Het wordt nog erger

Het was een koude dag en het gras was wit van de rijp toen ze met z'n allen naar de afdeling Rock liepen. Iedereen was zenuwachtig. Niemand had Judge Jim ooit echt kwaad gezien, dus ze hadden geen idee wat ze konden verwachten. Zou hij vol begrip zijn en het waarderen dat ze meteen schuld bekenden? Of zou hij woedend worden en een of andere vreselijke straf voor de hele klas verzinnen? Misschien mochten ze niet meer meedoen aan het concert... Dat zou echt vreselijk zijn.

Tim en Edward liepen voorop, Marmelade en Charlie volgden. De rest van de klas kwam stilletjes achter de jongens aan. Jess gaf Chrissy een por in haar zij, en toen Chrissy opkeek, zag ze dat Judge Jim hen tegemoet kwam lopen.

Hij droeg een grote doos in zijn armen en schuifelde behoedzaam over het ijzige paadje. Toen hij de groep leerlingen ontdekte, keek hij nogal verbaasd. 'Jullie hebben nu toch geen les van mij?' vroeg hij aan Tim. 'Of ben ik in de war?'

'Nee hoor,' zei Tim. 'Maar we waren wel op weg naar u.'

'Wat? Met z'n allen?'

Charlie en Marmelade deden een stap naar voren. 'Eh... er is een probleempje,' zei Charlie stuntelig. 'Dat wil zeggen... een ongelukje.'

'Het was eigenlijk onze schuld, maar we hebben besloten om het u met z'n allen te vertellen,' voegde Marmelade eraan toe.

'Nou, vertel op. Wat is er gebeurd?' vroeg Judge Jim. Hij keek om zich heen of hij de doos ergens kon neerzetten, maar zag geen geschikte plek. 'Er is toch niemand gewond, hoop ik?'

'Nee, dat niet,' aarzelde Charlie.

'Kom op,' zei Judge Jim ongeduldig, 'ik heb meer te doen. Wat is er aan de hand?' Hij verstevigde zijn greep om de doos en keek Charlie aan.

Die zei niks, en dus antwoordde Edward in zijn plaats: 'Het gaat over de buizenversterkers. Er is er een op de grond gevallen, boven op de bekkens van het drumstel dat daar stond.'

'Wat?!' viel Judge Jim uit. Hij draaide zich om naar Edward, maar gleed door de plotselinge beweging uit over een bevroren plas. Toen hij zijn evenwicht probeerde te bewaren, glipte de doos uit zijn handen en viel op de grond.

Tim stak nog een hand uit om de leraar tegen te houden, maar was te laat. Judge Jim ging onderuit op het gladde ijs en sloeg met zijn hoofd tegen het betegelde pad. Daar bleef hij doodstil liggen, met zijn voet in een rare hoek.

Tara duwde onmiddellijk de jongens opzij en knielde naast Judge Jim neer. Chrissy dacht dat ze hem wilde helpen met opstaan, maar de leraar bewoog niet.

'Hij is bewusteloos!' riep Tara geschrokken uit. 'Haal mevrouw O'Flannery!' Snel trok ze haar jas uit en legde die over het bewegingloze lichaam. 'Schiet op dan!'

Terwijl een stel leerlingen terugrende naar het hoofdgebouw om de verpleegkundige te waarschuwen, pakte Tess de doos op die Judge Jim had laten vallen.

'Zullen wij die maar weer naar de afdeling Rock brengen?' zei Jess met een bibberig stemmetje.

Tess knikte en samen liepen ze verder over het pad.

De andere leerlingen bleven bij de bewusteloze leraar. Chrissy stond er een beetje hulpeloos bij; ze wilde dat ze iets van EHBO afwist. Gelukkig leek Tara wel te weten wat ze moest doen. Ze praatte zachtjes tegen Judge Jim en hield hem warm met haar jas. Voor Chrissy's gevoel duurde het een eeuwigheid, maar waarschijnlijk waren er nog maar een paar minuten verstreken toen mevrouw O'Flannery arriveerde met een deken.

'Ik heb al een ambulance gebeld,' zei ze, terwijl ze de deken over Tara's jas legde. Ze vroeg aan Tara wat er gebeurd was en die vertelde haar alles.

'Dankjewel, Tara,' prees mevrouw O'Flannery. 'Je hebt juist gehandeld. Heel goed.'

'Je hebt het vast koud, Tara,' zei Chrissy bezorgd. 'Doe mijn jas even aan.'

Maar het meisje schudde haar hoofd en hield haar ogen strak op Judge Jim gericht.

Het duurde niet lang voor de ambulance het terrein op reed.

'Mag ik met hem mee?' vroeg Tara toen de ambulancemedewerkers Judge Jim op een brancard de ambulance in schoven en de deuren dichtdeden.

