Marmelades knie

Mevrouw O'Flannery had de leiding over de ziekenboeg. Al snel kwam ze de eetzaal in lopen en knielde naast Marmelade neer. Ze vroeg hem wat er precies gebeurd was.

'Ik denk dat je iets flink verrekt hebt,' zei ze nadat hij zijn sprong en val had beschreven. 'Maar ik wil graag een röntgenfoto laten maken, zodat we het zeker weten. Heb je nog ergens anders pijn?'

Marmelade schudde zijn hoofd.

'Gelukkig,' zei mevrouw O'Flannery. 'Rustig maar. Ik bel wel een ambulance, want ik neem liever geen risico door je zelf naar het ziekenhuis te brengen. Probeer je been zo stil mogelijk te houden tot ze hier zijn.'

'Kan ik wel weer gauw dansen?' vroeg Marmelade bang.

'Och hemeltje, dat hoop ik toch wel,' zei ze met een glimlach. 'Jongens, maak even een beetje ruimte,' zei ze met luide stem tegen de andere leerlingen. 'Er is helemaal niets te zien. Gaan jullie maar naar de les.' Ze richtte zich weer tot Marmelade. 'Wil je dat er iemand bij je blijft?'

Hij knikte.

'Hoe heet jij?' vroeg ze aan Jack, die met een geschrokken gezicht achter Marmelade stond. 'Kun jij bij je vriend blijven?'

'Ja, natuurlijk,' antwoordde Jack.

Marmelade schudde woest zijn hoofd. 'Nee!' riep hij uit. 'Ik wil niet dat Jack hier blijft. Het is zijn schuld dat ik gevallen ben! Waar is Tim?'

Jack werd bijna net zo bleek als Marmelade. Hij aarzelde even, draaide zich toen om en liep de eetzaal uit.

Het duurde niet lang voor de ambulance kwam. De broeders tilden Marmelade voorzichtig op een brancard en reden hem de ziekenwagen in.

'Ga jij maar naar je les,' zei mevrouw O'Flannery tegen Tim zodra Marmelade in de ambulance lag. 'Ik ga wel met hem mee. En maak je geen zorgen: hij is in goede handen. We weten snel genoeg wat er met hem aan de hand is.'

Op de eerstehulpafdeling leek het uren te duren voor Marmelade aan de beurt was. Eindelijk kwam een vriendelijke arts naar zijn been kijken. Marmelade hield zich groot toen ze zijn been voorzichtig bewoog, maar het deed ontzettend veel pijn. Zijn knie was inmiddels behoorlijk dik

'We maken voor de zekerheid ook een röntgenfoto, maar ik denk dat je een knieband hebt gescheurd,' vertelde de arts hem. 'Zei je nou dat je dans studeert?'

'Ja,' antwoordde Marmelade angstig. 'Duurt het lang voordat ik weer kan dansen? Over een paar weken hebben we een heel belangrijk concert en daar moet ik zo veel mogelijk voor trainen.'

De arts schudde haar hoofd. 'Het spijt me, maar optreden zit er voorlopig echt niet in. Een gescheurde knieband heeft veel tijd nodig om te genezen. De enige manier om te zorgen dat je knie weer helemaal de oude wordt, is om hem de komende tijd niet te belasten. Daarna heb je fysiotherapie nodig om je spieren weer sterk te maken. Als je professioneel danser wilt worden, zul je echt moeten zorgen dat je knie helemaal geneest. Doe je dat niet, dan loop je het risico dat dit nog een keer gebeurt. Daarmee breng je je carrière ernstig in gevaar.'

'Kan het wéér gebeuren?!' vroeg Marmelade. Hij deed zijn best om niet te huilen. Hoe kon hij ooit optreden tijdens het Rising Stars Concert als hij niet kon trainen?

'Als je eenmaal een dergelijke blessure hebt opgelopen, blijft dat altijd een zwakke plek,' legde de arts uit. 'Maar je bent nog jong. Met een beetje geluk hou je er geen blijvende klachten aan over. Waarschijnlijk is het het beste om je been te gipsen, maar voor we een besluit nemen, laat ik eerst die röntgenfoto's maken.'

