Een onhandig paard

Toen ze de volgende dag wakker werd, dacht Jess nog steeds na over hun optreden. 'Jij bent het toch met me eens?' vroeg ze aan Chrissy terwijl ze zich aankleedde. 'Het moet perfect zijn. Ik wil dat we repeteren tot het echt niet beter kan. Ik wil proberen te regelen dat we vandaag in de toneelzaal kunnen oefenen. Hoe vaker we repeteren in de ruimte waarin we straks moeten optreden, hoe beter het straks gaat.'

De gouden kerstslinger boven Chrissy ritselde zachtjes door de tocht en het herinnerde haar aan het feit dat het al december was. 'Goed plan,' antwoordde ze enthousiast. 'Het concert is tenslotte al over een paar weken.'

De ouderejaars hadden de avond ervoor hard gewerkt om het hoofdgebouw te versieren. Elk jaar was het hun taak om de enorme boom in de hal bij de trap, en de kerstbomen in de eet- en de toneelzaal op te tuigen. Toen Chrissy en haar vriendinnen het hoofdgebouw binnenliepen om te ontbijten, zagen ze meteen dat de ouderejaars flink hun best hadden gedaan. In de grote boom in de hal brandden ontelbare witte flikkerende lampjes en hingen allerlei rode en gouden kerstballen. Het zag er schitterend uit.

'Dit is vast meer mevrouw Pinto's smaak!' Chrissy lachte toen ze terugdacht aan de reactie van mevrouw Pinto bij het zien van hun wel heel erg willekeurig opgehangen versieringen.

De boom in de eetzaal was kleiner, maar was ook prachtig versierd, met rode strikken en gouden slingers.

'Ik ben benieuwd hoe de boom in de toneelzaal eruitziet,' zei Tess.

Ze hoefden niet lang te wachten om dat te kunnen bekijken, want het lukte Jess om de zaal te reserveren voor midden op de dag. 'Tijdens de middagpauze kunnen we nog even repeteren. Als we snel eten tenminste,' zei ze tegen haar klasgenoten vlak voor de eerste les zou beginnen. 'We beginnen om half twee precies.'

Iedereen at die middag zo snel mogelijk en om kwart over een waren Chrissy en haar vrienden al in de zaal. Daar wachtten ze ongeduldig terwijl een paar oudere jongens een set grote, vierkante versterkers het podium op droegen.

'Wauw!' Chrissy zuchtte toen ze de boom in de toneelzaal ontdekte. Hij was hoog en slank en overdadig versierd met rode ballen en gouden sterren. 'Als we het dan toch over perfect hebben...'

'Kom op, jongens. We hebben geen tijd om ons aan die boom te vergapen,' riep Jess geïrriteerd uit. 'Ik wil het gedeelte doornemen waarin het toneelpaard voor het eerst verschijnt.'

De klas beklom het podium.

'Zijn jullie nog lang bezig?' vroeg Jess aan een van de jongens die de zware versterkers aan het verplaatsen waren. 'Of kunnen wij alvast beginnen met repeteren? We hebben niet echt veel tijd, snap je...'

'Nou, eigenlijk moeten we die versterkers nog verder naar achteren schuiven. Het is niet handig als ze zo dicht bij de rand van het podium staan,' zei de jongen aarzelend.

Jess keek hem overdreven smekend aan.

De jongen lachte. 'Maar ach, als jullie er geen last van hebben, kan het zo ook,' zei hij. 'Weet je wat? Wij gaan eerst even lunchen; dan komen we wel terug als jullie hier klaar zijn.'

'Bedankt.' Jess gebaarde naar Marmelade en Charlie. 'Ik wil eerst jullie opkomst oefenen,' zei ze tegen hen. 'Jullie zijn al wel een eind, maar het is nog niet perfect.'

De jongens waren het met haar eens en knikten.

'Als ik jullie zo meteen het podium op roep, horen jullie me niet en gaat het meteen al helemaal verkeerd,' hielp ze de jongens herinneren. 'Vervolgens komen jullie in grote haast op en komen jullie al glijdend vlak voor mij tot stilstand.'