'Ben je gek, kind,' zei mevrouw O'Flannery. 'Hier is je jas. Ga maar snel naar je klas, de lessen zijn allang weer begonnen. En de anderen ook. Jullie kunnen op dit moment toch niets meer doen. Ik ga naar mevrouw Sharkey om te vertellen wat er is gebeurd.'

'Kom, Tara,' zei Jess toen de ambulance was vertrokken en iedereen naar de les ging. Ze sloeg haar arm om haar heen, maar Tara schudde zich los.

'Ik ga naar het hoofdgebouw,' zei Tara tegen Jess, 'en ik ga voor de deur van mevrouw O'Flannery zitten wachten tot er nieuws is.'

Chrissy keek Tara aan. Haar blik was vastberaden, bijna alsof ze kwaad was. Maar Chrissy wist dat Tara niet boos was, eerder geschrokken, net als de rest. Natuurlijk maakten alle leerlingen zich zorgen om Judge Jim, maar het was niet zo vreemd dat de klap het hardst aankwam bij Tara. Haar vader en Judge Jim waren vrienden. En ook voor Tara was Judge Jim meer dan zomaar een leraar. Hij was een van de weinige mensen op Rockley Park die haar er tijdens haar moeilijkste momenten doorheen kon slepen.

Het liefst wilde Chrissy naar Tara toe gaan en haar vertellen dat ze met haar meeleefde, maar ze twijfelde. De kans was groot dat Tara, zoals wel vaker, alleen maar tegen haar zou uitvallen. Toch zag Tara er nu zó ongelukkig uit dat Chrissy wel iets móést doen. 'Oké,' zei ze uiteindelijk. 'Ik ga met je mee. Ik wil het ook zo snel mogelijk weten als er nieuws is.'

'Ja, wij gaan ook met jullie mee,' zeiden de anderen bijna in koor.

Toen het tijd werd voor het avondeten en haar klasgenoten naar de eetzaal wilden gaan, weigerde Tara haar plek te verlaten. In plaats daarvan bleef ze, diep in haar jas gedoken, zitten op de onderste trede van de brede trap. 'Als mevrouw O'Flannery of mevrouw Sharkey terugkomt, kan ik meteen vragen hoe het met Judge Jim is,' benadrukte ze nog maar eens.

Het was verboden om eten of drinken uit de eetzaal mee naar buiten te nemen, maar Chrissy en de tweeling slaagden erin om, toen ze klaar waren met eten, een kop thee en wat broodjes voor Tara mee te smokkelen. Het nieuws van het ongeluk had zich inmiddels als een lopend vuurtje verspreid en er stond een grote groep leerlingen bij elkaar in de hal.

Op dat moment kwam mevrouw Pinto de hal in lopen; waarschijnlijk kwam ze uit Paddock House, waar ze in haar werkkamer had gezeten. 'Wat doen jullie hier?' vroeg ze nogal boos. 'En Tara, je weet best dat je hier niet mag eten! De trap is niet bedoeld om op te picknicken.' Pas toen merkte ze hun bezorgde gezichten op. 'Is er soms iets? Jess, wat is er precies aan de hand?'

'Judge Jim heeft een ongeluk gehad,' legde Jess uit. 'Hij is gevallen, buiten op het pad. En nu wachten we op nieuws uit het ziekenhuis.'

'O hemeltje,' schrok mevrouw Pinto. 'Dat had ik nog helemaal niet gehoord. Maar het heeft toch weinig zin om hiermet z'n allen in de hal te gaan staan?'

'We willen graag weten hoe het met Judge Jim is!' drong Tess aan.

'Maar wat doen jullie dan hier?' vroeg mevrouw Pinto.

'Nou, als mevrouw O'Flannery of mevrouw Sharkey naar beneden komt, kunnen we het meteen vragen,' legde Tess uit.

Mevrouw Pinto zuchtte. 'Ik snap dat jullie bezorgd zijn, maar jullie kunnen nu beter gewoon iets anders gaan doen. Het is al laat en het is de hoogste tijd dat iedereen naar zijn eigen huis gaat. Ik pleeg wel een paar telefoontjes. Beginnen jullie vast aan je huiswerk; zodra ik iets weet, zal ik jullie op de hoogte brengen.'

Het was duidelijk dat ze niet in de hal mochten blijven. Chrissy begreep dat het verstandiger was om mevrouw Pinto te gehoorzamen en haar niet tegen te spreken, maar Tara had haar armen over elkaar geslagen en keek ongelooflijk koppig.

'Ik ga niét weg,' mokte ze. 'Ik blijf zitten tot ik weet hoe het met hem gaat.'

De moed zakte Chrissy in de schoenen. Het laatste wat ze nu konden gebruiken, was een driftbui van Tara. Voor ze niet meer durfde, stapte ze op Tara af. Ze pakte haar bij haar arm en vroeg: 'Hé Tara, waarom help je niet mee om een kaart voor Judge Jim te maken? Jij kent hem het best, dus jij weet wat hij mooi vindt.'