Marmelade schrok zich rot. Hij had zich druk gemaakt over het Rising Stars Concert, maar nu kreeg hij te horen dat hij misschien altijd een zwakke knie zou houden... En dat allemaal door één stomme sprong! Hoe kon hij zo dom geweest zijn om zijn carrière op het spel te zetten?

Marmelade werd in een rolstoel naar de röntgenafdeling gereden en moest na het maken van de foto's wachten op de beslissing van de arts.

'Oké, het goede nieuws is dat je niets gebroken hebt,' zei de arts opgewekt nadat ze de foto's bestudeerd had. 'Het is duidelijk dat de knieband aan de zijkant van je knie de boosdoener is.' Ze keek Marmelade streng aan. 'Je krijgt krukken van me en we leggen een stevig elastisch verband aan. Beloof me dat je de komende twee weken je knie absoluut niet belast.'

Marmelade knikte. Hij had er echt alles voor over om zijn knie volledig te laten genezen.

'Goed,' zei ze. Verder moet je je been zo veel mogelijk omhooghouden. Mevrouw O'Flannery zal wel een beetje op je letten.' Ze richtte zich tot de verpleegkundige van de school. 'Maakt u een afspraak voor hem voor over een week of twee. Dan bekijken we zijn knie weer. Krijgt hij nou in de tussentijd erge klachten, bel dan vooral even met de huisarts. Het belangrijkste is dat we voorkomen dat er een zwakke plek ontstaat. De knieband moet voldoende kans krijgen om te herstellen. U kunt een koud kompres op zijn knie leggen om te zorgen dat de zwelling vermindert. Wikkel een coldpack wel altijd in een handdoek; leg het nooit direct op de huid. Maar dat weet u natuurlijk allemaal allang.'

Mevrouw O'Flannery knikte. 'Ik heb altijd een aantal coldpacks in de vriezer liggen voor het géval iemand iets verrekt,' zei ze. 'Maar ik had al de indruk dat er hier iets ernstigers aan de hand was.'

'U hebt goed gehandeld, mevrouw,' zei de arts. 'Het is een nare blessure, maar hopelijk geneest het goed.' Toen keek ze Marmelade waarschuwend aan. 'Wat je ook doet, zorg in elk geval dat je je knie de komende weken niet verdraait. Dan hebben we namelijk écht een probleem. Maar maak je niet te veel zorgen: als je het rustig aan doet, kun je over een maand of drie weer dansen.'

Marmelade probeerde te glimlachen en de arts te bedanken, maar het lukte hem niet. Hij kon wel janken. Drie maanden niet dansen... Dat overleefde hij nooit! Dit was echt het dieptepunt van zijn leven.

Toen ze weer terug op school waren, bracht mevrouw O'Flannery Marmelade naar de ziekenboeg. 'De komende paar nachten moet je hier maar slapen,' zei ze. 'Op krukken naar je eigen kamer lopen is veel te lastig. Hier kunnen al je vrienden je bezoeken én je kunt gemakkelijk met je been omhoog liggen.' Ze keek hem bezorgd aan. 'Ik was van plan om je vanmiddag gewoon naar school te laten gaan, maar je ziet er doodmoe uit. Weet je wat? Schrijf maar even op welke dingen je van je kamer nodig hebt, dan kom ik die straks brengen. Eerst haal ik een glaasje water zodat je een van die pijnstillers kunt innemen die je in het ziekenhuis hebt gekregen. Daarna kun je uitrusten. En ik bel je familie om ze te vertellen wat er gebeurd is.' Ze gaf hem een papiertje en een potlood.

Marmelade probeerde te bedenken wat hij allemaal nodig had. Net toen hij het lijstje af had, begonnen de pijnstillers hun werk te doen. Hij voelde alleen nog een zeurende pijn in zijn knie en viel in een onrustige slaap.

Pas veel later werd hij weer wakker. Mevrouw O'Flannery zette juist een kop thee met een paar koekjes op het kastje naast zijn bed. 'Je hebt bezoek!' zei ze opgewekt en ze knikte naar de deur.

