Jacks dans

Over twee weken zou het schooljaar afgelopen zijn. Alle leerlingen en docenten zaten bij elkaar in de toneelzaal. De oudste leerlingen hadden al examen gedaan en zouden vandaag, na de officiële bijeenkomst, vertrekken. Sommigen hoopten op een plek op een conservatorium of de universiteit, terwijl anderen al een baan hadden weten te bemachtigen in de muziekindustrie.

De jongere leerlingen, onder wie Marmelade en Tim, zaten met z'n allen vooraan in de zaal. Ze keken uit naar de lange zomervakantie: een paar weken lang alleen maar luieren en relaxen! Maar voor het zover was, hadden ze nog twee hele weken school. De leerlingen die zouden worden uitgekozen om op te treden tijdens het Rising Stars Concert, zouden elke dag daarvan hard nodig hebben om zich voor te bereiden. Vandaar dat iedereen vandaag zo opgewonden en onrustig was: zo meteen werd bekendgemaakt welke leerlingen mochten meedoen aan het concert.

Natuurlijk moesten ze eerst nog allerlei oersaaie en oninteressante mededelingen aanhoren. Maar eindelijk was het zover: het moment waarop iedereen had gewacht!

Mevrouw Sharkey, het hoofd van de school, schraapte haar keel. 'En dan nu het Rising Stars Concert! Ook dit jaar hebben de leraren weer gekeken naar de vorderingen die iedereen in de loop van het jaar heeft gemaakt, zowel tijdens de reguliere lessen als tijdens de optredens op de schoolconcerten. We vinden het wenselijk om op het Rising Stars Concert zo veel mogelijk verschillende optredens van leerlingen van verschillende leeftijden te presenteren. Het programma duurt echter maar een half uur, dus we kunnen slechts een beperkt aantal optredens uitkiezen. Dat betekent automatisch dat de meeste leerlingen die zijn gekozen, ouderejaars zijn.' Ze wachtte even en alle leerlingen hielden hun adem in. Vervolgens begon ze de namen van de uitverkorenen voor te lezen.

Na elke naam klonk wel ergens in de zaal gejuich van leerlingen die applaudisseerden voor hun vriend of vriendin.

Nadat ze vijf of zes namen bekend had gemaakt, pauzeerde mevrouw Sharkey even. 'We hebben ook een aantal uitmuntende jongere leerlingen,' ging ze toen verder. 'En sommige van hen menen wij ook te moeten belonen met een optreden tijdens dit concert. 'Tim James is gekozen om te drummen en Chrissy Tompkins zal zingenIedereen om Tim en Chrissy heen juichte en gilde.

Marmelade wist een enigszins geforceerde grijns op zijn gezicht te toveren en sloeg zijn vriend op zijn rug. 'Goed gedaan, man,' zei hij. 'Ik wist wel dat je het kon!'

Alle vrienden en vriendinnen feliciteerden Tim en Chrissy, en Marmelade maakte van de gelegenheid gebruik om zich weg te draaien, zodat niemand zou zien hoe ellendig hij zich voelde. Hij wilde hun moment niet verpesten, maar dit was ontzettend moeilijk te verteren. Hij was er zelf zo vreselijk dichtbij geweest, dat voelde hij gewoon...

Chrissy zat aan de andere kant van Tim. Ze boog zich naar hem toe en omhelsde hem dolgelukkig. 'Goed, hè! Niet te geloven... We komen echt op tv!'

'Hé, je hebt je zwarte muts niet meer op,' zei Tim, die zijn uiterste best deed te ontsnappen uit haar armen.

Ze giechelde en legde haar handen op haar hoofd. 'Ach, mijn haar is alweer een stukje gegroeid,' zei ze. Ze streek wat plukjes bij haar oren glad. 'En trouwens,' ging ze verder, terwijl ze even naar Marmelade keek, 'iemand had een muts nodig, dus heb ik hem even uitgeleend.'

In de hele zaal waren enthousiaste leerlingen elkaar nu aan het feliciteren. En voor deze ene keer keek mevrouw Sharkey glimlachend de zaal in. Toen het weer stiller begon te worden, kwam Marmelade moeizaam overeind.