Ze oefenden het een paar keer, maar het schoot niet genoeg op naar Jess' zin. Ze raakte steeds geïrriteerder; de jongens prutsten maar wat aan en probeerden met hun ge-kluns zo veel mogelijk klasgenoten de slappe lach te bezorgen.

'Ik vind het prima dat je lollig probeert te zijn,' mopperde Jess, toen Marmelade tegen haar aan knalde en ze bijna viel, 'maar mij ondersteboven lopen is niet bepaald grappig!'

Jammer genoeg voor Jess waren Marmelade en Charlie ervan overtuigd dat het juist ontzettend grappig was.

Toen Marmelade haar in haar ribben porde met het paardenhoofd, ontplofte Jess. 'Jullie nemen dit helemaal niet serieus!' riep ze woedend uit. 'Zo lukt het nooit. Timing is ontzettend belangrijk, maar omdat jullie zo nodig moeten klieren, doen jullie alles veel te langzaam.'

Weer gaf Marmelade haar een duw in haar ribben en hij hinnikte even.

Jess werd knalrood van woede. 'Hou daarmee op!' schreeuwde ze en ze gaf met haar klembord een mep op het paardenhoofd.

Door het kostuum voelde Marmelade er niets van, maar hij deed alsof hij vreselijk schrok en begon te steigeren. Daarna draaide hij zich om en probeerde naar de andere kant van het podium te galopperen. Charlie zag natuurlijk niks in de achterkant van het paardenkostuum, dus die hobbelde een beetje onhandig achter het voorste deel van het paard aan.

Jess sloeg haar hand voor haar mond toen ze zag dat de jongens recht op de versterkers af koersten. Ze had het paardenhoofd ook een keer opgezet en wist dat je niet veel zag met dat ding op je hoofd. 'Pas op!' gilde ze.

Maar Marmelade zag de versterkers pas toen hij er al vlakbij was. Op het allerlaatste moment probeerde hij nog van richting te veranderen, maar het was te laat; Charlie verloor door de plotselinge draai zijn evenwicht en viel tegen de versterkers aan. Marmelade, die door het kostuum aan hem vastzat, werd meegesleept in zijn val en door het

gewicht van de twee jongens begon de stapel te wankelen.

'Kijk uit!' riep Chrissy toen de bovenste versterker ging schuiven.

Met een gruwelijk geknars schoof de versterker van de stapel en met een enorme knal kwam het apparaat op zijn zijkant op het podium terecht. Vol afschuw zag Chrissy hoe de versterker vervolgens nog een stukje doorschoof, over de rand van het podium kantelde en als in slow motion naar de vloer van de zaal viel. Met een vreselijk kabaal klapte het apparaat tegen het drumstel, dat daar was neergezet.

'Tim!' riep Chrissy geschrokken uit. Ze wist dat hij net nog bezig was geweest om een paar bekkens van het drumstel vast te draaien. Tot haar grote opluchting ontdekte ze hem een paar meter verderop; hij was gelukkig niet geraakt.

Dat kon jammer genoeg niet gezegd worden van het drumstel.

'Kijk wat je doet, gek!' Tim ging enorm tekeer tegen Marmelade. 'Je hebt de bekkens vernield!'

Edward rende het podium af om te helpen. Samen met Tim tilde hij de versterker van het drumstel. De bekkens waren gescheurd en verbogen, maar de standaard leek onbeschadigd.

Intussen hadden Marmelade en Charlie zichzelf uit het kostuum bevrijd. Met bleke gezichten keken ze toe vanaf de rand van het podium.

'Shit... Sorry,' mompelde Marmelade. 'Ik had niet zo moeten klooien. Maar ik zag ook helemaal niks...'

Tim keek hem kwaad aan. Hij zei niets. In plaats daarvan begon hij de kapotte bekkens van de standaard af te draaien.

'Het is toch niet jouw eigen drumstel, Tim?' vroeg Marmelade. 'Hij is toch van school?'