Het was Tim. Hij had Marmelades kleren meegenomen, zijn waszak, zijn schooltas en het boek dat hij aan het lezen was.

Marmelade moest moeite doen om overeind te komen. Zijn knie klopte en door het dikke verband was bewegen lastig. 'Hoe laat is het?' vroeg hij verward.

'Theetijd!' meldde Tim. 'Ik was er ook al na de lunch, maar mevrouw O'Flannery zei dat je nog maar net uit het ziekenhuis terug was en dat je lag te slapen.'

Marmelade nam een koekje en voelde plotseling dat hij een ongelooflijke honger had. Natuurlijk, hij had het middageten overgeslagen. Snel propte hij een tweede koekje naar binnen.

Op dat moment kwam mevrouw O'Flannery binnen met een groot dienblad. 'Heb je misschien trek in salade?' vroeg ze. 'Ik had hem zolang voor je in de koelkast gezet.'

'Dank u wel!' zei hij.

'Kijk, deze hebben we voor je gemaakt.' Tim legde een enorme kaart op het bed. 'Eh... dat wil zeggen: Jess heeft hem gemaakt. Wij hebben alleen onze naam erop gezet.'

'Bedankt. Zeg je dat ook tegen de anderen?' Marmelade keek naar de voorkant, waarop Jess met uitgeknipte letters en foto's een mooie collage had gemaakt. Binnenin had iedereen wat geschreven. De meesten hadden een of andere variant op 'beterschap' bedacht, maar naast de naam van Jack stond Het spijt me echt voor je.

Marmelade legde de kaart aan de kant. Door het lezen van Jacks naam voelde hij zich meteen weer rot. Hij wilde niet aan Jack denken, maar hij kon er niets aan doen. Als Jack niet naar Rockley Park was gekomen, had Marmelade hem niet naar die sprong gevraagd en dan was deze ellende allemaal niet gebeurd! Alles was Jacks schuld.

Ergens wist Marmelade natuurlijk ook wel dat het niet klopte. Maar zijn knie deed pijn en hij voelde zich ellendig; hij kon het niet ook nog 'ns aan om te erkennen dat de val zijn eigen schuld was. En wat nog erger was: als hij aan Jack dacht, werd hij er meteen aan herinnerd dat Jack nog wel kon dansen, en hij niet. Stel je voor dat hij nooit meer zou kunnen dansen... Hoe moest hij dat ooit accepteren?

Toen Marmelade al een paar lessen chagrijnig in een hoek van de dansstudio had gestaan, vond meneer Penardos het tijd voor een gesprek onder vier ogen. 'Is het misschien een idee om mijn lessen over te slaan tot je knie weer beter is?' zei hij. 'Ik had gedacht dat het interessant voor je zou zijn om toe te kijken, maar volgens mij raak je hier alleen maar gefrustreerd van.'

'Sorry,' zei Marmelade schuldbewust.

'Het geeft niets,' antwoordde meneer Penardos. 'Ik begrijp best hoe jij je voelt. Maar gebruik je tijd liever nuttig. Zorg dat je weer bij raakt met je gewone schoolwerk bijvoorbeeld

En dus probeerde Marmelade zich op zijn schoolwerk te concentreren. Maar telkens als hij een rustige plek opzocht om te studeren, gingen zijn gedachten terug naar dat gruwelijke moment dat zijn voet weggleed. Steeds weer speelde hij het filmpje van de sprong en de vreselijke gevolgen ervan af in zijn hoofd. Eigenlijk had hij zich meteen gerealiseerd dat er iets ernstigs aan de hand was. Zijn sprong was niet slecht uitgevoerd - hij was uitgegleden in een plasje drinkyoghurt - maar wat deed dat ertoe? Hij kon niet meer dansen. Natuurlijk wist hij wel dat hij niet had moeten dansen in de eetzaal, maar het was gewoon te moeilijk om toe te geven dat het zijn fout was. En dus bleef Marmelade Jack de schuld geven.