'Gaat het wel?' vroeg Tim.

Marmelade knikte. Hij probeerde vrolijker te kijken dan hij zich op dat moment voelde. 'Jawel. Ik moet alleen even bewegen. Mijn been wordt stijf.' Hij liep langzaam door het gangpad en verdween door een deur aan de zijkant.

Hij vond het erg prettig om even van die opgewonden mensen verlost te zijn. Maar hij had nóg een reden om de zaal te verlaten. Omdat iedereen nog met zijn hoofd bij de bijeenkomst was, merkte niemand dat hij de artiesteningang nam. Hij en Jack hadden in het geheim gewerkt aan Marmelades idee en meneer Penardos was zo onder de indruk geweest dat hij hen had aangespoord vandaag voor de hele school op te treden. Maar Marmelade was niet zichzelf: hij was niet meer zo uitbundig als vroeger en het zelfvertrouwen dat hij normaal gesproken uitstraalde, was door zijn blessure gereduceerd tot nul. Over een paar minuten zou iedereen een verrassing krijgen en hij hoopte maar dat het een succes zou worden.

Jack stond hem op te wachten. Hij hield hem een lange zwarte jas voor die hij van meneer Penardos had geleend.

'Ben je er klaar voor?' vroeg Marmelade.

Jack knikte. Hij hield de krukken vast terwijl Marmelade met moeite de lange jas aantrok Hij haalde Chrissy's zwarte muts uit zijn broekzak en zette die op zijn hoofd. Jack hielp hem zijn rode krullen onder de muts te stoppen en toen trok Marmelade de muts strak over zijn hoofd. Zonder zijn opvallende rode haar was Marmelade bijna onherkenbaar.

Jack droeg felgekleurde, ruimvallende kleren die veel te groot voor hem waren. De mensen van de kostuumafdeling hadden hun best gedaan. Zijn gezicht was wit geschminkt. Hij leek wel een circusclown. Aan de mouwen van zijn shirt en de pijpen van zijn broek hingen lange zwarte draden.

Samen slopen ze stilletjes het podium op. Het gordijn was dicht; aan de andere kant stond mevrouw Sharkey nog steeds tegen de leerlingen te praten.

Marmelade klauterde op een verhoging achter op het podium, die werd gebruikt als er eens voor een optreden

verschillende hoogtes nodig waren. Tim zette zijn drumstel er bijvoorbeeld op wanneer hij speelde; anders zou hij niet te zien zijn achter de gitaristen. Maar nu was de verhoging leeg, afgezien van één enkele stoel. Marmelade ging erop zitten en legde de krukken naast zich neer. Jack gaf hem een klein kruis van hout en ging toen met zijn armen en benen wijd op de grond voor Marmelade liggen. Marmelade haakte de draden die aan Jacks kleren zaten snel aan het kruis en legde het toen op zijn schoot. Zwijgend wachtten ze af.

Mevrouw Sharkey was aan het einde van haar toespraak gekomen. Voordat jullie gaan, wil ik nog even jullie aandacht vragen,' zei ze. 'Zoals jullie weten sluiten we deze bijeenkomsten vaak af met een act. Vandaag zullen voor jullie optreden: een nieuwe leerling en een leerling die inmiddels een jaar op Rockley Park zit. Meestal krijgen jullie dingen te zien uit de hoek van pop of rock, maar vanwege een blessure hebben deze leerlingen besloten iets heel anders te doen. Hier zijn ze: Jack Cheung en Marmelade Stamp!'

De gordijnen gingen opzij en Marmelade keek de zaal in. Het was geweldig om op het podium te staan, zelfs onder deze omstandigheden. Toen keek hij vluchtig naar beneden, naar Jack. Die lag slap op het podium; erg overtuigend. Het leek wel of hij geen botten had. Heel langzaam tilde Marmelade het houten kruis op en kwam Jack tot leven in het begin was de muziek traag en aarzelend. Marmelade speelde een oude, manke poppenspeler, die zijn marionet leerde bewegen. Hij leerde Jack hoe "hij moest staan, hoe hij moest lopen zonder om te vallen en hoe hij kon blijven zitten. De zaal lachte om Jacks grappige, onhandige bewegingen.