'Alsof dat wat uitmaakt!' viel Tim uit. 'De bekkens zijn stuk en die zijn hartstikke duur. Judge Jim is vast woedend. Hij heeft al genoeg te doen en nu moet hij ook nog eens halsoverkop nieuwe bekkens bestellen.'

'Enne... volgens mij is dat niet het enige probleem.' Edward keek bezorgd naar de versterker. 'Hoe zit het eigenlijk met dat ding?'

'Daar is toch niks mee aan de hand?' vroeg Marmelade nerveus. 'Hij ziet er zo stevig uit. Misschien dat er een krasje op zit, maar verder...'

'Dat had je gedacht,' zei Edward somber. 'Dit is een oude buizenversterker,' legde hij uit. 'Supergeluid, daarom worden ze ook altijd gebruikt voor concerten. Ze zien er wel stevig uit, maar van binnen zijn ze ongelooflijk kwetsbaar. Het zou mij niet verbazen als er niks meer van over is na die klap. Die buizen zijn natuurlijk aan gort.'

'Maar... kunnen die dan niet vervangen worden?' vroeg Marmelade met een hoog stemmetje.

'Tja, misschien,' gaf Edward toe. 'Maar dat kost wel tijd natuurlijk. En ze zijn vreselijk duur. Judge Jim had het er laatst nog over. Hij is helemaal wild van deze oude versterkers.' Edward legde zijn hand op de gevallen versterker en keek Tim aan. 'Alsof Judge Jim nog niet genoeg aan zijn hoofd heeft...'

Jess deed een stap naar voren. Haar kwaadheid op Marmelade was door de schrik weggezakt en nu stapte ze weer in haar oude rol. 'Oké Marmelade, en jij ook, Charlie: jullie moeten naar hem toe gaan en vertellen wat er is gebeurd,' zei ze ernstig. 'Hij mag er niet zelf achter komen. Dat zou het alleen maar erger maken.'

Marmelade knikte zwijgend en ook Charlie stemde toe.

'Ik ga wel mee,' bood Edward aan. 'Ik weet meer van apparatuur dan jullie. Ik kan precies uitleggen om welke versterker het gaat. Misschien kan hij de onderdelen meteen bestellen, zodat ze op tijd voor het concert binnen zijn.'

'En als dat niet lukt?' vroeg Jess aarzelend.

'Dan gebruiken we de nieuwere versterkers,' zei Edward. 'Die zijn ook prima, hoor. Maar de geluidskwaliteit is wel minder.'

'Nou, een applausje voor de jongens, hoor,' zei Tara sarcastisch. Vanaf vandaag kunnen jullie iedere muzikant hier op school je vijand noemen. Bedankt voor het verpesten van het geluid van het kerstconcert!'

'Kom op, niet zo overdrijven, Tara,' zei Tess een stuk vriendelijker. 'Het concert hoeft niet afgelast te worden of zo. En het was een ongeluk; ze deden het heus niet expres.'

'Had ik maar niet zo'n haast gehad met repeteren,' zuchtte Jess. 'Als ik gewoon rustig had gewacht tot de versterkers waren weggehaald...'

'Nee, het is echt jouw schuld niet. Ik baal ervan dat ik zo heb lopen klooien,' zei Marmelade. 'Charlie en ik hadden je niet zo moeten pesten.'

'Maar het is wel mijn schuld dat ik daar niet tegen kan,' weerlegde Jess op haar beurt.

'Kom.' Marmelade richtte zich nu tot Charlie. 'Laten we maar meteen naar Judge Jim gaan.'

'We gaan met z'n allen,' zei Chrissy beslist. 'We zijn allemaal verantwoordelijk voor wat er is gebeurd, want we waren er met de hele klas bij. Het is niet de schuld van één of twee personen. En hoe sneller we bekennen, des te beter.'

'Mee eens,' knikte Tim. 'Judge Jim kan het vast wel waarderen als we met z'n allen langskomen. Als we nu gaan, is hij waarschijnlijk nog wel op de afdeling.'