Zijn vrienden deden wel hun best, maar het lukte hun niet om Marmelade op te vrolijken. En wanneer hij met zijn ouders belde, voelde hij zich alleen maar nog zieliger. Hij had nooit heimwee gehad, maar nu hij niet kon dansen, miste hij hen vreselijk. Hun lieve kaartjes en cadeautjes maakten het alleen maar erger. Gelukkig kreeg hij na een paar dagen toestemming om een weekend naar huis te gaan.

Marmelades vader kwam hem ophalen. Tim droeg zijn weekendtas naar de auto, terwijl Marmelade op krukken achter hem aan hobbelde. Bij de voordeur stond Jack; hij leek iets te willen zeggen.

Veel plezier,' zei Tim.

Marmelade fronste en keek boos in Jacks richting. Hoe kon hij nu plezier hebben met die knie?

Jack werd rood en leek van streek. Snel verdween hij naar binnen.

Thuis werd Marmelade door iedereen in de watten gelegd. Van zijn moeder moest hij constant op de bank liggen en zelfs zijn zusjes probeerden hem op te vrolijken. Om de beurt brachten ze hem drinken en hielden ze deuren voor hem open. Ze lieten hém zelfs bepalen naar welk tv-programma ze keken! Met zijn knie ging het langzamerhand iets beter en tegen de tijd dat het weekend erop zat, had hij een stuk minder pijn.

Terug op school bleek dat het Marmelade inmiddels lukte om de trap op te klauteren naar zijn eigen slaapkamer. Vanaf dat moment was alles weer redelijk normaal, voor zover je dat kunt zeggen van een danser die niet kan dansen...

Mevrouw O'Flannery was tevreden over de manier waarop Marmelade met zijn blessure omging. 'Als je zo geduldig blijft, komt het weer helemaal goed, dat weet ik zeker,' zei ze bemoedigend. 'Zoiets heeft gewoon tijd nodig.'

Maar Marmelade werd met de dag triester. Hij had zeeën van tijd om te werken aan de vakken waaraan hij een hekel had, terwijl hij niet mee mocht doen met zijn favoriete lessen. Hij raakte steeds dieper in de put en wat zijn vrienden ook deden, ze konden hem er niet uit halen. Wat het nog erger maakte, was dat bijna iedereen keihard oefende in de hoop gekozen te worden voor het Rising Stars Concert. Marmelade was er zo zeker van geweest dat hij gekozen zou worden... En nu lagen al zijn dromen aan diggelen. Iedereen om hem heen was geconcentreerd en druk, en Marmelade voelde zich alleen maar diep ellendig.

Ook Tim had erg zijn best gedaan om Marmelade op te vrolijken, maar inmiddels begon het erop te lijken dat hij niet opgevrolijkt wilde worden. De bom barstte toen Tim op een dag hun kamer binnenkwam om zich te verkleden voor de algemene dansles. Marmelade lag op zijn bed een boek te lezen. Hij keek niet op of om toen Tim hem groette.

Tim liep naar het bed en trok het boek uit Marmelades handen.

'Hé!' protesteerde Marmelade. 'Geef terug. Dat is niet eerlijk; ik kan me niet verdedigen met die rotknie!'

'Jij denkt veel te veel aan die knie van jou,' zei Tim boos. Hij legde het boek ver weg, zodat Marmelade er niet bij kon.

'Man, doe niet zo gemeen,' mokte Marmelade. 'Ik dacht dat jij mijn vriend was.'

'Dat bén ik ook,' antwoordde Tim. 'En ik maak me zorgen over je. Je loopt de hele dag medelijden met jezelf te hebben en dat is helemaal niet goed.'

'Jij zou ook medelijden met jezelf hebben als je maandenlang niet mocht drummen,' zei Marmelade op ruzieachtige toon.

'Dat weet ik ook wel,' zei Tim. 'Natuurlijk zou ik dat rot vinden. Maar het leven gaat wel gewoon door, hoor. Ook als het even tegenzit.'

'Mijn leven gaat helemaal niet door,' antwoordde Marmelade. 'Mijn leven is voorbij.'

