haar microfoon aan; Chrissy moest haar best doen om niet te gaan giechelen. Maar zodra de muziek uit de boxen klonk en de toneelzaal vulde, had Chrissy zichzelf weer onder controle. Ze vergiste zich geen enkele keer in de tekst en wist het nummer precies zo te zingen als ze met meneer Burton had geoefend. Er zaten veel leerlingen in de zaal te kijken en die gaven haar een groot applaus toen ze klaar was.

Marmelade en Charlie, de enige leerlingen die tijdens de doorloop een kostuum droegen, zorgden voor veel geschater en ook het dansje dat Jack en Marmelade samen opvoerden, lokte veel gejuich uit. Het leek er echt op dat de optredens en het thema een groot succes zouden worden!

'Blijkbaar hebben ze besloten om zich vandaag eindelijk een keer te gedragen,' zei Chrissy tegen Tess, toen het toneelpaard een perfecte galop over het podium maakte zonder allerlei rare fratsen.

'Gelukkig wel,' knikte Tess. 'Ik denk dat Jess ze anders vermoord zou hebben!'

'Mooi gedaan,' prees Judge Jim, terwijl hij het trapje naar het toneel op liep. Hij was bijna boven toen hij struikelde en languit op het podium viel.

Heel even was het muisstil in de zaal. Toen renden Chrissy en Tim snel naar Judge Jim toe.

'Niks aan de hand,' zei de leraar. 'Ik miste gewoon het laatste treetje.' Maar hij zag er behoorlijk geschrokken uit en was erg dankbaar voor de stoel die Chrissy snel voor hem haalde.

'Wilt u misschien een glaasje water?' vroeg Chrissy bezorgd.

Judge Jim glimlachte zwakjes. 'Nee hoor, dankjewel,' antwoordde hij. 'Ik moet gewoon even zitten. Dan gaat het wel weer.'

Tim raapte het gevallen klembord van de grond en gaf het aan Judge Jim, die er een hele tijd naar staarde.

'Twee minuten uitgelopen,' zei hij uiteindelijk tegen de leerlingen. Hij haalde diep adem en iedereen wachtte gespannen af wat er nog meer kwam. 'Hou je de tijd de volgende keer beter in de gaten, Jess?' zei hij eindelijk na een lang moment van stilte.

'Ja, meneer. Dat zal ik doen,' verzekerde Jess hem.

'Goed dan.' Judge Jim sloot zijn ogen.

Jess en Chrissy keken elkaar ongerust aan. De leraar was ontzettend bleek en zag er niet goed uit. Chrissy vroeg zich net af of ze misschien actie moesten ondernemen, toen hij zijn ogen weer opendeed.

'Weet je wat,' zei hij zacht. 'Misschien moesten we maar een vervroegde theepauze nemen.' Hij keek van de zaal waar de andere leerlingen zaten te wachten naar Chrissy. 'Wil jij aan de volgende groep doorgeven dat we om half vijf weer verdergaan?'

'Natuurlijk,' antwoordde Chrissy. 'Ik zeg het wel.'

'Bedankt...'

Chrissy keek toe hoe Judge Jim opstond en traag van het podium af liep. Hij ging in de richting van de deur en verdween.

'Gaat het wel goed met hem?' vroeg Tim.

'Ik weet het niet,' zei Chrissy onzeker.

'Zo erg struikelde hij nu ook weer niet,' vond Tim. 'Maar hij was behoorlijk van de kaart.'

'Nou ja, hij is ook al aardig oud,' zei Chrissy. 'En ik denk dat een kleine val best hard kan aankomen als je oud bent.' Tim en zij keken elkaar aan.

'Ik hoop maar dat het meevalt,' zuchtte Tim. 'We kunnen niet zonder hem.'

'Nee, echt niet!' Tara kwam er nu ook tussen. 'Hij is de beste leraar van de hele school.'

Chrissy was het niet vaak met Tara eens, maar deze keer wel. 'Ik ga even aan de volgende klas doorgeven dat ze later moeten terugkomen,' mompelde ze. Ze rende het trapje naar de zaal af om de leerlingen in te lichten die daar geduldig hadden zitten wachten.