Geleidelijk aan veranderde de stemming. De muziek versnelde. De marionet was een vlotte leerling en werd steeds beter. Binnen de kortste keren werd hij ongeduldig en kreeg hij genoeg van de touwtjes waarmee hij vastzat. De poppenspeler probeerde hem tegen te houden, maar hij was oud en zwak, terwijl de marionet jong was en met de minuut uitbundiger werd.

Jack speelde zijn rol met verve. En waar de zaal aanvankelijk had gelachen om Jacks grollen, voelde iedereen nu mee met Marmelades personage, de poppenspeler. De leerling was nu sterker dan zijn meester en weldra vond er een strijd plaats om de touwtjes.

'Rustig!' siste Marmelade op een gegeven moment naar Jack 'Je trekt me bijna om.'

Jack grijnsde even omhoog en deed het vervolgens iets rustiger aan.

Uiteindelijk moest de oude man de marionet wel loslaten. Nu Jack vrij was, begon hij de poppenspeler te plagen. Hij danste net buiten diens bereik en maakte sprongen en pirouettes die de oude man nooit zou kunnen maken.

De dans eindigde ermee dat Jack wegsprong en triomfantelijk naar de zijkant van het podium verdween, terwijl de poppenspeler alleen achterbleef, leunend op zijn krukken... een verslagen, eenzame, oude man. Toen Jack in de coulissen was verdwenen, liep Marmelade sloffend terug naar de stoei en liet zich erop neerzakken. Zijn verdriet en ellende waren voor iedereen zichtbaar toen de muziek, en daarmee het dansnummer, op een schrijnende manier eindigde.

Toen de gordijnen waren dichtgevallen, bleef het even doodstil in de zaal. Daarna barstte er een luid applaus los. Iedereen was volkomen in de ban van het optreden geweest. Jack was een geweldige, brutale marionet met een sterke eigen wil. En Marmelade had de treurnis van de oude man perfect verbeeld.

De gordijnen gingen weer open en de twee jongens namen tevreden het applaus in ontvangst. Iedereen in de zaal juichte. Jack en Marmelade keken elkaar grijnzend aan. Het was niet de dans geweest waarop Marmelade aan het begin van dit trimester had gehoopt. Hij mocht niet optreden tijdens het Rising Stars Concert. Maar hij stond weer op het podium en het was een groot succes.

Met een beetje geluk zou zijn knie tijdens de zomervakantie volledig genezen en kon hij in het najaar gezond en uitgerust aan het nieuwe jaar beginnen. Door dit korte optreden leek zijn zelfvertrouwen weer terug te komen. Marmelade voelde zich weer een beetje zijn oude, bruisende zelf. Toch was er iets veranderd. Nooit meer zou hij zijn carrière op het spel zetten met domme acties. Vanaf vandaag zou hij de mensen alleen met zijn grappen aan het lachen maken, en niet met rare sprongen.

'Geen rare blessures meer!' zei hij tegen Jack, terwijl het publiek nog joelde.

'Nooit meer!' knikte Jack.

'En volgend jaar treden wij op tijdens het Rising Stars

Concert,' beloofde hij.

'Denk je dat echt?' vroeg Jack.

Ze bogen nog een laatste keer en de gordijnen vielen weer dicht, waardoor ze met z'n tweeën waren.

Marmelade draaide zich naar Jack toe. In zijn ogen was vastberadenheid te lezen. 'Honderd procent zeker weten!' zei hij. 'Als wij onze talenten bundelen, kan niemand ons verslaan. Laten we een verbond sluiten voor volgend jaar. Rising Stars!' Hij hield zijn hand hoog en Jack deed hetzelfde. Ze gaven elkaar een high five en lachten.

'Rising Stars!' beloofden ze elkaar. 'Rising Stars!'