'Stel je niet aan, Marmelade. Dat is gewoon niet waar!' Tim begon nu echt boos te worden. 'En je bent heus niet de enige die zich ellendig voelt. Hoe denk je nou eigenlijkdat Jack eraan toe is?'

Marmelade staarde naar Tim. 'Hoe bedoel je?' vroeg hij dwingend. 'Jack is niet geblesseerd, hoor. Het is zijn schuld dat ik hier zo lig. Als hij niet naar Rockley Park was gekomen, had ik die sprong nooit geprobeerd.'

Tim schudde driftig zijn hoofd. 'Ja ja. Je kunt Jack echt niet de schuld geven van je eigen fouten. Je hele leven doe je al niks anders dan de hele dag springen en dansen, waar je ook bent. Daar heb je Jack heus niet voor nodig.'

Marmelade zei niets. Tim had gelijk, maar hij kon het echt niet opbrengen om dat toe te geven.

Maar Tim was nog niet klaar. 'Sinds jij geblesseerd bent, voelt Jack zich hartstikke ellendig. Zelfs al heeft hij inmiddels wel wat vrienden gemaakt. Ik heb tegen hem gezegd dat hij er niks aan kan doen dat jij nu met je knie zit, maar hij vindt dat hij die sprong niet aan je had moeten uitleggen in de eetzaal. Hij voelt zich schuldig en weet niet wat hij moet doen. Tegen je zeggen dat het hem spijt kan hij niet, want je hebt wel duidelijk gemaakt dat je hem niet in je buurt wilt hebben. Kom op Marmelade, stop met dat kinderachtige gedoe. Maak het goed met hem. Misschien ga je je dan zelf ook wel wat beter voelen.'

Marmelade leunde naar achteren tegen het kussen en verlegde zijn knie. Hij zuchtte. 'Maar als ik hem zie, baal ik alleen maar nog meer dat ik niet mag dansen.'

Tim pakte Marmelades boek en mikte het terug op het bed. 'Je zou je stukken beter voelen als je eens niet de hele dag aan jezelf dacht,' zei hij nog een keer tegen Marmelade. 'Maak het weer goed met Jack in plaats van maar een beetje op je bed te liggen. Kom op. Dit is niet eerlijk.'

Marmelade pakte zijn boek en liet het door zijn handen gaan. 'Ik weet het niet,' antwoordde hij langzaam.

'Kom op, je kunt toch gewoon met hem praten!' zei Tim ongeduldig. 'Hé, als jij er niks mee opschiet, gaat hij zich tenminste misschien een beetje beter voelen.' Hij wachtte even, maar Marmelade gaf geen antwoord. 'Ik zie je later,' voegde Tim er pissig aan toe. Hij draaide zich om en liet Marmelade alleen.

Een tijd lang bleef Marmelade op zijn bed liggen en dacht hij na. Waarom zou hij proberen te zorgen dat Jack zich beter voelde? Daar had hij helemaal geen zin in. Veel liever gaf hij Jack de schuld van zijn eigen ellende. Maar ja, Tim had hem wel met de neus op de feiten gedrukt. Zo kon hij niet doorgaan. Tim zelf had trouwens ook recht op excuses. Marmelade had hem het hele trimester al beroerd behandeld. Hij was voortdurend met Jack opgetrokken en had zijn beste vriend verwaarloosd. Sinds hij zijn knie geblesseerd had, was hij ook nog eens vreselijk chagrijnig. En al die tijd was Tim aardig tegen hem geweest, hoe vreselijk Marmelade zich ook had gedragen.

Marmelade nam een besluit. Vanaf nu zou hij proberen iets positiever te doen. Voorzichtig zwaaide hij zijn benen van het bed en hij graaide naar zijn krukken. Ja, hij zou op zoek gaan naar Jack en met hem praten. Dat was in elk geval een begin.