'Is het iets ernstigs?' vroeg een van de meisjes.

'Weet je zeker dat hij wel terugkomt?' drong een jongen aan.

'Hij zei half vijf,' herhaalde Chrissy. 'Ik ga ervan uit dat hij jullie optreden dan wil bekijken. Misschien is hij naar de lerarenkamer gegaan om even bij te komen. Ik weet het niet.'

De anderen wachtten bij de deur van de toneelzaal op Chrissy.

'Laten we dan maar thee gaan drinken,' stelde Tess voor. 'We kunnen nu toch niks doen. We moeten gewoon maar hopen dat hij straks weer beter is.'

Vast wel,' zei Tim, maar hij leek daar zelf niet echt in te geloven. 'Ik denk dat ik na de thee even ga helpen met het versieren van het jongenshuis. Ik vind het eigenlijk nog wat vroeg voor kerstversieringen, maar van meneer South mocht het.'

'Wij moeten het huis ook nog versieren,' knikte Crissy. 'Ik ben nu alleen helemaal niet meer in een kerststemming.'

'Ach, kom op!' zei Jess. 'Doe niet zo flauw. We worden er vast een stuk vrolijker van. Na een beetje rust is Judge Jim best wel weer bijgetrokken. Hij heeft toch niks gebroken of zo? Dus hoe ernstig kan het nou zijn?'

'Goed dan,' gaf Chrissy toe. 'Je hebt gelijk, Jess. We gaan theedrinken en dan versieren we de boel. Het heeft ook weinig zin om hier maar wat rond te hangen.'

Toch slaagde Chrissy er niet in om rustig af te wachten en te hopen dat het allemaal goed kwam. Na de thee verzon ze een smoesje om even naar de toneelzaal te kunnen gaan. Het was allang half vijf geweest, dus als er niets aan de hand was met Judge Jim moest hij er nu wel zijn.

Toen ze om het hoekje gluurde, zag ze hem op het toneel staan, waar hij stond te praten met een groepje leerlingen. Hij leek weer helemaal de oude.

Chrissy rende terug naar Paddock House en voelde zich ontzettend opgelucht. Toen ze haar kamer in stormde, zorgden de slingers en de lichtjes ervoor dat ook het laatste beetje ongerustheid verdween. 'Ik heb Judge Jim gezien,' riep ze naar Jess, Tess en Tara. 'Hij is weer helemaal in orde.'

Yes!' Jess schreeuwde het uit van opluchting. 'Ik wist het wel. Dan kunnen we nu de boel gaan versieren.'

Ze hadden er de grootste lol in en toen ze zo veel mogelijk gouden kerstslingers hadden opgehangen, gingen ze verder in de gezamenlijke huiskamer. Samen met de andere meiden uit het huis versierden ze de huiskamer met slingers, ballen, lichtjes en alles wat ze maar tegenkwamen in de dozen met kerstspullen.

Toen mevrouw Pinto 's avonds binnenkwam om hun te zeggen dat het bedtijd was, was ze sprakeloos. 'Zooo...' bracht ze na een tijdje uit. 'Ik geloof dat het verstandig is dat jullie je op je muzikale carrière blijven richten, want dit is niet echt jullie sterkste punt!'

'Maar, mevrouw Pinto...' klaagden een paar meisjes.

De mentrix van Paddock House lachte. 'Ach, feestelijk is het in elk geval wel,' gaf ze toe terwijl ze een losse slinger achter de hoek van een schilderij duwde. 'Als we nu nog niet in de kerststemming komen, weet ik het ook niet meer.'

'Ik ben helemaal in de stemming,' verkondigde Chrissy, toen ze een paar minuten later op hun kamer waren en zij op haar bed sprong. 'Alles gaat geweldig en Judge Jim is weer helemaal de oude. Het leven is geweldig.'

Yes! Lang leve het leven,' echode Jess uitgelaten.

'Lang leve het leven!' Ze moesten allemaal lachen.