Tara verstijfde en heel even dacht Chrissy dat ze zich los zou rukken. Toen haalde ze haar neus zachtjes op. 'Oké dan,' stemde ze toe, nog half mokkend.

Chrissy en Tara gingen net als de andere meisjes terug naar Paddock House, maar niemand kon zich concentreren op het huiswerk. De meeste namen Chrissy's idee over en begonnen ook kaarten te maken. En toen mevrouw Pinto de huiswerkruimte binnenkwam, deed niemand moeite om te verbergen waar ze mee bezig waren.

'O, wat is die mooi!' zei de mentrix toen ze de kaart zag waaraan Tara en Chrissy werkten. 'Ik weet zeker dat hij daarvan opfleurt.'

'Weet u al hoe het met hem is?' vroeg Tara meteen.

'Ja,' antwoordde mevrouw Pinto. 'Ik heb gebeld en je hoeft je geen zorgen te maken. Het komt allemaal goed.'

'Dus hij is weer thuis? Komt hij morgen gewoon op school?'

'Nee.' Mevrouw Pinto schudde haar hoofd. 'Hij is nogal vervelend terechtgekomen en heeft zijn enkel gebroken. Ze houden hem zeker een paar dagen in het ziekenhuis.'

'O?' Jess keek ernstig. 'Maar hij is toch wel op tijd terug voor het concert? Dat is al over een paar weken...'

Mevrouw Pinto wist het niet. 'Dat moeten we even afwachten. Dat hangt natuurlijk af van hoe snel het geneest. Mevrouw O'Flannery vertelde dat hij ook een hersenschudding heeft en ze willen daarom waarschijnlijk nog wat testjes doen.'

'Wat voor testjes?' vroeg Tara kortaf.

'Ik heb geen idee, Tara.' Mevrouw Pinto begon een beetje ongeduldig te worden. 'Ik heb je alles verteld wat ik weet. Het belangrijkste is dat het goed met hem gaat en dat hij op een plek is waar ze uitstekend voor hem zullen zorgen.

Maar Judge Jim is ook niet meer de jongste, hij mag al bijna met pensioen... Zoiets heeft gewoon tijd nodig.' Mevrouw Pinto zag de schrik in Tara's ogen en glimlachte bemoedigend. 'Maak je geen zorgen. Zodra ik het adres heb, kunnen jullie je kaarten naar hem toe sturen. En waarschijnlijk vertelt mevrouw Sharkey jullie ook nog wel het een en ander als jullie morgen allemaal bij elkaar zijn.'

De meisjes gingen stilletjes en in gedachten verzonken naar bed. Meestal was het op de slaapkamers erg gezellig, maar die avond was niemand in de stemming om te kletsen of te lachen. Ze moesten voortdurend aan Judge Jim denken.

'Het is nooit in me opgekomen dat Judge Jim ooit met pensioen zou gaan,' zei Tess met een bedeesd stemmetje. 'Tenminste... niet nu al. Ik ben er altijd van uitgegaan dat hij hier nog steeds zou werken als wij examen deden. Hoe oud zou hij eigenlijk zijn?'

Niemand wist het, maar door de woorden van mevrouw Pinto hadden ze allemaal nog meer om over in te zitten.

Chrissy was de eerste die het hardop durfde te zeggen: 'Stel je voor dat hij niet op tijd beter is om het concert te organiseren...'

Dat was een vreselijke gedachte. Judge Jim was gewoon onmisbaar voor de concerten op Rockley Park. Hij organiseerde ze altijd. Al jaren. En als er iets was, ging je naar Judge Jim om erover te praten. Omdat hij zich niet van zijn stuk liet brengen en omdat hij ontzettend veel wist, slaagde hij erin zelfs de meest zenuwachtige leerling gerust te stellen.

'Waarom zouden we nog een themaconcert geven als hij er niet bij is om ons te beoordelen?' Jess begon nu ook hardop na te denken. 'Die thema's doen we omdat hij dat bedacht heeft.' Ze liet een korte stilte vallen. 'Stel je voor dat hij helemaal niet meer terugkomt.'

'Je moet niet van die nare dingen zeggen,' mompelde Tara verdrietig.

'Jess!' Tess viel uit tegen haar zus. 'Doe niet zo dramatisch, zeg. Maak je geen zorgen, Tara. Jess doet gewoon moeilijk. Natuurlijk komt hij weer terug. En Jess, als je verder niks nuttigs te melden hebt, kun je maar beter gaan slapen.'

Chrissy kroop onder haar dekbed en knipte het bedlampje uit. Ze probeerde uit alle macht om niet te denken aan de woorden van Jess, maar ze zag voortdurend Judge Jim voor zich: hoe hij doodstil op de grond lag. Ze kon er niets aan doen, maar ze was vreselijk ongerust.

Ik hoop maar dat hij snel weer beter is, dacht ze. Maar stel je nou voor dat hij er echt niet bij is om het concert te organiseren?