Hij hinkte naar de deur en balanceerde op zijn goede been terwijl hij met een kruk de deur opentrok. Langzaam hinkte hij de gang door, naar de kamer van Jack. Als hij geluk had, was Jack daar en hoefde hij niet helemaal naar beneden. Toen hij bij de deur van Jacks kamer was, balanceerde Marmelade weer op één been en greep naar de deurkruk. Maar juist toen hij hem wilde vastpakken, zwaaide de deur naar binnen open. Marmelade wankelde op zijn goede been en probeerde overeind te blijven.

'O, sorry!' zei Jack, toen hij Marmelade zag. Hij stak zijn arm uit om hem te ondersteunen, maar Marmelade greep de deurpost vast.

'Kijk nou wat je doet! Nu val ik bijna wéér door jou!' zei hij woest terwijl hij Jacks arm van zich af schudde.

Jack en Marmelade

'Sorry,' zei Jack nog een keer. 'Ik wist niet dat jij eraan kwam.'

Marmelade bromde wat. Hij was kwaad op zichzelf; hij was hierheen gekomen om het goed te maken met Jack, maar dit was dus echt geen goed begin. Natuurlijk was het niet Jacks schuld dat Marmelade net de deur open wilde doen. Hij liet de deurpost los en schoof voorzichtig naar Jacks bed. Hij moest even zitten en bekomen van de schrik 'Mag ik hier gaan zitten?' vroeg hij.

Jack knikte. Behoedzaam zakte Marmelade door zijn goede knie. Hij tilde zijn been op het bed en liet Jack zijn krukken tegen het kastje aan het voeteneind zetten. Toen leunde Marmelade achterover en zuchtte. Een paar seconden zei geen van tweeën iets en vervolgens begonnen ze allebei tegelijk te praten.

'Het spijt... ' begon Marmelade.

'Waarom kwam... ' begon Jack

Marmelade glimlachte zuur. 'Luister,' zei hij tegen Jack. 'Het spijt me. Ik kwam mijn excuses aanbieden omdat ik je heb genegeerd sinds mijn val, en nu doe ik alweer rot tegen je... Ik kan gewoon niks meer goed doen. Maar volgens mij heeft iedereen er behoorlijk genoeg van, omdat we allebei strontchagrijnig zijn.' Hij haalde diep adem en voegde eraan toe: 'En dat is mijn schuld.'

Jack keek ongemakkelijk. 'Ik wilde wel tegen je zeggen dat ik ervan baal hoe het gegaan is, maar jij negeerde mij... ' Hij gluurde even naar Marmelades been, maar keek toen snel weer weg.

'Ik weet het.' Marmelade ging voorzichtig een beetje verzitten en wees vaag naar zijn knie. 'Dit hele gedoe... Dit is natuurlijk niet écht jouw schuld,' gaf hij met tegenzin toe. 'Ik deed nogal raar. Dat zie ik nu ook wel in.'

'Maar ik had niet op die sprong in moeten gaan,' zei Jack. 'Als ik geweigerd had het uit te leggen tot we in de dansstudio waren, was dit niet gebeurd.'

Ach, misschien niet op dat moment,' mompelde Marmelade. 'Maar vroeg of laat zou ik een keer op mijn muil zijn gegaan. Ik dacht er niet over na dat die vloer nat kon zijn. Hoe dom kun je zijn? Er wordt altijd met drinken geknoeid in de eetzaal. En jij hebt me heus niet gedwongen die sprong te doen.'

Jack schudde zijn hoofd. 'Niet echt, nee.'

'Tim vertelde dat je wat vrienden hebt gemaakt,' zei Marmelade na een tijdje.

Jack keek hem enthousiast aan. 'Ja, ik kan goed opschieten met Ravi,' vertelde hij. 'En met George.'

'Mooi. Dat is leuk,' zei Marmelade. Hij voelde zich nog steeds een beetje opgelaten.

Jack knikte. 'Kan ik misschien nog iets voor je doen?' vroeg hij.

Marmelade dacht na. 'Nou, er is misschien wel één ding,' zei hij aarzelend.

'Wat dan?' vroeg Jack.

'Wil je me vertellen hoe het bij de danslessen gaat?' vroeg Marmelade. 'Ik dacht dat het beter voor me zou zijn als ik er niet meer naartoe ging, maar het is nog veel erger om helemaal niet te weten wat er gebeurt.'

'Echt?' vroeg Jack.

'Echt,' antwoordde Marmelade. Voor het eerst in tijden grijnsde hij. 'Wat doen jullie allemaal? Hebben jullie nog nieuwe dingen geleerd?' vroeg hij gretig. 'Ik wil alles weten.'

'Nou... ' begon Jack. Ook hij zag er meteen een stuk vrolijker uit. 'Vanmiddag, tijdens de algemene dansles, moest ik van Penardos voordoen hoe balletdansers over het podium lopen. Het was echt heel grappig; niemand kreeg het voor elkaar, behalve Jess en Tess. Weet je nog dat ik niet wilde dat anderen wisten dat ik op ballet heb gezeten?'

Marmelade knikte.

'Nou, iedereen was heel geïnteresseerd. Niemand pestte me ermee. En na de les heb ik nog een hele tijd met Jess en Tess staan kletsen. Wist je dat zij zelf ook jaren op ballet hebben gezeten toen ze klein waren?'

Een half uur lang vermaakte Jack Marmelade met verhalen over wat er allemaal gebeurd was tijdens de lessen die Marmelade had gemist. Uiteindelijk kwam ook de choreografie die ze moesten maken aan de orde.

'Hoe gaat het eigenlijk met jouw dans?' vroeg Marmelade. 'Ben je al klaar?'

'Tja, min of meer,' antwoordde Jack. 'Maar ik ben er nog niet tevreden mee. Eigenlijk zou ik een thema moeten hebben, iets wat er een eenheid van maakt. Nu is het alleen een serie passen; niet erg interessant om naar te kijken.'

'Laat eens zien,' commandeerde Marmelade. 'Maar rol eerst dat kleed op,' zei hij snel toen Jack in het midden van de kamer ging staan. 'Straks krijg jij ook nog een blessure.. . De vloer is hier prima, maar laat toch maar liever alleen langzaam zien welke passen je doet. En alsjeblieft: niet springen!'

Terwijl Jack de dans met hem doorliep, realiseerde Marmelade zich opeens hoe leuk hij dit vond. Voor het eerst sinds het ongeluk voelde hij zich weer gelukkig. Hij kon misschien niet zelf dansen, maar zo kon hij toch nog iets nuttigs doen.

'Met je bewegingen is helemaal niks mis,' zei hij toen Jack klaar was. 'Maar ik snap wel wat je bedoelt. Elke pas op zich is geweldig, maar de choreografie is nog geen geheel, geen eenheid. Je hebt gelijk: je hebt iets van een thema nodig. Een dans moet een verhaal vertellen, anders doe je eigenlijk niet meer dan laten zien wat je allemaal kunt.'

'Joh, waarom ga je niet mee naar de volgende les?' vroeg Jack. 'Je kunt niet dansen, maar je hebt wel hartstikke goede ideeën. Misschien kun je de anderen ook helpen.'

'Hm, ik weet het niet,' twijfelde Marmelade. 'Maar als ik meega, hoor ik er tenminste wel weer een beetje bij... ' Hij ging iets verzitten, waardoor er een pijnscheut door zijn knie ging. Het was de eerste keer dat hij aan zijn blessure dacht sinds ze over dansen zaten te praten. Tim had gelijk. Hij voelde zich een stuk beter als hij een tijdje niet aan zichzelf dacht! Maar toen bedacht hij weer dat hij nog steeds niet kon dansen. Dat hij dit jaar zeker niet zou meedoen aan het Rising Stars Concert. Stel je voor dat dit zijn grootste kans om op te treden was geweest. Stel je voor dat volgend jaar Jack of een van de anderen werd gekozen en niet hij... Zou hij dat kunnen verdragen? Nee, zo mocht hij niet denken. Hij moest dat soort gedachten uit zijn hoofd zetten en gewoon dóórgaan.

'Oké,' zei hij. Hij negeerde de pijn in zijn knie. 'Ik probeer het. Ik ga mee naar de volgende les.'